Human's judge, bugs won't|| OPEN

Grace kon het zich nog goed herinneren hoe ze sommigen van haar slachtoffers zag verdrinken in de kevers, vliegen en kakkerlakken. Hoe ze helemaal in paniek raakten door de hoeveelheid beestjes die om en over hun lichaam kropen, hoe stoer ze ook mochten zijn wanneer ze een enkele vlieg, spin of kakkerlak zagen, dat was wel meteen weg wanneer het er duizenden waren en ze je levens aan het opeten waren. Het enige wat Grace deed, was een manier vinden om iemand naar de grond gedrukt gehouden al bleef dit vaak ook niet nodig te zijn. De diertjes kropen overal en ook over het gezicht heen, ze konden dan niets meer zien en bleven vaak wel liggen omdat ze in de paniek niet meer omhoog konden komen. Dat en de pijn van de beestjes die iemand letterlijk begonnen op te eten, levend. Het was trouwens niet zo met iedereen om wie ze zo'n aanval gepland had, ze had ook wel eens een wat sterkere en stoerdere man aan zijn bed vast gebonden tijdens zijn slaap met riemen. Voor de rest was Grace er eigenlijk ook niet vaak bij geweest wanneer ze insecten haar aanval voor haar pleegden, ze hoefde niet te zien hoe iemand dood ging, hoe leuk het soms ook kon zijn. Ze zou haar tijd niet daaraan verdoen. Wanneer Grace hem vertelde dat hij vooral moest doen wat hij niet laten kon, als hij wilde buigen deed hij dat maar. Ze kon dan alleen niet beloven dat ze niet helemaal in een deuk zou liggen. Maar goed, zoals ze verwachtte zou hij dat wel niet doen. Hij keek haar eventjes gespeeld onderdanig aan waarnaar hij zijn blik toch ook weer harder liet worden. "Blijf vooral verder dromen" Zei hij droogjes waarnaar Grace eventjes knikte, tuurlijk, zou ze doen. Maar nee, Grace had geen mensen nodig om voor haar te buigen, mensen waren egoïstisch en waren niet loyaal zoals haar insecten waren. Ze had ze niet nodig, hoe zeer ze ook hun best zouden doen voor haar, ze was niet geïnteresseerd in vrienden. Wanneer ze hem vertelde dat ze misschien wel een van de mensen op het eiland was die hij het best om advies kon vragen keek hij haar weer geamuseerd aan waarbij hij zelfs even kort lachte, het was een wonder. Ze wist niet eens dat hij dat toe in staat was, wat een verandering ineens. "Our highness has spoken" Zei hij sarcastisch terug waarbij Grace even kort lachend haar hoofd schudde. Ze trok haar wenkbrauwen samen even op met een grijns op haar gezicht. Ze reageerde er verder niet op, want dat was ook niet echt nodig. Bovendien, Grace was about to make her thread. Nu verklapte ze de verassing misschien wel een beetje, niet dat Grace hem waarschijnlijk nu niet meer wist te verassen, ze zou haar best nog wel doen om dat te laten lukken. Dan was het ook nog zo dat Grace er vaak veel tijd tussen liet zitten, het moment dat ze een dreiging maakte en wanneer ze het ook echt daadwerkelijk zou uitvoeren. Zo zou iemand denken dat ze het misschien vergeten was but no, daar stond ze dan ineens he met haar legertje van insecten. Hij keek haar een beetje opgewekt aan wanneer ze hem soort van bedreigde. Ja, de bedreigde hem, daar was ze zich van bewust en dat was te zien. "Ik kijk er zo naar uit" Zei hij terug met een gefakete vrolijke toon maar Grace vond het al wel grappig dat hij überhaupt een vrolijke toon aansloeg. Dat had ze nog niet gehoord en ze had het zeker niet verwacht. Grace trok haar moedhoeken wat geheimzinnig omhoog, ghehe. "Je maakt heel kostbare fouten" Merkte hij op en bewoon met zijn hand richting de mes waardoor Grace hem al snel in de gaten hield met zijn hand. De donkere blik in zijn ogen ontging haar niet wanneer ze toch nog even heel snel naar hem toe had gekeken bij het in de gaten houden van zijn hand. "Daar zou ik maar mee