Human's judge, bugs won't|| OPEN

Natuurlijk zou Grace hem een spectaculaire dood geven, ze moest dan nog wel even bedenken wat ze dan precies zou gaan doen, maar ze wist wel dat er behoorlijk veel insecten aan te pas zouden komen. Misschien zou ze hem naar een bos kunnen jagen ofzo waar serieus nog meer insecten zaten. Dan had ze haar leger even groter dan anders, want het was logies dat er in een heel bos meer insecten zaten dan in een gebouw, en zelfs van het aantal in een gebouw kon ze ze verbazen. Het zou allemaal zo creepy mogelijk worden, veel spinnen, kevers en kakkerlakken, en ofcourse motten. Ze zou gewoon het hele bos aan insecten bij elkaar roepen. Zelf zou de erbij zijn, dan ze wilde haar overwinning dan wel zien natuurlijk, zeker van hem. Ze zag het al helemaal voor zich hoe de jongen bedolven zou worden door insecten terwijl Grace en dan tegen te grond gedrukt zou houden, of iets anders had bedacht om hem vast te houden. Ze bond hem desnoods aan een boom met kettingen. Misschien zou ze het ooit nog wel zo doen, je wist maar nooit. Of ze zou een andere beter idee kunnen vinden in de tussentijd, iets wat altijd erg lang kon duren aangezien Grace heel precies was in plannen en ze had geduld. Ze had mensen de tijd om het als een verassing te zien, dus totaal onverwachts omdat ze dachten dat ze het al vergeten zou zijn. Ze hield van verassingen, en om de reacties daarop te zien, die waren gewoon geniaal.
Ze moest zeggen dat ze wel een beetje geschrokken was van die hele aanval van de jongen die ineens een mes voor haar keel hield, hoewel ze het zag aankomen door zijn woorden was hij nog verbazingwekkend snel, vond ze. Zo snel had ze ook niet kunnen reageren, iets wat al wel liet zien dat hij op ervaren gebied was. Iets waar Grace geen ervaring had, ze kon zichzelf prima verdedigen tegen normale mensen maar tegen een getraind iemand met een mutatie? Vechten was niet iets waar Grace veel moeite mee had, ze was fel en het kon je soms verbazen hoe agressief ze kon zijn. Het was alleen duidelijk dat hij wel meer ervaring had met vechten, veel meer dan Grace. Dus, moest Grace slim zijn, haar hersenen een beetje laten werken om goede reacties te geven die niet al te veel geweld zouden bevatten zoals anders. Ze moest doordacht zijn. Gelukkig was haar eerste ontsnappingspoging geslaagd, door met haar voet tegen zijn been te schoppen en tegelijk een spin op hem afsprong kromp hij toch even in elkaar, waarschijnlijk vooral door de spin, gokte ze. Ze wist zijn hand weg te duwen en te vluchten uit de stoel om vervolgens een mes van de tafel te pakken waar twee meisjes aan zaten. Ergens had ze nog wel een idee gehad met waarmee ze hem van zijn plek had kunnen krijgen maar dat deed ze hem maar niet aan. Grace wist namelijk dondergoed waar hun zwakke plek zat. De spin die op hem afgesprongen was, Grace wist ook maar al te goed dat zij het niet zou gaan overleven. Dat wist de spin ook, maar ze wilde het doen, ze wilde die helden dood wel tegemoet gaan. Ze had tenslotte haar godin uit de brand geholpen en dat was iets waarmee ze een grote trots had gewonnen. Met zijn hand pakte hij de spin en hield haar gevangen in zijn hand. "Ik dacht dat je snel uit je fouten leerde?" Merkte hij koeltjes op. "Oh maar dit was geen fout, ze wist dat het waarschijnlijk haar dood zou worden maar ze wilde het toch doen, dat doen vrienden voor elkaar. Bovendien had ze toch al niet zo lang meer te leven, ze was al oud." Zei Grace nu om even te laten weten dat ze er wel dergelijk mee bezig was geweest, en het dus geen fout was. Hij gooide de spin naar Grace toe maar dan net naast haar waarnaar hij zijn mes naar het diertje wierp om Grace haar schouder hoogte. Wanneer hij de spin door de lucht gooide begon al een van de meisjes aan de tafel waar Grace nu dichtbij stond te gillen en de ander deed al snel mee wanneer ze het mes in de spin aan de steunpilaar zagen. Grace zuchtte. "Doe fucking normaal, wil je?" Vroeg Grace nu aan de twee meisjes, ze werd echt bijna doof van het gegil. Soms werd ze echt helemaal gestoord van die gillende wijven wanneer ze een spin zagen. Kort keek Grace eventjes