They call me homewrecker, I broke a million hearts just for fun (+Adrian)

“I’m back bitches!” schreeuwde Amber door de gangen en hamerde op de deuren, terwijl ze langs de deuren liep. Ghehehe. Ze hoorde geïrriteerde stemmen, maar het boeide haar niet. Ach, kind, het boeide haar zo weinig, you have no idea. Amber stapte haar eigen kamer binnen en liet zichzelf op de grond vallen. Haar hand schoot naar haar bh, waar haar Blackberry in zat. Ze zocht haar muziek op en koos het liedje, haar anthem, het liedje waarvan ze dacht dat het gewoon over haar geschreven was. Dat kon best tho, de zangeres was ook Engels. En Amber ook. Luidkeels zong Amber met de muziek mee en ze gooide de kleding van Olivia uit. God, wat had dat kind haar aangetrokken? Ugh. Amber gooide het vliegensvlug uit. Als ze tijd had, zou ze het in een heksencirkel verbranden. Amber deed haar eigen vertrouwde kleding aan en genoot van de dertien centimeter hoge hakken die weer aan haar voeten zaten. Haar hakken…het was gewoon haar trademark. Hakken = Amber Brown.

Ze ging aan haar kaptafel zitten en bekeek haar gezicht. God, wat had ze zichzelf gemist. Dit kreeg je dus als je met personen omging die niet helemaal hetzelfde waren als jij. Het hele akkefietje had Amber nooit willen doen laten gebeuren, maar ze verwachtte niet dat het kind ging praten. Als het kind wel ging praten, dan zou ze een reden hebben om haar te kunnen aanvallen. Toch had Amber wel het gevoel dat er iets ging gebeuren. Ze voelde het, she had an eye for trouble. Maar ze was niet bang, o God, schei uit. De dag dat Amber Brown ergens bang voor is, is de dag dat ik mijn gehele vuist in mijn…oké, je snapt wat ik bedoel. Ze pakte haar eyeliner en begon de dunne lijntjes rond haar ogen dikker te maken. Ze begon steeds meer op zichzelf te lijken. “Ik ben Amber Brown” zei ze tegen zichzelf “En ik heb nergens spijt van.”

En daar kwam het. De deur werd open geblazen. Amber keek niet op of aan, ze had het verwacht. Heel langzaam draaide ze haar hoofd, een glimlach waarbij ze haar tanden ontblootte stond op haar gezicht. “I was wondering when you were about to show up” zei ze sarcastisch en rolde met haar ogen “Luister, wat ik heb gedaan tegen die kinderen, is hun eigen schuld. Zij vragen erom, dus dan krijgen ze het . Misschien ben ik wel een beetje bipolair…” Amber liet haar vinger over haar kin gaan en keek nadenkend in de lucht. “Misschien is het dat wel waarom ik lach wanneer ik de shit uit iemand sla.”

Amber stond op, er was nog een paar meter tussen haar en de jongen verwijderd. “Olivia del Rey is…een heel raar meisje. Ik had het gevoel dat ik voor haar moest zorgen en ik deed dat op mijn eigen manier. Als….als een klein hondje dat je op straat vind snap je wat ik bedoel? En in mijn hometown zouden ze zo’n hondje een ‘bitch’ noemen. Dus in context van deze metafoor: Olivia del Rey is a total bitch.” Ze glimlachte en sloeg haar armen over elkaar. “O, en je vriendin…well, daar is geen metafoor voor, she just sucks a lot of…” En ze sloeg haar hand eventjes voor haar mond om het woord niet te hoeven zeggen. Schattend keek ze hem aan. Ze wist dat ze hem hiermee razend zou maken, maar kom op. Konden die twee meisjes hun eigen hachje niet redden?

