Met vol energie werd Kelsey wakker. Ze had normaal gesproken op een zaterdag nooit zoveel energie, maar nu? Nu zat ze bom vol energie. Ze keek op haar klok en zag dat het nog maar net acht uur s´ochtends was. Op andere zaterdagen was meestal pas rond een uur of twaalf wakker. Met een beetje tegen zin stapte ze uit bed. De tegenzin was alleen door dat het nog zo vroeg was, maar ze moest gewoon even haar energie loslaten. Ze trok een simpele jogging broek aan met een hempje die een beetje door scheen. Ze poetste haar tanden en deed haar haar in een losse vluchtige staart. Ze pakte een paar Vanz uit haar kledingkast en trok deze aan. Ze bekeek zichzelf nog even snel in de spiegel tot ze zeker wist dat het tijd was om te eten. Nu ze wist waar de cafetaria te vinden was, liep ze er snel even heen om te kijken om even een croissantje mee te nemen. Ze had nu te veel energie om even rustig te blijven eten in de cafetaria. Ze pakte het croissantje en het energy blikje -zonder te vragen aan de vrouw- van het dienblad en liep weer de cafetaria uit. In een vlug tempo had ze haar broodje al op, ze opende haar blikje en nam er een paar grote slokken uit. Ze wist dat ze nu nog meer energie zou krijgen, maar dat maakte nu niet uit. Ze pakte haar mobiel uit haar zak van haar jogging broek en haar oordopjes. Ze zette een druk nummer op en begon te joggen richting de atletiekbaan. Ze was er wel eens bij langs gelopen, maar ze had er nog nooit mensen gezien. Dus dat was voor nu dé perfecte plek om haar energie vrij te laten.
Toen ze uiteindelijk aan kwam bij de atletiekbaan was er helemaal niemand te bekennen. Ze keek voor de zekerheid nog even om zich heen. Rustig begon ze rond te rennen, na één rondje zette ze er wat meer vaart in. Ze stopte eventjes op het liedje: Fireball van Pitbull om te zetten. Ze hield van het nummer en van dat nummer kreeg ze nog meer energie. Met een sprintje begon ze weer te rennen. Na heel wat rondjes werd ze beetje moe dus mindere ze weer haar vaart. Nadat ze haar vaart zo had verminderd zodat ze gewoon rustig aan het joggen was, zag ze iemand de atletiekbaan op lopen. Doordat ze haar ogen daarop richten zag ze ze niet waar ze haar voeten plaatste en struikelde ze over haar voeten. Het zag er nogal awkward uit, hoe ze daar nu op haar knieën zat. Ze hoopte dat diegene dat niet had gezien, en anders was ze nu allang uit gelachen. Zelf moest ze er ook wel om lachen. Maar als nu werd uitgelachen maakte het niet zo veel uit, want ze moest zelf ook lachen. Ze lag nu op haar buik op de ateltiekbaan zich zelf uit te lachen. Ze had eigelijk nooit meer zo gelachen in tijden, iets wat ze erg gemist had. Dat niet lachen kwam vooral doordat ze op haar zevende haar mutatie al had ontdekt. En zonder bedoelingen al haar eigen moeder had verbrand. Toen hadden haar ouders haar ook gelijk naar een inrichting gestuurd. Sindsdien had ze nooit meer gelachen, nooit meer sinds nu. Toen ze eindelijk een beetje was bijgekomen van het lachen en awkward ongelukje zag ze de jongen dichter bij komen. De tranen van het lachen veegde ze weg met haar handen. Ook al kende ze de jongen niet, ze was nu wel aardig in een vrolijke bui. Het kan nog altijd veranderen, maar nu wilde ze de jongen niet afschrikken door gelijk heel boos te worden. Ze keek de jongen aan en ging rechtop zitten. “Ik hoop niet dat je hebt gezien wat er gebeurde?” vroeg ze nog een beetje lacherig.
