Onderwerp: #all we need is food do sep 11, 2014 3:36 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
Samen met Damian liep ze terug richting de vele gebouwen op Genosha. Het geluid van de zee verdween al op de achtergrond. Helaas. Ze had het wel naar haar zin gehad daar. Ze werd er ook met rust gelaten en niet bekeken, iets dat straks wel anders zou zijn. Ze zou waarschijnlijk om wel drie redenen aangestaard worden. Ten eerste omdat ze nieuw was, ten tweede om haar uiterlijk en ten derde omdat ze met Damian mee was. Ach ja, ze ging liever met hem mee dan dat ze alleen moest gaan. In een overvolle eetzaal kon ze moeilijk haar mutatie gaan gebruiken om mensen uit de buurt te houden. Nu moest het feit dat ze bij Damian zat dat maar gaan doen. Niet dat ze de dude gebruikte, nee. Ze waren nog lang niet uitgepraat.
'So how did your mom react when you had to leave for this place?' Vroeg de dude naast haar. Ruby zuchtte even kort. "It was a real struggle man. She didn't want to let me go at first, but I guess she accepted it in the end. I'd go anyway and she knows me well enough to realise that", Grijnsde ze kort. Juah, haar moeder kon echt niet anders dan haar laten gaan hoor. Of ze was het stiekem afgetrapt. Zo'n kans kreeg je maar één keer in je leven.
Over die andere dingen wist Damian genoeg, en zij wist ook dat de kerel het vroeger af en toe gebruikte. Vooral in zijn vriendengroep, een bende surfers en wat nog meer, werd het geregeld gedaan. Die dudes had ze ook allemaal leren kennen, door Damian dan. Die sleepte haar vaak genoeg haar huis uit omdat zij nooit initiatief zou nemen en dus alleen maar thuis wortel zat te schieten. ‘Just watch out where, and most of all don’t get caught.’ Gaf hij haar mee. Ruby knikte. "Getting caught was never my intention", Grijnsde ze onschuldig.
De gebouwen kwamen al in zicht toen Damian haar wees op het feit dat ze wel met een docent naar binnen zou lopen. Tsk, alsof ze dat nog niet wist. ‘So you want to be seen eating with a teacher?’ Grijnsde hij. Ruby keek hem even bedenkend aan. "You're not just 'a teacher' to me bro. You're my friend, so yeah, I definitely want to be seen with you", Zei ze met een brede glimlach op haar gezicht. Ze gaf hem een vriendschappelijke por in zijn zij en volgde hem toen naar binnen, de cafetaria in.
Onderwerp: Re: #all we need is food vr sep 12, 2014 5:18 pm
### words
tag: Ruby
Het geluid van de zee dat al snel compleet was verdwenen zorgde toch elke keer weer voor een opwelling van heimwee in Damian’s borst. De zee was zijn thuis al zijn hele leven lang, al kon hij niet zeggen dat de golven die hij hier had ook maar enige gelijkenis troffen met die van thuis . Ach, het volstond voor de tijd dat hij hier nog rondwandelde, hij zou wel snel genoeg eens naar huis kunnen. Dan kon hij gelijk een nieuwe piece laten zetten, maar dat ware goede vooruitzichten voor later. De honger die de jongen gewaar was geworden stond bijna op het punt om hem like te gaan overnemen en om zijn buik te laten grommen. Gelukkig was het niet zo belachelijk ver naar het schoolgebouw!
Damian glimlachte even. ‘Yeah, but in the end it’s your mother. So I guess it’s like her thing to disapprove you coming to the island.’ Dat waren moeders nu eenmaal. Overbezorgde wezens die je niet lieten leven. Terwijl dat juist like een van de redenen was waarom je op de wereld was gezet. Zelf had hij in zijn tijd ook genoeg problemen gehad met zijn ouders, maar dat was nog goed gekomen en wel ja uiteindelijk was hij hier heen gekomen, om daarna weer terug te keren naar Sydney en daar te gaan wonen zijn bandje wat verder zette en dan uiteindelijk was hij ook nog in een van die jaren surfkampioen geworden. So yeah, koester je ouders was het gene wat hij eigenlijk wilde zeggen. Maar dat kwam nu niet bepaald cool over weetje. Dit ook niet, maar goed. Wat had hij anders moeten zeggen?
‘Getting caught is never your intention.’ Grijnsde hij breed. Nah, zolang ze maar uitkeek want hij wist niet aan hoeveel strings hij kon trekken om haar eventueel onder enige straf daarvoor uit te trekken. Maar aight, Ruby was wel slim genoeg om zich niet door een of andere leerkracht te laten betrappen. Vroeger was hij best wel vaak betrapt back in zijn normale leven dan, maar uiteindelijk kreeg hij toch geen straf. Nee, met zijn knappe kopje wist hij zich er altijd wel onder vandaan te kletsen. Lang leve zijn knappe kop! Die was trouwens met de jaren niet lelijker geworden, gelukkig voor hem. 'Otherwise, I will have to put you in detention.'
