This is a call to arms &Dante

Time for a swim. Het was freaking koud geworden de laatste dagen, al hield dat Adrian off course niet tegen om gewoon in een short buiten te gaan. Waar hij normaal gewoon lekker vrolijk in blootbovenlijf zou hebben gelopen droeg hij nu  toch ene vrij dikke vest. Een zieke Adrian was voor niets goed right. Misschien moest hij ook maar beter niet gaan zwemmen of zo, maar dat was nu al te laat. Met een rugzak over een schouder duwde hij de deuren die leidde naar het zwembad open. Voor een kort moment wierp hij een blik in de spiegel, gelukkig waren die mooie blauwe plekken op zijn gezicht weer helemaal gone en was zijn gebarsten lip ook al niet meer gebarsten. Wanneer hij uiteindelijk zijn zak had gedropt op een van de ligstoelen keek hij even rond. Blijkbaar was hij alleen. Ja logisch, welke gek kreeg het anders in zijn hoofd om met deze temperaturen te gaan zwemmen? Buiten dan die rare pe leerkracht Damian waarvan hij had gehoord dat die in de zee ging zwemmen. Beetje loco in de coco als je het hem vroeg, en hij wou het dus al zeker niet riskeren om ziek te worden. Toch vond hij het alles behalve cool om alleen te gaan zwemmen. Twee personen kon hij sms’en om te komen. Al zou hij van Aly waarschijnlijk geen gehoor krijgen, en om eerlijk te zijn had hij daar ook helemaal geen zin in. So, zijn broertje it is. ‘Meet me at the pool. Time to have some fun :D’ Daarna dropte hij het apparaat weer in zijn rugzak en dropte eveneens zijn warme dikke vest op de stoel.

Gelukkig wist hij hier toch al een beetje waar al de spullen lagen. Het was dan ook zo dat hij binnen no time enkele state of the art waterpistolen had gevonden. Als hij nu heel gemeen was hield hij ze beide lekker voor zichzelf, maar het was Dante daar kon hij niet echt gemeen tegen zijn, right? Ook al moest hij hem toch nog even vragen waarom juist die tikken op zijn prachtige gezichtje. Maar dat waren dingen voor later. Nadat hij de twee pistolen had gevuld legde hij er eentje op een of andere vrije stoel om daarna een schuilplaats te gaan zoeken. Luckily voor hem had hij de eerste keuze, en was het hier toch een beetje ingericht als een subtropisch zwembad. Achter een stelletje fake rotsen waar ook nog wat bomen bij stonden dook hij weg. Zo had hij de perfecte plek om Dante te zien binnen komen.

Stiekem hoopte hij maar dat Dante echt ging komen. I mean, nu hun laatste encounter kon hij het de dude echt niet kwalijk nemen als hij hem even niet meer wou zien. Kort schudde hij zijn hoofd. Tijd omdat maar even van je af te gaan zetten dude. Deze mini wateroorlog was daar misschien echt wel de perfecte moment voor. Stiekem miste hij nog de modderstrepen op zijn gezicht om het helemaal af te maken, maar daar maakte hij zich niet al te druk om. Adrian mocht van geluk spreken trouwens dat het hier zo warm was, dan kon hij toch tenminste iets langer stil blijven zitten tot Dante zou gaan verschijnen.