Een wekker had Mason bijna nooit nodig, meestal was hij om een uur of acht al klaar wakker. Alleen wanneer hij tot in de vroege uurtjes had door gefeest kreeg hij het voor elkaar tot in de middag in bed te blijven liggen. Maar dit was niet zo’n dag. Gisteren was hij al rond een uur of één in slaap gevallen en zeven uur slaap was voor de meestal hyperactieve Mason meer dan genoeg. Hij schopte zijn deken dan ook van zich af en stapte zonder enige moeite uit bed. Met zijn hand ging hij door zijn warrige haren. In het bed aan de andere kant van de kamer lag zijn huisgenootje nog vredig te slapen. Geen muziek dus. Uit zijn kast trok Mason een oud basketbal tenue, een simpel blauw short met daarboven een blauw met wit shirt waarop het nummer 22 stond met daarboven Davis. Hij trok zijn sportschoenen aan, legde de band van zijn mobiel om zijn arm en stak de oordopjes in zijn oren. Nadat hij de playlist die hij speciaal voor het sporten had samengesteld had aangezet, verliet hij zijn kamer. Hij rende de trappen af, liep snel naar de kantine om een broodje en een flesje water te halen. Koffie zou hij na het sporten wel halen, anders stond hij straks nog echt te stuiteren. Even aarzelde hij. Zou hij naar het bos gaan om daar een wat meer avontuurlijke route te joggen of zou hij naar de atletiek baan gaan? Uiteindelijk koos hij voor het laatste. Het had vannacht de hele nacht geregend, wat betekende dat het bos in één grote modderpoel was veranderd. Heel veel zin om straks onder de modder te zitten had hij niet. Niet omdat hij bang was om vies te worden, zeker niet. Hij alleen geen schoon basketbaltenue meer en wou vanmiddag eigenlijk nog wel even trainen. Terwijl hij in de richting van de atletiekbaan liep, propte hij zijn broodje naar binnen. S’ morgens liep hij altijd over van de energie, hij kon niet stil zitten voordat hij tenminste vijf kilometer hard had gelopen. Dat was op school altijd een probleem geweest, de meeste leraren waren gek van hem geworden al had dat ook veel te maken met zijn grote mond en zijn kleine spanningsboog. Hoeveel uur had hij wel niet in het nablijf lokaal door gebracht? En toch was hij nooit echt een slechte student geweest. Hij had al zijn vakken altijd zonder moeite gehaald, iets wat sommige leraren mateloos had geïrriteerd en wat Mason op zijn buurt natuurlijk uiterst vermakelijk vond. Tot zijn verbazing zag Mason dat hij niet de enige was die op zaterdag ochtend had bedacht om te gaan sporten. In een rustig tempo rende er een meisje over de atletiekbaan. Eigenlijk wou Mason gewoon beginnen met rennen zonder haar eerst te groeten, hij zou haar vanzelf wel inhalen, maar op dat moment struikelde het meisje over haar eigen voeten en belande ze languit op de grond. Lachend schudde Mason zijn hoofd, dat hij hier nog eens iemand zou doen vallen had hij niet verwacht. Even aarzelde hij, maar toen hij zag dat het meisje nog steeds op de grond lag besloot hij dat het toch wel zo vriendelijk was om te kijken of alles goed met haar ging. Rustig rende hij naar haar toe, vertraagde zijn pas toen hij haar hoorde lachen. Hoe kon iemand het zo grappig vinden om te vallen? Het meisje leek door te hebben dat hij vlak bij haar was en ging overeind zitten. Hij lachte hoofdschuddend naar haar. “Helaas voor jouw heb ik alles gezien.” Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht. “Je hebt je niet bezeerd neem ik aan?” vroeg hij, voor de zekerheid. Hij stak zijn hand naar haar uit, zodat hij haar overeind kon helpen.
