So cold | & Avery

Het lukte hem niet om nog langer te blijven liggen. Om zwijgend naar het plafond te staren en te luisteren naar het geluid dat de machines maakte waarmee hij verbonden was. Met enige moeite kwam hij overeind, de kou leek zijn lichaam nog altijd niet verlaten te hebben. Ondanks de warme douche en de dikke dekens waarmee hij was toegedekt. Tot zijn opluchting zag hij dat hij gewoon een trainingsbroek en een shirt aan had, in plaats van zo’n verschrikkelijk ziekenhuis kleed. Waarschijnlijk hadden ze dat gedaan om te voorkomen dat hij het te koud zou krijgen, al kon het ook zijn dat hij vel had geprotesteerd toen ze hem zo’n ziekenhuis ding aan wouden doen. Raven kon het zich niet meer herinneren, hij kon zich sowieso weinig herinneren. Het laatste wat nog helder in zijn geheugen stond was Avery’s lijk bleke gezicht en haar levenloze lichaam. Ook kon hij zich nog vaag herinneren dat hij en het meisje met de korte zwarte haren waren weg gestuurd uit de woonkamer. Waarom ze er niet bij hadden mogen zijn toen Eleanor probeerde Avery terug te halen wist Raven niet, iets wat hij lang niet zo erg vond als het feit dat hij niet wist of het haar gelukt was. Waarom wist hij niet of Avery nog leefde? Waarom hadden ze het hem niet verteld? Omdat het mislukt was? Of hadden ze het hem wel verteld maar kon hij het zich niet meer herinneren? Wat was er gebeurd nadat hij in de gang was gaan zitten? Niet meer in staat om nog een stap te verzetten? Zijn handen trilde toen hij het tape waarmee het infuus in zijn hand zat bevestigd los pulkte. Voor hij het infuus uit zijn hand trok, vergrendelde hij het slangetje zodat de vloer straks niet nat zou zijn. Met zijn vingers drukte hij vervolgens het kleine wondje dicht. “What the hell are you doing Raven?” siste Kate, die naast hem op het bed was gaan zitten. Even keek Raven haar vermoeid aan, waarna hij de hart monitor naast zijn bed uit drukte. “I need to know whether Avery is still alive, I need to see her. So, please leave me alone.” Zijn stem was schor en klonk zwakker dan hij had gehoopt. Hij trok de stikkers van zijn  borst die bedoeld waren om zijn hartslag te meten en nadat hij de band van zijn bovenarm had gehaald die bedoeld was om zijn bloeddruk te meten was hij eindelijk verlost van alle draden. “You shouldn’t get out of bed.” zei Kate, in haar stem weerklonk bezorgdheid. Zacht legde ze haar hand op zijn borst, keek hem met haar helder blauwe ogen doordringend aan. “I don’t care.” antwoorde hij. “Raven, please. I need you to be safe. Aileen’s needs you to be safe.” Ze pakte zijn hand vast, in een poging hem tegen te houden. “And I need to see Avery, so shut up.” zei hij kil. Waarna hij overeind kwam uit het bed. Voor een moment bleef hij stil staan, ongeduldig wachtend tot de kamer zou stoppen met draaien. Hoe moest hij erachter komen waar Avery lag? Wat als ze überhaupt niet ergens in de ziekenzaal lag? Wat als Eleanor haar niet terug had kunnen halen? Raven beet op zijn lip, dwong zichzelf hier niet langer bij stil te staan. Voor hij zijn kamer uit liep creëerde hij de illusie één van de mannelijke verplegers te zijn, hij had de man wel eens zien lopen en hoopte dat hij op dit moment ook dienst had zodat niemand raar op zou kijken als ze hem zouden zien. Het koste hem enige moeite zijn wereld te verbreden, maar hij slaagde er uiteindelijk wel in. Zo snel als zijn uitgeputte lichaam het toe liet, liep hij de gang over. Zijn blik viel op een zuster die met een klembord in haar handen zijn richting op kwam lopen. “Kun je mij vertellen waar Avery Thomson ligt.” vroeg hij haar toen ze elkaar passeerde. “Ze ligt in kamer 3.” antwoorde de vrouw met een glimlachje, waarna ze doorliep. Opgelucht haalde Raven adem, Avery leefde nog. Eleanor had haar terug kunnen halen. Lang duurde het niet voor hij kamer drie had gevonden, zo veel kamers bezat de ziekenzaal tenslotte niet. Aarzelend legde hij zijn hand op de klink. Een paar minuten geleden was hij nog zo zeker geweest van het feit dat hij Avery wou zien, maar nu begon hij te twijfelen. Wat als ze hem niet wou zien? Wat als ze hem haatte voor het feit dat hij haar had gered? Wat als ineens de woede in hem op zou komen waarvan hij vrij zeker wist dat die er was? Woede omdat ze hem in de steek had gelaten. Woede omdat ze zijn hart in duizenden kleine stukjes had gebroken. Wat als het meisje met de korte zwarte haren bij haar was? Voor een moment sloot hij zijn ogen, haalde diep adem. Iets wat er voor zorgde dat de druk op zijn borst leek toe te nemen. Kennelijk waren zijn longen nog niet helemaal genezen van de klap die ze hadden gekregen. Natuurlijk waren ze dat niet, het was nog geen tien uur geleden dat hij in het ijskoude water was gedoken. Uiteindelijk dwong hij zichzelf de deur te openen en haar kamer binnen te stappen. Hij zou geen antwoord krijgen op zijn vragen door buiten te blijven staan. Zacht sloot hij de deur achter zich, waarna hij naar het bed liep waarin ze lag. Zijn hart klopte sneller dan normaal en hij wist niet of dit kwam doordat hij Avery zo weer aan zou kijken of door iets anders. “Hey,” zei hij zacht, toen hij eenmaal naast het bed stond. Zijn stem klonk schor en zwak, maar als ze wakker was had ze hem zeker kunnen horen. “I’m really happy you’re alive.” vervolgde hij zachtjes, terwijl hij wat aarzelend haar hand vast pakte.

Nog steeds snapte ze vrij weinig van alles wat er was gebeurd en ze wist niet of het aan een of andere verdoving lag maar het leek wel alsof al haar gevoel helemaal weg was genomen door iets. Het enige wat ze kon doen was voor zichzelf uit staren tegen het witte plafond. Heel eventjes, heel eventjes maar was alles weg geweest. Was het donker geworden en kon ze niets meer zien, voelen en horen. Werd de pijn van haar weggenomen en was er niets meer. Was de wereld weer een psychopaat minder geweest en hoefde ze zich niet meer schuldig te voelen voor haar ouders, of voor haar bestaan alleen al. Heel eventjes maar, want het was ook allemaal weer terug gekomen. Kon ze weer zien, horen en voelen en moest ze maar weer verder met haar leven? Hoe konden ze van haar verwachten gewoon verder te gaan met haar leven die ze net heel bewust beëindigd had? Ze wilde hier niet zijn, ze wilde terug naar het moment waarop haar lichaam levenloos in het water had gelegen, zonder pijn. Want dood zijn was zo veel makkelijker dan leven, zeker nu. Ze had namelijk geen idee hoe ze dit moest uitleggen, hoe ze moest dealen met de pijn die ze Raven of misschien Delia had aangericht. Raven, ze had hem geen pijn willen doen maar wist dat ze dat wel had gedaan. Het liefst zou ze nu meteen schreeuwen, roepen en smeken aan Jean om haar van het eiland af te halen, puur omdat ze het niet aandurfde hem weer onder ogen te komen. Niet met wat de had gedaan, dat kon haar hart niet aan. Het zou meer pijn doen en ze was bang het niet aan te kunnen met de pijn van haar overleden ouders. Ze wilde niet nog meer pijn voelen.

De zuster kwam binnen zoals ze zo vaak deed, de hele ochtend kwam ze al om het half uur even binnen om te kijken hoe het met haar ging. Het feit dat Avery al een geslaagde poging tot zelfmoord had gedaan was blijkbaar wel een aandachtspuntje. Ondanks dat Avery deze zuster al een keer verbrand had deed ze nu wel telkens heel aardig, iets wat Avery wel kon respecteren. Wow ja, raar, Avery die iets kon respecteren van andere mensen, op Raven en Delia na dan. Maar het was nu helemaal anders, de stemmen waren weg, die leken haar in de steek te hebben gelaten waardoor Avery niet wist wat ze moest doen of denken. Ze riepen haar niet meer toe wat ze van iemand moest denken, riepen haar niet meer dat ze iedereen moest verbranden omdat ze dit verdienden. Nee, de stemmen waren stil. Kalm keek Avery de vrouw aan die bij het bed kwam staan. ”Zou ik misschien heel even mogelijk luisteren? Om te kijken of het al wat beter gaat?” Vroeg de vrouw aan haar terwijl ze gewoon wachtte op enige toestemming van Avery, ze wilde tenslotte niet nog meer brandwonden riskeren. Zachtjes klikte Avery en slikte ze eventjes zichtbaar waarbij ze wegkeek. Duidelijk dat haar emoties hoog lagen en ze moest moeite doen om niet weer tranen over haar gezicht te laten gaan. De vrouw zette de stethoscoop op haar hoofd en zachtjes rolde er nu een traan over haar wang heen die ze meteen wegveegde. ”Gaat het wel?” Vroeg ze vrouw twijfelachtig aan het meisje en vlug knikte Avery even om te laten weten dat het wel ging. Alleen de reden waarom ze knikte was alleen doordat ze wist dat als ze iets zou zeggen ze in tranen uit zou barsten, alweer. Zoals ze ook al had gedaan vlak nadat ze tot het besef was gekomen dat ze terug was en dat ze haar ouders niet gezien had, of ze kon het in ieder geval niet herinneren. Voorzichtig begon de vrouw naar de longen van Avery te luisteren waarnaar ze weer wat afstand nam. ”Als ik iets voor je kan doen?” Vroeg de vrouw vriendelijk met een klein glimlach en Avery keek haar nu weer aan met wat wazige ogen. Zachtjes schudde ze haar hoofd en deed ze haar mond open om iets te zeggen maar trok zich ook weer terug. Haar ogen gingen naar haar handen die met een klein stukje stof van het bed aan het spelen waren, gewoon om bezig te zijn.

Ze hoorde de vrouw weer weg lopen haar kamer uit, wist dat ze het moeilijk vond om contact proberen te leggen met Avery, ze was aan de ene kant bang voor haar maar wilde haar ook graag helpen, alleen wist ze niet hoe. Was ze bang dat Avery geen hulp wilde hebben, wat misschien ook wel zo was. Ze was bang voor hoe gebroken het meisje was, zo kwetsbaar, en ze wilde haar niet verder breken. Zachtjes sloot Avery haar ogen en probeerde ze weer een beetje te slapen, want ze zou er toch nog wel even liggen blijven hier en als ze dan toch in deze wereld moest blijven. Ze probeerde aan leuke dingen te denken, probeerde te denken aan de dingen die ze misschien kon doen. Probeerde doelen vast te stellen die ze wilde halen, want anders zou ze toch weer hetzelfde eindigen. Wat wilde ze in leven? Waren er dingen waar ze zich aan vast kon houden waardoor dit soort dingen niet meer zouden gebeuren? Het enige antwoord wat ze kon bedenken was Raven, maar dat lag ook moeilijk. Ze wist helemaal niet wat hij nu wel niet moest denken, straks was hij heel erg boos op haar omdat ze zijn hart gebroken zou hebben en wilde hij haar niet meer zien. Misschien was dat ook wel de reden waarom ze hem nog niet gezien had, dat hij daarom nog niet naast haar bed was komen zitten en haar hand was komen vasthouden. Was hij boos, zo boos dat hij haar gezicht gewoon niet meer wilde zien. Door deze gedachten lukte het de tranen bijna weer van haar te winnen. Nee, ze moest iets anders hebben. Een kat misschien? Avery had vroeger als kind altijd al een gewild omdat ze het gewoon hele mooie dieren vond, daarom aaide ze ook altijd katten wanneer ze er eentje tegen kwam op straat. Dat had ze altijd al gedaan, elke kat die ze tegen kwam op straat moest altijd aandacht krijgen van het meisje. Ze hadden hier op het eiland toch ook een klein soort asiel met dieren erin? Daar hadden ze vast wel katten en mocht Avery er misschien wel voor eentje zorgen?

