Met bijna wiskundige precisie trok Diana haar eyelinerkwast over haar ooglid. Het was een heel gedoe, twee eyeliner'staartjes' die precies op elkaar leken en precies even lang waren, maar voor het gemaskerde bal van vanavond wilde ze er mooi uitzien. Ze legde het kwastje neer en bekeek het resultaat in de badkamerspiegel. Bijna schrok ze van zichzelf. Het was zo... anders. De avonden voor het bal had ze make-up tutorials bekeken op Youtube, haartutorials... alles om er maar zo mooi mogelijk uit te zien voor het bal. Haar haren waren gevlecht in een soort gevlechte knot (hoe ze haar knot na het bal eruit kreeg was nu even niet ter sprake - het ging om de avond), versierd met een kristallen haarband en aan haar voeten pronkten lichtblauwe sandalen, bijna exact dezelfde tint van haar jurk. Oh, haar jurk... Diana ging voor de grote spiegel staan zodat ze zichzelf van top tot teen kon bekijken. De jurk was perfect. Een cadeautje van haar ouders voor haar achttiende verjaardag, de jurk die ze eigenlijk had moeten dragen op haar eindexamengala. Als je Diana op haar verjaardag had verteld dat ze de jurk een half jaar later had gedragen, niet op haar eindexamengala maar naar een gemaskerd bal op een mutantenschool, had ze je waarschijnlijk uitgelachen. Maar Genosha Island was nu als een tweede thuis voor haar, en het feit dat ze een jurk droeg die door haar ouders was uitgekozen deed haar nog meer stralen.
Ze had voor een soort ijskoningin-look gekozen, de jurk was immers zo blauw en glanzend als smeltende ijspegels na een zonnige lentedag. De kristallen glinsterden in het gedimde licht van de kamer en even was Diana niet een tienermeisje dat naar een bal ging, maar een echte sneeuwkoningin, met een huid zo wit als sneeuw en lippen zo egaal blauw als een winterlucht. Even raakte ze haar weerspiegeling in de grote spiegel aan, om er zeker van te weten dat ze nog Diana was en niet in een droom was beland, maar zodra haar vingertoppen het glas raakten bevroor het glas alsof het had gevroren in de slaapkamer. Diana schudde haar hand alsof ze hem aan een hete kookplaat had verbrand en staarde naar het glas, dat binnen een mum van tijd ontdooide. Voordeel van deze avond: ze had ontdekt dat een sneeuwkoningin blijkbaar een mythisch wezen was, blijkbaar zoals nimfen of selkies ook mythische wezens waren. Nadeel: de tien minuten voor een bal was niet echt het beste moment om een nieuwe kant van je mutatie te ontdekken. Wat zou er gebeuren als ze vanavond opnieuw meegenomen werd in haar dromen? Oké Diana, relax, sprak ze zichzelf rustig toe. Je bent geen sneeuwkoningin, je bent Diana, achttien jaar, en je gaat nu voor de eerste keer in je leven naar een gemaskerd bal. Vanavond ga ik geen gekke dingen doen, right? Ze haalde diep adem en stapte met zelfverzekerde passen de kamer uit, voordat ze opeens besefte dat ze het belangrijkste deel van haar outfit vergeten was: een masker. Vlug rende ze weer naar binnen en pakte haar masker. Een zilveren masker, prachtig gevlochten lichtmetaal met sneeuwvlokjes die bijna onzichtbaar verstopt waren in het ontwerp. Zo snel als ze kon bond ze de lichtgrijze touwtjes onder haar haarband, zodat het leek alsof de kristallen haarband en de touwtjes van het masker één waren. Nu was ze echt klaar om te gaan.
De kantine was nog mooier versierd dan ze ooit had durven dromen. De typische schoolkantine waar ze 's middags nog had zitten lunchen was weg: de kantine was getransformeerd in een balzaal. De gouden gordijnen blonken, overal zag ze fluweel... Het leek bijna alsof ze op een bal in de negentiende eeuw terechtgekomen was. Overal waar Diana keek zag ze meisjes in de mooiste baljurken en jongens prachtig in pak, maar nog geen bekenden. Diana had geen date voor het bal, maar heel erg vond ze het niet: ze zou vast wel een paar bekenden tegenkomen deze avond. Caleb misschien? Of Chiyo en Minaye... Die zouden vast wel op zo'n leuke avond als deze komen. Voorzichtig, om niet te vallen op haar hoge hakken, liep ze naar de tafels waar al het eten en drank op stond, het ene gerecht nog indrukwekkender en mooier dan het andere. Diana's ogen gleden langs de frisdrank, tot ze stil bleef staan bij de punch. Ze had nog nooit punch geprobeerd, maar deze avond leek haar de beste mogelijkheid om het eens te proberen. Voorzichtig schepte ze wat van het roodachtige drankje in haar glas met de grote lepel, toen ze hoorde dat er iemand naast haar kwam staan. 'Oh hey, wil je ook wat?' vroeg ze terwijl ze zich omdraaide.
