Sick? Me? Naah &Kelsey

Rustig liep Kelsey om de groepjes mensen die allemaal iets met sneeuw hadden gedaan. Sommigen waren bezig met een sneeuwballen gevecht, iets waar zij helemaal geen behoefte aan had. Ze vond sneeuw koud en daarna zat je snotterig bij de open haard met een kop warme chocolade melk. Het enige voordeel daarvan was de chocolade melk, want dat was gewoon erg lekker.
Ze keek even in de richting van een paar meiden die een sneeuwpop aan het maken waren. Dat was wel leuk aan sneeuw. Een sneeuwpop maken. Dat had zijzelf ook nog gedaan een paar dagen geleden, samen met haar nieuwe vriendin Minaye. Ze had toen echt de grootste lol en hadden toen heel erg veel gelachen. Die dag zou ze dan ook nooit vergeten.

Toen ze relaxt terug dacht aan de dag met Minaye kwam er een sneeuwbal op haar af gegooid. Geërgerd keek ze op wie die sneeuwbal had gegooid. “Hee kijk, zij doet ook mee!” Riep iemand van het groepje die de sneeuwballen gevecht aan het houden waren. Angstig om bekogeld te worden met sneeuwballen schudde ze nee. Ze wilde niet mee doen en dan ingepeperd worden. Ze had misschien dan wel het voordeel om de sneeuw te laten smelten met haar mutatie; maar dat betekende nog niet dat ze mee wilde doen met een sneeuwballen gevecht. Kelsey ging wat sneller lopen op de sneeuwballen te ontwijken, maar de sneeuwballen vlogen al gelijk langs haar oren. Een paar mensen raakte haar op haar buik, rug en hoofd. Haar hele haar was nu uit het model gebracht, en ze had er zo lang over gedaan om het te stijlen. En nu... nu is het geruïneerd! Met haar handen op haar hoofd rende ze zowat door het groepje heen. Ze wilde niet meer geraakt worden!

Ze keek om zich heen voor de beste plek om te kunnen schuilen voor de sneeuwballen. Ze zocht in geheugen naar de beste plek die dicht bij was. De cafetaria of course! Ze rende richting de deuren van de cafetaria. Ze keek even om zich heen of het groepje haar achtervolgd had. Gelukkig niet, maar nu ze hier toch was kon ze maar beter een kop warme chocolade melk nemen. Ze stampte de sneeuw van haar laarsjes en wreef de sneeuw wat nog op haar hoofd zat weg. Haar haar zag er nu niet meer uit en was nu half bevroren, maar dat liet ze straks wel smelten. Ze opende de deuren van de cafetaria en liep naar binnen. Er was helemaal niemand binnen behalve een husky die tegen het raam aan was geplakt. Het was wel echt een schattige husky, maar eerst chocomelk en daarna de hond aaien. Ze liep richting de automaat waar warme chocolade melk uit kwam. De stoom van de warme chocolade liet haar lichaam opwarmen, toen ze slok nam. Toen ze even diep inademde en uitademde liep ze naar de hond.

De husky zat piepend tegen het raam aan geplakt. Ze vond de hond best wel zielig zo. “Hee hondje, wat doe jij hier zo alleen?” Ze zette haar chocomelk op de tafel en aaide de husky over zijn vacht. De vacht van de husky voelde lekker zacht en Kelsey kon haar gezicht er zo in verstoppen. “Wat ben jij eigenlijk een cutie, i´m going to keep you.” Zei ze met een stem hoe je schattige dieren aan spreekt. Nadat ze dat had gezegd gaf ze de hond een kus op zijn hoofd. Ze wilde deze hond echt zo graag houden. Ze aaide de hond nog een paar keer en pakte toen haar chocolade melk weer. Ze nam de laatste paar slokken van haar drinken en stond toen op. “Jij lust zeker ook wat drinken?” Vroeg ze tegen de hond. Ze verwachtte geen antwoord van hond, want ja een hond kan natuurlijk niet terug praten.