Een plotselinge stem maakte haar weer een beetje wakker en bracht haar terug naar de realiteit. “Hey,” Hoorde ze de stem van Raven zachtjes zeggen, die erg zwak en schor klonk. Ze probeerde haar ogen gesloten te houden door ze een klein beetje dicht te knijpen en zachtjes bewoog ze haar gezicht weg van hem. Bang om hem aan te kijken, bang om pijn te zien die ze hem zelf aangedaan zou hebben. Al was ze aan de andere kant ook heel blij, dit betekende namelijk niet dat hij haar niet meer zou willen zien. “I’m really happy you’re alive.” Hoorde ze hem zeggen, iets wat in haar hoofd klonk als een droom die waarheid werd. Hij was dus niet boos? Hoewel Avery het wel kon begrijpen als hij wel boos zou zijn, en misschien was hij dat ook wel maar liet hij het nog niet weten, was ze toch blij dat hij nu hier was, bij haar. Ze voelde zijn aanraking wanneer hij haar hand had gepakt en eventjes haalde ze diep adem, probeerde ze de rilling van goed gevoel op te vangen. Zachtjes begon ze haar vingers te bewegen in zijn hand en pakte ze ook zijn hand vast. Durfde ze nu ook haar ogen open te doen om hem met haar blauw/groene ogen aan te kijken. Het was pijnlijk om te zien, zijn gezicht. Wetend dat ze hem achtergelaten had wanneer ze het wak in was gegaan die ze zelf had gemaakt, dat ze hem met een gebroken hart achter zou laten. Ze knipperde een paar keek met haar ogen waarnaar ze haar blik naar de grond liet gaan. ”I don’t know what to say..” Zei ze nu zachtjes met een trillende stem terwijl ze wat nerveus met haar vingers bewoog langs zijn hand..

Het had even geduurd voor hij genoeg moed had verzameld om haar kamer in te lopen. Tientallen vragen hadden door zijn hoofd gespookt, hadden hem er van weerhouden direct de deurklink omlaag te drukken. Wat als ze hem kwalijk nam dat hij haar gered had? Wat als ze niks meer met hem te maken wou hebben? Wat als ze veranderd was in het meisje dat hij in haar dromen had gezien? Het meisje dat zich gillende en schreeuwend had proberen te verzetten tegen de mannen in witte jassen. Het meisje dat een huis in de brand had gestoken. Wat als ze nog steeds dood wou? Wat als zijn woede zou ontvlammen op het moment dat hij haar zag? Dat hij nu niet boos was betekende niet dat hij dat niet zou worden. Hij nam het haar kwalijk dat ze in het water gesprongen was. Hij was haar bijna kwijt geweest. Voor de tweede keer in zijn leven was zijn hart gebroken, een hart waarmee hij pas op zijn veertiende kennis had gemaakt. Ondanks alle vragen was hij uiteindelijk toch haar kamer in gelopen. Omdat hij wist dat hij anders geen antwoorden zou krijgen. Omdat hij wist dat hij haar nu niet zijn rug toe kon keren, niet na alles wat er was gebeurd. Misschien had ze hem nodig, zoals hij haar nodig had.

Met haar ogen gesloten lag ze onder de dekens, haar huid had iets meer kleur dan voor Eleanor haar terug had gehaald. Raven slikte moeizaam, voelde tranen branden achter zijn ogen maar wist ze binnen te houden. Avery draaide haar gezicht van hem af en hij wist niet of ze dit bewust of onbewust deed. Toch praatte hij verder, zei hij zacht dat hij blij was dat ze nog leefde. De zwakheid van zijn stem irriteerde hem, hij wou niet zwak zijn. Hij haatte zwak zijn. Zacht had hij haar hand beet gepakt, hoorde hoe ze diep adem haalde. Iets wat hem vertelde dat ze wakker was. Haar vingers bewogen in zijn hand, om uiteindelijk zijn hand vast te pakken. Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht toen ze haar ogen opende en hem aan keek. Hoewel hij al had geweten dat ze nog had geleefd, voelde het nu pas echt. Nu pas voelde hij een last van zijn schouders vallen, waarvan hij niet eens geweten had dat die er nog was. Hij was haar niet kwijt, nog niet in elk geval. Er was een kans dat ze het nog eens zou proberen, al wou hij daar liever niet over na denken. Kort beet hij op zijn lip, niet goed wetend wat hij moest zeggen of doen. Alles voelde zo breekbaar, zo kwetsbaar. Het was alsof ze tussen duizenden scherven stonden en zich konden verwonden bij elke beweging die ze maakte. Ze zouden zich hoe dan ook snijden of ze nou van elkaar af of naar elkaar toe zouden bewegen. Ook Avery leek niet goed te weten hoe ze met de situatie om moest gaan, ze sloeg haar blik neer en zei hem zachtjes dat ze niet wist wat ze moest zeggen. Haar stem trilde en haar vingers bewogen onrustig langs zijn hand. “You don’t have to explain..” fluisterde hij. Ergens begreep hij haar wel, al nam dat niet weg dat hij het haar kwalijk nam. Eén keer eerder had hij zich zo verschrikkelijk machteloos gevoeld als hij zich vannacht had gevoeld en dat was de nacht geweest waarop hij Kate had verloren. Destijds had hij gezworen zich nooit meer in een positie te plaatsen waarin iemand hem zo veel pijn kon doen en nu stond hij hier. Naast het bed van een meisje dat zo juist haar eigen leven had beëindigd, een meisje dat hij uit het water had gehaald ondanks dat hij had geweten dat het ook zijn einde had kunnen betekenen. Bijna had Aileen geen vader gehad, omdat hij zo stom moest zijn om een meisje te redden waarvan hij vanaf het begin al had geweten dat ze gebroken was. Zou Avery eigenlijk weten dat hij degene was die haar uit het water had gehaald? Zou ze weten dat hij eigenlijk net als haar in een ziekenhuis bed behoorde te liggen, aangezien de kou hem bijna te veel geworden was? Hoe lang zou het eigenlijk duren voor de verplegers erachter kwamen dat hij niet meer op zijn kamer lag? De hele ochtend waren ze om het uur zijn kamer binnen gelopen om te kijken hoe het met hem ging en hij was niet lang na hun laatste bezoek opzoek gegaan naar Avery, dus met een beetje geluk had hij een uur. Als hij daarvoor tenminste niet in elkaar zou zakken. Hoewel er geen vlekken meer voor zijn ogen danste en ademen niet zo veel pijn meer deed als het vannacht had gedaan, voelde zijn lichaam nog altijd loodzwaar aan. Wat aarzelend ging hij op de rand van haar bed zitten. Het liefst was hij gewoon naast haar gaan liggen, had hij haar dicht tegen zich aan getrokken maar hij wist niet of zij dit wel zou willen. “How do you feel?” vroeg hij zacht, terwijl hij met zijn duim over de rug van haar hand streek. Het was misschien een stomme vraag, maar hij wist niet wat hij anders moest zeggen of doen. Bovendien, wou hij weten hoe het met haar ging. In hoeverre Eleanor haar genezen had, in hoeverre de kou nog in haar lichaam zat en in hoeverre ze het erg vond dat ze nog leefde. Al vermoedde dat hij op dit laatste waarschijnlijk geen antwoord zou krijgen.

Zijn stem had wat zwak geklonken, iets wat Avery eigenlijk best wel pijn deed en het zorgde ervoor dat een schuldgevoel vanuit haar buik omhoog kroop. Ze wist niet of het haar schuld was - gokte van wel gezien zij zichzelf had proberen te vermoorden, iets wat haar gelukt was ook nog en ze wist zeker dat met de band die ze had met Raven het vast door haar kwam - maar ze had hem nooit pijn willen doen. Nee oke, dat klopte niet helemaal. Het was haar schuld. Ze wist toch zeker wel dat hij van haar hield, dat had hij ook indirect al eens gezegd, dat was ze toch niet vergeten? Shit man, ze voelde zich echt enorm schuldig nu. Wanneer hij hand had vastgepakt liet ze dan toch wat tekenen zien dat ze wakker was door even diep adem te halen en haar vingers zachtjes te bewegen en zijn hand te pakken. Ergens voelde het gewoon heel fijn om te voelen hoe hij haar hand vast had gepakt, het was misschien maar een klein gebaar maar het deed veel met haar. Het was lief en het gaf haar toch een beetje steun, en hoewel Avery nog niet echt op zoek was naar steun of iets dergelijks, kon ze Raven’s steun wel heel erg waarderen. Ze opende haar ogen om Raven aan de kijken en kon dan ook een klein zwak glimlachje op zijn gezicht vinden, gelukkig maar. Ze voelde zich namelijk al zo verdomd schuldig tegenover hem. Onzeker keek ze hem in de ogen aan en beet hij zachtjes op zijn lip, niet wetend wat te moeten doen. Het was vreemd want ze wist echt gewoon niet wat ze moest zeggen, of ze zichzelf moest verontschuldigen voor iets wat compleet haar eigen keuze was geweest, waar ze nu dan misschien wel spijt van had maar dat kwam puur door het feit dat ze nu weer terug was. Ze kon dat niet, nog niet. Ze wist dat het een egoïstische keuze was geweest en dat ze Raven ermee pijn had gedaan, iets waar ze zich wel voor kon verontschuldigen, maar niet voor haar keuze. Misschien dat dat nog wel zou komen, dat ze uiteindelijk toch ook echt spijt zou krijgen van de keuze die ze had gemaakt, maar nu nog niet.

Toch, ondanks alles, was Avery stiekem wel blij om Raven weer te zien, en zijn hand te voelen. “You don’t have to explain..” Zei hij zachtjes wanneer Avery hem vertelde dat ze niet wist wat ze moest zeggen en haar blik naar de grond had laten gaan. Ze kon hem eventjes niet in de ogen aankijken, omdat ze zich schuldig voelde en hem niet kon geven wat hij waarschijnlijk wilde. Ze hoopte dat ook ergens dat hij er niet om ging vragen, want ze wist dan ook niet wat ze moest zeggen. Zachtjes knikte ze eventjes en slikte ze eventjes. Knipperde ze met haar ogen om niet te beginnen te huilen, want ze voelde de tranen al tegen haar ogen aan drukken, maar ze wilde niet nog eens huilen. Wanneer Raven wat aarzelend op de rand van haar bed kwam zitten keek ze hem toch weer aan en wist ze een klein mini glimlachje op haar gezicht te brengen. Haar hand was opgehouden met nerveus bewegen en hield nu gewoon nog zijn hand vast. “How do you feel?” Vroeg hij nu zachtjes terwijl hij met zijn duim over de rug van haar hand aaide. Weer week Avery even weg met haar blik door naar hun handen te kijken. Ze knikte ook weer zachtjes terwijl ze even de tijd nam om een antwoord te maken. Wat moest ze zeggen? Dat het wel goed ging? Wat het feitelijk ook wel ging, want zo erg was ze er niet aan toe. Alleen haar longen, zoals altijd, deden moeilijk. Het was raar want door haar mutatie was haar hele lichaam tegen warmte en kou beschermd maar het was gebleken dat dit een uitzondering was op haar longen. Die deden altijd al moeilijk en zelfs als baby had ze al kleine kwaaltjes met haar longen. ”I think I’m doing allright?” Zei ze zachtjes terwijl ze hem weer in de ogen aankeek. ”It’s just my lungs, for the rest I’m okey.” Zei ze er wat twijfelachtig achteraan. Ze hadden het over haar lichaam, niet over haar haarzelf, haar gedachten en gevoel. Daar ging het namelijk overduidelijk niet goed mee. Ze wist echt niet meer wat ze moest doen. ”How about you? Are you allright?” Vroeg ze nu terug aan hem, ergens ook in de hoop dat hij niet verder ging vragen naar haar. Ze wist dan echt niet wat ze moest zeggen tegen hem, en ze vond het eerlijk gezegd ook belangrijker hoe het met hem ging. Omdat ze zich meer schuldig voelde om wat ze hem aangedaan had dan zichzelf, al voelde ze zichzelf ook niet echt schuldig omdat ze zichzelf had aangedaan.