De reden dat Damian het like vroeg, was om dat hij niet bepaald wou dat ze zo haar kansen op enige vrienden op het spel zetten. Want als de kinderen nu leken op hoe hij was, dan meden ze meestal degene die vaak bij de docenten was te vinden en dat wou hij off course niet voor zijn kleine maatje. ‘Alright then.’ Na dat van de baan te hebben geveegd liep de man samen met haar naar binnen. Het feit dat er geen rij was om aan te schuiven maakte Damian echt wel blij. Op eventuele leerlingen die starend hun kant op keken sloeg hij geen acht, hij was wel meer gewend. ‘Just don’t poke me here. I have a reputation to keep up.’ Sprak hij op waarschuwende toon, hoewel er al heel snel een grijns door brak op zijn gezicht. Uiteindelijk stonden de twee bij al het eten en keek hij even bedenkelijk rond. Alright, wat ging het worden vandaag? ‘Unless you don’t want any food I suggest you go first.’
Onderwerp: Re: #all we need is food zo sep 14, 2014 10:42 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
Een klein beetje paniek kwam in haar op toen ze de ruimte in liep. Overal stonden rijen banken, waar een heleboel mutanten zaten te eten en te praten. Ruby slikte even moeilijk. Meteen had ze een droge mond en kreeg ze de neiging om terug naar buiten te gaan. Ze had echt wel door hoe sommige gesprekjes stil vielen en toen weer druk door gingen, over een ander onderwerp dan. Aan de blikken die ze haar richting zag uit gaan, kon ze wel al raden wat dat onderwerp wel was.
Het voelde maar raar, zo in een ruimte vol mutanten staan. De enige die ze ooit had gezien waren Damian en Jean, die haar opgepikt had. Voor de rest had ze geen enkele ervaring met mensen van haar soort. Wie weet wat voor gevallen er hier rond liepen, die misschien zelfs imuun waren voor haar mutatie. Ughe nee.. Gelukkig moest ze al niet in haar eentje hier binnen gaan. Dan was ze nog liever verhongerd. De cafetaria zat nog niet eens helemaal vol, al hoopte ze dat dit wel het overgrote deel van leerlingen was. Zou er ook ergens een docententafel zijn of aten die ergens anders? Ach ja, voor nu had ze Damdam nog. Voor de rest van haar tijd hier zou ze maar iets anders moeten verzinnen.
‘Just don’t poke me here. I have a reputation to keep up.’ Hoorde ze de dude zeggen. Zijn woorden haalden haar uit gedachten. Bijna botste ze nog tegen hem op ook, maar dat kon ze nog net voorkomen. Damian had haar veilig en wel door de hele kamer heen gebracht, en er was zelfs geen rij voor hen. Nice. ‘Unless you don’t want any food I suggest you go first.’ Zei de dude. "I guess they already have enough food in storage since you're living on this island", Grapte ze. Grijnzend pakte ze en plateau en een bord en bestek. Ze schepte haarzelf een deftige portie op en keek haar maatje toen aan. "So, waar wil je gaan zitten?" Vroeg ze een tikkeltje onzeker.
Onderwerp: Re: #all we need is food za sep 20, 2014 4:39 pm
### words
tag: Ruby
Misschien was het niet bepaald slim geweest van hem om haar like al meteen nu naar de cafetaria mee te nemen? Nou ja, uiteindelijk moest ze het ook maar gewend worden en hoe sneller dat gebeurde des te beter voor Ruby. Kort wierp hij een blik naar haar toe en schonk haar een bemoedigende glimlach. Het was pas nu dat hij ook doorhad dat het merendeel van de gesprekken was stil gevallen om wat later weer te beginnen. Geweldig. ‘Don’t worry about them bro. They don’t know any better.’ Probeerde de man haar gerust te stellen. Veel kon hij haar er natuurlijk niet mee helpen, maar hij kon gerust zijn autoriteit eens laten gelden als al dat onnodige gekakel bleef door gaan. Zo vond hij meteen slachtoffers om de kleedkamers te kuisen!
De geur van het eten overweldigde de man elke keer. Kiezen zou straks nog moeilijk gaan worden! Oké, eten kiezen was altijd moeilijk maar goed. Het feit dat hij ook gewoon niet lette op zijn voeding en er toch nog zo geweldig uit zag vond hij gewoon geweldig. Natuurlijk vergde het voor de man genoeg werk om in vorm te blijven, maar hij zou Damian niet zijn als hij niet zou sporten. Voor een moment schoten zijn groene ogen de ruimte even rond, er was nog genoeg plek om te gaan zitten. Although hij wel het gevoel had dat Ruby misschien liever buiten ging zitten? Daar moest hij zo meteen maar eens naar vragen.
Het feit dat ze nog net niet tegen hem aan knalde deed hem even lachen. ‘Come on, relax mate. Nothing can happen to you here. And if one of those clowns here harras you, I’m going to hit them in the face, with a chair.’ Damian was het absoluut niet gewend om Ruby zo te zien, en hij kreeg er echt wel medelijden mee. Arm kind. De man wist goed genoeg waarmee ze elke dag te verduren kreeg, maar hij was er nooit echt in persoon bij geweest want in hun groepje back home werd alles gewoon geaccepteerd. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. ‘You called me old, and now you’re calling me fat? You’re lucky that I’m in a good mood since a good friend of mine came to the island.’ Sprak hij lachend tegen haar. Tss, hoe durfde ze? Nee, off course wist hij dat ze een grapje maakte, maar het mee gaan in de grap kon haar misschien een beetje opvrolijken hoopte hij. Nadat Ruby voor haar zelf had opgeschept pakte Damian zelf ook een plateau en al het nodige dat er op moest, vervolgens schepte hij een tamelijk grote portie op zijn bord en sneakte nog snel een potje chocomousse van de tafel af. ‘Well, als je wilt kunnen we buiten gaan zitten? En anders in die hoek daar?’ Sprak de man even terwijl hij kort wees naar de vrije tafel in de hoek tegenover hun. De tafel was bij de raam gedropt, en wel ja het was gewoon zijn lievelingsplekje om te zitten hier.
