Onderwerp: What are you waiting for? zo feb 01, 2015 11:07 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood. You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Voor het eerst in haar leven was er iets van onzekerheid te bespeuren. Maar ook woede. Want wie was Amber Brown zonder dat ze zich iets + woedend voelde? Ze was woedend op Max deze keer. En hij kon er niets aan doen, dat was het grote probleem. Het kwam door haar eigen dat ze zich zo kwaad voelde. Want…fuck alles. Fuck de gevoelens in haar lichaam. Fuck de emoties die elke seconde erger leken te worden. Ze wilde zich zo niet voelen, want als ze zich zo voelde, kon ze alleen maar dingen verliezen. Er was zojuist een oorlog op school uitgebroken, een driehoeksgevecht tussen haar, Aly en Adrian, met Olivia in de zijspan. Bovendien was Adrian ook nog eens gaan praten, de wattenstaaf. Dat kon Amber op dit moment niet gebruiken. Maar Amber wist wat haar strategie zou zijn als zij op gesprek moest komen: ze zou alles glas-en glashard ontkennen. Ze zou zichzelf zo krom liegen dat ze de geschiedenisboeken in zal gaan als de persoon die over kwam alsof ze nooit de waarheid sprak.
Maar het probleem was, Amber sprak wel eens de waarheid. Sterker nog, elke belediging die uit haar mond kwam, elk woord wat ze zei, overal zat wel een kern van waarheid was. En nu was ze op zoek naar haar eigen waarheid, die ze op de jongensafdeling zou kunnen vinden. Amber zag er zelfs voor haar doen extravagant uit. Dat kwam, omdat ze de hele dag in bed had gelegen. Ook iets dat niet voor haar was. Heel de dag had ze liggen denken aan dit moment en wanneer ze het moest doen. En toen had ze besloten dat ze maar gewoon moest gaan. Ze had alleen een panty aangetrokken, wat meer gat was dan panty, had haar hoge hakken aangetrokken en was op weg naar hem gegaan.
Eenmaal in de gang van de jongensafdeling, was het toch een beetje vreemd voor haar. Een jongen liep over de gang, liet zijn ogen keurend over haar lichaam glijden. “Ey bong bong, mijn ogen zijn hier hoor. Wees maar blij dat ik iets te doen had, anders…” gromde ze agressief tegen de jongen, die zich gauw uit de voeten maakte. Het geïrriteerde, kwade gevoel overkwam het goede gevoel. Het goede gevoel moest ze onderdrukken, ze mocht het niet voelen. Maar als ze het niet mocht voelen, waarom was ze dan naar hem toegegaan? Want als Amber boos op iemand was, negeerde ze die persoon gewoon. God, waarom ging ze dit doen? Fuck it, het moest maar. Amber was op dit moment in een staat dat ze helemaal niets meer van zichzelf begreep en maar gewoon moest doen wat haar het beste leek. Ze woelde eventjes door haar haren en stopte voor zijn deur.
Goed, als hij nu open deed, dan was er geen weg terug meer. Haar vuist schoot uit naar de deur en haar knokkels knalden zachtjes op de deur. Maar na een paar minuten was er nog steeds geen reactie. “Max, doe open, ik ben het…” zuchtte Amber en leunde tegen de deur. Nog steeds geen reactie. Ze bonkte harder op de deur. “Max! Ik ben het, Amber, doe even open…we moeten praten” Die laatste zin was er uit voor ze er erger in had. God, betekende die zin niet maar één ding? ‘Drama’? Nou, Amber begreep wel waarom hij dan niet open deed. “Oké, breek me niet af naar dit…” Amber deed een stapje naar achteren en zuchtte. Oké, er zat niets anders op. “Alsjeblieft…” zei Amber vol walging, alsof het een of andere enge ziekte was die ze over haar mond moest krijgen.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 02, 2015 6:09 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Wat hij aan het doen was? Goede vraag want hij zou het eerlijk gezegd niet weten. Max had maar eens besloten om naar een les te gaan. Natuurlijk eentje van zijn keuze want no way in hell dat je hem ooit zou terug vinden in een of ander te groot uitgevallen hok waar er ook nog eens een hoop andere nietsnutten zat die geen fuck van de wereld snapte. Nope, de les die hij had gekozen was buiten. Met andere woorden het was dus gym. Zo had hij zijn portie training al wel gehad voor vandaag. Niet dat het ook maar iets boeide, want vanavond stond hij al weer op post in het bos of zo. Of misschien ging hij vandaag wel gewoon wat rennen op het strand. Met die rukwinden van tegenwoordig bouwde hij een prima weerstand op. Al was hij al snel genoeg, maar er was altijd ruimte voor verbetering right.
