It´s just a spider.... &Grace

Als een verloren ziel liep Grace over de gangen heen en had ze geen idee wat ze hier nu eigenlijk deed, ze had sowieso al geen idee wat ze deed op deze rot school maar goed, zo dwaalde ze te ver van het onderwerp af. Verveling, was er iets ergers dan dat? Ze zuchtte even diep waarnaar ze naar de spin op haar schouder keek, die er eigenlijk de laatste tijd wel erg vaak zat. Het was echt Grace's vriendinnetje geworden in de tijd dat ze hier was, ze kon erg goed met de spin overweg en dat bleek uit veel dingen, zo had ze zelfs met de spin doen, durven of de waarheid lopen spelen op haar kamer. Dit was wellicht maar een keer geweest om vervolgens ook nooit meer te doen, het beestje was gemeen en ze leek de regels gewoon niet te begrijpen. Ze was veel te koppig en vond het gewoon te leuk om Grace opdrachten te laten doen of vragen te stellen dat Grace niet meer de kans had gekregen om haar vragen te stellen en opdrachten te geven. Dan vertelde Grace de spin dan wel dat ze gemeen was en zich wel aan de regels moest houden maar goed, wie was zij om een spin regels duidelijk te maken? Precies, de spin werd er dus alleen maar boos om wanneer Grace haar vertelde dat het spel niet zo ging. Rustig liep Grace af op een van de uitgangen naar buiten toe van de school, om een kijkje te gaan nemen bij de kassen sinds het daar een heel stuk warmer was dan buiten, wat betekende dat ze daar een heel leger aan insecten kon vinden. Misschien wist ze nog wel een kleine giftige spin ergens te vinden, gezien dat vast wel erg handig was, gewoon om te weten dat er was. Buiten kwam ze er meteen achter dat het sneeuwde maar dit boeide haar niets, het was maar sneeuw. Hoewel het toch wel erg koud was bleef ze gewoon rustig haar weg naar de kassen vervolgen waar het ineens een heel stuk warmer bleek te zijn. Fijn, dat was ook fijner voor de spin op haar schouder die in de tussen tijd al helemaal was weggekropen in haar jas. Toen ze alleen de kas in was gelopen kwam de spin weer tevoorschijn en Grace voelde de aanwezigheid van zoveel insecten dat het haar helemaal gelukkig maakte. Er kwam een geheel gemeende vrolijke glimlach op haar gezicht terwijl ze door de gangen met bloemen liep en overal kleine diertjes zag lopen. Spinnen, motten, kevers, pissebedden, oorwurmen, vliegen, mieren en kakkerlakken. Ze waren er allemaal en Grace kon ze aanvoelen. Het werd alleen iets minder leuk wanneer Grace een heftige pijn voelde van binnen, wat niet van haarzelf kwam maar van een van haar insecten. Eerst checkte ze op de spin op haar schouder wel goed was maar die liet Grace weten geen pijn te voelen. Wat snel zocht Grace door de kas heen naar het arme diertje die deze helse pijn leed alsof ze in elkaar gekrompen werd door haar eigen bloed. Het was een vervelend nadeel van haar mutatie dat ze de dingen kon voelen die insecten voelde waarmee ze soort van verbonden was, en doordat ze naar de aanwezigheid zocht had ze nu die verbinding gemaakt met al die insecten, en een ervan leed enorm veel pijn. Grace to the rescue. Al snel vond ze een meisje met rood haar die met haar mutatie de spin aan het pijn doen was en Grace liep wat hard en boos op haar af, maar wist zichzelf nog wel redelijk in te houden. Wanneer ze bij het meisje kwam was die woede alweer niet meer van haar af te zien en wist ze haar kalm aan te kijken. Ze ging zichzelf toch zeker nog niet laten kennen. "Wie geeft jou het recht om die spin te martelen?" Vroeg Grace nu terwijl ze beide haar wenkbrauwen optrok en het meisje vragend aankeek. Ze ging met haar kont tegen de tafel kijken en richtte haar blik even op de spin waarbij ze ervoor zorgde dat het diertje niet zoveel van de van de pijn meekreeg door hem rustgevende gedachten te geven. "Geeft dat jou het gevoel dat je onoverwinnelijk bent ofzo? Door een spin die zoveel klein is dan jou het leven te nemen?" Vroeg ze kil met een koude blik in ogen...

