Onderwerp: (open) Let it rot wo jul 13, 2016 4:06 pm
Skylar lag met haar ogen gesloten op haar bed. Ze sliep niet, maar wou gewoon haar ogen niet openen. Dat wou zeggen dat het tijd was om weg te gaan. Hoe langer ze in haar bed bleef liggen, hoe langer ze het kon uitstellen om weg te gaan. Skylar hield niet van veranderingen, ze wist maar al te goed, dat vanaf dat ze naar die school ging haar hele leven ging veranderen. Iets dat ze liever niet had. Het leven dat ze nu leidde was goed genoeg voor haar. Het beviel haar wel en het liefst hield ze het ook zo. Alleen had ze hier niks over te zeggen. "Skylar, maak je klaar. Ik weet dat je wakker bent" Het duurde nog 20 min tegen dat ze eindelijk van haar bed kwam om zich dan langzaam om te kleden. Met haar handen in haar jaszakken keek ze nog eens rond naar haar, nu half lege kamer. De meeste spullen zaten in haar koffers die beneden in de gang bij de voordeur stonden. Uiteindelijk besloot Sky dat ze het lang genoeg had zitten rekken en ging naar beneden. Daar werd ze tegemoet gekomen door haar tante. Niet dat die vrouw haar echte tante was. Toch noemde Skylar haar tante. " Ga maar al in de auto Sky. Ik kom er zo aan." Had haar tante niet zo streng geklonken dan zou Skylar tegen er tegenin gegaan zijn "Ja tante..."
Eenmaal in de auto stak Skylar meteen muziek in haar oren. Voor nu was ze niet in de stemming om de woorden van haar tante te horen. Het zouden toch alleen maar redenen zijn waarom dit goed voor haar zou zijn. Dat dit ervoor kan zorgen dat ze meer controle over haar eigen mutatie had. Het enige wat Skylar nu zag was, dat ze weeral afgedankt werd. Net zoals bij haar ouders. Bij het luisteren naar haar muziek staarde ze de hele tijd uit het raam. Keek hoe de vele bomen in enkele seconden voorbij flitsten. Je zou haast denken dat ze juist wegvluchtte. Naar buiten staren werd na een tijdje ook saai voor Skylar, dus besloot ze maar om wat te gaan slapen. Nog geen 5 min later lag ze al te slapen. In het begin lag ze dood stil om dan onverwacht, te zien hoe haar lichaam begon te trillen. Om dan happend naar adem wakker te worden. Sky was nog geen minuut wakker, en toch kon ze niet herinneren waarover haar nachtmerrie ging. " gaat het?" haar tante keek bezorgt, toch deed het Skylar niks. " Natuurlijk gaat het" Waarom zou ze nu opeens bezorgt reageren? Met een blik door het raam te werpen, merkte ze op dat de auto stil stond, vlak voor een reusachtig gebouw. Zonder nog een blik te werpen op haar tante stapte ze de auto uit.
Met haar koffers in de hand ging ze de grote deuren door. Haar goudkleurige ogen hield ze voor zich gericht. Ze hield er niet van om bekeken te worden. Dus in plaats van rechtstreeks naar het onthaal te gaan ofzo. Ging ze weer naar buiten, om wat te kalmeren. Zelf voelde ze al hoe onrustig en gespannen ze was. Skylar had echt een hekel aan nieuwe plekken, en nieuwe mensen. Het maakte haar weer helemaal schuw en wantrouwig. Het betekende daarnaast nog eens dat ze weer helemaal opnieuw gaat moeten aanpassen aan haar omgeving. Iets dat ze niet echt ziet zitten. Bij een bankje aangekomen zette ze zich daar neer. Haar koffers lagen languit naast het bankje. Sky zelf zat te staren naar de bloemetjes in het gras. Haar blik gleed er niet vanaf. Het zorgde er alleen maar voor dat ze nog meer er bleef naar staren. Het zag er zo onschuldig en lief uit. Zo onaangeraakt. Zo was ze vroeger ook. Puur en onschuldig. Tot haar mutatie op kwam steken. Langzaam begon ze te verrotten. Niet letterlijk maar zo kon je het wel vergelijken. Langzaam net zoals bij haar leven, begon een voor een een bloempje vanuit de wortels tot de blaadjes te verrotten. Skylar zelf was zo in trance door het kijken naar de dood van ieder bloempje in haar buurt, dat ze niet door had wat er rond haar gebeurde, en dat er snel genoeg gezelschap kwam.
