Let me love you like a friend &Grace

Sinds de nogal vreemde gebeurtenis in de kamer van Charlie met de stemmen en dat Grace haar controle over haar emoties bijna verloren had hield ze zich gedeisd in haar kamer. Ze had geen zin om haar kamer uit de komen en ze had zelfs ook een dag school geskipt om maar in haar kamer te mogen blijven. Eerlijk gezegd snapte Grace echt helemaal niets meer van zichzelf en waarom ze ineens geraakt werd door verschillende dingen, eerst de spin die ze zelf met haar eigen hand had vermoord en haar spin - Esfir - die ze bijna opgegeten had, daarnaar Maurim en vervolgens dat hele gedoe met de stemmen. Nog nooit hadden dingen haar zo kunnen raken als deze dingen en ze kwamen allemaal zo snel achter elkaar aan, het ging veel te vlug en Grace kreeg het gevoel dat ze het niet meer bij kon houden. Daarom sloot ze zich eventjes af van de wereld, om weer bij te komen van alles en weer met gezond verstand terug de wereld in te stappen. Ze had tijd nodig om dit te verwerken.

Stiekem dacht Grace er zelfs over na om misschien haar excuses aan te bieden, aan alle mutanten die ze misschien pijn gedaan had hier op het eiland, en iedereen gewoon met rust te laten, gewoon geen aandacht meer te geven omdat ze wist dat het nutteloos zou zijn. Niet meer uitdagen, aanvallen of proberen mensen te verleiden/misleiden. Het ging niet werken en ze wist het, bovendien was Grace toch veel gelukkiger in haar eentje met haar spinnen die haar wel begrepen. Die snapte hoe Grace zich voelde en niet egoïstisch waren, altijd maar hun eigen behoefden voorop stelde. Grace vond dat de mensheid soms wel dingen mocht leren van deze diertjes al gokte ze dat dat nooit zou gebeuren, hoe hard ze ook zou proberen. Ze ging het ook niet meer proberen net zoals ze niet meer ging proberen mensen te overtuigen van de schoonheid die de beestjes met zich mee droegen, na al die jaren was Maurim de enige geweest die zich ervoor had opengesteld en dat was haar veel te weinig. Ze was wel heel blij dat er tenminste één iemand was, maar teleurgesteld in dat het maar één iemand was uit zo’n grote hoeveelheid.

Net op dat moment werd er ineens op haar deur geklopt en nogal verward staarde het blonde meisje naar de deur, niet helemaal begrijpend wie dat nu kon zijn. Rustig stond Grace op van haar bed en nam de alle tijd om naar de deur toe te lopen. Ze zweerde het, als dit Charlie was dan kreeg hij de deur gewoon weer recht in zijn gezicht gesmeten, hem hoefde ze echt al helemaal niet meer te zien. Niet nadat ze zichzelf van haar kwetsbare kant had laten zien en nog steeds was Grace emotioneel niet helemaal stabiel dus dat zou een dikke vette nee worden als hij wilde praten, of wat hij ook maar van haar wilde. Misschien was het ook wel Jean of een andere leraar om te vragen waar ze bleef in de lessen, maar ook dan zou ze gewoon de deur weer dichtklappen. Nou ja, ze liet het er maar op dat de deur in iedereens gezicht zou smijten op het moment. Ze drukte de deurklink naar beneden en trok de deur een klein beetje open om te zien wie er op haar deur had staan kloppen. Met een chagrijnige kop keek ze door de kier al klaarde haar gezicht ook meteen weer een beetje op wanneer ze zag dat Maurim was.

Wat verbaast keek ze hem aan terwijl ze de deur verder opende en wanneer Esfir door middel van Grace haar gedachten er ook achter kwam dat Maurim voor de deur stond kroop ze meteen omhoog. Zij had ergens in de het wollen geval dat Grace over haar schouders droeg een plekje gevonden om te slapen maar werd meteen wakker bij dit nieuwtje. Ze ging weer op de schouder van Grace zitten en weer voelde Grace hoe het hartje van de spin gevuld werd met vreugde. Zelf kwam er ook een klein glimlachje op haar gezicht. Eerlijk gezegd had ze Maurim niet echt verwacht, zeker niet op deze dag gezien ze wel verwacht had dat hij het misschien druk zou hebben met een hele hoop meisjes of andere vrienden. Hij was namelijk een hele lieve jongen dus meisjes zouden vast wel graag voor zijn voeten willen vallen en Grace gunde hem ook het beste van de hele wereld. ”Hee, heb jij het niet druk met?.. Je weet wel, Valentijns dag enzo.” Vroeg ze nu aan hem met een vriendelijke glimlach..

