The lake is frozen again [&Aleksey]

Voor urenlang had hij liggen staren naar zijn mobiel. Maar hij kreeg geen reactie meer van Diana. Kort staarde hij naar het lege bed van Maurim, waar die dude nu weer was wist hij niet. Waarschijnlijk was hij er weer op uit getrokken in een van zijn vele vormen. Een zucht gleed over zijn lippen, misschien werd het maar eens tijd om de boel hier een beetje te gaan verkennen. Uiteindelijk zou hij hier nog wel lang genoeg zitten. Gauw genoeg duwde hij zich overeind en trok hij een van de nog onuitgepakte tassen naar zich toe. Daaruit trok hij zijn zwarte jas. Het was hier kouder dan hij had verwacht, maar hij was koude winters gewoon dus een probleem had hij er niet mee. Nadat hij nog een extra vest had aangetrokken en zijn jas uiteindelijk aan had getrokken greep hij het boek genaamd Vasilisa and the firebird. Het zou hem ongetwijfeld goed doen om dat boek nog eens te lezen. Hoewel hij er vrij zeker van was dat het hem toch alleen maar Diana zou doen laten denken, maar dat nam hij er dan maar bij. Sinds haar vertrek uit St. Petersburg, had hij het boek niet eens mee durven lezen. Bang dat zijn kleine zusje zou opmerken dat hij er triest van werd. Nee, voor haar zou hij altijd haar blije broer blijven. Dat had hij beloofd aan zijn moeder.

Snel genoeg had hij het klaargelegen om compleet te verdwalen op het eiland. Misschien had hij maar gewoon aan Maurim moeten vragen of hij het hem eiland wilde laten zien voor hij er zelf op uit trok. Ach ja, wat was er beter dan het eiland zelf te ontdekken als je verdwaald was? Het boek had hij in zijn jaszak gestoken, daar zaten zijn handen nu ook diep in verborgen. Zijn blauwe ogen keken voor zich uit terwijl hij met het krakend geluid van takjes op de grond verder wandelde. Hoe kon het dat Diana hier was? Of beter, waarom had ze hem nooit iets laten weten? Voor een kort moment bleef hij staan, kreeg door dat het al aardig donker was geworden rondom hem. Misschien moest hij maar eens terugkeren? Een plotse flits aan de hemel had zijn aandacht uiteindelijk getrokken toen hij al op de terug weg was. Een vuurvogel? Meteen greep hij naar het exemplaar van het al te bekende Russische sprookje en staarde voor een moment naar de cover waar de vuurvogel op afgebeeld stond. Zijn gave werkte niet als hij gewoon aan het boek dacht, dus dit was echt..

Zo snel zijn voeten zich hadden gedragen in de richting naar waar het fabelachtige wezen was gevlogen stond hij nu aan de rand van een groot bevroren meer. Meteen werden zijn gedachten getrokken naar de jaarlijkse schaatstripjes die hij en Diana hadden gemaakt als hij niet op het toneel stond. Hoe ze in het begin altijd leken te stuntelen als ze zich op het ijs bevonden, maar vervolgens als twee pro’s zich een weg door de mensen heen baanden. Daarna werden ze altijd bij haar thuis ontvangen met een lekkere warme chocomelk die hun meteen weer op monterden, en hem de gelegenheid vaak gaven om enkele gedichten of enkele verhalen voor te brengen zoals enkel hij dat kon. Kort sloot hij zijn ogen, slikte de tranen weer in om vervolgens even te staren naar het meer. De stilte die het met zich meebracht was zo rustgevend, het deed hem bijna vergeten waarom hij zo snel mogelijk naar hier gerend was. Zijn ogen speuren de rand van het meer af, maar op het eerste zicht zag hij echt niets of niemand zitten. Misschien had hij het zich wel ingebeeld? Nee, zijn ogen haalde meestal geen trucjes uit. Al kon het wel zijn dat hij momenteel zo graag terug wilde naar dat ene moment dat zij hem had leren kennen na het gelijknamig stuk waar hij het boek van in zijn zak had. Aleksey draaide heel kort een rondje om zijn eigen as een, hoewel je het meer een half rondje kon noemen. Want links van hem op een lage tak zat hetgene wat hij zocht. Zijn ogen werden groot. Oh damn.. De blonde jongen besloot om enkele stappen in de richting van de vogel te doen, al bleef hij nog wel op een respectabele afstand staan terwijl hij het dier bewonderend aan keek. Hoe was het toch mogelijk?

Het boek had hij nog steeds in zijn handen. Was dit door zijn toedoen? Bij zijn weet had hij dat nooit gekunnen, maar wie weet waren zijn krachten versterkt zonder dat hij er van wist. Hij voelde zich als al die jaren geleden. De jager. De jager die tegenover de vuurvogel stond voor een veer. Het toneelstuk waar hij zijn eerste grote rol had mogen spelen, waar na het stuk zijn eigenste prinses Vasilisa was verschenen. Diana. Aleksey durfde zijn blik niet van de vuurvogel weg te halen, geen idee waarom zelfs. Maar alles leek zo magisch, alsof hij echt werkelijk terug op dat podium stond. Ergens achter in zijn hoofd kwamen de woorden van Diana over haar mutatie op, maar hij kon de twee niet aan elkaar verbinden. Momenteel was hij niet meer Aleksey Ivanov. Nee, hij voelde zich Ivan Tsarevich. Met zijn helderblauwe ogen staarde hij naar het hoofd van de vuurvogel, begon zich eens te meer weer in zijn rol in te leven als een jager met een missie.