oppassen" Zei hij nu en Grace keek hem weer aan met een fronsje, oh dus hij ging nu ook lopen dreigen. Ze bleef hem kalm aankijken terwijl ze haar rug tegen de achterkant van de stoel zette. De spin kroop over Grace haar nek heen en langs haar kaaklijn maar ze gaf er geen aandacht aan. Uiteindelijk kroop ze zo naar haar andere schouder en bleef ze daar zitten. "Want wie weet wie de volgende fout met zijn of haar leven moet betalen." Zei hij waarnaar Grace haar wenkbrauw optrok. "Ik zou me daar niet te veel zorgen om maken, helaas maak ik wel eens een foutje maar hier leer ik meestal ook heel snel van." Zei ze nu rustig terwijl ze haar hand naar de spin liet gaan en die op haar hand liet gaan. Ze ging weer wat naar voren zitten en zette haar elleboog weer op de tafel neer. Ze liet de spin voor haar hoofd over haar hand rennen terwijl ze die rustig bewoon. Al snel trok ze haar hand ook weer terug en zette ze het diertje gewoon terug op haar schouder. "Maar zeg eens, sinds jij mijn mutatie nu ook al weet, wat heb jij als mutatie?" Vroeg ze nu doodgewoon aan de jongen terwijl ze hem weer met haar diep blauwe ogen aankeek..

Grace deed mensen pijn die haar pijn deden, zo simpel was het. Nooit zou ze iemand met haar legertje van insecten aanvallen wanneer iemand haar geen geldige reden gaf, ze zou het wel willen maar ze deed het gewoon niet. Het was trouwens ook zo dat er bij zoiets ook altijd genoeg van haar insecten stierven doordat ze vertrapt werden of ze kwamen door een andere manier om het leven, en dat vond Grace nog altijd wel jammer. Want niet alleen gaven de insecten ontzettend veel om haar, Grace gaf ook om haar insecten vrienden die haar het gevoel gaven alsof ze nog enig nut had in haar leven. Ze kenden elkaar gevoel om als ongedierte aan de kant geschoven te worden of te worden plat gestampt. Het liefst zou Grace dan ook elk mens op aarde najagen die een keer een vlieg of een mug tegen de muur had dood gemept maar dan zou ze wel voor jaren bezig blijven. Het plezier dat ze erin had was doordat het een soort voldoening gaf om iemand te zien sterven die het volgens haar niet verdiende om te leven, vaak waren het dan ook mensen die dan ook echt iedereen het leven zuur probeerden te maken en simpel weg niet aardig waren tegen anderen. Het begon bij het meisje die de jonge Grace altijd maar wist naar beneden te duwen en ervoor zorgde dat Grace haar bijnaam kreeg op school, Crazy Gracy. Want Grace was altijd maar met kevertjes en spinnetjes aan het praten en het spelen, en dat was natuurlijk heel raar waardoor het meisje niets meer werd gegund. Nu was ze inmiddels al wel veel sterker geworden dan het kleine meisje die zichzelf stil in een hoekje hield en alles maar gewoon over zich heen liet komen. Dat deed ze niet meer, ze had gewoon al haar liefde voor haar medemens verloren en het boeide haar nu gewoon geen ene fuck meer. Ze konden proberen wat ze willen maar Grace trapte er niet meer in, ze wist wel beter. Ze was een hoop slimmer dan veel mensen eigenlijk door hadden. Ze bleef hij goed in de gaten houden wanneer hij zijn hand dichter naar zijn lichtgevende dolk had gebracht en ergens begon ze zich af te vragen of zijn mutatie misschien iets ermee te maken had. "Dat zullen we wel zien" Zei hij terug en trok zijn hand wat verder terug van de dolk, wat er trouwens niet voor zorgde dat Grace minder alert was, ze bleef het niet helemaal vertrouwen. Wat misschien ook wel beter was aangezien hij haar tot nu ook nog geen enkele reden gaf om hem te vertrouwen. "Helemaal niks speciaals" Zei hij luchtig en nadat Grace even een plotselinge wending maakte door te vragen naar zijn mutatie, totaal onverwachts. Ze trok eventjes haar wenkbrauw