naar de spin die vast zat aan de houten steunpilaar en ze hield haar vorm op scherp. Al leek het er meer op dat hij wachtte op haar om aan te vallen, oke dan. Ze moest nu even denken over haar tactiek want ze kon gewoon niet zo goed vechten als hem. Ze zou echt niet neer gaan en falen maar ze zou ook niet opgeven en weglopen, dat was laf. Nu boeide het Grace niet echt of anderen haar nu laf zouden noemen maar dan nog. Deze uitdaging ging ze aan, en inmiddels had ze ook al haar perfecte aanval bedacht. Grace hield van verassingen, en dat was ook het enige waarmee ze verwachtte iets te kunnen bereiken. Ze liet het mes nu relaxed in haar hand liggen en veranderde haar houding een beetje naar kalm. Niet van plan om een aanval te doen. Ze liep nu ineens met wat grote passen op Charlie af zonder moeite te doen om iets met de vork te doen. Het leek er dan ook totaal niet op dat ze die wilde gebruiken. Ze ging met haar andere hand nu wel omhoog en ze legde deze in zijn nek neer waarnaar ze al snel haar lippen op die van hem drukte. Niet omdat ze het wilde, totaal niet namelijk, dit was haar manier van een verassing aanval. Ze had alleen bij het idee al een walging gekregen, maar goed daar wist Grace zich snel overheen te zetten. Ondertussen bracht ze wel stiekem de vork naar zijn rug toe en ze prikte hem lichtjes met de puntjes op een plek waar ze ook bij het hart kon komen, want dat wist zet toevallig. Ze hield de vork een beetje schuin want zo zou ze dan haar weg naar zijn hart kunnen vinden, ze duwde de vork alleen door natuurlijk, het was alleen om hem eventjes te laten weten dat ze hem had. Ze liet zijn lippen ook weer los en was nu eigenlijk wel benieuw naar zijn reactie op dit en ze keek hem dat ook met een grijns aan. Oh, ze vond dit zo grappig. Het boeide haar ook echt geen ene flikker van wat hij hiervan moest denken, als hij slim was wist hij ook wel dat dit puur was om hem op het verkeerde pad te zetten, want iewl, echt hoor. Grace moest niets van hem hebben...

Grace snapte echt niet waar al dat panische gillen vandaan kwam, want het was echt zo onnodig, zeker zo hard en schel. Je deed er niemand, maar dan ook echt niemand een plezier mee. Dat je een spin eng vond of dat ze schrok van een spin die door de lucht vloog gevolgd met een mes kon ze nog snappen maar het gillen was gewoon niet nodig. Vandaar ook dat Grace zo naar de meisje snauwde want ze werd haast door van hun gegil, iets waar waarschijnlijk andere mensen het ook wel mee eens waren. Al snel richtte Grace haar aandacht alleen wel weer op de jongen die blijkbaar zat te wachten tot zij haar move ging maken terwijl Grace juist klaar stond om een volgende aanval op te vangen. Nou oke, dan. Ze moest enkel nog wel even nadenken over hoe ze het ging aanpakken en besloot om dat maar eens iets te gaan doen wat hij totaal niet zou verwachten. Want, dat was iets waar Grace goed in was, mensen soort van laten schrikken door acties die andere niet zouden zien aankomen. Dan stonden ze vaak nog eventjes te verbaast te kijken en begrepen ze niet wat er nu precies gebeurde waardoor Grace stiekem haar slag kon slaan. Ja, en zo pakte ze het ook aan met deze jongen. Ze was gewoon heel relaxed met grote passen op hem afgestapt en had haar lippen zonder enige waarschuwing op die van hun gedrukt. Haar hand had ergens wat zachtjes en liefkozend in zijn nek gelegd, al was dat natuurlijk helemaal niet zo bedoeld. Het werkte wel, want hij leek eventjes helemaal te bevriezen door haar plotselinge en vooral onverwachte aanval op hem. De puntjes van de vork die ze in haar handen had gehad drukte zachtjes op de juiste plek, net achter het hart. Ze drukte natuurlijk niet door, want hoewel ze al wel ideeën had om hem te vermoorden ging ze dat nu niet hier doen. Bovendien, als ze hem echt wilde vermoorden nu had ze veel harder met de vork - en met een flinke haal - de vork in zijn rug moeten steken, wilde ze een beetje tussen die rip door bij zijn hart komen. Ze keek hem nu grijnzend aan omdat ze het echt zo grappig vond dat ze hem toch eventjes te pakken had gehad. Hij leek ook even niet te weten wat hem overkwam en