Met een grijns op haar gezicht keek ze naar de jongen. Hoofdschudden lachte hij naar haar en zei:“Helaas voor jou heb ik alles gezien.” Ze moest lachen en probeerde in haar hoofd te verplaatsen hoe het er uit zou hebben gezien als ze in zijn schoenen stond. Voor de zekerheid vroeg hij:“Je hebt je niet bezeerd neem ik aan?” Hij stak zijn hand naar haar uit, zodat hij haar overheid kon helpen. Ze nam de hand aan en zei met een glimlach:“Nee, ik heb me zeker niet bezeerd...” ze stopte even met haar zin om de vuiligheid van haar broek en shirt af te kloppen. Ze keek de jongen weer aan en vervolgde haar zin nog net zo glimlachend als zonet:“...het zag er zeker best wel dom uit hoe ik viel?” Door aan te denken wat hij hierop zou gaan reageren, begon ze al een beetje te grijnzen. Ze was normaal niet zo´n prater, maar nu ze zo had gelachen en een hele dom val had gemaakt wilde ze nu wel praten. Ze bekeek de jongen van top tot teen en ze moest toegeven hij zag er best wel knap uit. Maar ze is forever alone, vanwege haar mutatie. Dankzij haar mutatie was ze snel bang om met iemand te praten, want ze was bang om snel boos te worden. Iets waar ze altijd last van heeft. Maar op een of andere manier nu ze de jongen zo aan keek was ze niet bang om boos te worden op hem. Meestal vond ze het eng om iemand te verbranden of het nou expres is of per ongeluk, maar nu wilde ze hem verbranden of in ieder geval dat hij er een brandplek aan over had. Hoe ze er nu bij kwam om wraak plannen te bedenken bij iemand die zonet vroeg of ze haar had bezeerd en haar overeind heeft geholpen weet ze niet. Bij sommige mutanten had ze dat gewoon, maar een ander deel van haar wilde juist meer weten over deze good looking guy. Iets wat ze niet snel zou zeggen over jongens. Ze heeft altijd al gekeken naar het innerlijk van jongens, maar nu kon ze er gewoon niet om heen.
Ze keek even naar de grond om niet te laten zien dat ze interesses had om hem te leren kennen en wraak plannen. Terwijl ze naar de grond keek zag ze haar mobiel nog liggen. Die was er waarschijnlijk uit gevallen toen ze zo aan het lachen was. Ze pakte haar mobiel op en zocht naar kapotte plekjes of scheurtjes. Ze deed haar mobiel weer in haar zak van haar jogging broek en keek de jongen weer aan. Beleefd deed ze haar hand vooruit en stelde zich voor:“Kelsey.” Ze wilde liever niet haar achternaam zeggen, want ze dat zou haar denken aan haar ouders. En nu ze juist vrolijk was en vol energie wilde ze dat niet gaan verpesten. Dat zou de jongen waarschijnlijk ook niet heel fijn vinden en zou dan weg lopen. Iets wat ze nu vooral niet wilde.
Het meisje moest weer lachen. Nog altijd begreep hij niet hoe ze haar eigen blunder zo geweldig grappig kon vinden, maar oké. Ze nam zijn hand aan en hij trok haar overeind, waarna hij haar rustig in zich op nam. Toegegeven, ze zag er goed uit maar dat gold voor meer meisjes op het eiland. Best vreemd dat op zo’n door god vergeten eilandje zoveel mooie vrouwen rond liepen. Aan de andere kant, misschien hadden mutanten wel gewoon goeie genen. Kort gingen zijn gedachten naar een deel van de oorsprong van zijn eigen genen. Oké dat waren niet wat je noemde goede genen. Al hoewel zijn vader was een ware charmeur geweest, een eikel dat zeker, maar wel een eikel die er voor zorgde dat iedereen geloofde dat hij geweldig was. Vreselijke psychopaat. Abrupt zette Mason zijn gedachten stroom stil, als hij nog langer aan die man zou denken zou hij straks nog koken van woede. “Mooi.” zei hij met een glimlachje, toen het meisje hem vertelde dat ze zich niet bezeerd had. “Een beetje wel ja.” antwoorde hij lachend. Waarna hij voor een moment stil viel. Er was iets vreemds aan dit meisje. Iets aan haar houding gaf hem het idee, dat haar gedachten niet honderd procent zuiver waren. Al kon hij zich dit ook verbeelden. Echt heel goed met het inschatten van andermans emoties was hij niet, al was hij er zeker niet blind voor. Meestal hij zich wel redelijk in anderen te verplaatsen, wat er voor zorgde dat hij bijna altijd wel wist wat hij moest zeggen om een gesprek juist goed te doen verlopen of volledig de mist in te laten gaan. Hoewel hij het zelf niet snel zou toegeven, was hij net als zijn vader redelijk goed in het manipuleren van anderen. Anders dan zijn vader gebruikte hij die methodes niet bij mensen om wie hij daadwerkelijk gaf. Het meisje stelde zich voor als Kelsey en stak zijn hand naar haar uit. “Mason.” zei hij, terwijl hij haar hand schudde. Even aarzelde hij, eigenlijk was het onbeschoft als hij nu alsnog zou gaan hardlopen maar als hij dat niet zou doen zou hij veranderen in een ware stuiterbal en daar zat niemand op te wachten. “Ik ga nog even hardlopen, als je nog energie hebt kunnen we wel een eindje samen rennen. Als je me bij kan houden tenminste.” Hij gaf haar een knipoog, een jongensachtige grijns sierde zijn gezicht. “En anders kom ik straks wel bij je chillen als je nog wil uitrusten en zin hebt om deze stille morgen niet alleen door te brengen.” Na dit gezegd te hebben begon hij rustig te joggen, om al snel het tempo flink op te voeren. Mason had een enorme conditie, hij kon moeiteloos 20 km rennen. Niet voor niets was hij de ster speller van zijn basketbalteam geweest en niet voor niets was hij gescout door een nationaal team. Het linker oordopje van zijn mobiel had hij onderhand weer ingedaan, het andere oordopje bungelde aan het witte snoertje over de rand van zijn shirt. Hij zou het straks wel in doen, als Kelsey besloot om hem niet achterna te gaan.