Gelukkig stopte het meisje wel meteen met het martelen van de spin wanneer Grace haar benaderde, dan kon ze namelijk zichzelf beter focussen op het rustig houden van zichzelf en hoefde ze zich geen zorgen meer te maken om de spin. Het feit dat het meisje er plezier in had om het diertje te martelen had haar namelijk al boos genoeg gemaakt waardoor ze het nu zeker nodig had om zichzelf rustig te houden, ze moest zichzelf niet laten kennen. Verbaast keek het roodharige meisje haar aan en Grace sloeg haar armen over elkaar heen. “Ik geef mezelf het recht.” Zei ze nadat Grace haar had gevraagd wie haar het recht gaf het diertje zo te mishandelen. Ze liet een klein glimlachje op haar gezicht zien maar Grace keek haar enkel koud aan. Ze had geen zin om nu helemaal te gaan flippen tegen het dus bleef ze gewoon zo kalm mogelijk. Kort keek ze eventjes naar de spin die zoveel pijn had moeten lijden. "Zo, je geeft jezelf dat recht?" Vroeg Grace nu wat spottend aan het meisje waarnaar ze eventjes kort haar blik liet gaan naar de spin, en deze wat vriendelijke gedachtes gaf zodat hij niet meer hoefde te denken aan de pijn die het meisje hem net had gedaan. “Nee, ik voel me niet onoverwinnelijk... Zei ze nu vriendelijk tegen maar ze gokte dat het enkel een act was, dat leek namelijk het meest logies gezien haar eerste antwoord, dit meisje vond zichzelf heel wat. “Ik ben onoverwinnelijk.” Zei ze nu zelfverzekerd en Grace trok nu haar wenkbrauw op, zo die dacht ook niet een beetje veel van zichzelf. Meteen begon Grace te lachen want ze kon het gewoon niet laten, ze kon het niet tegen houden. "Wow, jij denkt wel echt te veel over jezelf, vind je niet?" Zei ze tegen het meisje lachend. Ze wees nu naar de spin die nog op de roos zat die wat ingedoken zat. “Deze spin heeft wel heel veel geleden vind je niet? Maar ja, als jij je vrijwillig stelt om gemarteld te worden; just ask it.” Zei ze toen met een verdrietig toontje waarnaar ze even moest lachen. Grace zuchtte nu eventjes diep waarnaar ze haar hand uitstak naar de spin op de roos die niet wist hoe snel hij haar hand op moest kruipen en naar haar schouder moest rennen. Ze nam echt geen risico's meer, niet naar wat Charlie had gedaan. Hij mocht dan wel denken dat Grace dom was en niet van haar fouten leerde maar dat deed ze wel. Mutanten waren gevaarlijk, gevaarlijker dan normale mensen dus mocht ze wel eens wat voorzichtiger zijn voordat ze onschuldig bloed liet vergieten. "Luister meisje, ik ga het niet nog eens zeggen. Ik ben niet iemand die je voor dom moet aanzien, natuurlijk ga ik me niet vrijwillig stellen om gemarteld te worden, dat doen alleen domme mensen. Dus nee, daar ga ik ook niet om vragen." Zei Grace nu koel. "En waag het eens iets te proberen, ik kan er binnen no time voor zorgen dat ze stikt van de vliegen in je mond dus denk voortaan iets beter na voordat je iets nutteloos gaat zeggen." Zei ze er bot achteraan. "Je bent niet onoverwinnelijk, zeker niet hier op een eiland met meer mutanten." Zei ze er tenslotte nog achteraan...

Erg veel zin had Grace eigenlijk niet om ruzie te gaan lopen zoeken, in ieder geval niet meer met mutanten. Ze had zelf al wel gemerkt dat ze niet de enige was die vervelende dingen kon doen, nee wat dat betrof was haar mutatie nog wel behoorlijk licht. Nu wist natuurlijk niemand dat Grace ook zelf kon veranderen in een insect, al waren de risico's daar een beetje groot aan waardoor ze dat dus maar niet deed. Een keer en het liefst nooit meer. Dat zelfde gold voor mensen met nogal heftige mutaties waarmee ze haar pijn konden doen, dat deed ze toch liever ook wel wat minder. Ze had nog de hele nacht wakker gelegen van helse pijn die de engelen in haar hoofd hadden laten horen, en nog steeds voelde Grace zich wel een beetje brak door het slaap tekort maar ook door de pijn die door haar hele lichaam heen was gegaan. De gedachte alleen al daaraan bezorgde haar de rillingen. Zelf vond ze de beelden nog wel mee vallen, ze had zelf ook al wel mensen zien stikken in kevers, vliegen en kakkerlakken. Zo schokkend waren die niet meer voor haar al waren ze natuurlijk niet heel fijn, het gevoel was het ergst, zeker weten. Het was misselijkmakend gemaakt om zelf te voelen hoe het was om erin te stikken. Wel, zou Grace hierdoor niet gewoon aardig gaan doen, dat zat gewoon niet in haar. Dat was al duidelijk geworden wanneer ze het meisje moest duidelijk maken dat spinnen niet eng waren, het was niet haar sterkste punt. Dat ging het ook nooit worden en ze wilde het ook