Grace snapte echt helemaal niets meer van haar leven, wat ze wilde en hoe ze zich voelde of moest voelen. Nou ja, eigenlijk was het enige wat ze echt wilde was dan mensen haar vrienden leerden te respecteren, het enigste wat ze had gewild vanaf het moment dat de kinderen bij haar op de basisschool en haar eigen moeder zichzelf tegen haar vrienden keerden en haar een creep begonnen te noemen tot nu. Ze had nooit iets anders gewild dan dat kleine beetje respect omdat Grace vond, nee wist, dat ze het bedienden. Maar Grace wist dat het nooit ging gebeuren, ze was al wel heel blij dat tenminste Maurim respect had getoonde, hij was de reden waardoor Esfir nu een naam had, iets waar ze niet niet trotser op kon zijn. En nou ja, misschien moest ze zich maar gewoon neerleggen bij het feit dat het alleen maar Maurim zou blijven. Gewoon blij zijn met wat ze had. Haar spinnen en Maurim als een vriend.

Grace stelde wel geen hoge eisen aan hun vriendschap, ze vond het prima dat hij misschien ook andere dingen te doen had die belangrijker waren. Ze zat dan ook niet echt op hem te wachten tot hij weer contact zou zoeken met haar ofzo, Grace was heel geduldig en begreep dit soort dingen wel. Hij had waarschijnlijk genoeg andere dingen te doen en andere vrienden dus dan ging Grace niet de ongeduldige tante uithangen of op een een of andere reden moeilijk doen.Wel verbaasde het haar gewoon dat hij hier stond op deze dag die voor iedereen altijd leek zo belangrijk te zijn, behalve voor haar dan natuurlijk of andere die op hun eigen manier een creep werden gevonden, Charlie waarschijnlijk ook niet. Die was zo chagrijnig dat Grace niet eens dacht dat hij überhaupt uit vreugde zou kunnen lachen, wat misschien best zielig was eigenlijk.

Esfir had het meteen opgemerkt dat Maurim voor de deur stond waardoor ze meteen omhoog gekropen was en op haar schouder was gaan zitten. Ze hield natuurlijk ook altijd Grace haar gedachten in de gaten gezien ze zelf moeilijk dat soort dingen kon weten als ze weer eens in Grace haar kleren lag te slapen. Ze sliep tegenwoordig ook nergens anders meer. "Waarom denk je dat ik hier ben?" Grinnikte hij nadat Grace hem vroeg waarom hij hier was op Valentijnsdag. Kort trok Grace haar wenkbrauw wat verward op, niet helemaal begrijpend wat hij hier nu mee bedoelde, for real. Het klonk best wel fout namelijk maar dat leek hij ook al snel wel door te hebben. "Okay, dat ging even te snel" Zei hij vervolgens met een beetje een geschrokken gezicht waardoor Grace zachtjes eventjes haar mondhoeken optrok om te laten weten dat ze het begreep. Ze moest zelfs eventjes kort lachen, wow. ”Maakt niet uit.” Zei ze nog zachtjes terug. "Ik ben hier om te vragen of jij en Esfir zin hadden om misschien met me mee te gaan naar de lounge?" Zei hij vervolgens aarzelend. Zachtjes werd de glimlach op haar gezicht groter maar het was ook wet te zien dat ze nog aan het nadenken was. Hij had het over de Valentijns Lounge toch? Het was niet echt iets voor haar om naar zoiets te gaan. Grace was tenslotte de insecten liefhebber, een freak en die hoorde daar niet thuis. Ze kende haar plek en dat was niet tussen liefhebbende koppels op Valentijnsdag, ver weg van.

"Geen verplichting natuurlijk, maar ik zou het fijn vinden als je mee ging, anders zit jij ook maar hier en ben ik daar ook maar helemaal op m'n eentje en euhm.. Snap je?" Zei hij daarna terwijl hij even met zijn hand door zijn haren heen ging. Esfir was eigenlijk al vanaf het moment dat hij het voor had gesteld helemaal enthousiast geweest en die wilde zeker mee met hem naar die Valentijns Lounge, het was alleen nog Grace die overgehaald moest worden. Toe nou Grace! Ga met hem mee, het word vast heel leuk ondanks dat je niet van Valentijnsdag houd, het is toch ook geen date dus waarom zou je niet meegaan? Je kan hem toch geen ‘nee’ zeggen? Vertelde Esfir haar met heel veel hoop haar te kunnen overtuigen. Zachtjes knikte ze nu met een zuchtje van overgave. ”Oke dan, ik ga wel mee.” Zei ze nu en meteen begon Esfir wat rondjes om haar nek heen te rennen van blijdschap, iets wat heel erg kietelde, zelfs voor Grace. ”Ohh Esfir, stop that.” Zei ze nu grinnikend en meteen stopte de spin en zakte ze door haar pootjes heen in een soort omhelzing voor haar. Ze trok eventjes haar wollen trui ding wat verder dicht en stapte door de deur naar buiten toe waarnaar ze hem dicht deed. Esfir liep meteen van haar ene schouder naar haar andere toe omdat die dichter bij Maurim was en keek hem vriendelijk aan met haar acht ogen. Ze ging eventjes op haar teentjes staan en liet Grace weten dat ze ging springen. ”Niet schrikken, ze gaat naar je toe springen.” Zei Grace eventjes om hem te waarschuwen omdat ze begreep dat het misschien een beetje eng kon zijn wanneer ze ineens naar hem toe zou springen en hij wel eens heel erg kon schrikken. Ze ging nog even terug om een aanloopje te nemen, wolfspinnen waren namelijk wel goed in springen maar nog net niet zo goed als hun familie de springspin. Nadat ze het aanloopje had genomen sprong ze van Grace haar schouder naar die van Maurim toe en zachtjes moest Grace even lachen om de actie van de spin. Esfir was echt wel een beetje geobsedeerd geworden met hem, dat had ze echt nog nooit gezien bij geen enkele spin. Al wist ze natuurlijk wel dat Esfir anders was en altijd al zocht naar contact met mensen, meer dan andere die het gewoon alleen bij Grace hielden omdat zij hun soort godin was..