Anyways tijdens de les hadden ze gewoon simpel een potje football gespeeld. Wellicht de enigste teamsport die hij een beetje enjoyde. Puur omdat je gewelddadig kon zijn zonder er voor gestraft te worden. Omdat Max ver uit de gespierdste kerel was hadden ze hem uitgekozen als quarterback. Een rol die hem op het lij stond geschreven. Na dat het fluitsignaal had geklonken en de bal was geworpen schreeuwde hij bevelen uit naar de rest van het team om daarna een eind vooruit te schieten en zich tussen de verdedigers door wist te stoten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de bal in zijn richting komen, gevolgd door twee stevig uitziende linebackers die het op hem hadden gemunt. Een grijns flitste over zijn gezicht voor aleer hij een van de jongens tegen de grond beukte en verder rende met de bal tot aan de lijn waar de touchdown was. En zo zorgde hij er voor dat zijn team naar de overwinning werd geleid.
Nadat hij uiteindelijk was gedoucht en hij wat had gehaald om te eten in de cafetaria besloot hij maar naar zijn kamer te gaan. Even de rest van zijn schema te laten voor het was. Zijn groene ogen gleden nog een keer over de mensen in de ruimte, maar hij zag niemand die hem echt kon boeien. Amber was er niet dus yeah, dan was zijn lijstje met interessante personen al heel snel afgelopen. Met kalme passen was hij uiteindelijk de gang opgelopen en al heel snel beland op zijn eigen afdeling. Vrijwel meteen zag hij haar staan. Amber die op zijn deur stond te bonken terwijl hij er niet eens was. Dat was dan weer iets wat hij nog niet had meegemaakt. Voor een moment gleden zijn ogen over haar heen. De gewaagde outfit. Het schreeuwde gewoon om aandacht. Maar ze zou Amber niet zijn als ze zich ook maar anders had vertoond. Rustig wandelde hij op haar af. Wat zou ze nu weer moeten hebben? Weer een of ander nutteloos gesprek? Plannen beramen om die Adrian knul op zijn plek te zetten? Hm hm, hij zou het zo meteen wel te horen krijgen. Kalmpjes verscheen hij naast haar en met een vrij snelle beweging deed hij de deur open die trouwens niet in het slot zat. Niemand waagde zich in zijn buurt, dus zijn kamer was even goed off limits voor iedereen. Maar aangezien niemand in zijn buurt durfde komen, wel yeah dan was het dus echt niet nodig dat hij zijn deur op slot deed. ‘Volgende keek kan je ook gewoon binnen wachten weet je.’ Sprak hij koeltjes terwijl hij voor haar zijn kamer binnen wandelde en de rugzak die over zijn schouder hing random in een lege hoek van de kamer neergooide0
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 02, 2015 9:52 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood. You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Amber begon harder op de deur te kloppen. Ze raakte met de seconde geïrriteerder. Waar was Max in godsnaam mee bezig? Wat had ze hem misdaan? Helemaal niets toch? Hij wist dat ze er een hekel aan had om lang te moeten wachten. Maar opeens stond hij naast haar. Holy fucking dickhole, hoe deed hij dat? Geïrriteerd keek Amber hem aan. “Volgende keer kan je ook gewoon binnen wachten.” Ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. “En hoe moet ik weten dat jouw deur gewoon open staat? Normaal gesproken ben je altijd in je fucking kamer en nu opeens niet, dus zo gek is het niet dat ik dacht dat er iets aan de hand was.” Toch liep Amber achter hem aan de kamer in en gooide de deur achter zich dicht. Haar ogen gleden door zijn kamer. Vaak was ze hier nog niet geweest, de laatste tijd hadden ze elkaar vooral gezien in het witte decor van de ziekenzaal en dat was een heel ander tafereel geweest.