“Je hebt de verkeerde aangepakt en daar zal je voor boeten.” Door die verdomde alcohol was het voor Amber een stuk moeilijker om op zijn woorden te reageren, maar ze had nooit verwacht dat hij haar al meteen vast zou grijpen. Hij draaide haar pols tegen haar rug en een kreun ontsnapte uit haar mond. Oké, dat deed best zeer. Maar ze was de pijn gewend, het was eigenlijk wel fijn voor haar om eens concrete pijn te verzinnen. “Wat intiem ineens” kon ze er nog net verleidelijk uitpersen en zocht in de ruimte naar wapens, iets wat ze kon doen. “Nog enige laatste woorden, darling?” hoorde ze hem zeggen en hij gooide weg, waardoor ze op de grond lande. Een pijntje schoot bij haar nagel naar binnen. Gescheurde nagel. Woede kwam bij Amber op. Oké, wilde hij het hart spelen? Dan zou ze doen waar ze goed in was: mensen helemaal afmaken.

Razend draaide ze zich om en staarde naar zijn ogen. Zwart. Zijn mutatie? Misschien was dit dan eindelijk een waardige tegenstander. Alle mensen die ze op dit eiland had getraceerd had ze beschouwd als tijdverspilling. Maar dit zou nog wel eens interessant kunnen worden. Ze sloeg haar haren naar achter. “Jazeker wel, darling” want Engels “dat als ik klaar met je ben, je wenst dat je nooit geboren was. En als ze dan je restjes bij elkaar rapen, je eindelijk realiseert dat dit de grootste fout van je leven was.” Ze legde haar handen op de vloer en liet haar mutatie werken. Ze werd, door de kracht van de wind, op hem afgelanceerd. Toen ze bij haar doelwit was, sloeg ze haar armen om zijn nek en haar benen om zijn middel.

Ze glimlachte en zette toen haar nagels in zijn gezicht. Het was niet haar gebruikelijke stijl, maar de nagels waren scherp, dus het was beter dan niets. En ze drukte zijn huid in. Maar op dat moment realiseerde Amber ook dat ze zich nu moest concentreren. De alcohol was nog lang niet uitgewerkt en dit was nog maar het begin van het zware gevecht dat ze nu aanging.

“De enigste die hier vandaag in stukjes eindigt ben jij.” Amber glimlachte. Als hij dat geloofde, wie was zij dan om dat beeld te vernietigen, zoals ze hem zou vernietigen? Maar al gauw had ze de tegenaanval ingezet en zat ze op hem. “Je kon er niet genoeg van krijgen zeker?” Amber gaf hem een harde por in zijn gezicht, en drukte door. “Second best is never enough for me, baby” gromde ze agressief en ging verder met het bewerken van zijn gezicht. Haar nagels deden haar effect, met een grijns keek ze naar de kleine wondjes die in zijn gezicht ontstonden. Ze zeiden dat rood de kleur van bloed was, maar voor haar was het de kleur van victorie. Hij zou vast en zeker snel weten wie hier de gestoorde gek was en dus ging winnen.

Maar hij gaf het niet op. Een paar flinke stompen in haar ribben waren genoeg om hem los te laten en naar adem te happen. O, that was gonna hurt tomorrow. Ze probeerde op adem te komen, maar daar was geen tijd voor. Al gauw had hij met zijn vlakke hand in haar gezicht geslagen. Amber greep haar gezicht beet, kreeg een flashback. Haar vader stond tegenover haar, sloeg haar in haar gezicht, net zoals Adrian net had gedaan, omdat ze haar geld niet aan hem had willen afstaan. Dat deed ze alleen maar zodat hij geen drugs kon kopen. Ze had zich zo verdrietig gevoeld. Maar dat meisje was hier niet meer, ze zou al haar tegenstanders, ALLEMAAL, met de grond gelijk maken. Ook deze jongen. Maar hij had duidelijk gebruik gemaakt van de tijd dat zij op adem moest komen, want ze voelde zijn arm om haar nek.

