Onderwerp: Fix you. {+Sierra.} wo nov 12, 2014 10:36 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
### WORDS; SIERRA
Te veel zorgen? Nah, dat viel best wel mee toch? Het was voor hem wel gewoonlijk dat hij af en toe gewoon wat meer dacht aan het welzijn van een ander en niet aan dat van hem, vooral als het ging om degene die nu naast hem stond. Op de een of andere manier wilde hij haar gewoon beschermen tegen al het nare en wist hij nog veel wat, vreemd.. Jace haalde dus maar wat simpel zijn schouders op terwijl zijn glimlach nog niet was verdwenen. Het lag gewoon in zijn aard; zo was hij nou gewoon. Dus hij was niet de enige? Mooi zo. ”Ugh ja. Ik zou het zo af kunnen doen en niet meer op willen zetten, maar dat zou het feest een beetje verpesten.” Zo’n masker was voor ongeveer een uurtje wel leuk, maar nu begon het ding hem toch echt wel te irriteren. Maar mooi dat hij niet de enige was die er zo dan over dacht. Ondanks dat hij het net toch best wel koud had gevonden buiten was dat gevoel nu al totaal verdwenen en voelde hij zich langzaam maar zeker weer terug op normale temperatuur komen. Het was gewoon dat het daarbinnen veels te warm was en het verschil daardoor echt tien keer zo veel werd. Ah, dus ze wilde hem niet alleen laten? Dat was wel lief en het deed hem eerlijk gezegd ook wel goed om dat te horen. Al kwam ergens toch wel een soort van schuldgevoel in hem op aangezien hij haar wel alleen had gelaten, op het begin van de avond al, om het nog eens erger te maken. Maar dat gevoel verdween al snel weer aangezien hij terugdacht aan hoe ze elkaar toen hadden beloofd de ander niet meer alleen te laten. Beste deal ooit, toch? Haar woorden lieten hem gewoonweg al grinniken, het beeld wat er namelijk in hem opkwam was ronduit hilarisch. Maar waarom wist hij eigenlijk niet aangezien het toch wel vrij clear was dat haar dansmoves echt geweldig waren. ”Well, ik ook niet hoor.” Sierra was zo’n beetje toch wel de perfecte date. Of in ieder geval voor hem dan toch. De opluchting die er bij hem was toen ze hem vertelde dat ze zich hier toch al beter vermaakte was ronduit geweldig. Niemand hoefde hier namelijk op zijn of haar kamer te zitten aangezien ze niets anders te doen hadden, dus ook Sierra niet. En ook al zat ze dan niet meer altijd op haar kamer was het nog wel steeds zijn plan om haar wel eens mee te gaan nemen ergens naartoe. Misschien konden ze wel gaan schaatsen? Het was immers winter, en dat was toch wel iets wat typisch daarbij hoorde. Ze mocht dan overigens heus wel vallen en dan nog het liefste in zijn armen ook, ghehe. Het gevoel wat hij kreeg doordat ze met haar duim over zijn hand streek was nogal.. vreemd. Prettig vreemd. Niet iets wat hij wilde laten stoppen, ze mocht er immers best wel mee doorgaan, graag zelfs. Hij kon het dan ook niet laten om eens wat op zijn onderlip te bijten. Het was een soort tic van hem die hij altijd had gehad bij zulke dingen, maar bij zulke kleine dingen was dat normaal niet bepaald, nou, nu wel bleek maar weer. Zijn ogen waren gericht op de lucht, totdat er ineens iets totaal onverwachts gebeurde. Het begon bij het geluid wat ze maakte en toen hij keek kon je wel zo’n beetje zeggen dat hij zich echt te pletter schrok. Oh god. Oh god. Wat had hij gedaan? Het spijtte haar? Dus, nu waren de rollen ineens omgedraaid? No way. Jace wachtte dan ook op een vervolg op haar woorden, alleen die kwam er niet. Daarentegen maakte ze een beweging naar de grond en belandde ze daar ook. Oh hell no. Ook al had ze daar niet om gevraagd was dat toch al zijn optie geweest om te doen. Het was nou niet bepaald een normaal iets om ineens neer te vallen, right? Jace kon dan ook niks anders dan haar meteen in zijn armen nemen; zijn ene hand onder haar rug en de andere onder haar knieholtes. Dit ging hij wel volhouden, zo zwaar was ze nou niet en echt mega ver lopen was het niet naar de ziekenboeg. ”Het komt wel goed, I promise.” Maar, om heel eerlijk te zijn, wist hij dat totaal niet. Hij wist overigens helemaal niet waar dit allemaal over ging en wat hij precies fout had gedaan, of dat hij er helemaal niets mee te maken had, alles stond nog open wat mogelijk kon zijn.
Finally. Daar waren ze dan, bij een gedeelte van de school waar hij niet had verwacht zo snel te komen. Ergens had de vraag wát er nu precies was op het puntje van zijn tong gelegen, echter had Jace toch maar besloten om eerst met haar hulp te gaan zoeken, een uitleg kwam later pas. Alhoewel die uitleg hem eigenlijk vrij weinig boeide aangezien het enige belangrijke op dit moment was of het wel goed ging met Sierra en of het niets ernstigs was. Normaal gesproken had hij het overigens echt geweldig gevonden dat ze zo in zijn armen lag, want om eerlijk te zijn was het te cute, maar zelfs daar gaf hij geen aandacht aan. Zo af en toe had hij onderweg wel eens naar haar gekeken of ze niet wit was geworden of iets dergelijks, maar voornamelijk had hij goed op de weg gelet, voor het geval hij nog ergens over ging struikelen of zo. Aan de gezichten van degene die het toezicht in de ziekenzaal hielden was duidelijk dat ze al meteen doorhadden dat het foute boel was, waardoor een vrouw voor hem liep en naar hem wenkte dat hij haar maar moest volgen. Bij een random bed bleef ze dan ook stil staan. ”Leg haar maar hier.” Zonder pardon legde hij Sierra dan ook op het bed weg, bekeek haar toen eens beter waarna hij haar hand voorzichtig beetpakte. ”Het spijt me zo.. Ik..” Oh damn, wat was hij wel niet dom geweest. Eerst had hij allemaal lopen zeggen dat hij wilde dat ze zich goed voelde en nu dit, door hem. ”Het was niet m’n bedoeling. Ik zou je echt nooit met opzet pijn kúnnen doen.” En dan had je nog het wil gedeelte, want dit was niet echt iets wat hij wilde.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} do nov 13, 2014 9:21 pm
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
‘Nou, als we het beide nu niet meer willen dragen lijkt het me wel cool hoor?’ Wist zij veel. Als het aan haar lag had ze het ding meteen af gedaan toen ze buiten waren gekomen. Maar kijk, ze ging het maar even gewoon in zijn handen laten. Ze wist trouwens niet eens hoe laat het was, wie weet mochten ze het al wel lang af zetten of zo. Sierra straalde nog steeds wat warmte uit zodat Jace het niet koud zou krijgen. Stiekem was ze eigenlijk momenteel wel even zijn persoonlijke kachel. Maar yeah, binnen was het echt wel veel te heet geweest en hoewel ze het altijd wel goed kon verdragen had ze er toch voor enkele seconden wat last van gehad en daarom stonden ze dus nu buiten. Iets wat zij helemaal niet erg vond. Moest de dude het te koud krijgen zou ze wel mee terug naar binnen gaan, of ze zou er zelf voor zorgen dat hij het weer warm kreeg dat zou ze nog wel beslissen straks. Haar mondhoeken krulde gelijk omhoog toen de jongen in lachen uitbarsten om haar comment over haar dansen. ‘Stiekem geloof je me niet zeker?’ Sprak ze al lachend. Nou, het was eigenlijk echt wel waar. Hij had haar eens moeten bezig zien toen ze nog thuis woonden en ze alleen op haar kamer was wanneer haar moeder weer eens helemaal bezopen in haar bed lag. Buiten zingen en muziek maken was het toch echt wel een uitlaat klep geweest voor haar, niet zo’n grote als die andere twee maar dat was bij zaak. Sierra had momenteel heel even zin om hem gewoon een knuffel te geven, geen idee waarom maar ze was er zelf toch ook best wel aan toe. Jace was gewoon een grote knappe teddybeer en tja, hij was gewoon helemaal top. Toch leek het korte geluk dat ze deze avond gevonden had weer helemaal te verdwijnen door het zachte kneepje in haar hand. De felle pijnsteek kwam natuurlijk niet daar maar door dat er eerder iemand zo hard tegen haar was aan geknald en ze het zo lang had opgekropt. Sierra kon zich momenteel wel helemaal voor haar kop slaan. Damnit, nu had ze gelijk heel hun avond verpest waarschijnlijk. Snel genoeg werd ze door de jongen opgetild en legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan. ‘Het spijt me zo.’ Prevelde ze nog net zacht genoeg zodat hij het kon horen. Hoewel ze er stiekem toch al van had gedroomd om ooit in zijn armen te liggen, had ze het wel verwacht onder andere omstandigheden.