echt niet hoor. Iewl bah, nee Grace ging niet aardig doen tegen haar medemens, het was walgelijk. Wanneer het meisje haar vroeg of ze zich vrijwillig wilde aanmelden om gemarteld te worden wees ze dit ook meteen af, ja daaag, dat ging ze niet weer doen, al wat dat met Charlie niet vrijwillig geweest. De blauwe plek op haar kaak was nog lichtjes te zien en ook had ze er kleine blauwe plekken op haar heupen aan overgehouden, van de val dan. Grace zei dit dus dan ook maar gewoon waarnaar ze er nog een klein dreigement achteraan gooide, voor mocht ze iets willen proberen. Het was duidelijk dat haar mutatie iets met pijn te maken had dus problemen wilde Grace niet maar ze kon dat gewoon niet laten. Het meisje deed haar armen over elkaar heen. “Nu luister jij maar even MEISJE. Ja, ik zie je als dom aan omdat je gore spinnen op schouders hebt.” Zei het meisje kalm en deftig, die toon beviel Grace nu al niet, wat ze zei even min. Gore spinnen, ze moest eens weten hoe goor mensen soms konden zijn, dan waren spinnen zelfs soms nog schoner hoor. Grace had toch echt wel liever spinnen om haar heen dan mensen, maar dat was waarschijnlijk al wel heel duidelijk voor iedereen. Ze had de nadruk op het woord 'meisje' gelegd maar daar trok ze zich maar even niets van aan. “Ik zou het maar niet wagen om je vriendjes er bij te gaan halen, ik kan ze zo laten ontploffen met hun eigen bloed..” Zei het meisje even waarbij ze met haar ogen rolde en Grace keek haar nu met samengetrokken ogen aan, omdat dat haar zeker niet beviel. De spinnen kropen nu haar jas binnen zodat ze daar veilig zouden zitten, al betwijfelde ze dat eigenlijk. Het meisje bleek dus een of andere bloed manipulatie te hebben? Dat was zeker geen geruststellende gedachte, echt niet. “Iedereen hier op dit stomme eiland die denkt dat hij of zij sterker is dan mij, daar zorg ik persoonlijk voor dat ze in de ziekenzaal te recht komen. Dus ik zal maar op passen met wat je zegt tegen mij.” Zei ze arrogant tegen Grace en even trok ze haar wenkbrauw op. Ze dacht echt de sterkste te zijn he? Well, dat dacht Charlie ook. Waarom moest ze altijd degene tegenkomen die dachten - en soms ook echt - sterker waren dan haar? Not so funny. “Ik wil je nu anders ook wel een gratis reisje daarnaar toe boeken.” Zei ze nu met een lieve glimlach en Grace moest zichzelf echt beheersen. Ze wilde er tegen in gaan, haar uitdagen, maar wist dat het geen goed idee was. Ze wilde niet graag de ziekenzaal in belanden of weer een nacht niet kunnen slapen vanwege de pijn in haar hoofd en door haar hele lichaam. "Sorry maar ik ben niet opzoek naar een reisje naar de ziekenzaal, dan ga ik liever naar Madagaskar of zo, dus als je dat voor me kan regelen mag je zeker terug komen." Zei Grace nu kalm terug tegen het meisje waarbij ze haar schouders ophaalde. "Tot die tijd ben je gewoon hartstikke nutteloos in mijn ogen, dus probeer ook maar niet te denken dat je een of andere queen bent, want dan ben je niet." Zei ze bot er achter aan waarnaar ze wilde weglopen..

Wanneer Grace zichzelf omdraaide om weg te lopen omdat het gesprek haar niet echt meer aanstond voelde ze ineens het bloed in haar lichaam tegenwerken en draaide ze zich zonder dit zelf onder controle te hebben weer om naar het meisje, en het deed ook nog eens een hele hoop pijn ook nog. Ze probeerde de pijn niet al te veel te laten merken aan het meisje door haar gewoon koud aan te kijken, al vertrok ze af en toe wel een spiertje in haar gezicht die erop wees dat ze wel dergelijk pijn leed. “1. Ik ben niet nutteloos. 2. Als er een queen was op dit moment, dan was jij dit zeker niet. En 3 ik ben NIET nutteloos!” Zei het meisje nu boos tegen haar waarbij ze dus even duidelijk wilde laten weten dat ze niet nutteloos was. Nou dat was dan heel jammer voor haar, want in Grace haar ogen was ze ontzettend nutteloos, al was eigenlijk iedereen dat die zichzelf een mens mocht noemen, of een mutant dan. "Volgens mij ben je vergeten te zeggen dat je niet nutteloos bent." Zei Grace droog terug terwijl ze nog steeds probeerde zichzelf zo sterk mogelijk te houden. Damn, dit was wel niet zo leuk meer, die pijn. Serieus, Grace begon steeds meer een hekel te krijgen aan mutanten, ze vond het echt totaal niet leuk meer dan andere mensen hierdoor controle over haar konden hebben. Normaal was ze de enige en wist ze mensen altijd de stuipen op het lijf te jagen, hier had je alleen maar mutanten die ook allemaal dingen konden doen en Grace haar mutatie was duidelijk ook niet de sterkste