For the lies that I make, I'm going to hell (+ OPEN)

“Goedemiddag, little princess” zei een stem, die het gordijn open sloeg. Geïrriteerd sloeg Amber haar arm voor haar gezicht. “Ik had wel gedacht dat je stond te popelen om naar buiten te gaan” zei de zuster verbaasd tegen haar “Eergisteren en gisteren mocht je ook al! Maar je bent helemaal niet gegaan…” Amber gromde wat onverstaanbaars en draaide zich om in haar bed. “Kom op, het is bijna etenstijd! Het zou zo goed voor je zijn om eens naar buiten te gaan, onder de mensen te komen. Waarom ga je niet naar beneden om in de cafetaria te eten, even een rondje buiten te lopen en dan kom je daarna weer terug hier naar toe en zorg ik dat er een kopje thee en een leuke film voor je klaar staat.” Amber keek over het deken naar de mollige vrouw. Ze had krullend haar, een brilletje stond op haar gezicht en ze had al het enthousiasme die een jonge moeder hoorde te hebben. Helaas vond Amber het heel erg irritant, al had ze de vrouw wel in haar hart gesloten. De vrouw was er wel voor haar geweest toen ze het nodig had.

Ze zuchtte zachtjes. Er was geen haar op haar lichaam die de rest van de school onder ogen wilde komen. Maar…maar toch zou het een keer moeten. Amber sloeg haar ogen ten hemel en ging onder de dekens liggen. Geïrriteerd gilde ze eventjes onder de dekens en sloeg toen de dekens weer terug. “Oke, you got me. Ik ga wel naar beneden. Maar als ik nog kwader, geïrriteerder of verdrietiger terugkom dan dat ik al was, dan krijg ik ook nog een extra koekje bij de thee.” Dat hoefde niet overigens, Amber kon echt niet veel eten. Ze was heel erg aangekomen sinds ze in dit bed lag. Dat was nog een frustratie uit haar jeugd. Grace had alles kunnen eten, maar Amber kon echt niet zomaar alles pakken. Haar zuster glimlachte vriendelijk en hielp Amber naar de rand van haar bed.

“Je hebt hier zeker geen heels maat 38 staan?” bromde Amber en de zuster lachte. “Schat, voorlopig draag jij alleen nog maar 0 centimeter hakken. Ik vond deze in je kamer overigens…” Een paar zwarte All Stars werden tevoorschijn gehaald en Amber keek walgend naar die dingen. Die had ze alleen om te sporten. Ze liet haar zuster de dingen aan doen en keek toen in de spiegel. Ze leek in iets meer op het meisje wat ze een tijdje geleden nog wat. Op haar gezicht zaten nog steeds blauwe plekken, al waren de schaafwonden wel weg. Make-up op doen zat er helaas niet in, omdat dat slecht voor haar huid zou zijn. Haar haren zaten in een rommelige knot, omdat die motherfu….omdat die jongen een deel van haar haren eruit had getrokken. Op deze manier viel het helemaal niet op. Verder had ze een trainingsbroek aan, een wit shirt met een zwart vestje erover heen en die gekke zwarte All Stars dan. Ze leek in niets meer op Amber Brown, alleen de ketting om haar nek met haar naam verraadde nog dat zij het was.

“Hier zijn je krukken, je weet hoe het werkt, hè? Ik heb even nagedacht, en als je het buiten nou lekker vind, mag je best nog een halfuurtje extra weg blijven. Nou, succes en dan zie ik je zo meteen.” Amber stond op de gang en stak haar armen in de krukken. Voorzichtig begon ze naar voren te hoppen. Het ging allemaal zo verschrikkelijk langzaam. Het eerste stuk had ze nog geen leerlingen tegengekomen. Maar toen ze in de buurt van de cafetaria kwam, hoorde ze de stemmen. Het gelach van de mensen, de stomme roddels die ze aan het verspreiden waren over God weet wie een nieuwe broek aan had en er een gat in had. Hoe konden deze mensen dat toch interessant vinden? Maar toen ze eenmaal voor de cafetaria stond, haalde ze diep adem. Goed, je lot onder ogen komen was iets waar ze niet zo goed in zou zijn.