Aan de bewegingen en de geluiden die de hond maakte vond hij het fijn om geaaid te worden door haar. Kelsey vond het zelf ook leuk om eventjes geen gezeur van mensen aan te horen, maar het geluid van een dier. In dit geval dan een hond, die echt super cute is. De husky maakte een grommend geluid, toen ze tegen hem had gezegd dat ze hem wilde houden. Kelsey nam aan dat dat een ja was. En anders vond ze het jammer dat ze hem dan niet mocht houden.

Kelsey kon niet vaak genoeg denken hoe cute de husky was. Ze kon eigenlijk haar handen niet uit de vacht van de hond houden. I love you, cutie doggie dacht ze. Houden van was dan misschien wel een groot woord, maar daar kon ze gewoon niks aan doen. Misschien houden andere mutanten hier op school ook wel van hem, en wat dan? Dan moest ze de hond opgeven aan iemand anders?! Dat gebeurd dus even mooi niet, ze zou gaan vechten voor de husky no matter what. Ze had toch liever een husky als vriend, dan een jongen.

Met een vriendelijke glimlach stond ze op en vroeg aan de husky of hij ook wat te drinken wilde. Kelsey had eerlijk gezegd niet verwacht dat de hond begreep wat ze zou gaan zeggen over drinken. Maar dat de hond instemmend kefte gaf haar wel het gevoel dat de hond slimmer was dan ze eerst dacht. Kelsey keek toe hoe de husky enthousiast op stond en kwispelend naar de keuken liep om de weg te wijzen. Met een stralende glimlach liep ze de husky achterna.
Toen ze in de keuken aankwam pakte ze alvast een bakje in haar handen. Toen ze zag dat de hond al bij de kraan zat te wachten werd de glimlach op haar gezicht stralender. “Jij hebt echt dorst he?” vroeg ze een beetje uitdagend. Ze vulde het bakje met lauw koud water. Ze wist niet zeker of de hond liever koud of lauw water wilde, dus deed ze het een beetje van allebei. Ze zette het bakje voor de hond neer en keek toe hoe de hond begon te drinken. Kelsey pakte een flesje cola uit de koelkast en ging toen naast de hond op de grond zitten. Ze aaide de hond nog een paar keer over zijn zachte vacht en vroeg toen:“Hoe komt jouw vacht zo zacht?” Dat is iets wat ze zich wel afvroeg. Hopelijk zou de hond nu weer antwoord geven, maar dan met woorden. Iets wat eigenlijk niet kan bij een normale hond. Niet dat ze de hints van de hond niet begreep, want die begreep ze wel heel goed. Alleen waren woorden alsnog wat makkelijker te verstaan.

Met zucht keek ze naar haar cola. Ze was nu wel de hele tijd aan het drinken, maar misschien had de hond ook wel honger. Niet dat ze wist wat honden graag eten, want zelf heeft ze nooit een hond gehad. Ook al wilde ze er wel altijd al eentje hebben. “Heb je misschien ook honger?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze aaide de hond over zijn kop. De kop was al net zo zacht als de rest van de vacht. Ze wilde er nu echt haar hoofd in zijn vacht verstoppen en dan zo in slaap vallen. Ze was toch moe dus waarom niet? Nou eigenlijk zou ze nu niet hier in slaap willen vallen, want ze zat gewoon op de grond in de keuken. Dus dat zou raar zijn als de husky zou weglopen en Kelsey lag dan nog in de keuken te slapen. Dat zou dan echt zo´n actie voor haar zijn. Bij die gedachte glimlachte ze en keek naar de husky. “Jij bent echt een cutie cutie, weet je dat wel?” zei ze wat verliefd. Kelsey keek op toen ze ergens een deur open hoorde gaan. Ze wist niet goed waar het geluid vandaan kwam, dus keek ze stil in het rond.

Kelsey aaide de hond maar door. Ze kon niet van de hond afblijven. Toen ze aan de hond vroeg of hij ook honger had, schudde hij zijn kop. Dus de hond kon dus wel antwoorden op ja en nee, dat was al een hele opluchting. Dat begreep ze, eigenlijk zou iedereen dat hier wel begrijpen op dit eiland. Jammer genoeg voor de andere mutanten hier, was zij hier degene die de hond mocht houden. Daar was ze zo blij om, want zo had ze in ieder geval wel wat te doen op de dagen dat ze zich verveelde of helemaal niks te doen had. De hond legde zijn kop op haar boven been en sloot zijn ogen. Kelsey ging met haar hand over de kop en de hals van de hond.