Ze moest alleen maar dat kleine stapje nemen, dat kleine ministapje om over de voordeur heen gaan en naar de Valentijns Lounge te gaan met Maurim. Toegeven aan het feit dat ze wel wilde, want ze wilde best wel mee, diep in haar wilde ze niet liever zelfs. Dat wist ze alleen nog niet van zichzelf, omdat ze altijd vond dat Valentijnsdag niets voor haar was, en dat was het waarschijnlijk nog steeds niet als je uitging van relaties en shit, klef gedoe enzo. Maar het was wel oke om vriendschappelijke reden mee te gaan met Maurim, waarvan ze ook wel zeker was dat hij het vriendschappelijk bedoelde. Ze hoopte het maar, want anders moest ze hem gaan uitleggen dat ze niet echt iets van een relatie of iets in die richting wilde. Ze wilde zijn hart niet breken, maar dat hoefde waarschijnlijk ook wel gewoon niet dus ze moest er ook maar niet over nadenken. Besides, was er ooit iemand die verliefd kon worden op haar? Pff nee, daarom. Dat was dus niet echt een probleem voor haar, nam ze aan.

Insecten kwamen bij Grace nog altijd op de eerste plek en iedereen moest daar maar gewoon mee dealen, ze ging nooit een mens boven haar insecten kiezen, zelfs niet Maurim als hij dat van haar zou vragen. Al zou hij dat vast nooit aan haar vragen, hij leek het wel te respecteren en bovendien haar spin wel te mogen. Beter ook, want het was toevallig wel die spin die wist Grace uiteindelijk over te halen om met hem mee te gaan. Dat kwam natuurlijk ook doordat ze spin hem heel erg mocht, doordat ze het leuk vond dat een mens - behalve Grace met haar mutatie - haar aandacht had gegeven, en zelfs een naam. Wist Maurim wel niet hoe freaked Esfir was over het feit dat hij haar een naam had geven? Djezes, de spin werd gewoon hartstikke boos wanneer een van haar spinnenvrienden of Grace het durfde om haar niet bij haar naam te roepen. Het liefst wilde ze dat iedereen haar aansprak bij de naam Esfir, de hele tijd, bij elke mogelijkheid. Echt, er was een reden waarom Grace spinnen geen namen gaf en zeker geen spinnen zoals Esfir.

Maurim keek haar met een vrolijke glimlach aan wanneer Grace zich over de drempel zette en vertelde dat ze wel mee ging naar de Valentijns Lounge. "Dit gaat beter dan verwacht" Zei hij plagend tegen haar en Grace keek hem eventjes quasi boos aan met een zucht, al was er al snel weer een vrolijke glimlach op haar gezicht te vinden. ”Je hebt het aan deze hier te danken.” Zei ze terwijl ze kort naar het spinnetje knikte die op haar andere schouder was gaan zitten. Hij leek dit ook te zien dat ze ineens van achter haar nek aan kwam schieten om op haar andere schouder te gaan zitten en grijnsde zelfs eventjes naar de spin. Al snel merkte Grace ook dat de spin van plan was om over te springen naar Maurim’s schouder waardoor Grace dacht dat het wel slim om dat eventjes te melden. Want ja, als je niet gewend was aan spinnen en hun acties niet van te voren kon weten door de communicatie die je met ze had, dan kon Grace het zich goed voorstellen dat hij heel erg kon schrikken. Ze kon namelijk ook prima niet bang zijn voor spinnen maar wanneer ze eenmaal zo onverwacht op je af kwamen springen je nog een hoedje schrikken.