hier. Daar moest ze eens wat aan gaan doen, want ze liet mensen niet over haar heen lopen. Wanneer haar voeten de grond los lieten en ze letterlijk de lucht in werd getrokken kromp ze een beetje in elkaar, voor zo ver dat mogelijk was gezien haar bloed gestuurd werd. Haar gezicht vertrok eventjes pijnlijk maar ze wist enige geluiden nog tegen te kunnen houden. Gelukkig duurde het niet zo enorm lang voordat ze weer op de grond terecht kwam. Hard kwam ze neer op de harde betonnen vloer van de kassen en keek ze het meisje nu enigzins boos aan. Ze bromde eventjes kort wanneer ze neer was gekomen door de pijn die ze voelde in haar onder rug en pols waarmee ze nogal hard de grond had geraakt om zichzelf een beetje te verweren. "Was dat het?" Vroeg ze nu koud aan het meisje, wat ze misschien beter niet kon doen. Maar he, het meisje kwam wel niet echt ver, Grace zou nog lang niet in de ziekenzaal terecht komen zo. Het meisje had even haar ogen gesloten en keek haar daarnaar met een kwaadaardige glimlach aan. Oh zo, dus dat moest indruk op haar maken, mooi niet! Net op dat moment voelde ze haar bloed weer haar spieren aansturen en maakte ze een beweging met haar hand die ze nooit had willen maken. Hard sloeg ze op haar eigen schouder boven de plek waar een van de spinnen zich bevond. Ze kreunde even kort wanneer ze de pijn van het diertje kort kon voelen al was dit ook al snel weer over, gezien het diertje op slag dood was. Geschrokken keek Grace naar haar schouder en ze voelde haar hart sneller kloppen en lichtjes wat tranen tegen haar ogen aan drukken. Oh mijn.. Ze had zelf een spin doorgeslagen? Hoe durfde dat meisje haar fucking eigen hand te gebruiken? Haar eigen hand had een einde gemaakt aan de spin en dit ging heel diep, echt heel erg diep. Woedend keek Grace het meisje weer aan en zette ze spanning op haar kaken. Dit meisje was echt dood, geen twijfel over mogelijk. Hoewel Grace nogal zo was van de extreme doordachte moordplannen en eigenlijk altijd het grootste geduld had wilde ze dit meisje nu meteen wel de dood in jagen. Dit flikte je gewoon niet, niet met haar eigen hand, verdomme. Ze probeerde zichzelf nog een beetje in de hand te houden maar woede ging door haar hele lichaam heen en haar ogen werden zelfs wazig. Alsof het nog niet erger kon bestuurde het meisje haar hand naar de andere spin en eventjes sloot Grace haar ogen, dat hoefde ze echt niet te zien. De spin van haar kamer was het diertje waarmee Grace eigenlijk de grootste band mee had geschept, die was er gewoon altijd in haar kamer. Ze voelde de angst van het diertje wanneer Grace haar oppakte bij haar poot, iets dat haar ook best wel veel pijn deed, wat Grace ook voelde. Ze maakte de spin duidelijk dat dit niet haar was, dat het meisje de controle over haar lichaam had genomen, dat de spin dus niet moest denken dat Grace dit haar ook maar ooit aan zou doen, want dat zou ze ook werkelijk nooit doen. Ze moest er niet aan denken. Gelukkig begreep de spin haar en ze vertelde Grace dat het wel goed was, dat ze niet bang hoefde te zijn over het lijden van de spin. Dat de spin al lang blij was geweest om tijd te hebben mogen doorbrengen met Grace, daar was ze zo dankbaar voor. Dit raakte haar nog dieper, het idee dat de spin het prima vond en dat ze gewoon ontzettend blij was dat ze zichzelf een vriendin mocht noemen van Grace, haar godin, haar alles. Grace betekende zoveel voor haar insecten, meer dan iemand ooit kon begrijpen, en andersom was dat ook zo. Grace zou ook zo door het vuur gaan voor een goede vriend, en insecten waren enkel en alleen haar vrienden. Het meisje liep naar haar toe en ging nu voor haar gehurkt zitten waarbij Grace haar met een dodelijke blik aankeek. Dit was echt niet 'oke'. “Je hebt twee keuzes: 1 je gaat je andere vriendje opeten óf 2 ik geef je een gratis reisje naar de ziekenzaal waar je droomt over je Madagaskar?” Zei ze waarbij ze naar de grond keek en al snel had Grace haar keuze wel gemaakt. Dan maar pijn lijden en ervoor zorgen dat ze spin niet overkwam, het boeide haar nu echt niets meer, ze zou het wel overleven, de pijn. Dan lag ze maar in het ziekenhuis of wat, ze ging gewoon echt niet een vriend van haar opeten, dat was iets wat je onmogelijk aan haar kon vragen. “It´s your choice, darling.” Zei ze waarbij ze Grace lief aankeek en haar weer een enorme pijn gaf. Haar gezicht vertrok weer pijnlijk en ze wilde net gaat zeggen dat ze dan maar ging voor het gratis reisje naar de ziekenzaal, het had namelijk toch geen zin om nu eigenwijs