Onderwerp: Re: #all we need is food za sep 20, 2014 7:54 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
Het was Damdam ook niet ontgaan hoe veel mutanten lekker gingen praten over haar. Nog even en ze zou ofwel weggaan, ofwel haar mutatie op iedereen in deze stomme ruimte loslaten. Dan zouden ze wel leren om niet met haar te lachen of whatever ze ook aan het bewijzen waren. Dat deed ze namelijk ook met gewone mensen, als ze merkte dat er iemand ook maar durfde om te judgen. Ach ja, ze had wel vaker mogen aanhoren van d'r moeder dat ze het zelf uitlokte, maar wat moest ze dan doen? Dan voelde ze zich liever goed in haar vel om wie ze was, dan dat ze ging rondlopen als iemand die ze dus niet was vanbinnen..
Damian keek haar een beetje verwilderd aan toen ze bijna tegen hem aan botste. Juah, die dude had haar waarschijnlijk nog nooit zo gespannen gezien. In Straya gebeurden deze dingen gewoon niet, omdat iedereen daar even chill tegen haar had gedaan als Damian zelf. ‘Come on, relax mate. Nothing can happen to you here. And if one of those clowns here harras you, I’m going to hit them in the face, with a chair.’ Zei hij troostend. Een klein glimlachje kwam om haar lippen. "I've never seen this violent side of you.. Interesting tho", Grapte ze, deels omdat het bij haar ook wat de zenuwen weg hielp.
‘You called me old, and now you’re calling me fat? You’re lucky that I’m in a good mood since a good friend of mine came to the island.’ Lachte hij. Ruby gaf hem, ondanks z'n waarschuwing, toch een speels duwtje, al was het heel subtiel. "Who is this wonderful friend of yous? I'd like to meet him", Grijnsde ze. Dit was al meer de Ruby die hij gewend was probably. ‘Well, als je wilt kunnen we buiten gaan zitten? En anders in die hoek daar?’ Stelde hij voor. Ze knikte en overdacht razendsnel de opties. Ze zou geen teken van zwakte tonen tegenover wie dan ook. Dan was ze forever een makkelijk slachtoffer. "To the corner it is", Zei ze, al klonk het nog steeds niet erg overtuigd.
Ruby plofte neer, met haar rug naar de andere mutanten. Ze hoefde niet te zien hoe mutanten naar haar zaten te staren. "If they stare, just give me their names and I'll take care of it later", Zei ze luchtig. For now zou ze zich gewoon focussen op Damian en het eten voor haar neus. "So, let's find out if you lied to me or not. If you did, you better start running, my dear PE teacher", Grijnsde ze, terwijl ze haar vork oppakte en random voedsel naar binnen begon te werken.
Onderwerp: Re: #all we need is food zo sep 21, 2014 4:56 pm
### words
tag: Ruby
Damian knipoogde eventjes. Tss violent, hij? Echt niet! Enkel als er van die dombo’s een beetje stom gingen doen tegen zijn maatjes. Maar nee, zijn agressieve kant had zich al heel lang niet meer laten zien en hij vond het heus niet erg. De man zag er het nut zelfs niet van in om agressief te doen tegen mensen als het allemaal geregeld kon worden op een normale chille manier. Goed, er waren wel eens wat mensen die hij met een iets hardere hand moest bijschaven maar zelfs daarbij kwam geen fysiek geweld aan te pas enkel wat verbaal, maar verder had de dude het al heel lang niet meer laten komen. ‘Which violent side? I’m a big puppy when it comes to violence mate.’ Grijnsde hij breed. Goed, ze leek al iets meer op haar gemak dus dat maakte van hem ook weer de happy persoon die hij altijd was.
Het feit dat ze hem niet porde maar gewoon duwde deed hem lachen. Gelukkig had hij nog niets op zijn plateau gedropt want anders ging dat wel tegen de vlakte gaan, en dan kon hij gaan rennen voor die keukendame want die ging dan zowiezo flippen. Enge vrouw hoor, had hij al genoeg mee meegemaakt in de tijd dat hij hier weer terug was. Haar kon je echt wel beter mijden. ‘Well, if you’re lucky enough this friend will sit with me at that table in the corner.’ Tssk, zowiezo dat ze er nu wel dik van lag te genieten dat ze complimentjes kreeg, sneaky bastard. Hm, hopelijk maakte ze snel genoeg haar keuze want zijn maag schreeuwde het inmiddels wel uit. Natuurlijk pikte ze de hoek uit. Het was Ruby, die ging ondanks de shitload aan comments die ze misschien te horen zou krijgen niets uit de weg. Al zou die commentaar nu wel even uit blijven omdat hij er bij was, maar hij kon er zich al wat bij voorstellen als hij weg ging.
