Boys don't cry, but men do. &Aly

Het was ijzig koud buiten en een snijdende koele wind waaide tussen de gebouwen door. De wolken waren grijskleurig en hadden zich over de volledige lucht verspreid. Het was al laat en zo goed als donker. Enkel de heldere maan die maar half door de wolken heen scheen gaven de onbelichte straten wat kleur. Kleine sneeuwvlokjes vielen naar beneden en met zijn alle hadden ze de grond al onder een dun dekentje gelegd. Er was geen enkele vogel te horen en alle diertjes hadden zich in het bos in hun holletje verstopt voor de koude.

Brimstone stond voor de deur buiten met enkel een t-shirt, een vest en een leren jas erover. Zowel zijn jas als vest stonden open. Hij had het zelden tot nooit koud, wat raar was aangezien zijn mutatie een koudbloedig dier was. Hij had hier al vaak over nadacht en was tot het besef gekomen dat hij de warmte van de zon wel nodig had om op te warmen als hij zich ook echt in zijn slangenvorm bevond. Zijn donkere ogen keken even rond voordat hij van het borduurtje voor de deur afstapte en zijn all stars in het dunne laagje sneeuw liet zakken. Met de kap van zijn vest op zijn hoofd en zijn handen in zijn zakken wandelde hij het pad af. Doelloos, zonder een bepaalde plaats om naar toe te gaan. Hij wilde gewoon even alleen zijn, zonder de drukte van andere mensen, zonder het getik van vorken en messen op een bord. Zijn ogen waren naar beneden gericht, kijkend hij zijn schoenen de sneeuw platdrukte.

Plots stond hij aan het sportveld, er brandde nog enkele lichten, maar enkel aan de kant van het veld waar geen tribunes stonden. Tooth wandelde de ijzeren trap die enorm glad was geworden door het vriezen en sneeuwen van de afgelopen dagen. In het middel van de tribune ging hij zitten en haalde de dogtag die rond zijn hals hing uit zijn t-shirt met v-hals. Het ijzeren plaatje waar "Steven Varlow" op stond nam hij tussen zijn vingers en begon er zachtjes over te wrijven terwijl hij voor zich uit bleef kijken.

Handen van een 7-jarige jongen slagen op zijn handen en een giechelende, geamuseerde klank kwam zijn oren tegemoet. Het toverde direct een glimlach rond zijn lippen. Zijn jongere gehandicapte broertje vrolijk in zijn rolstoel zien zitten. Zo vrolijk had hij een kind nog nooit gezien. Glimlachen en giechelen voor de kleinste dingen. Brimstone wist maar al te goed dat zijn broertje al veel pijn had doorstaan, heel veel zelfs. Zoveel dat Brimstone 's nachts bij hem in bed lag en wanneer Steven dan eindelijk in slaap was gevallen dat Brimstone zich niet langer sterk kon houden en als een klein kind begon te wenen wanneer hij de pijn in zijn broertje zijn ogen voor zich nam. Hij wou zo graag dat hij de pijn voor zich kon nemen zdat Steven er van verlost was, maar dat was natuurlijk onmogelijk. "B... Brrrr... Brimmmm..." De stotterende en moeizame woorden van zijn broertje haalde hem terug uit zijn gedachten van het verleden en verloste hem van het zien van die ogen terug. "Wat is er?" Wanneer Steven zijn handen naar zijn gezicht bracht wist Tooth al genoeg, hij wilde kiekeboe spelen. Hij bracht zijn handen naar zijn gezicht en bedekte het. Nog voor hij zijn handen wegtrok en kiekeboe riep begon Steven al te giechelen.

Brimstone wilde zijn tranen weg knipperen, maar door het knipperen kwam er een traan los en deze rolde over zijn wang naar beneden. Met zou mouw veegde hij deze snel weg. Hoe zou het nu met hem gaan? Een vraag die hij zichzelf elke dag opnieuw vroeg. Een vraag die direct gevolgd werd door: "Zou hij terug pijn hebben?" "Wie speelt er nu met hem?" Hij miste zijn broertje zo verschrikkelijk veel en hij wist dat hij de enige was dat echt naar hem omkeek, maar ja. Ook miste hij Daniëlla. Zijn beste vriendin van in Londen, een meisje waar hij al enkele maanden gevoelens voor had en hij zou alles voor haar gedaan hebben. Het werd eindelijk serieuzer, wanneer hij naar hier was gebracht. Hier had hij het ook niet slecht, maar het was gewoon anders, een nieuw leven opstarten.

Hij liet het plaatje uit zijn hand vallen en stak het terug in zijn t-shirt. Hij sprak niet graag over zijn broertje en was ook niet van plan om dat snel te doen. Een zucht rolde over zijn lippen naar buiten en zijn lippen trokken zich tot een halve glimlach. Hij stond op van het bankje halverwege de tribune en stak zijn handen terug in zijn zakken wanneer hij richting de trappen liep en op een slome manier naar beneden slofte.