te gaan lopen doen. Ze had gewoon haar volledig in haar macht door middel met haar bloedmanipulatie. Grace kon er niets tegen doen en dus moest ze dan maar gewoon opgeven. Haar blik viel nu ineens op iemand achter het meisje en ze probeerde door haar nogal wazige ogen te zien wie hun benaderde. Ze slikte even en kwam al snel tot de conclusie dat het Charlie was, ofcourse. Die moest ook overal in de buurt zijn, waarom ook niet. Meteen probeerde Grace zichzelf weer in bedwang te houden, want ze had gewoon vochtige ogen van de emoties en natuurlijk zou hij haar daar vast wel mee pesten. Zo zou hij trouwens ook meer vat krijgen op haar zwaktes en dat moest gewoon echt niet. Ze keek op naar hem en zag hoe hij al een mes trok en hiermee begon te spelen. Kil keek ze hem aan terwijl hij nog achter het meisje stond. "Mag ik een optie toevoegen?" Vroeg hij doodnormaal aan het meisje en Grace bleef hem gewoon goed in de gaten houden met een giftige blik in haar ogen. "Optie 3: je zet haar neer en je loopt hier in een stuk naar buiten. Of er gebeurd iets waardoor je naar de ziekenzaal zal moeten kruipen" Zei hij koeltjes waarbij hij een keer met zijn mes in het rond was gegaan. Er was een lichte verbazing in de ogen van Grace te zien wanneer hij dit zei, waarom zou hij moeite doen om Grace te helpen? Dat meisje wist Grace een bijna ondraaglijke pijn te geven en ze wilde dat ze een van haar vrienden zou opeten. Eerlijk gezegd zou Grace niets hebben gedaan mocht hij in zo'n situatie terecht zijn gekomen. Waarom hij dat nu wel deed was dan ook de vraag, wat zat erachter? "So now it's your choice, darling" Zei hij er achter aan. Ze wilde het liefst nu meteen Charlie dwars gaan lopen zitten en hem lopen afkraken maar besloot dit nog maar niet te doen, nog niet. Nu was dit meisje haar grootste probleem hier. "Ik zou maar beter doen wat hij zegt hoor, kan je niet zien dat hij hartstikke gevaarlijk is? Hij bijt zo je kop eraf." Zei ze nu tegen het meisje terwijl ze haar woedend aankeek waarnaar ze Charlie toch nog wel even met een grijnsje aankeek. Het was dat Grace nu niet zo veel kon doen want anders, had ze al lang het meisje nu besprongen. Stiekem hoopte ze gewoon dat Charlie haar nu een beetje bezig kon houden zodat het meisje haar mutatie los zou laten van Grace, dan kon Grace alvast haar aanval plannen. Haar ogen schoten eventjes kort naar een schep die in de kas stond, die zou ze zo wel eens proberen te pakken. Ze had wel iets nodig hoor, om zichzelf te beschermen. Tegen het meisje en Charlie, mocht er nog wat achter zitten bij hem. Grace was overduidelijk niet de beste vechter dus had ze een wapen nodig om zichzelf mee te kunnen verdedigen, of aan te kunnen vallen..

Grace was serieus niet helemaal blij met het opdagen van Charlie, die had ze er nu echt liever niet bij. Ten eerste al doordat ze nogal emotioneel geraakt was door de spin die ze met haar bloedeigen hand aan een eind had gebracht en het feit dat ze bijna de andere spin ging opeten, dat ging gewoon veels te ver. Dit meisje had serieus een heel groot probleem nu want Grace was niet van plan haar hiermee weg te laten komen, die zou vroeg of laat haar payback krijgen en als het aan haar lag, zo vroeg mogelijk. Ze had nu eventjes een nog grotere haat aan het meisje dan aan Charlie, en die haat naar Charlie was ook behoorlijk hoog sinds ze door hem een nacht lag wakker had mogen liggen van de stemmen en van de pijn. Dit was ook nog wel een beetje aan haar gezicht te zien, dan ze een beetje erg moe was en nogal uitgeput. Het was echt geen pretje geweest om al die pijn te voelen van haar vroegere slachtoffers, om zelf te voelen hoe het was om te stikken in insecten of levend opgegeten te worden. Ze kreeg alweer de rillingen aan de gedachte alleen al, de herinnering van de pijn die ze haar lieten voelen, die drie stemmen in haar hoofd. Het was zelfs in de ochtend nog door gegaan en ze was toen ook echt helemaal gek geworden. Pas toen ze onder de douche was gaan staan gingen ze langzaam weg, lieten ze haar eindelijk met rust. Anyway, ze besloot om toch maar eventjes aan zijn kant te gaan staan want dat was voor nu veiliger, gezien dit meisje wilde dat Grace die spin op zou gaan eten en ja dat ging dus echt niet gebeuren, al kon zij dat wel waar maken. Het was misschien een beetje overdreven door nu meteen te zeggen dat hij haar kop eraf zou bijten, maar dat was ook puur om Charlie toch een beetje te bespotten, ondanks dat ze wel aan zijn kant was gaan staan. Ergens was ze wel blij