Damian ging tegenover haar zitten met zijn rug naar het raam. Tss, ging ze ook nog zijn plekje in pikken. Gelukkig was het Ruby, zij mocht het nog. Kort trok hij een wenkbrauw op. ‘Since I’m a teacher, I must warn you not to use any kind of violence against those bastards.’ Sprak hij waarschuwend. Al had hij het idee dat ze toch niets ging uitsteken fysiek, nope als Ruby er al iets aan ging doen dan zou ze het met haar mutatie gaan regelen. Al stonden daar waarschijnlijk ook wel straffen op of zo, maar nou ja hij was niet zo bij met alle regeltjes, nog steeds niet. ‘Oh please, I would never lie to you little one.’ Sprak hij lachend terwijl hij uiteindelijk aan zijn maaltijd begon en zijn maag zo weer tot rust bracht. ‘Oh, and as your PE teach, I’m way faster than you with your little legs.’ Sprak Damian op een plagende toon. Arme Rubes, ze ging hier nog genoeg te verduren krijgen van hem. 'So, got anything new to tell?'
Onderwerp: Re: #all we need is food zo sep 21, 2014 8:18 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
Damian knipoogde naar haar toen ze de opmerking over zijn agressieve kant maakte. Ze wist ook wel dat de kerel nooit een vlieg zou kwaad doen, tenzij iemand fysiek geweld tegen hem gebruikte. Dat gebeurde ook maar zelden. Hij zag er heel stoer en badass uit met zijn tattoos en zijn immense spieren. Het was algemeen bekend dat hij regelmatig naar de gym ging voor zijn work-out. Ook al was hij als een kleine puppy vanbinnen, dat wist je pas als je hem echt leerde kennen. Dus de meeste mensen lieten Damian gewoon met rust. Waarom kon dat bij haar ook niet zo vlekkeloos verlopen als bij hem? Zal vast wel liggen aan het feit dat ze er gewoon niet 100% een jongen was, en dat zag iedereen wel, al deed ze nog zo goed haar best om het te camoufleren.
‘Which violent side? I’m a big puppy when it comes to violence mate.’ Zei hij. Damn, zat hij nu ook al in haar hoofd ofzo? "Can I adopt you or something? You adorable little puppy", Zei ze op een toontje die je wel tegen een puppy zou aan slaan. Speciaal voor hem deed ze het niet tè luid, zodat niemand echt zou horen dat ze hem 'kleine puppy' noemde. Dat zou net iets teveel van het goeie zijn. Het kleine duwtje liet hem lachen. Hey, ze had de rules niet gebroken hoor. ‘Well, if you’re lucky enough this friend will sit with me at that table in the corner.’ Reageerde hij op haar opmerking. Ghehe, daar had ze wel weer mooi een complimentje gescoord. Resoluut stapte ze naar de tafel in de hoek en ging zitten.
Haar grote vriend was niet echt enthousiast over haar plannetjes. ‘Since I’m a teacher, I must warn you not to use any kind of violence against those bastards.’ Zei hij waarschuwend. Ruby haalde haar schouders op. No way dat ze op haar kop ging laten zitten dan wie dan ook. "As long as I can use my mutation to get rid of them.." Mompelde ze zachtjes. Ze voelde gewoon hoe veel blikken richting haar gingen. Ze was wel wat gewend, maar dat wou nog niet zeggen dat ze er altijd even goed tegen bestand was. Gelukkig werd haar aandacht snel terug naar het eten getrokken. Damdam vertelde dat hij nooit tegen haar zou liegen, en hij had wel gelijk. "Okay, I must admit, it's really good food", Grijnsde ze, waarna ze verder happen nam van het eten.
‘Oh, and as your PE teach, I’m way faster than you with your little legs.’ Zei Damian op een plagende toon. Ruby keek hem even gekwetst aan, maar kon ook niet anders dan half in de lach schieten. "Look who's speaking, you're the one with cute tiny puppy legs tho", Stak ze terug. Oh als Damian oorlog wou, kon hij oorlog krijgen. 'So, got anything new to tell?' Vroeg de man toen. Ruby dacht kort na. Daarna keek ze hem enthousiast aan. "Hell yeah mate! I got myself a nice new piece", Zei ze vrolijk, terwijl ze haar shirt wat omhoog schoof zodat Damian de ink op haar zij kon bewonderen. "Oh, and I'm a master thief now.. Which means I'm going to steal your dessert!" Grijnsde ze breed, waarna ze de chocomousse van de docent van zijn plateau nam en hem uitdagend aankeek terwijl ze het papiertje er af trok.
Onderwerp: Re: #all we need is food wo sep 24, 2014 2:35 pm
### words
tag: Ruby
Damian schoot in de lach om de manier waarop ze tegen hem sprak. ‘You can for free. But I think you can’t cope with all the things I eat.’ Klonk het nog steeds lachend. Alright, dat moest ze dus echt niet vaak meer doen hoor of hij zat nog onder de tafel zo meteen. Als hij like ooit een hond zou zijn, wel dan zou hij een Akita Inu zijn. Die waren knuffelbaar, maar zo freaking gevaarlijk als je niet uitkeek. Past perfect, no? Maar alsnog een hond zijn was beslist niets voor hem, nee hij was leuk genoeg als mens. Plus, wie ging er anders voor zorgen dat Ruby braaf bleef? Met een grijnsje liep hij achter haar aan terwijl hij zo nu en dan eens naar enkele leerlingen keek waarvan hij het gesprek opving, en dat ging heel duidelijk over Ruby. Met een simpele waarschuwende blik van Damian zwegen ze meteen weer, om zodra hij eindelijk op zijn stoel zat toch weer terug te beginnen. Losers.