Onderwerp: Re: hide your face so the world will never find you [&Xam] do sep 18, 2014 11:22 pm
MIRROR ON THE WALL, HERE WE ARE AGAIN
Met een licht bozige blik keek Ruby in de spiegel. Ze hield niet van het beeld dat terug keek. Het was echt onmogelijk om naar haar eigen lichaam te kijken zonder iets van afkeer te voelen. Al snel draaide ze haar blik weg en keek ze naar het stapeltje kleren in de hoek van de badkamer. Haar binder lag er boven op. Ze wist dat ze zich wel beter zou voelen vanaf het moment dat ze die aan had, maar ze wist ook dat het niet echt gezond was om het te blijven doen. Toch was er geen andere optie. Met een licht zuchtje begon ze haar borst plat te maken, zodat je straks niet eens meer zou zien dat ze eigenlijk een meisje was.
Daarna trok ze een losse zwarte broek aan, met daaronder zwarte boots. Die stonden best wel stoer, met twee ritsen aan de zijkanten. Een shirt met twee verschillende soorten bloemen knoopte ze dicht, waarna ze de mouwen op rolde. Een nette jas kwam er over, maar om het weer stoer te doen zijn, stroopte ze de mouwen op tot haar elleboog, waardoor haar tattoos zichtbaar werden. Haar haren legde ze warrig door elkaar met gel. Als laatste kwam haar masker. Het was een soort gladiatoren masker, waardoor ze er lekker gevaarlijk uit zag. Hopelijk zou dat niemand afschrikken tho, dat was de bedoeling niet.
Met een glimlachje knikte ze naar de docenten bij de ingang, die controleerden of iedereen wel een masker aan had. Ruby liep door de gordijnen naar binnen en keek even verwonderd naar de zaal. Waar was de kantine naartoe waar ze die middag nog een broodje had gegeten? Poef, weg. De zenuwen speelden weer op toen ze al het volk zag, maar ze onderdrukte de neiging om haar mutatie te doen werken en iedereen weg te jagen. Dit was een schoolbal, geen plek waar iedereen haar zou uitlachen of judgen. Besides, ze was nog steeds anoniem, dus ze kon nog altijd zonder problemen weglopen.
Het was echter best wel stom om al die moeite te doen en dan na vijf minuten alweer weg te gaan, dus Ruby raapte al haar moed bij elkaar en stapte naar een lange tafel vol drinken en eten. Een meisje in een prachtige, ijsblauwe jurk stond haarzelf net punch in te scheppen. Ze wilde wachten tot zij aan de beurt was en dan stilletjes weg glippen, maar het meisje stak daar een stokje voor. 'Oh hey, wil je ook wat?' Vroeg ze, waarna ze zich naar haar om draaide. Even stond Ruby perplex, niet wetend wat ze moest zeggen. -Kom op, dit kun je. Dit is niet zo heel erg, right?-, zei ze in zichzelf. Met een glimlachje knikte ze naar het onbekende meisje. "Ja, graag", Antwoordde ze zo vriendelijk en ontspannen mogelijk. "Je ziet er erg mooi uit. Ik wed dat je heel veel moeite hebt gestoken in die outfit", Zei ze toen. Complimentjes geven was iets wat nooit kon mis gaan, dus dit was wel safe.. Of niet?
Diana had het persoon naast haar nog niet aangekeken toen ze een glas punch had aangeboden, maar nu ontmoetten haar blauwe ogen de persoon die iets achter haar stond. Ze kende hem niet, maar dat vond Diana nou juist het leuke van schoolfeestjes: je leerde een heleboel nieuwe mensen kennen, of je ze zou ooit een keer gezien had of niet. Voorzichtig schonk Diana opnieuw een groot glas van het helderrode drankje in en gaf het aan hem. 'Alsjeblieft,' zei ze met een stralende glimlach. Diana had geen idee wat er met haar was die avond: ze leek honderd keer liever, stralender en enthousiaster dan normaal. Of het kwam door de alcoholwalmen van de punch.
