Onderwerp: To love is to destroy vs. Valerie wo dec 03, 2014 8:03 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Volgens zijn eigen strikte patroon was de jongen 's morgens voor het ontbijt nog opgestaan om te gaan lopen. Zijn wekker had hem om 6u45 uit zijn bed gehaald, iets waar hij na al die jaren geen problemen mee had. Zijn trainingschema in het instituut was nog strenger geweest. In de eerste week liet hij zichzelf nog wat tijd om aan de situatie te wennen. Daarna zou hij een heel nieuw schema moeten maken om ook nog eens naar al die lessen te gaan. Maar no way dat hij zichzelf zou laten verslappen, nee. Geen enkel moment zou hij een teken van zwakte tonen. Zo had zijn vader hem niet opgevoed. En hij kende nog wel iemand die niet zo tevreden zou zijn als hij verzuim zou plegen aan zijn eerdere levenswijze. Dat was nu het irritante met een geweten dat ook een eigen mening en gedachten had. Het maakte hem momenteel wel even somber, somberder dan hij eigenlijk zou mogen zijn.
Toen hij eenmaal een douche had genomen en een deftig ontbijt achter zijn kiezen had, was hij al helemaal vrij van die somberheid. Gelukkig maar. Hij was niet zo van de emoties en al die stomme dingen. Hij was eerder een stoïcijns persoon, onvatbaar voor invloeden van buitenaf. Of zoiets wou hij uiteindelijk toch bereiken in zijn leven. Misschien een raar doel voor een 19-jarige, maar hij was ook niet de stereotype middelbare school knul. Momenteel was hij op verkenning door het schoolgebouw. Het was wel zo handig om je weg te kennen op een nieuwe plek. Je wist nooit wanneer het van pas kwam. Twee Engelendolken zaten op zijn lichaam verborgen, allebei op zo'n plek dat hij ze binnen de seconde kon trekken en aanvallen. Uit alle dingen die hij al had gezien en meegemaakt, wist hij donders goed dat je nooit kon uitgaan van je eigen veiligheid.
Op een bepaald moment kwam hij in een ruimte met een heleboel comfortabele banken en stoelen. En meteen wist hij dat deze ruimte een interessante plek om even in rond te hangen. Er waren hier veel mutanten, misschien wel personen die hem goeie informatie konden geven over een paar dingen. Maar dat zou hij subtiel aanpakken, op zijn eigen manier. Charlie ging op een bank zitten, in de hoek, zodat er voldoende ruimte was voor wie dan ook om naast hem te komen zitten. Hij zette voor een keer een minder afstandelijk gezicht op, en het zag er nog redelijk oprecht uit ook. Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij Raziël in zichzelf lachen, maar met een snelle gedachte vroeg hij hem om stilte, zodat hij zich op zijn minst kon concentreren.
Laatst aangepast door Charlie Garroway op do dec 04, 2014 12:24 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie wo dec 03, 2014 10:39 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Wauwie wat was het druk in de cafeteria. Valerie kwam binnenlopen en een hele menigte stond ergens op te popelen. Waarvoor? Valerie ging in de rij staan en kreeg al vrij snel door dat het om pizza ging. En toen vond ze de gekte wel begrijpelijk. Pizza, heerlijk. Ze was dol op Italiaans eten en daarom moest ze een stuk pizza zien te krijgen. 'rustig, rustig er is genoeg voor iedereen' hoorde ze de kantine juffvrouw zeggen. Valerie moest kort lachen. Hoe kon nou een menigte hongerige leerlingen rustig houden met pizza in het spel? Maar ze was wel opgelucht dat er genoeg was voor iedereen. Valerie stond in de lange rij en keek even naar wat ze aan had. Mmh, ja ze zag er goed uit. Ze droeg een strakke zwarte longsleeve met een jeans en een leuk paar hakken. Zou ze het misschien in de strijd gooien om wat voor te glippen? Nee, die gedachte stopte ze weg. Iedereen verdiende pizza. Al gauw werd haar geduld beloond met een lekker stuk pizza. Het rook heerlijk en het zag er heerlijk uit. De cafeteria was echt vol en om nou random aan een tafel te gaan zitten was ook niet leuk. Dan maar naar de woonkamer. Ze was er wel eens langs gelopen maar ze was er nooit gaan zitten. Valerie liep ernnaar toe en genoot onderweg al van haar stukje pizza. En niet zoals verwacht was hij voor ze er was al op. Toen ze de woonkamer binnenliep gooide ze het kartonnen bordje van het stukje pizza weg in een prullenbak. Uhmm, hier waren ook veel mensen maar lang niet zoveel als in de cafeteria. Valerie keek om zich heen en merkte een wat oudere jongen op. Hij zat alleen op een bank dus ze ging er maar bij zitten. Valerie liep naar de bank toe en plofte naat hem neer. Hij leek wat in gedachten te zitten. Hij leek niet bepaald op iemand waarmee ze om zou gaan maar, ze wou liever geen vooroordelen hebben. "Hoi" zei Valerie spontaan. "Hoe gaat ie?" zei ze aardig, maar in haar oren klonk het een beetje awkward. Yay, tegen een vreemde praten. "Mijn naam is Valerie" zei ze vlug. Jezelf voorstellen was ook wel handig.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie wo dec 03, 2014 11:26 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Momenteel kwam er nog niemand naast hem zitten. Ergens vond hij het wel normaal. Niemand in deze kamer had hem ooit al gezien. Hij was hier amper een dag. En nieuwe mensen werden vaak genegeerd, omdat er altijd wel iemand interessanter was om tegen te praten. Maar ergens hoopte hij op een sociaal type dat een beetje medelijden had met de arme dude die zielig alleen op de bank zat. En hij deed nu nog zijn best om een beetje een vriendelijke uitstraling te hebben. Maar oké, als hij één ding geleerd had, was dat hij geduldig moest zijn. Soms echt urenlang, als het moest. Hij begon maar random mensen te bestuderen, subtiel natuurlijk. Het was best interessant, hun interactie. Hoe oprecht het allemaal was. Bij hem was het meeste allemaal fake. Slechts met heel weinig mensen kon hij echt een gesprek houden waarin hij geen interesse moest faken of leugens vertellen.