Maar ook zij zou het niet opgeven. Ze had zichzelf een belofte gedaan: je sterft pas als je alles gegeven hebt. Daarom zetten ze haar tanden in zijn arm en beet. En niet zoals je op een stukje vlees beet, maar zoals een leeuw in de nek van een schaap beet om hem te vermoorden. En ze beet, en ze beet steeds harder, net zolang tot hij zijn grip om haar zou verslappen. En net toen Amber de ijzeren smaak van bloed in haar mond voelde, zag ze haar kans. Ze pakte zijn arm beet en trok hem langs haar heen, zodat ze nu achter hem stond. Er zat een veeg bloed op haar gezicht en ze veegde het weg. Snel liep ze naar hem toe en draaide hem met een hand op. Net als hij haar net had geslagen, raakte haar vlakke hand zijn wang, maar ze stopte niet. Ze bleef hem slaan, op elke mogelijke plek haalde ze met haar vuist naar hem uit. De bekende waas verscheen voor haar gezicht. Ze moest haar opgekropte woede kwijt en deze jongen was de perfecte boksbal.

Ze hamerde erop los, ze moest de shit uit hem slaan. Ergens groeide er in Amber een jaloers gevoel. Die twee sletjes hadden een jongen die voor hen opkwam. Die duidelijk diegene die hen pijn had gedaan op ging zoeken om diegene te straffen. Amber had dat niet en dat zou ze ook nooit hebben. En dat gaf haar alleen nog maar meer razernij. Ze moest deze jongen afmaken, met de grond gelijk maken, en er voor zorgen dat de gieren zijn lichaamsdelen terug zouden vinden in de Sahara. Maar dat was nog zo makkelijk niet. De jongen scheen niet zomaar op te willen geven, maar Amber moest door blijven slaan. Ze kon niet anders. Dit is wat haar Amber maakte, als ze nu opgaf dan zou ze haar eigen principes aan de kant geven. En ze wilde gewoon…ze wilde gewoon dat hij haar niet ongestraft kon straffen. If you know what I mean.

Maar de alcohol was op dit moment haar grootste vijand, terwijl het normaal gesproken haar beste vriend was. Voordat ze het wist had Adrian zijn armen om haar heen geslagen en haar tegen het bureau aangegooid. Ze voelde hoe de rand van het bureau hard in haar rug kwam, ze hoorde zelfs iets kraken. Was dat schadelijk? Amber hapte naar adem en probeerde naar hem uit te halen, maar hij greep haar haren beet en smeet haar gezicht tegen het hout aan. “Wie weet onthoud je nu wel wat er duidelijk gemaakt moet worden…” Amber zag het zwart worden voor haar ogen. Nogmaals raakte haar hoofd het tafelblad en de pijn die in haar hoofd aanwezig was, werd bijna ondraaglijk. Ze wilde haar hoofd vastgrijpen, maar hij hield haar haren beet, iets dat haar hoofdpijn alleen nog maar versterkte. Een kreun van pijn ontsnapte uit haar mond. “Het enige dat jij moet onthouden…” zei Amber zwakjes en haar hand ging over het bureau “…is dat….” Ze hijgde en voelde uiteindelijk haar doel “….you can’t fuck with Amber motherfucking Brown.” Ze greep het boek vast en haalde uit naar achteren. Ze raakte iets, ze wist niet wat het was, maar gaf een flinke ruk. Pijn schoot door haar hoofd, hij had er een paar haren uitgetrokken.

Ambers gezicht was beschadigd, net zo erg als zij het gezicht van zijn vriendin had beschadigd. Amber greep naar haar haren. Een hele pluk was er weg. Oké, als ze het zou borstelen zou het wel weggaan, maar…maar haar prachtige haar. Ongelovig staarde ze naar de pluk haar die de jongen in zijn handen had. Ze begon kei-en keihard te krijsen. “JE GAAT ERAAN, IK GA HEEL JE LEVEN TOT EEN MOTHERFUCKING HEL MAKEN!” De woede die in haar ontlaadde, liet haar de pijn in haar hoofd negeren. Want ze had pijn, zo verschrikkelijk veel pijn. Ze greep de houten stoel die bij het bureautje stond beet en sloeg het tegen hem aan. De poot brak af en ze probeerde het beet te grijpen, maar ze miste. Daaruit viel ze uit balans en viel tegen het bed aan. De hoofdpijn…haar dronkenschap…het werkte allemaal niet mee. Maar ze moest hem afmaken, het moest. Hij had haar grootste schat aangeraakt: haar haren.

