It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven]

Wat als de gevoelens die hij voor Avery begon te krijgen, er voor zouden zorgen dat de illusie van Kate zou verdwijnen? Wat als hij haar net voor het laatste had gezien? Wat als zijn boze woorden de laatste woorden waren geweest die hij ooit tegen haar gesproken had? Hoewel hij wist dat ze niet echt was, joegen deze gedachten hem toch angst aan. Ja, het klopte dat hij soms wou dat haar illusie hem met rust liet maar dat betekende niet dat hij wou dat ze voorgoed zou verdwijnen. Haar illusie was één van de weinige dingen die hij nog van haar had. Als ze naast hem stond dan was ze voor hem levensecht. Haar lach, haar stem, de uitdagende blik in haar helder blauwe ogen. Kort beet hij op zijn lip. Dit was niet iets waar hij nu over na moest denken. De kans dat hij na vandaag van Kate af was, was sowieso heel klein. Ze betekende gewoon te veel voor hem. Raven richtte zijn blik weer op Avery. Waarom begon hij haar in hemelsnaam leuk te vinden? Het zou toch niet werken tussen hen. Ze zouden elkaar enkel alleen pijn doen, dat stond vast. Hoeveel pijn zou zij nog kunnen verdragen voor ze volledig instorten? Hoeveel pijn kon hij doorstaan voor het weer mis zou gaan? Zijn simpele okay, zorgde ervoor dat Avery hem voor een moment met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Toch ging ze er niet op in, iets wat waarschijnlijk te maken had met haar vermoeidheid. Dat ze al snel weer steun bij hem moest zoeken, verbaasde hem niets. Ze zag er uitgeput uit, stond te trillen op haar benen. De kans dat ze het tot het schoolgebouw zou halen, was klein, zelfs als hij haar zou ondersteunen. Raven besloot het er niet op te wagen, zei haar dat hij haar gewoon zou dragen. Ze begon zachtjes te protesteren, maar gaf het al snel op. Ook al had ze haar zin afgemaakt, hij zou toch niet naar haar geluisterd hebben en ze was te zwak om zich echt tegen hem te verzetten. Ja, ze kon haar temperatuur laten stijgen maar hij ging er vanuit dat dit iets was wat ze hem niet nog eens aan zou doen. Voor een moment keek ze hem met haar groene ogen doordringend aan, maar voor hij zijn blik af kon wenden deed zij dit al. Het was verwarrend om haar weer in zijn armen te hebben. De hele situatie was verwarrend. Zijn gevoelens voor haar, hij snapte er niks van. Hij was er altijd van overtuigd geweest dat Kate de liefde van zijn leven was. Dat hij nooit meer voor iemand kon voelen, wat hij voor haar had gevoeld en toch kwamen de gevoelens die hij nu voor Avery had gevaarlijk dicht in de buurt van de gevoelens die hij ooit voor Kate had gehad. Raven begon te lopen, zei Avery dat er niks mis was met het accepteren van help. “I know,” zei ze een beetje knorrig. Een zachte glimlach verscheen voor een moment op zijn gezicht. Waarom hij precies moest glimlachen wist hij niet. Misschien omdat het toch wel goed voelde om haar weer zo dicht bij zich te hebben. Het feit dat ze zijn glimlach beantwoorde, dit zijn hart voor een moment sneller kloppen. Verdomme. Raven richtte zijn blik weer voor zich, liet muziek klinken. In de hoop dat dit zijn gedachten een beetje tot stilte zou kunnen manen. Muziek, was altijd al zijn uitlaat klep geweest. Het gene dat hem tot rust kon brengen. Als hij opgesloten had gezeten in de kelder, had hij vaak uren lang naar muziek geluisterd. Muziek die hij creëerde. Hij had er nooit moeite mee gehad om een liedje wat hij had gehoord, perfect te repliceren. De verwarring in Avery’s ogen was hem niet ontgaan, toch ging hij er niet op in. Ze zou zich waarschijnlijk snel genoeg realiseren dat hij het was die de rustige klanken liet horen. Ze kende zijn mutatie, in elk geval degene die hem in staat stelde dit te doen. Over zijn tweede mutaties had hij haar nog niets verteld, misschien dat hij dat straks zou doen. Op zich zou hij haar kunnen helpen met slapen, hij kon zich in haar droom verplaatsen en er voor zorgen dat het niet langer angstaanjagend was. Hij betwijfelde echter of dit een goed plan was. Wat als hij dingen zag, die hij niet hoorde te zien? Wat als zijn manipulaties haar alleen maar meer zouden verwarren? Avery had haar hoofd tegen zijn borst aangelegd, had haar ogen gesloten. Er was een glimlach op haar gezicht verschenen, een glimlach die hij niet helemaal kon plaatsen. Zou het, het liedje zijn? Of was het iets anders? Nog voor hij het kon vragen was haar glimlach al weer verdwenen. Iets wat hij als teken zag om zijn mond te houden. Bovendien, hadden ze de rand van het bos bereikt. Vermoeid begon Avery te praten. “You don’t have to come with me, I’ll be fine, if you could just take me to my door.” volgde er op, op haar eerdere gemompel. “You think I’ll just leave you at your door? You can barely keep your eyes open. First I’m going to clean that cuts, after that I’ll leave you alone if that’s what you want.” zei hij. Waarna hij weer begon te lopen.

