Battle Royale vs. Amber

"Charlie? Kun je na de lessen zo snel mogelijk naar de danger room komen? Daar zal Damian op je wachten, en je wel verdere informatie geven over wat er op het programma staat", Had de vriendelijke stem van Clyde geklonken. Zonet had de kerel hen allerlei oefeningen aan een rekstok laten doen, en uiteindelijk was de les afgelopen, maar de man had hem nog even tegen gehouden. Charlie knikte enkel, had de behoefte niet om het nog eens luidop te bevestigen. Simpelweg liep hij richting de kleedkamers, om zich klaar te maken voor zijn volgende les.

Na wat een eindeloze tijd had geleken, was de bel eindelijk gegaan om het einde van de lesdag aan te kondigen. Onder de lessen door had hij met Raziël en wat andere Engelen het hele danger room concept besproken. Aangezien het waarschijnlijk ook wel een soort van training was, had hij toestemming gekregen om te gaan. Anders had hij echt wel zijn kat gestuurd hoor. Om maar op alles voorbereid te zijn, was hij nog snel even naar zijn kamer gegaan, om met een 15-tal werpmessen, zijn 2 Engelendolken en 2 Engelenzwaarden in hun eigen riempjes terug te vertrekken.

Zoals Clyde hem al beloofd had, stond Damian al paraat in de controleruimte. Wat nieuwsgierig keek hij om zich heen. "Ah, daar ben je. Je bent de eerste, dus relax nog maar een beetje", Zei de man vrolijk, terwijl hij op wat toetsen stond te duwen en wat dingen in gaf op een klavier. De eerste? Moest hij tegen iemand gaan vechten? Want dan mochten ze de verpleegsters alvast bellen hoor.

Aandachtig volgde hij elke beweging van de man, en omdat hij zo geconcentreerd was op van alles en nog wat (en dus niet stond te relaxen, zoals Damian had gezegd), hoorde hij het meteen. Het geluid van hakken in een gang. In de gang waar hij zich ook in bevond. En niet zomaar hakken, nee. Haar hakken. Charlie draaide zich naar de deur, waar de verschijning van Amber niet lang meer op zich liet wachten. Dit meenden ze niet. Een diepe zucht schoof over zijn lippen, maar hij negeerde het meisje compleet, geheel gehoorzamend aan het commando dat Raziël hem nu in zijn hoofd stond toe te brullen. Verveeld keek hij de docent Gym weer aan. Hoe sneller ze begonnen, hoe sneller ze klaar waren en hij hier zo ver mogelijk vandaan kon gaan.

Verdere informatie zou hij straks krijgen, dat stond vast. Als persoon nummer 2 gearriveerd was. Als Damian niet snel zou gaan uitleggen wat er zou komen, zou hij wel boos worden hoor. Hij hield er niet zo van om dingen niet te weten. Een kwestie van controle. Hoe meer hij wist, hoe beter. "Kalmeer, als je zo die danger room binnen stapt, komen er sowieso problemen van", Klonk de stem van Raziël. "En daar heb je jezelf de afgelopen weken al genoeg in gewerkt", Gromde hij er achteraan, en Charlie wist maar al te goed over wat hij het precies had. Amber, Kate, Grace. Meer ruimte voor fouten, had hij echt niet meer.

En toen, alsof het lot hem een beetje wou uitlachen, kwam zij in beeld. Waarom de fuck was ze zo vrolijk? Zijn kleine vonkje vrolijkheid en enthousiasme, iets wat hij altijd wel kreeg als hij mocht trainen, waren binnen de seconde verdwenen. "We moeten jou van dit eiland krijgen", Hoorde hij Raziël zuchten, en deze keer ging hij er meteen mee akkoord. Ze lachte even minachtend toen ze hem aan keek, en ging toen lekker vrolijk en vriendelijk lopen doen tegen Damian. Wat had ze geslikt? Hij snapte niet van waar dit alles ineens kwam.