"Je ziet er erg mooi uit. Ik wed dat je heel veel moeite hebt gestoken in die outfit." Diana voelde dat ze lichte blosjes op haar wangen kreeg door die lieve complimenten (en het effect werd ook nog versterkt door de roze blush die ze op haar wangen gedaan had), maar ze hoopte dat het niet echt te zien was door de gedimde licht in de zaal en haar zilveren masker. 'Oh dankjewel!' zei ze uiteindelijk en nam een slok van haar drankje. Fruitig, zoetig en alcoholisch: precies wat ze verwacht had. 'Ik heb heel veel make-up filmpjes gekeken,' giechelde ze (begon de punch al te werken na één slokje?). 'Als ik het zo uit mijn hoofd had moeten doen... pff, dan had ik waarschijnlijk nu nog steeds op mijn badkamer gezeten.'
Diana keek de jongeman die voor haar stond even nieuwsgierig aan. 'Jouw masker is ook echt supergaaf! Het is Romeins toch?' Ze had altijd al een zwakte gehad voor Romeinse en Griekse dingen, zowel de architectuur als de mythologie. 'Ik ben Diana trouwens,' stelde ze zichzelf voor (en een seconde later bedacht ze zich dat Diana ook de Romeinse godin van de maan was - hoe toepasselijk). 'Ik heb je geloof ik nog niet gezien hier op het eiland... Ben je misschien nieuw?' Het was een beetje een cliché zin, maar dat vond ze echt het leuke aan het gemaskerde bal: zo veel mensen die ze nog niet kende of zelfs niet kon herkennen met hun masker waren verzameld in de kantine.
Onderwerp: Re: hide your face so the world will never find you [&Xam] wo okt 22, 2014 11:56 pm
MIRROR ON THE WALL, HERE WE ARE AGAIN
Stress? Zij? No way. Oké, misschien nu toch wel een beetje. Want ondanks niemand eigenlijk echt naar haar om keek, voelde ze zich wel bekeken in de grote ruimte gevuld met mutanten. Misschien moest ze maar even naar buiten gaan ofzo. Maar nee, echt niet, echt niet dat ze zomaar op zou geven. Ze was hier amper een week, en ze had Damian beloofd om het minstens een maand uit te houden. Ze had echter niet beloofd dat ze haar best zou doen om sociaal te wezen. En zeker al niet hier, waar ze het gevoel kreeg dat iemand d'r aan het filmen was voor een practical joke programma.
Mocht ze dan echt niet gewoon op de achtergrond verdwijnen? Blijkbaar niet, toch niet als het van het meisje bij de punch af hing. Ze sprak haar aan, maar het klonk vriendelijk. Ze leek wel te gloeien van enthousiasme en vriendelijkheid, dus waarom niet gewoon afwachten en zien wat ze zou doen? Kon ze net zo goed toch eens haar best gaan doen. Voor deze ene uitzonderlijke keer dan. 'Alsjeblieft,' Zei de brunette, toen ze haar het glas aan gaf. Ze pakte het met een glimlachje op haar gezicht. "Thanks", Zei ze vrolijk. Omg. De energie van het meisje gaven haar bijna een boost. Nice.
Het gaf haar zelfs de moed om een complimentje te geven, al wist ze dat ze hiermee op safe speelde. Het had ook het goeie effect. Het meisje begon zowaar wat te blozen. 'Oh dankjewel! Ik heb heel veel make-up filmpjes gekeken. Als ik het zo uit mijn hoofd had moeten doen... pff, dan had ik waarschijnlijk nu nog steeds op mijn badkamer gezeten.' Bekende ze. Ruby moest even lachen. "Well, ik ken het probleem tho", Grijnsde ze terug. "En ik ken er nog zulke. Mijn date bijvoorbeeld", Vervolgde ze, waarna ze een slok nam van het drankje. Hmm, het smaakte niet slecht. Dit kon ze wel blijven drinken tbh.
'Jouw masker is ook echt supergaaf! Het is Romeins toch?' Vroeg het meisje toen. Ruby knikte. "Jazeker, en bedankt", Zei ze met een dankbaar glimlachje. Hoe meer het meisje tegen haar praatte, hoe relaxer ze werd, alsof het vanzelf ging. 'Ik ben Diana trouwens. Ik heb je geloof ik nog niet gezien hier op het eiland... Ben je misschien nieuw?' Vervolgde ze toen. Omg. Nu kwam het riskante gedeelte. Haar naam zeggen was zichzelf een beetje verraden.. "Ja, ik ben nieuw. Well, ik ben hier al een week, om eerlijk te zijn.. Maar ik hou mezelf liever wat op de achtergrond", Zei ze glimlachend. Toen bedacht ze zich dat het haar eigenlijk niet uit maakte of Diana wist dat ze geen jongen was. "En de naam is Ruby", Zei ze toen maar, hopend dat het meisje nu niet gillend weg zou rennen nadat ze de punch over haar hoofd heen had gekapt.