Ze begon alles wat binnen hand bereik was naar hem te gooien. Kussens, haar matras, het lampje van haar bureau, de boeken die op haar bureau lagen, ze trok zelfs een laatje uit haar nachtkastje en gooide het naar hem. De ravage die aangericht was, was enorm. Maar Amber was zichzelf kwijt, ze was nog nooit in haar leven zo razend geweest. Door de ravage sprong ze op hem af en stond vlak voor hem. Ze bracht haar knie in zijn buik en bracht haar handen om zijn nek, klaar om hem de genade slag te geven. Maar…haar fucking dronkenschap. Haar fucking dronkenschap….

“This isn’t over before I say so.” “You hell right this ain’t over, ‘cause it’s over when I see your head laying down under my bed, bleeding the shit out of it.” Razend was Amber. Razend. Het was misschien maar haar, maar het was voor Amber iets dat haar aangaf dat zij er was. Bovendien wilde ze haar haren laten groeien, tot ongeveer op haar kont. En deze jongen had dit nu verpest. Ze werd gek, het leek wel of iemand Amber Brown eruit had gegooid en Medusa er voor in de plaats had gezet. De jongen ging te ver. In het gevecht met Aly had zij het opgegeven, maar Amber Brown gaf niet op. Ze zou nooit opgeven, ook al had de jongen haar nu al weer op de grond gewerkt. Haar lichaam zei nee, maar haar mentaliteit zei ja. Haar lichaam voelde gebroken aan, maar ze kwam weer overeind. De pijn in haar knie was hels. Dit hele gevecht was de hel. Maar opgeven was geen optie. GEEN FUCKING OPTIE.

Ze werd aan haar haren overeind getrokken. Een enkele traan liep over haar wang en ze veegde hem weg. “Geef op, dit haal je niet.” “Nooit” gromde ze agressief terug en gaf hem met haar elleboog een flinke stomp in zijn maag. Ze draaide haar lichaam zo dat ze nu heel dicht tegen hem aan stond. Haar hand schoot uit en haar hand pakte zijn wangen beet. Het vuur was in haar ogen te zien dansen, ze leken nog leger en ziellozer dan normaal. Ze keek hem recht in zijn zwarte ogen aan, maar ze was geen seconde bang voor wat ze zou zien. “Ik heb je kleine vriendinnetje op haar knieën gekregen, smekend voor mijn genade. Ik heb je kleine, sletterige vriendin gebroken. En ook jij zult hier dadelijk op je knieën zitten, smekend voor mijn genade. Maar dan maak ik een uitzondering, dan laat ik geen genade zien. ” Ze drukte haar nagels weer even in zijn gezicht en sloeg hem toen in zijn gezicht. Amber liep weg van hem, achteruitstappend.

Amber wankelde op haar schoenen. Als ze een Pokémon was, had ze nu nog 20% aan levels. Maar ze was geen Pokémon, ze was Amber Brown. Ondanks dat ze het gevoel had dat ze doodging, bleef ze de jongen aankijken. “Moe?”

Ze had het idee dat die opmerkingen tegen het verkeerde been waren, maar het boeide haar geen reet meer. Amber wilde hem zien bloeden. Hij leek ook helemaal niet meer op de jongen die hij was geweest. Was dit zijn mutatie? Ging hij nu werkelijk zijn mutatie gebruiken? Maar Amber was er klaar voor. Klaar voor de storm die ging komen. Ze blies een stukje haar weg en ging in aanvalspositie staan. Ze knipperde even met haar ogen en…en toen had hij opeens enorme vleugels. Hij stoof op haar af. Amber draaide zich om, klaar om weg te rennen, maar het was al te laat. Hij had haar bij haar armen gegrepen en sleurde haar mee het raam uit. En opeens…vlogen ze.