Damian glimlachte even scheef. Natuurlijk moest Ruby niet op haar kop laten zitten, maar het was nu eenmaal zijn taak om de orde een beetje te handhaven. Al zou hij het liefst allemaal stuk voor stuk wat aan doen, maar dat ging ook niet meer. Vroeger zou hij het ook nog echt gedaan hebben, maar toen stond hij ook niet in deze functie dus moest hij iedereen maar lam gaan leggen met zijn autoriteit, of misschien met zijn mutatie dan zouden ze ook wel snel genoeg hun bek houden. Maar daar waren vast wel regels voor. ‘As long as you know that there are limits to using your mutation?’ Sprak hij kort, waarop hij haar even met een vrij ernstige blik aan keek. Al liet hij die al heel gauw weer varen en verscheen het standaard grijnsje weer. Natuurlijk vond hij het allemaal erg voor haar, en hij ging er ook genoeg aan doen om te zorgen dat ze hier binnenkort als een normaal iemand door de gangen kon lopen maar dan moest ze zich toch een beetje gedeisd houden. Een triomfantelijke grijns verscheen op het gezicht van de man toen Ruby toegaf dat ze het eten goed genoeg vond. ‘One advantage of this place, the food is always good so we don’t have to worry about that.’
Damian fronste even, alsof het hem werkelijk wat deed. ‘Says the one who is just as tall as my legs.’ Vervolgde hij heel vrolijk. Kijk, dit was weer een pluspunt voor hem. Met Ruby had hij hier eindelijk iemand die zijn humor tenminste snapte en er volledig in mee ging. Yeah, het ging hier nog wel goedkomen met haar daar was hij ondertussen wel zeker van. Oeh, nieuwe tat? Goedkeurend knikte hij terwijl hij de ink op haar zij even inspecteerde. ‘Looking good mate.’ Voor hij het eigenlijk door had was ze er vandoor gegaan met zijn dessert. Wat? Niet cool, niemand steelde ongestraft zijn eten. Echt niemand! Als Ruby een oorlog wilde, kon ze er een krijgen ook. Zonder enige vorm van waarschuwing katapulteerde Damian wat eten vanop zijn bord naar haar. En natuurlijk schoot hij met zijn skills meteen raak recht op haar hoofd, om haar kleren nog een beetje te sparen. ‘There’s a lot more where that came from. Give me back my dessert or you will suffer from complete annihilation.’ Sprak hij terwijl hij zijn volgende lading voedsel al klaarlegde om af te vuren.
Onderwerp: Re: #all we need is food do sep 25, 2014 10:13 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
‘As long as you know that there are limits to using your mutation?’ Waarschuwde Damian. Even keek ze weg van de man, maar toen knikte ze kort. "I know", Zei ze zachtjes. Ruby had ook wel kunnen denken dat het niet zo zou zijn dat ze haar mutatie op volle kracht zou kunnen gebruiken hier. Plus, ze kon het nog niet eens zelf oproepen. Het gebeurde alleen als ze in gevaar was, of als iemand haar heel kwaad maakte. Yeah, dan bleef je beter uit haar buurt. Maar haar mutatie gebruiken op een heel laag level was toch niet verboden? Gewoon om van de vervelende mensen af te komen. Van de mensen die haar toch alleen maar de grond in zouden boren. Want Ruby kon hoe dan ook niet geloven dat zo'n dingen niet gebeurden op dit eiland. Het gebeurde overal..
Gelukkig gingen ze al snel weer over naar hun vriendschappelijke geplaag. Zo voelde ze zich meteen een stuk beter. De dude kon haar altijd meteen weer opvrolijken, leek het wel. ‘Says the one who is just as tall as my legs.’ Merkte hij grijnzend op. Ruby rolde even met haar ogen. "Oh please, at least I can walk through the building without bumping my head into everything", Grijnsde ze breed. Niet dat Damdam nu echt zo groot was, maar zij was wel een kleiner figuurtje, zeker als je haar naast de kerel zette en het ging vergelijken. Hetgeen zeker wel even groot was, was hun gevoel voor humor. Misschien hadden ze als Aussies dezelfde humor, maar alleszins wist ze dat een dagje met Damian sowieso uitdraaide op buikpijn van het lachen. Zijn vriendengroepje kon er ook wat van, waardoor zij uiteindelijk even hard kon uithalen naar wie haar als slachtoffertje nam als het op grapjes aan kwam.
De dude bekeek haar nieuwe tattoo, en hij vond hem blijkbaar wel mooi. Ruby keek hem dankbaar aan. Ze had best al veel ink, de meeste had hij haar nog weten zetten. Hoe lang kende ze hem nu eigenlijk al? Sowieso al langer dan een jaar of zoiets.. Dat was best een hele tijd, en de meeste tattoos had ze in die tijd laten zetten. Gelukkig vond hij ze allemaal mooi, net zoals hij zijn pieces ook awesome vond. Wat hij minder awesome vond, was het feit dat hij zijn dessertje in pikte. Ze had wel zo'n verwachting van 'm verwacht. Een klodder eten belandde in haar gezicht. Met een droog gezicht veegde ze het af en kwakte het in haar eigen bord.
‘There’s a lot more where that came from. Give me back my dessert or you will suffer from complete annihilation.’ Zei hij dreigend, terwijl hij al een volgende lading op z'n vork schoof. Ruby keek even zenuwachtig om haar heen. Sowieso had ze terug gevuurd, maar er waren zoveel mensen en het leek wel alsof ze allemaal aan het kijken waren. Uit stress werden haar kaken rood van schaamte. "Alright, alright.. You win this battle, but not this war, my dear friend", Glimlachte ze, terwijl ze het potje terug richting hem schoof. Gespannen luisterde ze of er iemand nog ging lachen of wat dan ook, en tot haar schrik voelde ze plots opnieuw een of ander stuk voedsel tegen haar schouder aan knallen..
