its dangerous to go alone

Onderwerp: its dangerous to go alone di aug 26, 2014 10:18 am

"Goed, ik heb wel weer genoeg verteld voor vandaag. Ik hoop dat jullie aantekeningen hebben want ik deel, zoals altijd, geen samenvattingen uit. Class dismissed!"
Voor enkele minuten nam het geluid in het lokaal toe. Leerlingen pakten hun spullen in en stonden op om naar hun volgende les of de kantine te gaan. Voor Lillian was dit de laatste les van de dag. Vaak draaide ze volle dagen tot en met 5 uur, maar vandaag had ze het geluk dat ze een extra uurtje vrij had. Nouja, vrij - ze had al een doel. Lillian hield er sowieso niet van om vrij-vrij te zijn. Ze moest altijd wat te doen hebben, of het nou papierwerk was of persoonlijke research. Dat was het nadeel van snelle gedachtes. Als ze zichzelf niet bezig hield, zou ze binnen een paar dagen in een depressie belanden.

"Schiet op, ik wil graag het lokaal sluiten!" drong ze een drietal meiden aan wat nog stond te kletsen. Lillian was over het algemeen niet streng, maar haar lokaal zorgde ze goed voor. Als ze geen les meer gaf die dag sloot ze vaak de ruimte af. Overdag liet ze hem meestal open, tijdens pauzes of als ze een tussenuur had bijvoorbeeld, maar nu wilde ze hem echt sluiten. De meiden begrepen haar gelukkig en verlieten al snel de ruimte, met Lillian direct achter hen aan. De blonde lerares nam twee spierwitte bordjes met zich mee die tot de kantine toebehoorden, waar ze haar tweede lunch op had gehad. Die zou ze direct terugbrengen, en dan meteen nog een broodje meenemen. Of een salade. Of een broodje kebap. Ja, dat klonk aantrekkelijker.

Haar bezoek aan de kantine was niet lang. Uiteindelijk liep ze de gangen door met een broodje ei half in haar mond en half in haar handen. Sommige leerlingen die nog niet zo lang op de school waren keken haar vreemd aan. Alsof ze nog nooit volwassenen hadden zien eten. Anderen begroetten haar vrolijk, waarschijnlijk in de hoop dat ze iets terug probeerde te zeggen en dan het eten per ongeluk uit haar mond viel, maar daar was Lillian te slim voor. Ze antwoordde die leerlingen met een simpel handgebaar.

Haar wandeling stopte bij de Danger Room. Precies op datzelfde moment slikte ze het laatste stuk van haar broodje door. Perfect getimed, zoals ze had uitgerekend. Het was een paar weken geleden dat ze bij de ruimte was geweest en eigenlijk miste ze het wel. Meestal was ze bij de simulaties voor het geval er iemand gewond raakte, maar de laatste paar keer waren er andere zusters gegaan. Lillian had daardoor tijd om de lessen voor de rest van het jaar voor te bereiden. Nu dat gedaan was, kon ze weer gerust helpen met de Danger Room.

Ze betrad de ruimte met het controlepaneel terwijl ze met een vragende blik rondkeek. Hier hadden ze afgesproken, toch? “Hullooo…?” Hm. Vreemd. Was Jamie er nog niet, keek ze over hem heen, of was hij haar in de maling aan het nemen?

Stomme post stom einde stom stom stom. Jamie kom hier.

Onderwerp: Re: its dangerous to go alone di aug 26, 2014 9:59 pm

Jamie moest zich inhouden om niet te gaan gillen toen hij de Danger Room binnenkwam. Een gigantische kamer van blinkend metaal en chroom en een gigantisch controlepaneel dat waarschijnlijk alle wensen van de gebruiker uit kon voeren. Met zijn 'Short Guide to the Danger Room' onder zijn arm liep Jamie naar het controlepaneel en hij hoorde elke stap die hij zette weerklinken en echoën in de lege ruimte. Hij was ietsjes eerder in de Danger Room dan hij had afgesproken met Lillian, maar de - bijna kinderlijke - vreugde die hij voelde bij deze afspraak had ervoor gezorgd dat hij amper kon slapen - als een kind de nacht voor zijn verjaardag - dus kon hij er maar net zo goed wat eerder zijn, had Jamie gedacht.

