De eerste stap naast de boot voelde zwaar. Niet vanwege de spullen die hij mee had, dat was een tas die voor de helft gevuld was met kleren, zijn bijbel en een appel. Hij was voor goed weg van zijn pleeggezin. God had hem naar een eiland gezonden waar hij zijn krachten kon beoefenen. Het was niet mogelijk dat hij een helper van Satan was, of door hem bezeten. Toch was het lastig om aan dat idee te wennen. Overal waar hij keek zag hij tieners, veel daarvan met afwijkende uiterlijke kenmerken zoals hoorns en staarten, lichtgevende ogen of klauwen. Will huiverde en sloeg een kruis toen er een jongeman passeerde met duivelse vleugels en slagtanden. Het was druk in de tuin, het zonnige weer lokte iedereen naar buiten. Dit bezorgde Will moeite om tegen de stroom in naar binnen te komen. Daar duurde het weer even voor hij de reusachtige ruimtes verkend had opzoek naar de slaapvertrekken. De woonruimte was enorm, er was een haard, er stond een siervleugel en er waren groepen banken en comfortabel ogende stoelen en er hing een groot beeldscherm aan de muur. Niemand keek op toen hij binnen kwam. Na een paar lange witte gangen en een gigantische ruimte vol boeken, waar hij zichzelf beloofde gauw terug te komen, vond hij een deur die naar een trap leidde, die hij besloot te beklimmen. Deze leidde inderdaad naar de slaapkamers. De gang was ontzettend lang, maar gelukkig had Will kamer 2, die zich recht voor hem bevond. Hij opende de deur. Welkom thuis. Twee lege bedden stonden in de kamer. Een in de hoek, dan twee nachtkastjes, dan het volgende bed. Will legde zijn tas voorzichtig op het laatste bed. Hij had claustrofobie, hij kon niet slapen in de hoek. Zijn bijbeltje legde hij op het nachtkastje, met de appel er naast. Zijn kleren deed hij in de onderste la van een van de kasten en zijn lege tas in de la er boven, nadat hij uit een andere kast lakens en beddengoed tevoorschijn had getoverd begon hij zijn bed op te maken.
Waarom ze na twee weken toch besloten om hem op een gemeenschappelijke kamer te plaatsen wist hij niet. Waarschijnlijk hadden ze een kamer tekort. Dat was de enige verklaring die nog ergens op sloeg. Raven was namelijk niet echt het type dat graag zijn persoonlijke ruimte deelde met een ander. Nee, hij was redelijk op zichzelf en dat was hij altijd al geweest. Daarbij kwam dat het risico bestond dat hij andere mensen in hun dromen ging lastig vallen en hoe onschuldig het ook klonk, dat was het zeker niet. Eigenlijk, kon Raven met het manipuleren van dromen meer voor elkaar krijgen dan met het creëren van illusies. Al vond hij dat laatste leuker. Over zijn linker schouder hing een sporttas, met daarin zijn spullen. Veel was het niet, wat kleren en twee pakjes sigaretten. Raven had nooit zo veel waarde aan spullen gehecht, die kans had hij ook nooit echt gekregen. Als kind had hij weinig gehad. Het enige échte speelgoed dat hij ooit in zijn bezit had gehad was een teddybeer geweest. Ook nu was er maar een object waaraan hij waarde hechtte en dat was de akoestische gitaar, die in de bruin leren gitaar koffer zat die hij in zijn rechter hand hield. Hij had het instrument van Kate gekregen voor zijn zestiende verjaardag. Ze had hem met een lieve glimlach op haar gezicht aan gekeken en hem gevraagd een liedje te spelen. En natuurlijk had hij dat gedaan, hij zou voor haar alles hebben gedaan. Ze was de liefde van zijn leven. Of beter gezegd dat was ze geweest. “Am I no longer the love of your life?” Haar helder stem, deed zijn hart een slag overslaan. Op zich had hij haar kunnen verwachten. De gangen waren verlaten en zijn wereld besloeg op dit moment slechts een straal van vier meter dus de kans dat iemand haar zou zien was klein. “No, you can’t be your dead.” zei hij koeltjes, al was er een duidelijke trilling in zijn stem te horen. Verdomme. Hoe was het toch mogelijk dat ze naar al die jaren nog zo veel met hem deed. “It’s because of Avery, isn’t it?” zei ze, terwijl ze zijn arm vast greep. Haar aanrakingen deden zijn huid tintelen. “No, it isn’t. Or maybe it’s but is doesn’t matter. You’re not really here.” zei hij. Wie hij precies wou overtuigen wist hij niet. Haar of zichzelf? Al kwam het eigenlijk op het zelfde neer. Tot zijn opluchting had hij zijn nieuwe kamer bereikt en was dit voor Kate het teken om te vertrekken. Raven opende de deur en stapte naar binnen. Zijn nieuwe kamergenootje was bezig met het opmaken van zijn bed. Op zijn nachtkastje lag een appel en een bijbel. Oh, geweldig ze hadden hem op een kamer gezet met iemand die in God geloofde. Raven begreep niet waarom er mensen waren die geloofde in een God, in een wereld die zo verschrikkelijk was als deze. Hoe kon iemand die goed was zo veel gruwelijks laten gebeuren? Hoe kon iemand die goed was zo veel onschuldige mensen laten sterven? “Hey.” zei Raven koeltjes, waarna hij zijn tas op zijn bed gooide. Voor hij de kamer verder inliep duwde hij de deur achter zich dicht. Hij stelde zijn wereld zo af dat die precies in hun kleine kamertje paste. Zo, kon hij iedere willekeurige illusie creëren zonder dat ze dit op de gang zouden merken. Voorlopig besloot hij nog even rustig aan te doen. Als hij nu al van alles en nog wat liet gebeuren zou zijn nieuwe kamergenootje waarschijnlijk al snel in de gaten krijgen dat hij erachter zat. Nee, dan zou de lol er al veel te snel van af zijn. Zijn gitaar zette hij nog in de koffer in de hoek die gecreëerd werd door zijn bed dat tegen de muur aan stond. Waarna hij zijn andere tas begon uit te pakken. Hij was zich er van bewust dat hij zich nog niet had voorgesteld, maar dit was niet iets wat hem dwars zat. Wat hem betrof konden hij en zijn nieuwe kamergenootje volledig langs elkaar heen leven. Aan gezelligheid had hij op het moment weinig behoefte.
