Ruined

Amber belde aan. De bel ging door het hele huis, maar er deed niemand open. Natuurlijk deed er niemand open, want er zou ook maar iemand in dit huis zijn die eens iets voor iemand anders deed. Met een zucht zette Amber de overvolle boodschappentas op het stoepje, viste in de zak van haar broek en vond er uiteindelijk een sleutel. Deze stak ze in het slot en opende de deur. Met haar voet duwde Amber de deur open en hield met haar schouder de deur open. Ze trok de boodschappentas naar binnen en liep het halletje door, terwijl de deur achter haar dicht viel. “Ik had gebeld” riep Amber de woonkamer in. Geen reactie, maar de geluiden vanuit de woonkamer verraadde dat er wel mensen aanwezig waren. Amber schudde haar hoofd en haalde de boodschappen uit de tas. Het was niet veel, maar ze had zoveel mogelijk weten te scoren over het aantal ponden dat ze had kunnen vinden in het huis. Naast de verslaving van haar ouders bleef er niet veel over van de uitkering. Ze zette een pak melk in de koelkast, samen met een paar eieren. Ze haalde twee broden eruit en zette deze in de kast. Verder had ze nog wat marmelade, wat groenten en wat vlees kunnen kopen.

Ze gooide de boodschappentas in een hoekje van de keuken en liep via de keukendeur de woonkamer binnen. Haar ogen gleden door de ruimte. Een paar flessen wijn lagen verspreid door de kamer, een paar zakkenchips half onder de bank en sigarettenpeuken lagen verspreid over de vloer. Amber pakte een paar van de half leeggegeten zakken en gooide ze met een boogje de prullenbak in. “Heb je wijn gehaald?” gromde een vrouwenstem vanaf de bank. Amber keek op. De vrouw op de bank keek naar haar. Er waren gelijkenissen in de twee vrouwen te zien, maar ook zulke grote verschillen. “Nee, mam, dat kan niet. Ik had maar beperkt geld en bovendien ben ik pas vijftien, ik mag dan nog geen alcohol kopen.” Haar moeder lachte sarcastisch en schudde haar hoofd. “En heb je dope gehaald? Je vader wordt gek als er niets is.” Amber schudde haar hoofd en een lach vulde de kamer. “Nou, maak dan je borst maar nat, meisje.” Amber keek walgend naar de vrouw die haar moeder moest voorstellen en kon zichzelf nog net inhouden, om niet op de grond te spugen. Ze was nog maar half op weg naar het meisje dat ze ooit zou worden.

“Ik had nog aangebeld, maar niemand deed open” zei Amber met een verwijtende ondertoon. Haar moeder haalde haar schouders op. “Oké” zei ze simpel en stak een sigaret op. “Ma, we hebben geen water. Als we binnen een maand niet betalen, hebben we ook geen elektriciteit meer. Dan kunnen we dus helemaal niets meer.” Haar moeder keek haar geïrriteerd aan. “Wat ben jij een verschrikkelijke zeur. Als het je allemaal niet bevalt, dan donder je toch lekker dit huis uit? Niemand vraagt je om hier te blijven. En als jij al die shit wilt betalen, dan ga je lekker hetzelfde werk doen als ik. En donder nu die kamer uit, ik heb rust nodig.” Met een ruk draaide Amber zich om en liep naar de deur die naar de gang leidde. Maar toen draaide ze zich nog om. “Is goed, maar als hier binnenkort schuldeisers voor de deur staan, is dat niet mijn probleem. Maar waarschijnlijk ben je te high, te dronken of te platgeneukt om ook maar een woord te begrijpen van wat ze zeggen.” Amber gooide de deur dicht, zo hard dat de ruiten trilden. Ze wilden naar boven stormen, maar toen ze halverwege de trap was, stormde haar moeder achter haar aan. Ze bleef onder aan de trap staan, twee meter was er tussen haar en Amber in.

“Hoe durf je zo tegen mij te praten? Ik ben je moeder!” “Jij hebt je nooit als een moeder voor mij gedragen, je geeft geen stront om me!” “Donder dan lekker het huis uit, maar waar kan je dan heen? Nergens, want niemand wilt je!” “Ik heb duizend keer liever dat niemand mij wilt, dan dat jij je ook maar één keer in mijn leven nog met mij bemoeit.” De twee vrouwen schreeuwden en gilden beledigingen naar elkaar, maar wat had het voor nut? Haar moeder zou nooit in zien dat de manier waarop ze haar kind opvoedde niet de juiste manier was. Nou was er ook nog het andere kind. En daar kwam het. Het meisje opende de deur en kwam binnen. Grace. Walgend keek Amber naar het kind, maar haar moeder kreeg een glimlach op haar gezicht. “O mijn lieve Grace, je bent letterlijk een grace voor ons. Kom, ga lekker naar de woonkamer, dan ga ik een kopje thee voor je zetten.” Met tranen in haar ogen keek Amber naar het tafereeltje dat voor zich afspeelde. Grace glimlachte gemeen naar haar achter de rug van haar moeder, zo was het meisje. Maar iedereen hield van Grace. “Kutwijf”gromde Amber en stormde verder naar boven.

Daar liep ze haar vader tegen het lijf. “Heb je dope?” “Nee” blafte Amber kortaf en stormde haar kamer op. Ze plofte op haar bed neer en barste in tranen uit. Onder haar bed haalde ze een teddybeer tevoorschijn en drukte het dicht tegen zich aan. Haar moeder bonsde hard op haar deur. “Amber, over een half uur moet je eten maken. Zorg dat je dan klaar staat.” Maar Amber verstopte zich diep onder de dekens van haar bed, zodat ze alleen kon zijn met haar verdriet.