Voorzichtig kwam ze de cafetaria binnen en na de eerste stappen had ze al weer spijt dat ze was gegaan. Een paar hoofden draaiden haar richting op, begonnen heftig te fluisteren met hun buren en één jongen deed niet eens de moeite om het te verbergen en wees gewoon naar haar. Maar Amber hield zich groot en hopte naar haar eindbestemming: de plek waar ze wat eten zou kunnen krijgen. Voorzichtig pakte ze een dienblad en legde deze neer. Het was hamburgerdag. God, daar had ze nu echt geen trek in. Maar thank God, er was ook salade. “Alleen salad alsjeblieft…en een flesje water…” mompelde ze en glimlachte even moeizaam naar Céline. Toen ze eenmaal haar spulletjes had, keek ze twijfelend naar de spullen. Hoe ging ze dit meekrijgen?

“Laat mij je maar eventjes helpen…” hoorde ze een stem zeggen en ze draaide zich om. Voor haar stond een meisje dat ze op haar eerste dag in de bibliotheek had gepest. Het meisje pakte haar spullen en draaide zich toen om. Het meisje liet het dienblad uit haar handen vallen en verbaasd staarde Amber haar aan. “O wacht, als je niet misschien het meest zielige hoopje mens was dat er bestond, had ik je misschien wel geholpen.” De razernij borrelde in Amber. Ze wilde haar krukken neergooien, het meisje met haar gezicht door de salade halen en vervolgens het hele flesje water door haar neus gieten. Tot haar grote frustratie begonnen mensen om haar heen te lachen. “Wacht maar, trut, wacht maar tot ik weer kan lopen, dan sta jij als eerste op het lijstje” gromde Amber en liep weg. Ze was onderweg naar de keuken, want veel verder kon ze niet lopen en ze wilde alleen zijn. Helemaal alleen, want dan zou ze kunnen huilen.

Eenmaal in de keuken aangekomen, keek Amber naar de toetjes die er klaar stonden. Appeltaart, perentaart en meer van dat soort dingen. Ze slikte en keek weg van het spul. Een traan liep over haar wang. Ze was zojuist door de grootste loser van de school belachelijk gemaakt. Ze wist niet hoeveel ze nog kon hebben voor dat ze in zou storten. Haar hand gleed naar een perentaart en pikte er een rozijntje uit. Mmm…mmm heerlijk zoet. Er lag een vorkje naast. Amber slikte. Als ze nu een puntje zou nemen, dan zou ze te dik worden. Veel te dik. Maar wat maakte het uit? Iedereen zag haar toch al als een soort loser. En ze had honger, zo’n honger. Bovendien stonden er door de keuken nog ongeveer 20 taarten. Eentje zouden ze vast niet missen… Amber greep het vorkje en stak het in de taart. Een stuk belandde in haar mond en ze at hem op. Ze slikte het door, maar het gaf haar geen voldoening. Nog een stuk in haar mond en ze slikte het door. En nog een. En nog een. En nog een.

Amber staarde naar de lege taartschaal en ze begon te huilen. God, ze was in een paar dagen zo verschrikkelijk zwak geworden. Ze zakte tegen een keukenkastje op de grond en huilde harder. Ze veegde een paar kruimels van haar wang.

Ze kneep zachtjes in een velletje van haar buik. Vroeger was dit alles zo strak, tot op het bot. Nu had ze een buikje. Amber huilde harder, ze had zo spijt dat ze die rottaart had opgegeten. Ze was kotsmisselijk, voelde zich nog dikker en lelijker en ze wilde gewoon terug naar haar kamer. Haar eigen kamer, waar ze stiekem nog een beetje tequila over had. Of ze wilde de pillen innemen, maar dat mocht niet van Max. Eigenlijk kon het haar vrij weinig schelen, maar ze had een belofte gemaakt. En als Amber Brown een belofte maakte, dan hield ze zich hier ook aan. Maar het was gewoon zo verleidelijk. Dat rottige potje stond gewoon altijd standaard op haar nachtkastje, dus ze kon er zo makkelijk bij. Misschien moest ze het binnenkort maar eens gaan verstoppen, dan hoefde ze er niet meer over na te denken.

