Room 016

Aiden had slechts een paar daagjes zijn kamer voor hem alleen gehad, voordat hij het nieuws kreeg dat er een kamergenoot zijn kant op kwam. Erg vond hij het niet – hij keek er zelfs naar uit. Alleen zitten was niet zijn ding en hij kon prima overweg met anderen in het algemeen, dus zag hij geen rede om niet enthousiast te zijn hierover. De jongeman was benieuwd hoe zijn nieuwe kamergenoot ging zijn. Wat was zijn karakter? Extrovert, net als hem? Of introvert? Zouden ze vrienden kunnen worden? Hij hoopte van wel, aangezien hij nog een lange tijd met deze jongen op één en dezelfde kamer moest verblijven, maar ergens baarde het hem helemaal geen zorgen. Aiden was dan wel een flapuit en wat dat betreft heel extrovert, maar hij had ook respect voor anderen. Als de vreemdeling zich dus niet op zijn gemak voelde in zijn buurt en hij wist het, dan behield hij toch enigszins zijn afstand. Moeilijk was hij absoluut niet, dus deed hij ook niet moeilijk over iets. Vele vragen kwamen in hem op; waaronder welke mutatie zijn kamergenoot had, hoe oud hij was en wat zijn interesses zouden zijn. Nee, om te zeggen dat Aiden er niet naar uitkeek, was een hele grote leugen. Het kwam zelfs nog op in de jongeman om de boel op te ruimen, maar toen hij zijn grijze ogen door de kamer liet glijden, kon hij niet echt zeggen dat het een zooitje was. Niet dat zoiets vreemd was, aangezien hij toch redelijk netjes was opgevoed.

Stilzitten kon hij niet. Was het niet voor het feit dat hij hier moest blijven vanwege de nieuwkomer, dan was hij al lang en breed ergens anders op het eiland te vinden. Nu moest hij noodgedwongen op zijn kamer blijven; althans in ieder geval totdat de ander binnen was en ze kennis hadden gemaakt. Dit weerhield hem er echter niet van om te zitten wachten, hoewel hij daarnet wel had gestaan en zich met een zucht op het bed liet vallen. Pas toen, op dat ene moment, voelde hij hoe sterk de veren onder het matras waren. Hij veerde soepel terug omhoog en meteen vroeg hij zich af hoe sterk het bed wel niet was. Besluitend om meteen een antwoord op zijn vraag te zoeken, gooide hij zijn schoenen uit en sprong bovenop zijn eigen bed. Tot stilstand kwam hij niet, want net zoals voorheen veerde hij soepel omhoog. Dit keer zelfs nog een beetje hoger, omdat hij toch eventjes de ondergrond niet meer onder zijn voeten voelde. Meteen geamuseerd dat hij iets te doen had, begon hij als een malloot op het bed te springen en uit te testen hoe hoog hij kon springen. Het geluk stond dit keer aan zijn zijde; zijn hoofd stootte zich in ieder geval niet tegen het plafond. Doordat hij zo gefixeerd was op zijn onderzoek, had hij de klop op de deur dan ook niet gehoord. Het was pas toen hij de klik van de deurklink hoorde, dat zijn concentratie spontaan verdween. Aiden draaide zijn hoofd met een ruk naar de deur en verloor daarbij zijn evenwicht, waarbij hij niet veel later achterover het bed afstruikelde. Hij gilde kort en probeerde staande te blijven door wild met zijn armen te zwaaien. De jongeman bleef overeind, maar liep zodanig naar achteren in een poging om rechtop te blijven staan, dat hij al snel tegen een andere muur aan knalde en daar tot stilstand kwam.

