Onderwerp: Re: It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven] di dec 30, 2014 3:23 pm
Avery Thomson
17 years - Heat - Pyromaniac - Psycho
Ze durfde hem al die tijd niet aan te kijken want ze was echt bang dat ze hem pijn ging doen en ze kon dat er niet ook nog bij hebben, dat gaf haar ook nog eens een soort schuldgevoel erbij omdat ze hem niet pijn wilde doen. Ze had dit moeten zien aankomen toch? Waarom had ze niet gewoon eerder gezegd dat hij wel naar zijn eigen kamer kon gaan, dat ze zichzelf wel ging redden, al zou dat misschien liegen zijn. Gezien ze wist dat het niet goed met haar ging, de laatste dagen waren zelfs zo erg dat Avery bijna geen slaap meer had gehad door de nachtmerries. Ze was uitgeput en moest slapen maar wist dat ze dan weer zouden komen, haar ouders die langzaam wegzonken in het water. De gedachte alleen al hieraan maakte dat Avery zich weer nog iets drukker ging maken in haar hoofd. Avery had het toch niet kunnen laten om even kort omhoog te kijken naar Raven die nu een harde blik had gekregen nadat Avery vertelde dat hij haar niet kon redden, dat kon niemand. Hij moest toch weten dat ze gelijk had? Want ondanks al zijn hulp hielp het Avery nog steeds niet verder, ze was kalm voor een tijdje maar daarnaar werd ze alweer gegrepen door haar eigen gestoorde zelf en ging het helemaal mis. Zodra ze eventjes de harde blik van Raven had gezicht klapte ze weer helemaal in elkaar en wist ze weer niet hoe klein ze zichzelf moest maken. Ze had zichzelf nu op de grond laten vallen en Avery klemde haar kaken op elkaar van de pijn die ze voelde en omdat ze bijna weer was gaan schreeuwen. Haar ouders waren altijd het belangrijkste geweest in haar leven, zelfs na het ongeluk. Zelf nu nog, waren ze de twee belangrijkste personen in haar leven en het feit dat ze niet bij hun kon zijn was ondragelijk voor Avery. Ze miste ze te erg en ze kon niet leven met de gedachte dat ze hun nooit meer zou zien, dat ze voor altijd weg zouden blijven. Het was het enige wat haar nog overeind had gehouden, de gedachte om weer in haar ouders liefde gevende armen te liggen. Nu, nu was die gedachte bijna vervloekt door deze plotselinge wending van haar droom. De woorden van haar ouders waren niet zoals ze gehoopt had, lief en zorgzaam. Blij dat ze haar zagen waren ze niet en dit maakte dat Avery gewoon gek werd van angst en verdriet. “I never said anything about loving you.” Zei hij nu met een kalme stem die bijna kil klonk. Avery schudde eventjes haar hoofd terwijl ze die weer had verstopt achter haar lange blonde haren. Ze pakte een stukje stof van haar shirt om op te bijten zodat ze niet zou gaan huilen of schreeuw, of wat dan ook. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en ze bleef zichzelf kleiner maken tegen de kast aan. Het was iets dat ze altijd deed wanneer ze zich zo voelde gezien het veiliger voelde als ze zichzelf oprolde tot een klein bolletje. Deze woorden wisten haar ook diep te raken en tranen bleven maar tegen haar ogen aan drukken. Ze voelde zich nu ergens wat voor de gek gehouden sinds ze wel het idee had gekregen dat hij van haar hield, net zoals zij van hem hield maar dit probeerde te onderdrukken. Dat deed hij misschien ook wel? Ze wist het niet en ze kon ook niet meer helder nadenken op het moment. Right, he doesn't love you Avery, dan kun je hem toch ook wel niet zo veel pijn doen, toch? Zei ze stem nu tegen Avery, nog steeds hopend om Avery van Raven af te kunnen schermen, zodat ze Avery weer voor haar zelf alleen had. Ze merkte dat Raven nu voor haar kwam zitten en wat geschrokken greep Avery zich vast aan de kast, alsof ze haast de kast in wilde klimmen om zichzelf weg te kunnen stoppen. Dit paste enkel