Al snel begon ze een klein aanloopje te nemen en sprong ze heel smooth van de ene schouder naar de andere en lachend keek Grace de spin na die nu op de schouder van Maurim zat. Hij gaf de spin weer heel voorzichtig een aaitje over haar lichaam zoals hij dat ook in het ziekenhuis had gedaan. Tevreden zakte het spinnetje door haar poten heen en ging ze op haar buik liggen terwijl Grace kon voelen hoe blij de spin zich voelde. Ze kon het allemaal voelen en opnieuw deed het iets met haar hart, het gevoel dat ze spin zo blij kon worden om iets wat een mens kon doen. Om voor een keer niet als een eng en creepy diertje behandeld te worden, niet gezien te worden als een soort ongedierte. Dit gevoel had Grace ook altijd en het feit dat de spin zich zo happy voelde over dit, maakte ook dat Grace zichzelf heel goed voelde. "Kun je haar vragen om zich ergens te verstoppen straks, in mijn kap ofzo? Ik wil niet dat iemand haar misschien per ongeluk nou ja.." Zei hij nu waarbij hij zijn zin niet afmaakte, het leek zelfs alsof hij daar moeite mee had. Het feit dat hij zich daar zorgen om maakte ontroerde haar diep van binnen heel erg, maar stoere harde Grace liet daar natuurlijk niets van merken. Of nou ja, niet al te veel dan. Het was toch wel een beetje in haar ogen te lezen, een heel klein beetje dan. Ze knikte eventjes zwijgend waarnaar ze Esfir vertelde om zichzelf ergens te verstoppen. De spin begreep het direct en had het eigenlijk al wel meegekregen, gezien ze het gesprek kon volgen door gewoon Grace haar gedachten te lezen. Daardoor kon ze ook voelen dat het Grace raakte, waardoor de spin door middel van hun communicatie Grace ook soort van probeerde te troosten. Niet dat het nodig was, want Grace voelde zich prima, meer dan prima juist. Ze zocht al snel ook zijn kap op om zichzelf erin te verstoppen. "Een wolfspin op een wolfjongen, hoe cool is dat?" Vroeg Maurim uiteindelijk en met een vrolijke grijns keek ze hem terug aan. Ze knikte goedkeurend naar hem. ”Echt perfect! Jullie zijn een goed team.” Zei ze lachend terug. Jep, de wolfspin en de wolfsjongen, het kon eigenlijk niet beter. ”You know, Ik kan mezelf ook transformeren tot een spin of een ander insect..” Zei ze vervolgens met een vrolijke glimlach. Wow oke, random Grace die begon met praten over dit soort dingen, dat kwam ook niet vaak voor. Zeker niet dat ze zelf erover begon ofzo. ”Alleen heeft het wel nogal wat gevolgen en is het niet zo heel erg makkelijk, maar ik kan het wel” Zei ze er nog achteraan..

Esfir was ook echt een vreemde spin soms, Grace kon zich soms nog echt verbazen hoe verschillend ze konden zijn in karakter, natuurlijk wel alleen wanneer ze in de betovering van haar mutatie vielen. Zonder haar mutatie waren het alsnog wel beestjes zonder een echt karakter, wel had je een paar persoonlijkheden, ook onder de andere insecten. Dit werd alleen verbreed doordat Grace haar mutatie hun een ander doel gaf. Het ging niet alleen meer om overleven en voorplanting, dan hadden ze ineens een godin om te aanbidden, waar ze werkelijk alles voor wilde doen. Al zag Grace haar insecten niet echt als haar slaven of wat dan ook, het waren gewoon haar vrienden die ook voor haar door het vuur zouden gaan net zoals zij dat voor hun zou doen. "Dan sta ik bij die daar in het krijt" Zei Maurim nadat hij even opvallend de spin een knipoog gaf, die natuurlijk weer helemaal happy werd. Ze werd echt helemaal vrolijk van aandacht van mensen omdat ze wist dat het moeilijk te krijgen was, het was eigenlijk ook nooit te krijgen. Grace was de eerste die haar aandacht gaf maar dat was logisch door har mutatie, andere mensen was nog altijd iets bijzonders, en dat wist Esfir ook net zoals alle andere spinnen en insecten. Grace glimlachte vrolijk naar hem wanneer Esfir ook besloot om op zijn schouder te gaan zitten. Stiekem wist hij haar ook weer in het hart te raken door te vragen of ze Esfir wilde vragen zich te verstoppen, zodat niemand die misschien de spin mocht zien en denken dat het daar per ongeluk zat ofzo haar dood kon slaan. Mensen kon namelijk soms zo denken, vooral omdat het ook moeilijk te begrijpen was dat mensen bevriend konden zijn. Grace had het al vaak genoeg mogen meemaken, daardoor verstopte ze haar spinnen ook altijd in haar kleren zodat dit soort dingen niet meer konden gebeuren.