Het kwam niet vaak voor dat Raven niet wist wat hij moest doen. Over het algemeen wist hij zich in de meeste situaties wel een houding te geven, al was deze houding niet altijd even gepast. Nu had hij werkelijk geen idee wat hij moest zeggen of doen. Hij had het gevoel dat alles wat hij zij of deed haar kon breken. Het was niet dat hij haar nog nooit eerder gebroken had gezien, het was meer dat hij bang was dat er van deze vorm van gebroken geen weg terug meer was. Wat onzeker keek Avery hem aan, het was duidelijk dat zij ook niet wist wat ze moest zeggen. Een verklaring waarom ze het gedaan had kreeg hij niet, al had hij ook niet anders verwacht. Hoewel hij haar keuze ergens wel kon begrijpen, vond hij het moeilijk te accepteren dat ze zomaar had besloten dat hij wel zonder haar kon. Dat ze überhaupt het recht had om haar eigen leven te nemen, terwijl er dagelijks mensen vochten voor hun leven. Het was oneerlijk en egoïstisch. Raven sloeg voor een moment zijn blik neer, hij wou niet boos op haar zijn. Niet nu. Zelf had hij ook eens op het punt gestaan om een einde te maken aan zijn leven. Het was dat de moeder van Kate hem had gedwongen om bij zijn dochtertje te gaan kijken. Het zien van Aileen had alles veranderd, had hem enigszins uit de bodemloze put getrokken waar hij na Kate haar dood in was beland. Aileen was de enige rede dat hij nog leefde, maar kennelijk was hij niet voldoende voor Avery. Zacht had hij Avery gezegd dat ze het niet hoefde uit te leggen en ze knikte zacht als reacties, zijn blik ontwijkend. Het ontging hem niet dat ze moeite had haar tranen binnen te houden. Met zijn duim streek hij zacht over de rug van haar hand, waarna hij op de rand van haar bed ging zitten. Een heel klein glimlachje verscheen op haar gezicht, iets wat hem toch enigszins goed deed. Ze was nog in staat te glimlachen, dat betekende dat er nog hoop was toch? Zacht vroeg hij haar hoe ze zich voelde, gewoon omdat hij wou weten hoe het met haar ging. Waarschijnlijk zou ze hem niet vertellen hoe ze zich voelde, maar ze zou hem toch op zijn minst kunnen zeggen hoe het fysiek met haar ging? Hij volde haar blik naar hun handen, wachtte geduldig tot ze antwoord zou geven op zijn vraag. “ I think I’m doing allright?” zei ze zachtjes. Voor een moment keken ze lekaar weer in de ogen aan. “ It’s just my lungs, for the rest I’m okey.” voegde ze er wat twijfelend aan toe, hij knikte. Het was hem al wel eens eerder opgevallen dat ze haar problemen had met haar longen en de grote hoeveelheid water die ze binnen had gekregen en de kou hadden dat al bestaande kwaaltje zeker geen goed gedaan. Ook zijn eigen longen hadden door de kou een behoorlijke klap gekregen, het zelfde gold overigens voor de rest van zijn lichaam. “ How about you? Are you allright?” vroeg ze hem. Nu was hij degene die zijn blik afwende en voor een moment nadenkend naar hun handen keek. Moest hij haar vertellen dat hij degene was die haar uit het water had gehaald? Moest hij haar vertellen dat hij onderkoeld was geraakt en dat er een grote kans was dat hij een longontsteking had opgelopen? Of moest hij gewoon liegen, zodat ze zich niet nog schuldiger zou voelen dan ze al deed? Of zou ze zich niet schuldiger gaan voelen wanneer hij haar vertelde dat hij haar ‘gered’ had. Misschien werd ze wel boos op hem. Nam ze het hem kwalijk dat hij haar plan verpest had of dat hij zijn eigen leven op het spel had gezet voor haar. De kans was echter groot dat als hij tegen haar loog, het op den duur als nog uit zou komen. De meeste mensen wisten dat hij degene was die in het water gedoken was en het zou vast niet lang duren voor Avery het ook te weten kwam. Wat zou ze doen als ze erachter kwam dat hij tegen haar gelogen had? Er was al zo veel dat hij haar niet verteld had, kon hij het maken om dit ook nog eens voor haar te verzwijgen? “I was the one, who got you out of the water.” zei hij zacht, wetend dat ze er toch wel achter zou komen dat hij net als haar in een ziekenhuisbed hoorde te liggen. Met zijn ogen zocht hij naar de hare. “The doctors say I’m hypothermic and the say it’s likely that I’ll develop pneumonia but besides that I’m okay.” vervolgde hij, waarna hij kort zijn schouders ophaalde. Hij had geen spijt van wat hij gedaan had en zou precies hetzelfde doen als hij nogmaals in dezelfde situatie terecht zou komen, al hoopte hij dat dit niet zou gebeuren. Een koude rilling trok door zijn lichaam, het was alsof nu hij haar had verteld dat het ook met hem niet geweldig ging zijn lichaam geen zin meer had te doen alsof het goed met hem ging. Al kon het ook komen doordat hij nu al een tijdje onder de relatief warme dekens vandaan was waar hij zojuist onder had gelegen. Voor een moment sloot hij vermoeid zijn ogen, misschien had hij toch in zijn bed moeten blijven liggen. Nee, dan had hij nog steeds niet geweten of Avery nog leefde.

Eerlijk gezegd had Avery geen idee hoe ze uit het water was gehaald en was er nu eigenlijk precies was gebeurd voordat ze weer terug werd gehaald naar deze wereld, het enige wat ze kon herinneren was dat Eleanor haar bewustzijn had verloren doordat ze Avery terug had gehaald, iets waar Avery zich raar genoeg ook rot over voelde. Sinds wanneer gaf ze eigenlijk zoveel om mensen? Kon het haar wat schelen wat voor pijn ze hun wel niet aandeed? Ze kon het zich echt niet meer herinneren maar gewoon sinds Raven in haar leven was gekomen veranderde dingen bij haar. Ze had voor het eerst een vriend gehad al begon ze ook al snel andere gevoelens voor hem te krijgen, misschien niet helemaal wat de bedoeling was geweest maar ze had er niets aan kunnen doen. Ze wist nog steeds dat het niet zou werken, ondanks dat ze allebei hetzelfde voor elkaar mochten voelen, het was gewoon moeilijk. Beiden waren ze zo gebroken, hoe kon je dat doen? Hoe kon je een relatie hebben met twee gebroken mensen die allebei al zoveel pijn hadden mogen voelen in hun leven. Hoe was dat mogelijk voor hun? Als Raven haar überhaupt kon vergeven voor wat ze had gedaan en ze zelf van het schuldgevoel al kon komen. Zelfs voor het schoolhoofd Jean voelde Avery zich schuldig, want het was ook overduidelijk aan haar te zien geweest dat het haar had geraakt. Ze leek het er zeker niet makkelijk mee te hebben gehad.

Ze vond het ook moeilijk om haar tranen binnen te houden, gewoon omdat ze zich niet goed voelde over het feit dat ze hem dit aangedaan had, door het leven uit te stappen en hem achter te laten. Ze wist hoe het voelde om iemand te moeten verliezen - nu had hij haar dan wel niet echt verloren want ze was er gewoon weer - en het was zeker geen pretje, de hele reden waarom ze het had gedaan was omdat ze het verlies van twee belangrijke mensen in haar leven niet aan had gekund, dus als je ging praten over mensen verliezen, daar wist Avery alles van. Ze wist dat het enorm moeilijk was. Dat hij zachtjes met zijn duim over de rug van haar hand bleef aaien deed haar wel goed, meer dan hij misschien door had, het gaf haar een soort steun. Raven, hoe had ze hem zo in de steek kunnen laten? Nou ja ze wist het wel, maar alsnog? Nu moest ze dealen met de pijn die ze degene had aangedaan die ze op dat moment achter had gelaten, het was echt niet leuk. Had ze meer van hem moeten houden? Kon dat? Zou dat ervoor hebben kunnen zorgen dat ze dit niet zou doen? Ze hield toch wel genoeg van hem? Ja, het was alleen dat ze ook bang was om van hem te houden, waarom?

Hij knikte nadat ze hem antwoord gaf over hoe het fysiek met haar ging, over haar gevoelens kon ze nu niet praten, die lagen te ingewikkeld en ze zou hem waarschijnlijk toch niet blij maken met het antwoord, want ja, Avery had er spijt van dat Eleanor haar terug had gebracht, net zoals ze er aan de andere kant geen spijt van had. Te ingewikkeld gewoon. Misschien moest ze toch maar overwegen om met Norah te gaan praten, zoals de verpleegster haar al een keer voorzichtig had geprobeerd te vertellen. Zou ze er misschien voor kunnen zorgen dat Avery leerde om gezond door het rouwproces heen te gaan van haar ouders, dat ze misschien weer iets positiever zou kunnen kijken op het leven. Ze wilde namelijk echt wel, ze wist alleen niet goed hoe. Wat ze moest doen, waar ze goed in was. Ze wist het gewoon niet en ze had te weinig antwoorden op deze vragen in haar hoofd. Het ontging haar niet dat Raven zijn gezicht weg draaide wanneer ze naar hem had gevraagd, hoe het met hem ging. Waarom? Te veel vragen.Op het moment snapte Avery werkelijk nergens meer wat van. Haar eigen gevoelens begreep ze niet, ze begreep niet wat ze zelf wilde, wat Raven wilde, waarom ze terug was en wat ze moest doen. Ze wilde wel dat ze het allemaal kon begrijpen maar dat deed ze niet.

“I was the one, who got you out of the water.” Zei hij nu waardoor Avery hem eventjes geschrokken aankeek. Hij had haar uit het meer opgedoken? Dat water was fucking koud en het hartstikke gevaarlijk om een wak in te duiken! Zeker in het donker. Shit, dat had ze niet verwacht. Hij had wel ook dood kunnen zijn, hij had zichzelf ook kunnen vermoorden met die actie, realiseerde hij zich dat wel? Stiekem voelde Avery ook wat woede opkomen, puur over het feit dat hij zijn eigen leven in gevaar had gebracht voor haar, terwijl het waarschijnlijk al te laat was geweest. Was hij gestoord geworden ofzo? Avery wilde niet dat hij dom en roekeloos ging doen voor haar, hij had echt net zo goed nu dood kunnen zijn zoals haar. Hadden ze beiden waarschijnlijk nu nog beide in het meer gelegen, of Delia moest nog zo snel zijn geweest, maar Eleanor had beiden niet kunnen redden. Dat betekende dus, dat ze Raven ook had kunnen vermoorden met haar actie, dat ze ervoor had kunnen zorgen dat hij nu dood was en zij gewoon hier, in leven. Dit, ze voelde een steek in haar hart, het deed zeer. Ze voelde ook een steek in haar longen doordat ze zichzelf van binnen helemaal druk begon te maken, en hierdoor haar temperatuur automatisch een tikje omhoog ging. Zachtjes begon ze eventjes te hoesten en realiseerde ze zich ook al snel wel dat ze controle moest blijven houden. Wist ze haar temperatuur ook nog net onder controle te houden zodat ze Raven niet zou verbranden. Het duurde nog geen seconden voordat haar temperatuur alweer normaal werd en ze controle nam over haar kalmte. “The doctors say I’m hypothermic and the say it’s likely that I’ll develop pneumonia but besides that I’m okay.” Zei hij nu waarbij Avery hem wat bezorgd aankeek in zijn bruine ogen. ”Why?” Vroeg ze hem zachtjes terwijl tranen in haar ogen vormden, die ze probeerde tegen te houden. ”You could have died and I never..” Zei ze nu zachtjes tegen hem waarna ze ook haar ogen weer eventjes afweek van die van hem. ”I would have never forgiven myself if that happend..” Zei ze zachtjes, waarbij ze toch weer eventjes in de ogen aankeek.

Ze merkte dat Raven het koud had doordat ze zag hoe hij eventjes kort rilde, kon ook niet anders, als hij haar uit dat water had gehaald kon hij ook eigenlijk maar beter goed warm blijven. Hij was onderkoeld geraakt, dan was het niet goed voor hem om zo in de kou te zitten. Niet dat het echt heel koud was - het was wel wat frisjes - maar veel te koud voor hem, dat wel. Al kon Avery ook nooit echt super goed inschatten hoe warm het nu precies ergens was, ze had er nooit last van. Wel wist ze dat hij het dus koud had en het beter was voor hem als hij het snel ook weer warm kreeg. Nu kon ze twee dingen doen, zeggen dat hij terug moest naar zijn ziekenhuis bed maar dat wilde ze ook ergens weer niet, stiekem was ze wel blij om hem te zien, ondanks alles. Ze besloot dus maar om voor het tweede te gaan. Zachtjes zuchtte ze eventjes waarnaar ze zachtjes aan de dekens begon te frutsen om het een beetje los te krijgen zodat ze het omhoog kon doen. ”You need to keep yourself warm,” Zei ze nu waarbij ze zichzelf een klein beetje opschoof en ruimte maakte voor Raven. Kort knikte ze even naar de plaats naast haar om duidelijk te maken dat hij daar mocht liggen. Ondertussen zorgde Avery er ook voor dat haar lichaamstemperatuur een beetje omhoog ging, niet te hoog natuurlijk. Wel handig op zich, ze kon zo makkelijk als een soort kruik spelen voor hem. Kalm keek ze hem aan en liet ze hem weten dat het oké was..

Zou het ooit werken? Avery en hij? Of zouden ze elkaar kapot maken? In hoeverre ze nog niet gebroken waren. Beiden hadden ze dingen mee gemaakt, die hen beschadigd hadden. Die hen gemaakt hadden tot wie ze waren. Bitter, gesloten en terug getrokken, behalve wanneer ze samen waren. Al moest Raven eerlijk toe geven dat hij zelfs tegenover Avery redelijk gesloten was. Het was niet zo dat hij haar niet vertrouwde. Het was meer dat hij bang was om haar af te schrikken. Wat zou ze doen als ze zou horen dat hij een dochter had van vijf? Of dat hij geen controle had over de illusie van zijn dode vriendin? Nee, dat alles kon hij voorlopig beter voor zichzelf houden. De hele situatie was al moeilijk genoeg. Alles voelde zo verdomde breekbaar. Voor een moment keek Raven zwijgend naar hun handen, niet wetend wat te zeggen of te doen. Was er überhaupt nog iets te zeggen? Avery had besloten dat hij haar niet nodig had. Ze had haar eigen leven genomen, niet stilstaand bij de impact die dat zou hebben op het leven van anderen, op zijn leven. Wat als ze het nog een keer doen? Wat als Eleanor haar de volgende keer niet terug kon halen? Gedachten tuimelde door zijn hoofd en het was haast onmogelijk er vat op te krijgen. Het beeld van Avery’s levenloze lichaam stond nog levendig voor zijn ogen, evenals het levenloze lichaam van Kate. Kate. Waar was Eleanor geweest toen zij stierf? Zou ze haar ook terug gehaald kunnen hebben? Zou ze nog hebben geleefd als zij ook een mutant was geweest en ze beide op dit eiland hadden gezeten?