Hoe de vogel bleef zitten gaf hem alle tijd om het dier te bestuderen. Het was echt een perfecte kopie geweest van de vogel die hij ooit eens uit het boek had gelezen om zijn rol te kunnen oefenen. Alleen was het die vogel niet, want die had hij nadat hij alles kende weer terug naar zijn wereld gestuurd.
Toch was de gelijkenis treffend. Aleksey had bijna zin gekregen om in de boom te klimmen, al lukte het niet om zich te bewegen. Verlamd zijn van verbazing noemde men dat. Hoe kon het zijn dat een mythische vogel uit een Russisch sprookje zich hier aan hem liet zien? Misschien was dat wel een mutatie van iemand hier. Maar alsnog, om specifiek dan in deze vorm te verschijnen wanneer hij door het bos liep. Dat was te veel van het goede. Er moest hier meer achter zitten! Wanneer de vuurvogel met zijn vleugels begon te schudden tot er een veertje af viel fronste hij even. Met zijn helderblauwe ogen volgde hij het ene veertje dat op de grond was gevallen en inmiddels al alle sneeuw had gesmolten die zich er bevond. Dit kon echt geen toeval meer zijn.

Knipperend keek hij op toen het veertje werd opgepakt door een hand van een meisje. Kort stokte zijn ademhaling, werden zijn ogen groot en voelde hij hoe zijn hartslag in de hoogte schoot. Wat? Diana? Die vogel? WAT? Aleksey had de drang om een stap achteruit te doen, of om zichzelf in de sneeuw te laten vallen maar hij bleef vast genageld aan de grond staan terwijl ze naar hem toe kwam gelopen. Toen ze haar ogen richtte op hem nestelde zich er een warm gevoel in zijn borst. Eindelijk durfde hij weer adem te halen. Plechtig en volledig in zijn rol deed hij een stap naar haar toe zodat meteen alle afstand tussen de twee verdween. De jongen maakte een lichte buiging voor haar. ‘Deze veer behoord toe tot prinses Vasilisa. Ik kan ze niet accepteren sinds deze al in het bezit is van hare hoogheid.’ Klonk het wanneer hij weer rechtkwam. Zonder zich nog aan het verdere rollenspel te houden legde hij zijn armen op haar schouder en trok haar vervolgens tegen zich aan. Aleksey legde zijn hoofd tegen het hare en voelde hoe enkele warme tranen langs zijn wangen naar beneden liepen. Het werd weer tijd om zichzelf te worden. ‘Ik.. Ik heb je gemist.’ Klonk het met een gesmoorde stem waarna hij haar iets losser liet. Het liefst stond hij de rest van de avond hier met haar in zijn armen, zou hij haar nooit meer los laten. Nooit meer speelde hij haar kwijt.

Aleksey hield de plechtige buiging voor enkele momenten aan. Zoals het in de oude verloren tijden ook was. Toch waagde hij zich er aan om zijn ogen op het gezicht van zijn prinses te richten. De tranen die over haar wangen rolde bezorgde hem steken in zijn hart. Hij had het nooit kunnen hebben dat Diana huilde, en dat was iets wat nog altijd niet veranderd was. Damn, wat had hij haar toch gemist. Bijna doorbrak hij zelfs zijn rol door veel te snel op te staan dan normaal, maar hij kon zich nog net tegenhouden. Gelukkig maar. Vreemd genoeg stopte het meisje niet met huilen, en de arme Aleksey had helemaal geen idee of het nu uit vreugde was of iets anders.

Toen hij uiteindelijk recht was gekomen had hij zich niet meer kunnen inhouden en haar tegen zich aan getrokken. Tranen waren inmiddels ook al bij hem verschenen. Maar schaamte voelde hij er niet om. Nee, het waren goede tranen en waarom zou hij zichzelf schamen als hij haar echt gemist had. Want ja, die tranen was een mix van alles. Het gemis van zijn Diana, de natuur die voor even helemaal leek op hun thuisland, en vooral het feit dat het zo lang geleden was dat hij dit had kunnen doen. Zachtjes streek hij over haar rug heen toen ze haar hoofd verborg in zijn jas, net zoals ze wel meer had gedaan op een van hun vele ontmoetingen. Dat ze nog steeds dacht dat hij niet door zou hebben dat ze huilde was gewoon een van de vele dingen waarom hij van haar hield. Weer een lading aan tranen rolde over zijn wangen toen ze vertelde dat ze hem ook had gemist. Voor een moment keek hij haar aan, en haar glimlach zorgde dat er ook bij hem een verscheen. Dat hij ooit had gedacht dat ze opzettelijk weg was gegaan was gewoon heel dom geweest van hem. Diana zou dat hem nooit aan doen, daarvoor was hun band te sterk. Snel genoeg voelde hij haar armen weer om zich heen slagen en legde hij zijn hoofd tegen het hare aan. ‘Elke plek waar jij bent, is voor mij de mooiste op aarde.’ Fluisterde hij zachtjes. Het was de waarheid, zelf al zou hij staan op een droog dor land en zij stond naast hem zou de plek meteen een schoonheid over zich heen krijgen die niet te beschrijven viel. Bijna, inderdaad daar was het woordje dat het toch weer net anders maakte. Aleksey had er alles voor gegeven om nu samen met haar op die plek te staan, maar ze waren hier en hij zou er het beste van maken. ‘Het spijt me dat ik dacht dat je het opzettelijk had gedaan.’ Zuchtte hij. Als er een ding was waar hij echt spijt van had, dan was het dat wel. De jongen was er kapot van geweest, iets wat uiteindelijk misschien allemaal voor niets was geweest.