Hij had de 'kleine' handleiding van bijna driehonderd pagina's, elke nacht een klein stukje, een paar weken lang doorgelezen, om de volgende dag met zijn gezicht in bladzijde 142 van het boek wakker te worden en de overige pagina's kriskras verspreid door de kamer te zien liggen. (Hoe dat kon? Jamie had werkelijk idee. Waarschijnlijk raakte hij gefrustreerd in zijn slaap en had hij uit pure frustratie de blaadjes door de kamer gegooid, dat was de enige verklaring die hij ervoor kon bedenken. Een soort slaapwandelen, maar dan anders. Slaapgooien?) Hij was er zo klaar voor. Een feestje voor leraren organiseren in de Danger Room, niet een van de meest logische locaties maar ze moesten wel omdat leerlingen overal lurkten? Laat dat maar aan hem over. Hij wist dat het niet echt het slimste idee was, alvast iets uitproberen terwijl Lillian er nog niet was, maar het was het toch een klein beetje waard.

Met de Guide naast hem als een soort talisman begon Jamie aan de knopjes te prutsen. Een feestruimte, wat was daar voor nodig? 'Change floor to... mahogany?' mompelde hij in zichzelf. Niks mis met een mahoniehouten vloer, toch? Bovendien zag het er ook nog eens ontzettend chique uit, al vond hij het zelf. 'Change background to... dancing room.' Bliep bliep. Met zijn ene hand hield hij het boek in zijn handen en met zijn andere hand probeerde hij de knopjes volgens de handleiding in te drukken. Perfect. Het ging helemaal perfect. Ballonnen, drank, een tafel, stoelen, hij voerde allerlei simulaties in die ook maar iets te maken hadden met een feest. Zijn ogen gleden naar een ander knopje. Portals. Portals? Interessante functie, maar het kon vast geen kwaad, toch? Bliep bliep.

Jamie had al die tijd zijn ogen niet van het controlepaneel afgehouden en de Guide stevig in zijn hand gehouden, bang om een foutje te maken dat misschien catastrofaal was voor de hele school. Met alvast een voldane glimlach op zijn gezicht om zijn werk - zijn eerste eigen simulatie! - te aanschouwen, keek hij recht vooruit de zaal in.

Niks. Er was niks. Er. Was. Niks. Te. Zien.

Wacht, wat? Misschien zou het pas geactiveerd worden als er daadwerkelijk iemand in de zaal stond? Jamie bladerde driftig door de guide, maar er stond helemaal niks in. Dan moest het maar op intuïtie. Voorzichtig liep Jamie van het trapje af en naar het midden van de zaal. Hij kon nog net verbaasd kijken toen hij een portaal in werd gezogen.

'Dus daar is de portaalfunctie voor.' Dat was het eerste dat Jamie uitbracht voordat hij opstond en de plek waar hij was beland nog eens beter bekeek. Het leek totaal niet op de plek die hij ingetoetst had. Het leek op een... ziekenhuis? Maar er zat een rare sfeer aan, iets horror-achtigs. Zoekend naar de uitgang kwam hij uit op een deur, die hij - zo dom als hij maar zijn kon - opende. Wat hij daar vond had hij niet echt verwacht. Zombies. Onmiddelijk sloot hij de deur weer en draaide zich om, om daar vijf zombies te zien die hun ogen allemaal op hem gericht hadden. 'Het is niet echt Jamie, het is niet echt...' probeerde hij zichzelf te kalmeren.