Tijd om de proef op de som te nemen. Een nieuw meisje kwam de ruimte binnen. Hij maakte geen oogcontact, maar hij wist dat ze zijn kant op kwam. Niet veel later plofte ze neer naast hem. "Hoi" Zei het meisje. Charlie keek met een glimlachje rond zijn lippen op. "Hoe gaat ie?" Vroeg ze toen. Met een kleine inspanning zorgde hij ervoor dat zijn stem dieper en mysterieuzer klonk, zo ongeveer hoe een stem klonk van iemand die in je dromen tegen je sprak. "Best wel goed, met jou?" Antwoordde hij, en hij trok zijn ene mondhoekje nog een beetje verder omhoog, zodat zijn glimlach breder werd. "Mijn naam is Valerie" Zei ze toen. Oh ja, zichzelf voorstellen, dat moest ook wel eens. Niet echt smooth voor je eerste ontmoeting dude. "Ik ben Charlie", Zei hij toen. "Of de nieuwe, als je me zo wil noemen", Zei hij toen, waarna hij kort lachte om zijn eigen woorden. Way to go ja.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie do dec 04, 2014 3:08 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Yes de jongen liet een glimlachje zien. Dat liet in ieder geval zien dat hij het goed vond dat ze hier kwam zitten, right? Valerie begroette hem en vroeg hoe het met hem ging. Beetje standaard maarja, wat moest je anders zeggen. "Best wel goed, met jou?" kwam aan bij Valerie op een vreemde wijze. Het klonk anders, zoals een stem die in je gedachten sprak. Een beetje verdwaald keek ze hem met een halve grijns aan. Dat was even raar. "Met mij ook wel, denk ik" zei ze een stuk minder aanwezig dan net. Ze was een beetje verbijsterd door wat ze net op die manier hoorde. Valerie stelde zichzelf voor als iedereen had gedaan. "Ik ben Charlie", Zei hij toen. "Of de nieuwe, als je me zo wil noemen". Valerie knipperde even met haar ogen om een beetje uit gedachten te blijven. Daarna keek ze hem met een glimlach aan. "Aangenaam Charlie, ik wist niet dat je nieuw was. Ik ben hier zelf ook nog niet heel lang dus het kon zijn dat ik je gewoon nog niet had gezien." sprak Valerie op uit haar gedachten. Ze was wel eerlijk. Het was moeilijk om iedereen al te hebben gezien in 2 week toch? Mmh datgene van zijn stem die zo raar klonk zat haar toch met vragen. Ze was eigenlijk wel benieuwd. Zou het met zijn mutatie te maken hebben? Valerie werd even afgeleid toen ze ergens in de kamer haar naam hoorde. Alert keek ze in het rond en het kwam vandaan bij een groepje met een een paar jongens en meisjes die haar kant uit keken. Waarom hadden ze het over haar. Valerie negeerde het maar wilde wel weten waar ze het over hadden. Ze pikte wat woorden op en wist meteen war het over ging. 'fontein', 'gevecht' en wat? 'geduwd'?. Valerie was het alweer vergeten maar Aly had waarschijnlijk mensen verteld dat ze haar erin had geduwd. Daar had ze best moeite mee aangezien ze loog. Zo werd Valerie aangekeken alsof ze de grote boosdoener was. Maar ze zou zoiets nooit doen! Valerie draaide zich weer om naar Charlie en lachte een beetje haar schaamte weg. Straks had hij het gehoord. Een beetje sukkelig begon ze met de siraad die om haar pols en hand zat te spelen. Het waren twee vleugeltjes, ze vond het altijd leuk om dingen te dragen die met haar mutatie te maken hadden.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie do dec 04, 2014 6:21 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Natuurlijk hoorde ze dat zijn stem anders was dan die van de meeste jongens. Hij persoonlijk kende ook niemand die dezelfde dingen kon met zijn stem. Kwam gewoon door zijn mutatie enzo, en hij maakte er handig gebruik van. Mensen vertrouwden hem sneller of vonden hem sneller aardig als hij een beetje dromerig klonk. Hij wist niet waarom, maar het was wel een feit. En hij kon zoiets wel goed gebruiken, aangezien hij anders veel mensen af schrok met zijn uiterlijk. Niet dat hij lelijk was ofzo, hell no. Hij was zowat het aantrekkelijkste wezen in de ruimte, sowieso. Maar vaak, als hij diep in gedachten zat ofzo, was er bijna geen emotie op zijn gezicht af te lezen. Daar had hij zo lang op geoefend dat het al een tweede natuur voor hem geworden was. Emoties maakten je zwak, had zijn vader hem altijd verteld, dus hij had ze maar uit zijn leven gebannen. Het was beter zo. Zo kon hij zijn werk tenminste goed uitvoeren.