dat was een reactie die Grace simpelweg geniaal vond. Als ze zich nu niet zou inhouden had ze dan ook in de slappe lach gelegen. Nu was het alleen nog wachten hoe hij daarop zou reageren, hij kon namelijk of, zich overgeven door te eerlijk toe te geven dat ze hem wel had, of hij kon het allemaal nog een beetje erger maken dan het al was, en ze gokte het tweede. Het duurde dan ook niet lang voordat hij haar ineens terug kuste en hij beet ook zachtjes even op haar lip. Iets wat haar ergens ook wel een beetje irriteerde want zo erg graag zoende ze hem ook niet echt, ging hij er ook nog eens een schepje bovenop doen. Al snel werd het ook duidelijk dat hij dit ook als een soort afleiding gebuikte en met een snelle beweging greep hij haar onderarm vast en wist hij haar op de grond te gooien. Oke, dom, die had ze ook niet aankomen maar was er even niet mee bezig geweest. Ze had het eventjes te druk met het soort afkeur over dit hele zoenen gebeuren. Nu moest ze toch toegeven dat het allemaal nog zo slecht nog niet was maar dan nog, Grace hield gewoon niet van mensen, en al zeker niet van hem. Mutanten bleken namelijk nog veel erger te zijn dan gewoon mensen. Ze vond het wel een beetje jammer dat hij achter haar aan was gekomen en zichzelf gewoon mee liet vallen. Lekker dan, lag ze daar op de grond met die jongen boven op haar, niet echt iets wat ze had gehoopt wanneer ze haar actie plande. Hij bleef haar pols vasthouden en klemde deze tegen de grond aan boven haar hoofd. Fel keek Grace hem met haar ijsblauwe ogen aan terwijl ze zichzelf eventjes probeerde te verzetten of te zoeken naar een ontsnapping poging door eventjes met haar lichaam te bewegen maar ze zat muurvast. "Ik moet toegeven dat je me even te pakken had" Zei hij zachtjes grinnikend in haar oor en Grace rolde even met haar ogen terwijl ze opgaf om zichzelf te verzetten. Ze moest blijkbaar nog eventjes wachten om weer overeind te mogen komen. "Jha, duhhu, ik weet echt wel wat ik doe." Zei ze nu wat lachtjes lachend terwijl ze een klein beetje moest hijgen, iets wat echt wel meer kwam doordat ze zich had geprobeerd te verzetten en omdat ze ineens op de grond gespeten werd. Hij hief nu eventjes met zijn hand haar pols op om deze vervolgens weer hard tegen te grond aan te slaan zodat Grace haar grip verloor op de vork. Ze vertrok eventjes kort haar gezicht doordat haar pols wel eventjes best wel pijn deed door zijn actie maar ze gaf hem niet al te veel van die pijn natuurlijk. Hij nam de vork en ging nu achterover om zo soort van op haar te gaan zitten. Daarbij liet hij ook haar onderarm los waardoor Grace de neiging kreeg om hem meteen een flinke mep te verkopen, want even eerlijk, dat had hij verdient. Zo ging je namelijk niet om met een dame, en zeker geen godin. Hij ging nu met de vork naar haar borst toe om die vlak boven haar hart te houden en hij liet te puntjes ook weer zachtjes in haar huid prikken. Kort keek Grace nu eventjes om haar heen, want ze hadden wel veel bekijks gekregen. De meisjes zaten nog steeds met een geschrokken gezicht naar Grace te kijken want zij wisten wel dat Grace degene was die voor de insecten zorgde. Al bleken ze de jongen ook wel een beetje eng te vinden door zijn vliegende messen. Grace zorgde er even voor dat er een groepje spinnen bij hun tafeltje kwamen en al snel sprongen de meisjes op en renden ze de kantine uit. Niet gillend nu, nee, ze keken wel uit. Grace richtte nu haar aandacht weer op de jongen en zoals hij nu wel kon verwachten gooide Grace een vuist zijn richting op. Haar andere hand duwde weer even zijn hand weg zodat ze niet geprikt zou worden door de vork als ze omhoog kwam en die zette ze daarnaar al snel voor steun op de grond neer om zichzelf omhoog te kunnen blijven houden. Terwijl de andere hand hard zijn wang raakte. Zo, dat moest even. Ze kon hem hier tenslotte niet mee weg laten komen, het was gewoon iets wat elk meisje zou moeten doen in zo'n moment. Dat deden ze natuurlijk niet altijd want soms waren jongens zo ongelofelijk eng dominant, iets wat geen indruk maakte op Grace. Die twijfelde er niet een over om hem eventjes zijn plek te wijzen...