Maar er was een stem en voetstappen. Ze kwamen bij aan het andere deel van de keuken vandaan. Shit, er was dus die hele tijd iemand geweest? Had die persoon haar zien eten van de taart? Ze keek de andere kant op. Dat die rottige taart toevallig wel om te delen was. Fuck die andere mensen, zij maakten haar toch belachelijk? Ze gunden hen geen enkele hap van de taart. Ongelovig staarde Amber eventjes de jongen eventjes aan. Als dit niet zo verschrikkelijk vervelend was geweest, dan had ze er misschien nog wel omgelachen. Maar dit was niet om te lachen. “Als die taarten mijn enige problemen waren, had ik je zelfs nog geholpen om er nog eentje kwijt te raken” zei Amber met een betraand gezicht, terwijl ze flink haar ogen droog wreef. Ze slikte en keek de jongen even aan. Met haar gezicht vol met blauwe plekken en zonder make-up was ze niet echt bekend voor hem. Amber had geen idee in hoeverre alle verhalen waren door geroddeld.

“Als ik je vertel wie ik ben, ga je misschien heel anders over dit meisje hier op de grond denken” stelde Amber Brown vast en knikte. “En dan zou je het misschien leuk vinden om mij, net als de mensen daar belachelijk te maken, dus ik stel voor dat ik er van door ga…” Voorzichtig pakte ze een van haar krukken beet en probeerde zich omhoog te trekken. Een luide kreun van pijn was door de keuken hoorbaar en ze greep zich eventjes vast aan het keukenblad. Haar ribben deden zo verschrikkelijk veel pijn, dat ze dacht dat bijna van haar stokkie ging zoveel pijn deed het. Hijgend keek ze voor zich en zag de taarten voor zich staan. Verdomme, rotdingen, rot op uit mijn leven.

Met een ruk draaide Amber zich om, maar botste zo tegen de jongen op. “Sorry” mompelde Amber en pakte zich weer vast aan het keukenblad. Au, pijn.

“Euhm, ik weet niet waarom je dat zou denken, maar ik ben wel de laatste persoon die eender wie belachelijk zou maken.” Amber keek hem met betraande ogen aan. Het was moeilijk om te geloven dat er iemand was die haar niet belachelijk zou maken. Ze draaide haar hoofd weg van hem. “Dat zeggen ze allemaal, maar iedereen vind wel een manier om iemand klein te krijgen. De een is daar gevoeliger voor dan de ander en ik haat het om toe te geven, maar ik ben er nu erg gevoelig voor, dus…” Daarmee bedoelde ze duidelijk te maken dat ze het nu echt even niet zou kunnen hebben als hij haar belachelijk zou maken. Amber zou niet sterk genoeg in haar schoenen staan om hem verbaal af te kunnen maken als hij dat probeerde. En wat had het voor zin? Zonder haar make-up, zonder haar eyeliner die zo dik rond haar ogen zat, zonder haar haren die langs haar lichaam gleden en zonder haar hoge hakken was ze toch geen Amber Brown? Nee, nu was ze het meisje dat vroeger overschaduwd werd door Grace.