De gangen van het schoolgebouw waren verlaten. Ook de gang waaraan Avery’s kamer lag, was doodstil. “Were here.” zei hij zacht tegen haar. Waarna hij haar voorzichtig op de grond zetten, zodat ze de deur van het slot zou kunnen halen. Hij bleef vlak bij haar staan zodat ze een beetje tegen hem aan zou kunnen leunen. Nadat ze de deur had geopend, tilde hij haar weer op. Hij ging er niet vanuit dat ze ineens weer de energie gevonden had om te lopen. In het bos had ze nauwelijks de energie gehad om overeind te blijven staan. In het donker liep hij in de richting van haar bed, die hij vaag van de rest van haar kamer kon onderscheiden. Hij legde haar neer op haar bed. “You have to stay awake a little bit longer, okay?” zei hij zacht tegen haar, waarna hij zich omdraaide. Nadat hij het licht aan had gedaan en de deur had gesloten, liep hij naar haar badkamer. Oké, hoe ging hij er voor zorgen dat hij die wonden schoon kreeg? Als snel vond hij de emmer die ze een paar dagen eerder had gevuld met water, voor het koelen van zijn wonden. Hij draaide de kraan open, wachtte tot het water een beetje warm was geworden en zette de emmer eronder. Terwijl het ding zich vulde, trok hij een kastje open opzoek naar een handdoek. Gelukkig was de badkamer niet erg groot en had hij er al snel een gevonden. Hopelijk zou dit werken. Hij draaide de kraan dicht, liep met de emmer in zijn ene hand en de handdoek in zijn andere hand haar kamer weer in. Eigenlijk zou ze eerst iets droogs moeten aantrekken, als ze zo gaan slapen werd ze waarschijnlijk ziek. Of niet, tenslotte had de kou weinig effect op haar. “Avery, do you think you’re able to change in something dry?” vroeg hij zacht, terwijl hij naar het bed toe liep.

Dat Avery niet eens een beetje protesteerde, toen hij haar zei dat hij haar niet zomaar voor haar deur zou zetten, vertelde hem dat ze echt al haar energie verloren was. Zou het alleen deze nacht zijn geweest of was er nog een andere rede voor haar vermoeidheid? Waarschijnlijk wel. Dit was vast niet haar eerste slapeloze nacht. Die nachtmerrie was vast niet spontaan komen opzetten, die had ze vast al wel eerder gehad. De eerste keer dat ze hem had was waarschijnlijk vlak na het ongeluk geweest. Raven richtte zijn blik voor een moment op Avery, die met haar ogen gesloten in zijn armen lag. Wat zou er gebeurd zijn? Zouden haar ouders beide overleden zijn? Zou ze zich na hun dood zo zijn gaan gedragen, als ze zich nu gedroeg? Of zou ze al eerder last hebben gehad van die stem waar ze zo bang voor was? Hoewel hij graag een antwoord zou hebben op deze vragen, wist hij dat dit niet het moment was om ze uit te spreken. Hij liep dan ook zwijgend het gebouw in. De weg naar Avery’s kamer kon hij moeiteloos vinden. Natuurlijk, kon hij dat zijn geheugen was onfeilbaar. Iets wat zowel een zege als een vloek was. Aan de ene kant koste het hem geen enkele moeite om een heel boek uit zijn hoofd te leren, door het één keer door te lezen. Aan de andere kant, was hij niet in staat dingen te vergeten. Ieder pijnlijke detail kon hij zich levendig voor de geest halen, alsof het gisteren was gebeurd. Soms zat zijn hoofd zo vol dat hij onmogelijk kon slapen, zoals nu. Op zich was het goed, dat hij vannacht door het bos had gedwaald; anders had niemand Avery gevonden. Dan had ze de hele nacht in de modder gelegen, terwijl bloed uit de wonden in haar armen vloeide en de stemmen in haar hoofd haar tot waanzin dreven. Eenmaal