Charlie bleef maar wie hij was: zijn vertrouwde, emotieloze zelf. Hij gunde haar geen blik, luisterde naar wat Damian hen uiteindelijk vertelde. Ze moesten een drugsbende uitroeien, die een hele wijk terroriseerde en voor henzelf geclaimed hadden. Er kwam ook een korte raad over dat ze best samen werkten, maar dat schrapte hij meteen maar uit zijn hoofd. No fucking way. “Dus, waar wachten we op?” Zei Amber, waarna ze haar haren in een staart bond. Hij deed voor het gemak zijn trui maar uit en hing die over een stoel. Zo kon hij makkelijker bij zijn wapens. "Ik ben klaar", Liet hij Damian weten, waarna hij door de deur van de danger room naar binnen stapte.

De ruimte was redelijk groot, maar er was nog niet veel te zien. Dat zou pas komen als Damian het hele ding startte. Charlie checkte nog even zijn wapens en vroeg de stemmen om zich een beetje naar de achtergrond te begeven, wat ze verbazingwekkend genoeg ook meteen deden. "Blijf maar ver uit mijn buurt", Zei hij kort tegen het meisje, dat ergens achter hem stond. Hij maakte nog steeds geen oogcontact. "Voor ik jou per ongeluk raak", Vervolgde hij, met een nadruk op 'per ongeluk', zodat ze goed zou weten dat hij het eerder met opzet zou doen.

"Veel succes", Hoorde hij de stem van Damian door de ruimte, waarna die begon te vervagen en ze binnen een minuut op een verlaten straat stonden. De muren waren grauw, volgespoten met graffiti. Er stonden een paar auto's, al hadden die gebroken ramen en krassen in de lak. De straat zelf zag er ook maar somber uit, vol barsten in het beton. Charlie scande nog even de omgeving en liep toen zonder nog een woord te zeggen richting het dichtstbijzijnde gebouw, waarna hij in de schaduwen begon te lopen, richting waar het hoofdkwartier gelegen moest zijn. Hij twijfelde er echter niet aan dat hij snel op weerstand zou stuiten, dus hij bleef gefocust op elke beweging die er mogelijk in zijn buurt zou kunnen te zien zijn.

Geduldig wachtte hij af tot de danger room helemaal geladen was, en de simulatie eindelijk kon beginnen. In afwachting rolde hij even zijn nek los, terwijl hij haar waarschuwde om maar niet te dicht in zijn buurt te komen. Hij had geen zin om samen te werken, en al zeker niet met haar. Voor zijn part struikelde ze en botste ze met haar hoofd tegen een muur, zodat Damian haar meteen al terug uit de ruimte moest halen.

De docent had hen het teken gegeven dat ze konden beginnen, en dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Aww yeah, tijd voor een beetje plezier. Tijd om te tonen hoeveel hij waard was. En dat was veel ja. Damian zou beter een nieuwe beoordelingsschaal uitvinden voor hem. Charlie vertrok richting het centrum van wat de stad zou moeten voorstellen. Zij verdween de andere kant op. Mooi.

Door de schaduwen liep hij verder, en ineens zag hij in zijn ooghoek iets bewegen. Op het eerste verdiep aan de overkant werd een gordijn opzij geschoven, en hij had net de tijd om achter een auto te duiken voor het schot klonk. De kogel sloeg ergens achter hem in de muur in. Charlie haalde even diep adem en probeerde te kijken of hij er nog stond. Een stukje gebroken zijspiegel hielp hem daarbij.

De kerel stond er nog, zijn pistool klaar in zijn hand. Met een grijnsje trok hij een dolk uit zijn riem. Het was ver, en hij moest omhoog gooien, maar dat was geen probleem voor hem. Het was clean, het mes raakte hem in zijn borst en de man viel achterover naar binnen. Aandachtig keek hij of er nog meer beweging in het gebouw was, maar het leek er niet op dat die kerel daar nog versterkingen had zitten.