Kelsey grijnsde toen de jongen toe gaf dat haar val er dom uit zag. Ze zag aan de jongen dat hij nog wel wilde rennen, maar dat het er onbeschoft uit zou zien. Dat zou ook wel zo zijn als hij ging rennen. Toen de jongen haar hand aan nam stelde hij zich voor:“Mason.” ze schudde de handen een enkele keer en na het voorstellen keek Kelsey even in het rond. Ze wilde hem nog steeds verbranden, maar dat zou ook zeker gebeuren als Mason wat onbeschoft deed. Toen ze hem weer aan keek zei hij:“Ik ga nog even hardlopen, als je nog energie hebt kunnen we wel een eindje samen rennen. Als je me bij kan houden tenminste.” Het kwam er niet zo heel erg onbeschoft uit, het kwam eerder over als een uitdaging. Hij gaf haar een knipoog, een jongensachtige grijns sierde zijn gezicht. “En anders kom ik straks wel bij je chillen als je nog wil uitrusten en zin hebt om deze stille morgen niet alleen door te brengen.” Met een beetje verbaasde maar toch ook tikkeltje arrogant gezicht zei ze nog achter hem aan:“Is dat een uitdaging?” Het was een reactie op wat hij voor het laatste had gezegd. Ze had ondanks die val van zo net nog steeds voldoende energie over. Ze begon rustig achter hem aan te joggen, maar toen ze merkte dat hij wat sneller ging rennen begon ze een klein sprintje te trekken waardoor ze nu naast hem kon rennen. Door dat de wind wat koeler werd toen ze rende voelde ze haar wraak plannen iets weg te zakken. Maar toen ze even op zij keek naar Mason voelde ze het weer terug komen. Ze had geen idee waar het aan lag, want hij zag er best aardig uit. “Ik ga even een sprintje trekken als je dat niet erg vind?” vroeg ze met een grijns. Het was bedoelde als vraag, maar ze wachtte niet op een antwoord. Ze rende zo hard als ze kon weg van Mason. Ze had geen idee of hij achter haar aan zo rennen en mee ging doen. Ze wilde nu voor al niet denken aan wat hij zou gaan doen. Kelsey probeerde sneller dan wat ze kon rennen te gaan rennen, maar toen ze haar snelheid wat minderde voel ze haar mutatie in haar branden. Ze keek even op haar mobiel en zag dat het al bijna negen uur was. Waarschijnlijk nog te vroeg voor andere mutanten om op te staan. Ze was nu helemaal rustig aan het joggen, en ging aan de kant van de atletiekbaan op het gras liggen en deed haar ogen even dicht. Sinds haar sprintje had ze bijna de hele tijd gedacht aan Mason gedacht op welke manieren ze hem kan verbranden maar ook naar wat voor muziek hij zo luisteren; wat eigenlijk onzin was, en wat voor haar helemaal niet normaal was. Ze ging even rechtop in het gras zitten en plukte met één hand wat gras uit de grond. Ze keek naar het gras en zag het zo verbranden. Het was lang geleden dat ze amper controle wist te houden over haar mutatie als er iemand in de buurt was. Ze maakte van haar hand waar het verbranden gras in zat als een vuist. Ze hoopte niet dat Mason had gezien wat ze deed, want er kwam van een handje gras best wel veel rook van af. En als hij het erg vond of zo; dan wist ze dat het dan tijd was om te gaan. Ook al was ze nog lang niet uit gerend en was ze nog steeds vol energie.
