[AC] You are my hero, baby... (+ Caleb ♥)

Die kusjes mochten wel blijven komen hoor. D’awww quit being so cute. De jongen trok haar iets dichter tegen zich aan, voor zover dat off course nog mogelijk was en drukte een lange kus op haar lippen. Caleb kon het hier wel vinden hoor. Bij haar in haar bed. Jup, vanaf nu zou als er ooit brieven op zijn naam stonden het adres “In Lauren’s bed.” Erbij moeten staan. Dan had hij nooit meer een excuus om te vertrekken van de kamer, en dan was hij ook nooit meer alleen. Nope, dan kon Lauren hem altijd opfleuren met haar kick ass shows. Plus ze was zijn sidekick, als hij dan weer eens de criminelen moest aan pakken kon hij haar gewoon mee nemen. Jup, hij had alles uit gedacht hoor!
‘Gelukkig zou ik het nooit over mijn hart krijgen om je te verlaten hoor.’ Glimlachte hij lief. Nee, dan zou hij echt wel helemaal gestoord zijn. Want ja iets goed keerde je de rug niet toe. En Lauren was toch echt wel het beste wat hem was overkomen hoor. Caleb kreeg het meteen wat kouder toen ze van het bed af was gesprongen. Het was dat ze al veel te snel weer terug was en hem van het bed had afgetrokken of hij had zich verstopt onder haar deken en was niet meer tevoorschijn gekomen tot ze weer bij hem in het bed lag.

Helemaal sneaky als Jamed Bond had Lauren gecheckt of er iemand in de keuken was voor ze hem mee naar binnen trok. Bonnie en Clyde hm? Oh daar kon hij eigenlijk best wel mee leven hoor. Zolang hij maar het Clyde gedeelte was dan want ja Bonnie paste niet zo bij hem. Caleb leunde tegen een aanrecht aan en sloeg haar gade. Niet op een stalkerige manier, nee eerder op een manier van damn she’s mine. Zijn mondhoeken trokken lichtjes omhoog bij die gedachte alleen al. Die grijns veranderde in een vrolijke glimlach toen ze plots een bakje aardbeien tevoorschijn haalde. Hoe the hell wist ze nu weer dat hij dat juist het liefste at? ‘Nou, ik ga ze allemaal stelen hoor.’ Sprak hij op een speelse toon tegen het meisje. Natuurlijk niet, maar hij ging het haar toch wel zo moeilijk mogelijk maken om er eentje te bemachtigen.

Ben & Jerry’s? Ooooh, me likey. Al ging zijn voorkeur toch gewoon naar het bakje aardbeien dat heel uitnodigend naar hem lonkte vanaf het aanrecht waar het op stond. Hoe kon hij dat bakje bereiken en uit Lauren’s buurt houden? Dat was een vraag voor later want al heel snel stond het meisje voor haar en trok ze hem zelf mee naar de plek waar het bakje en het ijs stond. Misschien kon hij een deal maken, hij de aardbeien zij  het ijs? Maar toen stak ze een aardbei in haar mond, heaa dat was niet de deal. Oké, die kon hij haar nog wel gratis geven.

‘Misschien hou ik wel van clichés? Zeker als jij ze uitvoert hoor!’ Grijnsde hij breed toen hij even naar de aardbei staarde die ze voor hem hield. Caleb beet er een stuk af, om terwijl de aardbei nog in zijn mond zat een kusje te drukken op haar lippen. ‘Krijg ik nu extra punten omdat ik naar aardbei smaak?’ Nog meer extra punten dan toch. Toch ontbrak er nog een ding aan hun kleine eetfestijn. De jongen keek even rond, om daarna naar een random kast te lopen. Wow, hij zat echt van de eerste keer juist! Met een grimas tot achter zijn oren kwam hij terug met een spuitbus vol slagroom. Dit was echt heaven hoor. Plus, hij kon haar er toch wel lekker mee plagen als hij wilde. Iets wat hij stiekem nog wel van plan was ook. 'Dit moet je serieus eens proeven hun.'  