Even had hij geaarzeld maar uiteindelijk had hij haar verteld dat hij degene was die haar uit het water had gehaald. Liegen was geen optie geweest, ze was er toch wel achter gekomen. Niks wat op dit eiland gebeurde bleef lang geheim. Aan de schrik in haar ogen kon hij zien dat ze het nog niet gehoord had, dat geen idee had gehad wie haar uit het water had gehaald. Wat onzeker keek hij haar aan, niet goed wetend wat voor reactie hij moest verwachten. Zou ze boos op hem zijn? Of zou ze hem dankbaar zijn? Nee, waarschijnlijk niet. Ze had niet gered willen worden, ze had dood willen zijn. Raven beet kort op zijn lip, keek zwijgend naar Avery die zacht begon te hoesten. Doordat hij haar hand vast had was hij zich sterk bewust van het feit dat haar temperatuur gestegen was. Het was duidelijk dat ze zijn actie niet erg kon waarderen. Al wist hij niet precies waarom. Het kon zijn dat ze boos was omdat ze door hem niet dood was of doordat hij dood had kunnen zijn. Lang duurde het niet voor haar temperatuur weer begon te dalen, iets wat hij als teken zag haar te vertellen hoe het met hem ging. Voor een moment keek ze hem bezorgd aan. “Why?” Tranen hadden zich in haar ogen gevormd, zonder er bij na te bracht hij zijn hand naar gezicht streek met zijn vingers zacht over haar wang. “You could have died and I never..”  begon ze, waarna ze voor een moment haar blik afwende. Hij liet zijn hand weer zakken, staarde voor een moment zwijgend voor zich uit. In twee strijd. Aan de ene kant voelde hij zich schuldig want door hem voelde ze zich nu nog slechter. Aan de andere kant merkte hij dat zijn woede op begon te laaien, zij was boos op hem omdat hij haar gered had iets wat hij niet had hoeven doen als zij niet zo ongelofelijk egoïstisch was geweest en zichzelf had proberen te vermoorden. Over het algemeen was Raven niet iemand die snel boos was, hij was nors, bot en hield er van mensen lastig te vallen maar hij was altijd vrij kalm. Bijna altijd. “I would have never forgiven myself if that happend..” vervolgde ze zacht. “And I would have never forgiven myself if you would have died.” antwoorde hij, zijn stem klonk killer dan hij bedoeld had. “I didn’t think about it, I saw you disappear into the water and I just ran and dove after you.” voegde hij er zacht aan toe, waarna hij haar voor een moment zwijgend aan keek. Niet goed wetend wat hij nog meer moest zeggen, niet goed wetend wat hij aan moest met zijn gevoelens. Het was allemaal zo ontzettend verwarrend.

Een koude rilling trok door zijn lichaam. Het was misschien beter als hij weer naar zijn eigen kamer ging, maar dat wou hij niet en ergens durfde hij het ook niet. Wat als ze het weer zou proberen? Hij wist dat hij niet elke seconden van elke dag bij haar kon zijn, maar voor nu wou hij gewoon graag zeker weten dat ze veilig was. Avery trok de deken iets losser, zei hem dat hij zichzelf warm moest houden. Even aarzelde hij. Het was niet zo dat hij niet naast haar wou liggen, hij wou niets liever dan haar dicht tegen zich aan trekken, maar toch. Hij wist niet waar ze stonden. Hij wist niet wat zij wilde en eigenlijk ook niet wat hij zelf wilde. Avery had er voor gezorgd dat hij zich bijna net zo verschrikkelijk had gevoeld als hij vijf jaar geleden had gedaan, toen hij Kate had verloren. Toen hij had gezworen zichzelf nooit meer in een dergelijke situatie te plaatsen. Een haast onhoorbare zucht schoof over zijn lippen. Het was al te laat, het idee dat hij nog kon ontsnappen aan deze situatie was niet meer dan een illusie. Zonder er echt bij stil te staan had hij zijn hart aan haar verloren, had hij zich even kwetsbaar opgesteld als hij zeven jaar geleden had gedaan. De kalme blik in haar ogen, haar temperatuur die weer iets gestegen was. Ze wou niet dat hij weg ging, net zo min als hij weg wou gaan. Voorzichtig ging hij dan ook naast haar liggen, trok de dekens weer over hen heen. Hij draaide zich op zijn zij en zocht met zijn ogen naar de hare. “Did you see something when you died?” De vraag rolde over zijn lippen voor hij er erg in had. “I died for a few minutes when I was eight, but I didn’t see anything but I don’t know whether that was because by that time I didn’t know anybody who died, or because I didn’t love anybody or because you just don’t see things when you die.” zei hij zacht, terwijl hij zonder er echt bij stil te staan met zijn vinger cirkeltjes tekende op haar bovenarm.

Stiekem hoopte Avery gewoon dat alles goed kon worden, dat ze misschien met iemand kon praten over hoe ze zich voelde en iemand haar kon helpen weer vooruit te komen zodat ook zij weer een klein sprankje hoop zou krijgen voor de toekomst. Dat ze niet meer bang hoefde te zijn wat de toekomst zou brengen, hoeveel pijn ze nog zou gaan lijden. Maar misschien hoefde ze laten wel helemaal geen pijn meer te lijden? Misschien ook wel, maar daarom zou ze er ook mee moeten leren dealen. Sowieso, om vooruit te komen, moest ze ermee leren dealen. Alleen had Avery geen idee hoe ze dat moest doen, hoe ze pijn een plekje moest geven, hoe ze ermee moest leven. Ze wilde wel maar wist niet hoe en daarom zocht ze naar makkelijkere oplossingen, zoals wanneer de het meer in was gesprongen. Het was makkelijker geweest dan om te dealen met de pijn waarmee ze elke dag moest leven, maar nu leek ze even geen andere keus te hebben dan ermee te moeten dealen. Ze was immers weer terug in de wereld van de levenden, ze was dus eigenlijk letterlijk een zombie? Best grappig eigenlijk, een tijdje geleden had ze nog met Delia zombies lopen slayen in een spel en nu was ze zelf technisch gezien er een. Gelukkig had Avery alleen wel een kloppend hart en zat haar lichaam gewoon vol leven, in plaats van dat haar vlees langzaam aan het wegrotten was, haar bloed naar rotte eieren stonk en ze niets anders kon zeggen als ‘arrghh’ of iets in die richting. Nee, Avery was gewoon weer Avery geworden en ze zag er nog gewoon mooi uit.

Het feit dat Raven haar uit het water had gehaald schokte haar toch wel, alleen door het feit dat hij gewoon zijn leven had geriskeerd voor haar terwijl ze hem duidelijk had gemaakt - of geprobeerd door middel van het briefje - dat dit haar keuze was, ze was nooit van plan geweest om voor hem te blijven. Waarom zou ze ook? Het was misschien gewoon beter als hij haar zou vergeten? Haar niet meer in zijn leven had omdat Avery hem alleen maar pijn zou doen met haar eigen gebroken en gemartelde ziel. Bovendien wisten ze beide dat hun samen nooit zou werken, als in een relatie. Dat kon gewoon niet, dus waarom zou ze nog blijven en hopen dat het misschien wel op een dag zou werken, dat ze allebei over hun trama’s heen konden komen en in elkaars armen konden liggen zonder zichzelf alleen maar meer pijn te doen. Misschien was het beter als ze elkaar gewoon weer los zouden laten, nu gewoon weg zouden lopen, elkaar niet meer zouden opzoeken op proberen contact te leggen. Dat was beter voor beide, maar het was niet wat zij wilde, en waarschijnlijk ook niet wat Raven zou willen.

Haar temperatuur schoot heel eventjes omhoog zodra ze woede begon te voelen, woede die ze voelde naar zichzelf toe omdat haar verdrinken ook bijna zijn verdrinking had kunnen worden. Dat was iets geweest waar Avery zichzelf nooit voor zou kunnen vergeven, als zij schuld zou hebben aan de dood van Raven. Haar eigen dood was ze al schuld aan en daar was ze oke mee maar Raven? Hij verdiende het zo niet om te sterven voor zo’n egoïstische psychopaat als zij, dat verdiende hij niet. Hij verdiende echt zo veel beter dan haar en het liefst wilde Avery dat hij zijn hart weg zou hebben gegeven aan een ander meisje op het eiland, die hem kon geven wat hij nodig had en wat Avery hem niet kon geven. Hun liefde was namelijk gestoord, echt gestoord. En toch, ondanks dat Avery dit allemaal wist, dat ze wist dat het gekkenwerk was, bleef ze van hem houden. Hij beet eventjes op zijn lip en bleef haar zwijgend aankijken terwijl ze begon te hoesten en controle zocht over haar mutatie om haar temperatuur weer te laten zakken, iets wat gelukkig lukte. Maar nu vormden er wel tranen in haar ogen, iets wat duidelijk te zien was, maar ze liet ze niet los. Wanneer ze hem vroeg waarom legde hij zijn hand even op haar wang neer en keek ze hem voor een moment diep in de ogen aan. Zachtjes streek hij met zijn vingers over haar wang heen en Avery voelde hoe haar hart ineens heel snel begon te kloppen, echt gewoon veel te snel. Het maakte haar bang, bang voor de gevoelens die ze voor hem had, bang omdat ze wilde vechten voor dit, maar ze wist dat het niet kon. Het kon niet, daarom sloeg ze haar blik ook neer en al snel liet hij zijn hand ook weer zakken. Vervolgde ze gewoon wat ze nog verder tegen hem wilde zeggen, dat ze het zichzelf nooit vergeven zou hebben als hij nu dood was geweest. “And I would have never forgiven myself if you would have died.” Zei hij terug met een stem die nogal kil klonk. Ze keek hem eventjes terug aan en slikte, waarnaar ze haar ogen half sloot. “I didn’t think about it, I saw you disappear into the water and I just ran and dove after you.” Zei hij vervolgens en het duurde eventjes voordat Avery ook zijn ogen weer opzocht. Keek hem doordringend aan met haar groene ogen die nog steeds wazig waren. ”I didn’t want you to come and save me, you knew that..” Zei ze nu zachtjes mompelend, maar hard genoeg voor hem om te horen. Ze schudde eventjes haar hoofd zachtjes en keek weer naar beneden met half geopende ogen. ”It would have all been better, for me and also for you, you know that too.” Zei ze er zachtjes achteraan.