Lang moest hij niet meer wachten. Gauw genoeg verscheen zijn bro op het strijd toneel. Gelukkig leek die nog niet meteen door te hebben wat er aan de hand was en begon hij zich eerst in alle rust uit te kleden. Hea, hij had zijn pieces terug? Nou, deels toch. Dat was zo veel beter dan hoe Dante de laatste tijd had rond gelopen. Waarschijnlijk moest de dude nu wel heel blij zijn. Zelf zou hij helemaal psyched zijn, dus moest je eens bedenken hoe Dante zich zou voelen. Uiteindelijk bleef hij het toch door te hebben. Tss, niet cool. Alsof het hem niet ging lukken.. Een ding was zijn broer wel vergeten, Adrian kon zowel heersen over land als over de lucht dus daar moest hij echt wel mee uitkijken. Zo zacht als het kon, en met de beschutting die hij had verplaatste hij zich naar een iets hoger gelegen deel waar waarschijnlijk een of andere trap zat. Van op deze afstand was het onmogelijk om een goed schot te krijgen, maar momenteel moest hij voordeel slagen uit een verrassingsaanval. Kort bedacht hij zich dat hij zelfs zijn vleugels niet nodig had. Als hij nu een goede aanloop nam en ver genoeg ging dan zou hij hem volledig kunnen treffen en zou het zwembad zijn val gaan breken. Alright, dat was dan ook meteen het plan! Lichtvoetig als Adrian was zette hij een korte sprint in, om zich daarna af te zette op de rand van het verhoogje. Met zijn wapen voor zich uit en in een perfecte plank vloog hij vooruit en opende hij het vuur. Het was pas wanneer hij wat lager kwam dat de vrij krachtige waterstraal zijn broer volop trof op de borst. Voor hij het water oppervlak raakte, maakte hij een klein bolletje van zichzelf om hem de meeste pijn te besparen, want zo flat op je buik in een zwembad landen was niet al te leuk. Met een grote plons viel hij uiteindelijk als een bommetje in het water om aan het andere uiteinde van het water weer boven te komen, en meteen hield hij zijn wapen in de aanslag voor een eventueel vijandelijk vuur. 'Wat zou me niet lukken?' Grijnsde hij breed naar zijn tegenstander.

Dante die zijn pieces terug had, of nou ja toch de meeste was gewoon het beste wat hem de afgelopen dagen was overkomen. Zijn broer had er van afgezien toen hij ze kwijt was gespeeld door dat Lucille persoontje, dus om ze nu toch al grotendeels hersteld te zien was best wel een opluchting. Als hij het zo al mocht noemen? Het zorgde er in ieder geval voor dat hun weerzien weer leuker werd. Natuurlijk was het voor hem ook raar geweest om zijn broer zo zonder ink te zien. Maar goed, dat was nu weer in ere hersteld dus hij moest zich in ieder geval al niet meer druk maken om het feit dat elke keer als zijn bro in de spiegel keek hij herinnerd werd aan het voorval.

Doordat Adrian niet uit de richting kwam die zijn broer verwachtte had hij echt vrij spel. Hah, die had hij goed zitten! Toch zou hij die jump geen tweede keer gaan maken hoor, of nou misschien wel. Eerst eens kijken wat Dante verder nog in huis had. Het geshockte hoofd van zijn broer had hem doen lachen. Aight, zijn verrassingsattack was dus echt wel gelukt. Al had hij wel het geluk gehad dat zijn opponent zijn wapen had laten zakken, want als hij dat niet gedaan had wel ja dan had hij het waterpistool gewoon geraakt en where’s the fun in that?
Hoogmoed komt voor de val. Voor hij nog verder zijn vreugdedansje kon doen ging Dante er van door en schoot hij achter de rotsen. Met zijn wapen in de aanslag richtte hij op de rotsen en volgde hij het geluid dat zijn broeder maakte. Lichtvoetig was Dante dus al zeker niet. Een grijnsje verscheen toen hij zijn bro weer tevoorschijn zag komen, maar doordat zijn vinger niet op de trekker lag kon hij zich niet op tijd verweren en werd hij volop op zijn schouder getroffen. Net op tijd kon hij een tweede aanval ontwijken door zichzelf af te duwen tegen de muur van het zwembad. Adrian ging zich niet laten beaten door dat jonkie hoor! Snel genoeg vond hij het hoofd van zijn broer weer, maar in plaats van te schieten. Greep hij onder water naar een tweetal waterballonen. Zonder aarzeling gooide hij de watergranaten in een rechte lijn op Dante af om vervolgens onder water te duiken, en bij een random trapje uit het zwembad te komen en zich te verstoppen achter een of andere paal waar het plafond op steunde. Tijd voor een strategie, zijn waterballonen waren op nu, zijn waterpistool zat nog vol genoeg. Nu werd het gewoon op goed geluk hoor. 'Wanneer ging je me vertellen dat je pieces bijna hersteld waren?' Riep hij luid genoeg naar zijn bro aangezien die helemaal aan de andere kant van het gebouw zat.