Met een ruk draaide ze zich om, keek recht in het gezicht van een jongen die misschien een jaartje ouder was dan haar. Die stootte zijn buurman aan en vuurde opnieuw een aardappel op haar af. Deze keer kon ze hem ontwijken. Ruby klemde de tafelrand vast en keek met een mengeling van woede en onmacht naar Damian.. Dit kon echt niet waar zijn. De docent had haar daarnet nog verteld dat ze haar mutatie binnen de perken moest houden, maar ze zou niks liever doen dan die idioot te confronteren en hem even hard aan te pakken. "Damian.. Ik moet echt...", Gromde ze tussen haar opeengeklemde kaken door. Daarna stond ze met een plotse beweging op, zodat haar stoel achterover viel. Ineens werden alle ogen in de zaal op haar gericht, terwijl ze in een golf van woede op het punt stond haar mutatie op iedereen op deze rotplek los te laten.
Onderwerp: Re: #all we need is food za sep 27, 2014 3:14 pm
### words
tag: Ruby
Damian had er een gigantische hekel aan om helemaal docentachtig te gaan doen tegen Ruby. Nou ja, eigenlijk tegen iedereen. Dat was gewoon niet wie de dude was of het beeld dat hij wilde dat mensen van hem hadden. Maar Ruby zou hem heus wel snappen in deze omstandigheden. Uiteindelijk wist hij de gevolgen niet voor moesten dingen uit de hand lopen. Al zouden die heus niet al te erg zijn aangezien dat ene meisje Lucille, of wat haar naam ook mocht zijn nog steeds niet gestraft was voor het met opzet vermoorden van een andere leerling. Compleet gestoord als je het hem vroeg, dus uiteindelijk kon hij Ruby eveneens ook haar gang laten gaan. Maar nou ja, hij maakte zich gewoon zorgen om Ruby. Misschien totaal fout als docent, maar who cares right?
Gauw genoeg sloegen ze weer over op hun orde van de dag en waren ze weer gewoon met elkaar aan het dollen met elkaar. Dat had hij het liefst. Het maakte de sfeer ook meteen wat luchtiger. ’True, but you can’t walk the building without everyone bumping in to you. It’s hard to see you walk through the hallway you know.’ Glimlachte hij vrolijk. Arm ding, dat hij haar zo pestte met haar grote. Nou ja, ze was niets anders van hem gewend en hij ging nu echt ook niet veranderen omdat zij nu een leerling op het eiland was. Hell no! Al zou hij het misschien toch wel wat moeten temperen, anders gingen de mensen hier echt nog rare dingen. Niet dat hij zich daar zo gek veel van aan trok want, maar hij wist niet hoe het zat met zijn bro.
Haar nieuwe tattoo was echt wel nice.Wel vond hij het jammer dat hij er niet bij was geweest toen ze hem liet zetten, maar goed daar hadden ze in de toekomst nog wel alle tijd voor. Damian vond het gewoon nice dat hij hier ook iemand had met wie hij over de beste shops kon praten die er waren. Dat vond hij altijd wel leuk, plus het was erg handig om zo inspiratie op te doen. Niet dat hij at the moment nog van plan was om iets te laten zetten, maar goed binnenkort zou hij wel weer een geniale inval krijgen en kon hij weer beginnen met schetsen.
Met de meest serieuze blik die de man op zijn gezicht kon krijgen bekeek hij Ruby terwijl ze het eten van haar gezicht af veegde. Dessertjes pikken was echt niet cool! Misschien was het niet meteen zijn meest slimme actie want hij had te laat door dat de meerderheid in de cafetaria hen nu zat aan te staren. Oops? Dankbaar keek hij haar aan toen ze het potje terug naar hem schoof, maar al snel verdween die dankbaarheid weer en wachtte hij op het moment dat een of andere randdebiel zou beginnen met eten gooien naar iemand anders. Echter bleef dat uit, maar het volgende slachtoffer viel wel. Ruby. Damn, dit kon echt niet goed aflopen. Wat was hij toch weer lekker slim bezig.
De aardappel die een van de jongens achter Ruby had afgevuurd knalde tegen zijn dessert aan. Helemaal geweldig dit. De man richtte zijn groene ogen op Ruby die hem met een mix van emoties aan keek. Hij wou haar nog vast grijpen bij haar arm om haar tegen te houden, maar door het feit dat ze op was gestaan kon hij die actie al niet meer uitvoeren. Voor een moment gleed zijn blik door de zaal maar natuurlijk was hij weer de enigste docent die hier was. Wat moest hij nu doen? Het simpelste van al leek hem nog Ruby gewoon over zijn schouder gooien en vrolijk naar buiten lopen, maar dan leek hem haast onmogelijk als ze haar mutatie eenmaal in werking had gezet. Aangezien die ook een verschrikkelijke impact op hem had. Wait, ja dat kon hij doen! In alle rust stond de man op maar stand in een oogwenk vlak voor Ruby zodat hij haar zicht op die jongen totaal blokkeerde. Toch ging het hem niet om haar momenteel, maar hij wist wel dat hij de volle lading zou krijgen nu hij eenmaal voor haar stond. Kalm, zoals het van hem verwacht werd draaide hij zich om naar de twee jongens die hem nog altijd met diezelfde debiele grijns zaten aan te kijken. ‘Maak dat je weg komt, of ik zorg ervoor dat je in de kleedkamers kan blijven wonen. En je weet hoe hard het er stinkt.’ Sprak hij op een strakke toon. Terwijl hij zich langzaam maar zeker toch al begon klaar te maken om zijn mutatie eventueel te laten intreden. Elke mutant wist wel tot wat hij in staat was, van Ruby wisten ze het niet maar hij kon permanente schade aan richten als het echt nodig was. Iets wat die uitvergrote baby’s hopelijk zou afschrikken.