Amber keek naar de stoel die hij voor haar had neergezet. Het was iets dat ze met alle liefde aan zou nemen, maar zou hij er iets voor terugwillen? In Ambers wereld gaf niemand ooit zomaar wat en zat er altijd een ‘maar’ aan verbonden. Toch keek ze hem eventjes dankbaar aan en ging op de stoel zitten. Ze wilde haar benen automatisch over elkaar heen slaan, maar dat werd haar ruw afgerekend. De pijn in haar ribben was zo vervelend, het liet haar niet toe wat ze wilde. “Ik laat je verder wel met rust hoor…” Amber knikte en haar ogen volgden hem door de keuken. Ze schudde haar hoofd en begreep er helemaal geen pepernoot van. Waarom deed hij dit voor haar? Voor haar weten had ze hem nog nooit gezien. Niet dat ze het erg vond, ze kon wel iemand gebruiken die haar niet ging uitschelden of belachelijk ging maken omdat ze Amber Brown was, het meisje dat tot nu toe alles fout deed in haar leven.

“Waarom doe je dit?” vroeg ze toen “Waarom ben je zo aardig voor me?” Haar stem klonk een beetje ontroerd, ze vond het wel top van hem hoor, maar ze begreep het gewoon niet. “Ik bedoel, ik heb net een van je heerlijke taarten helemaal opgegeten. Als ik iemand tegen was gekomen die dat had gedaan, had ik diegene echt wel even laten weten dat ik het er niet mee eens was.” Ze schudde haar hoofd en keek naar beneden. Daar zag ze een vetrolletje zitten. Het kwam overigens omdat ze zat, niet omdat ze echt te dik was. Amber kneep zachtjes in haar vel en rolde met haar ogen.

God, dit was wel eventjes iets heel anders dan een Max of een Charlie hoor. Hij deed haar nog het meeste aan Sierra denken: puur, lief en goed van hart. Amber staarde even naar hem, naar zijn in bloem gehulde haren, naar de bloem op zijn wangen en hoe hij eventjes in de bloem aan het tekenen was. Het intrigeerde haar. Ergens zag ze dat hij een hoop had meegemaakt, maar dat zijn blik op de wereld niet zo veranderd was als dat bij haar. Misschien had hij een andere keuze gehad in het leven? Hoe oud zou hij zijn, zestien, zeventien? Jongen dan haar in ieder geval. Amber luisterde naar zijn woorden en knikte. Ze begreep zijn manier van denken wel, maar het was zo anders dan haar eigen levensstijl. Zij haatte bij definitie iedereen die haar ook maar aankeek, maar bij deze jongen was het onmogelijk. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en haar wenkbrauwen fronsten zich. Ze staarde de jongen eventjes aan en een triest glimlachje verscheen op haar gezicht.

De jongen kwam naar haar toe gelopen en haalde haar hand van haar buik weg. “En niemand, niemand heeft het recht om iemand belachelijk te maken om wat dan ook. Wat maakt het uit wat ze over je denken? Leef gewoon je leven, en als je daarbij beslist om een hele taart op te eten, waarom dan ook niet?” Amber glimlachte en schudde haar hoofd.  “De reden…de reden is waarom het niet zou moeten. Ik deed het niet omdat ik trek had in een taart, maar om mezelf te straffen. Don’t worry, je taart was geen straf om te eten, maar het is niet bepaald…gezond. En I don’t know, het gaat veel verder dan dat en het is gewoon allemaal fucked up en I know, ik heb altijd met de ‘I don’t give a fuck’ attitude geleefd, maar het laat me nu gewoon in de steek.” Ze greep met haar handen in haar haren en zuchtte toen. En toen keek ze hem nog een keer en stond heel erg voorzichtig op.

Zachtjes kwam ze op hem afgelopen. “En jij maakt heel mijn filosofie in de war! Ik moet van mezelf iedereen haten die zich ook maar een seconde met mij bemoeid, maar ik kan jou om de een of andere reden niet haten.” Een klein glimlachje stond even op haar gezicht. Voor een paar seconden sloeg ze even haar armen om hem heen en woelde ze even met haar hand door zijn haren. In haar hoofd telde ze af van vijf naar nul, Amber was geen knuffelaar. Ze liet hem los en ging voorzichtig weer naar de stoel. Zachtjes ging ze zitten. “Waarom maak je al die taarten trouwens? Is er een of ander feest ofzo waar ik niets van af weet? Als het mijn begrafenis is, moet ik toch bekennen dat ik me nu even ga verstoppen…” Een grijns stond op haar gezicht. O hell no. Ze konden haar ribben breken, ze konden haar haren eruit trekken, ze konden alles doen, behalve dat.