Toen Kelsey tegen de husky zei dat hij echt een cutie cutie is, kwispelde hij met zijn staart. Dat begreep hij dus, dat was goed om te weten.
De husky ging zitten met zijn oren naar achteren naast haar, toen ze een deur ergens hoorde open gaan. Een jonge vrouw kwam naar hun toe gelopen. Het was een leraar dat kon ze zien, maar ze wist niet wie. Zoveel leraren kende Kelsey nou ook weer niet. “Maurim, je weet dat ik het niet fijn vind als je in je huskyvorm de keuken in komt.. en al helemaal niet als je ziek bent.” Zei ze. De hond piepte even verontschuldigd. Met een verbaasd gezicht keek Kelsey van de husky naar leraar. Waar hadden zij het over? Dit is toch een gewone husky?

Kelsey keek met een open mond naar de husky die weer veranderde naar een jongensvorm. O geweldig dacht ze sarcastisch. Ze had dit totaal niet verwacht. Ze hoopte juist dat het een echte husky zou zijn, waarmee zij kon rennen door het bos als ze zich verveelde. “Ik had niet in de keuken mogen komen, sorry Madame.” Zei hij. Het was wel een beetje een ongemakkelijke situatie, waarom moest zij altijd in zulke situaties terecht komen?
“En sorry dat ik jou voor de gek hield, ik vond alleen geen goed moment om je te tonen dat ik geen echt hond ben.” zei hij naar haar. Kelsey glimlachte een beetje moeilijk naar hem. Ze wilde er mee aantonen dat het wel goed zat, ook al zat het helemaal niet goed. Want ze heeft gedacht dat ze van hem hield! Hoe kon dat nu nog goed zitten?! Maar eerlijk gezegd wilde ze de jongen niet nog meer schuldgevoel geven, dus zei ze tegen de lerares:“Hij was met mij, dankzij mij is hij de keuken ingelopen.” Ze hoopte dat hij zich nu wat gemakkelijker ging voelen bij haar, maar andersom... tja, ze voelde zich nu nog steeds best wel ongemakkelijk, maar daar was niks aan te doen.

De jongen stond op nadat hij aan haar had gevraagd:“Ik ga maar eens terug naar hiernaast.. kom je mee?” Kelsey dacht even na. Ze wist nu niet goed wat ze moest doen of zeggen. Ze had immers hem gekust, nou ja toen hij in zijn huskyvorm was dan. Alsnog was het nu nog al raar om daar aan terug te denken. Ze stond op zonder wat zeggen en liep samen met met hem naar de andere kant. Het was nog steeds net zo stil als zonet, dat was wel fijn. Want nu konden ze tenminste praten over wat er zonet was gebeurd. “Sorry, dat ik zei dat je een cutie was....” zei ze een beetje stilletjes. Als snel verontschuldigde ze zich en zei met een grijnsje:“Niet dat je nu niet een cutie bent, want dan ben je wel Ze kon zich zelf nu wel een hand voor haar hoofd slaan. Hoe kon ze nou gewoon zeggen dat hij een cutie was. Dit was echt zo awkward en zo dom.

kelsey liep hem achterna naar de tafel, waar hij ging zitten. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk om nu ook nog bij hem te gaan zitten, doordat ze heeft gezegd dat hij een cutie was. Maar ze kon er gewoon niks aan doen. De woorden waren gewoon uit haar mond gefloept, alsof het niks was. En nu, nu heeft ze er alleen maar spijt van. Vooral omdat hij nog geen antwoord had gegeven. Met een rode wangetjes ging ze stil zwijgend tegenover hem zitten.