Als het niet de meest bizarre situatie ever was geweest, dan had ze er nog van kunnen genieten, maar ondertussen probeerde Amber zich los te trekken en te wurmen. Maar het lukte niet, ze haatte het om toe te geven, maar hij was veel te sterk voor haar. Daarom sloot Amber haar ogen en wachtte op de klap die ging komen. En met een enorme klap kwam ze op de grond terecht. Er verscheen nog net geen krater in de grond en Amber rolde zelfs over het gras nog een stukje door. Het was alsof haar lichaam open spleet. Nog nooit had ze zoveel pijn in haar hele lichaam gevoerd. Zwaar hijgend lag ze op de grond. Ze ging dood, ze voelde het. Amber hoestte en keek naar boven, maar ze zag niets meer, alleen nog wat dichtbij was. Later zou ze hier vast nog respect voor hebben, dat hij haar klein had gekregen. Want er waren een paar mensen die het op dit eiland hadden geprobeerd: Charlie, maar ze had hem overwonnen door hem dood te zwijgen en extreem vrolijk in zijn buurt te doen. Het was simpel voor haar geweest om haar act van vrolijkheid op te zetten. Eerst was het om met Olivia om te gaan, maar later zag ze dat hij zich er aan irriteerde. Aly, maar zij had het opgegeven. Waarom? Omdat Amber meedogenloos was, ze had het meisje met de grond gelijk gemaakt. En waarom, als je er over nadacht? Om iets heel onbenulligs. Gabriel, maar Gabriel was een ander verhaal….Gabriel had haar pijn gedaan om een emotionele manier en ondanks dat ze van hem gewonnen had door hem te negeren en buiten te sluiten, had ze alle symptomen van een meisje met een gebroken hart. Ze zag alle gezichten van de mensen voor zich. Grace was erbij. Sierra. Wat moest die wel niet van haar denken? Max…ze was haar oude vriend een verklaring schuldig.

Amber werd van de grond getild en hard tegen een boom aangesmeten. Een gil van pijn ontsnapte uit haar mond. Ze ging dood…ze ging toch dood, wat zou het nog langer uitmaken? “Dood?” Ze hoorde het woordje. Dood. Dood. Dood. Het spookte in haar hoofd rond. Was ze bang voor de dood? Dat niet, maar ze had het gevoel dat ze hier nog veel onafgemaakte zaken had. Amber hoestte een plas bloed op. Het schoot haar lichaam uit en landde op het gras, dat meteen rood werd. Het liep langs haar gezicht, maar ze vond de kracht niet om het weg te vegen. Heel voorzichtig tilde ze haar hoofd op, keek Adrian aan. De blik in haar ogen zei genoeg: hij had gewonnen. “This…” en ze hoestte, nog wat bloed ophoestend en greep de boom vast. “Isn’t….” Amber viel op de grond, ze was eindelijk verslagen. Ze staarde naar Adrian. Ze hoorde het vuur branden. “Over…”

En toen draaide ze haar hoofd weg van hem. Ze zag hem staan. Max. Een traan liep over haar wang. Ze had gedacht dat God haar zou sparen, dat haar daden van eerst werden verheven boven de daden die ze op deze school had begaan. Maar er was duidelijk geen plek voor haar in de hemel en daarom werd ze afgezonden naar beneden. En als ze er zo over nadacht, dan verdiende ze dat. Iedereen, letterlijk iedereen, haatte haar. Grace, Charlie, Aly, Olivia, Adrian, Gabriel, haar ouders, zelfs Sierra zou haar haten als ze dit ooit te horen kreeg. En Max…zou hij haar haten? Ze waren vrienden, natuurlijk waren ze vrienden, maar het was zelfs voor vrienden mogelijk om elkaar te haten. Ze had een meisje aangerand. Ze had een ander meisje helemaal naar beneden geslagen, haar hand laten opsteken om aan te geven dat ze niet meer kon. En voor wat? Voor wat eten? Amber was alles geworden waar ze vroeger tegen gestreden had, dus haar straf was alleen maar logisch. Ze zag het donker worden voor haar ogen en het enige dat ze nog kon doen was haar hand uitsteken naar Max, hopend dat hij diegene zou zijn die haar naar de poort zou brengen.