Er was veel twijfel in Avery te vinden wanneer ze besloot om de dekens wat los te trekken en hem uit te nodigen om bij haar in bed te komen liggen, dat was meer omdat ze echt gewoon geen idee had van waar ze nu precies stonden. Hoe hij zich voelde maar ze wist zelf ook niet helemaal hoe ze voelde en wat ze wilde. Ja, ze hield nog steeds van hem, ze was ook nooit gestopt vanaf het moment dat ze dat had gedaan, maar hoe moest ze hiermee omgaan? Ze wist niet of ze het wel aankon om zichzelf nog verder hierin te verwikkelen, of het wel verstandig was. Het zou misschien meer pijn doen, voor beide. Maar aan de andere kant kon ze het ook niet aanzien dat hij het koud had en wilde ze nog steeds tot in het diepste van haar hart dat het misschien wel kon werken. Dus besloot ze om maar gewoon de dekens omhoog te houden zodat hij erover kon kruipen. Haar mutatie kon ervoor zorgen dat hij goed warm zou blijven op de juiste temperatuur, want het moest ook niet té warm zijn. Ze keek hem gewoon kalm aan, omdat ze ook niet echt wist hoe ze zich nu moest uiten, ze had geen idee wat ze moest doen. Hij kroop voorzichtig bij haar onder de dekens om vervolgens de dekens weer over hun heen te trekken. Ging op zijn zij liggen en Avery volgde hem door hetzelfde te doen en hem ook in de ogen aan te kijken. Haar lichaam zorgde er al snel voor dat het zeer aangenaam warm werd onder de dekens. “Did you see something when you died?” Vroeg hij nu ineens aan waardoor er een klein beetje verbazing op haar gezicht terecht kwam die nog steeds ook veel kalmte uitstraalde. “I died for a few minutes when I was eight, but I didn’t see anything but I don’t know whether that was because by that time I didn’t know anybody who died, or because I didn’t love anybody or because you just don’t see things when you die.” Zei hij nu terwijl zijn vinger cirkeltjes tekende op haar bovenarm, iets wat eigenlijk best wel fijn voelde, het werkte rustgevend op Avery. Ze keek hem wat bezorgd aan. Hij was een paar minuten dood geweest toen hij acht was? Nu wist Avery al wel dat zijn vader geen aardige man geweest was maar hij had haar nog nooit verteld wat er allemaal precies gebeurd was, met al het respect was zelf had ze ook niets kunnen vertellen toen. Zachtjes schudde ze haar hoofd. ”Nothing..” Zei ze wat teleurgesteld, ze had namelijk gehoopt haar ouder te zien, ze vast te kunnen houden. ”It was dark.. There was no one there.. I don’t know why either, maybe because I didn’t deserve to see my parents or just because it is what it is when you’re dead.. That there is just nothing left anymore.” Zei ze nu rustig terug terwijl ze haar ogen weer half sloot en nadenkend naar zijn borst keek. Na eventjes te hebben gewacht kroop ze toch weer dichter naar hem toe en legde ze haar hand eerst op zijn borst neer en liet ze deze naar zijn hals toe glijden. Haar gezicht was echt helemaal niet ver meer van die van hem verwijderd en ze kon hem diep in de ogen aankijken terwijl ze zo dichtbij elkaar lagen. Haar adem zou te voelen zijn op zijn lippen zoals ze zijn adem ook kon voelen. ”I don’t what to go back there unless there is really nothing left for me here anymore.. I want to get better, I do.. I just don’t want to live in pain for the rest of my life.” Zei ze nu zachtjes waarbij haar ogen alweer vol schoten, maar nog steeds liet ze geen tranen los. Bleef ze hem gewoon met wazige ogen aankijken...

Spijt over dat hij haar uit het water had gehaald had hij niet en dat zou hij ook nooit krijgen. Hoe boos ze ook hem zou worden. Hoe veel verwijten ze hem ook zou maken. Hij was blij dat hij het had gedaan, dat hij zonder er überhaupt over na te denken in het ijskoude water was gesprongen. Hij zou zichzelf nooit hebben vergeven was verdronken. Oké, ze was verdronken en ze was dood geweest maar Eleanor had haar weer terug kunnen halen en dat was haar misschien niet gelukt als hij Avery’s lichaam niet uit het meer had gehaald. Het idee alleen al dat hij haar echt kwijt had kunnen zijn deed hem pijn, evenals het feit dat ze had geprobeerd een einde aan haar leven te maken pijn deed. Eigenlijk, deed op dit moment alles pijn. Zowel, fysiek als mentaal was hij gesloopt. Tientallen gedachten drongen zich tegelijkertijd aan hem op. Beelden van Avery en beelden van Kate. Hun levenloze lichamen, hun geschreeuw, hun tranen. Waarom deed liefde zo veel pijn? Waarom was hij na alles wat hij had mee gemaakt met Kate, toch zo stom geweest om weer verliefd op iemand te worden? Op zich, had hij een prima leventje gehad voor hij Avery ontmoette. Ja, hij was bitter geweest en hij werd achtervolgd door de illusie van zijn dode vriendin, maar hij had Aileen gehad en zij had altijd een glimlach op zijn gezicht kunnen toveren. Haar vraag en de tranen in haar ogen, zorgde ervoor dat hij zonder er bij na te denken zijn hand naar haar wang bracht en er met zijn vingers zacht over streek. Voor een moment keken ze elkaar diep in de ogen aan, tot Avery haar blik neer sloeg en hem zei dat ze zichzelf nooit vergeven zou hebben als hij dood was geweest. Op zijn beurt vertelde hij dat hij zichzelf nooit vergeven zou hebben en dat hij er niet eens echt over na had gedacht. Even was het stil, maar uiteindelijk vond Avery’s blik de zijne weer. “I didn’t want you to come and save me, you knew that..” mompelde ze zachtjes. “It would have all been better, for me and also for you, you know that too.” voegde ze er al bijna even zacht aan toe. Voor een moment verduisterde zijn blik, hij voelde de woede oplaaien maar wist zichzelf toch enigszins onder controle te houden. Zelfs na wat ze had gedaan verdiende ze het niet dat hij tegen haar zou gaan lopen schreeuwen. “You don’t know what would have been better for me. I’m quite sure that you dying would not have been good for me at all.” zei hij, zijn stem klonk enigszins onvast. Hoe kon ze zeggen dat hij beter af was geweest zonder hem? Ze had geen idee. Geen idee, wat voor effect haar dood op hem gehad zou hebben. Hij had al eens het meisje verloren van wie hij hield, dat wou hij niet nog eens mee maken. Voor een moment keek hij zwijgend naar de dekens, zijn kaken op elkaar geklemd om maar geen blijk te geven van de verschillende emoties die door hem heen gingen. “I know you didn’t want to be saved, but I wanted you to be safe. I can’t lose someone I care about again.” zei hij uiteindelijk zachtjes, waarna hij haar voor een moment zwijgend aan keek.

Het was koud, waarschijnlijk niet zo koud als Raven dacht dat het was maar de temperatuur van de kamer was in elk geval verre van geschikt voor iemand die onderkoeld was. Natuurlijk, kon hij terug gaan naar zijn eigen kamer en weer in zijn bed gaan liggen maar dan zou hij Avery alleen moeten laten en op dit moment was dat iets waar hij gewoon niet toe in staat was. Hij kon gewoon niet weg lopen, niet nu. Niet nadat ze zichzelf van haar leven had proberen te beroven. Wat als ze het nog een keer zou doen? Wat als hij nu weg zou gaan en zij weer naar het meer zou gaan of ze op een andere manier zou proberen zichzelf te vermoorden. De gedachten alleen al joegen hem angst aan, maakte dat er nogmaals een huivering door zijn lichaam trok, dit keer niet van de kou. Gelukkig leek Avery ook niet te willen dat hij weg ging en hield ze de dekens omhoog zodat hij naast haar kon gaan liggen. Heel even had hij geaarzeld, omdat hij wist dat hoe langer en hoe dichter hij bij haar was hoe dieper hij verstrikt raakte in de situatie. Avery en hij. Beide hadden ze zo veel mee gemaakt, hadden ze in hun leven zo veel pijn ervaren dat pijn een haas een onderdeel van hun karakter geworden was. Wat ze ook deden, wat ze ook zeiden ze leken elkaar enkel pijn te doen. Toch, ging hij naast haar liggen. Gewoon, omdat hij wist dat er al geen weg meer terug was. Avery volgde zijn voorbeeld en draaide zich ook op haar zij, haar ogen vonden de zijne. De warmte van haar lichaam, maakte dat hij het al snel wat minder koud begon te krijgen. Al leek een deel van de kou nog altijd vast te zitten in zijn lichaam, alsof het zich zijn lichaam had toe geëigend. De vraag die voor hij er erg in had over zijn lippen rolde, deed een lichte verbazing op haar gezicht verschijnen. De uitleg die volgde, veroorzaakte een bezorgde blik in haar ogen. Tot nu toe had hij haar nog nooit echt iets verteld over zijn verleden, het enige wat hij had gezegd was dat zijn vader geen aardige man was geweest, verdere details had hij verzwegen. “Hé, don’t worry I survived.” zei hij zacht. Natuurlijk, wist hij wel dat dit niet zo zeer het gene was waar ze zich zorgen om maakte maar hij wist niet goed wat hij anders moest zeggen. Dat zijn vader veilig opgesloten zat in een psychiatrische instelling? Als die überhaupt nog opgesloten zat, misschien hadden ze hem wel vrij gelaten. Zou dat kunnen? Wat als zijn vader naar hem op zoek ging? Wat als zijn vader Aileen vond? Oké, nu draafde hij door. Zijn vader zat gewoon vast, punt. “Nothing..” begon Avery, aan haar stem kon hij horen dat ze teleurgesteld was. Iets wat hij wel kon begrijpen, waarschijnlijk had ze gehoopt dat ze haar ouders zou zien. “It was dark.. There was no one there.. I don’t know why either, maybe because I didn’t deserve to see my parents or just because it is what it is when you’re dead.. That there is just nothing left anymore.” vervolgde ze. “I don’t think you didn’t see your parents because you don’t deserve too. It’s more likely that there just isn’t anything.” zei hij zacht, waarna hij kort zijn schouders ophaalde. Avery kroop wat dichter tegen hem aan, legde haar hand op zijn borst en liet deze vervolgens naar zijn hals glijden. Raven merkte dat zijn hart sneller begon te kloppen, hoe was het toch mogelijk dat hij in zo’n korte tijd zo veel gevoelens voor haar had gekregen? Hij legde zijn arm rond haar middel, liet zijn hand op haar rug liggen. Zijn ogen vonden de haren, haar gezicht was vlak bij de zijne en hij kon haar adem op zijn lippen voelen. “I don’t what to go back there unless there is really nothing left for me here anymore.. I want to get better, I do.. I just don’t want to live in pain for the rest of my life.” zei ze zachtjes, haar ogen werden weer vochtig. Met zijn hand streek hij zachtjes over haar rug. “You don’t have to live in pain for the rest of your life, i twill get better. It won’t disappear entirely I think, but you’ll be happy again.” zei hij zachtjes. Bijna had hij er aan toegevoegd ‘I want to make you happy..’ maar hij had de woorden voor zich weten te houden. Avery en hij waren er nog niet, ze waren nog niet op het punt dat hij iets dergelijks kon zeggen? Of wel? Zijn ogen die voor een moment waren afgedwaald richtte hij weer op de hare, zijn hand dwaalde af naar haar hals. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare, sloot voor een moment zijn ogen. Met zijn duim streek hij langs haar kaak. Lang duurde het niet voor hij de kus beëindigde, voor een moment keek hij haar zwijgend aan zijn gezicht nog altijd vlak bij de hare. “I’m not sorry. I’m not sorry for saving you and I’m not sorry for kissing you either.” zei hij zachtjes en heel even verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht.

Het was een feit dat ze het beter zouden doen als ze elkaar niet meer zouden zien en zouden proberen te vergeten, want zelfs op momenten als deze deden ze elkaar langzaam pijn, alleen door gewoon bij elkaar te zijn. Avery voelde zichzelf schuldig over de pijn die ze hem aangedaan had door in het ijskoude water te springen en oke dat was misschien niet de juiste manier om een eind te brengen aan hun lijden, want ze zou Raven hier waarschijnlijk meer pijn mee gedaan dan wanneer ze bij hem zou zijn, al had ze hem waarschijnlijk ook al pijn gedaan met haar poging tot. Dat deed haar dan weer pijn en ze vroeg zich af of het ooit minder pijn zou doen. Ze had namelijk geen idee of het nog mogelijk was, zeker niet door haar zelfmoord poging om te verdrinken. Een poging die gelukt was. Alleen had Raven haar dus uit het meer gehaald en had Eleanor haar weer terug gehaald vanuit de dood, waardoor het uiteindelijk toch mislukt was. Nee, het was beter geweest als hij haar in het meer gelaten had ook al kon ze begrijpen dat hij dat niet gekund zou hebben. Ze had gewoon geen briefje moeten achterlaten, ze had gewoon moeten gaan, dan had niemand haar gevonden. Ze zag hoe hij langzaam zijn blik verduisterde van woede toen ze haar woorden had laten klinken, dat het beter was geweest, voor beide. “You don’t know what would have been better for me. I’m quite sure that you dying would not have been good for me at all.” Zei hij en zijn stem klonk een beetje onvast. Avery knipperde eventjes snel met haar ogen en sloot haar ogen half terwijl ze naar de grond keek. Ze zuchtte eventjes diep terwijl ze iets van verwarring uitstraalde. Ze wist het eventjes niet meer. Ze wist niet meer wat beter was en wat niet, wat ze moest doen. Ze wist het niet meer. “I know you didn’t want to be saved, but I wanted you to be safe. I can’t lose someone I care about again.” Zei hij nu zachtjes waardoor Avery ook weer rustig opkeek en hem in de ogen aankeek. Ze slikte even zichtbaar en keek hem voor een moment weer zwijgend aan, niet echt wetend wat ze moest zeggen. Hij had blijkbaar ook al iemand verloren en eventjes gingen haar gedachten terug naar het meisje die in haar droom was verschenen wanneer Raven er ook was, en daarnaar samen met Raven weer was verdwenen. ”I’m sorry..” Zei ze nu zachtjes, op een mompelende toon. Haar ogen flitsten voor een paar seconden even weg terwijl ze hem in de ogen aankeek. Verslagen keek ze hem aan en een tikje hopeloos staarde ze in zijn ogen. ”I didn’t want to hurt..” Zei ze nu waarnaar haar stem even stokte en het haar niet lukte het laatste woordje te zeggen. ”I really shouldn’t have done that but I just though it would be better, I didn’t know what to do anymore and I still don’t know.” Zei ze vervolgens terwijl ze hem aankeek. In haar ene oog trilde eventjes een spiertje door de spanning die Avery voelde in haar gezicht, doordat ze probeerde te vechten tegen alle emoties. Maar misschien moest ze ook wat minder negatief gaan denken over deze situatie, kon het nog wel goed komen. Wie wist het? Engelen? God, als die bestond? Wist überhaupt iemand wat er kon gebeuren in de toekomst? Of was alles altijd en voor iedereen een groot raadsel en kon niemand hier iets van weten? Lag het aan hun om ervoor te zorgen dat het goed zou komen, alleen aan hun. Maar hoe moesten ze dat doen? Hoe kon het goed komen als ze allebei zo gebroken waren? ”I’m really sorry..” Zei ze er nog achteraan, om duidelijk te maken dat het haar ook echt speet.

