You thought all of this time that I never missed you // open 4 everbody ~

Op het terrein liep een meisje. En nee, het was niet zomaar een meisje. Het was een meisje met een wagentje achter haar aan slepend. Een rood wagentje wel te verstaan. Maar wat was er nou zo raar aan een meisje met een rood wagentje achter zich aan slepend? Juist, helemaal niets. Maar wat nou als het wagentje gevuld was met een zak van één bij twee meter? Dan zou het op zich ook nog niet zo raar zijn. Maar de zak was tot de rand aan toe gevuld met Lucky Charms en caramel popcorn. Het meisje wat op het terrein liep was Olivia. Ze liep rond met een brede glimlach. Het meisje had dit karretje namelijk gevonden bij de keuken. Ze had het vreemd gevonden dat er een karretje stond gevuld met caramelpopcorn en Lucky Charms. Maar nadat ze drie en een half uur gewacht had, was er nog niet iemand op komen dagen en was ze de keuken binnengestormd. Totaal in paniek, door de popcorn en de Lucky Charms. Maar in de keuken had ook niemand het besteld. De chefkok had tegen haar gezegd dat ze het mocht hebben en haar vriendelijk verzocht om weg te gaan. Eigenlijk had hij dat niet zo aardig gezegd, maar dat maakte niet uit. Nu had ze popcorn en Lucky Charms.

Met een brede glimlach kwam ze aan op het schoolplein. Meteen kwam er een schattige, kleine mutant op haar afgelopen. “YAY! LUCKY CHARMS!” juichte Olivia enthousiast en keek met stralende ogen naar het kleine meisje dat voor haar stond. Het meisje keek haar aan en deed haar mond open. Uit haar mond kwam een keiharde brul, als een soort leeuw. “O!” piepte Olivia en stapte bang naar achteren. Het meisje liep met een boos gezicht weg. “Sorry, het maakt niet uit als je van Lucky Charms houdt! Ik eet de jouwe wel op!” riep ze het meisje enthousiast na en trok haar karretje mee naar een van de bankjes die er stonden. Het karretje zette ze naast het bankje neer en Olivia plofte er op neer. Haar hand graaide in haar enorme (letterlijk) zak met lekkers. Vrolijk begon ze op een stukje popcorn te knabbelen. Dat was het leuke aan haar verrassing: je wist nooit wat je nu ging eten. Of het was een stukje popcorn (caramel!), of het was een Lucky Charm. Vrolijk keek ze om zich heen, totdat ze iets in het hoekje van het schoolplein zag liggen. Het was een kleurboek en krijtjes.

Nieuwsgierig  liep Olivia naar het kleurboek toe en keek ook naar de krijtjes. Het waren niet zo maar krijtjes, het waren crayons! “Oeh, crayons!” herhaalde Olivia zacht toen ze naar het opschrift kreeg. Dit was het echte werk. Ze pakte het kleurboek en de crayons op en liep terug naar haar bank. Gelukkig, niemand had haar karretje gepakt. Opnieuw pakte ze een handje met de mix en at het op. Vervolgens besloot ze om in haar kleurboek te kijken, om te kijken of het van iemand was. Ze bladerde door het boek, maar het was helemaal leeg. Ze kon ook geen briefje ontdekken. Ook de crayons leken ongebruikt. Wel ontdekte ze een briefje voorin het boek. “Kleur de tijger” las Olivia hardop voor. Ze haalde haar schouders op en ging op zoek naar de tijger.

Toen ze de tijger gevonden had, pakte ze een blauwe crayon. Olivia grinnikte hardop. Een blauwe tijger bestond helemaal niet! Maar dat maakte niet uit. Ze was blij. Wilde iemand haar heel blij maken, of was dit allemaal toeval? Het maakte Olivia niet uit, ze was blij met de spulletjes die ze vandaag gevonden had.