Geleidelijk aan veranderde haar omgeving en kreeg ze door dat ze bij de ziekenboeg waren aangekomen, of toch bijna. Ja hoor, dit was echt wel iets wat op haar verlanglijstje stond door Jace de ziekenboeg in gedragen worden terwijl die arme knul niet eens wist wat er aan de hand was. Dit gaf haar natuurlijk de perfecte kans om het hem uit te leggen, maar ze had niet echt een idee hoe ze het moest aan brengen bij hem. Sierra had de grootste moeite met zich wakker te houden, geen idee hoe het kwam dat ze opeens zo moe was. Een zucht gleed over haar lippen toen ze zichzelf voor een moment vast klampte aan Jace en zo zijn hemd helemaal verfrommelde tussen haar vuist. Het meisje mistte alles wat een van de verpleegsters tegen Jace aan het zeggen was. Wanneer ze op het zachte bed werd gelegd sloot ze even haar ogen om de pijn wat weg te drukken. Nee, dit had ze echt niet zo gepland. Wat moest de jongen nu wel niet van haar denken? De spijtbetuigingen van de jongen deed haar haar ogen weer open doen. Heel zachtjes streelde ze over zijn hand en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Het is niet jouw schuld.’ Prevelde ze zachtjes. Het was op dat moment dat de vrouw weer terug kwam en zich tussen Jace en haarzelf in zette en zo het volledige zicht van de jongen af nam. Sierra werd beholpen met haar jurk uit te doen en voor ze het zelf goed wist zat ze alweer in zo’n afzichtelijk ziekenhuis kleed. Iets wat haar absoluut niet flatteerde. Snel deed ze teken naar haar dat ze eerst even moest spreken met haar held van de avond, wat mokkend draaide de vrouw zich weg van hun en verdween weer. Stress nam toe, en nog niet zo’n klein beetje ook. Kort beet ze op haar onderlip, tranen sprongen gelijk in haar ogen wanneer ze haar handen op het deken legde. Kort voelde ze zich weer dat zwakke meisje, hoewel ze nog nooit iets sterker als dit had gedaan. Op haar armen zaten verschillende littekens met hier en daar nog een kleine blauwe plek maar het ergste was haar schouder. Momenteel had ze het punt bereikt dat ze de jongen die haar had gered niet meer durfde aan te kijken, bang dat hij vol afkeer plots zou verdwijnen. Uiteindelijk bracht ze haar hand even naar haar schouder en trok het afschuwelijke kleed wat naar beneden zodat zich een grote donkere plek die helemaal verderliep over heel haar schouderblad tevoorschijn kwam. Het kostte haar alle moeite van de wereld om niet in tranen uit te barsten, maar zelfs die moeite was niet genoeg. Voor ze het wist rolde de tranen al over haar wangen en leek er wel geen ophouden aan te komen. Het schokken van haar schouders hielp er trouwens helemaal niet bij om de pijn die nog steeds aanwezig was te verhelpen, sterker nog het leek wel erger te worden.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} do nov 13, 2014 11:38 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
1313 WORDS; SIERRA
Het enige wat op dit moment door zijn hoofd ging was dat hij Sierra moest helpen, met wat dan ook er dan aan de hand was met haar. Dat feest kon hem echt totaal niet meer schelen, dit was toch wel iets veel belangrijker dan dat feest. Daarbij was hij niet de persoon om iemand niet te helpen en laat dan staan bij zoiets als dit. Wat had hij anders moeten doen dan, haar op de grond laten liggen? No way, Sierra betekende veel voor hem en geen haar op zijn hoofd die daar dus aan dacht. Nee, wat er ook aan de hand moest zijn moest opgelost worden, boeide hem niet wat hij daarvoor moest doen, Jace was er in staat voor, als ze zich maar goed voelde of wat dan ook. Eenmaal in de ziekenzaal werd dan ook direct de weg geleid naar een random bed waar hij haar dan ook voorzichtig neerlegde. De bruinharige jongen bleef aan de zijkant van het bed staan, zijn lichte ogen die haar in de gaten hielden en zijn hand die al snel weer in die van haar gemengd was. Oh god, wat er nu door hem heen ging was echt met geen pen te beschrijven. Maar voor hem was vooral de hoofdvraag wat er nu precies aan de hand was, of het erg was én of ze weer snel de oude ging worden. Het kon dan natuurlijk altijd wel iets simpels zijn, maar wat als dat het nu niet was? Jace voelde zich schuldig, ook al wist hij niet eens of de reden van dit alles wel bij hem lag. Probably. Het leek wel een uur te duren voor er weer wat echt leven in Sierra zat – aangezien haar ogen gesloten waren – terwijl het in werkelijkheid niet langer dan een paar minuten had kunnen duren. Toen hij echter zijn excuses aanbood voor alles wat er net was gebeurd opende ze haar ogen weer, waardoor er toch wel iets van hem af leek te vallen. Wist hij veel, straks was ze ineens bewusteloos of wat dan ook.. Maar alright, mooi dat hij dan de reden erachter niet was. Niet dat hij kon vragen of ze dat alleen maar zei zodat hij gerustgesteld was of überhaupt nog iets aan haar kon vragen aangezien hij van haar af werd gehaald en de verpleegster zijn plaats in nam. Hij zette dan ook meteen een paar stappen naar achteren en ondanks dat hem dat normaal gesproken niet zo heel veel uit maken voelde hij nu toch wel ergens een of andere spontane angst, dat hij weer dichterbij haar wilde zijn. Zijn blik was overigens maar ergens gericht op de overkant van waar Sierra lag aangezien het anders een beetje raar over zou komen als hij zou gaan kijken hoe haar kleding verwisseld werd, niet? Alhoewel hij dat normaal gesproken echt niet erg zou vinden, maar in dit geval was het niet echt gepast en lag zijn behoefte daar ook niet. Nadat alles verwisseld was was het dan toch weer zijn beurt om Sierra te vergezellen, als je dat zo kon noemen op dit moment dan toch. Wat voorzichtig liep hij dan ook weer richting het bed, al viel zijn oog meteen op hetgene wat ze blijkbaar aan hem wilde laten zien; haar armen, vol littekens en hier en daar een blauwe plek. De eerste vragen die bij hem dan ook als eerste binnen kwamen waren dan ook; wat, waarom maar bovenal hoe. Maar.. misschien was het ongepast als zijn oog daar op bleef, al trof hij ook geen geweldige Sierra aan toen hij haar weer in haar ogen keek, of daar toch een poging voor deed. De tranen in haar ogen ontgingen hem niet en het leek haast wel of hij een steek in zijn hart kreeg. En alhoewel Jace had gehoopt dat dat alles was bleek dat niet zo te zijn. In tegendeel zelfs; ze pakte naar de schouder van haar ziekenhuisoutfit en trok het deel wat over haar schouder zat weg. Een grote blauwe plek die bijna haar hele schouderblad bedekte verscheen met daarin alle kleuren die een blauwe plek wel kon krijgen. ”Sierra..” Jace wilde haar zó graag helpen, maar door de brok die hij had gekregen in zijn keel kon hij verder niets uitbrengen. En ja, daar was het al, ze huilde. Dat was toch echt de finishing touch waardoor Jace zijn traanbuizen ook meer vocht gingen produceren. Oh god, hij kon er niet tegen als anderen om hem heen huilden, vooral als het dan ook nog eens mensen waren die een betekenis bij hem hadden, zoals zij, want dat was wel vrij duidelijk dat ze die had bij hem. Jace trok dan ook haar kleding weer goed terug over haar schouder, hij had het namelijk al gezien en het was wel voldoende. Lang duurde het ook niet voor hij haar ene arm wat meer opzij had gelegd en zelf voorzichtig op haar bed was komen zitten, rond de hoogte van haar buik. Zijn handen vestigde zich op haar wangen waarna hij voorzichtig haar tranen probeerde weg te vegen. Misschien een taak waar geen einde aan leek te komen, maar het was het proberen waard. ”Het komt wel goed, ik beloof het je..” Jace hoopte maar om haar daar iets rustiger mee te maken, maar of dat lukte was maar net de vraag. “Desnoods ga ik op zoek naar een of andere healer om te zorgen dat het geen pijn meer doet en als ik daarvoor heel dit eiland af moet gaan boeit dat me niet. Ik zou er zelfs voor naar de andere kant van de wereld gaan. Echt, het komt wel goed Sierra.” Maar, hoe moest hij haar laten geloven dat dat laatste ook echt zo was terwijl hij daar ook aan twijfelde? Wie weet was er wel geen healer, of in ieder geval geen die hulp aan hem wilde verlenen. Maar toch, het moest haast wel, daar was hij vrij zeker van. ”Heb je.. dit al lang?” Ugh, dit maakte hem zelf ook zo van slag dat hij niet eens meer uit zijn woorden leek te komen en laat staan dat de trilling in zijn stem zou kunnen verdwijnen. Maar die vraag had toch wel wat waarde voor hem, aangezien hij dan wist of ze het al voordat ze hier naartoe kwam had of daarna pas. Want als iemand dan ook maar met zijn of haar gore tengels dit had veroorzaakt en op zich op dit eiland bevond was degene nog lang niet jarig, dat was zeker. Nog steeds lag de vraag op het puntje van zijn tong hóe dit allemaal was ontstaan, maar het lef daarvoor had hij niet, de moed leek hem immers echt uit zijn schoenen te zijn gezakt. Daarbij was dat misschien toch wel een bijzaak want het was nou eenmaal gebeurd en dit was eruit gekomen. Maar, wist hij veel of dat in haar leven wel of geen grote rol sprak. ”Als ik trouwens weg moet dan moet je dat maar zeggen, ik wil je niet tot last zijn of zo..” Wie weet wilde ze dat namelijk wel niet en wilde ze dat hij weg ging of iets. Jace hoopte natuurlijk van niet, maar je wist maar nooit in de situatie waarin ze zich nu bevonden. Oh god, wat had hij toch een medelijden met haar. Wat had hij gewild dat wat er met haar was hij dat van haar over kon nemen, dan zou hij dat namelijk meteen doen. Sierra was veels te geweldig om onder de blauwe plekken te zitten en ook nog eens pijn te hebben. Ugh, wat wilde hij haar graag in zijn armen houden en vervolgens nooit meer loslaten. Maar helaas, dat kon niet en tegenover haar kon hij dat ook niet eens maken. Waarschijnlijk wilde ze dat niet eens namelijk en de jongen wilde haar niet dwingen. Nu niet, nooit niet.
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
Dit was wel echt een perfecte afsluiter voor hun avond. Niet dus. Damn, ze voelde zich zo schuldig tegenover de jongen dat ze hun hele date nu verpest had. Waarom had ze het niet gewoon wat langer kunnen uithouden? Dan was er helemaal geen probleem geweest maar nee, nu lag ze hier in zijn armen en voelde ze zich zwakker dan ooit te voren. Helemaal geweldig. Sierra was al blij genoeg dat de jongen haar naar de ziekenboeg wilde brengen, stel je voor dat hij plots gewoon uit complete onwetendheid wat mensen van op het feest zelf was gaan halen. Neuwp, dit was echt wel veel beter.
In de ziekenzaal werd ze zo voorzichtig mogelijk neer gelegd en al heel snel had ze gewoon zin om zich te verstoppen onder het deken en daar een poosje te gaan huilen. Net zoals ze vroeger zou hebben gedaan. Om daarna gewoon even alles van zich af te werken door wat te gaan spelen op haar gitaar. Iets wat nu allicht niet zo handig ging gaan met haar schouder en alles. Sierra verlangde ook totaal niet naar hoe het was, ze was blij dat ze eindelijk met haar moeder had gebroken. Dat ze weer wat sterker was geworden, hoewel ze zich nu weer terug zo zwak voelde als toen. De verslagenheid was inmiddels af te lezen van haar gezicht.
Toen ze zag dat hij er nog echt stond wanneer ze haar ogen had geopend voelde ze zich toch een tikkeltje beter. Ze was blij dat hij was gebleven, sterker nog ze wilde echt niet dat Jace weg zou gaan. Het was vreemd, maar de aanwezigheid van de dude zorgde er echt wel voor dat ze niet meteen weg kroop onder haar deken. Hopelijk zou hij haar geloven met dat het niet zijn schuld was. Nee, ze zou het echt niet kunnen verdragen als hij zich zelf de schuld er van gaf. Voornu leek dat ook niet te gebeuren, iets waar ze ergens best wel blij om was maar ze kon de moed niet meer opbrengen om een glimlach te laten verschijnen terwijl de verpleegster haar best zo goed mogelijk deed om haar schouder te ontzien tijdens het wisselen van kledij. Doordat de vrouw tussen hen in stond werd Sierra volledig afgeschermd van de jongen, en voelde ze zich gelijk heel alleen. Ze had hem liever dicht bij nu, geen idee waarom maar het was nu eenmaal zo.
Een gevoel van schaamte kwam bij haar op. Meteen trok er ook een rilling door haar lichaam toen hij zijn blik over haar armen zag glijden. Misschien had ze dit niet moeten doen? Het meisje richtte haar blik uiteindelijk op het bed, ze was bang. Bang voor wat hij ging denken, wat hij ging doen. Maar vooral dat hij een of andere afkeer van haar zou krijgen door haar zo te zien. Wanneer haar nam klonk nadat ze haar schouder had getoond voelde ze de tranen pas echt over haar wangen glijden. Nu was ze echt wel heel prachtig, echt iets wat Jace wel wilde zien op nou ja hun eerste date? Hoewel het date gedeelte inmiddels wel afgelopen was had ze hem dit beeld liever willen besparen. Ja, als ze een ding kon dan was het wel dingen als dit verknoeien. Net nu ze het zo leuk hadden moest er weeral een of andere stomme storing komen waardoor de rest van hun avond gewoon helemaal in diggelen viel. Voor een kort moment keek ze hem aan, zag de plotse tranen verschijnen in zijn ogen. Dit brak haar helemaal. Het enige geluid wat het meisje momenteel maakte was onophoudelijk snikken. Heel charmant hoor, ook vooral hoe ze hier nu zat met van die knal rode ogen en alles. Het was trouwens ook hij die haar galante ziekenhuisjurk weer omhoog trok zodat haar schouder weer helemaal bedekt zat.
Nog steeds was ze niet gestopt met huilen, iets wat mogelijk de hele avond nog wel kon duren. Sierra’s verdriet zat diep, zelfs na al die tijd nog. Het zou voor altijd in haar blijven zitten, best wel zielig als je het zo bekeek. Jace verraste haar helemaal toen hij plots naast haar kwam zitten en de tranen begon te drogen. Wat verbaasd keek ze hem aan. Ze begreep totaal niet waarom hij dit deed, maar ze vond het wel een lief gebaar. Ergens probeerde ze wel op te houden met huilen, maar het lukte haar gewoon niet. In ieder geval zat ze nu al niet meer te snikken, maakte ze zo nu en dan enkel nog wat kleine piep geluidjes. De manier waarop hij met haar omging kalmeerde haar dan toch een klein beetje. Voor slechts luttele seconden zette ze een heel minieme glimlach op, maar die verwaterde meteen tussen al het verdriet dat zich een weg naar buiten duwde. Het feit dat hij haar echt wilde helpen zou haar op elk ander moment intens gelukkig maken, maar nu keek ze hem gewoon in stilte aan. ‘Bedankt.’ Klonk het op een vrij hese toon. Ergens hoopte ze gewoon dat hier zo meteen een dokter binnen kwam die healer was en haar kon genezen. Het was iets wat ze eigenlijk al veel eerder had moeten doen, maar ze was bang geweest voor de reactie.
