Let´s Play In The Cold &Maurim

Kelsey keek hem aan alsof hij het liefste zei wat ze ooit had gehoord. Met zijn hand in zijn mauw wreef hij haar tranen weg. “Tuurlijk mag je dat”zei hij met een grijnsje, toen ze aan hem had gevraagd of ze hem nu wel mocht houden. Kelsey wilde gewoon niks anders dan de hele tijd bij hem blijven. Ze keek hem met een stralende glimlach naar hem terug, maar toen hij onvoorspelbaar grijnsde; verdween de stralende glimlach. “Op één voorwaarde.” Ze keek hem even nieuwsgierig aan en luisterde rustig naar zijn voorwaarde. “Dat je me op tijd mee neemt naar buiten om te spelen?” Zei hij met een lief glimlachje, terwijl hij even zachtjes over haar rug aaide. Kelsey voelde zich nu al een stuk beter als daarnet en ze knikte vrolijk. “Als je wil kunnen we nu ook wel naar buiten, het bos in misschien?” Zei ze, terwijl ze hem nog een laatste snelle kus gaf.
Ze stond van hem op en pakte haar jas; en de tennisbal van Maurim. Haar jas was nog steeds een beetje nat aan de buitenkant, door de jongens die haar hadden bekogeld een uurtje geleden of zo. Ze wist niet hoeveel tijd er eigenlijk verstreken was gegaan sinds ze bij Maurim was. Ze had ook helemaal geen idee hoe laat ze hier binnen was gekomen. Maar de tijd was ook zo voorbij gevlogen door de leuke en awkward dingen die hier zijn gebeurd.

Kelsey keek even om, toen ze haar jas aan het getrokken en wachtte rustig hoe Maurim ook mee ging. Ze keek toe hoe Maurim weer terug veranderde naar zijn Huksy vorm. Met een lachje die haar mond verliet liep ze de cafetaria uit. Ze wist waar ze het bos kon vinden dus liep ze ook gelijk in de goeie richting. De koude winterse lucht voelde een beetje koud, maar wat had ze anders verwacht? Ze had Maurim echter beter gemaakt met haar mutatie, waardoor ze zonet ook warmer van geworden was. Met een vrolijk gezicht keek ze toe hoe Maurim ook weer genoot van het buiten zijn. Zo blij had ze een hond nog nooit gezien.

Ze liep een beetje door, want de koude wind maakte haar toch best wel koud. En dan kon je beter onder de bomen komen. Ze zeggen niet voor niets: hoge bomen vangen veel wind. Nadat ze uiteindelijk aan kwam in het bos zei ze Maurim, terwijl ze de bal ver weg gooide:“Cutie, catch!” Ze had hem immers beloofd om veel met hem te spelen. Dat was dan ook precies waarom ze de bal zo ver mogelijk weg gooide dieper het bos in. Een buiten wandeling waar geen sneeuwballen rond haar oren vlogen, maakte een boswandeling toch wel leuker. Ze hoopte alleen niet dat de jongens hier heen zouden komen, want dan zou ze echt helemaal ingepeperd worden.
Ze zag dat Maurim alweer terug rende met zijn bal in zijn mond. Er ontstond een vrolijke grijns op haar gezicht, het zag er best wel hilarisch uit als je bedenkt dat de husky ook gewoon een jongen was. Tenminste wel een jongen die nu van haar was. De gedacht dat ze hem zonet nog had gekust vond ze helemaal geweldig. Het gevoel dat ze nu nog voelde kon ze gewoon niet beschrijven, zo geweldig was het.

Kelsey gaf Maurim een aai en een kus. “Je vind het toch niet erg dat ik je een cutie noem?” Het was een ja en nee vraag, dus ze wist dat hij er wel antwoord op kon geven in zijn husky vorm. Iets wat ze gelukkig wel kon verstaan. Ze gooide de bal weer ver weg. Kelsey kon niet precies zien waar de bal terecht was gekomen, maar ze wist dat Maurim hem wel zal vinden. En anders vond hij haar wel weer en zou ze hem mee helpen zoeken.  