bij haar kamer aan beland zette hij haar neer. Voor een moment vonden hun ogen elkaar. Lang duurde het moment niet, al snel draaide ze zich om de deur van het slot te halen. Een kans om zelf naar haar bed te lopen gaf Raven Avery niet. Op haar gezicht verscheen een zachte glimlach en hij kon niet anders dan haar glimlach beantwoorden. Verdomme, waarom vond hij haar zo leuk? Hij legde haar op haar bed neer. Draaide zich vervolgens om, om het licht aan te doen en spullen te zoeken waarmee hij die wonden schoon kon maken. Eigenlijk zou het, het beste zijn als ze gewoon onder een warme douche zou gaan staan en de wonden zo schoon zou spoelen maar hij wist vrij zeker dat ze hier de energie niet voor had. Met een emmer met lauw warm water en een handdoek liep hij weer terug haar kamer in. Ze was op de rand van haar bed gaan zetten, haar ogen waren vochtig. Ze zag er kwetsbaar uit. Er was weinig over van het meisje waarmee hij een paar dagen geleden kennis had gemaakt. Zou er nog iemand zijn die haar zo kende als hij haar kende? Avery stemde zwijgend in met hem in, pakte een t-shit van de grond af en keek hem kort aan. Hij knikte zachtjes als antwoord op haar onuitgesproken vraag en draaide zich om. Hoewel hij bij hun eerste ontmoeting haar lichaam wel vluchtig had gezien, snapte hij dat ze liever niet had dat hij keek terwijl ze zich omkleedde. Het zou raar zijn, vooral na wat er daarnet gebeurd was. Voor een moment liet hij zijn blik door haar kamer gaan. Hoewel haar kamer sterk op de zijne leek, waren er ook verschillen. De spullen in haar kamer waren niet van hout, op zich wel slim gezien haar mutatie. Na een tijdje draaide hij zich weer om. Nu moest ze wel klaar zijn toch? Ja. Ze zat op de rand van haar bed, keek hem aan met een blik die zowel vermoeidheid als kwetsbaarheid liet zien. Hij liep naar de rand van het bed, terwijl zij onder de dekens kroop. Haar armen hield ze boven de dekens. In het licht was de diepte van de sneeën, beter zichtbaar dan het in het bos was geweest. Een rilling liep over zijn rug. Dat iemand dit zichzelf aan kon doen. Hij ging op de rand van het bed zitten, doopte de handdoek in het water. Voorzichtig begon hij haar armen schoon te vegen. Zo nu en dan doopte hij de handdoek weer in het water, dat langzaam bruin begon te kleuren. Uiteindelijk had hij het grootste deel van de modder wel uit de wonden weten verwijderen. Hij liet de handdoek in de emmer zakken en ging opzoek naar het koffertje dat zij een paar dagen geleden tevoorschijn had getoverd. Lang, was hij niet bezig. Het lag weer op dezelfde plek, in de koffer onder haar bed. Tot zijn opluchting, vond hij tussen het verband ook ontsmettingsmiddel. Hij draaide het dopje van het flesje af, keek Avery voor een moment aan. “This is going to feel a little strange but I’m going to create the illusion you can’t feel your arms so you won’t feel any pain, okay?” zei hij rustig. Veel moeite koste het hem niet om de illusie te creëren dat haar armen verdoofd waren. Het was in elk geval makkelijker dan de specifieke pijn tegenhouden, want dan zou hij precies moeten weten hoe die voelde. Anders wat de kans groot dat hij de pijn net niet genoeg wist in te tomen. Zorgvuldig druppelde hij in iedere snee een beetje van het goedje. Erg professioneel was het niet, maar hij was dan ook geen dokter. Vervolgens viste hij een pakje pleisters uit het koffertje en begon bij gebrek aan hechtpleisters, vlindertjes te knippen. Zo kon