op om te laten weten dat ze niet akkoord ging met dat antwoord, het was namelijk helemaal geen antwoord. "Ik heb radio actief bloed" Vervolgde hij op nog steeds diezelfde toon als hij de hele tijd aan het praten was. Grace moest even moeite doen haar lach binnen te houden want het kwam er namelijk behoorlijk grappig uit, vond je, vooral op die toon waarmee hij dat zei. Ze wist haar lach in te houden maar er verscheen wel een grijns op haar gezicht. Nou ja, hij was gek als hij ook maar dacht dat Grace hem zou geloven, radioactief bloed, serieus? "Hmmm.. Dat is nou jammer, ik had wel wat stoerder verwacht bij jou, zeker doordat je jezelf heel wat vind." Zei ze nu wat kalm terwijl ze hem met een grijns aankeek, een grijns die hem vertelde dat ze echt wel wist wat hij probeerde te doen. Hij speelde gewoon hetzelfde spelletje die zij daarnet had gespeeld, wat on-origineel zeg. "Ik denk eerlijk gezegd dat het iets te maken geeft met die lichtgevende messen, maar ik kan het ook mis hebben natuurlijk." Zei ze luchtig terug...

Ze liet hem wat teleurgesteld weten dat ze wel wat stoerders had verwacht, zeker van hem. Hij leek er telkens wel erg zeker van zichzelf te zijn en er zeker van te zijn dat hij sterker was dan haar. Dat kon Grace toch niet tevreden zijn met enkel het antwoord dat hij radioactief bloed had? Dat was een beetje beneden haar verwachtingen en ze was ook niet dom, er zat echt nog wel meer achter. Er was iets met die dolken aan de hand, ze gaven light en hij zei woorden voordat hij ze trok, misschien wel latijn maar hoe kon zij dat weten. Grace kende nog altijd geen Latijn en waarom zou ze ook? Ze had het niet nodig en dus was het een beetje nutteloos om te weten. Ze wist alleen dat het gewoon een zeer oude taal was en eentje die nogal speciaal bleek te zijn dus misschien dat het wel zo was. Wanneer ze een opmerking maakte over zijn dolken keek hij haar weer geamuseerd aan waarnaar hij rustig zijn hand naar het scherpe gedeelte van het mes ging en hij sloot zijn arm om het mes heen. Grace bleef er rustig naar kijken hoe hij zichzelf soort van sneed aan zijn eigen dolk en snapte niet helemaal wat hij hiermee wilde bereiken. Dit was natuurlijk tot hij zijn hand opende en ze zag dat zijn bloed een gouden glans had. Ze trok haar wenkbrauw lichtjes op, oh dus hij had dit toch radioactief bloed? Wow raar, ze had niet gedacht dat dat mogelijk was, maar goed hoe kon ze dat ook weten? Er liepen vast niet zoveel mensen op aarde rond met radioactief bloed, right? "Geef toe, dit is toch stoer, of niet?" Zei hij nu met een opgetrokken wenkbrauw terwijl hij haar afwachten aankeek met een grijns. Nou ja, of ze het nu stoer moest vinden dat hij soort van goud bloed had? Het was wel interessant dat wel, dat moest te toegeven. Maar als ze moest kiezen tussen wat nu stoerder was, radioactief bloed hebben of als een soort godin alle insecten in je macht hebben, dan was het wel zeker dat tweede. Ze trok even haar schouders op. "Hmmm, oke?" Zei ze nu wat droogjes, ook om hem gewoon te pesten door niet enthousiast te zijn over iets wat hij leek wel erg stoer te vinden. Hij sloot zijn hand weer maar nu legde hij het gewoon weer op tafel neer om haar weer aan te kijken in de ogen. "Je had zeker een helder momentje, geloof ik. Maar inderdaad, mijn mutatie heeft ook iets te maken met deze dolken" Zei hij nu weer op een koele toon waarbij hij bevestigde dat ze goed zat met de messen. En verder? Stopte hij hier gewoon? Ging hij nu serieus hetzelfde spelletje spelen als dat zij net deed? Ze keek hem eventjes aan en met samen gespleten ogen en zuchtte. Zou ze dit nu wel doen of niet? Gunde ze het hem om dezelfde lol te hebben in hetzelfde spelletje? Nee, want Grace gunde niemand iets en dat ze zou ze nu ook niet doen. Ze moest even nadenken over hoe ze hier het beste op kon reageren zonder hem al te veel te plezieren. "Dit is niet eerlijk, je steelt mijn hele spel." Zei ze nu koeltjes terug. "Is het nu zo moeilijk om gewoon te vertellen wat je bent? I mean, je kan het me gewoon vertellen hoor, ik zal je niet veroordelen." Zei ze nu met een gefakete lieve toon en glimlach. Om dan maar gewoon de rollen volledig om te gooien..