Haar blik dwaalde af naar de grond. Alright, tijd om het te vertellen dan maar? Twijfelend beet ze even kort op haar onderlip. ‘Al jaren…’ Dit ging echt wel een sob story woorden. ‘Toen mijn moeder van mijn vader scheidde ging ik bij haar wonen en mijn zus bij mijn vader. De eerste maanden ging het goed, ze had een nieuwe man leren kennen en alles. Maar van de een op de andere dag verdween hij en raakte mijn moeder aan de drank…’ Sierra legde uiteindelijk haar hand op de zijne en ademde diep in. ‘Vanaf dan begon het. Ze kreeg stemmingswisselingen en ze werkte het uit op mij.’ Kort keek ze naar de grond. Een eenzame traan gleed langs haar wang en viel kapot op het dekbed. Nooit had ze gesnapt dat haar moeder de fles niet had neergelegd, zou ze ooit hebben gedacht aan haar twee dochters die met elkaar speelden toen alles nog goed was? Nooit terug verlangd hebben naar die tijd? Sierra voelde hoe haar hart helemaal leek weg te zakken bij de gedachte alleen al. ‘Op een dag, een week voor ik hierheen kwam, kwam ik thuis van een avond bij vrienden. Ze was nog wakker. Voor ik het wist zwaaide ze met een baseball knuppel naar me. De tweede klap die ze uitdeelde was pas raak, hij trof me regelrecht op mijn schouder. Na al die jaren werd het me teveel, de dagelijkse afranselingen, ik was er helemaal klaar mee. Voor ik er vat op had beschermde mijn mutatie me door een schild op te stellen. De knuppel vloog meteen in brand, zij werd hevig verbrand. Toch was het voor haar nog niet genoeg en begon ze te slaan. Hoe ik het deed weet ik niet, maar ik greep haar hand vast en verbrandde haar zo fel dat ze als een bange haas weg rende. Ik dacht er geen moment aan om nog te blijven in dat huis en zo vertrok ik naar mijn vader.’ Sloot ze uiteindelijk af. De tranen waren geminderd, al waren ze nog steeds duidelijk aanwezig in haar ogen. Hopelijk verklaarde ze hiermee genoeg aan de jongen, de jas die ze op hun eerste ontmoeting had aangehad, haar plotse pijn aanval van net en al de rest wat hem misschien ooit was opgevallen in de tijd dat ze hier was.
Terwijl hij nog aan het praten was schudde ze met haar hoofd. ‘Blijf, alsjeblieft. Ik kan je hier wel gebruiken.’ Mompelde ze zachtjes terwijl ze zich uiteindelijk een beetje liet zakken in het kussen. Ze vond het aangenamer met hem aan haar zijde, dan kon ze haar gedachten op hem focussen. Nog steeds had ze zijn hand vast, en de gedachte kwam niet eens bij haar op om het nog los te laten. Sterker nog, ze had de drang om hem gewoon dicht bij haar te hebben, het liefst dan nog met haar in zijn armen. Al wist ze niet of haar schouder dat haar kon uithouden. Hopelijk kwam die dokter gauw...
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
1265 WORDS; SIERRA
Oké, Jace had eerlijk gezegd nooit echt gewild dat hij zich hier ooit zou bevinden, laat staan met de reden waarom hij hier was. Want damn, wat zou hij toch graag willen dat er op een of andere manier het mogelijk was dat hij haar pijn over kon nemen of iets. Dan hoefde hij haar in ieder geval geen pijn meer zien te lijden, want eerlijk gezegd was dat iets waar hij op dit moment echt dood aan ging. Sierra verdiende het niet om hier nu zo te liggen terwijl er een feest gaande was. Maar hé, hij ging haar toch echt niet alleen laten om nog daar terug naartoe te kunnen gaan. No way, dat zou én egoïstisch zijn én daar had hij ook totaal geen behoefte aan. Daarbij, als je het dan goed bekeek, ze was zijn date voor vanavond dus op dit moment toch ook nog? Misschien wel in een omgeving die wat ongeschikt was, maar feitelijk was ze dat nog wel. Hij kon er dan ook echt niet tegen dat de verpleegster tussen hen in was komen staan en hij daardoor wat naar achteren gedwongen werd. Zo had hij geen overzicht meer over Sierra en was hij ook niet meer uit haar buurt, wat hem ergens toch niet zo erg aanstond. Jace had veel liever dat het was zoals net; gewoon dicht in haar buurt. Gelukkig duurde het geen eeuw voordat hij weer terug bij haar mocht zijn, al was hij toch wel op het eerste gezicht wat geschrokken van hoe hij Sierra aantrof. Littekens, kleine blauwe plekken hier en daar en dan om niet te vergeten de grote blauwe plek op haar gehele schouderblad die ze later ontblootte. Hij beet dan ook op zijn lip en had meteen haar kleed weer goed over haar schouder gedaan aangezien het nogal een akelig beeld was. Al viel het beeld zelf dan nog wel mee, maar het idee waardoor het daar was gekomen angst aanjaagde hem veel meer eigenlijk. Jace wilde er dan ook niet aan denken dat iemand dit haar had aangedaan. Het snikken van haar zorgde dan ook nog eens voor vrij weinig goeds; Jace moest nu namelijk zijn eigen tranen ook binnen zien te houden, wat nog maar met moeite lukte. En dan was het niet om het feit dat iemand hem zag huilen of hij zich te hoog voelde om nu een potje bij haar zitten te janken, maar gewoon omdat hij dan wist dat ze anders helemaal zou gaan flippen en liet dat nou net iets zijn wat hij wilde vermijden. Hij moest haar nu juist steunen, meer dan ooit. Nadat hij dan naast haar op haar bed was komen zitten had hij geprobeerd haar tranen wat weg te vegen, niet dat dat echt veel nut had, maar toch, dat vond hij zijn taak toch wel. Het deed hem dan ook goed toen hij merkte dat haar gesnik overging naar af en toe nog wat van die snikgeluiden, want dan gaf het toch aan dat het toch wel iets hielp, right? En dan ook nog haar kleine glimlach die zich voor kort op haar gezicht had bevonden. Die was Jace zeker niet ontgaan en ondanks dat er te zien was dat ze pijn had deed het hem ergens toch goed. ”Geen probleem; voor jou heb ik dat over, altijd.” Het was immers niet dat Jace dat voor iedereen deed, maar Sierra behoorde toch duidelijk tot de andere groep. Was het raar dat hij.. Nah. Niet meer aan denken, niet nu in ieder geval. Jaren? Het verbaasde hem, zorgde voor raar en vreemd gevoel. Hoogstwaarschijnlijk iets wat te vergelijken was met spijt voor haar, medelijden, dat soort dingen. De bruinharige jongen luisterde dan ook aandachtig naar wat ze te vertellen had, maar het raakte hem zo erg dat hij zichzelf eigenlijk geen houding meer wist te geven. Tuurlijk wist hij al dat haar ouders niet meer bij elkaar woonden, maar toch, hij wist nu gewoon dat dat er iets mee te maken zou hebben. Nadat ze haar hand op die van hem had gelegd wreef hij dan ook met haar duim over haar hand, geen idee waarom, hij had er gewoon behoefte aan. Ze werd mishandeld? Fuck. Fuck dit. Waarom. Het allerliefste meisje van de gehele wereld werd mishandeld. Fijn, lekker oneerlijk dit weer. En de traan die ze vervolgens liet gaan was voor hem dan ook de druppel die de emmer over liet lopen, zijn tranen die daardoor vochtiger werden en vervolgens enkele tranen naar beneden liet diggelen. Fuck dat, hij schaamde zich niet voor haar en daarbij was het misschien zelfs goed dat hij zichzelf liet gaan, hij had immers ook emoties en was dus geen harteloze steen. Door die reactie van hem besefte hij dat zijn duim nog steeds voorzichtig over de rug van haar hand streek, iets wat hij daarna ook nog bleef doen nadat hij dat dan beseft had. Bam. Daar was het. En nu vielen ineens ook alle stukjes bij elkaar en vormde een compleet geheel. Alles wat hij wat apart had gevonden aan hun ontmoetingen was niet per ongeluk geweest, het was met opzet zo gedaan. ”Je had het niet koud toen ik je ontmoette, hè?” Zijn blik die op het laken van haar gericht was gleed weer terug naar Sierra zelf, waarna hij slikte. Het moest haast wel met opzet gebeurd zijn, het kon niet anders nu hij dit te weten was gekomen. Hij had het toen namelijk ontiegelijk warm gehad dus laat staan zij, degene die vuur met haar mutatie had en het daardoor waarschijnlijk nog extra warm had gehad. ”Ik ben blij dat je het me verteld hebt.” Een zucht gleed vervolgens over zijn lippen. Ja, hij was ook echt trots op haar aangezien hij het zelf niet zou hebben gekund. ”Nu weet ik tenminste wat er speelde of beter gezegd wat er nu nog steeds speelt en ik daar wel wat rekening mee kan houden.” Want dat was een ding wat zeker was, dan wist hij wat ze mee had gemaakt en alles. ”En trouwens, dit neemt niet weg hoe ik over je dacht voordat dit alles gebeurde vanavond. Je blijft voor mij nog steeds dat geweldige meisje, met of zonder dit alles.” Een prille glimlach verscheen vervolgens rondom zijn lippen. Met dat laatste was het overigens wel vrij duidelijk dat hij haar verwondingen en alles bedoelde, maar goed, Sierra bleef dus gewoon Sierra, zoals hij haar net ook al had verteld. Dit alles ging er echt niet voor zorgen dat hij anders over haar ging denken, of nog erger zelfs, niks meer met haar te maken wilde hebben. Dat nóóit. ”Ik was eerlijk gezegd ook niet van plan te gaan, alleen als je dat wilde.” Dat zou overigens echt gemeen en respectloos zijn. Hoe kon hij haar nu in godsnaam hier alleen laten? Zo stak hij echt niet in elkaar. ”Kom hier.” Bracht hij toen voorzichtig en zachtjes uit, waarna hij – met spijt, dat wel – haar hand los liet en daarna voorover boog om haar een hug te geven. Zijn ene hand schoof dan wel onder haar rug door waar haar schouder oké was, de andere die hield hij maar voorzichtig een beetje in de buurt van haar bovenarm. Zijn hoofd was haar kant opgedraaid waarna hij een opgelaten zucht liet klinken. ”I’ve seen you at your worst but still think you’re the best.” Kwam er vervolgens zachtjes uit, maar gewoon hard genoeg voor haar om dat te horen. Oh damn, eerlijk gezegd kon hij zo uren wel blijven liggen. Dit voelde apart, maar toch zó goed.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} zo nov 16, 2014 4:10 pm
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
De schrik in zijn ogen was Sierra zeker niet ontgaan. Dezelfde reactie als haar zus had gehad, als haar vader had gehad, als David en Sloane.. Geweldig was dit niet. Allesbehalve zelfs. Sierra wilde nu gewoon het liefst in haar kamer zijn, alleen en veilig. Hoewel ze ook dolgraag bij Jace wilde zijn. Mixed feelings. De schaamte die te voelde was groot, bijna had ze gedacht dat die volledig was verdwenen maar helaas. Haar gesnik was misschien nog het ergste van al. Ze haatte het dat ze zich zo zwak vertoonde nu. Echt, dit was echt geen zicht. Al de vrolijkheid die door haar heen was gegaan in het begin van de avond was nu volledig verdwenen, alsof het er nooit geweest van. Dit was juist hetgene wat ze hem wilde besparen. Dat ze iedereen had willen besparen. Want hoe je het ook draait of keert dit waren de beelden die mensen onthouden.
Het feit dat Jace haar nog steeds met diezelfde vriendelijkheid van hem behandelde deed haar meer dan goed. Dat was iets wat ze echt wel kon gebruiken nu. Ergens had ze het ook niet anders verwacht, maar uiteindelijk kon je nooit van alles zeker zijn. Het deed haar zichtbaar goed dat de jongen toch pogingen ondernam om haar te kalmeren, en om haar bij te staan in dit alles. Het was meer dan Sierra ooit had verwacht dat ze zou doen. Ooit zou ze wel een gepaste manier vinden om hem te bedanken hier voor.