De jongen had haar teruggeknuffeld en dat vond Amber voor deze ene keer niet erg. Het was nu even nodig voor haar dat ze kon laten zien dat ze de jongen waardeerde om wat hij deed. God, ging ze nu teveel mensen in haar hart sluiten? Sierra kon ze niet haten, Max kon ze niet haten, deze jongen kon ze ook niet haten. Maar als je het goed bekeek, hoeveel mensen waren er op aarde? Precies, heel erg veel. Dan was drie op die heel erg veel mensen wel heel erg weinig. Want voor de rest haatte ze gewoon iedereen. Natuurlijk waren er wel mensen die ze minder haatte en die ze meer haatte, maar in principe kwam het allemaal op hetzelfde neer: ze haatte iedereen. Behalve de personen dan die eerder genoemd zijn aangezien ik het nu niet weer allemaal ga herhalen.

Geschokt keek Amber hem even aan toen hij wat naar voren kwam. Wat ging hij nu doen? De jongen tekende warpaint op haar gezicht en ze sloot even haar ogen toen ze zijn vingers op haar huid voelde. Oké, ergens diep in haar borrelde nu iets, aangezien ze er een bloedhekel aan had als mensen haar gezicht aanraakte. Maar dit was…best lief. “Zo, die verdien je wel, want echt, ik vind je wel heel dapper dat je dit tegen mij verteld.” Er ontstond een brok in de keel van Amber. Oké, ze wilde weer gaan huilen. De jongen was zo lief voor haar, maar Amber zou als van alles omschrijven, maar dapper vond ze zichzelf niet. Eigenlijk vond ze zichzelf heel erg laf. God, waar had ze dit allemaal aan verdiend? Maar Amber moest sterk zijn en niet gaan huilen. De jongen had haar zojuist dapper genoemd, dan moest ze dat natuurlijk wel waar gaan maken. Niet huilen, Amber, dat was nergens voor nodig.

Ah, hij zei zijn naam. Maurim, een mooie naam. Een naam die niet veel voorkwam, het sierde de jongen. De reden waarom hij hier was vond Amber wel bij de jongen passen. Amber glimlachte naar hem en knikte toen, ze begreep het. Het leek een jongen die iedereen wilde helpen, iedereen vrolijk wilde maken, maar was hij dat zelf ook? Daar kon Amber niet achterkomen, maar daar was de gelegenheid ook niet voor. Toch kreeg ze wel een idee waarmee ze hem kon bedanken, iets waarvan ze dacht dat hij het wel zou kunnen waarderen. Heel voorzichtig stond ze weer op en pakte haar krukken. Ze stak haar handen in allebei de dingen en liep toen voorzichtig naar het aanrecht. “Nou Maurim, je zegt net dat er geen gewonden in je keuken vallen…” zei Amber met een grijns “Maar je hebt nu wel Amber voor je, hè.” Haar hand gleed naar bloem die nog op het aanrecht lag en stak haar hand erin. Enthousiast gooide ze het op hem.

Het was een bloemgevecht, jaaaa! “Nu komt die warpaint goed van pas!” zei ze enthousiast en zo snel als haar krukken het toelieten liep ze weg, om zich te verbergen. Toch zou ze Maurim wel een beetje laten winnen hoor, dat verdiende hij wel. Zeker na het maken van die goddelijke taarten.