Maargoed, een beetje met je gedachten bij de situatie blijven Charlie. "Met mij ook wel, denk ik" Zei ze, en ze klonk een beetje afwezig. Kwam vast door het effect van zijn stem. Hij besloot om het een beetje minder erg te maken, zodat ze niet ineens zat te dagdromen ofzo. Dat zou pas een fail zijn. "Aangenaam Charlie, ik wist niet dat je nieuw was. Ik ben hier zelf ook nog niet heel lang dus het kon zijn dat ik je gewoon nog niet had gezien." Vertelde ze, en hij keek haar een beetje nieuwsgierig aan. Hij kon het ook niet laten om te denken dat het onmogelijk was om hem niet te zien. Hij was geweldig, niemand keek ooit langs hem heen. "Oh echt? Ik ben hier sinds gisteren.. Bevalt het je een beetje hier?" Hell yeah voor informatie krijgen. Ineens ging haar blik naar een groepje jongens, die bezig waren over haar. Iets met een fontein ofzo. Ze zat er duidelijk wel mee in, want ze keek hem een tikkeltje beschaamd aan. "Maak je geen zorgen, ik luister over het algemeen nooit naar roddels", Zei hij met een geruststellend glimlachje. Hij zag hoe ze prutste aan een armbandje met een paar vleugels die duidelijk afkomstig waren van een engel. "Engelenvleugels hè?" Vroeg hij, zijn nieuwsgierigheid was nu echt gewekt. Hij keek haar terug vriendelijk in de ogen, wachtend op een verklaring voor dit nogal uitzonderlijke sieraad.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie do dec 04, 2014 7:37 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Ze had de jongen nog niet zien rondlopen. "Oh echt? Ik ben hier sinds gisteren.. Bevalt het je een beetje hier?" vroeg hij en Valerie knikte. "Ja ik vind het wel gezellig, het is zo onvoorspelbaar, je weet maar nooit wat voor iemand je ontmoet." zei ze enthousiast. Maar toch zat er wel een minder leuke kant aan. Je kon ook gewoon aangevallen worden. Dat was Valerie wel gebeurd, gelukkig was er wel een dapper iemand die haar redde. Over dat incident gesproken, ze hoorde er wat gefluister over achter haar rug om. Vreselijk ze kon zich er echt aan ergeren . En wat als Charlie dat had gehoord? "Maak je geen zorgen, ik luister over het algemeen nooit naar roddels" zei hij. Oke hij dus wel door dat het roddels waren, en maar goed dat hij zich er niks van aan trekte. "Gelukkig maar" zuchte Valerie opgelucht. "Daar heb je de minder leuke kant van onvoorspelbare leerlingen. Ik ben hier op een van mijn eerte dagen gewoon al aangevallen." zei Valerie en rolde met haar ogen. Ze werd alweer boos als ze erop terug keek. Karma had nog wel iets voor haar in petto. Valerie friemelde wat met het siraad om haar hand. Ze had meestal wel iets van een siraad om met engelenvleugeltjes. Om mee te frutten en omdat het gewoon bij haar paste. "Engelenvleugels hè?" vroeg Charlie en keek haar vriendelijk aan. Valerie keek meteen een stuk vrolijker. "Ja leuk he?" zei ze met een glimlachje en keek trots naar de leuke armband. "Ik heb ze niet alleen aan mijn armbandje" zei ze met een grijsje. Het washier best ruim dus heel misschien zou ze het kunnen laten zien. Maar ze zou ook iets kunnen breken. Een vaas bijvoorbeeld. Ze vond haar mutatie laten zien wel leuk. En het maakte haar ook nieuwsgierig naar de zijne. Misschien zou het wel zijn dromerige stem kunnen verklaren. "En waarom ben jij hier?" vroeg ze een tikkeltje voorzichtig, sommige mutanten waren er misschien onzeker over. Niet Valerie, als het nou geen winter was liep ze de hele dag buiten met haar grote wings te showen, dat wist ze zeker. Al waren haar vleugels niet het enige mooie aan haar, ze wist zelf ook wel dat ze een beauty was, duhh. Valerie had het best warm en gleed met haar ahnd in de zak van haar jeans voor een elastiekje. Snel kopte ze haar haar vast met een slorige knoedel omhoog.