Of het een uitdaging was? Ja, natuurlijk was het dat. Het moest wel een beetje interessant blijven. “Ja, eigenlijk wel.” zei hij, met een uitdagende grijns op zijn gezicht. Nadat hij bij het meisje was weg gerend had hij een blik over zijn schouder geworpen om te zien of ze hem volgde. Hij zag hoe ze net als hem haar snelheid verhoogde. Lang duurde het niet voor ze naast hem kwam rennen, hij glimlachte even naar haar maar richtte zijn blik al snel weer voor zich. “No problem.” zei hij, toen ze vroeg of hij het erg vond dat ze een sprintje ging trekken. Waarom zou hij? Zelf bleef hij nog een moment rustig door joggen. Zou hij haar voorbeeld volgen en een sprintje trekken? Of zou hij gewoon in dit tempo nog een rondje of twintig rennen? Uiteindelijk besloot hij voor het eerste te gaan. Moeiteloos verhoogde hij zijn tempo, al snel had hij Kelsey ingehaald. “Mij kun je niet zomaar verslaan.” zei hij grijnzend. Even rende ze gelijk op, tot zij haar tempo verlaagde iets waar hij nog geen zin in had. Stug rende hij door, stopte het oordopje dat tot nu toe los over de rand van zijn shirt had gebungeld in zijn oor. Als hij in dit tempo door zou rennen, hoefde hij geen 10 kilometer te rennen om zijn energie kwijt te kunnen. Dan was een kilometer of drie ook wel genoeg, om hem niet te doen veranderen in een hyperactieve stuiterbal. Zou Kelsey het raar hebben gevonden dat hij gewoon was doorgerend. Vast niet? Toch? En al was het zo, wat kon het hem eigenlijk schelen. Als ze zin had in een praatje zou ze er straks ook nog zijn en als ze dat niet had vond hij wel iemand anders om de ochtend mee door te brengen. Misschien dat Arya al wakker was. Sinds hij op het eiland was had hij zijn zusje, verassend weinig gezien. Ze zaten in een andere klas, sliepen ergens anders en hadden andere vrienden. Heel anders dan toen ze nog thuis waren geweest. Ergens miste hij haar wel, al zou hij dat niet zo snel aan haar toegeven. De subtiele geur van rook trok zijn aandacht, een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd. Hij vertraagde zijn pas iets, zodat hij het gebied kon scannen. Zijn blik bleef rustte op Kelsey, die in het gras zat met haar hand tot een vuist gebald nog geen tien meter bij hem vandaan. Hij besefte dat dit al zijn vierde rondje was en dat zij al die tijd in het gras gezeten had. Niet dat dit de rooklucht verklaarde. Zou ze roken? Nee, sigaretten rook rook anders. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, versnelde zijn tempo weer. Hij zou straks wel bij haar gaan zitten, eerst moest hij zijn energie kwijt. Het liet hem niet los, die rook geur. Zou zij net als hem vuur kunnen manipuleren? Maar wat had ze dan verbrand? En waarom? Er waren wel veel mensen op het eiland die iets met vuur konden. Nee, echt een zeldzame mutatie was het niet. Wat Arya en hem bijzonder maakte was dat ze ook rook konden sturen, zelfs zonder het creëren van vuur. Na nog een drietal rondjes op topsnelheid te hebben gerend, vertraagde hij zijn tempo. Nog een rondje uit-joggen en dan zou hij zich bij Kelsey voegen. “Hey.” zei hij, terwijl hij zich nonchalant naast haar in het gras liet vallen. Hij trok zijn oordopjes uit zijn oren, viste zijn mobiel uit zijn zak en zette de muziek uit. “Jij kunt vuur sturen of niet?” Misschien dat zijn vraag voor haar uit het niets kwam, maar hij was er onderhand zo goed als zeker van. Die rook was de geur van verbrand gras geweest. Weinig mensen zouden dat hebben opgemerkt, maar hij was getraind in het sturen van vuur en de effecten van dit krachtige element. Hij had vaak eerder dan de meeste mensen door dat er iets aan het verbranden was en wat dit precies was. Mason keek het meisje vragend aan, benieuwd naar haar reactie. Zou zijn vraag er voor zorgen dat zij begreep dat hij dezelfde mutatie had? Of zou zij niet zo gevoelig zijn geworden voor het element als hij dat was?