Ineens werd hij afgeleid door schoten een blok van hem verwijderd. Wat? Hij kon niks anders bedenken dan dat dat Amber was, die zichzelf ook in het avontuur had gestort. Eerst besteedde hij er geen aandacht aan, maar toen de schoten bleven aanhouden, werd hij toch nerveus. Hun aanwezigheid zou binnen no time gekend zijn door de hele wijk. Fucking Amber.

Alert maar toch snel spurtte hij een paar straten in, en uiteindelijk waren de schoten hard genoeg om te lokaliseren waar het vandaan kwam. Een gebouw zonder ramen. Oké, handig. Charlie nam zijn Engelenzwaard en zei zijn naam. "Cassiel", Klonk het hard, en het zwaard sprong roodgloeiend uit het lemmet. Met een simpele beweging hing hij het over zijn schouder en keek toen even kort naar het gebouw.

Met een korte aanloop zette hij zich af met zijn voet tegen de gevel, om zo hard mogelijk omhoog te springen. Zijn mutatie hielp hem deels om er te raken, en al snel had hij de vensterbank vast. Hij trok zich er aan op en keek even naar binnen. Amber, omringd door wel 32 mannen, gewapend met dingen als knuppels, boksbeugels, maar ook een paar met pistolen. Gelukkig konden ze niet goed schieten omdat ze anders hun eigen manschappen zouden raken.

Charlie schoot door het raam naar binnen en trok Cassiel, waarbij hij bij die beweging al simpelweg de dichtsbijzijnde kerel van schouder tot heup open sneed. Hemelse wapens waren geweldig. Met een halve draai stak hij zijn zwaard half door een tweede kerel heen. Hij werkte zich naar Amber toe, en liet daarbij nog eens 5 vijanden dood of zwaargewond achter. "Het zou aangenaam zijn als je niet meteen de hele bende waarschuwt", Merkte hij droog op, terwijl hij even wat bloed van zijn arm veegde, zodat hij de grip op Cassiel niet zou verliezen moest het in zijn hand lopen.

Waarom hij haar te hulp geschoten was? Geen idee. Misschien omdat hij het wel leuk vond, deze uitdaging. Hij wist niet zeker of Damian de simulatie zou stoppen van het moment dat er iemand in te hoge nood zat. Daarom probeerde hij voor een keer de raad van de docent op te volgen die hij eigenlijk nooit had willen horen: samenwerken. Hij werkte zich een weg naar binnen, waar zij tegen een overmacht aan het vechten was, en stortte zich mee in het gevecht.

Toen hij eenmaal bij haar was geraakt, onderweg een paar van de gangsters uit schakelend, moest hij toch wel even weten waar in de naam van de Engel ze mee bezig was. “Want dit was natuurlijk mijn plan, in een hinderlaag gelokt worden” Reageerde ze op zijn woorden. Ondertussen stak hij zijn zwaard dwars door een tegenstander heen, om met zijn andere hand een mes te trekken en dat naar een andere kerel te gooien.

“Houdt één in leven, ze verdubbelen op het moment dat ze allemaal dood zijn, fucked up programma.” Zei ze toen, en ze mocht zichzelf bedanken dat ze het niet commanderend liet klinken. Hij gromde bevestigend en begon toen mes na mes door de ruimte te gooien, terwijl hij de tegenaanvallen probeerde te blokkeren of te ontwijken. Dat lukte hem, op een oppervlakkige snee op zijn onderarm na. Goudglanzend bloed liep over zijn arm, maar dat zou snel genoeg weer dicht gegroeid zijn.