De waterballonen waren het begin en dan ook meteen het einde van zijn hele wapenaresenaal. Buiten zijn pistool dan. Dat was nog voldoende gevuld en net daarom was hij van positie geswitcht, om het feit dat in het zwembad staan een vrij open plek was en hij dan echt wel een doelwit was voor zijn bro. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Misschien was het best wel dom van hem om dingen te gaan roepen, maar tja hij was nu eenmaal nieuwsgierig naar het verhaal van de pieces van zijn bro die weer in ere hersteld waren. Lachend schudde hij even met zijn hoofd om de reactie die hij kreeg. ‘Dus je wilde me nog zolang ontlopen, fijn hoor.’ Adrian kon het echt niet laten om toch een tegenreactie naar Dante toe te schreeuwen. Tss, dat ging hij echt wel onthouden. Door al het geroep had hij natuurlijk wel niet door dat de dude zich had verplaatst naar de plek waar hij eerst had gestaan.

‘Hea, waar is de fun als ik je alles vertel? En tja, dat zul je zo meteen wel merken.’ Grijnsde hij even. Bluffen, daar was hij best wel een meester in al zei hij het zelf. Dante had zich nu wel echt verraden, want als hij even goed kon inschatten vanwaar het geluid kwam stond hij nu heel wat dichter bij hem. Het was trouwens niet het geschreeuw maar ook het rennen dat hem verraadde. Als hij het goed had, moest hij nu ongeveer wel bij de ligstoelen zijn. Ja hoor, voor hij zelf kon wegduiken hoorde hij hoe het water tegen de paal aan knalde waar hij achter stond, een vrij grote hoeveelheid wist hem nog te raken maar hij gaf echt niet op. Dante’s pistool moest trouwens toch al bijna zo goed als leeg zijn, dus had hij vrij spel. Zodra zijn broer het vuur staakte kwam hij tevoorschijn, en zigzagde vervolgens tussen enkele stoelen door om dan weer achter Dante stil te blijven staan. Daar ging het genieten van de bescherming van de stoel. Genadeloos opende hij het vuur en knalde het water tegen de rug van zijn broer. Adrian schoot het overige water dat nog in het pistool zat gewoon leeg op hem. ‘Geef je je al over?’ Sprak hij grijnzend terwijl hij uiteindelijk zijn wapen liet zakken en even kort door zijn haar ging dat dus al kletsnat was, al kwam dat natuurlijk door zijn plons in het water.

De woorden die zijn broer naar hem toe schreeuwde deed hem even zuchten. Hij hem niet meer wou zien? Dat was wel het laatste. Adrian dacht dat het eigenlijk andersom was. Dante had hem gezien in een vorm die door weinige ooit was gezien, sterker nog Dante en Aly waren de tweede die hen zo hadden gezien. Trots was hij er zeker niet op, maar ergens was het ook wel logisch. I mean, hij had zijn broeder en zijn vriendin, als hij dat al kon zeggen, bijna op een avond allebei vermoord. Dat was heel anders dan wat hij ooit met die Quarterback had aangevangen, serieus voor het feit dat hij zo agressief was geworden tegen juist de twee mensen die veel voor hem betekende bezorgde hem echt schuldgevoelens tot en met. ‘Ik dacht juist dat jij me niet meer wilde zien. Dante for crying out loud het schol niet veel of ik had die speer tussen ribben geplant…’ Klonk het op een normale toon alsof de dude recht tegenover hem stond. Snel genoeg was hij weer bij de pinken en zat hij met zijn volledige verstand weer bij de strijd die nog altijd niet was afgelopen.

Misschien had hij nog een net boven de stoelen moeten spannen en dat helemaal vullen met waterballonen of zo? Jammer dat hij daar niet genoeg tijd voor had, want zeg nu zelf dat zou zo epic zijn! Maar goed, nu moest hij dus hopen dat zijn bro zonder water zat anders zou zijn plannetje gaan failen en dan zou hij nog als verliezer uitdraaien van deze hevige strijd.