Onderwerp: Re: #all we need is food za sep 27, 2014 5:33 pm
''Brandi, NEE!'' Gilde Jean zodra ze de ruimte om haar heen voelde trillen en alle materialen van, wat inmiddels op een vuilnisbelt leek, wat er in lagen werden omhoog geslingerd. Alleen niet rustig en met alle kalmte die het meisje normaal in zich had zodra ze haar telekinetie gebruikte, maar nu vloog alles met enorme snelheid door de ruimte heen terwijl haar dochter met alle duisternis van dien door de lucht omhoog rees. Jean wist de tafel die op haar af racede te ontwijken door haar eigen telekinetie te gebruiken en haar buk skills maar de stoel die er recht achteraan vloog raakte al gillend haar hoofd en ze viel naar achteren tegen de muur aan waar ze al bijna tegenaan had gestaan om niet per ongeluk gebackshot te worden door iets. Maar in dit geval was het de muur waar ze nog eens met haar rug tegen aan viel en vervolgens met haar hoofd, waarna ze als een levenloze pop op de grond lag. Alles tolde voor haar ogen en ze probeerde ze open te houden. 'Mam!' Hoorde ze Brandi gillen en meteen hoorde ze de geluiden van alles wat door de kamer heen had gezweefd op de grond kletteren. ''Brandi..'' Vormde ze het woord met haar lippen, maar er kwam geen stem uit. 'Mam, gaat het?' Ze zag het roodharige meisje voor zich in een kruip-positie zitten en Jean slikte, met de droge keel die ze had. Vervolgens hoestte ze wat en voelde zich al ietsje beter waarna ze door haar ogen gewreven had. Pijnlijk en kreunend kwam ze overeind, met haar dochter nog altijd naar haar opkijkend op de grond. ''Je moet voortaan naar me luisteren in plaats van zomaar iets te gaan doen!'' Knarste ze tussen haar tanden door, deed moeite om niet al te boos op haar te zijn. Ze was tenslotte haar dochter en bovenal een lerende leerling en zij was.. zij was Jean. De vrouw die nooit echt boos werd. Maar dit had haar, somehow, best pissig gemaakt. 'Leg het me uit, mam.. ik wil het leren.' Begon ze, maar Jean schudde haar hoofd, liet haar zitten op de grond terwijl ze nog wel een hand naar haar uitgereikt had zodat ze haar omhoog kon helpen. ''Ga naar je kamer, privé les is over.'' Zei ze vrijwel emotieloos en wandelde koeltjes de ruimte uit. Het enige wat haar hoofd schreeuwde was Lillian.. aangezien ze het idee had dat haar schedel ieder moment kon openbreken nadat ze zo toegetakeld was, iets wat Brandi niet kon inzien en ze had er op het moment het geduld niet voor om dat ook aan haar uit te leggen. Het vergde haar zelfs zoveel concentratie op het moment om niet haar eigen mutatie haar de baas te laten zijn dat ze een traan over haar wang voelde lopen voordat de deur van de trainingsruimte hard dicht geslagen werd.
Na het bezoek aan de ziekenzaal was haar hoofd een stuk beter, maar haar humeur had nog verder gedaald. En dat was wel te merken aan de expressie op haar gezicht. Dit was een moment dat zelden voorkwam. Misschien, nu ze haar maag aanhoorde, was het een idee om ook daadwerkelijk een keer naar haar lichaam en vooral Lillian's advies te luisteren; haal iets te eten wat geen salade of ook maar iets van gezonde groenten of fruit bevat. Leef je leven, kijk naar mij, ik eet elke dag minstens twee cakes en ik kom geen kilo aan. Zoiets dan.. ze kon het niet precies voor zich halen, aangezien zij niet het schoolhoofd was van de twee met het meesterbrein dat alles kon onthouden. Maar voor eens een keer zou ze haar normale eetpatroon eens uit haar hoofd zetten en vragen wat Céline haar aan zou bieden, ze was een goede chef dat precies haar het juiste advies kon geven. De vrouw bevatte vast een extra niet-vastgelegde mutatie zoals telepathie, aangezien ze rijk was aan het inschatten van de humeuren van leerlingen en waar ze op dat moment precies trek in zouden hebben. Dus stapte Jean uiteindelijk na een wandeling vanuit de ziekenzaal het cafétaria binnen om zich als idee in de rij aan te sluiten, alleen vielen haar ogen al snel op beweging die ze vanuit haar ooghoeken opgemerkt had. Damian, de docent van lichamelijke opvoeding, was opgestaan vanaf zijn plek en zo te zien zette hij zich neer voor een leerlinge die ze ook maar al te goed herkende. Ruby. Koeltjes maar in een snelle pas liep ze naar de verstoordheid toe en door het feit dat ze balletschoenen droeg en haar lichtgewicht was ze niet hoorbaar voor de jongens wie hun ruggen naar haar toegedraaid hadden. Alsof de mannelijke docent hun geen bal kon schelen pakte één van de jongens al lachend zijn lepel op om een grote schep van zijn appelmoes te nemen, hem naar achteren kiepend stond hij op het punt om die naar hem toe te