Wanneer ze had gezien dat hij het koud had twijfelde ze nog eventjes maar trok ze uiteindelijk toch de dekens omhoog zodat hij eronder kon kruipen. Avery kon met haar mutatie ervoor zorgen dat hij het niet koud zou hebben, iets wat ook helemaal niet goed voor hem was nu gezien hij al onderkoeld was geweest en misschien ook wel een longontsteking zou krijgen, waarschijnlijk. Het was dan gewoon al helemaal niet goed voor hem en Avery kon het hem ook niet aandoen, zeker niet nu ze hem al zoveel had aangedaan. Nu had ze ook gewoon hem terug kunnen laten lopen naar zijn eigen bed maar dat wilde ze ergens ook niet. Ze wilde graag bij hem zijn, ondanks alles, want ze wilde niet alleen zijn. Ze voelde zich bovendien ook heel schuldig dus misschien moest ze het misschien ook proberen om het toch een beetje goed te maken. Als het nog goed kon komen. Hij twijfelde ook eventjes net zoals zij had gedaan, want hij wist waarschijnlijk even goed als haar dat elkaar weer alleen maar pijn zouden doen, zoals ze dit eigenlijk constant deden zonder dat ze het echt door hadden. Maar het weerhield hem er niet van, net zoals het haar ook niet weerhield want heel stiekem wilde ze wel gewoon tegen hem aanliggen en gewoon bij hem zijn. Ze rolde zichzelf op haar zij net zoals hij had gedaan en luisterde naar de vraag die hij stelde over wat ze had gezien, al moest ze hem hierin teleurstellen. Ze had niets gezien, het was zwart en er was helemaal niets te voelen of te zien. Lichtjes bezorgd had ze hem aangekeken wanneer hij vertelde dat hij als kind van acht een keer voor een paar minuten dood was geweest, want ja, dat was misschien ook wel iets waar je je zorgen om mocht maken. “Hé, don’t worry I survived.” Zei hij zachtjes maar heel erg gerustgesteld werd ze niet door dit antwoord. Ze bleef hem in de ogen aankijken terwijl ze probeerde iets in zijn blik te vinden wat haar misschien meer aanwijzingen kon geven. ”What happend?” Vroeg ze nu ineens aan hem met een rustige stem die wel een randje bezorgdheid met zich mee droeg.

“I don’t think you didn’t see your parents because you don’t deserve too. It’s more likely that there just isn’t anything.” Zei hij op haar antwoord op wat ze had gezien. Het was eigenlijk een antwoord die ze niet graag had gegeven, ze had veel liever willen of kunnen zeggen dat er wel wat was. Dat het goed was daar, dat haar ouders het goed hadden. Maar nu was er nog zoveel onzekerheid, Avery wist niet of haar ouders het goed hadden, hoe het met hun ging. Ze waren waarschijnlijk in hetzelfde zwarte gat gevallen en dat maakte dat Avery zich eigenlijk alleen maar rotter voelde voor haar ouders. Het liefst wilde ze het er eigenlijk ook niet meer over hebben want het deed haar alleen maar meer pijn. Zachtjes kroop ze iets dichter tegen hem aan en legde ze haar hand op zijn borst neer, deels omdat ze niet echt veel plek had voor haar hand om neer te leggen maar ook gewoon omdat ze het fijn vond om hier zo met hem te liggen. Ze mocht het eigenlijk niet toegeven maar eigenlijk wilde ze niet liever dan gewoon bij hem zijn en dat ze allebei toe konden geven aan hun gevoelens voor elkaar. Haar hand gleed naar zijn hals en zachtjes vertelde ze toch nog iets over wat ze had gezien. Ze wilde er niet naar terug, niet wanneer er misschien nog iets zou zijn waarvoor Avery hier kon blijven, of iemand. Het was misschien een stiekeme hint voor hem, dat Avery van hem hield en nog graag hier zou blijven voor hem, als dat mocht en kon. Alleen het deed wel pijn en ze liet hem ook weten dat ze gewoon niet meer met die pijn wilde leven, dat kon ze niet meer. Ze wilde dat het beter kon worden. Hij legde zijn hand op haar rug neer en diep keek Avery hem in de ogen aan terwijl haar gezicht redelijk dicht bij die van hem lag. “You don’t have to live in pain for the rest of your life, i twill get better. It won’t disappear entirely I think, but you’ll be happy again.” Zei hij zachtjes terwijl hij zachtjes over haar rug streek. Voor kort dwaalde zijn ogen af maar wanneer hij haar weer aankeek keken haar ogen ook weer diep in die van hem. Haar hart klopte ineens een heel stuk sneller wanneer zijn hand afdwaalde naar haar hals en niet veel laten voelde ze zijn lippen zacht op die van drukken, en sloot ze haar ogen eventjes. Damn, haar hart ging echt niet normaal te keer en wauw.. Waarom voelde het zo goed? Waarom in godsnaam hield ze gewoon zo veel van hem? Een paar maanden geleden zou niemand ook maar gedacht hebben dat Avery in staat was om van iemand te houden, en zelfs dacht ze dat ook helemaal niet. Maar dit bewees maar even heel sterk dat dit wel zo was, dat Avery in staat was om van iemand te houden. Ze hield namelijk van Raven en dat was iets dat heel duidelijk was bij haar. Hij ging eventjes zachtjes met zijn duim langs haar kaak voordat hij de kus beëindigde en hij keek haar nu weer in de ogen aan. Haar groene ogen bleven op die van hem gericht terwijl ze hem eventjes een liefdevolle blik gunde, eentje die Avery al heel erg lang niet meer had laten zien en waarvan ze ook niet wist of ze het überhaupt nog kon. Wel was er nog een heel klein beetje twijfel te zien, maar dat was doordat ze nog steeds ook wist dat het misschien pijnlijk zou worden. Daar was ze zich bewust van, en hij waarschijnlijk ook. “I’m not sorry. I’m not sorry for saving you and I’m not sorry for kissing you either.” Zei hij vervolgens waarbij hij een lichte glimlach liet zien. Onderzoekend keek Avery hem nog eventjes aan, nog niet zeker over het feit dat hij dit misschien zei omdat hij de uitdaging aan wilde gaan? Het speet hem niet dat hij haar daarnet gekust had, dus betekende dat dat hij ervoor wilde gaan? Het wilde proberen? Als in een relatie? Ze wist het niet zeker, maar stiekem hoopte ze het wel, en hoopte ze dat het hun zou lukken en elkaar niet nog meer pijn zouden doen. Twijfelachtig flitsten haar ogen even terug naar zijn lippen en weer naar zijn ogen, en opnieuw voordat ze nu zelf voorzichtig haar ogen sloot en haar lippen op die van hem drukte en nu ook haar hoofd een beetje optilde van het kussen. Ze liet de kus iets langer aanhouden dan hij had gedaan maar naar een paar seconden liet zij ook weer los om hem in de ogen aan te kijken. ”Do you think we could.. You know.. Be together? Without the..” Zei ze nu wat onzeker terwijl ze haar ogen half sloot en naar beneden keek naar haar hand die nu de rand van de dekens had gepakt en hier zachtjes aan was begonnen te frummelen. Ze was gestopt met haar zin omdat haar stem eventjes weer stokte, maar waarschijnlijk hoefde ze wel niets te zeggen. Wist hij wel dat ze het had over de pijn, gezien ze allebei gebroken waren. ”Do you think we could make it better? That we could be happy?” Vroeg ze vervolgens zachtjes terwijl ze tegen zijn borst aanpraatte. Haar hand stopte met frummelen aan de deken en ging weer naar zijn hals om hem vervolgens ook weer in de ogen aan te kijken met een vragende blik..

Hoe kon ze zeggen dat het beter voor hem zou zijn geweest als hij haar niet uit het meer had gehaald? Als zij dood had geweest? Begreep ze het dan niet? Begreep ze dan niet hoeveel ze voor hem betekende? Hoeveel hij van haar hield? Voor een moment was zijn woede opgelaaid, was de blik in zijn ogen verduisterd. Zijn stem had onvast geklonken toen hij haar had gezegd dat hij er vrij zeker van was dat haar dood alles behalve goed voor hem geweest zou zijn. Natuurlijk, zou het niet goed voor hem geweest zijn. Hoe kon zo iets überhaupt goed zijn? Avery wende haar blik af, maar aan haar houding kon hij zien dat hij haar in verwarring had gebracht. Zijn volgende woorden voegde hij er dan ook iets zachter aan toe. Hij wou niet boos op haar zijn, maar ze moest begrijpen dat hij haar niet kon verliezen. Dat dit de eerste keer was dat hij liet weten dat hij al eerder iemand verloren had, drong pas tot hem door nadat zijn ogen de hare weer gevonden hadden. Voor een moment keken ze elkaar zwijgend aan en ergens hoopte Raven dat ze niet al te diep in zou gaan op zijn woorden. Dit was niet het moment waarop hij haar over Kate wou vertellen. Al vroeg hij zich af of er ooit een geschikt moment was om zo iets te vertellen. “I’m sorry..” zei ze zachtjes, met een verslagen en enigszins hopeloze blik in haar ogen. “I didn’t want to hurt you..” haar stem stokte even. Zachtjes kneep hij in haar hand, om haar te laten merken dat hij er voor haar was ondanks het feit dat ze hem pijn had gedaan. Iets wat ze waarschijnlijk al lang al door had gezien het feit dat hij op de rand van haar bed zat, terwijl hij eigenlijk in zijn eigen bed hoorde te liggen. “I really shouldn’t have done that but I just though it would be better, I didn’t know what to do anymore and I still don’t know.” zei ze. Raven slikte even, bang voor de betekenis van deze woorden. Want de rede waarom ze had geprobeerd een einde aan haar leven te maken, was nog altijd aanwezig. Niet dat hij anders had verwacht, maar toch dit bevestigde zijn vermoede. Er was een kans dat ze het nog eens zou proberen en wanneer ze dat zou doen zou zee waarschijnlijk niet nogmaals een briefje achter laten. Voor een moment wende hij zijn blik af, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen en omdat hij niet wou dat ze de angst van zijn gezicht kon lezen.  “I’m really sorry..” zei ze weer en voor een moment sloot hij zijn ogen. Wat speet haar? Dat ze hem pijn had gedaan? Of dat ze zichzelf van het leven had proberen te benemen? Wat als ze alleen van het eerste spijt had? Wat als hij de enige rede was dat ze het niet nog een keer zou proberen? Zou dat voldoende zijn? Zou hij voldoende voor haar zijn? Zoals Aileen voldoende voor hem was geweest? Raven opende zijn ogen weer, keek Avery voor een moment zwijgend aan. “It’s okay. We’ll find a way to make it better.” zei hij zacht.

Met een bezorgde blik in haar ogen keek ze hem aan en even had hij spijt van zijn woorden. Hij wou niet dat ze zich zorgen om hem maakte, dat was nergens voor nodig. “What happend?” vroeg ze en dezelfde bezorgdheid die in haar blik te zien was, hoorde hij nu in haar stem. Voor een moment keek hij haar zwijgend aan, niet goed wetend hoe hij dit moest vertellen. Hoe vertelde je iemand dat je vader je bijna dood in had geschopt? Hoe legde je uit dat sommige mensen echt niet om hun kinderen gaven? “My dad didn’t want me to have any toys, I don’t know why.” begon hij aarzelend, terwijl hij met zijn vinger weer cirkeltjes begon te tekenen op haar bovenarm. Gewoon, omdat dit het makkelijker maakte om zijn gedachten op een rijtje te zetten. “Once my mom bought me a teddy bear after I broke my arm and he got so mad at her that she didn’t even consider buying me anything ever again. So, one day one of my classmates left this toy car at school and I took it. I played with it for a while, but at some point I got bored with it and left it in front of refrigerator. My dad later said I did it on purpose and maybe I did at some unconscious level, but it doesn’t really matter. When he got home and wanted to grab a beer, he stepped in it. He got furious and started hitting me. At some point I fell on the ground and he started kicking me. I passed out and when I woke up a was in the hospital hooked on to all kind of machines. Apparently, I had broken a couple of rips and I had had some internal bleeding. During the operation my heart stopped for a few minutes, but they got it working again.” zei hij, waarna hij kort zijn schouders op haalde. Het was niet de eerste keer geweest dat zijn vader hem het ziekenhuis in had geslagen. En het was ook zeker niet de laatste keer geweest. Voor een moment had hij zijn blik af laten dwalen, maar nu zocht hij met zijn ogen weer naar die van Avery. Niet goed wetend wat voor reactie hij van haar moest verwachten. Het was de eerste keer dat hij haar echt iets over zijn verleden vertelde. Ja, hij had haar al eens gezegd dat zijn vader geen aardige man was geweest en ze had zijn littekens maar daar was het tot nu toe bij gebleven. Wat hij haar nu had verteld, was iets wat een duidelijk beeld schetste over wat voor persoon zijn vader was geweest.