Sierra slikte wat moeilijk toen ze het eenmaal was gaan vertellen. Ergens wist ze dat hij gewoon niet kwaad zou kunnen reageren op haar moeder. Jups, raar genoeg betekende die vrouw toch nog iets voor haar. Het was nooit haar bedoeling geweest om haar moeder te straffen voor wat ze deed, maar op dat ene moment was het allemaal even te veel geworden voor Sierra en had haar moeder het duidelijk moeten bekopen. Vele mensen zouden het zien als iets wat haar moeder verdiende, maar zij zag het helemaal niet zo. Nee, haar moeder had een verslaving. Ze was te dronken om elke keer te beseffen wat ze deed. Althans dat was toch het gene wat ze zich vroeger voorhield, dat beeld was ondertussen ook al veranderd maar nog steeds kon ze niet kwaad zijn op haar. Sierra vond het gewoon triest dat haar moeder zo was uitgedraaid. Misschien was het ontkenning wist zij veel, ze was geen psychologe of iets. Met enige verbazing keek ze Jace aan. Huilde hij nu? Aarzelend bracht ze haar hand omhoog, degene van haar pijnlijke schouder. Pijn vlamde door haar heen, maar het beeld van Jace die huilde verdoofde haar compleet. Zachtjes streek ze enkele tranen weg en legde voor kort haar hand op zijn wang. ‘Don’t cry, superheroes can’t cry.’ Prevelde ze zachtjes tegen hem waarna ze haar hand toch maar terug liet zakken. Great, dit had ze helemaal niet gewild. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen, degene aan wie ze het had gezegd hadden ook zo gereageerd. Dus het zou wel normaal zijn of zo.
Zachtjes schudde Sierra haar hoofd. Voor een moment staarde ze naar het laken, maar vermande zich toch iets of wat. ‘Het spijt me dat ik tegen je gelogen heb.’ Mompelde ze zachtjes. Nou ja, gelogen was een groot woord ze had het vooral gedaan omdat ze zichzelf wilde beschermen. Op dat moment kon ze hem nog niet vertrouwen, iets wat ze nu dus duidelijk al wel deed anders had ze ook gewoon haar mond gehouden en had ze hem waarschijnlijk zelfs weg gestuurd. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Je verdiende het om te weten.’ Plus, ze had ook niet anders gekund dan het hem te vertellen. Rekening mee houden? Ergens vond ze dat helemaal niet nodig. Ze had liever dat Jace haar behandelde zoals hij altijd al had gedaan. Hij wist misschien wel meer nu, maar alsnog ze had echt liever dat hij normaal bleef doen. Maar ze vond het wel ontzettend lief van de jongen. Zijn volgende woorden zorgde dat haar wangen knalrood werden. Niet dat het heel veel verschilde met de roodheid die was verschenen na het huilen. Maar het was toch wel een beetje zichtbaar. ‘Bedankt.’ Meer kon ze er ook echt niet op zeggen. Of misschien wel maar haar hoofd was momenteel te druk met de pijn te onderscheiden van haar andere emoties. Dat die dokter maar heel snel kwam.
Dat hij bij haar wilde blijven vond ze al heel wat. Zonder hem hier zou ze zich helemaal rot gaan voelen, wie weet wat ze dan wel niet had gedaan. Nee, daar besloot ze maar niet aan te denken. Het was goed dat Jace hier nog was en daar zou Sierra optimaal van proberen te genieten, voor zover dat dan ook mogelijk was.
Als complete verassing werd ze plots tegen hem aangetrokken. Meteen legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan en sloot met een glimlachje haar ogen. Ergens was dit iets waar ze de gehele avond al op had gewacht. Hoe hij met haar omging was gewoon net zoals David, maar dan nog op een totaal andere manier en het speelde met haar hoofd en nog niet zo’n klein beetje ook. Zodra zijn woorden klonken opende ze haar ogen weer en bleef ze hem gewoon aankijken. Een warm gevoel gleed over haar heen, en ditmaal had haar mutatie er helemaal niets mee te maken. Zo voorzichtig als ze kon sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte heel zacht een kusje op zijn wang. ‘Ik kan me echt geen betere date voorstellen.’
Geen idee hoeveel tijd er was verstreken maar vanuit het niets schraapte er iemand zijn keel. Alsof ze zich betrapt voelde liet ze Jace meteen los en keek over zijn schouder heen. Daar stond de dokter, die stiekem ook beschikte over healende powers. Thank god fort hat. Hoewel ze toch nog liever in Jace armen wilde blijven zitten. De man was nog vrij jong, maar voor zover ze aan zijn gezicht kon zien leek hij wel te begrijpen met wat hij hier te maken had. “Het spijt me dat ik jullie moet storen. Maar ik kan alles beter nu uitleggen en je meteen verzorgen, zodat jullie dan verder kunnen gaan.” Glimlachte hij kort. Mopperend maakte ze zich los uit Jace zijn armen, maar besloot toch dat hij mocht blijven zitten. Ze had hem liever dichtbij. Inmiddels kwam de jonge dokter naast haar staan. “Je schouderblad is compleet verbrijzeld door de klap, daarom dat het nog altijd pijn doet. Het kan geheeld worden, maar niet in een keer dus je zult hier toch wel even moeten blijven.” Sierra keek de man wat moeilijk aan. Verbrijzeld? Dus, in duizend stukjes? Helemaal mooi. Voor een moment staarde ze naar haar armen. Haar littekens zouden volledig verdwijnen, alles wat haar moeder haar had aangedaan volledig weg? Vreemd genoeg kreeg ze het daar ontzettend moeilijk mee. Jarenlang had ze dat meegedragen, en nu had ze de kans om het te laten verdwijnen. Met een iet wat verloren blik keek ze de dokter dude terug aan. Deze leek het ook meteen te begrijpen. “We kunnen nu beginnen met de eerste behandeling van je schouder alleen, als je dat liever hebt?” Zonder nadenken knikte ze even. De man legde zijn spullen even op zij om vervolgens zo het ziekenhuisgewaad bij haar schouder wat naar beneden te drukken. Zonder waarschuwing legde de man zijn hand daarop en meteen voelde ze een ijskoude gevoel door haar lichaam gaan. Hoewel ze probeerde het te bestrijden met haar eigen manipulatie verdween het niet, maar verplaatste het zich enkel en alleen naar haar schouder. De pijn werd minder, veel minder. In haar schouder voelde ze zich hoe de botjes zich langzaam maar zeker terug aan elkaar vestigde. De paars, zwarte vlek werd geleidelijk aan ook kleiner al bleef deze nog wel aanwezig. Toen zijn hand van haar schouder verdween, verdween het ijskoude gevoel ook meteen. Hij trok haar gewaad weer goed en knikte even kort naar haar wanneer hij ook weer verdween. Snel genoeg zocht ze naar de ogen van Jace en fronste even kort. ‘Ik weet niet hoe of wat, maar wow.’
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} zo nov 16, 2014 6:04 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
1174 WORDS; SIERRA
De littekens en alles waren voor hem nog even shockerend geweest maar na een tijdje was het gewoon al normaal geworden, alleen de blauwe plek over haar schouderblad was eerlijk gezegd indrukwekkend geweest, maar die was gelukkig niet meer te zien nu. Maar god wat had hij toch een medelijden met haar, wat ze allemaal doorstaan had en waar ze nu ook nog mee te dealen had. Dat had hij echt wel met haar te doen en dan ook nog vooral om het feit dat ze toch wel een van de eerste personen was die zoiets niet verdiende mee te maken. Een paar tranen vonden dan ook hun uitweg en vervolgde die via zijn wangen, iets waar hij zelf totaal geen benul van had gehad maar ugh zijn feelings waren gewoon even teveel geworden. Daarom liet hij zijn blik voor enkele seconden af dwarrelen naar zijn hand die zich in die van Sierra bevond, gelegen op het dekbed. Bij het voelen van haar hand die de tranen voor hem wegveegde en zich daarna voor kort plaatste op zijn wang keek hij dan ook weer op, een prille glimlach die hij niet kon onderdrukken verscheen door de actie die ze had gemaakt. ”Was ik dat maar, dan had ik je toen wel gered.” Want wat zou hij daar veel voor over hebben, dat ze dat allemaal niet mee had hoeven te maken en ze nu niet onder de littekens en blauwe plekken zat. Toen ze haar hoofd schudde was dat voor hem een bevestiging op hetgene wat hij al had gedacht; ze had gewoon al haar blauwe plekken willen verbergen, het was niet omdat ze het koud had gehad of iets. ”Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen, ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als wat jij toen deed.” Want kom op, wie had nou niet hetzelfde gedaan. Logisch dat ze er niet bloot mee rond had gelopen. Zulke dingen waren gewoon privé en hoefde niet iedereen te weten. Het was dus ook meer dan logisch dat ze hem toen voorgelogen had, ze kende elkaar pas net, wat had hij dan van haar verwacht? Ondanks dat dit hem toch wel had geraakt en alles was hij nog best wel blij dat ze hem dit had verteld. Het gaf toch een beetje het gevoel dat ze hem wel vertrouwde en nu hij dit wist vond hij het dan ook helemaal niet meer vreemd dat ze daarnet op de grond was gevallen, dat was logisch geweest. Hij was dan ook blij dat hij haar nog had kunnen helpen door haar hier mee naartoe te nemen, al moesten ze nu dan nog wel wachten totdat een of andere dokter zou komen. Wat nu toch al een aardig poosje duurde. Had hij wel een goede beslissing gemaakt met zijn actie om haar spontaan een hug te geven? Straks deed hij haar nog ontiegelijk veel pijn en dat was nou net iets wat hij wilde vermijden. Hopelijk dat het geen pijn voor haar zou doen als zijn arm maar niet onder haar rug stak aan de kant waar haar pijnlijke arm zat, en mocht dat wel zijn zou ze het vast wel aangeven toch? Maar dat deed ze niet, dus vandaar dat hij het nu allemaal wel goed vond. Toen haar armen echter ook rondom zijn middel werden geslagen ontstond er wist hij veel wat in zijn lichaam, iets wat duidelijk goed was en waar hij best wel aan kon wennen. De kus die hij kreeg op zijn wang was dan ook de kers op de taart waardoor zijn wangen meteen een rode gloed in zich kregen en hij wat nerveus glimlachte. ”Ik ook niet.”
Een geluid achter hen klonk waardoor Sierra hem los liet en over hem heen naar degene keek die hun moment had verstoord. Mweh, moest dit precies op dit moment? Het had al zo lang geduurd dus dan kon het nog wel zo’n vijf, hoogstens tien minuten uitgesteld worden toch? Jace kwam dan ook weer overeind en zette zich weer goed op de zijkant van het bed, zijn lichte ogen die de dokter aankeken terwijl hij goed naar de man luisterde. Straks weer verder kunnen gaan, well, dat klonk hem goed in de oren. Toen hij echter verder ging vertelde hij dat haar schouder volledig verbrijzeld was. Oh damn, wat was hij dan toch wel blij dat ze hier toch naartoe was gegaan. Stel dat ze er nog langer mee had gelopen en het alleen maar erger was geworden, dat had hij echt niet gewild, het was nu al erg genoeg namelijk. Zijn ogen waren bijna de hele tijd al gericht op Sierra en het was hem dan ook niet ontgaan dat ze naar haar armen had gestaard toen hij had verteld dat alles te healen was. Jace snapte het wel, alles zou dan verdwijnen. En ondanks dat het vooral veel goede kanten had zoals bijvoorbeeld dat ze niet de hele tijd aan herinnerd zou worden bestonden er vast en zeker ook wel enkele nadelen, dat kon haast niet anders. Het healing proces zag er best gewoontjes uit, Jace zou haast hebben gedacht dat die hand op haar schouder alleen niets uit zou halen als hij niet beter had geweten. Nou, beter dat de pijn snel weg zou zijn voor haar, dan kon ze weer veel dingen doen zonder dat ze pijn zou hebben. Het had ook niet zo heel lang geduurd voordat de dokter zijn hand weer van haar schouder afhaalde, haar kleding weer goed deed en vertrok; zijn daad zat erop voor nu. ”Helpt het veel?” Want wist hij veel, misschien had ze alsnog evengoed veel pijn maar wel wat minder, maar het kon natuurlijk ook dat ze haast geen pijn meer had. Jace hoopte op dat laatste. Het duurde dan ook niet lang voordat de bruinharige dude nieuwsgierig werd of de blauwe plek al verminderd was en de vraag of hij het even mocht bekijken op het puntje van zijn tong lag. En ook dat duurde niet lang voordat hij naar haar schouder keek en zijn wenkbrauwen wat vragend optrok. ”Mag ik?” Nadat hij dan ook haar toestemming had, had hij voorzichtig het deel wat zich boven haar schouder bevond wat opzij gedaan en had hij gekeken. Wauw. Wat een wereld van verschil. Daarnet was de blauwe plek nog helemaal over haar hele schouderblad geweest, nu was daar zeker nog minder dan een half daarvan zichtbaar. ”Het ziet er echt goed uit.” Merkte hij dan op, waarna hij het weer goed over haar schouder deed en weer terug naast haar op het bed ging zitten. ”Ik ben blij dat het al wat minder is.” Het was namelijk niet om aan te zien dat Sierra pijn leed, dus dit was echt wel stukken beter. Maar om eerlijk te zijn, hij had haar niet eens meegemaakt zonder dat ze pijn had in feite? Want ze had het al gehad voordat ze hier naartoe kwam, dus ook tijdens hun ontmoetingen. Wel ja Jace was nu al lang blij dat dat nu niet meer zo was.