Ze waren wel echt een perfect team hoor, zoals hij ook als zei, de wolfsjongen en de wolfspin. Al wist eerlijk gezegd Grace niet of dat ‘wolfsjongen’ nog een verdere betekenis had, maar ze gokte er maar op van wel anders zou hij het wel niet zeggen. Ze wist dat hij in een vos kon veranderen en dat maakte hun allebei een soort shapeshifter, en misschien had hij ook wel meerdere vormen? Net zoals dat Grace kon veranderen in bijna alle insecten. En op dat moment begon Grace ineens over die mutatie van haar te praten, over dat zij ook in insecten kon veranderen. Heel random, en zeker voor Grace die normaal nooit onderwerpen - zeker niet deze - naar boven bracht. Ze was goed in het dissen en reacties geven op andere maar zelf begon Grace zelden gesprekken, en sneed ze al helemaal geen gespreksonderwerpen aan. "Dus je bent ook een soort shapeshifter? Dat is zo cool. Je zag mijn vossenvorm al in het ziekenhuis, maar ik kan alles wat tot de hondenfamilie behoort. Dus wolven, honden, vossen, en nog wat dingen die blaffen en grommen" Zei hij vervolgens met een glimlach waarbij hij haar blik ook weer opzocht. Grace keek hem ook weer aan en knikte zachtjes. En kijk, daar had je het al, hij kon ook in een wolf veranderen. Zoals ze ergens al verwacht had vlak nadat hij die opmerking had gemaakt. Ze keek hem vrolijk aan met een glimlach op haar gezichtje. ”Dat is echt zo stoer, wolven zijn ook echt hele mooie dieren, en vandaar wolfsjongen, right?” Zei ze nu met een vleugje enthousiasme in haar stem die daar normaal nooit zat.

"Dus je kan elk insect zijn? Heb je ooit al een keer gevlogen? Want dat lijkt me echt cool, een beetje rondvliegen, dan wat chillen op een blad" Vroeg hij vervolgens waarnaar Grace haar hoofd eventjes lichtjes schudde. ”Nee ik kan niet in elk insect veranderen, eigenlijk meer het.. Ongedierte, gedeelte, de enge insecten.. Vlinders en lieveheersbeestjes bijvoorbeeld niet. Maar ik heb al wel eens gevlogen door te veranderen in een Mot.” Legde ze uit waarbij alleen bij de laatste zin er een glimlach op haar gezicht te zien was. ”Het is heel erg cool, dat wel, ondanks dat ik het niet al te vaak kan doen.” Zei ze vrolijk er nog achteraan. "Of wat insecten ook mogen doen in hun vrije tijd. Geven insecten ooit feestjes? Voor verjaardagen ofzo? Of als iemand verhuist? Of verhuizen insecten niet?" Vroeg hij vervolgens ook nog en eventjes moest Grace lachen. "Of hebben ze ook feestdagen zoals wij? God, waarom weet ik zo weinig" Vervolgde hij nog met een verdrietig gezichtje. Lachend schudde Grace eventjes haar hoofd. ”Nee, ze doen eigenlijk niet zo veel anders dan zien te overleven in onze wereld, geen feestjes en geen verjaardagen sinds de meeste spinnen hun eerste verjaardag niet mee zullen maken en ze niet weten hoeveel dagen een jaar heeft.” Legde ze uit. ”Maar dat ik wel op de spinnen in mijn buurt na, en Esfir natuurlijk. Dat komt alleen doordat ze in mijn gedachten kunnen kijken en daardoor ontwikkelen ze zelfs ook bepaalde gedachten. Nog steeds wel geen feestjes maar het is wel leuker zo, en ik zou misschien wel wat voor ze kunnen regelen als iets van een feestje. Dat kan ik wel doen.” Zei ze vervolgens met een grote glimlach, jep dat zou ze wel kunnen doen. Een feestje geven voor de insecten, ze leren hoe je moet feesten. ”Verhuizen doen sommigen wel, wanneer ze een betere plek kunnen vinden die meer voedsel oplevert zullen ze zeker verhuizen.” Zei ze nog om op het verhuizen terug te komen.

Nu merkte Grace ook pas dat ze er al waren aangekomen, bij de Cafetaria en daarbij ook ergens de Valentijns Lounge. Ze keek even kort om haar heen naar de andere mensen en de sfeer die er rondhing was niet echt iets wat Grace een fijne sfeer kon noemen, maar dat kwam omdat ze zichzelf er altijd tegen had afgezet. Ze moest daar gewoon overheen zien te komen, het was vast wel leuk. Zolang ze maar niet verplicht met andere mensen hoefde te praten waarvan ze toch al wist dat ze stom waren vond ze het prima, ze praatte wel gewoon met Maurim en dan was het goed. "Wow, we zijn er al" Merkte Maurim op met een grijnsje waarna hij haar wat geruststellend aankeek. Grace knikte eventjes nog wat onzeker over wat ze ervan moest vinden. Maar oke, ze stelde zich ervoor open en dat was al heel wat. Misschien konden haar gedachten hierover nog wel veranderd worden, wie wist? "Als je je nog wil bedenken, dan is dit het moment" Zei hij en stopte een paar meter voor de deur om haar vragend aan te kijken. Oke Grace, je kan het, kom op. Esfir kroop ook weer terug Grace haar gedachten in wanneer ze zag dat Grace er nog steeds een beetje onzeker uitzag. Maar ook zij wist wel dat Grace zichzelf best wel open stelde voor dit alles, ze liet het alleen nog niet zien. ”No way, Ik ben al tot hier gekomen en ik ga nu niet meer terug.” Zei ze nu met een vrolijke grijns op haar gezicht terwijl ze zelf uit eigen beweging verder liep naar binnen. Deze was ook bedoeld om Maurim op te vrolijk en te laten zien dat ze eigenlijk best wel wilde. Binnen zag ze al meteen een meisje staan die ze herkende, Lorise. Shit, die kon ze misschien maar beter vermijden voordat ze haar plan om Grace aan Charlie te koppelen met haar mutatie nog niet uit haar hoofd gezet had, en ze wilde Maurim nu niet hier achterlaten omdat dit meisje besloot om dat ene te gaan doen. Ze ging toch zeker Maurim al helemaal niet alleen laten voor Charlie, tss echt niet..