Toen ze allemaal dood waren, op één na, die ze met een welgemikte klap bewusteloos sloeg, nam hij even een pauze. Zijn ademhaling was zwaarder, maar hij hijgde niet. Dit was hij wel gewend. Hij begon de dichtstbijzijnde messen terug uit de lichamen te trekken, niet lettend op het bloed dat hij zo op zijn shirt knoeide. Dat hoorde bij het vak, vond hij. Hij raakte er een paar kwijt, maar dat boeide niet zo erg. Die kreeg hij na de simulatie wel terug, right?

“Thanks” Mompelde ze, en hij haalde zijn schouders even op. “You’re welcome”, Reageerde hij, niet uit de hoogte ofzo. Nee, gewoon zoals ze al van hem gewend was waarschijnlijk. Ze liep naar het raam en keek even rond. Ze draaide zich om naar hem en begon toen te spreken, stelde voor dat ze iets zouden verzinnen met de deur waar de vijand doorheen gekomen was. Charlie dacht er even over na, maar als zij haar kinderachtigheid even weg kon gooien, dan kon hij dat toch ook?

"Laten we maar gaan dan", Antwoordde hij, een hint van enthousiasme in zijn stem. Hij had geproefd van de uitdaging en het smaakte naar meer. Daarnet was het hem opgevallen hoe ze bij een overmacht niet de tijd kreeg om haar mutatie te gebruiken, en ze dan aangewezen was op gewoon vuistenwerk. Hij nam zijn Engelendolk uit zijn riem en mompelde zijn naam, en stak hem dan naar haar uit. "Ik neem aan dat je hier wel mee overweg kunt. Ik zou alleen het lemmet niet aanraken, want dan verbrand je jezelf en geloof me, dat wil je niet", Zei hij een tikkeltje waarschuwend. Ridwan bevatte Hemels Vuur, iets wat een brandwonde zou veroorzaken die zou blijven branden, zelfs tot lang nadat het gebeurd was.

Charlie liep door de deur, en volgde de trap naar beneden. De verlichting was deerlijk, maar Cassiel en Ridwan gaven genoeg licht om te kunnen zien waar ze heen gingen. Het bleek een riool te zijn, die waarschijnlijk onder de hele stad liep. "Volgen we de gangen of niet? We kunnen evengoed verdwaald raken en ik denk ook wel dat hier genoeg rotzooi rond loopt om tegenstand te bieden, maar voor mijn part gaan we door", Hij keek haar even zijdelings aan en kon het niet laten om even geamuseerd zijn ene mondhoek op te trekken in een scheef, enthousiast grijnsje. "Ik laat de keuze aan jou", Zei hij toen, waarna hij haar afwachtend aan keek.

Hopelijk maakte hij geen grote fout hier door toch met haar mee te gaan. Ze kon zich even snel tegen hem keren als ze daarnet tegen de tegenstanders had lopen vechten. Ze was dezelfde lichtgeraakte persoon als anders en hij nog steeds dezelfde droge sarcast. Dat ging ooit botsen, zoals dat al eerder was gebeurd, maar als dat nu zou gebeuren.. Dan zou het niet zo goed aflopen.

Zijn besluit had een glimlach op haar gezicht getoverd, iets wat hem toch wel verbaasde. Hij wist niet dat ze oprecht kon lachen als ze nuchter was. Charlie had haar Ridwan gegeven, en ze bedankte hem er voor. Daarna was het tijd om te moven. Nieuwe troepen waren al in het gebouw, en de massa aan lichamen die ze achtergelaten hadden, liet ook weer geen ruimte voor interpretatie. Ze zouden al snel weten dat iemand in hun stad was en dat ze die zo snel mogelijk moesten uitschakelen, om erger te voorkomen.

Samen liepen ze de trap af, Amber achterwaarts om te kijken of iemand hen volgde. Daardoor botste ze tegen zijn rug aan toen hij eenmaal stil stond. Hij wist niet echt in welke richting ze moesten, maar hier blijven staan was ook geen optie. Ze leek niet zo heel enthousiast, iets wat hij wel snapte. Hij had ook niet echt zin om als een rat door de riolen te sneaken.

