Onderwerp: I feel like a monster, my mind is in disturbia za feb 07, 2015 8:14 pm
sweet as sugar
Anna werd vastgezet in een stoel en werd stevig vastgebonden met dikke touwen. In het begin vroeg ze nog wat er ging gebeuren, maar inmiddels was ze het wel gewend. Elke keer dat ze naar dit soort plekken werd gehaald, werd er een proefje met haar gedaan. De proefjes waren de ene keer heel erg pijnlijk, de andere keer deden ze minder pijn, maar waren ze nog steeds pijnlijk. Anna keek naar de mannen in de witte pakken en staarde toen weer voor zich uit. Ze wilde zoveel vragen, maar wist dat haar vragen zouden worden weggeveegd. Anna begreep niets van alle apparaten om haar heen. Het leken er meer dan de vorige keren, misschien was dit wel iets wat bij haar proces van vrijlating hoorde? Maar daar mocht Anna niet te erg op hopen. Daarom wachtte ze maar geduldig af tot de doktoren en professoren zouden zeggen wat ze moest doen.
Na een tijdje gewacht te hebben, gingen er een stel van de professoren voor haar op een stoel zitten. Een van de andere professoren, dokter Levchenko, ging bij haar staan en begon een reeks moeilijke woorden op de anderen af te vuren. Woorden als ‘experiment’, ‘zuurgehalte’ en ‘giftigheid’ schoten langs haar hoofd, maar Anna kon ze niet plaatsen. Ze had werkelijk geen flauw idee wat deze woorden betekenden, dus keek ze maar met een lief glimlachje naar de doktoren en professoren. De ogen van de mannen gleden af en toe over haar heen, maar hadden vooral oog voor dokter Levchenko. “En dan nu, de demonstratie.” Hij liep naar een kooitje dat op het bureau stond en haalde er iets uit.
De ogen van Anna werden groot. Hij haalde er een slang uit. De dokter kwam dichter op haar af en hield de slang bij zijn kop beet, zodat zijn bek opengesperd werd. Anna schudde haar hoofd. “Ik geloof niet dat ik dit helemaal wil…” zei ze zachtjes en begon met haar lichaam te bewegen. “Je hebt op dit moment niet zo veel te willen. Denk aan ons onderzoek, je kan wereldberoemd worden!” suste dokter Levchenko en een paar van de mannen lachten spottend. Anna schudde haar hoofd. “Nee, ik wil dit niet…” zei Anna, maar de dokter kwam steeds dichterbij. Anna kneep haar ogen dicht en liet een gilletje horen. De dokter stond inmiddels vlak voor haar en stroopte met zijn ene hand haar mouw omhoog, terwijl hij met de andere de slang nog steeds bezig hield. “Let op, het is werkelijk waar fascinerend…” De dokter drukte de slang naar haar toe, bracht de kop van de slang voor haar arm en Anna voelde hoe de vier scherpe tandjes van de slang zich in haar huid boorden. Anna gilde en begon te spartelen, maar het werkte niet. Het gif van de slang begon door aderen te stromen en dokter Levchenko haalde de slang weg.
“En dan nu het fascinerende. Het effect van het gif van de slang zou meteen verlamming moeten veroorzaken, een verhoging in de temperatuur en ontwikkeling van blauwe plekken op het lichaam.” Terwijl Anna nog steeds in schok was van wat er gebeurd was, stroopte de dokter haar andere mouw op. “Kijk, geen blauwe plekken.” Hij haalde een thermometer uit zijn zak en stak die in haar nek, haar mond en verschillende andere plekken waar de juiste temperatuur gemeten kon worden. “Geen verhoging…” en toen keek de dokter even naar Anna. “Beweeg je arm eens…” Anna schudde haar hoofd, en de dokter lachte. “Ze denkt slim te zijn, maar ze is het niet. Zie hier, ook geen verlamming…het is werkelijk fascinerend. Maar als we kijken naar het effect van het gif op haar lichaam…” De dokter deed de slang terug in het hokje en haalde een wattenstaafje tevoorschijn. Hij liep naar Anna toe en dwong haar kaken open. Hij ging met een wattenstaafje langs haar tanden en liep naar een microscoop. Hij liet zien wat er onder de microscoop te zien was en de doktoren/professoren huiverden. “Gif.” Dat was het wat er op haar tanden zat.
Anna werd teruggebracht naar haar slaapkamer en werd uit de stoel gegooid. Met hangende schouders liep ze naar haar bed en ging er op liggen. Ze wreef zachtjes over de plek waar de slang haar beten had. Ze haalde een teddybeer onder haar bed vandaan en drukte deze stevig zich aan. Iemand sloeg hard op haar deur, kloppend. “Over een half uur wordt je voor nog een presentatie geroepen. Zorg dat je dan klaar staat.” Maar Anna ging onder de dekens liggen, om alleen te zijn met haar verdriet en haar pijn.