Grace wist eigenlijk vrij weinig over haar andere mutatie omdat ze het vrijwel nooit had gebruikt, heel soms alleen om uit benarde situaties te komen en zelfs dan zocht ze liever een andere uitweg. Grace wist heel goed dat het niet fijn zou voelen om in een klein insect te veranderen omdat ze de dagen daarna vooral erg veel last ervan zou krijgen. Of dat kwam doordat Grace haar mutatie nog niet goed genoeg kende of onder controle had wist ze niet, misschien zou het beter gaan als ze er meer in ging trainen. Dat was toch ook altijd zo in weerwolf film? De eerste transformaties waren heel erg pijnlijk enzo maar zodra hij eraan wende was het wel te doen. Misschien had zij hetzelfde, moest ze er nog aan wennen? Lukte het uiteindelijk haar wel goed om te veranderen in een spin zonder hier dagen ziek van te worden. Maar dat zou ze nog wel zien, nu was ze al blij met alleen de communicatie die ze met de dieren had.

Dat Maurim in al die hondachtigen kon veranderen was gewoon heel erg stoer, dat leek Grace ook nog wel een echt leuke mutatie. Om gewoon als een wolf door de bossen te kunnen struinen. "Ze noemen me soms K9, naar het feit dat ik de vorm van de canine familie kan aannemen, maar soms noemen ze me ook gewoon wolfyboy" Grinnikte hij en Grace keek hem een een vriendelijk glimlach aan. ”Wolfyboy, I like it!” Zei ze vrolijk terwijl ze gewoon naast hem bleef lopen, al had haar pas nu ook iets vrolijks gekregen. Waarom? Waarom was het nu ineens helemaal niet moeilijk om blij te zijn? Na al die jaren. "Ik wil het je best tonen, maar dan best niet binnen, want een wolf in een lounge vol breekbare dingen is niet het beste plan ooit" Grijnsde hij vervolgens vrolijk. Meteen knikte Grace en trok ze haar mondhoeken iets verder op. ”Ja, is goed. Ik zou het graag een keer willen zien.” Zei ze vrolik terug..

En toen begon Grace ook met het uitleggen van dingen over spinnen en feestjes, en verhuizen. Verhuizen werd genoeg gedaan, vaak konden ze ook niet anders omdat mensen het leuk vonden om spinnen hun webben kapot te maken, en dan moesten ze opnieuw beginnen. Maar natuurlijk waren spinnen wel slim genoeg om dan een ander plekje op te zoeken, niet elke spin ofcourse, sommigen bleven wel opnieuw en opnieuw hun web weven op een plek waar die toch weggehaald zou worden. Als ze die kans kregen dan en niet meteen ook al vermoord zouden worden. Feestjes, nee die hielden ze jammer genoeg niet maar met de hulp van Grace wel, dan leerde Grace het hun wel. "Het is echt geweldig dat je dat voor hen wilt doen" Zei hij glimlachend waardoor Grace hem weer aankeek met een glimlach die liet zien dat ze het heel erg van hem waardeerde, dat hij die dingen zei die hij zei. Grace vond het fijn om niet gelijk een creep gevonden te worden door iemand. ”Ofcourse, het zijn mijn beste vrienden, ik zou alles voor ze doen.” Zei ze nu zachtjes waarbij ze eventjes haar schouders ophaalde met een glimlachje. "Iedereen verdient wel een beetje geluk" Zei hij vervolgens nog en Grace knikte eventjes, en viel ze eventjes stil.