Nee, nu stonden ze hier. Hier en nu. In het niet zo witte decor van Max zijn kamer, Amber weer helemaal hersteld van haar bijna dood ervaring en Max nog steeds als Max: sexy, maar emotieloos. Ze snoof en sloeg haar armen opnieuw over elkaar heen. Where to start? “Die fucking Adrian is naar Jean Grey gegaan” snoof Amber geïrriteerd en staarde eventjes naar de neuzen van haar schoenen “Maar ik heb een plan. Ik ga alles kei-en keihard ontkennen. Ik denk dat ze dachten dat ik het niet te weten kwam, maar niets over hun gaat aan mij voorbij.” Ze begon te ijsberen en keek hem aan. God, ze wilde razend worden, zo kwaad. Waarom bleef ze zo cool? “Sinds ik hier ben is alles zo fucked up” begon ze, haar stem werd harder “Vroeger gebeurde dit soort dingen niet, was ik hier niet mee bezig. Maar ik heb het idee dat deze school gewoon dat middelbare school trutje weer terughaalt…” Ugh, kon ze nou niet beter dan dit? Alsof hij hier ook maar een reet om kon geven. Maar….Amber had gewoon het verdomde gevoel dat ze het hem moest vertellen. Amber kneep zachtjes in haar eigen huid, gewoon om zich af te reageren. Een rood plekje ontstond en ze keek weg van hem.
“En waarom sta je daar nou?” zei Amber toen kwaad. Wat ze nu ging doen was niet eerlijk, maar het boeide haar niet. “Ik bedoel, jij moet mij toch steunen! Wat wil je dat ik zeg? Dat ik je nodig heb? Nou gefeliciteerd, je hebt het uit me, want het is zo.” Het was er uit voor ze er erger in had, en haar lichaam begon te trillen. Ze herkende dit van zichzelf, er was niet veel nodig om haar te laten uitbarsten. Amber zuchtte. Haar stem verluidde, werd veel harder. “En dan die kus, wat had dat te betekenen? Was het je bedoeling om me helemaal in verwarring te brengen, want dat heb je gedaan.” Ze stak haar handen in haar haren en begon te ijsberen, heen en weer door de kamer. “I can’t feel, ik mag niet voelen, want…alles valt in elkaar” zei Amber tegen zichzelf. Ze werd mental. Dat ze nog niet opgenomen was in een gesticht.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 02, 2015 11:44 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Max had er even niet aan kunnen doen om te checken hoe ze eruit zag. Het was stom want hij wist van zichzelf dat het nooit iets kon worden. Maar hé, kijken mag right? That’s right. Kort trokken zijn mondhoeken omhoog al was die grijns al gauw weer verdwenen toen hij vlak naast haar was verschenen. De geïrriteerde blik die ze hem toewierp deed hem kort zijn hoofd schudden. Whatever, moest zij weten hoor. ‘Omdat niemand zo idioot genoeg is om mijn kamer binnen te gaan? Zo slim ben je zelf ook wel om dat in te zien neem ik aan?’ Sprak hij koeltjes. Oké, to be fair wilde hij niet zo doen tegen haar maar even goed kon het hem niets schelen momenteel hoor. ‘Wel wel, Amber Brown bezorgd?’ Sprak hij op een licht geamuseerde toon. Iets wat haar nog meer ging irriteren waarschijnlijk. Maar even goed boeide hem dat niet. Uiteindelijk had ze de deur achter zich toegesmeten, letterlijk, en wierp ze nu een blik op zijn kamer. Vrij kaal to be fair. Het enige wat op een van de boekenkasten stond was een simpel oud verrot ding. Hoewel het niet zo verrot was. Hoe hij het hem geflikt had, maar dat was dus het brandmerk dat op zijn borst was gedrukt en de duivel had het in zijn kamer weten te plaatsen. Vreselijk annoying want elke keer dat hij het probeerde weg te nemen, kwam de pijn. Dus nu liet hij het er maar droog staan, al was het voor de moment half bedekt met het shirt dat hij er eerder die dag er over had gegooid. Maar voor de rest was zijn kamer dus gewoon nog even standaard, zijn kleren waren netjes opgeborgen in de kleerkast en het enige echt zichtbare was zijn verzameling sneakers die allemaal netjes tegen de kast stonden. Ergens in de ruimte, waarschijnlijk in een van de nachtkastjes stak nog een really old picture van hem en het meisje dat nu weer in zijn kamer stond. Maar verder was er niets persoonlijk te vinden.