De punten van haar schoenen gingen vrolijk over de stenen van het schoolplein. Haar kleurplaat van de tijger was af, dus legde ze haar kleurboek met haar crayons weg. De rest zou ze vanavond wel af maken, als ze er tijd voor had. Waarschijnlijk wel, wat zou ze anders in de avond moeten doen? Bingo! Dolly naaien. Dolly verdiende ook een mooie, gevulde binnenkant en een heel lichaam. Dat had meer prioriteit. Wat ook prioriteit had, was waar ze in vredesnaam het karretje met de enorme zak met caramelpopcorn en Lucky Charms ging opbergen. In haar kamer, dat was een ding wat zeker is. Dan konden Anna en zij er samen van eten, terwijl ze naar een film ofzo keken. YAY! Ja, het karretje moest gewoon op haar kamer staan. Dan kon ze het eten wanneer ze het wilde. Met een stralende glimlach nam ze nog een handje van haar enorme verrassing en nog eentje en nog eentje en nog eentje.

“Ga je die helemaal alleen opeten?” Met een luide gil sprong Olivia omhoog. De grond was bezaaid met Lucky Charms en caramelpopcorn. “O my God!” Olivia was zich dood geschrokken, ze was zo in gedachten verzonken geweest, dat ze het meisje helemaal niet had horen aankomen lopen. “Sorry! Ik had helemaal niet door dat er iemand naar me toekwam…” piepte Olivia verontschuldigend en veegde de popcorn en Lucky Charms van het meisje af. Het meisje stelde zich voor als Minaye. “O my God!” riep Olivia toen weer uit en gaf een stralende glimlach aan het meisje. “Ben jij die zangeres van Starships enzo?” O nee, wacht dat was iemand anders. “O nee, dat is Nicki Minaj…” Olivia fronste even haar wenkbrauwen, maar haalde toen haar schouders op. Toen keek ze weer met een stralende glimlach naar Minaye.

Ze nam nog een handje van haar enorme zak. “Als je wilt mag je ook pakken hoor!” zei Olivia toen en knikte bevestigend. “Het is altijd een verrassing! Als je niet kijkt, weet je niet of je een Lucky Charm of een stukje popcorn in je mond doet. Je weet het pas als je het eet!” Ze lachte enthousiast, terwijl ze een Lucky Charm in haar mond deed. “Ik ben Olivia trouwens. Ik luister ook naar Liv, maar niet naar Olijf…” deelde ze vervolgens nog even mee.

“YAY FOR MINA-YAY!” lachte Olivia vrolijk en nam het meisje rustig in zich op. Mina had een vrolijk gezicht en zag er prachtig uit. Dat ze zo’n mooie persoonlijkheid had, maakte haar alleen maar nog mooier. Olivia was graag in de aanwezigheid van mensen met een vrolijke persoonlijkheid, dat had ze zelf namelijk ook. “Oké, oké, vanaf vandaag noem ik je dus Mina of YAY!” grinnikte Olivia. Haar hand ging weer in haar enorme zak en deed haar ogen dicht. Toen deed ze het handje lekkers in haar mond en kauwde. Naast haar hoorde ze dat Mina een Lucky Charm had ontdekt. Enthousiast knikte Olivia. “Mmm, popcorn, Lucky Charm, Lucky Charm, popcorn, Lucky Charm, popcorn” somde Olivia op “Het is altijd een verassing wat je krijgt.” Snel stond ze op en pakte het handvat van haar karretje beet. Het karretje zette ze naast de benen van Mina en zelf ging ze aan de andere kant zitten, zodat het karretje tussen hen instond. Zo konden de meisjes er makkelijker bij. Met een glimlach keek ze Mina weer aan. Gelukkig was zij ook weer een aardig persoon. Dat maakte haar nog vrolijker dan dat ze al was.

“Maar vertel, hoe kom je aan die heerlijke grote zak?” hoorde ze Mina zeggen, op het moment dat zij wat snoepgoed naar binnen schoof. Giechelend hapte ze het lekkers weg en slikte het door. Ook kreeg ze nog een compliment over haar kleurboek. “Dankjewel!” zei ze enthousiast. Ze streelde met haar hand de kaft van het kleurboek. “Iemand wilt me denk ik verassen vandaag en het maakt me zo vrolijk! Ik was een wandelingetje aan het maken en toen vond ik deze enorme zak, gevuld met caramel popcorn en Lucky Charms. Hij stond bij de keuken. Ik vroeg aan het keukenpersoneel of het misschien besteld was. Maar niemand had het besteld, dus heb ik drie uur gewacht en toen zij de chef, dat als ik langer dan vijf minuten mijn mond kon houden, ik het mocht hebben!” Braaf streelde ze de zak, alsof het een superschattig hondje was. Maar ze was ook super blij met de zak, hoe lang zou ze hier niet van kunnen snoepen? Nou ja, als ze in dit tempo doorging, zou ze er misschien 2 dagen mee kunnen doorbrengen. Maar ach, who cares? Het was lekker en ze had nu iemand om het mee te delen.