Met haar handen in haar zakken liep ze een stukje vooruit. Ze had het koud en kon dan maar beter niet stil blijven staan. Kelsey probeerde nog zichzelf een beetje warm te krijgen met haar mutatie, maar het werkte niet echt omdat ze het gewoon te stil vond in het bos. Het was echt zo stil in het bos, alsof er iemand dood is gegaan en ze een paar minuten stil moesten zijn. Maar eigenlijk hadden alle vogels en andere dieren hadden al een plekje gevonden om hun winterslaap te houden. Dat wilde zij eigenlijk ook wel doen. Slapen vond ze toch altijd wel erg leuk om te doen, dus waarom geen winterslaap? Ze wist daar nu al snel het antwoord op, want ze kon Maurim gewoon niet alleen laten in de winter. Zelfs een hond moest uitgelaten worden. Maar ze vond het ook niet erg om met hem uit te gaan, ze vond het zelfs wel erg leuk om te doen.

Ze keek even naar beneden naar haar voeten. Het knerpen van de sneeuw was gewoon zo´n een raar geluid. En dat het dan gebeurde onder haar voeten (net als bij elk mensen of mutant wel gebeurde). Zo raar.
Kelsey keek op toen ze Maurim hoorde keffen. Hij kwam in een drafje op haar afgelopen, maar zonder bal. Oké, hij was zijn bal dus kwijt. De husky zette zijn voorpoten tegen haar aan en wreef met zijn hoofd tegen haar buik. “Ik help je wel.” zei ze lief en behulpzaam. Ze had hem al geholpen vandaag en hij haar ook, dus ze vond het helemaal niet erg om hem nog een keer te helpen.
Zoekend keek ze om zich heen, want ja wat moest ze anders doen? Maurim zonder bal verder laten spelen? En ze voelde zich toch ook wel een beetje schuldig, dus vond ze het wel goed dat ze hem nu ging helpen. Kelsey was zelf ook eventjes vergeten waar ze de bal heen had gegooid. Was het nou links? Of toch rechts? Ze had stiekem geen idee meer, maar ze wilde Maurim niet teleurstellen. Dus liep ze richting het bosje waar hij zonet had gekeken. De bal moest ergens in de buurt liggen. Met haar handen deed ze de bevroren takken van het bosje opzij. Daar was hij ook niet te vinden. Met een bedroefd gezicht zocht ze verder. Haar handen werden een beetje koud door de bevroren takken, maar ze kon zich nu niet even snel concentreren op haar mutatie; maar op het zoeken naar de bal. Als ze zich wel zou gaan concentreren dan vloog het bosje ook gelijk in de fik en dat wilde ze ook weer niet.

Haar gezicht klaarde op, toen ze wat rond´s zag liggen in de sneeuw achter een struik. Jammer genoeg had de stuik allerlei doorns eraan. Ze wilde liever de moeite niet aan Maurim overlaten, want zij had zijn bal immers weggegooid. En dit keer mocht ze hem zelf gaan halen. Ze voelde zich een beetje alsof zij nu de hond was, maar dat boeide haar niet zo. Met een opluchting in haar stem zei ze:“Ik heb hem geloof ik gevonden.” Ze was wel blij dat ze hem gevonden had voor hem, maar hoe ging ze de bal pakken? Een beetje onhandig probeerde ze een paar takken van het doornige bosje af te breken om er beter bij te kunnen. Op een klunzige manier deed ze een been over het bosje. De doorns waren nu wat scherper doordat ze bevroren waren, dus ze prikte ook gelijk door haar broek heen. Het deed best zeer, maar ze brandde zich erdoor. Letterlijk brandde, want ze liet haar lichaam een beetje opwarmen zodat de doorns met ijs wat gingen smelten. Ze stopte maar snel weer, want als Maurim haar nu zou aanraken zou ze omvallen. Ze stond al zo onstabiel. Kelsey zwiepte haar andere been erover heen en ze stond precies op een randje van de sloot. Waarom had ze die sloot niet gezien?! Ze kneep haar ogen samen om te kijken of de bal werkelijk aan de andere kant van de sloot lag. En ja hoor, dat had zij weer. Ze keek even opzij om te zien of Maurim in de gaten had welke kant ze opging. Ze wilde niet dat hij zich zorgen ging maken, wat ze nu ook van plan was. Ze schuifelde een beetje naar voren, zodat ze net op een schuine stukje van de sloot stond. Het was best een diepe sloot, maar daar probeerde ze niet te veel over na te denken. Kelsey probeerde een beetje stabieler te staan zodat ze naar de over kant kon springen. Door de sneeuw was het niet zo heel erg stabiel, maar ze probeerde zo goed mogelijk te blijven sta.... De sneeuw onder haar voeten gleed naar voren toe de sloot in en zij viel met een gil mee de natte sloot in. Ze zat in de sloot en ze zat helemaal onder de sneeuw. “Maurim?” vroeg ze voorzichtig.  