Nooit gedacht dat zij zich hier zou bevinden, in de Valentijns Lounge, maar het was een goed teken, right? Misschien kon het dan toch nog een klein beetje goed komen met Grace en haar hekel aan mensen. Zou ze het misschien toch mogelijk zijn voor Grace om wat socialer te worden, al zou het waarschijnlijk nog wel gewoon bij deze ene jongen blijven, voor nu dan. Tenzij er nog meer mutanten op het eiland waren die Grace al aardig kon beschouwen zoals Maurim. Helemaal voelde Grace zich wel niet thuis in deze kamer maar dat maakte niet zoveel uit, dat betekende niet dat Grace het niet naar haar zin kon hebben. "Ik vind dat we dit historische moment moeten vastleggen tho" Zei Maurim ineens en snel keek ze naar wat hij bedoelde, een oude photobooth, wow. Ze wist niet eens meer dat die dingen bestonden. Wel, blijkbaar dus wel. Hij pakte zonder te wachten haar hand en trok haar mee naar het ding. Niet dat Grace wilde protesteren.. Of misschien toch wel, een heel klein beetje maar dan. Daar had ze nu in ieder geval geen tijd meer voor en ze ging dus maar gewoon snel achter hem aan de photobooth in en ging naast hem zitten. Met een glimlach keek ze hem aan waarnaar ze eventjes naar het ding keek, ze had serieus geen idee hoe het werkte. Ze keek eventjes goed en dacht dat je wel gewoon op dat ene knopje moest drukken. ”Hoe werkt dit?” Vroeg ze terwijl ze met haar hand richting de knop ging en hier per ongeluk meteen al op drukte. Zachtjes kon je piepjes horen die aftelden, al begreep Grace hier natuurlijk niets van. Ze was nog nooit in zo’n ding geweest dus hoe moest ze dat weten? Ze schrok hierdoor een klein beetje van de eerste foto maar moest al snel heel erg lachen.

Als het kon zou Grace graag willen leren om het shiften makkelijker te laten gaan dan dat het nu ging, want dan zou ze serieus wel vaker in een spin of een mot veranderen, of een ander insect. Ze vond de beestjes helemaal geweldig en het waren allemaal dierbare vrienden van haar. Zelf zou ze graag in hun wereld willen leven ondanks dat ze wist dat het gevaarlijk was, om zo klein te zijn dat iedereen je zou kunnen pletten met een schoen of met een krant. Het was geen makkelijk leven die haar vrienden moesten lijden en het was niet voor niets dat haar vrienden vaak niet ouder werden dan een jaar, omdat ze gewoon grotendeels ook uitgemoord werden. Er waren jammer genoeg een hoop mensen die elke spin die ze tegen kwamen doodsloegen omdat ze ze eng vonden. Natuurlijk waren er ook genoeg mensen die de diertjes gewoon lieten maar die hadden dan ook nog steeds geen respect voor ze en wanneer ze er eens een keer een doodsloegen hadden ze er ook geen enkele moeite mee. Daarom haatte Grace mensen ook zo erg, ze waren zo egoïstisch als maar kon.

Maurim was anders? Want op de een of andere manier was hij erin geslaagd om door haar gemogen te worden, ten eerste al door interesse te hebben getoond voor een onderwerp dat voor Grace haar hele leven betekende en vervolgens ook nog door hoe hij omging met Esfir, de spin die nu door hem een naam had. Waarschijnlijk was het ook wel een beetje zijn onschuld waar Grace gewoon moeilijk bot of gemeen tegen kon doen, al was dat normaal vaak niet zo’n groot probleem geweest. Grace werd gewoon een beetje zwak ofzo, maar dat was aan de andere kant misschien ook wel niet zo’n heel groot probleem, ze zou er geen spijt van krijgen, hoopte ze. Maurim leek haar niet degene die haar pijn zou willen doen, die sowieso eigenlijk niemand pijn wilde doen, zelfs geen spin. Daar had Grace misschien toch wel respect voor en stiekem wilde ze dat ze op hem kon lijken. Wilde ze ook wel aardig doen tegen iedereen, maar dat ging gewoon niet zo goed met de haat die ze voelde. "Aye, dan kan ik je meenemen op een rondje over het eiland" Zei hij blij waardoor Grace hem ook een vrolijke grijns liet zien. Ze knikte even met een glimlachje op haar gezicht. Ja, dat leek haar wel een leuk idee. Gewoon een rustig rondje over het eiland, zonder andere mensen in de buurt en het was dan gewoon zo stoer dat hij in een wolf kon veranderen. Als zij misschien haar shiften onder controle kon krijgen zou ze ook mee kunnen als spin, en zichzelf dan in zijn vacht vast zetten zodat ze met hem mee kon reizen op zijn rug.