Dat ze even om haar heen aan het kijken was en zo dus die meisjes even snel liet wegrennen was ook een en al afleiding, zodat hij niet zo snel haar hand zou kunnen pakken als ze hem een klap wilde verkopen, want ze zou hem de kans niet geven om die actie de ze echt graag wilde doen te laten staken, gewoon niet. Hij volgde haar blik jammer genoeg niet, waarschijnlijk had hij ook wel door wat ze van plan was. Hij moest nu ook zo onderhand wel weten dat Grace er niet voor zou terugdeinzen om hem een mep te verkopen, ze had het lef wel. Ze had het lef ook om hem te zoenen dus hij moest haar nu niet gaan onderschatten. Al was het eigenlijk een redelijk makkelijk iets voor Grace om te doen, het had toch geen betekenis, bovendien was ze totaal niet in hem geïnteresseerd, niet in die manier. Dus nee, een angst om afgewezen te worden was er niet omdat ze niet wachtte op een liefdesverklaring, die ze ook niet zou willen. Het was afleiding, meer niet en het zou ook nooit meer worden. Wanneer ze dan eenmaal toch die actie ondernam om hem een vuist in het gezicht te planten was hij niet snel genoeg om het te voorkomen, waardoor Grace hem dus volop op zijn wang raakte met haar vuist. Ze had zijn hand aan de kant geduwd waardoor hij de vork los had gelaten en onder de tafel gooide. Grace nam zo de kans om een beetje ondereind te komen al ging ze nog niet helemaal rechtop zitten want, nee dat hoefde gewoon niet. Ze zat zo prima. De jongen bewoog even met zijn kaken om we weer wat soepel te maken en Grace keek hem met een tevreden grijns aan. Haha, daar had ze hem en hij mocht eigenlijk nu helemaal niets terug doen. Meisjes slaan was tenslotte not done, right? "Dat was.. Gedurfd" Merkte hij eventjes koud op waarbij Grace hem nog steeds met een grijnsje aankeek. "Doe dat beter nooit meer" Vervolgde hij waarnaar hij soepel opstond en bij haar vandaan stapte. Grace bleef nog keek eventjes hem aankijken voordat zij ook aanstalten maakte om op te gaan staan. Wat woedend haalde hij zijn messen uit de muur en uit de tafel waarbij hij ook de namen weer mompelde. "Kan ik niet beloven." Zei ze koppig terug terwijl ze was opgestaan en eventjes haar rug strekte van de val. "Hopelijk tot nooit meer" Zei hij op een verveelde toon waarnaar hij weg liep zonder haar ook maar aan te kijken. Laf, vond Grace dat. Ze negeerde totaal wat hij zei en draaide zichzelf om zodat ze hem kon zien weglopen. "Oke, doeii en volgende keer hoef je niet weer op kusjes te vragen want dat doe ik nooit weer." Riep ze hem nog na voordat ze zichzelf weer neerzette op de stoel. Overwinning, zoete overwinning. Al vond ze het ergens ook best wel jammer dat hij nu weg was en dat ze niemand had om tegen in te gaan, om dwars te zitten...