Het was niet eerlijk hoe hij ineens haar spelletje wist te stelen en zo de rollen omdraaiden en Grace moest nog eventjes goed nadenken over haar volgende moves, want ze zou hem niet laten winnen. Eigenlijk snapte ze nog steeds niet helemaal waarom ze hier eigenlijk nog zat? Ze had ook gewoon al lang weg kunnen lopen, want I mean, wat kon het haar nu eigenlijk schelen dat hij dan gewonnen zou hebben? Een overwinnen maakte iemand namelijk nog niet de grote overwinnaar, zij kreeg vast nog wel meer kansen om 'haar' overwinning te pakken, dus wat maakte dit dan nog uit? Op haar tijd kreeg Grace toch wel het laatste woord, ongeacht wat er eerder gebeurde. "Ik wist niet dat je hier een copyright op had babe?" Merkte hij sarcastisch op waarnaar hij haar onschuldig aankeek. Oh please, alsof Grace daar voor zou vallen, echt niet. Ze keek hem eventjes droog aan en zuchtte. "Oh haha, wat ben je toch grappig." Zei ze nu sarcastisch terug terwijl ze hem nog steeds droogjes aankeek. "Ik lach me suf," Vervolgde ze terwijl er geen eens een kleine glimlach op haar gezicht stond, om even duidelijk te maken dat het ook echt niet grappig was. Niet dat ze het niet grappig vond, meer om hem dwars te zitten. Want aan de andere kant vond ze het wel dergelijk een grappige opmerking, het was best wel origineel. Ze was er zelf waarschijnlijk niet opgekomen. De reden waarom ze nog niet was weggelopen was doordat ze hem misschien toch wel een klein beetje interessant begon te vinden, een beetje maar. Dit betekende nog niet dat ze hem niet wilde 'straffen' voor wat hij had gedaan met haar mot maar goed, ze wilde wel zien hoe dit ging aflopen. "Alsof ik me schaam om wat ik ben" Zei hij terug waarbij hij geamuseerd zijn mondhoek optrok. Ze zag hoe hij eventjes zijn blik op de spin legde die nog steeds op haar schouders zat, helemaal save, geloofde ze dan. Al wilde ze liever nu wel wat voorzorgsmaatregelen gaan nemen wat de spin betrof, gewoon voor de zekerheid. Ze ging namelijk niet meer onschuldig bloed laten vloeien door haar onvoorzichtigheid. Ze beval de spin om een veilige plek onder haar kleren te zoeken en zachtjes kroop de spin bij haar shirt in, om daar veiliger te gaan zitten. En ja, ze ging zeker wel op een veilige plek zitten, ergens waar de jongen waarschijnlijk ook niet bij zou komen, en wettelijk mocht het ook niet. Grace zette weer een grijns op haar gezicht, waarbij ze luisterde naar zijn opsomming. "Ik heb mutantenbloed en ik kan verbazend goed met mijn wapens overweg. Ik heb trouwens ook aanleg voor welke vechtsport dan ook. Iets met reflexen enzo. Verder ben ik sneller en leniger dan een gewoon mens." Vertelde hij waarnaar hij ineens stopte met zijn opsomming, why? "No shit! Je hebt mutanten bloed en je zit op een mutantenschool, volgens mij zit je niet goed." Zei ze nu eventjes omdat ze het ergens echt doelloos vond dat hij daarmee begon. Alsof ze dat nog niet wist. Het was wel een van de dingen die ze als eerste wist, aangezien iedereen dat hier had. ”Jammer maar helaas kan ik je niet meer vertellen dan ik al gedaan heb" Zei hij nu waarnaar Grace eventjes haar wenkbrauw optrok, oh? "Je mag niets meer vertellen? Moet ik nu bang worden?" Vroeg ze nu aan hem met een grijnsje..