De sneeuw zat overal: op haar jas, hoofd, armen, broek en nog een beetje bij haar jas in. Dat had het bij haar jas in zat was nog wel het ergste, maar dat was wel het makkelijkste weg te halen met haar mutatie. Een beetje voorzichtig riep ze naar Maurim toe. Het was best wel dom van haar dat ze had gedacht om over de sloot heen te springen. Natuurlijk kon hij dat wel makkelijker doen, want hij had als husky grote poten waardoor hij niet ver in de sneeuw wegzakte.

Ze probeerde al een beetje sneeuw van haar hoofd weg te krijgen, maar toen ze Maurim zag dat hij weer terug veranderde naar zijn jongensvorm; ja, dan had je al snel Kelsey´s aandacht weer te pakken. “Ik ben hier.” zei hij geruststellend. Een onschuldig glimlachje sierde haar lippen. Hij dacht waarschijnlijk ook wel dat ze dom was geweest om over de sloot te gaan springen.
Maurim vervolgde al snel:“En ik heb een idee, wacht.” Ze keek rustig toe hoe Maurim zich ook in sloot liet glijden. O, wat romantisch dit, dacht ze. Maurim stond met een grijns voor haar. Ze wilde nu ook terug grijnzen, maar door de kou die ze had kon dat niet zo goed. Hij drukte snel een kusje op haar lippen, en ze nam zijn kusje aan. Dat werkte wel een beetje om warm te worden.

“Okay, niet schrikken.. Husky is niet mijn enige vorm.” Zei hij waarschuwend. Kelsey knikte en keek hem nieuwsgierig aan. Wat was hij van plan? “Als je op mijn rug klimt en je goed vast houd, kan ik je hier wel uit krijgen” zei hij iets wat bedenkelijk. Oké, dat kan ze wel. Wat kon ze eigenlijk niet? Ze keek met verbazing toe hoe Maurim naar een wolf veranderde. “O. My. Gosh. Dit is zo awesome.” Zei ze met enthousiasme in haar ogen. Ze zei nu eigenlijk gewoon wat ze dacht. Ze had dan ook helemaal geen probleem mee dat hij dat zou horen, want ja dit is gewoon zo awesome.
Ze stond op om op zijn rug te gaan klimmen. Dit was dan eigenlijk best wel raar, maar zijn vacht was wel erg lekker zacht. Hopelijk was ze niet te zwaar voor hem, anders vond ze het wel een beetje awkward. Niet dat iets hun awkwardheid lijn kon verbreken, maar het zou wel ongemakkelijk zijn. “Kun je misschien die kant op? Daar ligt je bal namelijk.” Zei ze terwijl ze wees naar de andere kant van de sloot. Ze had misschien wel koud, maar dat was zo te verhelpen. En ze wilde zeker niet terug naar binnen. Kelsey wilde buiten blijven en dan met Maurim buiten gaan spelen, dat vond hij ook wel leuker dan binnen zitten. En als ze het echt koud kreeg dan kon ze zo een vuurtje maken.