Hoe ze hier nu stonden voelde vertrouwd. Het leek echt wel of ze nu gewoon in haar achtertuin stonden, zoals ze vroeger elke dag bijna hadden gedaan. ‘Kan je me trouwens excuseren bij je ouders voor het half vernietigen van jullie tuinhuis?’ Grijnsde de jongen uiteindelijk terwijl hij zijn tranen uiteindelijk weg veegde. Nog steeds hield hij haar in zijn armen al was er nu toch een beetje afstand tussen hen in zodat hij haar eens goed kon bekijken. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit, nog steeds was ze zijn Vasilisa, iets wat ze ook altijd zou blijven.

Haar terug in zijn armen hebben was ondanks dat hij niet zeker was geweest of hij haar ooit nog zou zien echt wel hetgene wat hem op de been had gehouden hoor. Dat en al die herinneringen die hij aan haar had gehad toen ze zo opeens was verdwenen. Maar nu was het weer goed. En ze mocht het weten, de tranen die over zijn wangen liepen waren oprechte tranen. Geen trucjes van het acteren of zo, nope echte tranen. Aleksey was gewoon oprecht blij, en als het aan hem lag liet hij haar helemaal nooit meer los hoor. Hij zou haar nu toch al niet meer uit het oog verliezen. Nog eens zolang door het leven moeten zonder haar, nee man dat was niet weg gelegd voor hem. Ze betekende te veel voor hem om haar nog eens te laten ontsnappen, en dan had hij het gewoon over het vriendschappelijke gedeelte van hun band. Dan waren zijn ware gevoelens er zelfs nog niet eens bijgerekend. Maar nu zou alles weer goed komen, de twee beste buddies waren weer herenigd met elkaar en zo had hij weer een extra deeltje van Rusland hier op het eiland.

Hoe dichter hij nu bij haar was, des te zekerder hij was dat ze niet opeens zou oplossen of zo. Stel je voor dat dit alles maar een of andere gemene droom van hem was? Nee, dat zou zo totaal niet cool zijn geweest. Nope, dit was echt daar was hij echt wel zeker van en anders moest hij nu maar huilend wakker worden of zo. Zachtjes streek hij met zijn hand langs haar haren en sloot voor een moment gewoon zijn ogen om dit moment te koesteren.

Uiteindelijk moest hij het wel zeggen. Natuurlijk moest hij zeggen dat het hem speet. Hij zou Aleksey niet zijn als hij dat niet had gedaan. Maar vreemd genoeg keek ze weg van hem en hoe dom het ook was begon hij zich zorgen te maken. Wat als hij hier zelf nooit was terecht gekomen? Had hij haar dan ooit nog wel terug gezien? Al snel begon ze te praten en ademde hij even die in. ‘Zoals altijd, heb je weer eens gelijk.’ Reageerde hij zachtjes. En woppa daar bevestigde ze het weer. Dat was inderdaad het belangrijkste en hij kon er serieus niet blijer om zijn. Een korte frons verscheen op zijn gezicht toen ze hem losliet en in plaats daarvan zijn handen in de hare nam. Een glimlach sprong op zijn gezicht toen ze doorhad wat ze aan het doen was. Veranderen zou hij nooit. Zijn uiterlijk misschien, maar zijn innerlijk zou altijd hetzelfde blijven hoor.
De wangen van de jongen waren even roodgekleurd toen ze was beginnen grijnzen om wat hij had gedaan. Natuurlijk wist hij niet dat ze op de hoogte was gesteld door haar ouders. Maar hij schaamde zich er toch wel over hoor. Die mensen hadden hem en zijn familie in huis genomen en dan flikte hij dit. Niet bepaald beleefd eigenlijk. ‘Het leger ontbrak me oke? Dus het tuinhuisje moest het maar even ondergaan. Ik zweer je ik betaal je ouders alle schade terug hoor.’ Sprak hij vluchtig tegen haar. Dat was echt wel het minste wat hij kon doen na alles wat zij voor hem hadden gedaan hoor. ‘U wens is mijn bevel kleine prinses.’ Glimlachte hij breed waarbij zijn arm losjes om haar heen sloeg en haar uiteindelijk als een echte heer begeleidde in de richting van het schoolgebouw.