niet, de ruimtes tussen de planken waar te klein om in de kunnen kruipen. Haar temperatuur was heet en en probeerde met een licht handgebaar duidelijk te maken dat hij haar niet moest proberen aan te raken. “I know you think you can be saved, but I’m going to try anyway. I don’t mind getting hurt in the process, I’ve been hurt pretty bad in the past but I’ve survived so I’m pretty sure I can handle this as well.” Zei hij nu rustig en Avery wist niet meer wat ze moest doen. Ze wilde hem geen pijn doen en daarom wilde ze hem weg hebben uit haar kamer, want hoewel hij dat misschien dan niet deed, hield Avery wel van hem ondanks dat ze dat niet wilde. Het viel gewoon niet meer te ontkennen. Het leek er alleen niet op dat Raven van plan was om weg te gaan dus misschien moest ze toch maar haar best gaan doen om tot rust te komen. De liet ten eerste al de spanning in haar lichaam afnemen door weer wat rustiger tegen de kast aan te zitten, in plaats van zichzelf wanhopig vast te grijpen aan het ding. Straks viel het namelijk ook nog om boven op haar en Raven, iets wat ook niet echt de bedoeling was. Ze haalde een lokte haar voor haar gezicht vandaan en legde deze achter haar schouder neer zodat ze Raven weer aan kon kijken. Ze probeerde rustig te lijken terwijl ze eigenlijk nog steeds gek werd van binnen. "I just don't want you to get hurt and I don't want to be saved." Zei ze nu wat koud, eigenlijk was het meer de stem die nu voor haar sprak dan zijzelf, maar de stem had hierin wel gelijk gekregen van haar. Ze wilde niet gered worden, want dat deed ontzettend veel pijn merkte ze al. Des te meer Avery probeerde om over haar 'gestoorde zelf' heen te komen des te meer het haarzelf pijn deed. Dit alles was al begonnen wanneer Raven besloot om haar te helpen en zij dit toestond. "I don't want to do this anymore.." Zei ze nu zachtjes mompelend terwijl ze weer naar beneden keek...
Onderwerp: Re: It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven] wo dec 31, 2014 12:27 am
No matter how it falls apart There’s an art in breaking hearts But there’s no fair in fair in farewell ____________________________________________________________________
Raven
Waarom was dit zo moeilijk? Waarom kon hij er niet gewoon voor haar zijn, zonder te zeggen dat hij gevoelens voor haar had? Snapte ze niet dat hij nog niet klaar was om van iemand anders te houden? Natuurlijk, snapte ze dat niet; ze wist niets van het bestaan van Kate. Eigenlijk, wist niemand van haar bestaan of beter gezegd haar vroegere bestaan. Alleen de mensen die hem hadden gekend voor het ongeluk. Wanneer mensen hem vroeger wie de moeder van Aileen was klapte hij altijd volledig dicht. Hij kon het simpelweg niet hardop zeggen, hij kon niet zeggen dat hij de liefde van zijn leven verloren had. Laat staan dat hij dat zou kunnen zeggen tegen het meisje voor wie hij gevoelens begon te krijgen. Het meisje dat hem deed twijfelen aan zijn hele ‘je krijgt maar een kans op ware liefde’ theorie. Lang duurde het niet voor Raven spijt kreeg van de woorden die hij op kille toon had uitgesproken. Hoe had hij het in hemelsnaam in zijn hoofd kunnen halen, dat dat de juiste woorden waren? Dat dat de woorden waren die er voor zouden zorgen dat hij er voor haar kon zijn zonder dat hij haar hoefde te vertellen dat hij van haar hield? Aan Avery’s reactie kon hij zien dat zijn woorden haar pijn deden. Ze had zichzelf zo klein mogelijk gemaakt en beet op een stukje stof van haar T-shirt. Met moeite slikte Raven het brok uit zijn keel, hij vond het moeilijk haar zo te zien en te weten dat het deels zijn schuld was. Toch, was hij nog niet in staat om te zeggen dat wat hij had gezegd gelogen was. Dat hij wel degelijk van haar hield, maar