'LILLIAAAAAN!' klonk er vanuit het verlaten simulatieziekenhuis toen de zombies enkele centimeters van hem verwijderd waren.

tag: lillian stone

Onderwerp: Re: its dangerous to go alone vr aug 29, 2014 9:27 am

De Danger Room maakte geluiden. Geluiden waar Lillian niet vrolijk van werd. Het klonk alsof hij geactiveerd was, maar dat was niet logisch. Er was niemand behalve zij in de controlekamer, en voor zo ver zij wist hadden ze geen toestemming gegeven aan een leerling om gebruik te maken van de ruimte deze dag. De ruimte was praktisch onmogelijk om bij in te breken, dus dat kon ook niet het geval zijn. Er was iets anders aan de hand.
Op zoek naar het probleem focuste Lillian zich op de controlepanelen. Misschien dat er iets met de technologie mis was. Dat leek haar sterk, aangezien het door de meest briljante mutanten in elkaar was gezet, maar je wist maar nooit met techniek. Om een of andere reden was er altijd wel iets mee mis, zelfs als je er niet aan zat. Ze zou de leerlingen de schuld geven als ze er niet zeker van was dat die onmogelijk de ruimte in konden komen.

Enfin, Lillian liet haar blik aandachtig over de knoppen gaan. Tot haar verbazing gaven de displays aan dat het apparaat aan stond. Ze fronste. Had Jean haar iets niet verteld? De schoolhoofden deelden praktisch alles en als er eens iets vergeten werd, dan stuurde Jean het vaak telepathisch nog door. Het leek haar sterk dat de Danger Room in gebruik was door wie dan ook. En toch stond hij aan.
Lang de tijd om na te denken had Lillian niet. Ze schrok zich kapot, maar was ook soort van opgelucht toen ze iemand haar naam hoorde gillen. Na een spastische beweging te hebben gemaakt van de schrik schakelde haar instinct in en drukte ze zo snel ze kon op de uit knop. Als het goed is verdween de simulatie dan, en kon ze veilig de ruimte betreden, wat precies was wat ze van plan was.

Op haar hakken stapte ze naar de deur toe die haar naar de simulatieruimte zou brengen. Met een simpele druk op de knop opende de deur, waar tot haar verbazing Jamie achter te vinden was. Oh. Dus daar was hij. Dat verklaarde een hoop.
“What the fuck Jamie, waarom ben je híér?” Een verwarde frons stond op Lillian’s gezicht. De afspraak was in de Danger Room, maar daar had Lillian de controlekamer mee bedoeld. Niet de ruimte zelf, en zeker niet met de computers geactiveerd.
In plaats van hem beoordelend aan te blijven kijken, stapte ze naar hem toe om te kijken of hij niet gewond was. Ze dacht hier niet echt bij na wat betreft personal space, en checkte als een ware zuster zijn onbedekte huid op wonden. De bedekte huid liet ze maar even zitten, als daar iets mee was dan verwachtte ze wel bloed in zijn kleding te zien.

Echter kreeg ze niet lang de tijd om hem te controleren. Ze hoorde een doffe dreun die ze meteen herkende als het sluiten van de deur. De omgeving veranderde, iets wat niet had kunnen gebeuren omdat Lillian de computer had uitgeschakeld, maar het gebeurde toch en ze had eigenlijk niet de tijd om daar over na te denken want ze hoorde meteen het gruwelijke geluid van grommende zombies om haar heen. Niet perse boos, maar wel geërgerd en misschien een beetje bang, richtte ze zich weer tot Jamie. “Wat heb je precies in dat ding geprogrammeerd?!”