Gelukkig waren zij berekeningen juist geweest en gaf hij zijn broer nu de volle lading. Een grijns van voldoening gleed over zijn gezicht toen zijn pistool uiteindelijk leeg was. Als teken van good will had hij zijn inmiddels ook lege pistool neergelegd op de grond. Alleen werd die good wil beantwoord door een actie die hij niet had verwacht. Uit het niets stormde de kerel op hem af en werd Adrian zonder pardon mee het zwembad ingesleurd. Hoezo niet cool? Proestend kwam hij uiteindelijk boven water en schudde even met zijn hoofd, waardoor zijn iets langere haar een heleboel spetters los liet. Stiekem leek hij nu echt wel op een puppy. ‘Verassing much?’ Sprak hij lachend. Deze situatie was stiekem echt wel grappig hoor. Langzaam maar zeker kwam hij iets dichter staan bij Dante, al bewaarde hij nog iets van afstand. Beide zaten ze dus zonder water. Dan werd het maar op de oude manier. Met al zijn kracht stuurde Adrian een golf op zijn broer af door tegen het water te duwen. Ook ging hij op zijn rug liggen en begon wild te trappelen met zijn voeten waardoor er een heleboel gespetter richting Dante vloog. ‘Trouwens bro, tussen jouw en Olivia, zie je het verder duren als jullie van school af zijn?’ Oké, helemaal geen subtiele wisseling van onderwerp maar aight, hij had nooit gezegd dat hij subtiel was.

To be honest Adrian praatte liever niet over die avond. Merendeel omdat hij zelf gewoon nog maar half wist wat er eenmaal gebeurd was. Plus het wekte een hoop slechte vibes bij hem op en die ging hij momenteel, nu hij eindelijk weer een leuke tijd had met zijn bro, uit de weg. Toch had hij het zelf niet kunnen laten om er over te beginnen, de ironie. ‘Wat als je dat niet gedaan had? Dan was jij hier niet geweest Dante, dan zat ik nu mooi ergens opgesloten in een cel wegens doodslag op twee mensen.’ Sprak hij met een diepe zucht als volgt. Natuurlijk zou het wel zo zijn afgelopen. Hij kon het zich niet bedenken dat de mensen van dit eiland hem dan nog ongestraft zouden laten rondlopen hier. Plus, het had zowiezo gevolgen aangezien hij dan helemaal tegen de beslissing van de rechtbank was in gegaan. Nope, hij was best wel blij dat Dante er toen was geweest.

Adrian was echt zwaar op zoek gegaan naar nog extra ammo, maar had niets meer gevonden waar hij Dante eventueel zou mee kunnen verassen. Nah, stiekem was hij eigenlijk gewoon lui geweest maar dat waren van die kleine details die er helemaal niet tot toe deden. Dante gaf niet zo snel op als hij gedacht had, zonder ook maar een beetje medelijden te tonen werd hij , alsof hij werkelijk op een american football veld stond, het zwembad in getackeld. Sinds wanneer had hij die moves nu weer? Misschien was Dante stiekem een pro footballspeler waar hij nog nooit wat van had gehoord of zo? Nee vast niet, dan zou zijn bro way breder zijn en nou ja geen idee of ze in Italië van dat soort teams hadden?

De standaardaanvallen die hij uitvoerde hadden toch wel enig effect, aangezien de kleine golfjes recht op zijn broer afgingen en het met enig succes ook nog eens raakten. Helemaal top! Een tegenaanval bleef niet uit want snel genoeg voelde hij een hele watergolf over zich heen komen. Dante mocht helemaal gelukkig zijn dat Adrian’s haren al kletsnat waren hoor. Anders had de dude hier mooi niet mee weg gekomen. Uiteindelijk had hij toch maar besloten om een beetje de meer serieuze toer op te gaan door hem te vragen naar Olivia. Nog steeds wilde hij er achter komen wat er nu echt was gebeurd op het bal. Kon hij er wat aan doen dat hij nieuwsgierig was? Kort verscheen er een grimas op zijn gezicht. Het was toch fijn om te weten dat zijn bro gelukkig was met haar. ‘Mind sharing those things?’ Sprak hij terwijl hij zijn armen even over elkaar kruiste.‘Ik sprak haar enkele dagen geleden omdat ik best wel bezorgd was na dat ik haar huilend door de gang zag rennen toen ik nog normaal kon doen. Als je het er niet over wilt hebben snap ik dat best wel hoor.’ Vervolgde hij nog. Als Dante het er echt niet over wilde hebben dan ging hij gewoon verder met zijn battle plan en legde hij zich er ondanks het feit dat hij nog nieuwsgieriger was dan eerst gewoon bij neer. Want ja, hij had nu helemaal geen zin om met de dude gaan te bekvechten of zo.