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie do dec 04, 2014 11:30 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Dus ze was ook redelijk nieuw.. Maar ze zat hier sowieso al langer dan hem, want hij was hier nog niet eens 24 uur. Dus ze zou hem vast wel een paar dingen kunnen vertellen over dit eiland, of niet? Zoals wat voor soort mensen er rond liepen. Want dat was voor hem wel heel belangrijk. "Ja ik vind het wel gezellig, het is zo onvoorspelbaar, je weet maar nooit wat voor iemand je ontmoet." Vertelde ze toen enthousiast, al was dat iets waar hij niet zo heel blij mee was om eerlijk te zijn. Onvoorspelbaarheid maakte hem meer geïrriteerd dan wat dan ook. Uit alle emoties die hij ooit had verbannen uit zijn leven, was irritatie en ergernis jammer genoeg gebleven, al liet hij zoiets natuurlijk nooit merken. Eigenlijk liet hij nooit iets van zijn echte emoties merken. Hij was op dat vlak echt wel een gesloten boek. Het was ergens wel erg voor andere mensen, dat hij alleen maar fake aardig tegen ze deed, maar het was dit of droog en sarcastisch zijn. Dus ja, als hij een beetje vriendelijk wou overkomen, dan zat er niets anders op dan toneel spelen en zijn mutatie inzetten.
Blijkbaar werd er hier wel veel geroddeld. Hij wist hoe dat ging. Als er iets spectaculairs gebeurde, dan werd er over gepraat. "Gelukkig maar. Daar heb je de minder leuke kant van onvoorspelbare leerlingen. Ik ben hier op een van mijn eerste dagen gewoon al aangevallen." Vertelde ze, nadat hij haar gerust had gesteld. Charlie haalde gespeeld geschokt zijn wenkbrauwen op. "Dat meen je niet? Ik ook, gisteren, op het schoolplein.. Maar misschien kwam dat wel omdat ik het een beetje uit lokte", Vertelde hij met een grijnsje. "Ik moet nog wat wennen aan alles en iedereen hier. Bij mijn broer kwam ik er wel mee weg, hier dus niet", Vervolgde hij toen. Maar goed, hij zou zich echt niet meer laten verrassen door wie dan ook, dat had hij zichzelf gezworen hoor.
Complimentjes geven hielp altijd wel. Valerie zag er meteen weer een stuk vrolijker uit dan daarnet toen hij wees op haar handsieraad. "Ja leuk he?" Vroeg ze opgewekt, en hij knikte instemmend. "Ik heb ze niet alleen aan mijn armbandje" Zei ze toen. Hij keek even of ze nog een ketting had of iets dergelijks, maar zag het niet meteen. "Ik volg je stiekem denk ik niet", Bekende hij toen met een kort lachje. Hmm, dit vriendelijk en vrolijk doen werd wel lastig hoor. Maar nog even volhouden. "En waarom ben jij hier?" Vroeg ze toen. Meteen begonnen de stemmen in zijn hoofd alarmerend naar elkaar te roepen. Ugh, serieus? Hij zou hen niet gaan verraden hoor. "Ik heb een soort innerlijke radar voor goed en kwaad. Plus, ik kan mijn stem een beetje vervormen. Voor de rest heb ik een aanleg voor vechtsporten, meer dan een gewone mens. Dat was het zo'n beetje. Best saai dus eigenlijk", Vertelde hij grinnikend. Het was deels de waarheid dus in principe loog hij niet, dus was het ook geen probleem, right? Right.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie vr dec 05, 2014 7:34 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Hij was blijkbaar nieuw hier dus het was logish dat hij vroeg hoe het hier was. Dat deed ze zelf ook bij Maurim toen ze wakker werd op de ziekenboeg. Ze vond het zelf wel geruststellend na die aanval om te horen dat niet iedereen zo was. Na Aly zou ze bijna geloven dat dit een soort kamp was waar je moest vechten om te overleven. Een soort van school die ook in het dagelijks leven had maar dan gevaarlijker, want ja mutanten. Valerie zelf had nooit last gehad van pesten of gevechten. Echt niet, mooi en populair, niemand deed haar iets. Dat kwam ook omdat ze gewoon altijd aardig deed. Tuurlijkwaren er wel eens jaloerse meisjes geweest die haar wel wilden vermorselen omdat ze met de knapste jongens had, maar met zoveel aanbidders kwamen die niet eens dichtbij. Ze was voor hun een engel die voor mensen opkwam, een vertrouwbare vriendin en lippen waarvan elke jongen droomde. Stiekem was ze dan ook een engel met haar vleugels. Ze wist echt niet of ze hier ook zo populair kon worden. Niet meer op een goede manier teminste. Ze was al populair met geworden met dat gevecht. Ze had het wel gehoord achter haar.