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
Naar medelijden van Jace was ze echt niet op zoek geweest. Sterker nog ze wilde helemaal geen medelijden van niemand, dan voelde ze zichzelf zwak. Natuurlijk was het allemaal lief en zo, maar ze had er echt geen behoefte aan als ze echt heel eerlijk moest zijn. Bij Lauren was het net hetzelfde geweest en ze had het echt niet fijn gevonden. Al kon haar zus of in dit geval Jace er niets aan doen. Het was menselijk om dit soort zaken erg te vinden en medelijden te tonen voor de persoon in kwestie maar nee voor haar hoefde het allemaal niet.
Dat hij begon te huilen vond ze langs de ene kant zo verschrikkelijk lief, maar anderzijds vond ze het best wel erg dat zij daar de reden van was. Dat was dus echt niet haar bedoeling geweest. Het was al helemaal logisch dat ze trachtte te doen wat hij net bij haar had gedaan. Een zucht schoof over haar lippen terwijl ze de prille glimlach op zijn gezicht zag verschijnen. Oké, dat hij al terug lachte vond ze al heel wat beter dan dat hij huilde. Wat hij vervolgens zei deed haar even kort met haar hoofd schudde. ‘You didn’t even know me. Or at least not that well. You’re still my hero, okey?’ Glimlachte ze zachtjes. En als nog, hij had er toch niets aan kunnen veranderen. Maar ze vond hem al een held gewoon om het feit dat hij nog altijd bij haar zat.
Lichtjes haalde ze haar schouders op. Dan nog, ze loog niet graag. Toch niet tegen personen die haar nauw aan het hart lagen en wel dat kon je van Jace dus echt wel zeggen uiteindelijk ook al was ze daarover nog helemaal in de ontkenningsfase. Het was zo helder als glas dat er wel iets meer tussen hun was dan enkel vriendschap, nou langs haar kant dan toch. Maar het toegeven zou ze waarschijnlijk nooit doen, niet zolang ze nog met haar ex vriend in haar hoofd zat. David was een lieve jongen geweest met een hart van goud, een persoon die je niet snel zou vergeten.
Sierra nestelde zich dicht tegen Jace aan en sloot voor een moment haar ogen. Dit moment was gewoon perfect. En hoewel ze altijd genoot van extra warmte door haar mutatie was de warmte die hij uitstraalde toch net iets beter. Ergens zou ze hier zo in slaap kunnen vallen, niet dat ze al moe was of zo maar het was de gedachte die telde right? Een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht toen hij zei dat hetzelfde gelde voor haar. Hoewel hun date nu best wel op een miserabele plek verder ging, kon ze zich echt niet voorstellen dat ze hier met een ander persoon zou zitten dan met hem. Kon ze hier maar eeuwig zo blijven zitten met hem, dan zou ze pas gelukkig zijn.
Toch werd haar geluk al heel snel verstoord door een jonge dokter. Met een gevoel van spijt had ze zich losgemaakt uit Jace zijn armen en had haar blik meteen op de dokter gericht. Iets wat wel zo beleefd was aangezien ze niet wist wat er nu juist ging gebeuren. Het nieuws van haar schouder kwam hard aan. Verschillende scenario’s spookte door haar hoofd, stel je voor dat als ze nooit hierheen was gekomen en ze over een paar weken gewoon geen gitaar meer kon spelen omdat ze het instrument niet meer kon vasthouden, of dat ze nooit meer leuk kon dansen of zelfs gewoon sporten. Nee, ze moest er echt niet aan denken hoor. Het gedeelte over haar littekens speelde haar parten. Ze leefde er nu al zo lang mee, dat ze een deel van Sierra waren geworden. Een gave huid was cool, maar daar zat ze niet meteen op te wachten. Al zou ze dan wel weer gewoon in shirtjes en zo kunnen rondlopen, al kon ze dat nu ook nog zodra ze zich over haar schaamtegevoel had gezet en ze eindelijk alles onder ogen kon zien. Iets wat haar toch al begon te lukken aangezien ze zo net haar grootste geheim had verteld aan Jace, een jongen die ze nog niet eens superlang kende.
Zodra de dude het helingsgedoe in werking had gezegd had een koude haar overvallen. Eentje die zij niet zo maar kon oplossen met haar mutatie, maar ze voelde de pijn toch weg trekken dus het hielp. Ze stribbelde al zeker niet tegen, iets wat Sierra normaal wel zou hebben gedaan als een vreemdeling zelfs nog maar een poging deed om hun hand op haar schouder te leggen. Maar dat was gewoon iets wat ze al heel lang had. ‘De pijn is in ieder geval al stevig verminderd.’ Glimlachte ze eventjes. Yeah, ze kreeg zelf het gevoel dat ze nu weer gewoon rustig een balletje kon gooien zonder er veel last van te hebben. Natuurlijk ging ze dat niet doen, maar bij wijze van spreken en alles.
Zachtjes knikte ze wanneer hij vroeg of hij eens een kijkje mocht nemen. Why the hell not right? Hij had het al helemaal gezien daarnet toen het zwart zag, dus dan kon een tweede keer geen kwaad right? Snel genoeg voelde ze de zachte stof van het ziekenhuiskleed wat omhoog getild worden. Een rilling schoot door haar lichaam heen, een aangename wel te verstaan. Zou het erg verminderd zijn? Of was het verdwijnen van die pijn gewoon tijdelijk zodat ze de nacht tenminste zou doorkomen? Blijkbaar kreeg ze daar al snel genoeg antwoord op. Het zag er goed uit? Dat betekende dus dat of de plek was verdwenen of kleiner geworden. Een opgelucht gevoel kwam in haar op. Dat was dus zowiezo al goed nieuws!
‘Is het veel minder of? Naja, ik kan het zelf niet echt zien.’ Grijnsde ze breed. Waarna ze even kort door haar haren ging en haar blik terug liet gaan naar haar armen. Kon ze ooit wel afstand nemen van haar littekens? Ze waren aan de buitenkant dan misschien niet meer zichtbaar zijn, maar voor haar maakte het niet veel verschil ze zouden er altijd zijn. ‘Is het dom dat ik er over moet nadenken om helemaal geheald te worden?’ Vragend schoten haar ogen terug naar het gezicht van Jace.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} zo nov 23, 2014 9:29 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
893 WORDS; SIERRA
Voor zijn gevoel had de hug die hij zojuist aan haar had gegeven veels te kort geduurd en had dat allemaal best wel een eeuwigheid mogen duren. Het feit dat hij een veilig en geweldig gevoel er van kreeg niet alleen, maar gewoon ook zodat hij wist dat de buitenwereld haar niets aan kon doen, zoals wat Sierra allemaal was aangedaan waardoor ze littekens en die velen blauwe plekken had. Als er dan ook maar iemand op dit eiland besloot om haar maar op een manier aan te raken waardoor zoiets weer zou gebeuren kon diegene echt zijn verdiende loon van Jace terug verwachten, hoe dan ook. Maar goed, momenten zoals die van daarnet waren er ook om verbroken te worden right? Het was dus al te verwachten dat iemand het moment zou verstoren, wat in dit geval gebeurde door de arts. Hoewel het hem dat toch een dubbel gevoel gaf; Jace wilde zo veel langer zitten met Sierra, maar de dokter ging er wel voor zorgen dat haar pijn minder ging worden. Dan was het tweede eerlijk gezegd toch wel beter aangezien het eerste best egoïstisch zou zijn en hij maar al te graag wilde dat ze minder pijn had dan nu. Het healingsproces had er in zijn hoofd best anders uitgezien, veel moeilijker en alles, maar het was echter best ingewikkeld gegaan. De dokter had gewoon zijn hand op haar schouder gelegd voor een tijdje en dat was het dan wel. De bruinharige dude vond het best apart om te bedenken dat zoiets een verbrijzelde schouder weer terugbracht naar zijn oude, goede staat. Maar ach hem hoorde je niet klagen zolang alles maar goed was en het hielp. Jace was dan ook erg nieuwsgierig naar hoe het nu aanvoelde voor haar, want daar had hij natuurlijk geen flauw benul van. Toen Sierra echter bevestigde dat de pijn ook echt minder was geworden krulden zijn mondhoeken meteen omhoog. Gelukkig maar, hij had niet gewild dat ze nog langer met zoveel pijn moest leven, dat was iets wat zij toch wel helemaal niet verdiende. Nadat ze hem toestemming had gegeven had hij de stof bij haar schouder voorzichtig opzij gedaan. Het eerste wat hem meteen opviel was dat de blauwe plek nog maar maximaal zo groot was als de helft van de blauwe plek die er eerst had gezeten, goed nieuws dus. Je kon dit echt wel een wereld van verschil noemen met hoe het er eerst uit had gezien, Jace was dan ook eerlijk gezegd blij dat het straks allemaal uit was gekomen en hij haar hier naartoe had gebracht, stel je voor dat ze nog langer met haar verbrijzelde schouder rond had gelopen en het allemaal erger was geworden dan dat het al was. Ugh, daar moest hij echt niet aan denken. ”Uhu. Het is nog minder dan de helft van de blauwe plek die er eerst zat.” Nadat hij haar dat als antwoord had gegeven op haar vraag had hij de stof weer goed over haar schouder gedaan en was hij weer voorzichtig naast haar op haar bed komen zitten. Zijn blik ging ook automatisch naar haar armen doordat Sierra daar ook naartoe keek. Nadat haar woorden klonken richtte hij zijn aandacht dan ook weer op haar en schudde hij voorzichtig zijn hoofd. Ten eerste, Sierra en dom ging niet samen en ten tweede, dat was best logisch toch? ”Tuurlijk is dat niet dom, ik snap je wel. Maar hé, je hebt nog genoeg tijd om een keuze te maken dus maak je daar nu maar niet druk over, oké?” Tijdens dat hij haar wat probeerde gerust te stellen was de glimlach op zijn gelaat steeds wat groter geworden. Ze hoefde er nu echt nog niet meteen over te beslissen, ze kon volgens zijn idee allang uit het ziekenhuis ontslagen zijn hier en dan na een paar weken er alsnog over beslissen, toch? Ze bleven toch nog op dit eiland dus kon ze het alsnog altijd laten doen als ze dat ooit wilde.
