Welcome To The Jungle B-tch..vs.Lucille

Eleanor Birdy

Eleanor had er in eerste instantie niks voor gevoeld om in de docentenkamer pauze te gaan houden, maar nadat Lillian langs haar klaslokaal gelopen was en haar alleen had zien zitten had ze haar toch meegenomen zonder te vragen. Gewoon simpel bij haar arm meegetrokken alsof ze heel belangrijk was en voordat ze ook maar de kans had gehad om te klagen hadden ze al in de kamer geweest en had het schoolhoofd een wortel in haar mond geduwd. Dus Eleanor had niet echt kunnen klagen want om onder het toezicht van de andere docenten zomaar te vertrekken.. daar had ze zich te beschaamd voor gevoeld. Dan kwam het over alsof ze totaal niet geïnteresseerd was in de rest van hun, en dat was ze wel. Alleen voelde ze zich meestal te down om haarzelf in het gesprek te betrekken, bang om ook door hun beoordeeld te worden. Maar aandacht had ze wel gekregen, op een goede manier. En daar was ze opgelucht om. Het had eventjes geduurd voordat ze zich al wat comfortabeler gevoeld had in hun midden en zelfs een beetje kon lachen. De manier waarop ze behandeld werd had haar meer in een relaxte staat gebracht en ze was dan ook tevreden vertrokken zodra ze had gezien dat het tijd was geweest om haar leerlingen te ontvangen voor de volgende les. Alleen.. was ze later vertrokken door het feit dat ze het nogal gezellig had gehad. Lillian die geprobeerd had om zoveel mogelijk cupcakes in haar wangen te proppen, Jamie en Jean samen lachend aan de wijn terwijl ze het over London hadden gehad en duidelijk oude herinneringen op aan het halen waren. Ja, ze had zich wel vermaakt terwijl ze rustig haar Vega maaltijd gegeten had.

De docente wurmde zich door de leerlingen heen zodra ze in de gang terecht kwam waar haar lokaal was en vroeg zich af waarom er een heleboel voor haar deur stil stonden. Lichtelijk in paniek dat een inmiddels zekere iemand haar lokaal alweer helemaal kapot gemaakt had struikelde ze bijna over iemands voet heen, maar wist zich aan de deur post vast te klampen. Waarom had ze dan ook het lokaal open gelaten wanneer Lillian haar opgehaald had? Wat een domme zet. Zodra ze zicht had op wat er gebeurd had, stond het wit meteen in haar gezicht. Twee leerlingen.. knock out en het zag er duidelijk naar uit dat ze meer dan een ruzie hadden gehad. Dit was overduidelijk een gevecht. Eleanor slikte en bleef voor een paar seconden in alle paniek staren naar wat er gebeurd was voordat ze er erg in kreeg dat zíj de docent was en zíj hier wat aan moest doen. En dus draaide ze zich om richting de rest van de leerlingen. ''De klas gaat niet door, ik moet jullie wegsturen. Nee, ik heb geen hulp nodig, ga, ga, ga!'' Ze pushte degene die het dichtst bij haar stonden weg en sloot toen de deur tot een kier zodat niemand ongevraagd naar binnen kon kijken. De blondine draaide zich terug om naar de twee mutanten en veegde haar lichtelijke zweethanden af aan haar heupen voordat ze naar de dichtstbijzijnde liep; de jongen. Zijn lichaam bebloed van de wonden die hij opgelopen had. Zodra ze het andere meisje in het vizier kreeg, terwijl ze op haar knieën ging om hem beter te bekijken, had ze door wat er gebeurd was. Nou niet helemaal maar ze kon wel raden dat het Franse meisje de controle verloren had over haar mutatie. Een levende tijdbom.. ze kon het zich enkel maar verbeelden wat er gebeurd was en beet op haar lip wanneer ze haar aandacht terug draaide naar Dante. ''Oké.. oké, ik kan dit. Rustig Eleanor, focus je gewoon op je mutatie en.. laat het over je heen komen,'' sprak ze zichzelf toe. Voorzichtig ademde ze in en uit met haar handen op zijn borst gelegd en ze boog voorover om haar mutatie in te laten werken. Hij was nog niet zo lang weg, dus het was in principe heel makkelijk, zolang ze zich maar concentreerde en zich niet door de shock liet beheersen. Ze voelde haar energie in hem stromen terwijl ze haar adem in hield, drukte haar vingers steviger op zijn borstkas. Met haar ogen gesloten voelde ze haarzelf lichtelijk duizelig worden, alsof ze een bloed transfusie aan de jongen had gegeven en meteen voelde ze een hartslag die duidelijk stelde dat hij terug tot leven was gekomen. Eleanor ademde diep terug in en opende haar ogen, zuchtte opgelucht dat dat haar gelukt was. Alleen zou hij waarschijnlijk nog altijd bewusteloos zijn door de klap die hij gevangen had. Ze moest hem naar de ziekenzaal brengen, maar niet voordat ze Lucille ook bekeken had. Meteen stond ze op en dat was iets dat ze niet had moeten doen, bijna was ze door haar duizeligheid terug uit haar evenwicht gebracht, maar ze had zich nog net op tijd aan een gesplinterde tafel kunnen klampen. Zodra ze zich ook op haar knieën bij de roodharige had gebracht hoorde ze hoe heel zacht haar hart te horen was, hoe het tikte zoals een klok dat zou doen alleen die nauwelijks kracht meer zou kunnen trekken van de batterijen die het bevatte. Eleanor rolde haar op haar rug en snapte nu het meisje haar mutatie meer, van wat ze gelezen had in een dossier dan. Haar huid was inderdaad volledig gescheurd, alleen zonder bloederig resultaat. In feite zou het meisje zo weer opgeknapt zijn, zolang ze maar verzorging kreeg en dus zou ze net zoals de jongen naar de ziekenzaal gebracht moeten worden. Met trillende handen begaf ze zich naar haar bureau om Damian te bellen, nu ze ongeveer door had wat ze met zo'n technisch stom apparaat kon doen en ze deed dit enkel omdat het noodzakelijk was. Hij zou nu het dichtste bij haar in de buurt zijn met zijn lessen op het sportveld en ze kon onmogelijk twee lichamen in één keer dragen. Met terneergeslagen ogen legde ze het ding terug neer op haar bureau wanneer de docent ermee ingestemd had om zo snel mogelijk te komen en ze kon de opluchting over haar heen laten komen nu ze wist dat het allemaal in orde zou komen. Haar lokaal kwam later wel; de mutanten waren belangrijker.