Gelukkig zei Charlie dat hij zich niets van roddels aantrok. Waarop Valerie even uitlegde wat de minder leuke manier van onvoorspelbaarheid was, dat ze was aangevallen. "Dat meen je niet? Ik ook, gisteren, op het schoolplein.. Maar misschien kwam dat wel omdat ik het een beetje uit lokte" zei hij. Wow, niet te geloven. Ze was niet de enige met een pijnlijke start. Maar oke hij lokte het uit. Valerie lachte, "Oh ik ook op het schoolplein, ik lachte om iemand die in de fontein struikelde. Toen belandde ik dus bij de ziekenboeg." zei Valerie een beetje lacherig. Ja het moment dat die bitch daarin viel zal ze voor altijd koesteren. Jammer dat ze haar erbij trok. "Ik moet nog wat wennen aan alles en iedereen hier. Bij mijn broer kwam ik er wel mee weg, hier dus niet" vertelde Charlie. Hm oke, hij was dus niet heel sociaal. Ze had het wel gemerkt aan zijn manier van praten en zijn houding. Maar hoe kon dat. Naast zijn niet-heel-vrolijke uitstraling zag hij er niet lelijk uit. "Ik ook wel, het is hier toch wel een stuk anders dan op een normale school" zei Valerie wel eerlijk. Ze moest wel wennen aan haar negatieve populariteit.
Valerie leek ineens een stuk vrolijker toen hij over haar armband begon. Yes, ze hoopte eigenlijk al dat hij ernaar zou vragen. De vleugeltjes, ze zei tegen hem dat ze niet alleen aa haar armband had. Maar aan zijn gezicht te zien vatte hij het niet. "Ik volg je stiekem denk ik niet" zei hij. Ze begreep het wel. Hij was hier ook nog maar net. Dan bedenk je niet meteen dat iemand vleugels heeft. "Ik zou het je graag willen laten zien maar ik ben bang dat ik nog iets breek" zei ze en keek rond naar de vasen die er in de ruimte stonden. "je kan het zien maar ik kan ergens hier aan de rand van mijn schouderbladen twee grote witte engelen vleugels tevoorschijn halen. Maar ze zijn zo enorm ik ben bang dat ik dus iets omver stoot." zei ze met een klein grijnsje. Ze waren echt groot dus als ze ze uitsloeg kon ze niet veel bewegen of er lag iets op de grond. Of nog erger, ze kon er ook iemand mee slaan. Dat zou pas goed zijn voor haar reputatie.
Valerie vroeg wat voor mutatie hij had want daar was ze wel nieuwsgierig naar. "Ik heb een soort innerlijke radar voor goed en kwaad. Plus, ik kan mijn stem een beetje vervormen. Voor de rest heb ik een aanleg voor vechtsporten, meer dan een gewone mens. Dat was het zo'n beetje. Best saai dus eigenlijk" zei Charlie. What? Saai? dat klonk echt gaaf. "Oowh wow, vervormde je je stem toen je de eeste keer tegen me sprak? want ik dacht dat dat aan mij lag" sprak ze oprecht uit haar gedachten. Ok, Dat floepte er snel uit. "Maar wauw oke, wat zegt je innerlijke radar over mij" vroeg ze benieuwd. Was ze nu niet een beetje een te nieuwsgierig aapje? Ze wist eigenlijk wel dat ze goed was. Want, sirieus ze had nog nooit iemand opzettelijk pijn gedaan, op dat ongelukje op het schoolplein na. Maar he, wat hij zei over zijn mutatie. Vechtsporten? Dat was wel erg chill. Maar ze moest dus geen ruzie met hem maken. Opzich maakte ze zich daar geen zorgen over, hoe kon je nou ruzie maken met deze engel?
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie za dec 06, 2014 10:37 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Hoe langer hij hier zou zitten, hoe makkelijker en onopvallender hij zijn toneeltjes zou kunnen opvoeren. Niet dat hij van plan was om hier veel contact te maken. Hij was een loner, maar het kon hem niet veel schelen. Met zijn werk en zijn missies had hij toch geen tijd voor vrienden. En de kans dat er op een dag iets zou gebeuren waardoor hij vroegtijdig van deze planeet zou verdwijnen, was ook redelijk groot. Dus hoe meer banden hij had, hoe lastiger het zou worden om zijn missies uit te voeren. Hij had geen tijd om energie te steken in iets of iemand anders dan zichzelf, dus dat niet doen was de beste oplossing. En hoe dan ook had hij nog niemand ontmoet waarvoor hij zichzelf zou willen opofferen. Hell no, dat was niemand het waard, echt niemand.