hij de grootste sneeën toch een beetje dicht trekken. Nadat hij hier mee klaar was, verbond hij haar beide armen met verband zodat er in elk geval vannacht geen vuil in zou komen. “Well, I hope this works. I’m not a doctor unfortunately.” zei hij, met een scheve grijns. In zijn ogen was nog enige bezorgdheid te lezen. Wat moest hij nu doen? Haar alleen laten en hopen dat ze niet weer door zou draaien? Hier blijven en er voor zorgen dat ze rustig kon slapen? Of hier blijven en gewoon afwachten of het haar zou lukken te slapen. Het in slaap vallen was waarschijnlijk niet eens zo’n groot probleem, het blijven slapen dat was moeilijk. “If you want I can stay with you? I can make sure you don’t have a nightmare.” begon hij aarzelend. “Another aspect of my mutation, is that I can manipulate dreams. I can change the things that scare you into something that isn’t scary at all and you won’t realise it. I’ll understand if you don’t want me too, because I might see things you don’t want me to see.” Legde hij zachtjes uit, terwijl hij haar aan keek. “I can also just stay here, so you’re not alone. I’m not going in too your dreams, unless you want me too. I can also leave. It’s up to you.” Haar alleen laten was iets wat hem totaal niet aansprak. Na alles wat er was gebeurd, wou hij zich er toch graag van overtuigen dat ze veilig was. Hoe verwarrend het ook was om zo dicht bij haar te zijn.

Voorzichtig begon hij met de natte handdoek de modder weg te vegen. Avery kreunde zachtjes van de pijn en wende haar blik af. Raven kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Het zou hem geen enkele moeite gekost hebben om haar te doen geloven dat ze niks voelde. Hoewel hij op zich ook nu nog de illusie kon creëren, besloot hij hier nog even mee te wachten. Niet omdat hij het leuk vond om haar pijn te zien leiden, zeker niet. Hij mocht normaal dan wel niet zo snel warm of koud worden van andermans pijn, Avery’s pijn deed hem daadwerkelijk wat. Nee, de reden dat hij niet direct die illusie wou introduceren was omdat hij bang was dat ze in paniek zou raken als hij ineens het gevoel in haar armen zou laten verdwijnen. Zo voorzichtig mogelijk maakte hij de huid rond haar wonden en de wonden zelf schoon. Nadat hij hiermee klaar was ging hij opzoek naar het ontsmettingsmiddel. De ergste pijn moest nog komen, maar dit keer zou hij er wel aan denken het gevoel in haar armen te doen verdwijnen. Om te voorkomen dat ze in paniek zou raken, vertelde hij haar rustig wat hij ging doen. Een korte hoofdknikje, gepaard met een zachte ‘okey’ was voor hem het teken dat hij het gevoel uit haar armen weg kon nemen. Nadat hij dit gedaan had, druppelde hij wat ontsmettingsmiddel in haar wonden. Hopelijk, was het nog op tijd om te voorkomen dat het zou gaan ontsteken. “It looks very pretty, thank you.” zei Avery enigszins sarcastisch. Hij grinnikte even, het was een goed teken dat ze haar humor nog niet helemaal verloren was. Zijn volgende woorden deden de glimlach haar gezicht verdwijnen. Wat aarzelend keek hij haar aan, alvorens hij begon te vertellen waartoe hij nog meer instaat was. Zou het haar afschrikken? Zou het idee dat hij haar droom in kon er voor zorgen dat ze hem niet meer vertrouwde? Enigszins onzeker keek hij naar Avery. Verdomme, wat deed ze toch met hem? Sinds wanneer werd hij onzeker door wat andere mensen van hem dachten? “Please stay, I don’t want to be alone..” zei ze uiteindelijk zachtjes. Hij zag haar ogen