Baby, you're the greatest to me, no matter what [&Céline<3]

Ohgosh.. ze voelde zich zo zwaar zenuwachtig. Zo enorm zenuwachtig. Waarom had ze dit ook maar in haar hoofd gevoeld? Wie was zij om dit te doen? Ze kon het niet. Ze was te bang. Iedereen zou haar raar aankijken. Zelfs Damian zou vast denken waarom ze zo'n imbeciel was. Van de zenuwen voelde ze zichzelf bleek worden, zeker wanneer ze de muziek in de ruimte hoorde voordat ze die ook maar betreden had. Samen met Damian was ze wat later gekomen na nog een laatste oefening, maar het kreeg haar echter echt niet kalmer. Ze had het gevoel dat ze hier zwaar in ging falen. Vlak voordat ze de ruimte in zouden lopen hield ze halt en voelde ze hoe Damian tegen haar op botste met het ding in zijn handen. ''Sorry..'' stamelde ze na een paar seconden, zelfs in dat kleine woordje was al te horen hoe zenuwachtig ze was en ze bleef zo staan; verstijfd van angst. Ze kon het niet. Ze kon het echt niet. Ze zou zo hard gaan falen. En op dat moment voelde ze een hand op haar schouder, waarvan ze wist dat die van Damian was en hij liet haar omdraaien. Ze keek meteen weg, verschuilde zich achter de prachtige krullen die Jean bij haar gemaakt had. Zo golvend en glad en mooi, in tegendeel tot haar wilde en slagen-achtige haar waar geen draai aan te beginnen was. Damian had zijn wijsvinger onder haar kin gelegd, delicaat maar forcerend genoeg om haar in zijn ogen aan te kijken. ''Ik kan het niet, Damian, ik kan het niet..'' vervolgde ze en haar Zuid-Westerse accent stem sloeg over, bij die paar woorden alleen al. Een brok stokte in haar keel en ze kon het niet wegslikken, haar handen begonnen te klam te worden en ze waren nog niet eens in de lounge waar ze naar op weg waren. Haar ogen vielen kort op een paar leerlingen die hen voorbij liepen om de deur naar de lounge open te trekken waardoor het geluid harder werd en vervolgens weer zachter omdat de deur terug dichtgevallen was en dat was het moment waarna Damian haar de moed insprak. ''Je hebt zelf gehoord dat ik dat.. dat ene niet kan.. het is afschuwelijk, Damian, ik vertel het je.'' Hij schudde zijn hoofd en gaf een korte zucht. Zo moest ze niet denken. Dat waren zijn woorden. Eleanor had geen tijd om hem antwoord te geven, hij liep langs haar heen en hield de deur voor haar open. Nu.. Nu moest ze wel. Er was geen weg terug. Ook al kon ze nu eigenlijk nog makkelijker weg rennen dan ze net kon want Damian liep simpelweg niet meer achter haar. Maar nee, dat zou echt heel erg laf van haar zijn en ze had zelf gezworen dat ze dit zo graag wou doen. Ze nam nog eens advies aan wat Jean haar verteld had; adem vier seconden in en acht seconden uit. Herhaal dat een aantal keer en dat haalt je zenuwen al veel meer weg. Het was waar, nadat ze dat een paar keer gedaan had voelde ze zich een heel klein stukje beter. Goed genoeg in ieder geval om voor Damian de lounge in te gaan en meteen overwelmd te worden door al het rood en roze en bovendien hoe dicht ze meteen al bij het podium stonden.

Veel te snel voor haar gevoel was Damian van haar weggegaan, eigenlijk nadat hij de deur achter zich had laten dichtvallen zonder enkel geluid was hij na een minuut voor haar het podium op gegaan en had ze geen kans meer om hem terug te roepen. Zijn gespierde arm was net buiten haar reik en ze ging zichzelf niet belachelijk maken door achter hem aan te gaan en hem half voor het zicht van alle leerlingen terug te trekken en een potje te gaan huilen. Want zo voelde ze zich op het moment wel. De zenuwen trokken zwaar door haar lichaam en ze voelde zich niet alleen misselijk meer, maar nu dus ook echt het gevoel om hier op de grond te gaan zitten en te gaan zitten huilen. En de tweede hand verscheen op haar schouder en draaide haar hoofd om om vervolgens Jean recht in haar ogen aan te kijken. 'Je kan het, oké? Ik geloof in je, iedereen gelooft in je. Damian heeft je uitstekend geholpen en hij heeft de volste vertrouwen in je, ik weet het. Hij toont het misschien niet op z'n allerbest, maar ik weet het.' Vertelde ze haar bij haar oor, aangezien de luide muziek haar stem anders zou overstemmen. En ze knipoogde als teken dat ze natuurlijk gedachten kon lezen en die van Eleanor ook en ze knikte wat onzeker als reactie. Het was onmogelijk voor haar om woorden te verzinnen die Jean op dit moment alle zekerheid konden geven.
Ze had zich inmiddels terug omgedraaid nadat ze nog een zacht schouderklopje van Jean gekregen had en meteen de kou terug voelde keren op haar blote schouder en keek hoe alle leerlingen zich naar Damian hadden gekeerd. Niet alleen omdat hij inmiddels bij de microfoon was en de muziek zachter tot helemaal uit had weten te krijgen maar ook omdat hij eenmaal een akoestische gitaar om zijn middel had hangen. Iedereen verwachtte dat hij natuurlijk nu een lied ging zingen, iets wat hij als de beste kon als muziekdocent.