Maar voor nu was het even nodig. Omdat hij een beetje meer te weten wou komen over hoe het hier in zijn gang ging. En dan was het wel zo handig om iemand te leren kennen die hem meer kon vertellen. En die iemand was Valerie. Het was wel zo slim om in het begin over een beetje random dingen te praten. Dan kwam de rest vanzelf wel. En enkele roddels hielpen hem daar mooi mee. Hij vertelde over zijn eerste dag, op het schoolplein, met het meisje die hem bijna omver had geblazen. "Oh ik ook op het schoolplein, ik lachte om iemand die in de fontein struikelde. Toen belandde ik dus bij de ziekenboeg." Vertelde ze. Hij keek haar gespeeld geshockt aan. "De ziekenboeg? Wow, wat erg.. En gewoon omdat je moest lachen?" Sprak hij verbaasd. Eerder verbaasd over zijn eigen toneelkunsten dan toch. Wow.
Het was ook wel zo handig om de aandacht een beetje van hem af te halen en meer te praten over haar. En ergens was hij ook wel nieuwsgierig naar wat ze bedoelde met dat er nog meer engelenvleugels waren. "Ik zou het je graag willen laten zien maar ik ben bang dat ik nog iets breek" Begon ze met een lachje. Daarna vertelde ze dat ze zelf ook engelenvleugels had. Cool. Dat wou hij ooit wel een keertje zien hoor. Want ondanks dat hij de stem van de Engelen in zijn hoofd hoorde, hij wist eigenlijk niet hoe ze er uit zagen. Dus ergens was dat wel interessant. "Beloof me dat je ze ooit een keer laat zien?" Vroeg hij, opnieuw met een lichte vervorming van zijn stem, nauwelijks hoorbaar maar toch aanwezig. Zo zou ze het echt niet kunnen weigeren hoor.
En toen vroeg ze naar zijn mutaties, wat wel logisch was op een mutanten eiland. Maar hij moest voorzichtig zijn. Hij vertelde haar een deeltje, al vond hij persoonlijk dat dat het saaie deel was van alles wat hij kon. Meer kon hij echter niet kwijt, zonder heel belangrijke en vooral strikt geheime dingen te verraden. Dat vond zij blijkbaar niet tho. "Oowh wow, vervormde je je stem toen je de eerste keer tegen me sprak? want ik dacht dat dat aan mij lag" Vroeg ze toen, en hij knikte kort. "Well.. Sinds ik niet zo snel vrienden maak, gebruik ik het soms om ervoor te zorgen dat iemand me sneller aardig vind.. Sorry", Zei hij zachtjes, al had hij er eigenlijk geen spijt van. Charlie wou haar gewoon niet weg jagen nu. Niet nu ze al wat verder in gesprek waren dan het standaard 'hallo ik ben blabla en jij bent?'-gesprek.
"Maar wauw oke, wat zegt je innerlijke radar over mij" Vroeg ze toen nieuwsgierig, en hij moest er kort geamuseerd om lachen. De meesten vonden het al creepy genoeg om te weten dat iemand hen ging judgen, en zij vroeg er gewoon om. Geniaal. Hij keek haar even diep in haar ogen en keek haar toen vrolijk aan. "Voor zover ik kan zien, heb je nog nooit iemand met opzet pijn gedaan. Of toch niet voor je eigen plezier.. Dus je bent naar mijn weten helemaal puur", Zei hij toen met een soort van goedkeuring in zijn stem. "Er zouden er meer van jou moeten zijn, serieus", Zei hij, en het was ergens wel waar hoor. Al zou de wereld zoveel beter af zijn met meer klonen van hem, maar dat zei hij even niet luidop..
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie zo dec 07, 2014 9:40 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Op één of andere manier vond ze het raar dat ze met deze jongen zat te praten. Hij zag er niet heel sociaal of gezellig uit ofzo. Meer een loner, iemand die graag alleen is. Dus het verbaasde haar wel een beetje dat hij hier zat, want ja als je hier gaat zitten ontkwam je er niet aan dat iemand met je ging praten. Als hij echt alleen zou willen zijn zat hij wel op zijn kamer right? Ze vond zijn manier van praten ook raar, het klonk allemaal echt maar de energie die hij uitstraalde voelde vreemd aan? Het kon natuurlijk ook aan haar liggen. De reden dat ze met iemand ging praten die alleen zat was duidelijk omdat ze niet wou dat iemand alleen was. En hij was duidelijk alleen aangezien hij vertelde dat hij nieuw was én dat hij ook was aangevallen. Hij had het uitgelokt zei hij, dus het bleek wel dat hij inderdaad niet zo sociaal was in het algemeen right? Valerie vertelde dat zei ook was aangevallen op het schoolplein en dat ze in de ziekenboeg was beland. "De ziekenboeg? Wow, wat erg.. En gewoon omdat je moest lachen?" sprak Charlie verbaasd. Oke, misschien kwam het toch wel geloofwaardig over dit keer. "Ja ik lachte gewoon, en toen ik haar eruit wilde helpen, ging het mis" zei ze nog steeds niet begrijpend waarom ze nou zo boos was geworden. "Wat ik al zei..onvoorspelbaar".