naar de lege plek in het bed gaan. Heel veel ruimte zouden ze niet hebben als hij naast haar zou liggen, in elk geval niet genoeg om geheel los van elkaar te liggen. Op zich vond hij het niet erg om zo dicht bij haar te zijn, helemaal niet zelfs, maar een beetje vreemd leek het hem wel. Daarbij kwam dat de gedachten aan Kate hem maar niet met rust liet. Wat zou zij hier van denken? Het was niet alsof hij het voor haar verborgen kon houden, tenslotte kwam haar illusie voort uit zijn onderbewustzijn en wist ze dus alles wat hij wist. “I trust you,” zei Avery zachtjes, een klein glimlachje speelde op haar lippen. Ook op zijn lippen verscheen een lichte glimlach, niet omdat hij in haar dromen rond mocht snuffelen maar omdat ze hem genoeg vertrouwde om dit toe te staan. Het was vreemd hoe snel hun vriendschap zich ontwikkeld had. Een vriendschap, die onderhand meer leek te worden maar dit was iets waar hij liever niet al te lang over nadacht. Gewoon, omdat hij wist dat het niet zou werken. “But please stop when your start seeing some things… who are not nice..” zei ze mompelend. Hoopte dat hij wist, wat deze dingen zouden zijn als hij ze zag. Hij ging er vanuit dat ze het niet over het ongeluk had, want als dat zo was had ze hem waarschijnlijk überhaupt niet gezegd dat hij in haar dromen kijken mocht. “And i fit means that you have to stay awake you don’t have to do it either.” vervolgde ze zachtjes. Voor een moment dacht hij na, wat kon hij haar nu precies wel vertellen en wat niet? Zou ze hem nog vertrouwen als ze wist dat hij alles wat hij zag en hoorde onthield? Veel verschil zou het niet maken toch? “Yeah, I have to stay awake to do this but I not going to sleep anyway. I remember everything I see and hear, including the stuff I see in other people’s dreams. Sometimes it’s just too much. When I close my eyes I see all the things I want to forget. That’s why I was in de woods because I couldn’t sleep, my head is just too full at the moment.” zei hij zachtjes. Zoals, hij het nu zei klonk het alsof hij veel dromen gemanipuleerd had maar eigenlijk viel dat wel mee. Hij had wel eens met de dromen van zijn kamergenoten gespeeld, zowel op het internaat als op de universiteit. Ook de dromen van Kate en Aileen had hij wel eens veranderd. En dan was er natuurlijk nog de man wiens leven hij beëindigt had. “I get it if you don’t want me to see what you’re dreaming about but you shouldn’t say no because I’ve to stay awake, okay? And you don’t have to worry about your dreams keeping me away in the future, most of the time it are my own memories that keep me away.” vervolgde hij zacht. Waarna hij opstond van het bed. Zijn jas legde hij op het tafeltje dat in haar kamer stond, ook zijn vest legde hij daar neer. Ook zijn schoenen en sokken trok hij uit. De rest van zijn kleren besloot hij gewoon aan te houden. Hij liep weer naar haar bed, ging  op zijn rug naast haar liggen. Hij voelde de warmte van haar lichaam, tegen de zijne. Draaide zijn hoofd iets zodat hij haar aan kon kijken. Een zachte glimlach speelde voor een moment op zijn lippen. Aan de ene kant voelde het raar om naast haar te liggen, aan de andere kant voelde het fijn. Het liefst zou hij zijn armen om haar heen leggen en haar iets dichter tegen zich aan te trekken, maar hij hield zich in. Hij wist niet of hij zo iets nog kon doen, nadat hij haar in het bos gekust had en daarmee hun vriendschap ineens in een heel ander licht had geplaatst.