Oke, het was misschien een beetje erg om hem nu meteen te lopen bespotten met zijn mutatie, maar zo was Grace, dat moest hij nu toch onderhand ook wel weten? Die deed alles om iemand dwars te zitten en te irriteren, of om diegene zijn geduld ook maar een beetje op te maken. Ze had er dan ook zeker geen spijt van, het boeide haar niet wat hij ervan zou vinden en stiekem vond ze zijn reactie gewoon geweldig. Ze had hem eigenlijk waar ze hem wilde, ze wist onder zijn huid te kruipen. "Heb je de afgelopen 5 minuten liggen slapen? Ik bloed ander bloed dan jou, dat bedoelde ik" Reageerde hij scherp waarnaar hij zijn blik weer neutraal maakte, en Grace moest er alles aan doen om niet te lachen om haar overwinning. Hij keek haar nu wel weer neutraal en koud aan maar Grace wist gewoon dat ze hem nu had, hij zou zich nu dood aan haar irriteren. Misschien zou hij ook weg gaan? Want dat zou het allemaal nog mooier maken. Dan had ze gewonnen en was ze gelijk van zijn aanwezigheid af, al was dat misschien te mooi om waart te zijn. "Trouwens, als insectengodin zou jij ook meer op je plaats zitten ondergronds, en ik ben maar al te graag bereid om je daar mee te helpen" Zei hij nu koeltjes waarnaar hij haar zelfs een beetje dreigend aankeek. Wow, dat was een beste bedreiging, daar mocht hij wel eens voorzichtiger mee zijn. Nu wist Grace wel dat als hij haar nu echt wilde vermoorden dat hij wel zou winnen, zeker nu aangezien ze een tekort had aan insecten. De spin die in haar shirt was gekropen was inmiddels naar haar rug gegaan en ze klom weer haar schouders op via haar rug. Doordat de spin en Grace die connectie hadden gelegd zoals Grace altijd deed bij een insect wist de spin dat deze jongen een bedreiging maakte. Iets waar de spin het ook totaal niet mee eens was, je moest namelijk niet hun godin bedreigen. Ze ging eventjes met haar grote kaken langs elkaar heen al kon hij dat waarschijnlijk niet zien van die afstand. Grace kon de woede van de spin voelen. "Dus beter stop je met mijn geduld te testen" Maakte hij zijn uitbarsting af en Grace keek hem gewoon normaal aan met een koele blik waarnaar ze naar de spin keek. Kort lachte Grace eventjes om de woede van het diertje die ze kon voelen. "She's angry now and she wants to kill you, you know?" Zei ze Grace wat lachend terwijl ze hem weer aankeek. De spin bleek niet de enige te zijn gezien er ineens een groepje vliegen en muggen zich bij Grace leken te verzamelen. Kevers kropen langs de kantjes van de muur die verstopt zaten onder wat tegels om de winter door te komen. Het was daar namelijk een stuk warmer en veiliger. Ze klommen omhoog via de stoel van Grace en kropen over haar lichaam geen naar haar schouders. Zonder een spier te verrekken bleef Grace hem even aankijken tot er een kakkerlak het lef had om over de tafel te lopen. Grace haalde hem zo snel de kon van de tafel en liet hem eventjes over haar hand heen rennen. "Je hebt geluk dat ik niet zo boos ben als hun zijn, zij staan er namelijk om te trappelen om te laten stikken of wat er ook maar kan zorgen dat 'jij' in de grond terecht zal komen.." Zei ze nu droogjes.