‘Ik bedoel dus, niet in cellen op het eiland… En tss, alsof ik wijn ga drinken. Geef mij maar wat sterkers hoor.’ Grijnsde Adrian even kort. Trouwens zo’n dronkaard was hij niet. Of laten we het even anders stellen, Adrian kon gigantisch veel verdragen als het op drank aan kwam. Maar dat was dan ook wel het enige waar hij veel van kon verdragen hoor. Nah, het stond in zijn hoofd vast dat als hij zijn bro wat had aangedaan dan hij nu op de eerste boot zat naar een of andere plek vol met mensen als hem. En nee, dan bedoelde hij echt niet mutanten maar eerder het ergste uitschot dat er voor te stellen viel.

Stiekem had Adrian nog wel meer zin om Dante aan te vallen, maar dan zou hij het waarschijnlijk nooit te weten komen en ondanks dat dit hele gedoe super great was, was hij toch wel met een missie gekomen. Nou ja twee missies, gewoon zijn bro wat opvrolijken en dan nou ja het minder leuke gedeelte. Al was dat enkel omdat hij zo verdraaid nieuwsgierig was, en hij zich gewoon zorgde maken om zowel Dante als Liv. Dat was trouwens iets wat hij niet gauw deed, dus dat maakte het voor hem ook al een heel pak serieuzer. Al zou hij de kerel off course niet gaan dwingen om het te vertellen. Dat deed hij alleen maar met van die loser kinderen die hem informatie konden geven over mensen op wie hij eventueel wraak kon geven, of als hij gewoon weer eens een goede dag had en random mensen ging lastig vallen op een manier waarop hij dat enkel kon.

Als hij heel eerlijk moest zijn had Liv hem niet zo heel veel verteld. Daarom hoopte hij dat Dante wat meer licht op de zaak kon schijnen, want trust me nu tastte hij echt helemaal in het duister dus wat licht zou echt wel welkom zijn. Adrian volgde hem naar de rand van het zwembad en zette zich op dezelfde trede als zijn broeder. Met zijn ellebogen steunde hij op de trede die iets hoger stond terwijl hij zijn broer de gehele tijd aan keek terwijl hij begon te spreken. Italië en straatbendes, ergens had hij er wel eens van gehoord maar toen had het hem duidelijk niet geboeid. In Engeland had je ook wel van die bendes, al was hij daar maar heel weinig mee in contact gekomen in tegenstelling met de hoeveelheid politie waarmee hij zelf al in contact was gekomen toch. Maar dat even terzijde, vreemd genoeg verbaasde het hem niet zo hard dat Dante in een bende had gezeten. Niet dat hij het had verwacht of zo, maar zo vreemd klonk het niet in zijn oren. Hoe je per ongeluk bij een bende terecht kwam moest iemand hem ooit toch echt eens verklaren hoor? Er hoorde toch een soort van initiatie proces bij, of hoe dat ook noemde? Zijn blik was inmiddels afgedwaald naar de overkant van de ruimte waar ze daarstraks mega cool oorlogje aan het spelen waren. Een gemis kwam in hem op. Een drang om terug te keren naar een verleden waar Dante wel in voorkwam en ze zo’n dingen al veel eerder hadden kunnen doen. Helaas was het nu eenmaal zo als het was. Uiteindelijk schoot zijn aandacht weer naar zijn bro die net uitgesproken was. Een activiteit hm? Ergens kon hij zich al wel bedenken wat voor soort activiteit, wel ja het was in ieder geval geen potje kaarten want daar zou Liv niet door van slag zijn geweest. Bedenkelijk keek hij de jongen naast hem aan. Yeah right, wat kon hij hem nu zeggen? Dante leek meer gemeen te hebben met hem dan Adrian had verwacht, als zijn vermoedens klopte dan toch. ‘Bendes zijn er overal I guess.’ Begon hij kalm. ‘Misschien moet je het nog eens goed met haar bespreken of zo? Want wat ik kon opmaken uit mijn gesprek met haar is dat ze je echt wel wilt helpen, maar dat je haar een soort van lijkt weg te pushen?’ Kort spetterde hij door met zijn vinger tegen het wateroppervlak te tikken wat water omhoog. ‘Wil je me trouwens wel eens aankijken als ik tegen je spreek? Denk je dat ik je ga opeten of zo door wat je me net verteld hebt?’ Sprak hij met een brede grimas. Nee, daar kon hij echt niet tegen. Volgens hem was Dante beter opgevoed dan hem, dus had hij vast wel geleerd wat beleefdheid was.