“Huskies zijn gewoon cute ja, dus euhm.. Het maakt niet uit, I guess?” Zei hij met een glimlach. Oké, die glimlach maakte het er eerlijk gezegd niet veel beter op; want ze had tenslotte over hoe cute hij was in zijn jongensvorm. Hij vouwde zijn armen over elkaar en ging er met zijn kin opliggen. “En bedankt voor het compliment”, Vervolgde hij toen met een grijnsje. “Jij mag er zeker ook wel zijn”, vervolgde hij. Het gevoel dat ze hier nu ongemakkelijk zat werd nu ietsje beter, maar nog steeds voelde ze zich dom. En bleef zwijgend naar hem luiseter. “Ik ben Maurim, al wist je dat waarschijnlijk al.. Maar wie ben jij” Vroeg hij toen. Kelsey knikte, toen hij zei dat ze dat dat waarschijnlijk al wist. Met een twijfel of ze nu met een rood hoofd weg zou rennen van hem of gewoon blijven zitten, was voor haar toch wel een moeilijke keuze.

Want als ze zou wegrennen dan kon ze haar ongemakkelijke leventje weer rust voort leiden en als nu bleef... ja, dan zou ze hem beter leren kennen. Dat vond ze zelf ook wel leuk om hem beter te leren kennen. Hij was immers hartstikke cute; in husky vorm en in jongensvorm.
Ze haalde even diep adem en zei toen met een vriendelijke glimlach:“Ik ben Kelsey.” Het waren gewoon drie dood normale woorden, met niks awkwards erin. Dus dat was al een hele stap. Maar ze had zo´n gevoel dat ze er nog wel wat bij moest zeggen, alsof alleen haar naam te weinig was. Ze dacht even na en voelde toen wat woorden prikkelen op haar tong. “Sorry voor dat ik je wilde houden, toen je nog in je huskyvorm was.” zei ze aardig. Ze wilde Maurim niet nog verder afschrikken dat ze hem nu nog steeds wilde houden; want dat wilde ze zó graag!

Ze dacht even terug aan het moment in de keuken. Hoe de chef eigenlijk had gereageerd toen ze hun zag zitten. De chef noemde hem ziek, was hij dat dan ook? Ze vond hem er niet echt ziek uit zien, toen hij in zijn husky vorm was. Niet dat ze sowieso snel ziet of een hond ziek was, zoveel wist ze er nou ook niet van af. Kelsey ging met haar hand naar voren en legde het op de voorhoofd van Maurim, en vroeg met een bezorgde toon in haar stem:“Ben je ziek?” Ze haalde haar hand van zijn voorhoofd alsof er niks was gebeurd. Want als hij werkelijk ziek was, dan wilde ze hem wel van zijn ziekte af helpen. Ook al was het enige wat ze kon doen was hem warm houden om haar armen om hem heen te leggen en haar mutatie aan te doen. Maar dat zou dan ook weer een beetje ongemakkelijk worden; maar ze vond dat het geheel zijn keuze was.

Kelsey had nu geen idee waar ze aan moest denken nu ze tegen over hem zat. Misschien hoe cute hij was, maar ze vond dat ze daar niet meer aan moest denken. Dat was gewoon verboden. Maurim vond het misschien een aardig compliment, maar ze bedoelde er meer mee. Ze bedoelde gewoon meer met het woord cute. Alsof ze hem nu nog steeds wilde houden ondanks dat hij nu in een jongensvorm was. Waar had ze nu last van? Ze kende hem alleen van naam en ze zag hem nu voor het eerst. Ze kon er gewoon niet meer hebben, ze moest stoppen om aan hem te denken. Ze moest hem eerst leren kennen en dan vertrouwen. Vertrouwen ja, daar was ze toch zo slecht in om mensen te vertrouwen. Dat moest ze ook doen, Maurim vertrouwen. En dan ziet ze wel verder wat ze gaat doen.

Toen ze aardig had ze gezegd dat ze spijt ervan had dat ze had gezegd dat ze hem wilde houden, grinnikte hij even. Dat gaf haar het gevoel dat het wel goed zat bij hem. En hij grapte:“Well ik zit hier nog wel een paar jaar dus tot dan ben ik niet echt houdbaar want je mag hier geen huisdieren” nadat hij dat had gezegd keek hij haar vrolijk aan. Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht. Doordat ze een echte vrolijk glimlach op haar gezicht verscheen, kwam er door haar mutatie een glans in haar ogen. De glans liet een rode gloed in haar ogen achter, wat ze zelf vond dat ze er dan best wel mooi uit zag.