“Mijn kleurboek vond ik hier op het schoolplein, samen met de crayons” ging Olivia toen verder. Ze keek naar de plek waar ze het gevonden had. Vervolgens keek ze weer naar Mina en haalde ze haar schouder op. “Ik vond het en het enige wat er in stond was een briefje met daarop “Kleur de tijger”’ ging ze verder en pakte haar kleurboek. Ze sloeg het open en liet de tijger aan Mina zien. “Dus dat heb ik gedaan…” Haar hand streelde de paarse tijger. Ja, deze dag was goed.

Olivia was enthousiast over het enthousiasme dat Mina uit scheen te stralen. Ze leek enthousiast over dezelfde dingen als zij en dezelfde dingen in het leven te waarderen als zij. Dat zorgde ervoor dat Liv zich op haar gemak bij haar voelde. “Tijgers zijn ontzettend gaaf…” zei Olivia knikkend en pikte een paar roze Lucky Charms uit de zak. Dat deed ze gewoon, omdat ze roze een leuke kleur vond. Toen trok ze een serieus gezicht. “Tijgers zijn ook een soort van bedreigde diersoort hè? Niet allemaal, maar een paar wel, zoals de Siberische tijger. Dat is zo naar, het zijn zulke mooie wezens! Wie wilt ze nou kapot maken?” Olivia haatte het als er onrecht aan dieren gedaan werd en daarom was ze ook al bijna haar hele leven vegetarisch. Een documentaire over de angora konijnen had dit alleen maar versterkt. De documentaire had haar zo ontzettend verdrietig gemaakt, dat ze haar eigen konijntje thuis minstens twee uur had zitten knuffelen. Je moest er toch niet aan denken dat iemand een konijntje pijn zou kunnen doen?

“Ik ben blij dat Lucky Charms hier te krijgen zijn, zonder Lucky Charms ben ik mijn leven niet zeker” hoorde ze Mina zeggen en Olivia knikte bevestigend. “Ja inderdaad, ik werd zo blij dat ik ze bij het ontbijt zag! Toen ik hier voor het eerst was, was ik de eerste dag een beetje verdrietig, en toen zag ik Lucky Charms, en thuis in Italië at ik dat ook altijd dus ik was toen zo ontzettend blij!” Ja, ze had zich zo ellendig gevoeld, de eerste dag dat ze hier aankwam. Ze voelde zich leeg en alleen en dat was zo’n ellendig gevoel. Het was de eerste keer dat ze zoiets ervaren had. Misschien was dat voor Mina wel net zo, en had zij de eerste dag net zo ervaren? “Hoe lang ben je hier al, Mina?” vroeg ze toen, met een lieve glimlach, die haar aanspoorde.

Olivia glimlachte breed toen Mina zei dat ze wel eens naar Italië zou willen, haar hele leven eigenlijk al. Italië was een prachtig land en Olivia zou het liefste weer teruggaan. Maar dan zou ze haar ouders, haar vroegere pestkoppen en Luke weer onder ogen moeten komen. Daar was ze voorlopig nog niet aan toe, dus ze was blij dat ze voorlopig op Genosha Island zat. Dan hoede ze niet te denken aan de dingen thuis, terwijl ze zich diep van binnen ook wel realiseerde dat ze vroeg of laat haar vroegere monsters tegen zou moeten komen. Maar dan zou ze er klaar voor zijn en sterker dan ooit. Voorlopig zal dit nog niet zo zijn en kon ze nog vrolijk rondhuppelen op Genosha Island. Misschien moest ze binnenkort eens op zoek gaan naar de konijntjes die Anna ooit in een sms’je had beschreven?