Ze keek Mason aan toen hij in volle snelheid nog een paar rondjes door rende. Ze wilde zou graag mee rennen, en vroeg zich af waarom ze dat niet zou kunnen. Haar ogen volgde hem, maar vielen uiteindelijk weer neer op haar hand die ze nog steeds als vuist heeft gebald. Ze hoopte nog steeds zou erg dat Mason het niet had gemerkt. Ook al moest ze toegeven er kwam rook vanaf. Ze legde haar hand die ze tot vuist had gebald achter haar rug waardoor ze net leek dat ze op die hand leunde. Maar ze voelde nog steeds het vuur in haar op komen en wilde zo graag dat het eruit ging. Ze keek Mason aan die op haar af kwam en zei op een nonchalante toon:“Hey.” ze keek hem aan toen hij naast haar in het gras ging zitten en ze zei:“Hey.” Haar glimlach van zonet was wat verdwenen, maar wilde niet aan hem laten merken dat ze wat pissig was door haar mutatie. Iets wat onverwachts vroeg hij:[i]“Jij kunt vuur sturen, of niet?”[i] Het was nogal onverwachts, en ze begon zich er een beetje ongemakkelijk bij te voelen. Ja. antwoordde ze, ze wilde er verder geen woorden aan vuil maken. Ze vroeg zich af wat hij nu dacht van haar. Ze was nog de zelfde persoon als zonet die helemaal stuk ging om haar eigen val en een negatieve gedachte stroom had over hem. Ook al had hij nog helemaal niks verkeerds gedaan. “Er kwam zeker te veel rook vanaf?” vroeg ze uiteindelijk een beetje gevoelloos. Ze had daar zelf ook wel last van als een kaars aan ging doen merkte ze dat ook al was het in een andere kamer. Al is het maar een klein vlammetje, ze merkte dat heel sterk. Ze houd er van als iets brand, maar aan een andere kant haat ze het. Omdat ze heel licht ´ontvlambaar´ is. Nu had ze dat ook een beetje doordat Mason wist wat haar mutatie was. En ze kende hem nog maar net. Maar nu hij het toch wist boeide het haar niet meer zo erg doordat ze eventjes haar negatieve gevoelens over haar mutatie aan de kant schoof. Ze ging in kleermakerszit zitten en pakte weer een plukje gras. Ze keek er naar het gras verbrande weer, het was niet echt krachtig wat ze deed met het gras, maar veel van haar mutatie wilde ze ook niet laten zien. Ze vond het nu alleen even fijn dat ze in het bijzijn van iemand vuur kon gebruiken zonder dat ze nu bang was dat hem verbranden. Dat wilde ze immers ook, ook al verdiende hij het niet. Door die gedachte moest ze beetje lachen, ze kon nogal bitchy zijn. Ze keek op naar Mason met een glimlachje en vroeg een beetje aarzelend:“Jij merkt zeker wanneer iemand vuur stuurt?” Ze wist verder niet veel meer te zeggen om het gesprek op gang te houden, maar ze hoopte dat hij dat wel wist. Ze wilde ondanks dat ze Mason wat wilde aan doen ook wel graag dat hij bleef. Ze zou hem toch nooit echt pijn doen tenzij er een hele goeie reden voor was. Ze wilde het liefst het knappe gezichtje -waar hij waarschijnlijk heel trots op was- niet ruïneren.