Maargoed, ze waren hier om dit spel te beaten, en als daar rioolgangen bij hoorden, dan was dat maar zo. Voor ze echter had geantwoord, hoorde hij voetstappen. Reflexmatig draaide hij zich om richting de trap, om te vechten, maar zij duwde hem ruw tegen de muur aan. Niet dat hij het in zijn hoofd haalde om er over te protesteren. Snel fluisterde hij de namen van de lichtgevende wapens, zodat ze nu helemaal in het donker verborgen stonden.

En geen seconde te vroeg. Een nogal onguur type stormde de riool binnen en keek links en rechts. Hij maakte de nogal obvious conclusie tegen zijn vriendjes. De ander reageerde dat Fluffy hen wel zou vinden en dat Antonio blij zou zijn. Charlie snapte het niet echt. Antonio was vast de leider van de hoop, maar wie was Fluffy dan? Blijkbaar was daarmee de zaak afgehandeld, want de gangsters liepen terug naar boven.

Charlie activeerde de wapens weer, en hing Cassiel over zijn schouder. Met gekruiste armen luisterde hij naar de woorden van Amber. Ze had een idee, en hij dacht er snel even over na. "Wie of wat Fluffy ook mag wezen, ik heb niet echt de behoefte om hier te blijven staan om het uit te zoeken", Merkte hij op, terwijl hij even door zijn haren wreef. Hij keek nog eens links en rechts in de gang, en pikte toen maar de rechterkant uit. "Laten we zo'n kaart zoeken, als die er al zijn", Stemde hij toen uiteindelijk in met haar plan. Charlie begon te lopen, alert op tekenen van gevaar.

Het was geen kwestie of ze zouden aangevallen worden, meer de vraag wanneer dat zou gebeuren. De stilte maakte hem een beetje nerveus, maar hij verloor zijn focus niet. Rennende voetstappen trokken zijn aandacht, maar ze leken van hen weg te gaan. Ineens merkte hij op zijn rechterkant een klein gangetje op, waarin een iets fellere lamp hing. Nieuwsgierig stapte hij er op af. Jackpot. "Kan jij zoiets lezen?" Vroeg hij, wijzend op de kaart waar hij niet echt wijs uit kon raken.

Fluffy, een naam die je over het algemeen aan een konijntje of wist hij veel wat voor pluizig dier zou geven. Een knagend gevoel in zijn buik vertelde hem echter dat de Fluffy die ze achter hen zouden aansturen, niet echt een konijntje zou zijn. Nee, het was een bende gevaarlijke gangsters, die hadden waarschijnlijk bloedhonden of van die vechthonden, die ze trainden om elke indringer op te sporen en in stukjes te scheuren.

Dus voordat die Fluffy beneden was, stelde hij voor om hun weg te gaan zoeken. Charlie liep voorop, zij weer achter hem aan. Een beetje rugdekking in deze idiote riolen voelde wel goed, ergens. Boven was het al spannend geweest, maar hier kreeg hij echt wel kriebels. Het was zo stil, veel te stil. Stilte voor de storm, wist hij. Straks zou de hel losbarsten en dan zou het een kwestie van doden of gedood worden zijn.

Omdat hij voorop liep, had hij al snel gevonden wat ze zochten: een kaart van het riool. Amber leek daar meer verstand van te hebben, dus hij liet haar weten dat het er hing, terwijl ze hem volgde in het kleine gangetje. Ze begon er naar te kijken, en toonde hem een paar dingen. Waar ze begonnen waren, welke route ze hadden gelopen. Nu zag het er inderdaad wel logischer uit.