dat hij haar redde van een erg pijnlijke beslissing maar dat zou ze hem natuurlijk nooit zeggen, ze zou hem al zeker nooit bedanken, echt nooit. Ondertussen zocht Grace ook naar een uitweg, want wie niet sterk was moest slim zijn en hier lag dan ook haar sterkste punt. Gezien het meisje met haar mutatie insecten kon laten ontploffen door hun eigen bloed kon ze ook niet haar dood gaan irriteren met vliegen of iets anders doen met haar geliefde vriendjes, dus een andere uitweg. Wanneer het meisje haar vuist weer balde voelde Grace hoe de pijn weer door haar lichaam gleed en haar bloed iets anders deed dan wat het hoorde te doen. Ze kromp eventjes in elkaar en boog zichzelf wat kreunend voorover. “Ik vind het heel lief van je om nog wat optie´s toe te voegen en ik snap ook wel dat je je vriendinnetje wil redden..” Zei het meisje nu tegen Charlie en even keek Grace haar met grote ogen aan. Pfff, hoe durfde ze haar zijn vriendinnetje te noemen. “Maar dit is de discussie van dit meisje en mij, dus ga je er niet mee bemoeien!” Vervolgde ze nadat ze eventjes had gezucht. "Please, ten eerste, zij is niet mijn vriendinnetje, ten tweede, ik ben niet lief" Reageerde Charlie hierop waarbij hij met meisje kil en dreigend aankeek. "Iewl nee, als ik zijn vriendinnetje was geweest had ik al lang zelfmoord gepleegd." Zei Grace nu met een afkeur in haar gezicht waarbij ze probeerde de pijn te negeren, iets wat maar moeilijk ging, dat was ook wel af te lezen in haar gezicht. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar en drukte met haar hand hard tegen haar borst op de plek waar haar hart zat, waar dit alles nog het meest pijn deed. Hierdoor kreeg ze niet helemaal mee wat Charlie nog tegen het meisje zei want de pijn was daar eventjes te erg voor. Wanneer ze de pijn liet wegzinken blies Grace opgelucht haar adem uit en ademde ze meteen ook weer diep in. Opnieuw liet ze haar blik even glijden naar de schep die in de hoek stond, die was echt zo van haar. “Als je haar wil, kom je haar maar halen.” Zei het meisje nu en djezes, wat een geclaim zeg, alsof Grace een soort object was waar om gevochten werd. Ze wist ergens niet of ze hier nu trots op mocht zijn gezien twee mensen over haar aan het vechten waren of juist niet omdat het leek alsof ze meer als een object werd gezien. Grace voelde nu ook hoe de grip van haar mutatie weg was, ze kon weer weg komen! Nu kon ze alleen twee dingen doen, of ze ging die schep pakken en sloeg die dame eventjes voor haar kop - and oh well, als Charlie er dan toch stond, waarom hem niet ook? - of ze rende gewoon weg en liet Charlie alleen achter met haar. Ze had hier tenslotte toch niets te zoeken, al zat haar het nog steeds wel dwars dat dit meisje erin was geslaagd haar zelf een spin door te laten slaan, daar mocht ze wel voor boeten. Dreigend stapte Charlie op haar af en Grace zette zichzelf al klaar om weg te sprinten, ze wachtte alleen nog eventjes. "Test mijn geduld maar niet" Zei hij tegen het meisje met een lage en dreigende stem. "Want daar krijg je spijt van. Ik geef je nog één kans, en ik stel voor dat je die nuttig gebruikt. Laat haar los, nu" Vervolgde hij met zijn donkere stem en echt hoor, Grace snapte er nu al helemaal niets meer van. Wat deed hij nu? Waarom kwam hij zo voor haar op tegen het meisje, waarom ging hij hier zo op in? Niet alsof hij net namelijk erg zou moeten vinden dat Grace nogal gemarteld werd, dus er moest toch wel wat achter zitten? Wel wist Grace dat zij nu haar kans moest grijpen en snel rende ze naar de schep toe en greep ze het ding bij de stok vast. Ze draaide ze scherpe kant naar het meisje en naar Charlie toe om even duidelijk te maken dat ze niet dichterbij moesten komen. "Hallo! Ik ben geen fucking object waar om gevochten moet worden!" Riep ze nu naar hun beide toe en ze keek ze dan ook allebei even kort aan. "Ik wil ook graag een optie toevoegen als dat mag?" Vroeg ze nu terwijl ze even haar schouders dramatisch optrok en de schep een beetje in de lucht hield. "Namelijk dat als jullie nu niet allebei opzouten en mij gewoon met rust laten dat ik met deze schep in het rond ga slaan op jullie koppen.. Fucking idoiten zijn jullie." Zei ze nu wat grappend maar aan haar gezicht was wel te zien dat ze bloedserieus was. Ze twijfelde er echt niet over om de schep te gebruiken en ze zou ze ook meteen op hun kop slaan als ze haar de kans gaven, zelfs al zou het gewoon om het feit gaan dat ze hun allebei gewoon een ram wilde geven, en dus niet uit zelfverdediging zou zijn..