Wijn. Nee, dat was echt niets voor hem. Adrian was er geen fan van, eveneens als van de landen waar de meeste wijnen vandaan kwamen. Al hield hij toch wel meer van Italië dan dat hij ooit van Frankrijk zou kunnen houden. Jakkes, met Fransozen wilde hij echt niets te maken hebben. Hij haatte de taal, de fransman, de wijn. Met andere woorden Franse mensen waren dus gewoon raar en hij wilde niets te maken hebben met wat in Frankrijk was gemaakt. Nee, Engeland was zijn plekje en dat zou het ook altijd zo blijven. ‘Nou, geef mij dan maar gewoon een lekkere aperitief die niets met wijn te maken heeft.’ Yeah, gewoon een mix drankje of zoals hij het gewend was een glas Whisky. Single Malt off course. Maar alsnog zijn voorkeur ging naar een mixdrankje daar had je veel meer smaak aan.

Er waren best wel veel dingen die hij wilde bespreken met zijn broer. I mean, Dante wist zo weinig van hem af en Adrian tot op vandaag dan ook. Misschien moest hij zelf ooit ook eens alle boeken op tafel gooien, want hij kon het zich in ieder geval niet herinneren dat hij zijn bro ooit had verteld over wat hij ooit had gedaan met die mislukkeling van een quarterback. Maar dat was misschien iets wat hij beter kon houden voor later. Nu focuste hij zich liever op zijn broer en Olivia. Want dat was nu net iets belangrijker dan al het andere.

Adrian kon er absoluut niet tegen wanneer hij niet werd aangekeken als ze in gesprek waren. Dat had hij dan ook duidelijk gemaakt aan zijn broeder. Al had Dante dat blijkbaar helemaal niet verwacht aan de geschrokken blik in zijn ogen. Adrian haalde even zijn schouders op toen de dude vertelde dat hij niet wist hoe hij zou reageren. Wat had hij verwacht? Dat hij zijn enigste broer ooit ineens als een stuk vuil ging behandelen? ‘Ik heb al ergere verhalen gehoord.’ En uitgevoerd.. Was zijn uiteindelijke antwoord daar op. Iets wat hij natuurlijk nog wel kon verder verklaren als Dante er naar vroeg maar dat zou waarschijnlijk niet gebeuren. ‘Het hoort misschien in je verleden. Maar zij behoort hoop ik voor jou tot je toekomst. Het is niet meer alleen jouw probleem Dante, vanaf dat jij haar had toegelaten haar in je leven op nam werd het jullie probleem. Zij lijdt, als jij lijdt en andersom even goed. En trust me, je valt haar er niet mee lastig. Ze wilt je alleen maar helpen, en misschien moet je het toelaten. Ze weet het nu toch ook van op het bal, Olivia zal hoe dan ook klaarstaan voor je. Zolang jullie het maar samen doen, en niets als individuen.’ Sloot hij uiteindelijk af met een kleine glimlach op zijn gezicht. Sinds wanneer was hij ineens Dr Freud geworden? Uiteindelijk begreep hij de gedachtengang van zijn broer ook wel, waarschijnlijk beter als geen ander, maar volgens hem was het gewoon nodig dat Dante en Olivia dit samen deden.