Met een ondoorgrondelijke blik hoorde hij haar verhaal aan. Dus die sukkel was te bang geweest, en was gaan praten? Wow, echt wel mannelijk en zo. Het plan van Amber, wel hij wist niet of het ging slagen. Want uiteindelijk was de troep van oenen met zijn drieën en het leek hem iets logischer dat Jean drie mensen over 1 ging geloven. Ach, zolang hij er niet mee in betrokken raakte kon het hem weinig tot niets schelen. Misschien begon ze een beetje obsessed te worden? Hoewel, hij kon het begrijpen. In haar plaats deed hij het zelfde, al had hij het al lang afgehandeld. Het feit dat ze haar stem verhefte in zijn bij zijn verbaasde hem niets. Ze bleef Amber, en die deed niets anders als het daarop neer kwam. ‘Whatever je van zin bent. Be safe of zo. Ik geef er geen fuck om wat er met hun gebeurd, al stuur je ze naar de bodem van de oceaan het zou me wat. Maar bedenk wel, die schoolhoofden hier zijn niet meteen zo dom als je zou verwachten.’ Klaar, meer had hij er niet over te zeggen hoor.
Een volgende uitbarsting kwam. Verveeld staarde hij haar aan. Dit werd een beetje oud hoor. Maar de aanval was dit keer op hem gericht en de woorden die ze zei irriteerde hem. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Misschien wilde hij het ergens in zijn diepste wel dat ze hem nodig had, maar even goed dat kon zij niet weten dus hij ging haar ook geen gelijk geven. ‘Amber Brown die steun nodig heeft? Ik dacht dat ik je had wakker geschud?’ Steunde hij haar niet genoeg of zo? For crying out loud hij had haar even goed gewoon kunnen laten sterven.. Langzaam begon ze te trillen. Hij die op alles lette, merkte zoiets meteen op. Wist even goed dat ze zo meteen heel de boel aan diggelen kon slaan en hij had serieus geen zin om het te gaan proper maken. Voor een enkele seconde gleden zijn groene ogen over haar lichaam. Soms kon hij haar en haar outfits vervloeken.
De kus… Waarom herinnerde ze zich dat nog? Had hij het trouwens niet uitgelegd? Langzaam begon het warm te worden onder zijn voeten. Even slikte hij. ‘Ik wilde er voor je zijn, dat zei ik al? Volgens mij moet je toch nog even langs de ziekenboeg gaan hoor, ik denk dat je aan geheugenverlies leidt of zo.’ Oké, dit was niet eerlijk. Maar hij speelde het spel altijd op zijn manier en daar ging hij niet mee stoppen voor miss fancy pants. Of beter gezegd miss no pants, een idee dat hem meer aansprak dan hij wilde toegeven eigenlijk. Ging ze nu een mental breakdown krijgen in zijn kamer? Oh hell no. Dat ging totaal niet gebeuren. Vrij snel stond hij bij haar en legde zijn sterke armen gewoon om haar heen zodat ze geen kant meer uit kon. Al blies ze hem weg, dan ging ze gewoon mee hoor. ‘Chill the fuck out oke.’ Hier werd hij serieus moe van.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? vr feb 06, 2015 10:57 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood. You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Daar was Amber zich ook dondersgoed van bewust. Natuurlijk ging ze de schoolhoofden niet aanvallen ofzo, Amber was gestoord, maar niet zo verschrikkelijk gestoord. Maar Max scheen dat duidelijk wel te denken. Dat zag ze aan de manier waarop hij zijn wenkbrauw op trok, de verveelde blik in zijn ogen. Was ze voorspelbaar aan het worden? Dat hij zo op haar reageerde, deed haar best pijn. Werd Max haar ook al zat? Dat kon ze echt niet gebruiken nu. Want dat zou betekenen dat ze echt helemaal alleen zou zijn. Het zorgde er nu op dit moment voor dat ze alleen maar erger begon te trillen en wilde ontploffen. Alles werd haar teveel. De oorlog tussen Adrian en Aly, het feit dat Charlie haar opeens scheen te vertrouwen, Max die nu raar en koel tegen haar deed. Raar en koel op een andere manier dan normaal gesproken.