Charlie begon over haar armband en daar werd ze meteen vrolijk van. Nu kon ze weer vertellen dat ze dat prachtige paar vleugels had. Valerie legde het uit want ze kon het niet laten zien. Dat vond ze echt jammer, de reactie van mensen was wel echt priceless. "Beloof me dat je ze ooit een keer laat zien?" zei hij. "Belooft" zei ze zonder twijfel of nadenken. Dat ging snel, wat ze iets wat raar vond. Alright, Valerie had haar mutatie verteld nu was hij aan de beurt. Charlie vatte zijn mutatie snel samen en zei dat hij het saai vond..wat? Zijn mutatie klonk echt gaaf. Dat stem vervormen deed haar denken aan de eerste keer dat hij tegen haar praatte. Ze vroeg dan ook meteen of hij dat toen had gedaan. "Well.. Sinds ik niet zo snel vrienden maak, gebruik ik het soms om ervoor te zorgen dat iemand me sneller aardig vind.. Sorry". Aawh, hij was dus echt een loner. Maar daar kon Valerie wat aan doen right? "Geeft niet, zelfs als je dat niet had gedaan was ik wel bij je blijven zitten." zei ze geruststellend. Ja zo aardig was ze wel, niemand verdiende het om alleen te zijn. Iedereen had toch die ene iemand nodig, degene waarbij je dan altijd terrecht kan?
Verder had Charlie een rader in zijn hoofd die zei of iemand goed was of slecht. En iemand als Valerie kon er natuurlijk niet aan voorbijgaan zonder te vragen wat het over haar zei. Misschien kon ze daarmee laten zien dat ze wel iemand was die hij kon vertrouwen. Charlie keek haar even diep in haar ogen aan en keek daarna vrolijk. Dat was een goed teken. "Voor zover ik kan zien, heb je nog nooit iemand met opzet pijn gedaan. Of toch niet voor je eigen plezier.. Dus je bent naar mijn weten helemaal puur" zei hij toen. Yes, ze was puur. "Er zouden er meer van jou moeten zijn, serieus" Valerie kreeg daar wel een goed gevoel van. Iets van een heel mooi compliment. Ze werd er eigenlijk wel een beetje verlegene van, hoe moet je nou op zoiets reageren? 'Ja weet ik toch' klonk toch stom? Valerie glimlachte tevreden. "Look like an angel, act like an angel" zei ze wijs. Ja dat was toch het meest gepaste wat ze kon bedenken. Iemand die gemeen een wreed was naar mensen verdiende het niet om engelen vleugels te hebben. "Ik heb trouwens niet alleen vleugels, ik kan ook licht creëren en manipuleren." Valerie maakte een sierlijke draai met haar hand en creëerde een vlindertje van licht in de palm van haar hand. Toen ze haar vingers uitstrekte wees ze naar Charlie ze liet het vlindertje naar hem toe fladderen en voor zijn gezicht liet ze het uiteenvallen in lichtvonkjes. De vonkjes gingen uit voor ze de grond raakten en Valerie keek vrolijk naar Charlie.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie ma dec 08, 2014 12:31 pm
and to be loved is to be the one destroyed
Om de een of andere reden leek het wel alsof meer mensen naar hem keken nu Valerie naast hem zat. Misschien omdat ze dat ook meer durfden nu. Hij wist goed genoeg dat hij nu niet het meest aardige gezicht op dit eiland had. Hij had ook de neiging om er nogal boos uit te zien en zijn houding nodigde ook niet altijd uit om contact te maken. Dat Valerie uiteindelijk die stap had gezet, was voor hem wel verwonderlijk, zeker omdat ze zoveel jonger was dan hem. Hij kon er niet om heen: hij was nogal intimiderend, zeker naar jongere mensen en mutanten toe. Zelfs naar oudere mensen. Die kregen nogal vaak de neiging om weg te rennen als ze hem zagen. Of dat kon ook aan zijn zwaard liggen, als hij dat eenmaal getrokken had. Die gedachte amuseerde hem wel, waardoor zijn glimlach er ineens wel veel oprechter uit zag.
Charlie had wel door hoe blij ze was dat hij over haar sieraad begon. Dus ze was best ijdel, iets waar hij geen probleem mee had. Hij was zelf ijdel en trots, plus een gigantisch ego. Want ja, hoe boos hij soms kon kijken, hij was en bleef wel een aantrekkelijke verschijning. Valerie vertelde hem over de vleugels, en hij snapte wel dat ze daar trots op was. Hij wou ze sowieso wel een keer zien, en al snel beloofde ze hem dat ze het een keer zou showen. Zo, dat was dat. Handig als je een heel klein beetje subtiel de wending van een gesprek kon manipuleren gewoon door je stem te vervormen. En deze keer had ze het niet door gehad, dat zag hij aan haar natuurlijke reactie.