Het feit dat ze nu niet meer op het feest waren maakte hem vrij weinig uit, maar waar Jace wel een beetje van baalde was dat hij haar nooit meer om een laatste dans had kunnen vragen. Bij die gedachte schoot er dan ook meteen iets in hem op, waardoor hij om zich heen begon te kijken, op zoek naar de demper van het licht. Zijn oog viel op de witte, ronde knop en lang hoefde hij zich er niet op te concentreren voordat hij het ding kon laten draaien met zijn mutatie en het licht wat gedempter werd in de kamer; donker, maar nog niet donker genoeg dat ze niets konden zien, want dat was wel mogelijk met de kleine hoeveelheid licht die nog door de lampen werd afgegeven. Vervolgens schoof hij de iPhone uit zijn broekzak, opende zijn lijst met muziek, zocht daarin naar Ed Sheeran en klikte vervolgens op zijn nummer Photograph die hij op het hardst wat het mobieltje aankon aanzette. “Ik heb nog geen laatste dans gehad, dus bij deze..” Jace stond op van het bed tijdens zijn woorden en stak daarna zijn hand vooruit. ”Sierra Montgomery, mag ik deze dans?” Een lieflijke glimlach was op zijn lippen getoverd waarna hij wachtte op haar antwoord. Fuck, wat als ze dit niet wilde? Nou, fuck dat dan maar, want hij wilde dit wel.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} za nov 29, 2014 2:14 pm
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
Het hele gedoe van het healen vond ze alles behalve prettig. De koude had haar lichaam voor enkele momenten overgenomen en hoe hard ze er ook tegen vocht met haar mutatie verdween de koude niet. Waardoor ze zich er wel moest bij neerleggen. Toch was het niet plezierig geweest, pijnloos dat wel maar verder vond ze het maar heel ongemakkelijk om eerlijk te zijn. Maar zolang ze er beter van werd maakte het haar niet zo heel veel uit. De glimlach die op Jace zijn gezicht verscheen toen ze vertelde dat het al veel minder pijn deed was leuk om te zien. De bezorgdheid van de jongen vond ze langs de ene kant best vreemd. Sierra was het inmiddels gewend dat enkel Sloane en David bezorgd waren om haar. Maar nu kwam daar ook nog eens haar zus bij en haar vader en ook Jace. Ach, veel kon ze er uiteindelijk toch niet aan veranderen en ja ergens vond ze het ook wel een beetje leuk. Jace was misschien geen David, maar hij was een goede vriend van haar geworden en elke keer als ze bij hem was genoot ze iets meer. Al zou ze dat natuurlijk nooit toegeven.
Toch kwam het ongemakkelijke gevoel weer terug toen hij de stof bij haar schouder weer op zij trok. Dat die dokter het had gedaan had haar zelfs niet veel uitgemaakt, die zag wel vaker dingen als dat. Maar Jace, misschien traumatiseerde ze hem hier wel mee of zo? Maar uiteindelijk was dit echt wel een hele verbetering voor haar. Sierra toonde nu tenminste haar littekens, liet mensen iets makkelijker toe. Misschien had haar vader toch gelijk gehad met haar naar hier te sturen..
Haar gezicht klaarde helemaal op toen ze het nieuws hoorde. Dat was echt wel goed! Een glimlach deed haar lippen omhoog krullen. Dat betekende dus dat ze binnenkort weer helemaal in orde was als het op haar schouder neerkwam. Het grootste struikelblok momenteel was echter haar armen. Die littekens, ze kon ze laten verwijderen maar misschien toonde dat zwakte? Misschien moest ze dat zo laten om aan te tonen dat ze er toch sterker was dan ze er was uitgekomen? Zachtjes knikte ze op zijn woorden. Hij had gelijk, daar kon ze later nog over beslissen. En uiteindelijk zou het haar keuze zijn, moest ze zich later nog bedenken konden ze het waarschijnlijk nog steeds genezen. Dat nam ze toch aan. Misschien moest ze het er eens met Lauren over hebben, al kon ze al wel raden wat haar zusje zou zeggen.
Zonder enige waarschuwing werd het licht gedempt. Wat verbaasd keek ze rond maar zag nergens een persoon die het gedaan zou kunnen hebben. Een stroomstoring of zo? Nee, dat zou dan al weer opgelost moeten zijn. Vragend keek hij naar de jongen die naast haar op het bed zat die nu ook zijn iPhone tevoorschijn had gehaald. Oké, ze kon al wel vast stellen dat hij het licht zwakker had gemaakt met zijn telekinese gedoe. De grootste vraag was enkel waarom hij het had gedaan. Bedenkelijk keek ze voor een moment voor zich uit, maar kon niet meteen een antwoord vinden op die vraag. Wanneer de zachte akkoorden doorklonken, gevolgd door de stem van Ed Sheeran keek ze weer op en voor ze het door had stond Jace voor haar neus met zijn hand uitgestoken naar haar. Omg, een laatste dans? Ze had een freaking ziekenhuisjapon aan? Iets wat dus echt wel niet flatteerde? Toch werd ze al heel snel overtuigd door die glimlach van hem. Sierra duwde zich zachtjes overeind en legde haar hand in de zijne. ‘Natuurlijk, hoe kan ik nu nee zeggen tegen jou?’ Glimlachte ze zachtjes. Dit was by far het meest romantische en tegelijk ook best wel grappige wat een jongen had gedaan voor haar. Sierra kon zich de blikken van de verpleegsters al voorstellen als ze hier binnen zouden komen en hen zagen dansen. Maar ze vond het echt wel lief van hem, het feit dat hij er alleen nog maar aan dacht liet haar toch smelten. Eveneens als de muziekkeuze, Sierra was toch echt een sucker voor dit soort dingen hoor.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} do dec 11, 2014 10:42 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
879 WORDS; SIERRA
Ergens had hij op zich best nog eens een healingsproces mee willen maken, gewoon om te kijken hoe het gebeurde en alles omdat hij het nog nooit had gezien, maar dat had hij toch niet in een situatie zoals deze willen hebben. Eén ding vond hij wel fijn om te weten; Sierra ging beter worden en geen pijn meer voelen. Dat was natuurlijk het belangrijkste van allemaal. Fuck dat bal, dit had altijd kunnen gebeuren en zolang hij nog in de buurt van haar was vond Jace het niet eens erg. Toen hij ook had gezien dat hetgene wat de dokter had gedaan ook écht had geholpen viel er meteen een last van zijn schouders. Niet dat hij had getwijfeld of de dokter zijn krachten het wel zouden doen, maar bij het zien van de blauwe plek die minstens de helft was van de vorige bevestigde dat toch een hele hoop meer. Daarbij was hij ook blij om dat nieuws aan Sierra mee te delen aangezien zij toch degene was die pijn had en ermee rond liep. Nu maar hopen dat de rest van de blauwe plek ook snel weg zou gaan en haar schouder niet voor eeuwig verbrijzeld zou zijn maar gewoon gezond zodat ze er alles weer pijnloos mee kon doen. Tuurlijk snapte de bruinharige dude ook wel dat het niet zomaar was om ineens alles waar je een tijd mee had gelopen weg te laten halen. En tuurlijk wist hij ook niet hoe dat wel niet voelde om dat te kunnen laten doen, maar iets in hem vertelde dat het waarschijnlijk zou voelen of je dan ineens bloot zou zijn, een soort ‘deel’ van je miste. Alright, het was nou niet zo dat ze meteen een beslissing erover moest maken. Desnoods ging ze een tijd nadat ze hier werd ontslagen hier nog terug naartoe moest ze het perse willen. Jace kon zich namelijk niet echt voorstellen dat ze het dan zouden weigeren om haar littekens weg te halen, zo’n big deal was het namelijk niet toch?
Bij zijn masterlijke idee verscheen dan ook een kleine grijns op zijn gezicht, vooral toen Sierra toch wel voor kort verwarrend had gekeken. Lang duurde het niet of hij had het nummer wat hij wilde afspelen opgezocht en aangezet. Daarna stond hij op van het bed en stak zijn hand vervolgens naar haar uit, wachtend tot ze die – hopelijk dan – aan zou gaan nemen. Het was dan misschien wel niet de meest charmante plek om dit aan haar te vragen, maar ach, ze waren niet meer op het bal en Jace wilde deze kans niet aan zich voorbij laten gaan, dus waarom ook niet? Niemand ging ze waarschijnlijk toch zien, het had ook een eeuwigheid geduurd voordat de dokter was gekomen dus hopelijk ging dat nu ook maar weer het geval zijn; hij wilde niet weer dat het moment werd verpest. De glimlach op haar gezicht zorgde ervoor dat er ook een op die van hem verscheen. Hm ja, het was easy om dat te doen, alhoewel hij ook wel snapte dat het misschien niet handig was om nu nee te zeggen. Had hij haar daardoor gedwongen? Oké, dat waren dingen waar hij altijd nog over kon gaan piekeren maar nu niet. Dansen met Sierra was veel interessanter en belangrijker. ”Is er ook iets wat jou überhaupt niet staat?” Zachtjes had hij dat in haar oor gefluisterd terwijl zijn lichaam zachtjes bewoog op de maat van de muziek. Hij vond toch echt dat ze er nog veels te goed uitzag in een ziekenhuisjurk, laat staan in alle andere dingen die ze aanhad. Want natuurlijk had hij net niet gelogen of zitten slijmen, anders had hij het wel niet gezegd. Oké, slijmen, nah, maar lichtelijk flirten kon er nog wel mee door. Jace vond het dan ook niet erg dat er vrij weinig afstand tussen hen twee was, anders had hij ook wel niet gevraagd of hij nog een laatste dans van haar mocht. Zijn lippen hadden zich voorzichtig op haar wang gedrukt aangezien hij het niet had kunnen laten, gevolgd door een prille glimlach die verraadde dat hij op dit moment zich toch niet heel zeker voelde, terwijl dat normaal gesproken wel was. Maar sowieso, bij Sierra in de buurt leek hij altijd al een stuk onzekerder over zichzelf of hij alles wel goed deed en niet iets stoms deed of zei. ”Nog dankjewel voor de geweldige avond.” Zijn woorden werden gevolgd door een brede glimlach waarbij zijn tanden ontbloot werden. ”Niet dat het laatste gedeelte nou zo geweldig was, maar gewoon, dat je me als date wilde hebben en m’n gezelschap wilde zijn en alles.” Dat was opzich toch wel een betere verwoording, want damn straks ging het nog lijken of hij het echt geweldig vond dat ze mishandeld was en ze daardoor verwondingen had. De klanken van het liedje waren gewoon te perfect – volgens hem – voor dit waardoor hij zijn hoofd even tegen de zijkant van die van haar liet leunen en voor kort zijn ogen even sloot, puur genietend van het moment. Want ja, dit kon heus wel eens zijn laatste kans zijn. Straks dacht ze dat hij een of andere gek was dus dan zou hij nooit meer de kans hebben om dat te kunnen doen.
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
Sierra vond het echt zo ontzettend lief dat hij toch nog een last dance wilde met haar. Echt, ze zou gewoon door haar benen zijn gezakt als ze niet op het bed had gezeten hoor. Het was zo vertederend. Jace leek er wel helemaal niet om te geven dat ze hier samen in de ziekenboeg zaten en dat zij in een ziekenhuiskleed stond in plaats van in haar kick ass jurk. Pff, echt die jongen was gewoon te perfect voor woorden. Misschien zelfs perfecter dan David ooit was geweest. Nee, kom op ga nu niet weer vergelijken. Ze zijn twee totaal verschillende personen, en Jace was lief op zijn eigen manier.
Dansen in een ziekenboeg kon ze uiteindelijk ook wel van haar lijstje schrappen, allemaal dankzij Jace natuurlijk. Ze had zich trouwens ook nooit voorgesteld dat de jongen het aan haar zou vragen. Maar het was zeker wel een aangename verassing die haar hart toch iets sneller had doen laten kloppen. Uiteindelijk kon ze toch geen nee zeggen. En het was helemaal niet omdat hij haar had gedwongen of iets in die aard. Nee, dit wilde ze zelf gewoon echt doodgraag maar ze had het uiteindelijk niet aangedurfd om het te vragen. Kwestie van dat ze niet wist wat er in de jongen zijn hoofd omging. Wie weet vond hij die littekens wel aartslelijk of iets en had hij nu een vreselijke afkeer.
Voor een moment had ze hem met een brede grijns aangestaard. Het was dat ze nu lekker dicht tegen hem aan stond, anders had ze hem er wel even opgewezen dat ze hier in een stom ziekenhuis ding stond wat totaal niet flatteerde trouwens. ‘Je mag gerust eerlijk zeggen wat je vind hoor. Ik weet zelf wel dat dit me totaal niet staat.’ Klonk het uiteindelijk wat lacherig. Ah, come on Sierra zo ontving je toch geen compliment waar was je opvoeding gebleven? ‘Maar toch bedankt.’ Fluisterde ze uiteindelijk wat zachter terwijl ze zich gewoon in zijn bewegingen liet mee voeren. Als er een ding was wat ze nu niet erg vond, dan was het Jace die de volledige leiding nam onder het dansen.