Bij de Valantijns Lounge aangekomen zag Maurim meteen een oude photobooth en had hij haar daarheen meegetrokken. Ze wilde eerst nog protesteren omdat het gewoon niet echt iets was voor haar om ‘lol’ te maken, al, was dat niet eigenlijk de reden waarom ze met hem mee was gegaan? Om juist datgene te doen was ze anders echt nooit zou doen? Lol maken dus. Dan moest ze ook niet zeuren, dan moest ze het maar gewoon proberen. Ze probeerde zichzelf gewoon te relaxen en alles over haar heen te laten komen en zichzelf er niet druk om te maken, over wat wel en niet kon. Dat had namelijk helemaal geen zin, zo kon je ook moeilijk ‘lol’ hebben. Dus ze liet zichzelf gewoon mee het apparaat in trekken en ging naast Maurim op het bankje zitten met een glimlach. Hierna keek ze meteen eventjes naar de knopjes en ze zag in haar ooghoek dat Maurim dit ook deed. Serieus, Grace snapte niet waarom er zoveel knopjes in dat ding zaten, hoe moest je dan weten op welke je moest drukken. Ze wilde weten of dan gewoon de grootste met de rode kleur de juiste knop was en dat bleek juist te zijn. Het was eigenlijk nog niet helemaal haar bedoeling geweest om er meteen op te drukken maar de knop was zeer gevoelig geweest. Kort klonk er een geluidje die Grace niet snapte tot er ineens een foto werd gemaakt, en de hier schrok ze lichtjes van waardoor ze ook in de lach schoot. Die eerste foto zou er vast wel weird uitzien, net zoals de tweede omdat ze zo in de lach was geschoten. Voordat de derde foto genomen kon worden pakte Maurim voorzichtig Esifr van zijn kap en zette deze op haar dichtstbijzijnde schouder, zodat zij er ook bij op zou komen. Iets wat de spin helemaal geweldig vond, dat kon Grace aanvoelen. Oke, nog even voor de laatste foto leuk poseren en klaar.

Wanneer alle foto’s genomen waren vielen ze uit de photobooth en nam Maurim de reeks foto’s uit het apparaat. Hij moest ook al lachen toen hij de foto’s zag dus wist Grace eigenlijk ook al wel dat die eerst er waarschijnlijk ontzettend grappig uit moest zien, zoals ze wel verwachtte. "Check deze, die is gewoon echt te grappig" Zei hij grinnikend terwijl hij haar het kaartje gaf en ja hoor, die eerste foto, die zag er echt gewoon perfect uit met die verbaasde koppies. Zachtjes begon ze te lachen om die eerste foto en bekeek ze ook de andere die er gewoon super leuk uitzagen, ook met Esfir. Die was ook helemaal happy bij het zien van de foto’s en moest ook lachen om de eerste. Ze kreeg ook nog een aaitje van Maurim waardoor ze haar geluk bijna niet op kon en werd ze ook door hem weer in zijn kap gezeten waar niemand haar zou kunnen zien. ”Ze zijn echt super leuk en dat vind Esfir ook.” Zei Grace met een glimlach waarbij ze hem weer aankeek. Ze kon nog steeds goed voelen dat de spin de dag van haar leven had hier, en ze was echt helemaal tevreden met het zitten in zijn kap terwijl ze over alles heen kon kijken. Maar vooral omdat ze er gewoon bij was. Ze vond het fijn om ergens van deel uit te kunnen maken, want ondanks dat ze wel niet met Maurim kon praten - maar dit deels ook wel kon doordat ze Grace haar gedachten kon lezen en zo wist wat hij allemaal zei, al kon ze niet echt iets in woorden terug zeggen - voelde ze wel dat ze er echt bij hoorde. Maurim die leunde nu even tegen de zijkant van de booth aan en keek door de kier van het gordijntje heen. "Van al dat lachen krijg ik wel honger" Zei hij nu en Grace krulde haar mondhoeken zachtjes op, ze was het daar eigenlijk wel mee eens. Al gaf Grace eigenlijk nooit toe aan honger of dat soort dingen, het was daarom ook zo dat ze echt veel te dun was. Ze vond niet veel dingen lekker, al kwam dat voor het grootste gedeelte doordat het gemaakt was door mensen, en ja zo diep ging haar haat dus. Eigenlijk at het meisje veel te weinig, vaak gewoon net genoeg om overeind te kunnen blijven staan maar meer niet. Ze knikte zachtjes eventjes en trok het gordijntje opzij om de photobooth uit te kunnen stappen. Meteen liep ze naar de tafel met eten toe terwijl ze Maurim in de gaten bleef houden, of hij wel volgde. Want ze wilde hier echt niet verdwalen in de Valentijns Lounge en hem kwijt raken, niet dat ze de weg niet wist maar uhh.. Ja, mensen. Ze liet haar ogen even gaan over het vele ‘lekkere’ eten al had Grace eerlijk gezegd nog helemaal niets ervan ooit gehad. Datgene wat Grace at was meestal simpel en ze kocht eigenlijk nooit lekkere zoete dingen. Chips was het enige wat ze soms als snack at, en voor de rest was het meer brood of andere simpele dingen. Ja, ze was geen makkelijke eter en dat was ze ook nooit geweest. ”To be honest, heb ik hiervan nog helemaal nooit iets gehad..” Zei ze eventjes om hem vervolgens grijnzend aan te kijken. Misschien wist hij wel wat het lekkerste was? Dan ging ze dat maar gewoon een keer proberen ofzo..