Ze legde haar hand op Maurim´s voorhoofd, toen ze terug dacht aan het gesprek met de chef. Ze merkte dat hij even schok van haar random actie, maar ze was nou eenmaal een random persoon. Iedereen wist dat wel van haar, nou ja, iedereen is eigenlijk alleen Minaye. Toen ze aan hem vroeg of hij ziek was, haalde ze haar hand ook weer weg. Maurim knikte en zei met een sadface:“Ik ben blijkbaar verkouden.” Door het gezicht dat hij opzette kwam er een medelevende glimlach op haar gezicht. Ze vond het vreselijk als iemand verkouden was, vooral als het sneeuwt. Dan is het vaak altijd twee keer zo erg dan normaal. Maurim haalde zijn schouders op en zei:“Daarom zit ik ook binnen. Ik moet warm blijven en rustig zijn tot ik genezen ben.” Maurim vervolgde met een grijnsje:[i]“Wat dus in houd dat ik me eigenlijk kapot verveel. Ik zit veel liever buiten ofzo, snap je?”[i] Kelsey knikte, nu hij dit had gezegd wilde ze gelijk haar armen om hem heen doen en met haar mutatie hem wat op laten warmen. Ze probeerde zich nog zo goed mogelijk in te houden om daar nog niet aan te beginnen. Stel je voor ze begon hem nog echt leuk te vinden? Wat dan?

“Wil je er echt heel graag vanaf?” vroeg ze voor de zekerheid. Ze voelde hoe de warmte van haar mutatie al wat erger werd. Ze wilde het zo graag kwijt en met hem delen om zijn verkoudheid weg te halen. Ze zei met een beetje onzekerheid in haar stem:“Ik zou je kunnen helpen, maar....” Ze slikte even en vervolgde:“Maar ik... het is nogal awkward..” Zo het was eruit. Het was er eindelijk uit om te zeggen dat de manier wat awkward was. Misschien had ze het wel een beetje stotterend gezegd, maar ze kon er niks aan doen. Ze wilde hem gewoon zo graag helpen, maar als hij dat nu niet wilde. Dan niet, ze had het dan in ieder geval wel geprobeerd om hem te helpen. Kelsey snapte heel goed dat hij naar buiten wilde.

Ze keek hem aan en zei als verduidelijking:“Niet dat jij awkward bent, maar de manier waarop is awkward.” afwachtend keek ze even naar de haar handen, met de gedachte dat ze echt zo graag wilde dat hij het niet erg vond dat ze hem hielp. Met een sexy grijnsje keek ze weer naar Maurim, daarmee wilde ze zich een beetje mee voorkomen dat ze eigenlijk helemaal ongemakkelijk voelde. Nou ja, ze voelde zich de hele tijd ongemakkelijk maar dat wilde ze liever niet tegen hem vertellen.

Kelsey ging in haar hoofd de stapje doornemen die ze moest doen om Maurim te helpen. Stap één: haar armen om hem heen houden zodat ze niet de hele ruimte als sauna verwarmt. Stap twee: haar lichaam een paar graden warmer worden dan de normale lichaamstempratuur. Stapt drie: Maurim haar warmte geven. Stap vier: de warmte van de verkoudheid overnemen. Voor al de laatste stap was heel erg belangrijk, want als ze niet goed de warmte overnam van hem. Dan zou de verkoudheid weer sneller terug komen. En dan zou ze alle vier de stappen over nieuw doen. Niet dat ze het erg vond om haar armen om hem heen te slaan, dat helemaal niet. Dat is iets wat ze heel graag wilde.

Ze was een beetje in gedachte verzonken over hoe ze straks haar armen om hem heen had geslagen. Toen ze een glimlach toverde op haar gezicht was er een rode gloed in te zien. Maurim had dat ook gezien en ze merkte dat hij er iets langer naar keek. Iets wat ze stiekem niet erg vind, maar aan de andere kant ook wel een beetje awkward was. Maar dat was de hele situatie al dus dat maakte niets uit. Hij zei zelfs dat ze mooie ogen had, iets waardoor ze een beetje begon te blozen. Ze keek heel eventjes weg om haar blozende wangetjes een beetje te verbergen.