Amber wilde dit wel een beetje voor hem doen. De jongen….pfff, hij leek haar zo onschuldig, zo lief en misschien een beetje naïef, maar die mensen had je ook nodig. Je had the bitches, zoals Amber en je had de liefjes, zoals Maurim. En diep van binnen wilde Amber niets anders doen dan die liefjes, zoals Maurim, beschermen. En hem natuurlijk gelukkig zien. Niet dat ze dat romantisch bedoelde, maar ze wilde hem oprecht gelukkig zien. Hij had haar hart gestolen, niet op een romantische manier again, en daar zou hij best nog wel eens van kunnen profiteren. Want een vriendschap met Amber zorgde ervoor dat je altijd standaard bescherm was, je kon de gekste dingen verwachten en stiekem kon je al haar problemen bij haar kwijt. Al moeten die problemen dan wel samengevat worden in 2 minuten, anders kreeg ze een woedeaanval, wat nou weer niet zo gezellig was.

Maurim gooide ook wat bloem naar haar, maar gooide er verschrikkelijk naast. “Ik heb je toch een beetje geraakt?” Amber glimlachte eventjes en haar hand gleed naar het gevallen bloem. Zonder dat hij het zag gooide ze wat over haar arm heen. “Ja, moet je kijken Maurim, o mijn god! Je hebt heel mijn arm vies gemaakt…” Een pruillipje ontstond op haar gezicht en ze kwam naar hem toe gehinkt met haar prachtige krukken. “Dit doen we een keertje over, oké? Als mijn lichaam niet bij elke klap die het krijgt in elkaar stort als een soort Jenga gebouw” zei Amber grinnikend “Serieus, als ik nog één keer moet bukken dan val ik uit elkaar hoor…” Haar ribben, haar alles deed gewoon zo verschrikkelijk veel pijn. “Hey, en nu weet je in ieder geval wat ik voor mijn verjaardag wil!” Haar wenkbrauwen schoten vrolijk omhoog “One of your delicies pies ofcourseee!”

Ze hinkte terug naar haar stoel en ging er voorzichtig op zitten. Kijk, dat was beter, veel beter. Ze staarde Maurim even aan en stak twee vingers naar hem op, als een peaceteken. Ja, ze mocht Maurim eigenlijk best wel. Al moest hij natuurlijk niet heel erg druk gaan doen op de dagen dat ze chagrijnig was, anders zou ze misschien een beetje kattig over kunnen komen. Maar net als bij Sierra zou ze hem gewoon zijn zin geven. Sierra en Maurim zouden haar twee oogappeltjes worden, gewoon omdat ze dat verdienden. Niet om met haar om te gaan, maar gewoon om te weten dat er iemand voor hen klaar stond. Want fuck it. Fuck it all. Sierra had haar gered toen ze er aan toe was, Maurim deed nu dit voor haar. “Je moet me leren hoe je dat doet!” zei Amber toen “Om even alle vooroordelen uit de wereld te helpen over vrouwen horen in de keuken: ik kan niet eens een ei bakken…”

“Wat doe je?” Amber haalde haar schouders op. “Het is gewoon een teken dat je naar iemand maakt, een peace teken. Gewoon een leuk teken.” Amber glimlachte en probeerde op haar manier een beetje mee te helpen aan het opruimen, ook al ging dat natuurlijk niet zo heel erg goed bij haar. Maar toch hielp ze een beetje mee. “De meeste vrouwen kunnen wel goed koken hoor, ik kan het alleen niet.” Amber haalde haar schouders op. Ze luisterde hoe hij vertelde over zijn opa en eigenlijk wilde ze vragen waarom hij bij zijn opa leefde, maar Ambers ogen schoten naar de klok. Fuck, ze had al vijf minuten geleden weer terug op de afdeling moeten zijn. Ze wilde hem best nog wel wat dingen vragen, maar ja. Things go as they go.

“Het spijt me, ik moet nu gaan” zei Amber. Ze hinkte naar haar krukken en stak haar armen erin. Nu moest ze met deze dingen aan haar armen haar lot van crimineel ondergaan. Maar ze zou haar warpaint wel houden hoor. Ze draaide zich eventjes terug naar Maurim. “Het was leuk kennis te maken, succes met je taarten hier nog. Komt wel goed, ze zijn lekker. Ik spreek je nog wel.” Met een knik verliet ze de ruimte, met haar hoofd naar beneden gebogen. Fuck these people.