Maurim sprong uit de sloot aan de kant waar de bal lag. De sneeuw was hier aan deze kant een beetje veel. Dus toen Kelsey van de rug van Maurim afstapte zakte ze weg met haar schoenen in de sneeuw. Onhandig liep ze naar de bal toe. Met glimlach liet ze bal aan hem zien. “Ready?” zei ze uitdagend. Ze had misschien de bal al net weer gevonden, maar dat boeide niet. Ze gooide de bal weer terug Maurim en klopte toen de restjes sneeuw van haar kleren af. Daarna nam ze bal weer van hem aan en gooide ze hem weer over de sloot.

Kelsey keek met klapperende tanden naar Maurim. Hij sprong over de sloot en sprintte weg, nadat ze de bal had weggegooid. Ze vond het echt heel erg leuk om met Maurim buiten te zijn. Het boeide haar dan ook helemaal niet dat ze het koud had, maar het zat haar wel dwars. Alsof ze een beetje jaloers was dat hij zo´n dikke warme vacht had, en zij... zij had sneeuw in haar jas zitten die ze nu niet kon weg halen. Want als ze dat wel zou doen dan moest ze eerst haar jas uit doen en heel goed concentreren. En het concentreren was nogal een probleem, want ze had Maurim die als wolf rond rende. Niet dat dat een probleem was, maar ze kon haar ogen niet van hem afhouden. En daarmee verloor ze haar concentratie weer.

Met een glimlach op haar gezicht keek ze toe hoe Maurim weer terug kwam rennen als wolf. Haar armen waren om haar heen geslagen, en af en toe wreef ze met haar handen even over haar armen. Ze had wel degelijk koud, maar ze wilde absoluut niet naar binnen en dan het buiten zijn van Maurim verpesten.
Als snel veranderde hij weer naar zijn jongensvorm. Elke keer wanneer Maurim weer naar zijn jongensvorm veranderde kwam de rode glans weer terug in haar ogen. Ze hield nu teveel van hem om de glans te verbergen. Dus liet ze het gewoon zien. “Je hebt toch geen koud hè?” zei hij bezorgd. Want straks ben jij ziek in mijn plaats en dat zou niet leuk zijn”, Vervolgde hij, terwijl hij zijn wenkbrauw optilde. Ze wilde hem een warme glimlach schenken en zeggen dat ze het niet koud had; maar ze kon gewoon niet tegen hem liegen, daarvoor was hij gewoon te schattig. Maar als ze zei dat het wel koud had, dan wilde hij waarschijnlijk weer naar binnen. En dat vond ze niet leuk voor hem. “Ik wil eigenlijk zeggen dat ik het niet koud heb, maar dat heb ik wel...” zei ze eerlijk. Ze zette eventjes een schuldig glimlachje op en vervolgde. “Maar ik word niet ziek. Ik probeer mezelf warm te houden, dus we kunnen gewoon buiten blijven.” Zei ze om hem te verzekeren dat ze echt buiten konden blijven. Ook al miste ze wel een warme kop chocolade melk.

Kelsey leunde even naar voren zodat ze hem een kus kon geven. Een tikkeltje uitdagend zei ze:“Wil je nog rennen of niet?” Stiekem hoopte ze dat hij hier zo blijven, zodat ze warm kon blijven; want bij elke kus die ze kreeg van hem of zij hem gaf, kreeg ze het warmer en warmer van binnen. Ook al kon ze dan helemaal niet meer concentreren op haar mutatie, zodat de sneeuw in haar jas ook ging smelten; maar ze vergat dan ook de kou al snel als ze hem een kus gaf of hij haar.
Maar als hij wel wilde rennen, dan rende ze wel met hem mee om warm te worden. Zo kon ze haar conditie ook nog bij werken. Tijdens de volgende kus die ze hem gaf sloeg ze haar armen om zijn nek heen. “Sorry dat ik je keuze heb verpest nu.” Zei ze, toen ze even losliet van de kus. “Maar als je echt wil rennen, dan mag dat.” Zei ze met een beetje droevigheid in haar stem, voor als hij echt wilde rennen. Ze kon het gewoon niet vaak genoeg denken dat ze niet wil dat hij ging rennen, maar ze stond wel geheel achter zijn keuze. Afwachtend keek ze hem aan met een lief glimlachje, terwijl ze nog steeds haar armen om zijn nek heen had.