Die kus op haar wang had ze trouwens helemaal niet verwacht. Bijna meteen kregen haar wangen een rode kleur en legde ze haar hoofd snel op het plekje tussen zijn schouder en nek zodat hij het niet zou zien. Mmm, veel beter zo hoor. Echt, ze zou momenteel gewoon zo rechtstaand tegen hem in slaap kunnen vallen maar ze was totaal niet moe. Nee, dit zou ze echt wel een hele nacht kunnen volhouden. Wanneer het haar weer veilig genoeg leek om op te kijken deed ze dat ook en keek hem recht in zijn lichte ogen aan. Damn. Voor een seconde dwaalde haar ogen af naar zijn lippen, iets wat helemaal niet zo abnormaal was aangezien ze toch een stukje kleiner was als de jongen. Haar mondhoeken trokken uiteindelijk omhoog in een vrolijke glimlach na zijn woorden. Wat een cutie! Helemaal toen hij het nog eens wat beter verwoorde, iets wat ze helemaal niet nodig vond want nou ja echt moeilijk was het niet om het te begrijpen hoor. ‘Ik denk dat ik jou beter kan bedanken.’ Sprak ze op een zacht toontje. ‘Je was een geweldige date, en het spijt me dat hij hier moest eindigen. Maar alsnog, je staat nu echt wel op de eerste plaats in mijn lijstje van beste dates.’ Klonk het uiteindelijk op een warme toon die perfect bij de hele sfeer paste die er nu tussen hen hing.
Sierra sloot genietend haar ogen toen hij zijn hoofd tegen het hare had geplaatst. Echt, deze hele avond was gewoon perfect, zelfs dit bezoek. Uiteindelijk drukte ze bij hem ook een klein kusje op zijn wang en net op dat moment veranderde ook het liedje. Als ze het goed had was het nu Sam Smith met Stay with me. Een van de nummers die haar helemaal had gebroken toen ze die laatste avond bij David was geweest. Maar op dit moment wist ze geen beter nummer. Heel zachtjes begon ze de tekst mee te zingen. Om dan uiteindelijk haar beide handen even op zijn borst te leggen en hem recht aan te kijken in zijn ogen. ‘Wont you stay with me? I don’t want to be alone…’ Prevelde ze zachtjes voor ze zichzelf even omhoog duwde zodat ze op haar tenen stond. Heel zachtjes, alsof het bijna niet echt was, drukte ze haar lippen op die van hem om meteen weer los te laten en kort op haar onderlip te bijten.. Wat had ze nu toch weer gedaan?
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} za dec 20, 2014 1:29 am
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
1255 WORDS; SIERRA
Op momenten zoals deze had Jace toch echt wel gewild dat hij door middel van een of andere mutatie met gedachten lezen kon weten wat ze op dit moment precies dacht. Dan kon hij inschatten hoe ze over hem dacht, wat ze eigenlijk wel of niet wilde en tja. Het zou het makkelijker maken, maar daarentegen zouden alle zenuwen in hem toch ook weer verdwijnen, wat toch ergens ook wel weer iets had. Vooral nu Sierra er voor nu de reden ervan was. Eerlijk? Oh well, dat was hij net toch al gewoon geweest? Like, Sierra kon zelfs nog een vuilniszak aandoen en het zou hem niet op andere gedachten brengen. Toch kon hij het niet laten om een grijns op zijn gezicht te laten verschijnen doordat ze haar woorden wat lacherig had uitgesproken. Hmpf, Sierra toch. ”I’m dead serious, you rock everything. Even this ‘dress’.” Want eh, kon hij dit wel een echte jurk noemen? Ja ofcourse was het dat maar vergeleken met wat ze hiervoor aan had gehad was dit toch wel een heel verscheel, dat moest hij toegeven. En ondanks dat ze hem voor zijn opmerking bedankte had dat voor hem echt niet gehoeven; ze had er immers toch ook niet om gevraagd gecomplimenteerd te worden en het was ook nog eens gewoon de waarheid? De waarheid was er ook nog eens om gezegd te woorden, mooi dat die dus nu gezegd was dan. Hm, op zich zou hij zo wel uren of dagen kunnen staan. Alleen al door het feit dat hij hier zo stond met haar in zijn armen, dat gaf hem ergens wel een veilig gevoel, maar tegelijk ook iets wat hij niet helemaal kon plaatsen of labelen. Op het moment dat Sierra haar hoofd weer uit zijn nek wegtrok en hem aankeek, waarna hij dus besloot om nog iets te zeggen wat er nog wel uit moest voor de avond voorbij was en hij zou moeten vertrekken. Pff, echt niet. Zonder haar was deze avond lang niet zo geweest zoals die nu was. Nou ja, op het eerste gedeelte dan gekeken want op het tweede gedeelte was dat sowieso al duidelijk. Maar als nog had hij er totaal geen spijt van dat hij haar had meegevraagd, maar dat had hij van tevoren eigenlijk ook al wel voorspeld en stond hij dus niet raar van te kijken. ”No way, zonder jou was het lang niet zo geweldig geweest.” Om nog verder te gaan op wat er allemaal op het tweede gedeelte van deze avond was gebeurd, well, dat viel allemaal nog wel reuze mee. Jace vond het echt niet erg dat hij haar hier mee naartoe had moeten nemen. Ten eerste had hij haar sowieso niet kunnen laten liggen en ten tweede zou hij verdomd veel voor haar over hebben. Al had hij haar naar de andere kant van het eiland moeten dragen, geen twijfel over mogelijk dat hij dat dan had gedaan. ”Eigenlijk ben ik ergens best blij dat het zo is gegaan weetje. Nu weet ik tenminste dat het allemaal weer goed komt en je geen pijn meer hebt en zo.” Want eerlijk, dat was voor hem echt wel het belangrijkste. Dus, eerste op haar lijstje hè? Dat was toch wel een eer, of niet soms. Zo voelde het voor Jace dan tenminste. ”Jij staat ook bovenaan in de mijne, for sure.” Niet dat hij daaraan had gedacht voordat ze het hem had verteld, maar come on, dat Sierra bovenaan stond was niet eens zo heel gek. Die plek verdiende ze gewoon. Toen uiteindelijk zijn hoofd zich tegen de zijkant van haar hoofd had geplaatst had hij voor een kort moment zijn ogen gesloten, gewoon omdat hij zich op dat moment echt geweldig voelde op de een of andere manier. En hij wíst dat hij niet zo over Sierra kon of mocht denken, dus gelukkig was ze maar geen gedachtelezer – voor zo ver hij dan wist – want anders was hij echt wel busted nu. Bij het kusje wat ze op zijn wang drukte wist hij nou niet of het haar schuld was of de reactie van zijn lichaam dat de plek waar ze het had geplaatst warmer aanvoelde dan voorheen. Jace verborg zijn verdere reactie maar door zijn hoofd weer terug te plaatsen zoals daarvoor, want anders zou het nogal schaamtelijk zijn dat ze zag dat zijn wangen wat verkleurden? Alhoewel de kans er was dat ze het niet eens zou kunnen zien doordat het donker was, maar dat risico ging hij maar niet nemen. Ondertussen was het liedje veranderd naar Stay With Me, wat ook ergens precies goed was voor dit moment. Bij het voelen van haar handen op zijn borst leunde hij weer wat naar achteren, keek haar daardoor weer aan in haar donkere ogen. Voor een moment dacht hij even dat ze de tekst even vergeten was aangezien ze daarnet ook wat had meegezongen, maar toen hij doorhad dat dat niet het geval kon zijn– What the.. Voor Jace het door had gehad had Sierra haar lippen op die van hem geplaatst. Damn. Hij had niet eens meer kunnen reageren of überhaupt een reactie kunnen geven? Maar toegegeven, het beeld dat hij nu had dat ze op haar lip beet had hij niet willen verpesten. Alhoewel dat toch ging gebeuren, aangezien de bruinharige dude had besloten dat hetgene wat net was gebeurd opnieuw moest, maar dan toch een paar seconden langer. Daarom boog hij zich dus ook wat – want ja, lengteverschil – en deed hij hetzelfde wat Sierra net bij hem had gedaan, al was het enige verschil dat hij dat toch een paar seconden langer had gedaan zodat ze er wél benul van had. Zijn handen had hij van haar heupen verplaatst naar haar handen die op zijn borst lagen en wreef zachtjes en voorzichtig over de ruggen van haar handen. ”I wouldn’t dare to let you all alone here.” Jace was het daarvoor ook al niet van plan geweest, maar door dit was hij daar dus helemaal al zeker van. No way dat hij haar hier alleen liet en het risico ging lopen dat een of andere knappere dude dan hem haar af ging pakken? Het was Jace ook nog opgevallen dat door haar haar wat apart was gaan zitten doordat hij met zijn hoofd tegen het hare had geleund, vandaar dat zijn ene hand haar hand losliet en de plukken die wat vreemde kanten opstaken opzij deed en als finishing touch toen alles weer goed zat de pluk achter haar haar. Zo. Een glimlach verscheen vervolgens op zijn gelaat, niet wetend wat hij nu nog echt moest doen. Gevoelens uiten? Nah. Dat was meer iets waar hij voor paste voor het geval dat zoiets niet wederzijds was en hij zich dus kwetsbaar op ging stellen. Alhoewel, kwetsbaar in de buurt van haar was nog niet eens zo heel erg. Misschien zou hij het straks toch maar moeten overwegen?
Maar nog voordat Jace nou alles precies verder tot zich door kon laten dringen en nou goed na had gedacht over wat er net was gebeurd en de reden en alles, besefte hij zich dat Sierra zich misschien wel moe voelde? ”Als je je moe voelt moet je het zeggen hè.” Ja fijn, kwam hij weer met zijn grote gesprekswisseling. Nou ja, daarnet waren het niet echt gespreksonderwerpen of iets. Maar gewoon, Jace wilde niet dat ze zich helemaal ging uitputten alleen omdat hij er was. Wie weet was ze wel moe maar had ze dat niet tegen hem willen zeggen, wist hij veel?
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} za dec 20, 2014 3:16 pm
This is a story that I have never told I gotta get this off my chest to let it go
Sierra vond nog steeds dat dit ding haar totaal niet stond hoor. Het was niet eens haar kleur of zo. Jace probeerde haar gewoon een klein beetje op te vrolijken, en hij slaagde er in. Maar sorry hoor, de garderobe van het ziekenhuis was gewoon grandioos lelijk en dat was gewoon een algemeen feit hoor. Lachend schudde ze haar hoofd. Hij was echt veel te lief hoor. ‘Dus zelfs als ik hier in clownpak voor je zou staan zou je me smokin’ vinden?’ Grijnsde ze breed. Niet dat ze zo’n pakje meteen zou aantrekken want clowns waren gewoon niet oké, met hun kleine psychogezichtjes .Sierra had serieus nooit gesnapt wat kleine kinderen leuk aan hun vonden. Ja, ze leed aan clownfobie maar wie niet right?
Sierra genoot ten volle teugen van dit moment. Ze voelde zich gewoon erg veilig nu hij eindelijk alles wist en ondanks alles toch nog gewoon hier met haar zo stond. Naast David was hij echt wel de enigste dude die zo met haar had mogen omgaan, niet omdat ze andere jongens niet moest. Maar omdat ze haar gewoon leken te aanvaarden met alles erbij. Het was trouwens echt niet zo dat de avond door haar helemaal leuk was of zo, nee dat was allemaal te danken aan Jace. Iets wat de jongen waarschijnlijk niet zou aanvaarden, maar voor haar was het nu eenmaal zo. Right now, had ze alles wat ze wilde en zelfs meer. Kort schudde ze haar hoofd, besloot om er niet langer op in te gaan want ze wist zelf wel beter hoor. Ze vond het ook allesbehalve cool dat het hier had moeten eindigen. Dit was juist de plek die ze al die tijd had willen vermijden sinds ze hier was aangekomen en uiteindelijk moest hij haar er nog naar toe dragen. Iets wat ze eigenlijk best wel beschamend vond. Sierra was in ieder geval wel blij dat hij het was die haar hier had gebracht, en niet een of andere wildvreemde want mweh daar zou ze echt niet mee kunnen dealen hoor. Sierra haalde kort haar schouders op en legde haar hoofd terug tegen zijn schouder aan. ‘Toch spijt het me.’ Fluisterde ze zachtjes tegen zijn hemd aan. Dit had echt niet op haar planning gestaan of zo. Het bezoek aan deze plek zelfs helemaal niet. Al had ze dat wel moeten doen van in het begin dat ze hier was aangekomen, maar ja goed toen was ze er dus helemaal nog niet klaar voor geweest. Niet dat het nu anders was, maar het was gewoon nodig vandaag.