“Oooh, dus je bent hier nog niet zo lang!” zei Olivia enthousiast “Je zou dan echt eens naar het strand moeten gaan! Toen ik hier nog maar net was, ging ik daar wel eens een om mijn hoofd tot rust te krijgen. Het zijn zo veel indrukken die je krijgt in je eerste paar dagen op deze school.” Olivia knikte bevestigend. Tenminste, zo had zij het ervaren, haar eerste paar dagen op Genosha Island. Ten eerste was ze de eerste paar dagen gewoon heel erg depri geweest, maar langzaam maar zeker had ze zichzelf weer een beetje teruggevonden. De vrolijke Olivia die ze altijd al was geweest, die altijd in was voor een lach en altijd klaar stond voor mensen om ze te helpen. “Ik kom uit een klein stadje in Italië. Het had net genoeg inwoners om zich een stadje te noemen, maar qua mensen was het echt een dorp. Iedereen kende elkaar en er werd over iedereen gepraat. Maar goed, de natuur rond het dorpje was prachtig. Het was typisch Italiaans zeiden toeristen altijd. Af en toe gingen de jongens dan naar de fontein als er toeristen waren, en dan zeiden ze als de dichtbij kwamen, dat ze dan heilig werden verklaard door een apostel. Maar in die fontein was ook een straal water en dan spetterden ze de mensen altijd nat.” Olivia giechelden. Waarom wist ze niet, het was gewoon ontzettend grappig om de toeristen in hun eigen taal te horen schelden op de jongens. Het waren geen gemene jongens, gewoon jongens die in waren voor een grapje.

Ook wist ze niet echt waarom ze dit aan Mina vertelde. Het was gewoon haar hoofd binnen komen rollen en ze had het met het meisje willen delen. Met een scheve glimlach keek ze Mina aan. “Waar kom jij vandaan? Ik ben echt benieuwd!” En terwijl ze nog een handje nam van haar enorme zak, keek ze het meisje nieuwsgierig aan.

OOC: Sorry voor de late reactie!
Bevestigend knikte Olivia toen Mina vroeg of ze wel eens van Los Angeles had gehoord. Natuurlijk had ze daar wel eens van gehoord! Dat was een van de bekendste plekken in de Verenigde Staten. Ze was er overigens nog nooit geweest, helaas. Niet dat dit snel ging gebeuren, ze was bang voor het plastic Barbiemeisje idee, al zag Mina er overigens niet zo uit. Olivia glimlachte stralend toen ze vertelde over de flashmob die ze in een winkelcentrum hadden gehouden.  “Wauw, dat is zo gaaf!” zei Olivia “En dansen in een crew, dan moet je wel heel erg goed zijn!” Grinnikend keek ze Mina vol bewondering aan, ze waren het winkelcentrum uitgegooid. Dat is iets wat Olivia nooit zou durven. Nou had zij natuurlijk ook geen crew, maar ze had wel dansles gehad. Dit was van een hippe dansleraar, die stiekem op mannen viel, die haar allerlei ingewikkelde moves had geleerd. Ze hadden samen gedanst, maar nog nooit opgetreden. Ergens had Olivia spijt, ze had hem zomaar alleen laten staan, zonder hem gedag te zeggen. Gauw maar eens een mailtje sturen!

“En wat deed jij in je stadje om je niet te vervelen?” hoorde ze Mina vragen en Olivia keek op “En hier? Want ik heb hier ook nog niet echt een leuke bezigheid gevonden. Het leukste tot nu toe is hier met jou zitten en van deze zak eten.” Olivia grijnsde en sloeg eventjes haar arm om Mina, terwijl ze haar iets dichter naar haar toetrok, als wijze van een knuffel. “Wat lief van je!” piepte Olivia enthousiast en schoof weer terug naar haar eigen plekje. “Ik deed zingen en piano spelen. Net als jij danste ik ook, maar niet in een crew. Ik kreeg dansles van een goede vriend van mij en ik vond het geweldig. Hier zing ik zoveel mogelijk en als hij vrij is, speel ik op de piano in het muzieklokaal. Dansen…dansen heb ik nog niet echt gedaan…” zuchtte Olivia “Maar voor de rest is het leuk om naar de speeltuin en het strand te gaan. De tuin is overigens ook heel mooi! Ik ben graag buiten, zoals je merkt…”

Ze nam nog een handje van haar zak en knabbelde vrolijk op wat popcorn. “Ik vraag me nog steeds af hoe deze zak hier gekomen is, zou iemand veel te veel besteld hebben?” vroeg ze nieuwsgierig.