dat hij bang was om het toe te geven uit angst dat hij Kate zou verliezen. Uit angst dat hij met Avery nooit zou kunnen hebben wat hij met Kate had gehad. Raven was voor Avery gaan zitten, die hiervan leek te schrikken en de kast vast greep. Het was alsof ze erin wou klimmen om maar niet meer in zijn buurt te zijn. Met een licht handgebaar maakte ze hem duidelijk dat hij haar niet aan moest raken. Hij knikte zachtjes, om aan te geven dat hij haar begreep. Vervolgens vertelde hij rustig, veel rustiger dan hij in werkelijkheid was, dat hij toch zou proberen haar te helpen en dat het hem niks kon schelen dat ze hem pijn zou doen. Hij meende het. Het kon hem daadwerkelijk niets schelen, zolang zij zich maar beter zou gaan voelen. Het leek er op dat Avery iets begon te ontspannen. Al wist hij niet of ze dit ook daadwerkelijk deed of het slechts een houding was. Zoals, zijn kalmte dat was. “I just don’t want you to get hurt and I don’t want to be saved.” zei ze met een koele ondertoon in haar stem. Had zijn kille stem het zelfde in haar oren geklonken, als de hare deed in de zijne? Raven keek haar voor een moment zwijgend aan. Misschien had ze gelijk. Misschien moest hij gewoon weg gaan. Ze gaf hem nu de kans, dit was zijn uitweg. Een uitweg die erg verleidelijk was, gewoon omdat het veiliger was. Als hij nu weg zou gaan zou hij Kate niet verliezen en zou hij niet nog verder verstrikt raken in Avery’s problemen. Ondanks dat alles wist hij dat hij niet zou gaan, hij kon het niet. Hij kon Avery niet alleen laten, hij wou haar niet kwijt. “I don’t want this anymore.” mompelde Avery zachtjes, haar blik had ze weer naar beneden gericht. Wat wou ze niet meer? Dat hij haar zou helpen? De gevoelens die ze voor hem had? De pijn die ze voelde? Of alles? Werd alles haar te veel en doelde ze op het leven. Raven beet op zijn lip, wist voor een moment niet zo goed wat hij moest zeggen. Uiteindelijk besloot hij de woorden uit te spreken die hem hadden geholpen weer iets meer van het leven te genieten nadat hij Kate had verloren. Wel in een iets andere trant natuurlijk, maar het kwam op het zelfde neer. “Avery, it isn’t wrong to live. It isn’t wrong to love someone, because you lost the ones you loved the most.” Hoor wie het zegt, de jongen die niet eens kon zeggen dat hij van haar hield omdat hij bang was de illusie van zijn dode vriendin kwijt te raken, maar oké. “I know who much it hurts to live your life knowing that they won’t be with you, knowing that their dead.” vervolgde hij zachtjes, het word dood sprak hij wat voorzichtig uit omdat hij als geen ander wist hoe confronterend het woord was. “Believe me your parents would want you to live your life. The would want you to be happy, they don’t mind de mistakes you made. The really don’t, they’re your parents. They’ll love you no matter what.” De woorden klonken nogal vreemd uit de mond van een jongen die jaren lang mishandeld was door zijn vader en wiens moeder nooit voor hem op was gekomen, vooral wanneer je niet wist dat hij zelf al vader was. Even keek hij Avery zwijgend aan, hij moest het zeggen. Hij moest haar vertellen dat zijn eerdere opmerking niet betekende dat hij niet van haar hield, want hij wist niet of ze dit in haar huidige staat uit zichzelf zou realiseren. “Avery, that I never said anything about loving you, doesn’t mean I don’t, because I do.” zei hij zacht. Echt, direct zeggen dat hij van haar hield kon hij nog niet. Het voelde nog te veel als verraad. Hij had die drie simpele woordjes in zijn hele leven maar tegen twee mensen gezegd, Kate en Aileen en hij wist niet of hij al klaar was om een derde persoon aan dat rijtje toe te voegen.
words: xx // tag: Avery // notes: awh, it’s so sad.