N’aww wat was hij toch weer lief voor haar. Want wie zei dat nu nog na dat ze hun date de ziekenboeg binnen moesten dragen? Echt, Jace was gewoon veel te aardig voor haar. Iets wat zij natuurlijk helemaal geweldig vond, maar ze had het eveneens ook wel verwacht van hem. Hij was nu eenmaal een aardig persoon.
Sierra had haar hoofd weer van zijn schouder gehaald, om nu gewoon heel lief met zijn hoofd tegen het har verder te staan dansen. Ja, dit was echt wel een perfecte afsluiter voor haar. Natuurlijk had ze het niet kunnen laten om een zacht kusje op zijn wang te plaatsen. Dat was wel het minste dat de jongen verdiende na deze avond met haar hoor. Al lag er misschien wel meer achter die kleine actie dan ze zelf wilde toegeven, maar die gedachte duwde ze van zich af door haar ogen gewoon te sluiten en verder te genieten van dit moment. Stay with me was op dit moment echt wel haar lijflied. Als er een ding was wat ze wilde, dan was het wel dat hij gewoon bij haar bleef. Merendeels omdat ze geen idee had van hoe ze zich zou gedragen als ze alleen was hier, niet dat ze opeens een psycho zou gaan worden maar ze had het eerder over haar gemoedsrust dan over wat anders.
Wat er aan het gebeuren was met haar wist ze niet hoor. Het ene moment was ze nog aan het meezingen, had ze hem even letterlijk gevraagd of hij vannacht bij haar wilde blijven en het andere moment had ze haar lippen op die van hem gedrukt. Wat doe je toch weer Sierra? In haar hoofd gingen alle mogelijke alarmen af gewoon omdat ze nu echt niet meer wist wat ze moest doen, weg lopen of gewoon ondergaan wat hij te zeggen ha.. Bam, tweede verassing van de avond. Voor ze haar eindeloze gedachtestroom een halt kon toeroepen drukte de jongen zijn lippen op die van haar. Oh, hea wat deed hij nu? Genietend sloot ze haar ogen. De afstand tussen hun twee, het zachte gestreel over de ruggen van haar hand zorgde er toch wel even voor dat haar adem stokte. Damnit. Sierra wenste hevig dat dit moment gewoon nog heel lang ging verder duren, maar uiteindelijk was het Jace die er een einde aan maakte door te antwoorden op wat ze had gevraagd. Een klein glimlachje vormde zich op haar gezicht terwijl ze hem recht in de ogen aankeek. Zachtjes tekende het meisje met haar wijsvinger cirkeltjes op zijn borst, terwijl ze niets liever wilde dan hem nu gewoon te knuffelen en hem nooit meer los te laten. Al wist ze serieus echt even niet wat ze moest denken. Wie weet had de jongen dit gewoon gedaan uit beleefdheid? Hoewel ze diep in haar zelf wel beter wist. Maar om er over te gaan praten, nee dat was eventjes niets voor haar hoor.
Voor ze het door had begon de jongen haar haar wat te fatsoeneren. Woops. Waarom had ze dat zelf niet gemerkt? Met een grijnsje keek ze hem nog steeds aan, tot er uiteindelijk een dankbare blik in haar ogen verscheen en ze even diep inademde. Sierra probeerde terug vat te krijgen op haar gedachten, maar haar hoofd was zo’n rommeltje momenteel dat het haar echt niet lukte. Iets wat volledig te wijten viel aan haar actie van net, en zijn reactie daar op. Jace wist wel hoe hij een meisje echt helemaal gek kon maken hoor.
Uit het niets kwam de bezorgde Jace weer aanzetten. Moe? Best wel, maar ze wilde niet gaan slapen nee. Ze wilde gewoon een hele nacht tegen hem aanliggen en misschien uiteindelijk gewoon op zijn borst in slaap vallen. ‘Ik ben nog steeds klaar wakker hoor. Zeker na net.’ Prevelde ze zachtjes waarna ze haar armen rond zijn nek legde en hem met een kleine glimlach aan keek. Maar misschien was het toch al een slimmer idee om te verplaatsen naar het bed of zo? Al stond ze hier ook wel goed hoor. Maar ze wilde die arme Jace het echt niet aan doen om haar nog eens te moeten op tillen, wie weet schoot er dan wat in zijn rug of zo.
Onderwerp: Re: Fix you. {+Sierra.} za dec 20, 2014 11:27 pm
Lights will guide you home And ignite your bones And I will try to fix you;
1303 WORDS; SIERRA
Tss wat lachte ze nou? Het was echt gemeend, Jace kon zich echt geen een keer herinneren waarin Sierra er niet leuk uit had gezien. Niet dat hij haar nu al zóvaak had gezien maar de keren wanneer dat was geweest had hij haast iedere keer wel zijn mond dicht kunnen duwen. Ja sure, een clownspak? Hij kon het niet laten om als reactie daarop even wat te grinniken, het beeld van haar in een clownspak zag hij namelijk al voor zich en, nah. ”Waarschijnlijk niet, maar ik ben er zeker van dat je er beter uit zou zien dan alle andere clowns.” Oh damn, hoe kwam ze er op. Maar hé, zelfs zou Sierra hier voor hem staan met een of andere clownspak aan staan zou hij haar dan zelfs nog als date meevragen. Net of hem het boeide wat voor iets ze aan had – ook al was een clownspak dan niet echt zijn voorkeur – maar, zoals ze er vanavond had uitgezien waren dat toch wel pluspunten hoor. Ergens had Jace al een voorgevoel dat dit weer zo’n tegenstrijdige mening ging worden, aangezien ze hem vertelde dat de avond door hem geweldig was maar hij juist het tegenovergestelde was. Jammer genoeg voor haar bleef hij toch bij zijn standpunt en was Jace ervan overtuigd dat hij zich niet om zou kunnen halen. Want hey, als hij al van te voren niet had verwacht dat de avond met haar niet leuk ging worden had hij haar echt niet gevraagd. Ze was gewoon echt geweldig gezelschap, dat was ze altijd al geweest en nu hij ineens een hele hoop meer over haar wist was hij daar echt niet anders over gaan denken. Mweh waarom moest ze nou nog steeds zeggen dat ze spijt had. Voor hem hoefde ze zich zo echt niet te voelen of zich te verontschuldigen, aan de ene kant was hij er namelijk best wel opgelucht over dat het allemaal maar zo was uitgedraaid. Wie weet had ze het hem niet laten merken en had ze nog weken zo gelopen, tot het punt dat er nog vrij weinig aan gedaan had kunnen worden en dan was het een veel groter probleem geweest. Nee, hij had echt totaal geen spijt dat hij haar hier mee naartoe had gevraagd. Tuurlijk was het allemaal anders uitgelopen dan hij van te voren had voorspeld maar hey, dat vond hij echt niet erg, als alles maar weer helemaal goed kwam. Echt, op dit moment was er geen andere plaats waar hij nu wilde begeven. Dit was gewoon hetgene waar hij eigenlijk al de hele avond op gehoopt had en nu hij haar dan ook in zijn armen had was de verleiding erg groot om haar nooit meer los te laten. Alles wat er echter gebeurde nadat ze haar handen op zijn borst had geplaatst leek als een sneltrein voorbij te razen, want voor hij het wist had ze aan hem gevraagd of hij wilde blijven, hadden hun lippen contact gemaakt en bovenal had hij daar ook nog eens een schepje bovenop gedaan door die actie nog eens te herhalen. Of dat laatste nu wel zo’n goed idee was was hij nog niet helemaal uit, maar het was gewoon iets wat hij moest doen en wat hij eigenlijk had gedaan zonder er heel erg bij na te denken. Straks ging hun vriendschap nog naar de knoppen door zijn domme actie. En als er iets wat waar hij wel voor paste was dat hij haar niet meer zou zien, ze was zo’n beetje een van de weinigen die het eiland voor hem nog leuk maakten, dat wilde hij dus echt niet kwijt. Die gedachten duwde hij echter weer weg toen hij haar vertelde dat hij op haar vraag instemde. Hoe had hij daar überhaupt nee op kunnen zeggen? Toch gaf de glimlach waarmee ze hem aankeek hem een veel beter gevoel over wat hij net had geflikt. Als ze zoiets namelijk totaal niet had gewild had ze dat nu wel aan moeten geven of had ze hem in ieder geval vast niet zo aangekeken. Jace leek voor een moment niet meer te kunnen bewegen en haar alleen maar in haar ogen aan te kunnen kijken terwijl hij voelde hoe haar vinger zich bewoog over zijn borst. Wat er nu in hem omging? Zóveel dat het niet eens te beschrijven viel. Maar vooral dat het toch wel in hem opkwam dat wat hij net had gedaan zoveel beter voor hem voelde, gewoon dat ze nu waarschijnlijk al een idee had dat ze voor hem toch wel meer dan alleen een vriendin was. Of in ieder geval, dat hoopte hij dan, dan hoefde hij het namelijk niet meer te gaan zeggen want was dat niet een beetje stom? Ondertussen had hij de plukjes haar die niet in de juiste richting stonden zoals normaal goed gedaan bij Sierra en was haar dankbare blik hem zeker niet ontgaan, die hij had beantwoord met een kleine glimlach waarbij zijn witte tanden ontbloot werden. Toch kon hij zijn gedachten maar niet laten stoppen, hoe raar het ook wel niet was. Jace bleef er maar aan denken, werd ook gedwongen door zijn hersenen om eraan te denken aangezien die niet konden stoppen.
Na dan toch lang getwijfeld te hebben had hij dan maar gevraagd of ze niet moe was, voor het geval dat. Straks stond hij haar helemaal uit te putten en had ze allang willen slapen, dan ging hij haar echt niet tegenhouden hoor. Ze moest doen wat ze zelf wilde en vooral geen rekening met hem houden, zij was immers degene die opgenomen was in het ziekenhuis en hij wilde echt niet haar nog meer verslechteren zodat ze hier langer zou moeten blijven. Right. Hoe erg hij er allemaal niet meer bij was doordat hij nog steeds bezig was met het verwerken van alles slaagde ze er toch weer in dat er een glimlach op zijn gelaat verscheen. ”Van de schrik?” Zijn reactie was wat lacherig geweest, maar ergens verwachtte hij toch wel dat dat het geval was hoor. Misschien dat ze dat nu niet wilde bekennen doordat ze nog een avond samen door moesten brengen, maar raar stond hij er niet van te kijken als het wel zo was. Nadat ze haar armen weer in zijn nek had geplaatst plaatste ook hij zijn handen weer terug op hun oude vertrouwde plekken, op haar heupen. En yeah, daar was het weer, dat gevoel dat hij zo nog wel de hele avond kon staan.
Nadat het lied af was gelopen had Jace maar besloten dat het toch maar tijd was dat Sierra maar wat ging rusten. Misschien was hij daar wel wat te overbezorgd in, maar hé, ze moest wel rust nemen zodat ze zo snel mogelijk hier weg kon right? Een zucht verliet toch wel zijn lippen aangezien het dan betekende dat hij niet meer zo dichtbij haar was, maar ach, alles voor haar bestwil. ”Kom.” Zonder enig pardon schoof hij zijn ene hand achter haar rug en zijn andere arm onder haar knieholtes, net zoals hij eerder deze avond had gedaan. Wat lacherig draaide hij even rond met haar in zijn armen, waarna hij richting het bed ging en haar voorzichtig op het bed neer liet zakken. ”Je moet rusten, straks moet ik je nog een week missen omdat je hier moet blijven..” Tijdens die woorden had hij voor kort een pruillipje gefaket, gevolgd door een kleine grijns. Jace had al een beetje om zich heen gezocht naar een of andere random stoel zodat hij daar deze avond maar op kon slapen. Want hij kon nou niet de hele avond op de zijkant van haar bed gaan zitten of zo, dus een stoel was dan net zo handig. Hm, misschien moest hij dat straks maar even aan een zuster vragen of zo.