Waar zou Avery het over gehad hebben, toen ze zei dat hij moest stoppen wanneer hij beelden zag die niet leuk waren. Dat ze het over het ongeluk had gehad, leek hem vrij onwaarschijnlijk maar waar dan wel over? Wat had ze gezien? Of was, het iets wat ze gedaan had? Raven wist dat Avery geen lieverdje was. Ze vond het leuk om de pijn van andere te zien, zoals hij het leuk vond om de angst van andere te zien. Zou ze iets gedaan hebben, dat zo erg was dat ze dacht dat zelf hij haar daarvoor zou veroordelen? Met zijn helder blauwe ogen nam hij haar voor een moment onderzoekend in zich op. Op dit moment zag ze er niet uit als iemand die gevaarlijk was. Nee, ze zag er vooral moe uit. Moe en gebroken. Nadat Avery had gezegd dat als hij wakker moest blijven om haar droom te manipuleren hij het niet moest doen. Kort aarzelde hij. Hoeveel moest hij haar vertellen. Wat als het feit dat hij alles onthield haar af schrok? Wat als zijn ze meer zou willen weten over de dromen die hij al gemanipuleerd had. Hoe zou ze reageren als ze wist dat hij iemand met zijn mutatie vermoord had? Zou ze zelf eigenlijk al eens iemand om het leven hebben gebracht met haar krachten? Eigenlijk, zou het hem weinig verbazen als dat het geval was. Avery’s mutatie was sterk maar werd grotendeels gecontroleerd door haar emoties. Een paar dagen geleden had ze hem ook kunnen vermoorden. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat hij gevoelens begon te krijgen voor het meisje dat hem een paar dagen geleden nog had verbrand? Uiteindelijk vertelde hij toch, waarom hij vannacht überhaupt niet zou kunnen slapen. Voor een moment kek Avery hem bezorgd aan. “Are you sure you don’t want to sleep? I understand if you can’t because I can’t sleep most of the time either but at some point you just really need to rest.” zei ze zachtjes. Hij schudde zijn hoofd, de rede dat hij niet kon slapen was anders dan de hare. Het was niet dat hij nooit last van nachtmerries had, zeker wel maar dat was niet de rede dat hij op dit moment niet kon slapen. “I know, but my head is just to full. It’s not like a nightmare, it’s different.” zei hij. Hij wist dat zijn uitleg niet erg duidelijk was, maar veel beter kon hij het niet verwoorden. Hoe maakte je iemand duidelijk dat op het moment dat jij je ogen sloot, zich tientallen herinneringen aan je opdrongen die niet eens allemaal van jouw waren? Voor een moment staarde Raven zwijgend voor zich uit. Hij had nog nooit iemand anders dromen gemanipuleerd terwijl zijn hoofd zo vol zit. Wat als het zijn vermogens beïnvloeden? Wat als hem overkwam wat Dominic Cobb overkwam in Inception? Oké, Inception was een film en Dominic was geen mutant, maar toch. Wat als er beelden uit zijn herinneringen terecht kwamen in Avery’s droom? Wat als Kate ineens zou verschijnen? Of de auto die op die van hen in was gereden? Nee, dat zou niet gebeuren. Dat zou hij niet laten gebeuren. Hij had controle over zijn mutatie, dat had hij al jaren. Aangezien Avery niet geheel overtuigd leek door zijn woorden, zei hij haar dat ze geen nee moest zeggen omdat hij wakker moest blijven. Bedenkelijk beet ze op haar lip. Iets wat, wat liefs had als je het hem vroeg. Verdomme, kon hij nu echt niet meer als gewoon een vriend naar haar kijken? Voor ze antwoord kon geven op zijn vraag was hij opgestaan om zijn jas, vest, schoenen en sokken uit te doen. Nadat hij naast haar was gaan liggen was Avery iets opgeschoven, zodat hij iets meer ruimte had. Alleen haar arm raakte de zijne lichtjes. Hij voelde de warmte die haar lichaam uitstraalde. Het voelde goed om naast haar te liggen. Veels te goed. Het was lang geleden dat hij tegen een meisje aan in slaap gevallen was. De keren dat Aileen bij hem in bed was gekropen omdat ze een nachtmerrie had niet mee gerekend. Het liefst had hij Avery nog wat dichter tegen zich aangetrokken, maar hij besloot dit nog maar even niet te doen. Hij wist niet hoe ze er op zou reageren, bovendien wist hij niet helemaal zeker of hij het zelf wel wilde. Ergens was hij bang voor Kate’s reactie. Het was al moeilijk genoeg om haar te zien, wat als ze ook nog boos zou zijn? Of verdrietig? “I don’t know.” begon Avery zachtjes. “Really, I did things that just can not be forgiven, and maybe I don’t even want them to be forgiven, because that wouldn’t be right.. But that’s not really what