The war for strawberries. Die ging hij echt wel aangaan hoor. En hij ging hem nog winnen ook. Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht. Nee, hij ging echt wel delen hoor. Maar het was al besloten in zijn hoofd dat hij de meeste ging op eten. Nom nom. Als hij haar elke keer een kusje gaf als hij een aardbei op had dan ging ze vast wel akkoord hoor. Want wie kon er zijn kusjes nu weerstaan? Niet Lauren. Gelukkig maar, dan had hij toch altijd een extra hulpmiddel als hij haar niet kon overtuigen. Al op 100? Kort viel zijn mond even open. ‘Das een grapje toch? Of is je limiet pas bij 1000?’ Sprak hij grijnzend. Haar lach had er voor gezorgd dat hij toch eventjes moest gniffelen. Je weet wel, op zo’n superschattige manier die alleen hij maar kon. ‘Hmm, ik zal je wel helpen zoeken hoor.’ Klonk het al lachend terwijl hij nog een zacht kusje op haar wang drukte en snel nog een aardbei weg sneakte uit het doosje. En snel op at voor ze hem terug kon stelen. Zijn precious strawberries. Nog net ging hij niet als Smeagol praten, net niet.

Caleb hoorde dat ze de doos ijs inmiddels al had opgetrokken toen hij op zoek was gegaan naar de slagroom. Oh yeaaah, natuurlijk hadden ze dat hier. Perfect ook trouwens voor zijn volgende plannetje. Slagroom eten van Lauren’s gezicht. Jup, dat zou over een paar minuten wel van zijn lijstje af kunnen. Maar toch wilde hij haar als hij klaar was gewoon over zijn schouder gooien en haar kidnappen naar een van hun kamers. Misschien, heel misschien als hij zachtjes deed kon hij zelfs nog bij haar blijven slapen. Enkel slapen hoor, hij had immers al slagroom gegeten van haar pretty face en dat was echt wel genoeg.

Het meisje begon even te shaken van vreugde toen hij terug kwam. Zowiezo om de slagroom! Al snel genoeg stond ze bij hem en hoorde hij haar al die overheerlijke hapjes op noemen. Lau was echt perfect hoor. Welk ander meisje ging die dingen nu allemaal naar binnen kunnen werken en er nog steeds zo great uitzien als Lauren. That’s right nobody. Hij vond het trouwens ook maar niets dat sommige zich gewoon uithongerden om aan een ideaalbeeld te voldoen. Nee, dat was gewoon mega idioot. Geamusseerd keek hij toe hoe het meisje haar mond open deed en haar hoofd wat kantelde. Sneaky als hij was deed hij eerst een beetje in haar mond, zodat ze off course niets zou verwachten. Om uiteindelijk dan toch zijn plannetje in actie te zetten. Vrolijk spoot hij een hele smiley op haar gezicht, inclusief een klein bolletje op haar neus. ‘Al zeg ik het zelf, je ziet er uit om op te eten.’ Grijnsde hij onschuldig. Arme Lauren. Wie ging dat nu opvegen? Oh ja, hij natuurlijk. Caleb maakte nog wel de cruciale fout om de spuitbus op het aanrecht te zetten terwijl hij even in de lach schoot om wat hij had gedaan.

Toen ze haar ogen sloot was het echt helemaal perfect. Come on, ze moest toch echt verwachten dat hij iets ging uithalen right? Hij was tot slot Caleb. Hij kon zijn lach echt niet bedwingen toen ze het uiteindelijk door kreeg en vervolgens haar handen voor haar mond sloeg. Mwahahah. ‘Misschien een heel klein beetje?’ Glimlachte hij poeslief. Misschien had hij gewoon braaf moeten doen wat ze had verwacht had? Maar uiteindelijk, hij was Caleb en hij deed niet aan verwachte dingen. Dat had vandaag wel uitgewezen hoor. Door haar aanstekelijke lach werd zijn lach zelfs nog erger. Zijn abs kregen nog eens abs hoor.

Maar daar kwam de plotse verrassingsaanval. Zonder dat hij het door had, had ze de spuitbus van het aanrecht weg genomen en werd hij getrakteerd op een mooie volle witte streep op zijn wang. Kort viel zijn mond open. Die durfde! Voor hij haar echter kon terug pakken was het meisje al gevlucht naar de andere kant van het kookeiland. Voor even ging het door zijn gedachten om gewoon op het kookeiland te springen, dan kon ze er niet meer aan ontkomen. Maar al gauw genoeg liet ze hem smelten met zo’n vertederende blik dat hij haar echt wel bijna ging opeten of zo. Hoezo oneerlijk? Zijn mondhoeken trokken een beetje omhoog toen ze uiteindelijk naar hem toe wandelde, en nee hij kon het echt niet laten om haar nog wat aan te doen. Of beter gezegd, hij kon het even niet aan om niet bij haar te zijn. Met een grijnsje legde hij zijn armen weer om haar heen en bekeek zijn kunstwerkje.