Ze verloor even haar focus, en hij keek haar een beetje bezorgd aan. Dat kon ze nu niet maken hoor. Dat was veel te gevaarlijk. Gelukkig besefte ze dat ook, en al snel keek ze terug naar de kaart. “Dit is een centraal punt in het riool.” Zei ze toen, doelend op een cirkel die roze was ingekleurd. Charlie maakte al snel dezelfde conclusie als zij. Het leek inderdaad wel op een goeie plek om te checken op activiteit. Naar het centraal punt dan maar.

Amber liep eerst weg, en hij volgde haar bijna, maar ineens stapte ze met een geschrokken uitdrukking in haar ogen weer terug. Meteen spande hij zichzelf op, klaar om te dealen met whatever ze gezien had. “Holy shit” Fluisterde ze met grote ogen, en hij keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. "Wat?" Vroeg hij zachtjes, terwijl ze terug de gang in keek, heel stiekem en onzichtbaar.

“Ik geloof dat we Fluffy gevonden hebben” Fluisterde ze toen, bijna onhoorbaar. Het deed zijn hart heel even stoppen. Nee, zij hadden Fluffy niet gevonden.. Fluffy had hen gevonden. Nu ze het zei, hij hoorde inderdaad het spetteren van water, en het klonk niet echt subtiel of zacht. Het klonk zelfzeker, alsof Fluffy, wat het ook mocht wezen, wist dat hij onverwoestbaar was.

“Wat doen we, vallen we hem aan of laten we hem voorbij lopen?” Vroeg ze, en snel dacht hij na. Hij boog zich naar haar toe, dichter naar haar oor. "Dit is het plan, ik ren zometeen naar buiten, dan komt dat ding achter me aan zonder nog op jou te letten. Dan val je hem aan in zijn rug", Fluisterde hij, zijn stem klonk eigenlijk best nog wel vrolijk voor een jongen die zich zometeen als lokaas ging laten gebruiken.

Met een speels knipoogje ging hij voor haar staan, trok Cassiel uit zijn riem en haalde nog een extra werpmes uit zijn borstriem tevoorschijn. Met veel lawaai sprong hij uit het gangetje, gooide het werpmes richting waar Fluffy z’n hoofd zich moest bevinden, en spurtte toen weg. Het beest brulde, van de woede en de pijn, en vlak daarna hoorde hij hoe zijn rennende poten over de grond krasten. Fuck, die had vast lange nagels. Great.

Toen hij niet zo heel ver was gelopen, draaide hij zich om, om Fluffy op te wachten. Als hij te ver ging, dan zou Amber misschien niet op tijd zijn. Ze had nog altijd hakken aan, en het moest een verrassingsaanval blijven, dus echt snel zou ze niet kunnen lopen. Tot die tijd moest hij zich maar staande zien te houden.

Fluffy kwam al gauw in zicht, een gigantische wolf met een vieze vacht, waar plukken haar uit waren en zo groen, opengescheurd vlees zichtbaar maakte. Charlie slikte even. Dit was niet ok. Zelfs de ogen van het beest waren lichtgevend groen, iets waardoor hij bijna gehypnotiseerd was. Net op tijd kon hij Cassiel opheffen, want de wolf stortte zich naar voor, een rij scherpe tanden ontblotend en zijn klauwen recht op zijn borst gericht.

Charlie draaide zich nog weg, en ving Fluffy op met zijn zwaard, maar hij kon niet voorkomen dat het beest half op hem viel. Woedend van de pijn jankte hij, een geluid waar de jongen kippenvel van kreeg. Hij trok een tweede werpmes, Cassiel zat vast in het lichaam van Fluffy, en stak het in de zij van de wolf. Die begon nu terug te vechten, en zijn scherpe klauw maakte een diepe snee in zijn ribben. Goudkleurig bloed kwam meteen door de scheuren in zijn shirt heen. Nu was het Charlie’s beurt om een jank van pijn te laten horen. Waar de fuck bleef Amber als je ze nodig had?