De kus die Kelsey aan Maurim gaf voelde warm aan. Ze voelde zich op dit moment ze verliefd, waarbij ze door de aanraking al kriebels in haar buik voelde. Maurim sloeg zijn armen om haar heen, de kriebels in haar buik werden alleen maar erger. Als of ze gewoon nergens aan hoefde te denken dat Maurim en zij. Eigenlijk was dat ook wel zo, want door de kus die ze hem gaf werd ze al warmer; dus hoefde ze ook niet te denken aan de kou die ze had.

Toen ze eventjes van de kus los liet en vroeg of hij nog wilde rennen, schudde hij zei hoofd. “Ik wil vooral dat jij het warm hebt.” zei hij zachtjes. Dat was zo lief dat hij dat zei. De glans bleef nu alleen nog maar langer, iets wat ze helemaal niet erg vond.
Maurim trok haar nog wat dichter naar zijn lichaam toe. Vanbinnen werd ze nu alleen nog maar warmer en warmer, maar haar handen voelde ijskoud aan. Waarom had ze geen handschoenen mee genomen? Dan waren haar handen nu ook niet zo koud. Hopelijk zou hij dat niet hebben gemerkt, maar die kans was waarschijnlijk best wel klein. Dus zei ze op een droevige toon dat ze spijt had dat ze zijn keuze had verpest, maar als hij wilde rennen dan mocht dat. Ze zou dan wel met hem mee rennen, dus dat zou geen probleem zijn.

Maurim drukte een kusje op haar voorhoofd en keek haar lief aan. “Of we combineren het? Je klimt weer op mijn rug, en ik ren naar het schoolgebouw. Dan kun je je verwarmen aan mijn vacht terwijl we op weg zijn, en dan kan je binnen iets droogs aan trekken,” stelde hij voor. Ze dacht even na, ze wilde wel akkoord gaan met zijn voorstel; maar ze wilde zich dan niet schuldig voelen dat hij niet naar buiten kon. Tenzij hij zelf ook wel naar binnen wilde, dan bleven ze natuurlijk wel binnen. Ze wist niet wat ze moest doen, en die keuze was nog niet eens ze moeilijk. Kelsey keek even van hem weg naar de sneeuw en keek toe weer met een aardig glimlachje  terug naar Maurim. “Wil daarna nog wel naar buiten of niet?” Vroeg ze nieuwsgierig. Want als hij dat wel wilde dan moest even op zoek in haar kast naar een nieuwe winterjas die niet nat is van binnen.

“Ik wil anders daarna wel weer terug naar buiten.” Zei ze, terwijl ze hem daarna weer kus gaf. Ze werd nieuwsgierig wat hij ging zeggen, want ze wist nu eerlijk gezegd niet wat ze kon verwachten. Misschien wilde hij wel weer naar buiten, maar misschien wilde hij ook wel dat hij écht wilde dat ze warm werd. Ook al was dat geen probleem met haar mutatie. Maar het gevoel hebben dat haar handen ijskoud waren, dat vond ze dan niet zo´n heel goed teken. Ze had het nog nooit gehad dat haar handen zo koud waren, dus als ze haar handen eventjes onder de warme kraan deed kwam het wel weer goed, hoopte ze. Ze keek hem nieuwsgierig aan, en wachtte rustig af wat hij ging zeggen. Een beetje fluisterend zei ze nog:“Sorry van mijn koude handen, dat komt door de sneeuw.” Oké, het was best wel logisch dat dat door de sneeuw kwam.