Ze keek weer op om over te gaan naar een ander onderwerp. Ze vroeg aan hem of hij van zijn verkoudheid af wilde. Al snel keek Maurim haar nieuwsgierig aan en knikte. Ze had zijn aandacht te pakken dat was al één ding. Nu de rest nog. Toen ze uitlegde dat ze hem zou kunnen helpen en dat de manier waarop ze hem zou helpen awkward was; keek hij haar begrijpend aan. Ze zuchtte zachtjes, toen ze het aan hem had uitgelegd. Gelukkig snapte hij dat wel, anders voelde ze zich een beetje raar. Ook al was ze dat stiekem wel, maar dat wist alleen Minaye echt van haar.

“Ik denk niet dat we de awkwardheid van daarnet nog kunnen overstijgen, dus kom op met je plan, ik luister”, antwoordde hij met een nieuwsgierig grijnsje. Kelsey zag wel dat hij haar toch ook nog wel enthousiast aankijk. Als hij dat enthousiaste vast hield, dan was het misschien mogelijk dat ze zich toch wel op haar gemak kon voelen; tijdens de hele warme worden ding. “Dat is waar, maar het plan gaat als volgt...” Ze dacht snel weer even aan de stapjes in haar hoofd en zei het volgende:“Eerst moet ik... mijn armen om je heen slaan anders word het hier een sauna en werkt het niet.” Ze zei het een beetje snel om toch de awkwardheid een beetje te vermijden. “Daarna laat ik mijn lichaamstempratuur wat hoger worden. Niet dat het veel boeit om het erbij te vertellen, maar het is wel belangrijk.” Zei ze serieus. Normaal klonk ze nooit zo serieus, maar dit was wel een situatie van ziek zijn en beter worden.

Kelsey haalde een pluk haar uit haar gezichtsveld. “Stap drie is dat ik jou mijn warmte geef met mijn vuur manipulatie. Wees maar niet bang ik ga je niet in de fik zetten.” Zei ze als grapje, waarbij een onschuldig lachje haar mond verliet. Ze keek even naar de haar handen om haar ogen waar de rode glans in te zien was een beetje weg te knipperen. Maar had Maurim niet gezegd dat haar ogen mooi waren? Na die gedachte keek ze weer met een glimlach en vervolgde met de volgende stap. “De laatste stap is dat ik jou warmte van je verkoudheid overneem, dus....” Zei ze, waarbij ze nieuwsgierig in zijn ogen keek. “Wat vind je van mijn plan? Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik anders je verkoudheid af neem.” Zei ze een beetje terughoudend. Ze wilde hem niet gelijk overspoelen met haar actie´s om er gelijk mee te beginnen. Ook al wilde ze nu wel beginnen zonder dat hij het echt had goedgekeurd. Afwachtend keek ze naar hem met de rode gloed in haar ogen die hij zo mooi vond. Iets wat best wel fijn voelde dat hij dat vond.

Het vuur binnen in Kelsey werd wat groter, toen ze Maurim zag mee lachen over stap drie. Zijn lach was zo mooi. “Liever niet nee.” zei hij zenuwachtig. O nee, ze wilde hem niet niet zenuwachtig maken voor stap drie. Er zou niks ergs gebeuren en niemand zal iets voelen als ze het zou doen. Nou ja, eerlijk gezegd moest ze nu eerlijk zijn tegen haar zelf. Maurim zal er degelijk wat van voelen, maar niet heel veel. Hij zal vanzelf wel merken wat hij ging voelen.
Toen ze vroeg aan hem wat hij er van vond antwoordde hij:“Het is het proberen waard.” Dat was waar. Het was zeker het proberen waard en als het mis ging... dan had hij derdegraads brandwond. En die kon ze helaas niet helen... maar gelukkig had ze dat nog maar één keer meegemaakt, maar dat kwam vooral doordat diegene haar afleidde tijdens stap twee. Maar nu was er toch niemand in de cafetaria, alleen Maurim en Kelsey. Dus er zou dan zeker niets ergs gebeuren.