Wie de fuck had dit beest zo gemaakt dat het er zo uit zag? Echt hoor, Damian zat waarschijnlijk zo hard te lachen nu. Hij probeerde het te zien als gewoon een ander testje, maar deze joeg hem toch wel even de adrenaline door de aderen. Niet dat hij bang was. Charlie was nooit bang. Maar je zou voor minder nerveus worden van een stinkende zombiewolf die er op uit was om je hoofd van je lichaam te bijten. Hij had al veel meegemaakt, maar deze situatie was gewoon one of a kind, alleen mogelijk op een plek als deze hoor.

Met een vastberaden blik in zijn ogen ving hij Fluffy op op Cassiel, die nu uit zijn hand werd getrokken door de klap. Het bleef recht door het beest zitten, maar die wist van geen ophouden. Hij trok een tweede mes en stak ermee in de schouder van het beest, die mooi los ging op zijn borst. De wonden waren best diep en leken wel te branden. What the fuck gebeurde er? Nog even en het was gedaan met hem hoor.

Ineens leunde Fluffy achterover, en schudde hij wild met zijn lichaam. De wolf brulde woedend en toen zag Charlie de oorzaak. Amber was op zijn rug gevlogen en hield haar daar stevig vast. Nog geen paar seconden later zag hij Ridwan opvlammen en in de rug van het beest verdwijnen. Een tweede stoot in zijn kop en eindelijk verloor het beest zijn leven en daarbij ook de kracht om rechtop te staan.

Hij rolde omver en Charlie werkte zich onder het lichaam uit. Hij staarde even naar zijn borst, waar het bloed uit liep alsof iemand het kraantje had open gezet. Fucking great. Hij heelde snel, maar hij was best wel bezorgd dat het niet snel genoeg zou zijn. Ondertussen liep Amber er vrolijk op los te schelden. “This is the most nasty shit I’ve ever seen in my entire life, fuck me in the asshole” Gromde ze, waarna ze walgend naar haar handen keek.

“Nooit meer zeggen dat ik egoïstisch ben, Garroway, kijk wat ik voor je over heb.” Zei ze toen, wat toch wel even zijn aandacht los trok van het gat in zijn borst. Ja, het fucking gàt in zijn borst. "Als je toch in zo'n zelfopofferende bui bent, mag jij de volgende keer voor afleiding spelen", Reageerde hij koeltjes terug, waarna hij haar toch even wat milder aan keek. "Bedankt trouwens", Zei hij. Uuugh, hij kreeg het maar net over zijn lippen hoor.

Sherlock kreeg toen uiteindelijk ook het bloed in de gaten. “Gaat het?” Vroeg ze, en hij knikte, al zag hij er nu wel al bleker uit dan daarnet. Bloedverlies enzo. "Straks is het helemaal weg, no big deal", Zei hij, al wist hij het niet zo zeker. Het was een freaking danger room voor iets, wie weet wat die klauwen konden aanrichten.

“Moving on?” Vroeg ze toen, en zonder iets te zeggen stond hij op, waarna hij Cassiel en het werpmes uit Fluffy’s lichaam trok. Hij rolde even met zijn schouder, die toch wel pijnlijk tegen de grond was geknald. Hij zat onder het bloed maar dat kon hem niet veel schelen. "Ik zweer bij de Engel, als we nog zoiets tegenkomen geef ik Damian een mep", Zei hij zachtjes, voor het geval Damian hen kon horen.

Charlie liep een stukje terug, naar waar ze daarnet gestaan hadden. Toen hij echter de hoek weer om kwam, bleef hij versteend staan. De gang zag er niet zo uit als daarnet. Deze was breder en beter verlicht. Even draaide hij zich om, maar daar was het ook zo. Dit was echt wel de gang van daarnet.. Maar dan anders. "Veranderen deze fucking gangen of sta ik te hallucineren door de klap?" Vroeg hij toen maar voor de zekerheid, terwijl hij Amber even ongelovig aankeek.