Onderwerp: Re: (open) Let it rot do jul 14, 2016 8:20 pm
Oh my God
Geweldig. Nee, serieus. Dit was geweldig. Hij gromde even lichtjes terwijl hij naar het broodje keek, maar er al snel een hap van nam en het stuk brood opat. Wat was het probleem met stelen van mensen? Hij had gewoon geen zin gehad om te lopen naar de kantine en daar zoals elk normaal persoon eten te halen. Kalmpjes nomde hij verder aan het gestolen brood. Het was nog niet zo slecht, hij had geen betere kunnen kopen om het zo maar te zeggen. Hij grijnsde even kort terwijl hij verder wandelde. Nu had hij het wel door gekregen, sommige hier waren gewoon zielig. Wilde hij daaronder vallen? Uh nee, hij was geen loser... Toch? Whatever, zal wel. Kon hem eigenlijk niks schelen. Hij leefde hoe hij wilde, hij leefde veilig en goed, einde verhaal. Kalmpjes at hij verder van het ding in zijn handen waarna hij even kalm opkeek toen hij wat hoorde... Of juist niet. Wat het ook mocht zijn, het was vast niet belangrijk. Dus nadat hij even had gewandeld en uiteindelijk een vuilbak was tegengekomen, gooide hij het afval daarin, om daarna gewoon zijn handen in zijn zakken te steken. Nu het gestolen eten op was, kon hij iets anders doen dan hier wat rondhangen. Misschien iets nuttigs. Hij zat hier immers nog wel een tijdje, zo ver was hij namelijk ook wel.
Met kalme passen wandelde hij verder, een stuk gelukkiger nu hij eens zichzelf had kunnen laten gaan en nog eens eten had gekregen. En dit allemaal door weinig te doen. Hoe geweldig kon het worden? Beter dan dit allesinds niet. Hij was dan ook al snel op de plek waar hij als eerste had zitten mopperen. Hij was hier toen maar enkele minuten geweest en boom, hij was al gaan lopen zagen. Niet veel later die dag, ergens in de nacht eigenlijk, had hij toen een deur gemolesteerd. Voor alles moest er immers een eerste keer zijn... Ah tja. Nu zaten hij en zijn roommate samen op een kamer zonder een goed werkende deur. Niet dat ze al privacy hadden, maar goed. Het waren allemaal al details, voor hem dan toch. Iemand op je eigen kamer hebben voor like altijd... Het was verschrikkelijk en toch een realiteit voor Mel. Hij vond deze hele school verschrikkelijk. Maar ah, wat vond hij nu niet verschrikkelijk? Hij wandelde dus kalm verder, een blik houdende op de grond voor zich, maar ook aandacht houdende op wat er voor zich gebeurde. Hij wilde immers niet door een of andere freak omver gelopen worden. Oh ja, hij had ze nog steeds niet normaal benoemd. Enkel als freaks. Voor dat, was hij vrij simpel van gedachte. Het liet hem soms als een dwaas overkomen, maar het was zijn visie en daar moesten mensen mee leren leven uiteraard. Toen hij dan ook even opkeek om zijn omgeving even snel te scannen, zag hij een meisje op een bank zitten. Ze leek vrij normaal, maar hij wist dat ze dat niet was. Niemand leek hier normaal te zijn. En hij? Hij trapte gewoon dingen kapot, niks mis mee uiteraard. Blijkbaar was het wel genoeg om opgesloten te worden. Al de andere feiten die er rond gingen schoof hij maar even aan de kanten, ze waren toch maar verzonnen leugens... allemaal. Hij grijnsde even schuin en besloot op haar af te gaan. Hij was namelijk enkel op haar gefocust. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? Dat ie doodgeschoten werd ofzo? Ah, kon gebeuren. Waarom dan ook niet meteen doodgeschoten worden als je even vriendelijk deed? Mooi einde voor Melvin, al zei hij het zelf. Hij benaderde haar even en nu pas zag hij de koffer bij haar liggen. Hij grinnikte even zachtjes. "Ah, welcome in jail, sweety," zei hij even met een lach op zijn gezicht, maar daarna keerde zijn gezicht terug naar een serieus gezicht. Hij bestudeerde haar even en besloot na een tijdje gewoon naast haar te zitten. Hij hield uiteraard wel afstand van haar, je wist immers maar nooit. "Nog grootste plannen voor de toekomst?" klonk er even lichtjes grinnikend van hem. "Well pech gehad, nu zit je hier vast tot god weet wanneer je weer vrij bent," zijn neerslachtigheid en frustratie was bijna door te klinken in zijn stem. Hij haatte dit zo. Hij sloot zijn ogen wat en zuchtte. Wat een leven.