Onderwerp: Re: It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven] wo dec 31, 2014 9:54 pm
Avery Thomson
17 years - Heat - Pyromaniac - Psycho
Haar hele hoofd was overhoop gehaald voor gedachten, angsten en stemmen waardoor logies nadenken bijna onmogelijk werd, ze wilde het liefst gewoon alles eruit schreeuwen en wegkruipen in een klein hoekje waar niemand haar nog ooit weer zou vinden. Waarom was die mogelijkheid er niet? Kon ze niet gewoon zo klein worden als een beestje om de kast in te kunnen kruipen en zichzelf daar achter haar kleren te verstoppen, weg van de hele wereld en weg van haar eigen gedachten, al leek dat iets onmogelijks te zijn. Haar gedachten draaiden altijd volle toeren en het was er nooit echt stil in haar hoofd, en als het haar gedachten niet waren waren het de stemmen wel van de vrouw. Ze wist wel dat dit haar nergens verder zou helpen, als ze zo tegen de kast geklemd zou blijven zitten, Raven zou niet weg gaan en de stemmen even min. Ze probeerde zichzelf langzaam beetje bij beetje te ontspannen en ze keek Raven ook weer aan nadat ze een lok haar had weggestreken. Haar lichaam drukte ze niet meer tegen de kast aan en haar handen grepen het ook niet zo vreselijk meer vast. De stem had alweer meet vat op haar gekregen dan ze daarnet had gehad en wist Avery toch alweer deels te beïnvloeden met haar woorden. Zou het echt zo zijn dat het niet beter kon worden? Dat ze nooit een kans zou maken om gelukkig te worden met Raven? Dat ze van hem kon houden zonder dat het zoveel pijn zou doen? Was dat niet mogelijk? Nu in ieder geval niet, nu deed het haar zoveel pijn. De pijn van het verlies van haar ouders was te erg, ze kon dit er niet bij hebben. Ze kon het er niet bij hebben om nog iemand te hebben waar ze van hield, dat zou de pijn versterken. Wanneer ze hem vertelde dat ze het niet meer wilde bedoelde ze de pijn, maar stiekem bedoelde ze ook alles. Ja het leven, ze wilde het niet meer als het zoveel pijn moest doen, dan ging ze liever naar dezelfde plek als waar haar ouders waren. Ze wilde gewoon geen pijn meer voelen en Avery wist niet of het nog mogelijk was voor haar om zonder pijn te leven. In ieder geval kon ze met minder pijn wel leven, als ze naar de stem luisterde. Misschien moest ze dat doen? En als het dan nog niet ging? Ging ze dan? Al deze gedachten maakte dat ze bijna moest huilen maar ze hield het binnen deze keer. Ze wilde niet nog een keer gaan huilen, dit was al erg genoeg, hoe ze zich nu gedroeg. Ze toonde Raven al haar zwakheden zonder het door te hebben, hij wist wat voor een kwetsbaar meisje ze eigenlijk was, iets dat niemand eigenlijk nog wist. “Avery, it isn’t wrong to live. It isn’t wrong to love someone, because you lost the ones you loved the most.” Zei hij nu waarbij Avery hem nu eventjes diepzinnig aankeek, gezien ze echt naar de woorden luisterde. Haar ogen waren wazig en zachtjes liet ze nu haar temperatuur weer zakken naar een wat normalere temperatuur, eentje die Raven kon aanraken zonder zich te verbranden. Waarom ze dit deed wist ze niet, gezien ze nog steeds wilde dat hij bij haar uit de buurt bleef gezien ze nog steeds een gevaar voor hem vormde in deze staat. Avery wist hoe plotseling haar emoties haar konden raken en nog steeds vond ze het