Ze vroeg hem met een grijnsje of ze nu bang moest zijn sinds hij het niet 'mocht' vertellen wat zijn andere mutatie was, iets dat Grace niet helemaal kon begrijpen, hoe bedoelde hij dat hij het niet mocht vertellen? "Natuurlijk" Merkte hij opgewekte op en hij leek weer verbazingwekkend vrolijk voor iemand die kort geleden zijn geduld nog leek te verliezen. Hij haalde even zijn schouders op en Grace wist haar aandacht ook weer even kort te vestigen op de vele diertjes die over haar lichaam kropen, allemaal nog steeds woedend. Ze wist ze allemaal wel weer een beetje rustig te krijgen door op ze in te praten, iets wat allemaal gewoon in haar hoofd gebeurde, ze zei niets echt. De meeste insecten gingen ook weer gewoon weg maar ze bleven een oogje in het zeil houden. "Als je wist waar je mee te maken had, zou je goed genoeg beseffen dat je een reden hebt om bang te zijn" Vervolgde hij droogjes. "Ik weet het niet, misschien als je het me gewoon zou vertellen, tja, maar dat doe je natuurlijk niet, laf hoor.." Zei ze nu om hem weer dwars te zitten...

Grace wist ook wel dat de spin alleen hem niets aan kon doen, dan zou ze ook een mes door haar lijk krijgen, ongetwijfeld. Ze wilde hem alleen even laten weten dat het diertje behoorlijk boos aan het worden was, dan hij bedreigde hun godin en dat was gewoon not done. Het was meteen ook al door de andere insecten die zich ergens in de kantine verstopt hadden opgenomen doordat Grace eigenlijk altijd wel een beetje contact had met alle insecten in haar buurt, ze voelden haar aanwezigheid en zij die van hun. Ze konden voelen wat Grace voelde en dus hadden ze al redelijk snel door dat er hier een bedreiging werd gedaan naar haar. Vliegen, muggen, kevers, andere spinnen en er was zelfs een hele dikke kakkerlak die dacht het lef te hebben om zelfs maar even kort over de tafel te kruipen naar de jongen. Grace had al snel genoeg wel kunnen voorkomen dat het diertje te ver ging en misschien hetzelfde lot zou lijden als de mot. Toch vond ze het wel altijd grappig hoe kakkerlakken altijd het meeste lef hadden van allemaal, het leek hun niet te boeien hoe groot ze waren. Nee, het waren behoorlijk dappere diertjes. Ze liet hem eventjes weten dat de insecten niet echt blij waren met zijn bedreiging, zij trouwens ook niet maar dat was niemand wanneer je bedreigd werd. Ze werd er aan de andere kant niet boos om zoals haar insecten vriendjes deden, ze reageerde redelijk neutraal dat hij blij mocht zijn dat Grace er niet zo over dacht als deze kleine diertjes die hem maar al te graag zijn leven wilden beëindigen voor het bedreigen van hun koningin, hun godin. "Je zou toch al moeten weten dat iemand als ik niet ten onder gaat aan een hoopje stomme insecten" Zei hij nu koeltjes terug en even knikte Grace instemmend. Natuurlijk wist ze dat onderhand wel, haar plan was dan ook al helemaal veranderen, mocht ze ooit nog haar wraak willen nemen voor de mot. "I'll find a way," Zei ze nu wat kortaf met een grijnsje. Al wist Grace nog steeds niet of dit het wel waard was, want ondanks dat ze hem echt een stok ventje vond, mocht ze hem