William Leach
Class 3
Aantal berichten : 24
Onderwerp: Re: Kamer 2 di dec 30, 2014 5:14 pm
take me to the place where no one would come to find me
Leave me behind, turn off the light that guided me
Cry the tears you wanna cry,
But please try to
Forget about me
"Doe je shirt omhoog." Hij keek hem aan met een gezicht waar de haat vanaf droop. Eindelijk had hij weer een excuus gevonden om hem af te ranselen. Nee. Zo mocht hij niet denken. Will deed zijn best, maar het is moeilijk om van het goede uit te gaan als je vervloekt ben. Zeven maal voelde hij de brandende slagen op zijn rug. Zeven was heilig. "Moge dit de kwade kracht verdrijven." Prevelde Clara. Laurence en Patricia herhaalden haar woorden. Will zette zijn bril recht, waarom was hij bezeten, waarom had Satan hem gekozen, waarom konden zijn pleegouders geen begrip tonen, waarom koos Clara hun kant? Als God alles was dat hij had, waar bleef hij dan hier voor?
De deur ging open. "Hey." klonk een koele stem. Will keek om. "Hoi." zei hij. Hij glimlachte lichtjes, zonder dat hij echt verwachtte dat die glimlach beantwoord zou worden. Zijn kamergenoot zag er behoorlijk humeurig uit. Hij ging verder aan zijn bed, waar hij bijna meer klaar was. Will zijn hand ging naar het kettinkje om zijn nek. Het zat verborgen onder zijn kraag, waardoor je het niet kon zien, maar hij had het altijd om. Dit symbool stond niet voor God, ondanks het kruis dat eraan hing, het was van zijn moeder geweest. Hij had het gevonden toen hij de resten van zijn oude huis bezocht. Will pakte zijn appel en ging op het bed zitten na zijn schoenen uitgetrapt en netjes naast zijn bed gezet te hebben. Hij sloeg zijn kamergenoot even gade en realiseerde zich toen dat ze elkaars naam nog niet wisten. "Ik ben Will" stelde hij zich snel voor.
De jongen begroette hem met een simpele ‘hoi’ en een glimlach die Raven niet beantwoorde. Waarom zou hij? Zin om gezellig te doen had hij niet, dat had hij bijna nooit. Nee, alleen wanneer hij iemand enigszins interessant vond wou hij die nog wel een glimlachje tonen. Of als iemand schrok van iets wat hij had gecreëerd, maar dat was een heel ander lachje. Zonder verder nog iets tegen zijn nieuwe kamergenoot te zeggen begon hij zijn spullen uit te pakken. Nadat hij zijn gitaar een plekje had gegeven, legde hij zijn kleren in de kast. De sigarettenpakjes legde hij in het laatje van zijn nachtkastje. “Ik ben Will.” zei de jongen ineens. Tot zo ver het langs elkaar heen leven. “Raven.” antwoorde Raven kort. Zijn gedachten waren nog bij Kate en de vraag die ze hem had gesteld. Waarom had ze het in hemelsnaam hardop moeten zeggen? Natuurlijk twijfelde hij over of ze nog steeds de liefde van zijn leven was. Kon iemand nog steeds de liefde van je leven zijn terwijl die dood was? Terwijl jij gevoelens voor een ander kreeg? Verdomme. Raven viste een al halfopgerookt pakje sigaretten uit zijn broekzak, zijn handen trilde lichtjes. Hoe erg zou zijn kamergenoot het vinden als hij binnen een sigaret opstak? Wat kon het hem ook eigenlijk schelen? Will moest er maar mee leren leven. Rustig liep hij naar het raam, terwijl hij probeerde Kate’s woorden uit zijn hoofd te bannen. Straks verscheen ze weer. Sinds hij gevoelens voor Avery had gekregen, leek het erop dat hij nog minder controle had over de illusie van zijn dode vriendin. En als er iets was wat Raven echt niet wou, was dat andere mensen haar zouden zien. Raven opende het raam en ging in de vensterbank zitten. Hij pakte zijn aansteker en een sigaret uit het pakje en stak hem op. Roken kalmeerde hem, dat was ook de rede dat hij er na Kate’s dood weer begonnen was. Even keek hij naar zijn kamergenoot die op zijn bed zat. Wat voor mutatie zou de jongen hebben? Was het iets waar hij zich zorgen om moest maken of kon hij er rustig vanuit gaan dat Will hem niks kon doen? Ach, hij zou het vanzelf wel maken. Zin om het te vragen had hij niet. Vooral omdat hij dan dezelfde vraag zou krijgen en hij niet wou dat de jongen wist wat hij kon. Dan zou hij hem namelijk niet meer zo makkelijk lastig kunnen vallen met de illusies die hij creëerde. Raven nam een trekje van zijn sigaret, liet de rook vervolgens tussen zijn lippen door naar buiten ontsnappen.