belangrijkst van alles dat Raven niet gewond zou raken. “I know who much it hurts to live your life knowing that they won’t be with you, knowing that their dead.” Zei hij nu waarnaar het eigenlijk meteen alweer mis ging in haar hoofd, zie? De snelheid waarin dingen veranderden bij haar was heel snel. Hoewel Raven het woord zo voorzichtig mogelijk had uitgesproken was het iets wat Avery niet kon hebben, doordat ze het nog niet geaccepteerd had. Ze schudde haar hoofd terwijl er wat tranen over haar wang heen liepen. "No.. No.. They are not.. Dead." Mompelde ze wanhopig tegen haarzelf terwijl ze zichzelf opnieuw weer erg klein maakte. Daar, daar was het, het grote probleem. Ze liet hem nu haar grootste probleem van alles zien, het feit dat ze het nog niet naast haar neer had kunnen leggen, dat ze nog altijd wachtte op haar ouders die niet terug zouden komen. Dat ze nog niet dood waren in haar hoofd - terwijl ze wist dat het wel zo was - maar dat ze terug zouden komen. “Believe me your parents would want you to live your life. The would want you to be happy, they don’t mind de mistakes you made. The really don’t, they’re your parents. They’ll love you no matter what.” Zei hij nu waarnaar Avery weer eventjes de onderkant van haar shirt pakte om op deze te gaan bijten, waardoor haar magere lichaam er een beetje onderuit kwam. "No, what if they don't.. Maybe they're mad because I left them there, I left them alone.. Because I was selfish.. I should be with them, I should.." Zei ze nu wat paniekerig terwijl ze hem weer in de ogen aankeek. Ze had het stukje stof van haar shirt weer gewoon in haar hand en zat er zenuwachtig mee te friemelen. “Avery, that I never said anything about loving you, doesn’t mean I don’t, because I do.” Zei hij nu zachtjes waardoor Avery eventjes haar ogen op de grond richtte, en er misschien heel kort en heel zachtjes eventjes een glimlach op haar gezicht kwam. Die ging al snel wel weer weg door de frustrerende gedachten aan de pijn, en dat het niet kon. "I.. I.. Think I love you but.." Zei ze zachtjes zonder het zelf eigenlijk door te hebben dat ze dat zei. Avery leek zichtbaar te schrikken van wat ze had gezegd. "I can't, I can't do it." Zei ze nu zachtjes erachter aan waarnaar ze overeind schoot en weer naar haar bed toe liep. "Will you pleas stay with me tonight but.. you don't have to look inside my dreams, just be here with me.." Zei ze nu zachtjes terwijl ze op het bed ging zitten. Ze wist dat hij toch niet weg zou gaan en dat wilde ze ook niet, ook al was het beter als hij wel ging. Nu niet, nu wilde ze nog niet alleen zijn. Ze snapte dat dit nogal verwarrend kon zijn op het moment voor hem maar Avery was nu ook een en al verwarring. Ze wist het ook gewoon allemaal niet meer. Ze keek hem diep in de ogen aan terwijl ze daar alweer op het bed was gaan zitten. Haar hart klopte sneller dan normaal en opnieuw voelde ze een aangename warmte, terwijl ze het helemaal niet wilde. Ze kon er niets aan doen, ze had het niet onder controle. Het was ook niet iets wat je onder controle kon hebben, het ging vanzelf. De bevestiging van hem had ergens ook wel wat met haar gedaan en haar ergens ook ziels gelukkig gemaakt. Zachtjes kwam er nu dan toch weer een glimlachje op haar gezicht. Hoezo verwarrend?