'Hi guys, ik hoop dat jullie het naar je zin hebben hier zo, maar ik wil even de muziek onder breken voor een goede vriendin van me.'

Het was niet hem die een optreden ging geven met zijn gitaar. Maar zij. En ze voelde haar ademhaling terug uit ritme gaan wanneer hij haar naam aankondigde en ze automatisch het trapje van het podium opliep om de gitaar van Damian te overhandigen. Hij glimlachte naar haar en ze probeerde een glimlach terug te geven, die maar amper lukte. Tenminste, zo leek het aan te voelen. Misschien had ze hem wel een glimlach teruggegeven die voldoende was. Ze wist het niet eens meer. Haar ogen gingen door de zaal heen wanneer ze haar gitaar goed en wel vast hield en ze keerde haar hoofd nog eens naar Damian die speciaal voor haar ook een krukje om op te zitten gefikst had. Trillerig maakte ze het zichzelf gemakkelijk op de kruk en Damian, de extra gentleman die hij was, verlaagde ook nog eens de microfoon voor haar en ze veegde snel een blonde krul vanuit haar gezicht vandaan wanneer hij het podium af liep. Ze keek terug de zaal in en merkte hoe het licht voor haar gedempt werd zodat zij meer in het spotlicht kwam te staan en de zaal voor haar minder zichtbaar werd. Ze schraapte haar keel in de microfoon en stamelde een voorzichtige 'hee,' die zacht vanuit haar mond gekomen was. Beschaamd draaide ze haar hoofd naar Damian die haar een uitdrukking gaf dat ze dit echt kon en er gewoon voor moest gaan. Hij had gelijk. Ze zat er nu al, wat kon er nu nog misgaan? ... Er kon nog zoveel misgaa- niet aan denken. Niet. Aan. Denken.

''Dit lied is voor een heel speciaal iemand.. de vrouw die me elke dag de moed geeft om op te staan en me elke dag weer de vlinders in m'n buik laat beleven. Ik heb geen woorden.. ik..''

Ze viel stil en liet haar blik naar de gitaar glijden, naar haar hand die de snaren begeleidde en vervolgens naar de hand die aan de knoppen zou draaien. Ze hadden vast technische namen maar daar ging het nu even niet om. Ze nam nog een laatste zachte adem voordat ze de eerste toon liet horen en toen plotseling, van die ene onzichtbare trillende geluidsgolf, alle moed kreeg die ze nodig had. En ze ging door. Meteen zette ze haar stem in bij de tweede toon die ze liet klinken nadat ze de eerste als test had gedraaid.

''For all those times you stood by me. For all the truth that you made me see. For all the joy you brought to my life. For all the wrong that you made right. For every dream you made come true. For all the love I found in you. I'll be forever thankful baby. You're the one who held me up. Never let me fall. You're the one who saw me through, through it all.''

Dit ging eigenlijk best goed, ze had geen idee waarom maar bij ieder woord die ze liet klinken door de microfoon ging haar zelfvertrouwen omhoog. Misschien omdat ze iedereens aandacht had. De goede aandacht. Er was niemand die het durfde om zijn mond te openen en haar uit te lachen. En het voelde zo goed, ondanks dat iedereen had gedacht dat Damian een nummer zou spelen.

''You were my strength when I was weak. You were my voice when I couldn't speak. You were my eyes when I couldn't see. You saw the best there was in me. Lifted me up when I couldn't reach. You gave me faith 'cuz you believed. I'm everything I am. Because you loved me.''

Haar Zuid-Westerse accent was zo hard te horen en hoewel ze er soms een hekel aan had vond ze het nu perfect. Het gaf haar die vertrouwen des te meer die ze hard nodig had. Ze had haar blik inmiddels terug naar een blinde plek over de zaal laten gaan en zelfs nu durfde ze al sommige leerlingen aan te kijken. En daar was het- een glimlach die haar lippen sierde door de songtekst door die ze alsof het natuurlijk was over haar lippen heen liet glijden.