Olivia knikte begrijpend. Ze begreep wel dat zingen voor een grote zaal eng was. Als je een foutje maakte terwijl je aan het dansen was in een crew, dan viel het iets minder op, omdat je met meer mensen was. Maar als je aan het zingen was, en alle ogen op jou gericht waren, dan was het een stuk minder fijn om een fout te maken. Olivia had zelf ook nog nooit voor een grote zaal gezongen, al was dat wel haar droom. Dan zou ze haar eigen nummers zingen, maar ze vond het ook ontzettend leuk om covers van bekende, maar ook van onbekende liedjes te zingen. Maar goed, waarschijnlijk zou die droom toch niet uitkomen. Misschien zou ze wel kapster ofzo worden. Who knows.

Het rook hier inderdaad lekkerder dan in een drukke stad, dat kon Olivia wel bevestigen. “Klopt, ook in Brusciano en in Napoli hangt veel smog enzo en het is vaak ook best wel vies…maar om ons dorp heen ligt geweldige natuur, dus daar konden we gelukkig wel naar toe” zei Olivia en haalde haar schouders op. Vroeger gingen ze inderdaad veel naar het bos. Met haar ouders, maar ook met haar vriendjes om daar een beetje te spelen. De bomen waren geweldig, het grasveld waar ze altijd op konden spelen werd nooit gemaaid dus op een gegeven moment was het gras zo hoog dat ze er verstoppertje in konden spelen en de bloemen, agh er waren duizenden bloemen. Dat waren nog eens fijne tijden! Maar hoe ouder ze werd, hoe minder interessant deze plek werd. De plek werd eigenlijk voornamelijk nog gebruikt voor stelletjes voor uhm…hun behoefte om het zo maar eens te zeggen.

“Mis je thuis wel al, Mina?” vroeg Olivia nieuwsgierig “Ik bedoel, ik denk dat je veel achter hebt moeten laten, was dat niet zwaar voor je?” Nieuwsgierig keek ze het meisje naast haar aan en nam nog wat van de enorme zak.

Eventjes had Olivia Mina’s hand vastgepakt toen ze vertelde over hoe dat ze zich toch wel rot had gevoeld in het vliegtuig. Dat gevoel had Olivia wel herkend toen ze zelf in het vliegtuig had gezeten en Luke haar had verlaten. Op dat moment wist ze gewoon niet wat ze moest doen. Normaal gesproken had ze altijd nog wel een idee van wat ze kon doen, maar toen niet. Terug naar huis was geen optie, maar helemaal in haar eentje naar Amerika gaan was ook geen optie. Maar voor dat het vliegtuig was opgestegen, had ze hulp gekregen van het schoolhoofd en daar was ze maar al te blij mee, ook al was het hier in het begin ook best moeilijk om te wennen. " En jij? Had jij het ook moeilijk met vertrekken? Of met hier zijn en heel vaak het gevoel hebben van was hij of zij maar hier?"

Olivia keek even op naar het meisje naast haar en glimlachte. Ze knikte bevestigend. “Het vertrekken was op zich niet zo moedig. Ik was alleen niet op weg hierheen. Ik ging naar Amerika, maar werd in de steek gelaten op het einde” legde Olivia uit “Maar net voordat het vliegtuig kon vertrekken, vond Jean mij. Het hier zijn was in het begin verschrikkelijk moeilijk en heb ook zeker wel een paar tranen gelaten. Maar ik denk dat het uiteindelijk wel beter is…” Olivia haalde eventjes haar schouders op en keek Mina toen weer aan. “Ik bedoel, als je al die tijd niet je krachten mag gebruiken, niet mag laten zien dat je speciaal bent…ik denk niet dat dit heel erg lang goed zou gaan.”

Ze keek naar de zak en besefte dat ze niet meer zo heel erg veel trek had. Maar in plaats van alles weg te trekken, zou ze Mina gewoon nog van de zak laten eten. Olivia glimlachte toen. “Maar het is hier echt geweldig. Je kan jezelf zijn…wat maakt jou eigenlijk zo speciaal dat je hier mag zijn?” zei ze met een nog bredere grijns.