ergens ook wel een beetje. Geen idee waarom sinds hij een mot had vermoord met een mes voor haar ogen en dit iets was wat Grace niet echt leuk vond, totaal niet zelfs. Het was gewoon dat hij niet de meest saaie persoon op het eiland was? Nog steeds behoorlijk saai maar dan nog. In ieder geval was de irritatie ook alweer helemaal weg bij hem, hoe snel kon dat gaan? Dat waarbij hij net nog bijna zijn geduld verloor was leek hij nu weer helemaal vrolijk. Al kwam dat waarschijnlijk door zijn eigen opmerking waar Grace natuurlijk weer hard tegenin ging. "Je noemt mij laf? Ik ben niet degene die iets of iemand anders inschakelt om mijn werk te doen?" Merkte hij om met zijn schouders opgehaald waarbij hij haar gewoon weer ijskoud aankeek. Wat een snelle mood-chances toch ook. Nu moest Grace zeggen, het werkte ook nogal op haar eigen humeur, dit was hij nu zei. "Ik kan mezelf tenminste redden zonder dat ik daarbij hulp nodig heb. Hulp is maar zwak, en iets of iemand anders gebruiken en misbruiken, dàt is laf." Vervolgde hij waarnaar Grace hem een beetje grumpy aankeek, he crossed the line. Ze zuchtte diep waarbij ze zichzelf moest inhouden niet een aanvallende beweging te maken naar hem. Ze wist dat het niet goed was op er aan toe te geven maar ze raakte nu een beetje haar geduld kwijt. "Ik kan mezelf ook prima redden, daar heb ik mijn insecten niet voor nodig." Zei ze nu wat fel terug waarbij ze dreigend naar voren ging zitten op haar stoel. "Ze zijn alleen erg handig en daarbij komt het feit dat ze alles voor me willen doen, maar dan ook echt alles! En ze doen het met liefde omdat ik hun iets geef wat ze van niemand, maar dan ook echt niemand krijgen" Zei ze nu waarbij ze zichzelf probeerde weer een beetje te kalmeren. "Je mag het raar vinden of wat dan ook, I don't care maar ik geef om deze diertjes, en zij geven om mij." Zei ze nu terwijl ze weer terug leunde op de stoel maar ze bleef hem wel wat grumpy aankijken. "Jij weet blijkbaar niets over dingen zoals.. dit, we helpen elkaar uit de brand omdat we dit voor elkaar over hebben." Zei ze tenslotte...

Ze wist nog niet helemaal hoe ze het ooit zou willen doen mocht ze toch haar wraak nog willen nemen, hoewel ze graag haar insecten erbij betrok gokte ze erop dat ze dat zelf ook voor een groot deel zou moeten doen. Iets wat Grace eerlijk gezegd nooit eerder had gedaan, ze had nooit een persoon met haar eigenlijk blote handen vermoord, nooit. Enkel door middel van haar insecten die mensen dan levend gingen opeten, verstikken of als ze een giftig insect naast haar had vergiftigen. Bij sommige was haar assistentie wel nodig, maar over het algemeen konden ze het zelf wel afhandelen. Het was in ieder geval voor die mensen duidelijk dat het een berichtje was van Grace die ze altijd maar zo leuk liepen te bespotten met haar insecten. "Maak het wel een beetje spectaculair, wil je?" Vroeg hij luchtig aan haar en ze grinnikte eventjes. "Ofcourse, zoals ik altijd doe zal het zeker spectaculair zijn." Zei ze terug met een knipoogje. Ja, hoor, als het moment ooit mocht komen zou ze het super spectaculair maken voor hem.