“Zoals je ziet, is ze los.” Hoorde Grace het meisje zeggen wanneer ze overeind was gekomen om weg te rennen. Kort flikkerde nog de gedachte om gewoon weg te rennen in haar op, gewoon omdat dat makkelijker zou zijn, dan kon Grace alles nog een beetje plannen enzo. Gezien dat helemaal haar ding was, plannen, ze vogelde altijd alles uit met de tijd, hoe ze dingen ging aanpakken. Bovendien was ze nog steeds echt vermoeid van de avond geen slaap hebben omdat ze stemmen in haar hoofd hoorde en de pijn voelde van al haar slachtoffers die ze door de jaren had gemaakt. Ze merkte dit dan ook wanneer ze naar de schep toe rende en het ding snel in haar handen wist te krijgen. Beide draaide ze nu naar haar toe en daar stond Grace dan, dreigend met een schep, eventjes duidelijk maken dat ze echt niet gingen vechten om wie haar mocht treiteren, als dat dan de intentie van Charlie was. Ze wist namelijk nog steeds niet waarom hij haar nu moest gaan lopen verdedigen, waarom deed hij dat? Ze kon het gewoon niet bedenken, iets dat haar mateloos irriteerde. Normaal snapte Grace altijd acties zo goed, maar dit begreep ze gewoon niet. Scheldend dreigde ze met de schep op hun koppen te slaan als ze haar niet heel snel met rust zouden laten. Ze liet hun ook niet een beetje om haar lopen vechten, waren ze gek geworden ofzo? Het meisje keek haar eventjes verbaast aan en begon ineens keihard te lachen. Grace trok haar wenkbrauw op om te laten weten dat het helemaal niet grappig was. Dat ze serieus was en echt met die schep in het rond zou slaan als het moest, met alle plezier zou ze hun allebei een ram op hun kop geven. Nou ja, misschien Charlie niet, zou ze hem eerst vragen waarom hij dit deed want dat wilde ze wel erg graag weten by the way. Na even stopte het meisje met lachen en keek ze Grace nu ook bloed serieus aan. “Weet je, ik neem mijn woorden terug dat ik zei dat je je spin moest op eten.” Zei het meisje met lieve stem maar Grace vernauwde eventjes haar ogen doordat ze het nog niet helemaal vertrouwde. Waar bleef de catch? “Je hebt jezelf nu nuttig gemaakt, dus ja ik laat je straks misschien wel rustig weglopen.” Zei ze vervolgens waarbij Grace eventjes haar wenkbrauw optrok. "Wat heb ik gedaan dan?" Vroeg Grace nu wat verbaast gezien het feit dat het meisje vertelde dat ze zichzelf nuttig had gemaakt. Waarom? Omdat ze hun met een schep liep te bedreigen? Dat was niet bedoeld om zichzelf nuttig te maken voor dit meisje, meer voor zichzelf. Het meisje was tenslotte haar grootste slachtoffer, zij had Grace zelf een spin laten vermoorden en dat ging echt diep. Charlie, ja Charlie wilde ze eigenlijk ook wel een klap geven met de schep omdat hij haar een vreselijke nacht had bezorgd vol pijn en stemmen in haar hoofd, maar misschien wel minder graag dan dat ze die schep naar het meisje gooide.