Amber’s opmerking over dat ze niet egoïstisch was omdat ze een beetje zombiebloed op haar handen had, kwam bij hem een beetje verkeerd aan. Met plezier had hij met haar geruild hoor. Hij had zichzelf maar aangeboden als afleiding omdat hij wist dat hij sneller genas. Want no way dat hij ooit nog zijn bloed ging gebruiken om haar te genezen, dat had hij één keer gedaan en dat was meer dan genoeg.

Toen hij fijn opmerkte dat zij de volgende keer best voor afleiding mocht spelen, werd ze even weer de Amber die hij kende. “Ik zal dat maar als een compliment opvatten, aangezien je op dit moment niet echt in de positie ben om me te beledigen” Reageerde ze, terwijl ze met haar ogen rolde. Charlie slikte zijn volgende opmerking maar in, bedankte haar in de plaats voor haar reddingsactie. Niet dat hij dood zou zijn geweest, maar hij wou dit spel niet verliezen.

Een paar minuten, zo lang had hij zichzelf gegeven om iets minder duizelig te zijn en wat te bekomen van de aanval van de zombiewolf. Zijn wonde begon ook alweer dicht te groeien, al ging het natuurlijk tergend langzaam. Op zoiets konden ze niet wachten, dus ze begonnen weer te lopen. Nog geen vijf meter later stootte hij op een nieuwe verrassing.

Opnieuw botste ze tegen hem op. Daar mocht ze eens mee ophouden hoor? “What the he…” Bracht ze uit, maar hij onderbrak haar door te melden dat de gangen waren veranderd. Of nu ja, dat hij dat dacht, het kon ook door de klap zijn. Amber was weer haar heerlijke zelf en gooide er een opmerking tegenaan. “Holy balls, fuck me in a public restroom while I’m high on glue….” Met een nieuwsgierige blik en opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. Was ze zo creatief of sprak ze uit ervaring?

“Dat is nooit gebeurd maar…” Zei ze, maar hij geloofde haar niet echt. Een geamuseerd lachje verliet zijn mond. Whoops, dat was ook niet de bedoeling. Nee maar echt hoor, waarom dacht ze daar nu zelfs aan. Beetje kalm met dat soort gedachten please. Hij wist wel dat hij razend aantrekkelijk was, maar ze hadden een opdracht te vervullen.

Charlie bestudeerde de gang opnieuw, het zag er wel uit als een redelijk belangrijke gang, gezien deze er beter onderhouden uit zag. Ondertussen liep zij wat te mompelen, waar hij even geen aandacht aan gaf. “We waren hier net vijf minuten geleden…what the hell is going on? Anyway, als we nog naar het centrale punt willen, moeten we die kant op…al twijfel ik heel erg of dat alles nu nog hetzelfde is…” Merkte ze op.

"Ik weet niet wat er gebeurd, maar 't is zo'n fucked up programma dat het me eigenlijk niks verbaasd. We moeten hier gewoon zo snel mogelijk uit zien te komen", Zei hij, terwijl hij opnieuw begon te lopen, in de richting die ze had aangeduid. In stilte liepen ze weer verder, om niemand te alarmeren. Toen ze weer op een kruising kwamen, wou hij eerst gewoon rechtdoor gaan, tot hij geluiden hoorde van pratende mensen.

Opnieuw stond hij abrupt stil. Zweer, als ze weer tegen hem aan ging lopen, flikkerde hij haar in het water hoor. Voorzichtig keek hij om de hoek en zag een stuk of 20 mannen, die in een soort koepelruimte zaten. Er stonden tafels en stoelen, en de ingangen waren afgezet met zandzakjes. "Well, die bewegende gangen hebben ons mooi wel dichterbij ons doel gebracht", Merkte hij vrolijk op. "Bedenken we een sneaky plan of gaan we voor bruut geweld deze keer?" Vroeg hij met een grijnsje, stiekem hopend dat ze optie twee zou gaan kiezen.