Onderwerp: Re: It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven] vr jan 02, 2015 11:11 pm
No matter how it falls apart There’s an art in breaking hearts But there’s no fair in fair in farewell ____________________________________________________________________
Raven
Hoe kon hij haar pijn verzachten? Was dat überhaupt wel mogelijk? Wat had hem geholpen toen hij zo diep verstrikt zat in de duisternis als zij nu zat? Raven besefte dat het antwoord op die vraag makkelijk was, maar het hem niet zou helpen in deze situatie. Aileen. Zij was de rede dat hij was blijven vechten, dat hij zich niet mee had laten sleuren door de duisternis. Het moment dat hij haar voor het eerst in zijn armen had gehouden, had hij zich gerealiseerd dat hij niet op kon geven. Dat hij nu verantwoordelijk was voor een leven. Aileen had haar moeder al verloren voor ze überhaupt geboren was, ze kon niet ook nog haar vader verliezen. Niet dat ze op dit moment veel aan hem had, nu hij duizenden kilometers van haar verwijderd was. Haast onmerkbaar schudde Raven zijn hoofd, zijn blik richtte hij weer op Avery. Die ondertussen iets minder gespannen tegen de kast aan zat, maar in haar ogen was nog steeds pijn te zien. Het liefs had hij haar gewoon weer dicht tegen zich aan getrokken, maar op dit moment was dat onmogelijk. Oké, misschien niet onmogelijk maar wel onverstandig. Haar lichaam was gloeiend heet. Zijn woorden, de woorden die leken op degene die Kate’s moeder tegen hem had gezegd, leken te werken. Voor een moment keek ze hem diep in de ogen aan en hij merkte dat haar temperatuur begon te zakken. De hitte die hij zojuist had kunne voelen was verdwenen. Toch, besloot hij de afstand nog even te bewaren omdat hij wist dat zijn volgende woorden hard aan zouden kunnen komen. En dat deden ze. Misschien nog wel harder dan hij had verwacht. Hij zag hoe ze haar hoofd schudde, hoe enkele tranen over haar wangen gleden. “No.. No.. They are not.. Dead.” De wanhoop was duidelijk hoorbaar in haar stem. Raven kon zichzelf wel slaan. Waarom had hij nu perse dat woord moeten zeggen? Waarom had hij niet kunnen zeggen dat ze weg waren? Dat was waarschijnlijk minder confronterend geweest. Avery had nog niet geaccepteerd dat haar ouders dood waren, dat was hem nu wel duidelijk. Voorzichtig streek hij met zijn vingers langs haar wangen, om de tranen weg te vegen. Wat moest hij doen? Haar in de waan laten dat haar ouders nog leefde? Of haar heel voorzichtig duidelijk proberen te weten dat ze er niet meer waren? “Avery.” zei hij zachtjes, nam hij een van haar handen in de zijne. “I know it’s hard to accept. I really do. But they’re dead.” Het koste hem moeite de woorden uit te spreken, omdat hij wist hoeveel pijn ze haar konden doen. Het liefst had hij het gewoon niet gezegd. Had hij haar gewoon nog even in de waan gelaten, maar hij wist dat dat niet goed zou zijn. Ze twijfelde er al aan, ze wist ergens wel dat haar ouders er echt niet maakte en dat maakte haar gek. Letterlijk. Zijn volgende woorden zorgde ervoor dat Avery weer op de onderkant van haar shirt begon te bijten, waardoor een deel van haar magere lichaam zichtbaar werd. Ze was dun, te dun als je het hem vroeg maar dat was iets waar hij zich niet mee ging bemoeien, nu niet in elk geval. “No, what if they don’t.. Maybe they’re mad because I left them there, I left them alone.. Because I was selfish.. I should be with them, I should.. ” In haar stem was paniek te horen. “No! You weren’t selfish and they aren’t mad. I’m sure they’re happy you’re alive. Most parents are willing to give