Ineens voelde Grace hoe haar lichaam weer begon te bewegen zonder dat ze hier toestemming voor gaf, maar doordat haar bloed haar lichaam zo stuurde. Het deed ook weer zeer en het voelde erg naar vooral doordat ze zelf totaal geen controle meer had over haar eigen lichaam, dat voelde nogal zwak. Haar armen tilde de schep op en snel liep Grace naar Charlie toe om hem een flinke klap te geven met de schep op zijn hoofd. Zwijgend en met grote ogen keek Grace toe hoe de jongen voor haar op de grond viel, bewusteloos. Zo bleef ze een tijdje staan kijken, verbijsterd door haar eigen actie, of eigenlijk die van het meisje maar met haar lichaam. Well, dat ging makkelijk, waarom was ze er nog niet eerder op gekomen om hem met een schep op zijn hoofd te slaan? Ergens vond ze het wel echt zo ongelofelijk grappig, hoe ze hem nu net met een schep voor zijn hoofd had geslagen en dat hij daar nu gewoon op de grond lag bewusteloos te zijn. Plotseling ontsnapte een onderdrukte lach uit haar mond en begon ze hard te lachen. Nee echt, dit vond ze dus echt hilarisch, buiten het feit om dat het allemaal de schuld was van het meisje. “We zijn een goed team.” Zei het meisje goedkeurend en Grace keek haar nu ook weer aan. De lach was meteen verdwenen en ze keek het meisje nu weer wat dreigend aan. Ze dacht toch niet echt dat Grace het zou goedkeuren om haar haar lichaam te laten besturen alsof ze een robot was, haar eigen persoonlijke houten danspop? Dat Grace het gewoon zou vergeten, het hele gebeuren met de spin? Want dan had ze het echt mis. “Ik denk dat je nu maar van je vriendje weg moet gaan. Als hij wakker word is hij vast boos op je. Ik wil namelijk niet jullie relatie verpesten.” Vervolgde ze en Grace voelde woede in haar branden, wie dacht ze wel niet wie ze was? Charlie was fucking haar vriendje niet! Grace rechtte haar rug en ging nogal zelfverzekerd met haar schep in haar handen staan. Boos keek ze het meisje aan. "Een goed team zeg je? Are you out of your fucking mind?" Vroeg Grace nu terwijl ze wat stappen naar voren deed en wat verdedigend voor Charlie ging staan, waarom ze dat nu deed wist ze ook niet, misschien omdat ze toch niet wilde dat het meisje hem iets aan zou doen, voor het geval ze nog plannen had ofzo. Niemand anders mocht hem pijn doen op haarzelf na natuurlijk. En ja oke, heel misschien ook wel doordat ze hem ergens ook weer wel mocht. Ondanks dat hij haar een nacht lang alleen maar pijn had bezorgd en ze hem ook echt haatte. Ach ja, hij zou toch niet te weten komen dat ze dit nu deed. "Sorry schat, maar ik ben geen teamspeler." Zei ze nu terwijl ze nog aan het nadenken was over wat ze moest doen. Ineens voelde Grace ook de aanwezigheid van een spin, en zeker geen normale spin. Al was eigenlijk geen enkele spin een 'normale spin' ze hadden allemaal hun eigen namen enzo, maar deze spin had iets speciaals. Een Chilean Recluse Spider, eentje waarvan je misschien zou denken dat hij onschuldig was omdat hij niet zo groot was en er ook redelijk normaal uit zag, al was hij toch ook wel een beetje apart. Toch, deze spin was behoorlijk giftig. Meteen kwam er een grijns op haar gezicht en keek ze hem meisje wat lachend aan. De spin kwam al snel naar hun toe gerend tussen de vele bakken met planten door. Grace begon eventjes wat dreigend met haar schep te bewegen om het meisje af te leiden zodat ze spin zijn weg kon vinden naar haar voeten. "Ik, mijn lieve schat, heb dan misschien wel geen handige mutatie waarmee ik iemand zo makkelijk pijn kan doen als jij." Zei ze nu, puur om het meisje bezig te houden. Ze deed wat stappen dichter naar haar toe wanneer ze spin nu haar schoen op kroop. Hij ging alleen niet haar broekspijp naar binnen, de spin had geen hele krachtige kaken dus ze kon niet door heel veel huid heen komen om zo de schade wat groter te maken. Bij haar enkel en vlak bij een belangrijke ader zette de spin zijn kaken in de huid van het meisje, iets dat ontzettend veel pijn moest doen en ze mocht ook eigenlijk ook wel meteen naar de ziekenboeg toe. Ze had voor de beet van deze spin tegengif nodig, want er bestond een kans dat ze het misschien niet zou overleven. Die kans was wel erg klein want maar 3 of 4 procent ging dood aan het gif van deze spin, maar het zou wel geen fijne wond worden. Het vlees zou helemaal worden opgegeten door het gif en als het niet snel gestopt zou worden zou dit een hele grote open wond worden. Grace keek haar grijnzend aan wanneer het diertje zijn kaken in haar huid had gezet en deze goed doordrukte. "Maar ben daarom nog niet iemand die je moet aan moet zien als 'ongevaarlijk'." Zei ze nu, omdat even duidelijk te maken. Ze had al genoeg gepikt van andere mensen, ze al genoeg over haar heen laten lopen, en dat zou nu stoppen. "Als ik jou was jou ik maar snel naar de ziekenzaal gaan, het duurt niet lang en voor je het weer heb je een grote open wond van rottend vlees." Zei ze nu koud terwijl ze het meisje met een hatelijke blik aankeek. Ze haalde nu eventjes haar schouders op. "Oh en er is een percentage dat hier ook al sterft dus, echt, ik zou maar een beetje snel zijn." Zei ze er luchtig achteraan. Het percentage hield ze maar voor zich, dat hoefde ze niet te weten..