En toen Amber over de kus was begonnen, deed hij alleen maar nog lulliger. Dat ze naar de ziekenboeg moest gaan om te kijken of ze niet aan geheugenverlies leed. “Fuck you” gromde Amber toen en wilde zich omdraaien. Het was stom om hier in de eerste instantie te komen, om hem te vertellen wat ze voelde. Hij scheen duidelijk of in een rothumeur te zijn, of genoeg van haar te krijgen. En kon ze hem dat echt kwalijk nemen? Niet echt. Op het moment dat Amber zich wilde omdraaien, sloeg hij zijn armen om haar heen. What the fuck? Amber voelde zich nog kwader worden, wilde hem slaan, maar hij was veel te sterk voor haar. Ze probeerde hem weg te blazen met lucht, maar er stond hier geen raam open, dus de lucht die ze kon beheersen was maar zwakjes.
Daarom was tegenspartelen het enige wat ze kon doen op dit moment. “Wat doe je?” gromde Amber boos “Eerst beledig je me, en nu doe je dit opeens. What the fuck do you want?” Amber drukte haar handen op zijn borst en probeerde hem weg te duwen, maar Max was veel te sterk. Misschien was zij sterker in het afmaken van iemand met woorden, maar hij was duidelijk sterker in zijn spieren. Dat zorgde er niet voor dat Amber minder begon tegen te spartelen en hem zelfs probeerde weg te duwen. “Ik kwam hier in eerste instantie om je te vertellen dat ik blij was dat je mij die kus had gegeven, omdat het me heel veel liet realiseren, maar nu ik zie dat je duidelijk genoeg van mij hebt, stel ik voor dat je me nu gewoon loslaat en laat gaan.” Haar stem was nu nog rustig en beheerst, maar er was niet veel voor nodig om haar te laten ontploffen. Sterker nog, Max was op dit moment het vuurtje aan het aansteken bij de lont.
Maar Max liet niet los. Was de boodschap niet duidelijk? “Laat me los!” zei Amber toen agressief en sloeg hem op zijn borst. Ze probeerde het nog een keer, maar hij bleef haar vasthouden. Goddamnit. Amber bleef nog een paar minuten doorgaan met proberen los te komen, maar realiseerde zich toen dat het een verlopen zaak was. De manier waarop Max haar vasthield, maakte haar opeens heel rustig. Ze liet haar armen langs haar lichaam hangen, voelde zich wederom verslagen. Haar ademhaling werd weer regelmatiger. Heel voorzichtig sloeg ze haar armen ook om hem heen en drukte haar gezicht tegen zijn schouder aan, bang om de waarheid onder ogen te komen. “I’m a fucking ruin…” zei ze gesmoord.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? vr feb 06, 2015 11:43 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Het was niet dat hij meteen dacht dat ze voor de schoolhoofden zou gaan. Helemaal niet zelfs. Hij wilde gewoon niet dat ze nog meer in de problemen kwam, dat iemand haar ooit nog een haar zou krenken. Max wilde haar voor altijd veilig stellen. Iets wat nogal een opgave zou worden aangezien het Amber was. Ze mocht nu misschien denken dat alles hem niets kon schelen, maar daar was niets van aan. Hij moest zich nu wel zo gedragen, kon niet anders want dan zou hij toegeven aan zijn innerlijke verlangens en die moest hij aan de kant schuiven. Dat was hem letterlijk op het hart gedrukt door het vreemde object dat in zijn kamer stond als herinnering er aan. Alsof de pijn nog niet genoeg was elke keer hij naar beneden werd getrokken in zijn dromen. Daar moest hij echt iets aan doen. Of misschien iemand vinden die er wat aan kon doen..