Uiteindelijk moest hij haar wel vertellen over zijn mutatie, en hij bood er zijn excuses voor aan. Niet dat het hem zou stoppen om het nog te gebruiken. En ze leek het ook niet zo erg te vinden. "Geeft niet, zelfs als je dat niet had gedaan was ik wel bij je blijven zitten." Zei ze, en hij glimlachte even opgelucht. "Echt? Da's wel cool van je", Zei hij met een grijnsje. Charlie ging iets verzitten, zodat hij wat meer naar haar gedraaid zat. Het zou er uit zien alsof hij zich meer op zijn gemak voelde, maar dat was ook allemaal gespeeld. Toen hij vertelde over zijn innerlijke radar, had ze ook haar interesse te pakken. Charlie vertelde haar wat hij zag, en ze leek wel blij met het antwoord. Wie zou dat niet zijn? "Look like an angel, act like an angel" Zei ze toen, en hij lachte even om haar woorden.
"Ik heb trouwens niet alleen vleugels, ik kan ook licht creëren en manipuleren." Zei ze toen, en ze maakte een of andere beweging met haar hand. Een vlindertje kwam tevoorschijn en vloog op een gebaar van haar hand naar hem toe. Voor zijn ogen spatte het toen uiteen in een hoop vonkjes, die alweer uit waren voordat ze hem of de grond raakten. "Wow", Zei hij, even te hard onder de indruk van haar voorstelling. Zogezegd. "En je kan echt alles maken wat je wilt?" Vroeg hij toen gespeeld geïnteresseerd. Het werd ergens wel tijd dat hij het gesprek begon af te ronden en hij verder ging met trainen, maar het moest wel subtiel blijven, dus hij besloot om het nog even vol te houden.
Onderwerp: Re: To love is to destroy vs. Valerie ma dec 08, 2014 10:02 pm
~Valerie Monette~
Always find for the things that make you feel happy to be alive
»
Af en toe kreeg Valerie haar twijfels over Charlie. Over de engerie die hij uitstraalde, het leek aleemaal echt maar het voelde toch net niet zo. Zodra ze al was verder was in het gesprek gingen haar twijfels wel weg. Valerie was altijd wel aardig geweest tegen anderen, het gaf haar gewoon een goed gevoel om mensen te laten glimlachen. Ze had dan ook best veel moeite gehad met het ongeluk in de fontein. Ze vond de dag daarna het aller ergst, de blikken naar haar blauwe plekken deden gewoon zeer. Ze was wel een week op haar kamer gebleven. Nog nooit had ze het meegemaakt, roddels achter haar rug om en de blikken van afschuw. Vreselijk, ze vond zichzelf een beetje een aansteller. Anderen hadden dit zo vaak, waarom ging ze er nou zo om piepen? Ach, ze kon ook wel wat leukere momenten bedenken. Ze was bij die aanval gered door Maurim. Hij was echt aardig voor haar geweest. En ze had ook een aussie ontmoet, Felix. Ja van die twee guys kwam wel een smile op haar gezicht.
Valerie had haar mutatie verteld en hij de zijne. Charlie zei dat hij zijn mutatie saai vond, what? Of hij vond het echt saai, of hij vroeg gewoon om een compliment. Alright, een compliment. Ze zei dat ze zijn mutatie gaaf vond en ze vroeg meteen wat zijn innerlijke radar over haar zei. En ze bleek een heel goed persoon te zijn. Wat ze eigenlijk wel had verwacht, anders had ze het toch niet gevraagt? Ook al had ze het verwacht, toch wou ze wel laten zien dat ze goed in elkaar zat. Want ze wist niet of hij zich 100% op zijn gemak voelde en/of hij haar wel vertouwde.
Al snel kwam Valerie neer op haar andere mutatie, die kon ze niet zomaar achterwegen laten. Finish what you start. Ze vertelde wat ze kon en deed meteen een demonstratie. e maakte een vlindertje, leuk toch? Het warm verlichte vlindertje ging zijn kant op en spatte uiteen voor dat het bij hem kwam. Straks schrok hij nog ofzo, onvoorspelbaarheid.. "Wow" zei hij onder de idruk. Yes, hij vond het leuk, teminste dat kwam zo over. "En je kan echt alles maken wat je wilt?" vroeg Charlie. Haar twijfels kwamen weer terug. Zonder dat ze het merkte fronsde ze even. "Euhm ja" zei ze ietswat droog. En nu? Ze wist eigenlijk niet wat ze nog meer kon zeggen. Een awkward stilte ontstond er een beetje. Ze had het idee dat het niet meer veel nu had om hier te blijven zitten. maar ze wou hem ook niet aleen laten zitten.