‘Mijn gezicht is ook vies.’ Sprak hij met een sad face. Hoewel hij dat niet al te lang kon volhouden, want voor hij het wist verscheen zijn typische scheve grijns die hem meteen iets brutaals mee gaf. Speels hapte hij het kleine beetje van haar neus af. Nom nom, zo slagroom eten was gewoon hemel! Caleb begon heel zachtjes kusjes op haar wang te geven, daardoor verdween de slagroom meteen. Hoewel hij het eigenlijk zo graag wilde uitsmeren op haar gezicht vond hij dit wel 10x zo leuk. Het laatste kusje plaatste hij op haar lippen en liet het iets langer duren dan de rest. Slagroom for the win hoor. ‘Proper genoeg?’

‘Maar ik vind het zo leuk als je giechelt.’ Glimlachte hij vrolijk. Echt hoor, haar gegiechel kon zijn dag weer helemaal opvrolijken. Nou ja, Lauren kon hem gewoon opvrolijken met of zonder giechelen. Dus dat had hij weer mooi voor elkaar gekregen hoor. Caleb zou nooit meer ongelukkig zijn nu, en dus zou hij ook nooit meer een of andere uitbarsting krijgen. Yay! Tenzij er iemand aan haar ging zitten, maar dat moesten ze maar een durven proberen. Dan ging hij ze als een echte chef kok gewoon in stukjes hakken hoor. Watch out, here comes the slicer of zo. Caleb kon het niet laten om soms even in elkaar te krimpen als ze hem een kusje gaf, wat hem nog een schattigere houding gaf eigenlijk. ‘Misschien geniet je hier een beetje te veel van.’ Grijnsde hij uiteindelijk breed, waarna hij toch nog een sneaky kusje van haar afluisde.

Kort trok hij een wenkbrauw op. Maar dat was hij al? Caleb sloeg elke beweging die ze maakte gade en grijnsde even toen ze doorhad was ze aan het doen was. Wat was ze toch een cutie hoor. De jongen leunde tegen het aanrecht aan terwijl hij haar gewoon in de gaten hield. Serieus, dat was echt wel een beeld waar hij aan kon wennen hoor. Omg. Ze had echt hetgene wat hij graag at bij elkaar gestopt en aw dat was zo lief van haar. Met een glimlachje draaide hij zich naar haar toe en drukte even een kusje op haar wang. ‘Bedankt babe, maar ik was al de gelukkigste jongen ter wereld hoor.’ Mihi, maar toch food! Snel genoeg vond hij nog een propere lepel en begon vreugdevol van zijn bakje te eten. Echt hoor, zo meteen was hij helemaal vetgemest als een koe of zo. Een hele knappe koe dan wel, maar toch. ‘Wel, door jou moet ik nu wel extra gaan trainen hoor.’ Sprak hij met een pruillipje. ‘Aangezien ik je toch wel gelukkig moet houden met mijn abs.’ Klonk het vervolgens al lachend. Ja hoor, die abs waren alles voor Lauren hij had haar al lang door.

Voor een moment kantelde hij zijn hoofd. Je weet wel, op zo’n schattige manier zoals een hondje ook doet. Kleine puppy die hij was. ‘Daar weet je het antwoord wel zelf op.’ Glimlachte hij breed. Waarna hij het bijna lege bakje aan de kant schoof. Oké, hij had genoeg hoor. Caleb ging zo staan dat hij tussen haar benen in stond en hij zijn handen kon laten rusten op haar bovenbenen. ‘Het was heel lekker hoor.’ Echt hoor, bam morgen was er ineens een kilo bij gekomen of zo. Binnen kort was hij gewoon een klein dikzakje als ze dit bleven aanhouden. Nee, oke dat zou hij dus nooit laten gebeuren. Maar bij wijze van spreken.