I’m afraid of.” vervolgde ze terwijl ze zichzelf op haar zij draaide. Ook Raven draaide zich op zijn zij, keek Avery voor een moment zwijgend aan. Haar blik straalde een zekere kalmte uit. Een kalmte die hij niet helemaal kon plaatsen. Wat zou ze gedaan hebben? Wat was zo vreselijk,d at ze niet eens wou dat iemand haar zou vergeven? “Those dreams aren’t haunting me, it’s just that one dream..” zei ze zachtjes. Hij keek haar voor een moment onderzoekend aan. Moest hij verder vragen? Of moest hij het hier bij laten? Zou ze hem meer willen vertellen? Of vond ze het te moeilijk? De vragen tolde door zijn hoofd, maar voor hij tot een conclusie kon komen had ze zich al omgedraaid. “Goodnight..” zei ze zachtjes, nadat ze het licht had uitgedaan. “Sleepwell.” zei hij zachtjes. Zwijgend staarde hij voor zich uit. Hoewel er nu toch enige ruimte tussen hun lichamen was ontstaan, kon hij haar warmte nog steeds voelen. Haar ademhaling was rustig, maar nog zo rustig als die van iemand die sliep. Moest hij de vragen die er net door zijn hoofd hadden gespookt nog stellen of zou hij haar de kans moeten geven om in slaap te vallen? “The dream you’re afraid of is the one in which you and you’re parents get in an accident, right?” zei hij uiteindelijk zachtjes. Terug komend op de woorden die ze in het bos tegen hem had gezegd. Natuurlijk, wist hij niet zeker of zowel zij als haar ouders bij het ongeluk betrokken waren geweest, maar het leek hem het meest logisch. Als ze zelf niet bij het ongeluk was geweest, zou ze er waarschijnlijk niet zulke heftige nachtmerries over hebben en als haar ouders er niet bij waren geweest had ze hen er niet bij genoemd. Of wel? “I’m sorry if I keep you up.” voegde hij er aan toe.

Zou het kunnen? Zou het kunnen dat hij zijn eigen herinneringen mee nam in haar droom? Tot nu toe was iets dergelijks hem nog nooit over komen. Zelfs Kate was nog nooit verschenen in de dromen die hij manipuleerde. Waarom zou daar nu ineens verandering in komen? Wat was er anders dan normaal? Oké, zijn hoofd was voller maar dat kon toch niet zoveel invloed hebben? Of wel? Nee, dat zou het niet. Hij moest zich niet zo druk maken, dat sloeg helemaal nergens op. Raven richtte zijn blik weer op Avery, die naast hem lag. Even leek het er op dat ze hem wou vertellen waar haar nachtmerrie over ging, maar de stilte die korte tijd was gevallen bleef voortduren. Uiteindelijk draaide ze zich om, deed ze het lichtknopje uit en wenste ze hem een goede nacht. Moest hij het hier gewoon bij laten? Moest hij rustig wachten tot ze in slaap viel, terwijl hij vermoedde dat hun eerdere gesprek haar wakker zou houden. Erg lang hield hij het niet vol om zijn mond te houden. Iets waar hij spijt van kreeg, zodra hij haar adem hoorde stokken. Hij beet zacht op zijn lip. Hoe kon hij zo stom zijn. Hij wist zelf maar al te goed, hoe moeilijk het was om over bepaalde dingen te praten. Na een hele zachte ‘no’ gefluisterd te hebben, draaide Avery zich weer naar hem toe. In het donker kon hij haar gezicht niet zien. Hij kon niet zien wat zijn vraag bij haar te weeg had gebracht, maar vermoedde dat dit weinig goeds was. Zacht maakte ze hem duidelijk dat haar nee een reactie was op zijn tweede vraag. “But, yes… It’s that dream..” zei ze vervolgens. Aan haar stem kon hij horen dat ze het er moeilijk mee had. Verdomme, waarom had hij zijn mond niet gewoon gehouden? Dan had ze zich nu misschien niet zo slecht gevoeld. De neiging om zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te drukken werd steeds groter. “It’s the accident, and it’s weird because of all the things I’ve seen and done, that’s most..” Haar stem stokte en hij had het idee dat ze moeite moest doen om niet te gaan huilen. Bezorgd keek hij naar haar. Hij hoefde haar gezicht niet te zien om te weten hoe gebroken ze er uit zag. Toen ze zich verontschuldigde, schudde hij zijn hoofd. Voorzichtig ging hij iets dichter bij haar liggen, hij sloeg zijn arm om haar heen trok haar zacht tegen zich aan. “You don’t have to say sorry! I get why you can’t say it. I know, that saying it out loud makes it even more real.” fluisterde hij zachtjes. Met zijn hand streek hij over haar haren. “You don’t have to say it, okay? I shouldn’t have asked, I’m sorry.” voegde hij era an toe.
Beetje korte post, maar mijn opa en oma kwamen wat eerder dan verwacht