Kelsey liet haar handen in haar jaszak glijden en ik keek geschrokken naar Maurim. "Waar is mijn mobiel?" Zonder op antwoord te kijken ging ze zoeken in de sneeuw. Ze dacht dat hij misschien in de sloot was gevallen. Om niet aan Maurim te laten merken dat ze geen mobiel bij haar had liet ze zichzelf zonder na te denken de sloot weer in glijden; en graaide een beetje tussen de sneeuw in. Ze was nu eigenlijk best wel gemeen voor Maurim, want eerlijk gezegd lag haar mobiel in de oplader op kamer. Ze pakte een met haar wat sneeuw beet en maakte er sneaky een sneeuwbal van. "Sorry, ik kan het niet laten." Zei ze schuldig. Ze gooide de sneeuwbal naar Maurim. Oké, dat kon ze echt niet laten. Maar hij had het toch warm van het rennen, dus dan moest hij nu maar eventjes afkoelen.

Lief, dat was het enige waar ze nog aan kon denken. Hoe lief hij was. Het was zo´n lief woord, en dat paste ook gewoon precies bij Maurim. Toen ze hem weer een kusje gaf, deed het hem grijnzen. “Mij maakt het niet uit. Als je liever binnen blijft, dan blijf ik ook wel binnen” zei hij eerlijk. Wat vond ze het toch lief dat hij eerlijk was tegen haar, jammer genoeg was ze dat nu niet tegen hem. Ze was wel eerlijk, maar ze had gewoon een plannetje in haar hoofd waar hij misschien niet zo blij van zou worden.
En haar plannetje ging gewoon nu van start. Ze deed haar handen in haar zakken en keek toen geschrokken op. Ze vroeg met een iets angstige toon in haar stem waar haar mobiel was gebleven. Aan de bezorgde blik te zien van Maurim dacht hij waarschijnlijk echt nog dat ze haar telefoon kwijt was. Toen hij vroeg aan haar of hij mee moest zoeken, gaf ze geen antwoord. Door zijn hulp zou misschien haar plannetje niet lukken. En dat zou dan best wel jammer zijn.

Kelsey gleed de sloot weer en maakte stiekem een sneeuwbal en gooide die tegen de schouder van Maurim aan. Dat zou hem wel even afkoelen, ook al was hij zo lief. Zij ook wel, maar ze had haar kant dat ze wel eventjes gemeen kon doen. “Ooeeehh, slecht plan hoor, mij aanvallen” zei hij lachend. Ze keek hem uitdagend aan, maar toen ze zag dat hij zich bukte over een grote pak sneeuw veranderde haar gezicht naar iets angstiger. Ze kreeg letterlijk alle sneeuw over haar heen. Waarom?! Kelsey vond hem zonet nog wel zo lief. Dat was hij nog steeds wel, maar nu werd het wel een uitdaging om hem terug te pakken.

Ze schoof wat sneeuw van haar schouder af alsof het niks was, maar eerlijk gezegd kreeg ze het nu alleen nog maar kouder. Met een pruillipje keek ze naar Maurim. “Jij denkt echt dat je sterker bent he? Waarom ben je zo gemeen tegen mij?” zei ze zielig. Ook al was alles wat ze zei gelogen. En dat had hij waarschijnlijk ook wel door. Ze pakte wat sneeuw van het pak sneeuw wat Maurim zonet naar beneden had geschoven boven op haar. Iets waar ze helemaal niet blij mee was, maar toch wel lachwekkend. Ze pakte weer een sneeuwbal en mikte die tegen zijn borst aan. “Sorry, heb ik je hart nu gebroken?” Zei ze uitdagend. Ze keek hem met een grijns aan. Als hij echt een sneeuwballen gevecht wil, dan moest hij nu maar naar beneden komen. Anders was ook het niet eerlijk, want dan was het geen eerlijke uitdaging. “Als je een uitdaging wil, kom maar naar beneden.” Zei ze direct na die gedachte. Ze hoopte dat hij nu hier heen zou komen, want dan zou ze hem letterlijk inpeperen, ook al was ze heel erg slecht in sneeuwballen maken en gooien. Maar anders had ze nog altijd dat ze hem in zijn pak sneeuw kon gooien. Dan kreeg hij het ook wel een beetje koud.