Onderwerp: Re: its dangerous to go alone za sep 13, 2014 12:58 am

Net op het moment dat Jamie in elkaar gedoken tegen de muur zat en er een zombiehand naar hem toe kwam, was het moment dat het gruwelijke simulatieziekenhuis terug veranderde naar de donkere kamer waar Jamie enkele ogenblikken terug in was gelopen. Even dacht hij dat hij weer in een simulatie was beland, dat het ziekenhuis nu de gedaante had aangenomen, dat de zombies nu door de flikkerende neonblauwe lichtjes zouden komen, maar toen hij de blonde haren van Lillian buiten de deur zag, ademde hij diep uit en probeerde hij een beetje overeind te komen, in ieder geval zijn rug iets te rechten. Het was een hele geruststelling dat ze het écht was en niet een of ander geprogrammeerd pixelpoppetje. 'Lillian! Godzijdank!' riep hij opgelucht uit. 'Ik koop alle broodjes kebab voor je in de kantine, echt waar! Of nee: ik maak ze zelf, met hulp van Céline natuurlijk zodat het geen compleet fiasco wordt.' Jamie bleef maar doorpraten en doorpraten, enerzijds omdat hij écht blij was dat Lillian hem gehoord en gevonden had, en anderzijds omdat hij eigenlijk niet wilde vertellen waarom hij nou precies in de Danger Room zelf was en niet in de controleruimte zelf. Hij had het natuurlijk wel verwacht, dat ze hem ging vragen waarom hij hier zat, en dat deed ze ook. Nou ja, niet letterlijk, maar Jamie kon ongeveer uit haar woorden opmaken dat ze wilde wat hij hier deed.
'Oké Lillian, dit gaat heel stom klinken maar...' Hij haalde diep adem, als een kind van vier dat aan zijn moeder moest opbiechten dat hij de dure vaas gebroken had. 'Ik had de handleiding bij me - de blaadjes liggen nu waarschijnlijk verspreid door de hele controlekamer - en ik dacht... waarom zou ik het niet eens uitproberen? Ik heb wat dingen ingesteld, en toen ik de simulatie niet kon zien ben ik hier binnengelopen en... the rest is history.'' Het was echt een verschrikkelijk domme reden nu Jamie het zo uit zijn eigen mond hoorde, maar Lillian zou hem wel begrijpen. Dat hoopte hij, tenminste.

Jamie voelde Lillian's handen op zijn armen en even begreep hij niet wat ze aan het doen was, maar een milliseconde later drong het tot hem door dat ze hem waarschijnlijk aan het controleren was op enige verwondingen. Er was niks gebeurd, dat wist hij zeker, behalve dat de witte kleur van zijn blouse inmiddels een vale kleur grijs was en dat de knoopjes op de mouwen van zijn tot zijn ellebogen opgerolde blouse het waarschijnlijk gauw zouden begeven. Jamie wilde Lillian in eerste instantie zeggen dat er écht niks aan de hand was - maar aan de andere kant was ze een healer, en Jamie wist dat je dokters en andere mensen met genezende krachten beter met rust kon laten terwijl ze hun werk deden.

Het was het sluiten van de deur - een geluid dat waarschijnlijk de nieuwste fobie van Jamie werd - dat hem deed opschrikken en voordat hij het wist was hij opnieuw in het afgrijselijke ziekenhuis, alleen nu met Lillian aan zijn zijde. Het gaat geweldig Jamie, die eerste echte dag als leraar, kon hij alleen maar denken terwijl het gesis van zombies uit alle hoeken van de simulatie leek te komen. 'Ik heb op de functie Portals gedrukt,' gaf hij toe. 'Oké, ik wist niet wat het was, dat geef ik toe, maar het klonk... onschuldig...?' Veel uitgebreider kon hij het niet uitleggen: een zombie - Jamie kon zweren dat het dezelfde was als daarnet - kwam dichtbij. Veel te dichtbij. Hij dankte de zonnegoden voor het prachtige weer van die ochtend en dat hij zich helemaal had kunnen opladen vandaag. Jamie voelde zijn hand oplichten en warmer worden en hij verschroeide het gezicht van het grommende half-mens, half-lijk. Zombiehuid voelde vies en slijmerig aan, maar het had tenminste effect.

Jamies blauwe ogen schoten van de zombie naar Lillian. 'Wat als we de simulatie nou gewoon uitspelen?' Hij liet zijn handen en onderarmen gloeien met een wit licht dat alleen van de zon afkomstig zou kunnen zijn. Dit zou nog eens leuk kunnen worden.

tag: lillian stone

Onderwerp: Re: its dangerous to go alone

» It's too dangerous for you to be outside (&Derek)