''You gave me wings and made me fly. You touched my hand I could touch the sky. I lost my faith, you gave it back to me. You said no star was out of reach. You stood by me and I stood tall. I had your love I had it all. I'm grateful for each day you gave me. Maybe I don't know that much. But I know this much is true. I was blessed because I was loved by you.''

Het was allemaal waar. Elk woord dat ze sprak, het was allemaal precies hoe ze zich voelde over Céline. En geen enkel ander nummer maakte haar gevoelens perfecter. Ze wist elke precieze noot met haar akoestische gitaar en haar eigen stem te raken. Het voelde alsof ze nooit zenuwachtig was geweest. Al haar angst was allemaal in een hoekje gedrukt die er later waarschijnlijk pas weer uit zou komen kruipen.

''You were my strength when I was weak. You were my voice when I couldn't speak. You were my eyes when I couldn't see. You saw the best there was in me. Lifted me up when I couldn't reach. You gave me faith 'cuz you believed. I'm everything I am. Because you loved me.''

Nu ging het spannend voor haar worden. Nu zou er een uithaal komen die haar al fataal zou kunnen maken. Iedere keer had ze het gered met Damian, maar dit keer zou ze kunnen falen. Ze slikte snel en concentreerde zich toen op het ritme van haar eigen hart, wat haar vreemd genoeg plotseling heel kalm maakte en nog veel beheerster over haar eigen stem en gitaarwerk.

''You were always there for me. The tender wind that carried me. A light in the dark shining your love into my life. You've been my inspiration. Through the lies you were the truth.''

Daar kwam het.. de eerste uithaal..

''My world is a better place because of you.''

Oh gosh, oh gosh, het was gewoon perfect gegaan. Ze was trots op zichzelf en dat was zichtbaar. Ze had plezier in wat ze deed en een brede glimlach stond als expressie op haar gezicht. Maar nu kwam de tweede.. wat ze al die tijd niet gered had. Elke keer bij Damian's privé les had ze het niet gekund.

''You were my strength when I was weak. You were my voice when I couldn't speak. You were my eyes when I couldn't see. You saw the best there was in me. Lifted me up when I couldn't reach. You gave me faith 'cuz you believed. I'm everything I am. Because you loved me.''

Haar aandacht was door de hele zaal gegaan door het refrein. Het was nog altijd doodstil en ze kon zweren dat ze sommige leerlingen wat emotioneel had zien worden, maar dat kon ook komen omdat ze dit allemaal droomde en niks hiervan echt was.
Totdat ze Céline's blik wist te vangen en zich realiseerde dat dit allemaal echt was.

''Heeeeeeeee...''

En daar was de uithaal met haar ogen gesloten en alle beheersing die haar als een engel liet klinken die haarzelf zelfs tot in het diepste van haar hart kippenvel bezorgde.

Wel tien seconden lang hield ze die uithaal vol voordat ze nog een zinnetje van het refrein zong, enkel één daarvan omdat ze geen achtergrond zangeressen had.

''You saw the best there was in me.''

Nog eens maakte ze een uithaal, die ditmaal korter en dieper klonk met haar ogen open voordat ze de rest van het lied afmaakte.

''I'm everything I am. Because you loved me. Oooh.

I'm everything I am.

Because you loved me.''

Eleanor's ogen waren uiteindelijk gericht terug op Céline, nadat ze haar gevonden had in het grote publiek had ze haar na de uithaal niet meer losgelaten en ze speelde de laatste noten op haar gitaar voordat het terug doodstil werd. Eén, twee, zelfs drie keer sloeg haar hart een bonk en de zaal vervolgens oorverdovend klonk aan applaus en gejoel en gejuich. Dit was de druppel die haar emoties te ver schoten en ze van alle geluk begon te huilen en ze haar gezicht in één van haar handen begroef. Damian was degene die een hand op haar bovenarm legde en haar met alle steun liet opstaan en ze gaf een buiging nadat ze de gitaar trillend en al overhandigd had. Ze slikte met een brede glimlach van alle geluk en greep de microfoonpaal beet met beide handen, waarvan ze er één naar de microfoon zelf verplaatste. ''Dank jullie wel en ik wens jullie een hele fijne Valentijns avond!'' Sprak ze door het apparaat heen en kwam met trillende benen van het podium af. Ze kon het niet geloven. Ze had het echt gedaan, de droom was inmiddels realiteit geworden en ze kon het echt niet geloven.