everything for their kid, including their live.” zei hij zacht. Ja, hij zou zijn leven geven voor Aileen. Hij zou er niets eens over na hoeven denken. Misschien was hij dan toch wel heel anders dan zijn vader. Zijn vader zou hem waarschijnlijk gewoon dood laten gaan. Sterker, nog zijn vader zou waarschijnlijk zijn dood op zijn geweten hebben gehad. Twee maal was Raven als kind in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Eén maal hadden ze hem moeten reanimeren en toch had niemand ooit onderzoek gedaan naar hun gezinssituatie. Raven richtte zijn blik weer op Avery, voor hij te diep in zijn eigen gedachten verzonken kon raken. Hij moest haar vertellen dat hij wel degelijk van haar hield. Hij wou niet dat ze dacht zij de enige met gevoelens was. Avery sloeg haar blik, de lichte glimlach die kort op haar lippen speelde ontging hem niet. “I.. I.. Think I love you but..” zei ze zachtjes. Voor een moment bleef zijn hart stilstaan, om vervolgens harder te gaan kloppen dan die een paar seconden geleden had gedaan. Verdomme. Hoe langer hij bij haar was, hoe sterker zijn gevoelens voor haar werden. Avery leek te schrikken van wat ze zo juist gezegd had. “I can’t, I can’t do it.” zei ze, voor hij nog iets kon zeggen schoot ze overeind en liep ze naar haar bed. Voor een moment bleef hij zwijgend zitten. Ook hij vroeg zich af of hij het wel kon; van haar houden. Wat als hij Kate kwijt raakte? Wat als hij haar niet kwijt raakte, maar ze hem lastig bleef vallen op momenten dat hij haar er echt niet bij kon hebben zoals net in Avery’s droom. Avery’s woorden trokken hem uit zijn gedachten. “Of course.” zei hij, terwijl hij overeind kwam. Ze keek hem diep in de ogen en voor een moment kreeg hij het gevoel dat hij in haar ogen wegzonk. Waarom was dit zo moeilijk? Waarom moesten ze beide zo gebroken zijn? Zo gebroken dat ze zich niet gewoon toe durfde te geven aan hun gevoelens. Raven liep naar het bed, er speelde een glimlachje op Avery’s lippen. Een glimlachje dat hij onwillekeurig beantwoorde. Hij ging naast haar zitten, streek met haar vingers zachtjes langs haar wang. “I’m not sure I can’t do it either.” fluisterde hij. De neiging om zijn lippen op de hare te drukken was groot, maar hij wist zich in te houden. Ging op zijn rug op haar bed liggen. Met zijn hand streelde hij zachtjes over haar rug. “Come, you’ve to go to sleep.” zei hij.
words: xx // tag: Avery // notes: awh, it’s so sad.
Onderwerp: Re: It's hard to get to haven when you're born hell bound [Avery & Raven] vr jan 09, 2015 8:44 pm
Avery Thomson
17 years - Heat - Pyromaniac - Psycho
De woorden kon Avery niet goed hebben, ze brachten haar te dicht hij de werkelijkheid die ze niet aankon, de werkelijkheid die haar kapot zou maken. De werkelijkheid die haar hart in duizend stukjes kon breken en de schade zou niet meer gemaakt kunnen worden. De doktoren hadden haar ook altijd proberen uit te leggen dat haar ouders dood waren en ook dood zouden blijve maar Avery luisterde hier nooit naar, sowieso luisterde ze niet naar wat die creeps tegen haar zeiden, volgens haar stem hadden ze toch ongelijk, met alles. Raven aan de andere kant was geen creepy dokter maar iemand waarvan ze zelfs hield, heel erg veel zelfs. Hij bracht deze woorden eruit en voor het eerst luisterde ze naar de woorden, ze kon het alleen nog steeds niet aan, ze kon de werkelijkheid nog steeds niet aanhoren. Dus sloot Avery er zich alsof van af, om zichzelf die pijn niet aan te doen en gewoon verder te leven in de hoop dat ze gewoon terug zouden komen. “Avery.” Zei hij zachtjes