Het was duidelijk dat zijn vraag haar overviel. Begrijpelijk, gezien er slechts weinig rook van het verbrande gras af was gekomen. Aan haar houding kon hij zien dat ze zich niet langer op haar gemak voelde bij hem, als ze dat überhaupt ooit gedaan had. “Een beetje, ja.” zei hij, schouderophalend. Met zijn hand ging hij door zijn donkere haren die tijdens het rennen volledig door de war waren gegaan. Niet dat zulk kort haar echt in de knoop kon gaan zitten, maar uit model raken kon het wel. Kelsey was in kleermakerszit gaan zitten, verbrande grassprietjes. Deed ze het met opzet of had ze geen controle over haar mutatie? Dat zou wel verklaren waarom ze het vervelend had gevonden toen hij haar had laten weten wat haar mutatie was. “Merken is een groot woord, maar ik kan zelf ook vuur sturen dus ik ben vrij gevoelig voor vuur en rook.” zei hij. Dat hij ook rook kon sturen hield hij nog maar even voor zich. Misschien dat hij het haar later nog zou vertellen. Als er een later zou komen. Het meisje leek zich nog steeds niet helemaal op haar gemak gevoelen in zijn bijzijn. Er leek zich een zekere tweestrijd in haar af te spreken, al durfde Mason dit niet met zekerheid te zeggen. Hij was redelijk goed in het interpreteren van andermans gezichtsuitdrukking en houding, maar zijn interpretaties waren zeker niet feilloos. Was het maar zo. Gisteren had hij een heel gesprek gevoerd met Allison, een meisje dat instaat was andermans emoties te voelen. Ze had hem versteld doen staan. Zo nauwkeurig als ze zijn gevoelens had kunnen omschrijven, eng gewoon en ook een beetje irritant. Eigenlijk was het wel goed dat hij daar niet toe in staat was, dan zou zijn hoofd straks nog echt ontploffen van alle gedachten die tegelijkertijd zijn aandacht wouden trekken. “Hoelang weet jij al dat je vuur kan sturen?” vroeg Mason. Ergens was hij wel benieuwd naar de mutatie van het meisje. Niet iedereen die vuur kon sturen, kon dit op dezelfde manier en in dezelfde mate. Niet iedereen die vuur kon sturen, was beschermd tegen het krachtige element. Mason was blij dat hij dat wel was. Op die manier kon hij zichzelf in zijn eigen vuurzee bevinden zonder gewond te raken. Ook vuur dat hij niet zelf gecreëerd deed hem niks, ja als hij gewone kleren aan had dan zouden deze verbranden. Maar zijn huid, zijn haar en zijn ingewanden waren allemaal ongevoelig voor vuur en voor rook. Geweldig, als je het hem vroeg. Hij zou nooit slachtoffer kunnen worden van het element waar hij meester van was.
Onderwerp: Re: ~That awkward moment~ {Mason Davis} za dec 13, 2014 6:17 pm
i can't help it, i love the broken ones.
Ze keek op toen hij toe gaf dat hij wel wat merkte als iemand vuur stuurd. Hij vertelde ook dat hij zelf ook vuur kon gebruiken, wat bij Kelsey wel het gevoel gaf dat ze bij hem op het gemak kon voelen. Wat dan hele opluchting gaf, maar dat veranderde haar tweede gedachte over hem niet. Maar haar twee strijd begon al een beetje af te zwakken, dus daar begon ze zich al een beetje beter of te voelen. “Heb je wel eens het gevoel of je iemand gewoon zou willen pijn doen?” vroeg ze. Die vraag was niet echt bedoeld om hardop uit te spreken, maar meer voor in haar gedachte. Misschien was het wel beter dat ze die vraag vroeg aan hem, want ze kon er zelf geen antwoord op geven. Ze was stiekem wel een beetje nieuwsgierig wat hij allemaal kon met vuur. Zelf had ze haar hele leven al het element in haar. Ze gebruikte het zelf ook wel vaak, maar nog nooit had ze er echt over nagedacht wat ze nog meer allemaal kon doen. En als hij dingen wist wat ze er nog meer mee kan doen wilde ze dat ook graag weten. Mason vroeg aan haar:“hoelang weet jij al dat je vuur kan sturen?” ze keek even van hem weg doordat er gedachtes in haar op kwamen van het verleden waar ze liever niet aan wilde denken. Maar toch, ze wilde wel graag dat hij bleef, dus ze zei op een enthousiaste toon; misschien iets té enthousiast. “Sinds ik vijf ben, maar op m´n zevende begon ik het pas echt te gebruiken.” Ze keek weer naar hem op en bedacht ze dat het een beetje awkward was dat ze het enthousiast zei. Ze hoopte dan echter dat hij dat niet had gehoord, want dan best wel dom was als je dat niet hoorde. Dus zei ze er een beetje snel achter die gedachte die in haar hoofd speelde aan:“Jij dan?” Ze was nieuwsgierig wat hij ging zeggen, dus keek ze hem verwachtingsvol aan.