Aan haar gezicht kon hij zien dat het haar pijn deed om over haar ouders te praten. Het feit dat ze hen niet gezien had viel haar duidelijk zwaar, iets wat hij wel kon begrijpen. Zacht kroop ze wat dichter tegen hem aan en hij legde zijn arm om haar heen, streelde met zijn hand zacht over haar rug. Hij wou dat hij haar pijn weg kon nemen, dat hij het makkelijker voor haar kon maken maar hij had geen idee hoe hij dit zou moeten doen. Haar hand op zijn borst, deed zijn hart een slag over slaan. Verdomme. Dit was niet het goede moment om zich te laten overmeesteren door zijn gevoelens voor haar. Hij moest er bij blijven met zijn hoofd, hij moest de goede woorden zien te vinden. Hij moest haar laten inzien dat het beter kon worden, dat ze zich niet voor altijd met deze pijn hoefde te leven. Zachtjes zij hij dan ook dat het beter zou worden dat ze ooit weer gelukkig zou zijn. Ja, het liefst had hij gezegd dat hij haar gelukkig wou maken maar dit hield hij wijselijk voor zich. Gewoon omdat hij niet wist of ze op een plek waren hij iets dergelijks kon zeggen. Zouden zij elkaar überhaupt gelukkig kunnen maken? Was er hoop voor hen? Twee gebroken en verloren zielen, die meer pijn in hun leven ervoeren hadden dat de meest mensen ooit zouden moeten doorstaan? Zijn hand was ondertussen af gedwaald naar haar hals en zonder er echt over na te denken had hij zijn lippen zacht op de hare gedrukt. Een warm gevoel verspreide zich door zijn lichaam en zijn hart begon sneller te kloppen. Voor een moment leek de wereld om hen heen te vervagen. De pijn die hij in haar ogen gezien, de pijn die hij had gevoeld. Toch brak hij de kus al redelijk snel af, waarna hij haar voor een moment zwijgend aan keek. Er was een blik in haar ogen verschenen die hij nog niet eerder had gezien, eentje die het laatste beetje kou uit zijn lichaam leek te verjagen. Waarom voelde dit toch zo verdomde goed? Zou het dan toch mogelijk zijn? Zouden Avery en hij dan toch kunnen werken? Met een lichte glimlach op zijn gezicht zei hij haar geen spijt te hebben, niet van het feit dat hij haar gered had en ook niet van de kus. Een onderzoekende blik in haar ogen verschenen, alsof ze aan zijn gezicht af probeerde te lezen wat hij bedoelde met deze woorden. Al moest hij eerlijk zeggen dat hij dit zelf ook niet zo goed wist. Natuurlijk wilde hij proberen of het mogelijk was, een relatie. Hij hield van haar, maar tegelijkertijd was hij zich sterk bewust van hun gebrokenheid. Van de duizenden glassplinters waardoor ze omringt waren. Zijn gedachten werden abrupt onderbroken door Avery’s lippen op de zijne. Zijn hart begon weer als een idioot te keer te gaan en voor een moment sloot hij zijn ogen terwijl hij vol overtuiging haar kus beantwoorde. Zijn andere was ondertussen ook afgedwaald naar haar hals. Uiteindelijke, maakte ook zij een einde aan de kus. Een zachte glimlach speelde voor een moment op zijn lippen, hij sloeg zijn beide armen voorzichtig om haar heen. “Do you think we could.. You know.. Be together? Without the..” zei ze onzeker. Haar ogen had ze half gesloten en haar blik naar beneden gericht waardoor hij haar niet aan kon kijken. Nerveus begon ze met har hand aan de rand van de dekens te frummelen, met zijn hand streelde hij zachtjes over haar rug terwijl hij zocht naar de juiste woorden. Was het mogelijk voor hen om samen te zijn zonder elkaar pijn te doen? “Do you think we could make it better? That we could be happy?” vroeg ze zachtjes. De deken had ze weer los gelaten en haar hand was weer naar zijn hals afgedwaald. “I don’t know, maybe.” Begon hij, terwijl hij met zijn hand zacht langs haar boven arm streek. “I think we could make each other happy, I won’t always be easy but it never is.” vervolgde hij en even speelde er een glimlachje op zijn lippen. “But I want to make it work, I want to try to make you happy.” Voor een moment keek hij haar zwijgend aan, zich er sterk van bewust dat hij het bestaan van zijn dochtertje niet langer kon verzwijgen. Als hij het haar nu niet vertelde zou ze het hem waarschijnlijk nooit vergeven, al betwijfelde hij of ze dat nu wel zou doen. “Before you decide whether you want to try to be together, I need to tell you something.” zei hij, waarna hij diep adem haalde. Iets wat hij beter niet had kunnen doen, een pijnlijke steek schoot door zijn longen. Voor een moment sloot hij zijn ogen, wachtend tot de pijn weg ebde en hij weer de adem kon vinden om verder te praten. Wat als ze boos op hem zou worden? Wat als dit het einde zou betekenen voor hen? Hij opende zijn ogen weer, keek haar wat onzeker aan. “I have a daughter, Aileen. She turned five a few weeks ago.” zei hij zacht, wetend dat het moeilijkste nog komen ging. Nooit eerder had hij hard op de woorden gezegd die hij zo zou uitspreken. De woorden die hem al zo lang zo veel pijn deden. “Her mother died the day she was born.” Zijn stem was niet meer dan een fluistering.  

Hij moest haar echt geloven wanneer ze zei dat het haar speet voor dat ze hem pijn had gedaan, ook wist ze zelf natuurlijk van te voren ook wel dat het hem pijn zou doen. Het had haar keuze er daarom ook niet makkelijker om gemaakt maar toch had ze het gemaakt, toch was ze uiteindelijk opgestaan om naar het meer te lopen. Had ze zichzelf wijs gemaakt dat het alleen maar beter zou zijn in het einde en dat hij beter af was zonder haar. Was ze uiteindelijk opgestaan van de koude vloer en had ze de briefjes geschreven aan hem en aan Delia omdat ze haar ook een verontschuldiging verschuldigd was. Het was te veel voor haar geworden, de waarheid kwam te hard aan voor het meisje om zo makkelijk op te nemen. De realisatie dat ze haar ouders niet meer terug zou zien, nooit meer, kwam als een verwoestende tsunami over haar heen en ze kon het niet meer. Ze kon niet de rest van haar leven in pijn leven en de schaduw van haar schuldgevoel, het had over moeten zijn. Dit was het alleen niet en dus moest Avery nog meer dagen voortleven in deze vermoeidheid van de pijn en martelingen in haar hoofd. Ze wist niet of het ooit beter zou worden, of het haar ooit zou lukken om weer te herstellen van de schade die haar was aangedaan, mentaal. Al had ze aan de andere kant ook weer een sprankje hoop gekregen, wilde ze het misschien toch proberen om het beter te maken, als haar dit kon lukken. Als hun dit kon lukken. Hij vermeed eventjes voor een tijdje oogcontact met haar en wanneer ze hem nog een keer vertelde dat het haar speet sloot hij zijn ogen voor heel even. “It’s okay. We’ll find a way to make it better.” Zei hij uiteindelijk zachtjes tegen haar en rustige knikte ze terug naar hem.

Zodra hij begon over dat hij als kind heel kort er ook niet meer was geweest kwam er een bezorgd gevoel in haar naar boven, omdat het haar misschien toch ergens raakte. Ze wist niet of het wel een heel slim idee was om ernaar te vragen want wie weet deed het hem ook zeer om erover te praten en ze wilde hem nog steeds geen pijn doen, ook al had ze dat al genoeg gedaan. Heel eventjes bleef hij haar zwijgend aankijken en twijfels namen toe in haar hoofd, nee ze had het niet moeten vragen. Toch besloot Raven haar een antwoord te geven op haar vraag net wanneer ze zichzelf weer wilde verontschuldigen voor het vragen. “My dad didn’t want me to have any toys, I don’t know why.” Begon hij aarzelend en eventjes streek Avery met haar hand zachtjes over zijn arm heen. “Once my mom bought me a teddy bear after I broke my arm and he got so mad at her that she didn’t even consider buying me anything ever again. So, one day one of my classmates left this toy car at school and I took it. I played with it for a while, but at some point I got bored with it and left it in front of refrigerator. My dad later said I did it on purpose and maybe I did at some unconscious level, but it doesn’t really matter. When he got home and wanted to grab a beer, he stepped in it. He got furious and started hitting me. At some point I fell on the ground and he started kicking me. I passed out and when I woke up a was in the hospital hooked on to all kind of machines. Apparently, I had broken a couple of rips and I had had some internal bleeding. During the operation my heart stopped for a few minutes, but they got it working again.” Vertelde hij en aandachtig luisterde ze naar het verhaal met een wat moeilijk gezicht, puur omdat het gewoon helemaal geen leuk verhaal was en ze bijna niet kon geloven hoe gemeen zijn vader voor hem was geweest. Zelf had ze het nooit hoeven meemaken dat haar ouders vervelend tegen haar deden, natuurlijk hadden ze wel eens ruzies maar ze had van ze gehouden. Maar goed, daar moest ze nu niet aan denken dus geen snel gooide ze de gedachten aan haar eigen ouders weer weg. Het was echt erg hoe zijn vader hem had gehandeld, dat verdiende geen enkel kind. Hij keek haar weer aan en zachtjes ging haar hand omhoog over zijn arm heen en probeerde ze hem hiermee toch een beetje steun te bieden. ”I’m sorry,” Zei ze zachtjes omdat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. ”That’s terrible,” Vervolgde ze bijna onhoorbaar terwijl ze hem in de ogen aankeek.