Verward keek hij van zijn eigen voeten naar het bed en toen naar de deur, waar zijn nieuwe kamergenoot al in de deuropening stond. Althans, hij ging ervan uit dat dit zijn kamergenoot was, want hij had de jongen net niet gehoord omdat hij te druk bezig was met niet vallen. “H-Hiya!” sprak Aiden nog licht verward, maar duwde zich al snel weg van de muur om recht te kunnen staan. “Jij bent vast, uhm…” Hij liep enthousiast op de jongen af en stak zijn hand uitnodigend naar voren, zodat hij die van de jongen kon schudden. Omdat hij geen naam had doorgekregen van zijn kamergenoot viel hij nu even stil. “… My roommate?” vervolgde hij. “Ik ben Aiden. Fijn je te ontmoeten.”

Tot zijn grote opluchting pakte de jongen zijn hand wel aan. Dit gebeurde niet op een wijze die vertelde ‘omdat het moet’, maar juist net zo enthousiast als Aiden was. “Trystan,” was de naam waarmee hij zich voorstelde, waarna ook nog werd vermeld dat het ook op z’n Engels mocht worden uitgesproken. “Trystan,” herhaalde Aiden in zijn eigen taal en met zijn eigen accent, een brede glimlach op zijn gezicht. Nog voor hij een vraag kon stellen over wat dan ook, vertelde Trystan al over zijn mutatie. Snelheid, dus. Bij een uitleg bleef het echter niet; nee, er werd ook een demonstratie gegeven. Als hij heel eerlijk moest zijn, dan moest hij een beetje denken aan Road Runner van de redelijk verouderde Looney Tunes. “Wow,” bracht Aiden uit zodra Trystan weer voor zijn neus stond. Niet dat het lang had geduurd. “Ik dacht dat ik al snel was, maar jij wint overduidelijk deze ronde,” reageerde hij, terwijl zijn glimlach overging naar een grijns om die van zijn kamergenoot te weerspiegelen. Vervolgens luisterde hij naar de volgende woorden die werden gesproken en schudde hij lichtjes zijn hoofd. “Ik ben een redelijk vaste slaper, al zeg ik het zelf. En ik vind het ook niet erg. Als je je ’s nachts verveeld en je hebt zin om te kaarten of whatever, dan mag je me gerust wakker maken, hoor.” Mensen zeiden vaak dat ze een avond– of ochtendmens waren, maar hij had zelf geen voorkeur naar een bepaald tijdstip van de dag. Aiden had altijd wel energie over. Bovendien was hij iemand die niet veel slaap nodig had.

Aangezien Trystan zijn mutatie al had uitgelegd en zelfs had laten zien, leek het nu zijn beurt om de zijne op te biechten. Nonchalant hief hij zijn rechterhand op, waar het verband omheen zat, en wees hij er met zijn linkerwijsvinger naar. “Mijn mutatie is bloedmanipulatie. Nou ja, mijn eigen bloed. Ik kan het naar mijn eigen wensen vervormen,” legde hij uit. Vervolgens haalde hij voorzichtig het verband om zijn hand uit en begon te brainstormen over een simpel en klein voorwerp dat hij zou kunnen maken. Omdat hij ook het praktisch nut van de voorwerpen wilde duidelijk maken, besloot hij maar om voor een sleutel te gaan. Aiden legde zijn linkerhand op zijn rechter en ging toen te werk. Na een paar tellen haalde hij zijn hand weg en liet Trystan de sleutel die hij vlug gemaakt had zien. Het was alles behalve perfect, maar veel moeite ervoor had hij dan ook niet gedaan. Daarbij had het ook een bloedrode kleur. “Dus als ik mijn kamersleutel vergeet, kan ik er gewoon zelf eentje maken.” Nog even nonchalant als net stopte hij de bloedsleutel in zijn broekzak en begon het verband weer om zijn hand te wikkelen. Ondertussen keek hij af en toe naar zijn kamergenoot. “Ben je net pas op het eiland of ben je hier al wat langer?” besloot hij het gesprek maar voort te zetten. Oké, zijn nieuwsgierigheid won nog wel eens vaker dan hij origineel gedacht had, maar hij zou in ieder geval niet doorvragen op dingen waar Trystan het niet over wilde hebben. Hoewel de jongen hem tot nu toe alles behalve introvert leek.