Over koud gesproken, haar handen werden nu wel steeds kouder. Niet dat ze daar iets van aantrok, maar ze begon het wel te voelen. Ook met haar vuur in haar, het werd minder. Minder sterk. Alsof de kou van de sneeuw haar mutatie minder sterk maakte, om haar zelf op te warmen tegen de kou. Maar als ze het echt koud kreeg, dan zou ze het wel eerlijk tegen Maurim zeggen dat ze naar binnen wilde. Voordat ze flauw viel in de sneeuw, en het dan nog kouder kreeg. Maar voordat ze dat ging doen, moest en zal ze Maurim de kou van sneeuw laten voelen. Met een uitdagende blik, wachtte ze rustig af wanneer hij actie ging ondernemen.

“Maar jij begon.” antwoordde hij op het zelfde zielige toontje terug, nadat ze zielig had gezegd waarom hij zo gemeen was tegen haar. Ze rolde even met haar ogen en gooide nog een sneeuwbal tegen hem aan. Dat kreeg hij even terug. Ze had er dan ook geen spijt van dat ze nu gemeen was tegen hem. En eigenlijk was het ook niet gemeen gemeen, het was gewoon grappig gemeen.
Licht uitdagend vroeg ze hem of ze zijn hart nu had gebroken. Met een grijns op haar gezicht luisterde ze naar Maurim. “Nope, het is nog heel” zei hij heel serieus. Haar grijns verdween even, maar toen ze hem ook hoorde lachen; lachte ze ook weer mee. Kelsey had even verwacht dat hij het echt serieus meende zonder dat hij ging lachen. Gelukkig lachte hij wel, ze wilde hem niet kwetsen daardoor. Als ze hem wel zou kwetsen dan zou ze er zelf om gaan huilen, want dat ze had echt een hekel aan om mensen of mutanten te kwetsen.

Op een uitdagende toon in haar stem zei ze tegen hem: als hij echt een uitdaging wilde dat hij dan ook in de sloot moest komen. Kelsey was er helemaal klaar voor. Ze had een plan in haar hoofd om Maurim zo hard terug te pakken, omdat hij sneeuw op haar had geschoven. Ze stond nu figuurlijk in de start houding.
Ze keek toe hoe Maurim zei:“Mij maak je niet bang hoor” Het klonk heel erg stoer hoe hij dat zei, maar ze geloofde nooit dat hij dan ook zo stoer zou zijn tijdens het sneeuwballen gevecht. Dan zou hij zeker weten angstig worden, want zij was gewoon een pro in sneeuwballen gooien.

Maurim kwam ook in de sloot en bukte gelijk voor om een sneeuwbal te maken. “Heb je nog laatste woorden?” vroeg hij plagend. Lachend schudde Kelsey haar hoofd. Dit was toch niet geloven. Had hij nou werkelijk nog niet door dat zij de sneeuw kon laten smelten? Ze deed haar handen omhoog als teken dat ze over zou geven en dat hij gewonnen had. Maar stiekem had ze hele andere plannen.

“Mijn laatste woorden zijn: welke sneeuwbal?” Vroeg ze plagend, waarbij ze een beetje vuur liet ontsnappen uit haar vingertoppen en de sneeuwbal liet smelten. Dit had hij zeker niet aan zien komen of wel... dat wist ze niet helemaal zeker. Snel liet ze haar armen zakken en bukte nu naar onderen. Met een beetje misvormde sneeuwbal in haar hand richtte ze die op Maurim. Kelsey deed een wenkbrauw omhoog en vroeg op de zelfde toon als hij:“Heb je nog laatste woorden?” Het klonk niet zo geweldig zoals hij zei, maar dat kwam ook doordat ze tussendoor ook nog moest lachen. Kijk eens wie nu het heft in handen heeft.