laten vliegen, maar Jean hief haar hoofd richting het simpele voorwerp en liet die, alsof het een foutje was van haar telekinetie, gemakkelijk op zijn eigen schoot vallen. ''Jullie twee.'' Bracht ze met getuite lippen uit, wat haar onmiddellijk de stilte gaf in de kantine waar ze naar zocht. Eindelijk, rust. Vele ogen stonden op hun gericht, maar niet negatief richting de docent en leerling die ze op het moment verdedigde. ''Mijn kantoor. En wel nú.'' Beval ze zonder ook maar te knipperen, op een toon die enorm zeldzaam was in Jean's geval. En dat kwam allemaal door het feit dat ze met het verkeerde been uit bed gestapt was vandaag. Nu kon ze ook nog eens geen verdomde eten halen. De jongens dachten nog altijd dat het grappig was, ondanks het feit dat de rest van de mensen in de kantine stil waren gevallen en de spanning te snijden was en kwamen langzaam maar zeker van hun plek af. Alsof Jean mee te spotten was gooide de jongen zijn lepel terug op het bord terwijl zij nog altijd naar hun zitplek keek met haar ogen te neergeslagen. Zonder twijfel schoot ze haar hand uit naar de twee en liet ze op de grond vallen, wat natuurlijk niemand verwacht had. Zeker niet van het schoolhoofd. ''Heeft IEMAND nog een mening te spreken over Ruby?'' IJzige stilte. De jongens hadden zich nu ook bedacht dat het beter was om hun mond te houden, om überhaupt te bewegen. Haar ogen gingen langzaam op naar Damian, terwijl ze wachtte op antwoord dat iemand durfde te geven, maar zodra dat niet gebeurde spreidde ze haar lippen opnieuw. ''Damian, als je straks nog even langs wilt komen in mijn kantoor, dat zou ik enorm op prijs stellen.'' Haar stem klonk meer gekalmeerd. Nog even liet ze haar ogen glijden naar de jongedame en knikte, waarna ze zich omdraaide en met de twee lastpakken de kantine uit ging, nog altijd haar emoties op de grens van een emmer die ieder moment weer kon overstromen.
Onderwerp: Re: #all we need is food zo sep 28, 2014 8:05 pm
ANY PESSIMISTS I AIN'T TALKING TO THEM
Het was echt weer brute pech dat zij altijd de aandacht leek te trekken van eender welk persoon die wel iets kon bedenken om haar dwars te zitten. Na al die jaren van pesterijen zou je gaan denken dat ze er tegenwoordig wel tegen kon, maar het tegendeel was een feit. Ze kon zo moeilijk begrijpen waarom, waarom altijd zij en waarom was het altijd zo leuk om haar als slachtoffer te kiezen.. Het was niet eens zo dat ze zomaar over zich heen liet lopen, nee integendeel. Ze vocht altijd zo hard mogelijk terug.. Misschien was dat het probleem? Misschien zou ze gewoon moeten stil zijn en alles ondergaan. Ergens kon ze dat niet, dat was niet wie ze was. Rotsituatie ook.
Het tweede projectiel kegelde Damian's dessertje omver. Ergens wou ze lachen, om de absurdheid van dit alles, maar het lukte natuurlijk niet. Momenteel was ze in staat om deze hele cafetaria gewoon uiteen te doen barsten of whatever. Zolang er maar niks van over bleef. Tot ze plots een vrouw in beeld kreeg die ze maar al te goed herkende van die ochtend. Het was het schoolhoofd, Jean Grey. Goddammit. Met alle moeite van de wereld probeerde ze te kalmeren. Damdam's waarschuwingen botsten door haar hoofd: je mutatie niet gebruiken. Ze hoorde de stem van het schoolhoofd. Ze klonk koel en gevaarlijk zelfs, heel anders dan de aangename en vriendelijke vrouw die haar op het vliegtuig had vergezeld.
Ineens stond de gestalte van Damian voor haar neus. Hij blokkeerde haar hele zicht, zodat ze niet meer het uitdagende gezicht van de jongens zag, noch de starende blikken van de rest van de mutanten. Terwijl de docent en het schoolhoofd de twee kerels onder handen nam, kreeg Ruby de tijd om wat te kalmeren. Schuchter stapte ze van achter Damian vandaan, terwijl ze zag hoe de twee jongens op de grond vielen. Blijkbaar was dat Jean's werk. De hele ruimte was gevuld met stilte. ''Heeft IEMAND nog een mening te spreken over Ruby?'' Klonk het toen scherp. Niemand zei een woord. Daarna vroeg Jean of Damian straks naar d'r kantoor wou gaan, voordat ze weer verdween.
"I hope you won't get in trouble for this, I'm so sorry.." Zei ze zachtjes tegen Damian, waarna ze snel door de ruimte keek. Iedereen was druk met het bespreken van het voorval, niemand lette nu echt nog op haar, behalve een paar zijdelingse blikken. "I'll catch up with you later okay", Glimlachte ze, al was de glimlach niet echt overtuigend. Zonder nog op de docent te wachten, liep ze zo snel en onzichtbaar mogelijk naar de deur, waarna ze wegglipte naar haar kamer om er de komende dagen toch niet meer uit te komen, als het aan haar lag.