Plagend en doelend op zonet zei hij:“Plus, je hebt me al geknuffeld, of weet je dat niet meer?” Lachend knikte ze. Ze had hem inderdaad geknuffeld en gekust, maar toen was hij een fucking husky! En nu niet! Dat is dus een heel verschil, maar dat vertelde ze hem maar niet. Hij is toch nog steeds even knap. En als hij dat niet had gewild dan zou hij nu niet meestemmen in haar plan. Kelsey zag dat hij zijn stoel naar achteren schoof. Hij keek haar uitdagend aan en zei vrolijk:“Kom op, ik bijt niet.” oké het ging dus echt gebeuren. Ze zou hem een knuffel geven en wat doen met haar mutatie. En dan zou ze hem beter maken. Dat was het plan. Hem beter maken, daar ging het dus echt allemaal om. Niet niks romantisch doen en flirten; nee, hem beter maken. Ze prentte dat goed in haar hoofd, anders zou het helemaal mis gaan.

Kelsey stond op van haar stoel en ging naast hem op een stoel zitten. Ze ademde diep in en ademde weer diep uit. “Okay, ready?” vroeg ze. Voordat Maurim nog antwoord kon geven, gaf Kelsey hem een knuffel. Op een of andere manier voelde het zo vredig om hem een knuffel te geven als hij in een jongensvorm was. Het voelde zo anders, maar toch moest ze die gedachte uit haar hoofd zette. Ze moest hem afhelpen van zijn verkoudheid. Kelsey liet haar lichaam wat opwarmen en haar rode gloed in haar ogen die ze zonet had gecreëerd was nu goed van pas. Maurim zou nu eigenlijk alleen maar merken dat de knuffel lichamelijk wat warmer werd. Net warm genoeg om te voorkomen dat niet de hele ruimte een sauna zou worden. Nu stap drie; haar warmte aan hem geven. Beetje bij beetje liet ze de lichaam van Maurim warmer worden. Toen ze ongeveer op dezelfde lichaamsgraden hadden (ongeveer negenendertig graden). Daarna nam ze de warmte van de verkoudheid van hem over. Zo zakte zijn temperatuur weer naar het normale lichaamstemperatuur. De temperatuur van Kelsey was nu wat warmer, maar dat daalde ook weer snel.

Kelsey hield hem nog een paar seconden zo vast zodat ze er zeker van kon zijn dat zijn hele verkoudheid verholpen was, zonder brandwonden. Toen ze hem losliet was de rode gloed in haar ogen wat heferger geworden, doordat ze nu heel erg aan het concentreren was om de warmte van de verkoudheid weg te houden. Maar dat boeide haar niet zo, zolang hij maar beter werd.
Kelsey had haar armen nog een om de nek van Maurim zitten, maar ze wilde nog niet bij hem weg. Daar vond ze hem nu gewoon te leuk voor. Met een half blij en half verdrietig glimlachje liet ze hem helemaal los. “Hoe voel je je nu?” Vroeg ze, ze klonk een beetje moeilijk. Want ze wilde wel blij zijn dat zijn verkoudheid over was, maar ze wilde hem nu ook wel graag een tijdje vasthouden of meer.. maar ze durfde niet. Alsof ze niet wist wat ze moest doen. Natuurlijk wist ze wat ze moest doen, ze moest hem gewoon een kus geven net zoals ze had gedaan toen hij een husky was. Wat was er nu anders? Ze wist het even niet meer. De gloed in haar ogen werd nu ook minder, omdat ze niet meer zo vrolijk was; gewoon doordat ze het meer wist. Ze was helemaal in de war gebracht. Normaal als ze dit deed had ze daar nooit last van. En die ene vraag bleef voortdurend in haar hoofd door schreeuwen. WAT WAS ER ANDERS?! Ze leunde een stukje naar achteren, zodat zij en Maurim niet zo heel dicht meer op elkaar zaten. Kelsey keek met een beetje bedroefd gezicht van hem weg..