Al snel was het hele humeur van Grace omgegooid doordat hij zou nodig haar laf moest noemen doordat ze haar klusjes liet opknappen door insecten. Het was vooral het woord 'misbruiken' dat bij haar in het verkeerde keelgat schoot, want ze wilde namelijk niet zeggen dat haar insecten vriendjes misbruikte. Ze maakten gebruik van elkaar, ja van elkaar dus. Ze deden het graag voor Grace want zo goed bevriend was Grace met haar insecten. Haar insecten waren haar alles, ze enigen die haar begrepen en die haar niet zouden veroordelen tot een freak. Nu was Grace inmiddels al behoorlijk gewend om het zwarte schaap te zijn en had ze hier al vrede mee gelegd maar het zorgde er wel voor dat ze gewoon een afschuw had naar mensen, alle mensen. De jongen keek haar met een triomfantelijke grijns aan en Grace kon hem wel afschieten nu, vooral ook doordat nu de rollen omgedraaid waren, alweer, het leek wel de hele tijd zo te gaan. Hoe kon ze het zover laten komen? "Je hebt geen idee wie ik ben of hoe ik in elkaar zit" Zei hij nu kalmpjes terwijl Grace hem grumpy aan bleef kijken. Nee, daar had hij gelijk in en misschien wilde ze dat ook wel helemaal niet, stiekem wel maar dat boeide niet. Nu was ze gewoon even een beetje boos. "Dus hou je conclusies lekker voor jezelf, het boeit me toch niet hoe je van me denkt" Vervolgde hij waarbij hij zijn armen kruiste over de tafel heen en haar zijdelings aankeek met een uitdagende blik, die ze nog niet helemaal kon plaatsen. "Och, als je het toch allemaal niet zoveel boeit, waarom maak je er dan wel een opmerking over?" Vroeg ze hem nu terwijl ze hem wat onderzoekend aankeek. Gezien de niet wist wat hij nu van plan was met die uitdagende blik van hem. Ze maakte zichzelf wel weer wat alerter, al was ze dat sowieso al wel bij hem. "Woorden zeggen niet zo heel veel weet je? Acties, die spreken voor zich" Zei hij nu zachtjes en Grace trok haar wenkbrauw eventjes op. Wait wat? Ze wilde zichzelf in een andere houding zitten om een eventuele aanval van hem op te kunnen vangen maar ze reageerde net niet te snel. Voor ze het wist was hij al razendsnel opgestaan en hield hij nu een van die dolken bij haar keel. Geschrokken greep Grace naar de zijkanten van de stoel en hief ze haar hoofd een beetje. Ze keek kort naar de dolk die op haar keel gericht was waarnaar ze haar ijsblauwe ogen op die van de jongen richtte. Hij trok een wenkbrauw op en Grace spleet haar ogen een beetje samen. Ze wist niet zeker of ze dit wel moest doen, ze had namelijk geen ervaring op het vlak van vechten of geweld. Toch, kon ze de uitdaging niet uit de weg gaan, daar was ze dan weer te koppig voor. Ze bedacht al snel een mogelijke ontsnapping. Ze begon weer een beetje te lachen en in de tussentijd kroop de spin op haar schouder langs haar nek omhoog, zo onopvallend mogelijk natuurlijk. Ja, en toen kwam ook Grace in actie. Ze snel ze kon schoot ze met haar voet opzij naar de voeten van Charlie om hiermee een poging te doen hem onderuit te halen, of eigenlijk was alleen het uit balans brengen al genoeg. Tegelijk sprong de spin die nu op haar hoofd was geklommen recht zijn gezicht in over een oog heen zodat hij daarmee in ieder geval niets kon zien. Snel duwde ze nu ook zijn hand weg die de dolk vasthield en sprong ze overeind om langs hem heen te glippen. Ze ging twee meter van hem vandaan staan en keek eventjes snel over de tafel die naast haar stond en waar twee meisjes zaten die Grace geschrokken aankeken. Nog wel die meisjes die zo hadden lopen gillen toen Grace een spin op haar schouders had genomen. Van de tafel pakte ze snel een vork en nam deze in haar handen, voor mocht hij nog een aanval doen. Voor nu bleef ze nog even hier staan, in een houding waardoor ze snel weg zou kunnen komen en zichzelf schrap kon zetten..