waarbij hij een hand van haar pakte waardoor Avery met haar gezicht alleen maar verder verstopte achter haar haren en de schaduw achter haar haren. Ze trilde helemaal van angst en paniek. “I know it’s hard to accept. I really do. But they’re dead.” Zei hij vervolgens, woorden die weer hard op haar neerkwamen en het liefst wilde ze nu haar oren bedekken zodat ze ze niet had hoeven horen. Ze wist dat ze er vroeger of later wanneer ze alleen was de woorden weer zou horen, dat ze er verder over na zou gaan denken en was bang dat de realiteit dan echt zou worden. Dat ze haar veilige gedachte aan dat haar ouders terug zouden komen zou verlaten om de werkelijkheid aan te nemen, wat was dat haar ouders dood waren en niet meer terug zouden komen. “No! You weren’t selfish and they aren’t mad. I’m sure they’re happy you’re alive. Most parents are willing to give everything for their kid, including their live.” Zei hij zachtjes waardoor Avery haar hoofd lichtjes schudde, dat was niet wat haar ouders haar vertelde in de droom. Ze wilde haar dood hebben, dat was duidelijk, en zelf wilde ze dat ook. Het liefst had ze al lang een einde gemaakt aan haar lijden want nu werd het alleen maar moeilijker. Raven maakte het moeilijker, al veranderde dat nog niet het feit dat ze het wel wilde. Wanneer hij indirect vertelde dat hij van haar hield zei ze hetzelfde al terug voordat ze er erg in had, zonder er over na gedacht te hebben. Ze kwamen gewoon heel plotseling haar mond uitgerold en al snel had ze er spijt van dat ze het gezegd had. Die bevestiging maakte alles alleen maar moeilijker, voor hem en ook voor haar. Snel vertelde ze hem dat ze het niet kon, twee keer zelfs, om het nog een beetje duidelijker te maken. Ze was hierbij ook meteen op gaan staan en naar haar bed toe gelopen om erop te zitten. Haar blik gleed naar haar eigen schoot en zachtjes vroeg ze hem of hij bij haar wilde blijven, hij hoefde niet haar droom in te gaan. “Of course.” Zei hij nu terwijl hij ook overeind kwam en liep naar haar bed toe. Ze keek hem weer in de ogen aan met een wat intense blik in haar ogen en een zacht glimlachje. Hij beantwoorde haar glimlach met ook een glimlach en kwam naast haar zitten. Zachtjes streek hij eventjes met zijn vingers over haar wang en Avery haalde eventjes diep adem terwijl ze haar ogen voor kort sloot. Ze wist voor een paar seconden de wirwar van gedachten in haar hoofd uit te schakelen en gewoon eventjes van de aanraking te genieten. Toch bleef het gevoel er dat ze het moest onderdrukken, dat ze zichzelf ertegen moest verzetten. “I’m not sure I can’t do it either.” Fluisterde hij en eventjes knikte ze zachtjes. Nog een keer haalde ze diep adem en keek ze hem weer aan in de ogen. Ergens wilde ze zo graag zichzelf helemaal aan hem geven maar ze kon het niet. Hij ging op zijn rug liggen en kalm volgde Avery zijn beweging. Zachtjes streek hij over haar rug heen en je kon zien aan haar dat ze het echt moeilijk had om zichzelf in te houden, dat er een grote tweestrijd in haar hoofd plaats vond. De ene kant wilde van hem houden terwijl ze andere kant haar waarschuwde het niet te doen. Ze konden het ook niet. Ze kon het niet. “Come, you’ve to go to sleep.” Zei hij nu zachtjes en Avery ging ook liggen waarbij ze weer onder de dekens kroop. Zwijgend ging ze naast hem liggen en legde ze zichzelf ook een beetje tegen hem aan, al was het eigenlijk sowieso al onmogelijk om dat niet te doen. Zachtjes sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd op haar eigen hand neer terwijl ze zichzelf op haar zij neerlegde...
