There are always flowers for those who want to see them. (open)

Erik zuchtte : hij was hier ondertussen al langer dan een week en nog steeds wou hij hier weg. Niet dat dat ooit zou veranderen. Hoogstwaarschijnlijk zou hij zich hier nooit thuis voelen of hier willen blijven. Voor anderen was dat natuurlijk anders die vonden het hier leuk! Hij kon het zelf niet voorstellen waarom iemand het hier leuk zou vinden.

Nu stond hij ergens op het schoolplein tegen een muur geleund luisterend naar de anderen die hier stonden. Het was buiten een graad of twintig en veel van de mutanten waren buiten te vinden. Hij keek rond en probeerde zodra hij zijn blik op iemand gericht had zoveel mogelijk van wat hij hoorde te onthouden. Iemands naam of mutatie, geboorteplaats en nog van die dingen en die plaatste hij dan bij het gezicht waarbij die gegevens hoorden. Want al deze dingen konden misschien ooit nog van pas komen en een betere bezigheid vond hij niet. En leuk was het ook nog. Het was altijd grappig om mensen te verassen door op hun af te stappen en alles over hun op te zeggen. Zo had hij al de gekste expressies gezien. Sommige mensen waren gewoon verbaast terwijl anderen er juist boos van werden. En dan waren er ook nog de mensen die z’n raar gezicht trokken dat er geen enkele emotie bij leek te passen. Erik begon zachtjes te lachen. Alleen al aan z’n gezichten denken was al hilarisch.

Hij keek nog eens rond. Op het eerste zicht zag hij niemand die hij kende. Oké, veel mensen kende hij ook niet, maar dan nog. Toen hoorde hij een bekent geluid en direct wist hij wie het was. Erik had haar al eens eerder ontmoet op het strand. Ze zat met haar rug tegen de fontein en had een lichtblauw boek in de hand. Zou hij nog eens met haar praten? Waarom niet.

Hij stapte op haar af en ging vlak naast haar staan waardoor zijn schaduw op haar viel. Waarna ze met haar helderblauwe ogen zijn richting uit keek. ’Ik heb nog een vraag. Hoe heb je het hier ooit een jaar vol kunnen houden?’ vroeg hij doodserieus al lachte hij zich vanbinnen bijna dood, niet dat hij dat liet merken. Alleen een grijns vormde zich op zijn gezicht.

Erik bleef naast haar staan terwijl ze hem verbaast aankeek. Er verscheen een zachte grijns op zijn gezicht. Na een korte stilte antwoorde ze rustig: ‘Omdat ik heb geleerd te appreciëren wat ik gekregen heb, en het leven veel slechter kan’ Even zuchtte hij. ’Zou je nog steeds zo denken twee seconden voor de wereld vergaat : het kan altijd beter.’ Hij grinikte. Waarom zagen sommige mensen in alles iets goed? Hij zag het nut er niet van in. Als alles fout loopt, misschien zou het ooit beter worden, maar wat als je dat betere nooit meer meemaakt.

Terwijl Jadeline een bladzijde van haar boek omsloeg, de geschiedenis van mutanten. Bleef hij even stil staan. Ze was zover hij kon horen een interessant boek aan het lezen. Erik vond het wel jammer dat hij niet kon horen wat er in boeken stond, maar daarvoor gebruikte hij mensen die het boek wel al gelezen hadden. Het ging veel sneller om naar die mensen te luisteren dan een boek te lezen. Zeker als het in een andere taal dan Japans geschreven was. Hij hield niet zo van die lettertjes.

‘Maar aangezien jij hier ook nog steeds bent, is het hier zo slecht nog niet toch?’ Vroeg het meisje geïnteresseerd. Even zuchtte hij kort. ’Ten eerste: boze laboranten. Ten tweede: denk ik niet dat de schoolhoofden iemand makkelijk laten gaan als die hier nog maar een week is. En als laatste: van zodra ik hier weg ben doe ik toch wel iets doms.’ Eigenlijk was hij al bezig met dat domme te plannen.