Het voelde misschien toch ergens heel goed om zo bij hem te liggen en het was even alsof al het slechte verdween uit haar leven, wat natuurlijk niet waar was want het zou haar altijd achtervolgen en nog steeds zou het niet makkelijk worden. Maar misschien was er dan toch nog wel iets voor haar om voor te willen blijven leven, ze wilde het proberen als het kon, niets liever wilde ze dat het ook zou werken tussen haar en hem. Het deed alleen pijn om haar hart weg te geven aan iemand anders en ze was ook bang dat het alleen maar meer pijn zou doen, alleen probeerde het even aan de kant te zetten. Zachtjes aaide hij met zijn hand over haar rug heen die een aangename warmte losliet door middel van haar mutatie. Na even dwaalde deze hand af naar haar hals en niet lang daarnaar voelde ze zijn lippen op die van haar. Haar hart klopte als een gek in haar borstkas en Avery voelde de warmte van haar lichaam opgloeien door de warmte die ze nu voelde in haar hart en vlinders vlogen door haar buik om wat een licht zwevend gevoel veroorzaakte. Heel zachtjes beantwoorde ze de kus maar al snel - voordat ze deze beter kon beantwoorden - liet hij los en keek ze hem wat liefdevol aan met haar grote blauwe ogen. Ze wist dat ze gebroken waren en dat ze elkaar elke keer weer sneden aan elkaars scherven, maar even kon dit haar even niet zo veel meer schelen. Hij was niet sorry voor dat hij haar had gered en ook niet voor de kus, wat betekende dat hij het wilde proberen? Wilde zij het ook proberen? Ja, dat wilde ze maar was het ook slim om te doen? Zonder er echt verder over na te denken van wat nu handiger was of niet drukte ze haar lippen weer op die van hem, vol overtuiging werd die ook door hem beantwoord en legde hij zijn andere hand ook in haar hals. Zachtjes gleed haar eigen hand langs zijn kaak en voelde ze zich voor een moment helemaal goed, veilig en op een plek waar ze wilde zijn. Rustig trok ze zich weer terug en ging ze weer liggen waarbij ze haar ogen ook weer opende. Voorzichtig legde hij zijn beide armen om haar heen en keek ze hem aan met zelf ook een lieve glimlach op haar gezicht. Uiteindelijk sloot ze haar ogen weer en stelde ze hem de vragen die in haar hoofd rondspookten, hoewel ze ze nu liever even uit wilde zetten kon ze er niets aan doen. Zenuwachtig friemelde ze aan de dekens terwijl hij over haar rug heen aaide. “I don’t know, maybe.” Zei hij terwijl zijn hals weer bij haar hals lag en nu langzaam over haar bovenarm streek. Ze keek hem diep in de ogen aan. “I think we could make each other happy, I won’t always be easy but it never is.” Zei hij met een glimlachje op zijn gezicht. “But I want to make it work, I want to try to make you happy.” Vervolgde hij waardoor ze haar mondhoeken zachtjes optrok en heel even knikte. ”I want te make you happy too, I do.” Zei ze er zachtjes achteraan, want dat was voor haar ook belangrijk, dat hij vrolijk was. Zwijgend bleef hij haar nog even aankijken en zij hem ook. “Before you decide whether you want to try to be together, I need to tell you something.” Zei hij ineens en eventjes fronste ze haar wenkbrauwen vragend. Geen idee wat dit moest zijn en ergens bekroop een angst haar door de woorden. Hij leek ook even pijn te hebben bij het diep adem halen en zachtjes aaide haar hand hem in zijn nek, waar ze haar hand nu had neergelegd. Ze keek hem een tikje bezorgd aan en ging ook eventjes zachtjes met haar hand door zijn haren. “I have a daughter, Aileen. She turned five a few weeks ago. Her mother died the day she was born.” Fluisterde hij naar haar en eventjes keek ze hem verward aan en trok ze haar hand zachtjes terug. Niet begrijpend keek ze hem aan en wilde ze haar mond open doen maar wist ze niet te zeggen. Ze wist niet eens wat ze ervan moest denken. Natuurlijk was Raven al wat ouder dan haar, iets wat haar niet in de weg stond en wat volgens haar ook niet veel uitmaakte omdat ze toch van hem hield. Dat hij al eerder van iemand had gehouden was ook iets wat ze al lang wist, dat was in zijn ogen te zien ondanks dat hij het misschien niet door had. Hij had eerder iemand lief gehad en dat had hij niet voor haar verborgen kunnen houden. Het verhaal erachter wist ze alleen nog niet. Heel even sloot ze haar ogen weer half en keek ze nadenkend naar zijn borst. Hij had een vijf jarig dochtertje waarvan de moeder was overleden, ergens deed dit ook wat met haar, een meisje die haar moeder zo vroeg al moest verliezen, haar nooit had mogen leren kennen. Sowieso was het hele onderwerp ouders voor haar gevoelig, omdat het haar altijd deed denken aan die van haar en hoeveel ze hun miste. Ze slikte en tranen vulden haar ogen maar ze keek hem wel weer aan. Opnieuw wilde ze zich verontschuldigen omdat het geen leuk nieuws was, helemaal niet. Het moest ook vast datgene zijn wat hem gebroken had gemaakt. Zwijgend bleef ze hem even aankijken en slikte ze nog een keer, ze had geen idee of ze wel iets erover kon zeggen, wat er was gebeurd. Niet nu met de emoties die erbij op speelden omdat ze eraan dacht hoe het zou zijn als ze haar moeder niet had gekend. ”I love you,” Zei ze heel zacht fluisterend terwijl ze haar hand weer in zijn hals legde. ”I don’t know what to say..” Zei ze vervolgens zachtjes. ”I don’t know if I can ever become.. Her mother of something..” Vervolgde ze vervolgens met een kort hoofdschud. Nee, ze bedoelde ook niet dat ze ooit haar moeder kon worden, dat kon niemand. Je had maar een moeder, maar hij begreep wel wat ze bedoelde. ”I’m not a caring person.. I did things..” Zei ze vervolgens met een trillende stem. Het was niet makkelijk voor haar om te zeggen, maar ze wist niet of ze het wel in haar had om een moederfiguur te zijn, ooit. Ze kon het proberen maar ze was bang er te hard in te falen, dat het alleen maar pijn zou opbrengen..

Vertellen over wat zijn vader hem en zijn moeder had aangedaan, was niet iets wat Raven graag deed. Niet zo zeer omdat het pijn deed om hierover te praten, maar meer omdat hij zich schaamde. Schaamde om het feit dat hij zichzelf niet had kunnen verdedigen, al wist hij zelf ook wel dat hij als klein kind weinig uit had kunnen halen. Ook vroeg hij zich nog altijd af waarom zijn vader zich altijd zo had gedragen. Waren hij en zijn moeder zo lastig geweest? Of was Niall altijd al zo geweest? Wat als hij net zo als zijn vader zou worden? Wat als hij tijdens een woede aanval Aileen een klap zou geven? Wat als hij dat vaker zou doen? Deze vragen joegen hem nog het meest angst aan. Vooral omdat hij wist dat hij in staat was andere mensen pijn te doen. Tenslotte had hij Kate’s moordenaar ook om het leven gebracht en daar had hij zich nog geen moment schuldig over gevoeld. Toch begon hij aarzelend te vertellen, Avery streek met haar hand zacht over zijn arm. Iets wat hem de moed gaf verder te gaan met zijn verhaal. Aan haar gezicht kon hij zien dat ze het moeilijk vond om te bevatten, iets wat hij wel snapte. Zelf begreep hij ook niet hoe zijn vader dit had kunnen doen, hij kon zich niet voorstellen dat hij dit ooit bij Aileen zou doen maar misschien dat zijn vader er ook ooit zo over gedacht had? Misschien was het iets wat je over kwam? Haar hand bewoog weer zachtjes over zijn arm. “I’m sorry,” zei ze zachtjes. “That’s terrible,” voegde ze er haast onhoorbaar aan toe. Zacht streek hij met zijn hand over haar rug. “It’s okay. In the end he got what he deserved. I haven’t seen him in years.” zei hij zacht, om haar toch enigszins gerust te stellen. Om haar te laten weten dat niet zijn hele leven een hel was geweest. De tijd dat hij op het internaat had gezeten was best goed geweest. Voor het eerst in zijn leven had hij zich veilig gevoeld. Voor het eerst in zijn leven had hij zich volledig kunnen storten op wat hij leuk vond om te doen, muziek maken. Toch was dat niet het gene wat de jaren op het internaat zo bijzonder had gemaakt. Nee, dat was Kate geweest. Zij had hem laten zien hoe het was om gelukkig te zijn en hoe het voelde om van iemand te houden.

Haar lippen op de zijn, haar hand die zachtjes langs zijn kaak gleed. Zijn hart die zo hard te keer ging, dat hij het gevoel had dat die elk moment uit zijn borst kon springen. Wat biologisch gezien onmogelijk was, maar toch. Nadat hij Kate verloren had, had hij nooit gedacht dat hij zich nog eens zo zou voelen. Avery had hem een tijdje terug al aan het twijfelen gebracht, maar nu wist hij het zeker. Je kreeg meer dan één kans op ware liefde. Ja, het zou moeilijk zijn. Beide waren ze gebroken en dat zou niet snel veranderen. Het was niet alsof ze binnen enkele dagen alle stukjes van hun gebroken harten weer aan elkaar konden lijmen. Was het maar zo simpel. Toch wist hij dat hij het wou proberen met haar. Hij hield van haar en dat zou niet zomaar over gaan. Hij wou niet weg rennen van iets wat heel mooi kon zijn, alleen maar omdat hij bang was dat het mis zou gaan. Bang om haar pijn te doen. Bang om haar te verliezen. Avery maakte een einde aan de kus en ging weer liggen. Hij legde zijn armen om haar heen, keek voor een moment zwijgend in haar helder blauwe ogen. De vraag die ook in zijn hoofd rond had gespookt, rolde over haar lippen. Nerveus friemelde ze met haar hand aan de dekens, zachtjes streelde hij met zijn hand over haar rug. Zijn antwoord liep haar mondhoeken iets omhoog krullen en ook op zijn lippen speelde een glimlachje. “I want to make you happy too, I do.” zei ze zachtjes. Weer voelde hij hoe zijn hart een slag over sloeg. Hoe was het toch mogelijk dat zulke simpele woorden zo veel met hem deden? Lang duurde het niet voor hij zich realiseerde dat hij haar nu echt over Aileen moest vertellen. Hij kon zijn dochtertje niet voor haar verzwijgen en ergens wou hij dat ook niet. Zijn woorden deden een vragend uitdrukking op haar gezicht verschijnen. Natuurlijk, deed het dat het klonk alsof hij haar iets vreselijks ging vertellen. Wat ergens misschien ook wel zo was, tenminste het gedeelte over Kate’s dood. Dat hij een dochtertje had was niet vreselijk, schokkend maar niet vreselijk. Toen hij diep adem haalde, schoot er een pijnlijke steek door zijn longen. Iets wat hem voor een moment van de adem benam. Kort sloot hij zijn ogen, wachtend tot de pijn weg zou ebben. Hij voelde hoe ze met haar hand in zijn nek aaide, om vervolgens met haar hand door zijn haren te gaan. Haar aanrakingen stelde hem enigszins gerust. De eerste woorden waren makkelijker uit te spreken, dat degene die volgde. Tot nu toe had hij nog nooit zelf aan iemand verteld dat de moeder van zijn dochtertje dood was. Gewoon omdat het woorden waren die hij niet over zijn lippen kon krijgen. Het deed te veel pijn. Ook nu vond hij het moeilijk hardop te zeggen dat Kate dood was. Dat hele als je het uitgesproken hebt, lucht het op bleek weer eens volledige bullshit te zijn. Oké, hij was enigszins opgelucht dat hij haar over Aileen had verteld maar over Kate had hij liever gezwegen. Niet omdat hij niet wou dat ze wist dat hij eerder van iemand had gehouden, maar omdat die woorden uitspreken zo ongelofelijk pijnlijk was. Het maakte het zo echt. Met een verwarde blik in haar ogen keek ze hem aan, haar hand trok ze terug. Verdomme. Wat als hij het met deze woorden verkloot had? Wat als ze nu niks meer met hem te maken wou hebben? Zacht beet hij op zijn lip, niet goed wetend wat te zeggen of te doen. Voor een moment had Avery haar blik afgewend en toen ze hem weer aan keek waren haar ogen gevuld met tranen. Het liefst had hij met zijn hand lans haar wang gestreken, of had hij haar wat dichter tegen zich aangetrokken maar hij wist niet of ze dat zou willen. Misschien was ze wel boos op hem, omdat hij haar dit niet eerder had verteld. “I love you,” fluisterde ze zachtjes, haar hand legde ze weer in zijn nek. Nu moest ook hij vechten tegen de tranen. Deze dag was als een emotionele achtbaan geweest en zelfs voor iemand die over het algemeen redelijk goed zijn emoties onder controle kon houden werd het soms te veel. Zacht streek hij met zijn hand langs haar wang. “I love you too.” fluisterde hij met een onvaste stem. “I don’t know what to say..” zei ze zacht. “I don’t know if I can ever become.. Her mother of something..” vervolgde ze, terwijl ze kort haar hoofd schudde. “I’m not a caring person.. I did things..” Haar stem trilde, hij streelde met zijn hand over haar rug trok haar iets dichter tegen zich aan. Dacht aan de beelden die hij had gezien. Het geschreeuw van de kinderen dat hij had gehoord in haar droom. Zou ze zo iets kunnen doen bij Aileen? Nee, toch? Ze deed hem toch ook geen kwaad? Ja, ze had hem bij hun eerste ontmoetingen flinke brandwonden bezorgd maar dat was redelijk zijn eigen schuld geweest. Met zijn hand ging hij door haar haren, terwijl hij met zijn ogen naar de hare zocht. “I won’t ask you to be like a mother to her. That’s not something I can ask you to be.” begon hij zachtjes, waarna hij voor een moment stil viel. Het besef dat Aileen misschien ooit een andere ‘moeder’ dan Kate zou hebben viel hem zwaar. Natuurlijk kon niemand echt Kate’s plek in nemen, dat zou hij niet laten gebeuren maar toch. Er zou ooit een dag kunnen komen waarop Aileen tegen iemand anders ‘mama’ zou zeggen. Een traan rolde over zijn wang. Verdomme, hij wou niet dat Avery hem zou zag. Het was niet alsof ze nog niet wist dat hij gebroken was, maar dit bevestigde het nog even. Dit maakte dat hij zich zwak voelde, al vond hij het over het algemeen niet zwak als andere moesten huilen. Zijn vader was vroeger altijd woedend op hem geworden als hij had moeten huilen. Op een gegeven moment was hij daar dan ook mee gestopt. Er was zelfs een tijd geweest dat hij had gedacht dat hij niet meer kon huilen. Tot Kate. “But I think you could. You’re more caring than you think you are.” zei hij zacht, terwijl hij zijn hand in haar hals legde en met zijn duim zacht langs haar kaak streek. “I never thought I would be a good father and I wouldn’t say I great at it since I’m here and Aileen is in Ireland but I wasn’t bad at it. I too did things, but I would never do anything to hurt her.” zei hij, waarna hij voor een moment stil viel.