Onderwerp: Re: (open) Let it rot zo aug 07, 2016 9:07 pm
Haar eigen mutatie fascineerde haar. Wanneer ze diep in gedachten verzonken zat, dan was meeste van e tijd doordat ze met haar eigen mutatie aan het experimenteren was. Dat wou niet zeggen dat ze blij met haar mutatie was. Het is ook niet iets om trots op te zijn. Moest ze met dieren kunnen praten of iets dergelijks. Op zoiets had ze trots kunnen zijn. Die van haar niet. Haar hoofd hield ze schuin, haar ogen gefixeerd op het gras bij haar voeten. Kijkend hoe het leven langzaam eruit leek te sijpelen. Hoe alles stilaan begon te verrotten. Een zacht, diepe zucht verliet Skylar haar keelgat. Zou het lukken om van deze school af te geraken....? Daar zat ze nu over na te denken. Of het de moeite ook waard was, wist ze niet. Het is niet dat ze nog ergens naar toe kon. De vrouw die haar hier had afgezet, had het duidelijk gemaakt door haar hier achter te laten. Sky was daar niet meer gewild. De vrouw had het dan niet zo gezegd, maar zo zag Skylar het wel.
Voor enkele lange seconden sloot ze haar ogen. Wanneer ze die opende was het gras weer volledig groen, alsof die niet enkele seconden geleden levenloos met een zwarte kleur opviel, tussen al de rest van het groene gras. Het proces begon weer opnieuw. Ze zorgde er weer opnieuw voor dat een grassprietje na het andere zwart begon te worden. Dat ging ze keer op keer opnieuw doen, was het niet dat ze opkeek achter dat ze iemand naast haar voelde komen. "Ah, welcome in jail, sweety," Lichtjes trok ze een wenkbrauw op. Jail... ja zo zou je het misschien wel kunnen noemen, voor degene die hier niet wouden zijn. Hij blijkbaar ook. Vooral door de manier hoe hij haar leek te begroeten. "Nog grootste plannen voor de toekomst?" klonk er even lichtjes grinnikend van hem. "Well pech gehad, nu zit je hier vast tot god weet wanneer je weer vrij bent,"
Droog bleef ze hem aankijken. " Neah, veel plannen had ik niet. Ik leef in het moment, niet in het verleden of de toekomst" Was haar simpel antwoord. Haar blik gleed waar naar het verrotte gras aan haar voeten, om zich dan weer te focussen naar de blonde gast. " Je zou me haast laten doen denken dat je hier ook tegen je wil zit" Een klein gesprek aan gaan kon geen kwaad. hield ze zich fake van de domme. "Al had ik niet gedacht dat studenten zo de nieuwelingen begroetten" voegde ze er droogjes bij. Voorzichtig veegde ze enkele plukjes haar van voor haar ogen vandaan."Hoe lang zit jij hier dan al niet" Het was haar gelukt om zich niet meer op haar eigen mutatie te focussen, maar op het gezelschap naast haar.