Kort rolde hij met zijn ogen toen ze met schelden begon. Please, hij was echt wel erger gewend. Maar toch irriteerde het hem dat ze het nog steeds waagde om zo tegen hem te spreken na alles.. Koel schudde hij zijn hoofd en bleef haar gewoon in het oog houden. Op een ander moment zou hij gewoon hebben gelachen met hoe ze zich gedroeg want het was kinderachtig en nog niet zo’n klein beetje. Nu begon hij zich ergens diep van binnen schuldig te voelen. Dat was dan ook de reden waarom hij zijn armen om haar heen had geslagen zodat ze kon bedaren. De weerstand die hij verwachte kwam, maar hij bleef haar vast houden. Nee, ze kreeg hem niet weg van haar. Nu toch niet.
Het spartelen van Amber in zijn armen deed niets met hem. Max bleef gewoon staan als het emotieloze standbeeld dat hij was. ‘Driftkikker je weet dat ik veel beter ben in mensen beledigen dan dit. So don’t act like a child.’ Sprak hij kort. Oké, nee dit was echt geen goed idee. Max kon haar beter laten gaan, gewoon haar de rug toekeren en doei. Maar het was Amber. Hij was Max. Hij had haar leven gered. Had een belofte aan haar gemaakt dat hij haar nooit zou verlaten, al kon het even goed zijn dat hij het had gedaan in zijn hoofd. Verrast. Jup, dat was het juiste woord. Die uitdrukking stond nu op zijn gezicht en hij had even moeite met zichzelf terug te vinden en te veranderen in zijn koelbloedige zelf. ‘Hoe kun je dat nu denken?’ Meer kwam er niet uit. Max had de drang om te beginnen schreeuwen tegen haar, al wilde hij haar even goed gewoon tegen de muur aan drukken en zijn lippen op de hare drukken. Damnit, deze shit was real.
Na nog enkele hardere meppen op zijn borst was het eindelijk tot haar verstand gekomen dat hij haar niet meer ging lossen. Haar volgende actie had hij niet meteen verwacht. Echt hoor, dit meisje was echt wel vreemd. Nee, het was gewoon zijn hoofd dat tja wist hij veel wat deed. Hij wist totaal niet hoe hij zich moest gedragen toen ze heel het gedoe veranderde in een knuffel, het was raar maar het voelde best wel aangenaam. Max staarde gewoon voor zich uit naar de deur toen ze haar gezicht tegen zijn schouder aan drukte. ‘Wat bedoel je? Waarom was je blij met die kus?’ Onbegrijpend schudde hij zijn hoofd, trok haar uiteindelijk iets dichter tegen zich aan. Beseffend dat hij haar niet meer wilde loslaten.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? za feb 07, 2015 1:00 am
You're the light, you're the night, you're the color of my blood.
You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
“Ik gedraag me niet als een kind, ik gedraag me als fucking Amber Brown” gromde Amber boos tegen hem. Natuurlijk kon hij mensen wel beter beledigen, maar Amber voelde zich gewoon bedreigd. Haatte het gevoel dat Max voor haar gevoel deed alsof het hem niet kon schelen. Stiekem had ze gehoopt dat hij wel iets van emoties zou tonen als hij haar zo van streek zou zien, maar aan de andere kant, ze kon hem ook niet veranderen in iemand die hij niet was. En dat wilde Amber ook absoluut niet. Feit was wel dat ze gewoon helemaal gestoord werd van deze situatie en, en vooral hierom, van zichzelf. Normaal gesproken was alles voor Amber makkelijk: ze schoof het voor zich uit, besteedde er geen aandacht meer aan of ging er over heen als een bulldozer. Maar met deze problemen, op dit kleine eilandje, kon dat nou eenmaal niet. Overal werd ze er mee geconfronteerd. En dat ze een jeugdvriend, die meer was dan alleen een vriend voor haar, als Max bij zich had, hielp haar, maar deed haar ook gestoorde dingen doen.
Maar haar ideeën over zijn gedachten over haar waren misschien niet helemaal terecht. Was er een verklaring voor? Niet echt. “Hoe kun je dat nu denken?” was zijn reactie op haar beschuldigingen. “Ik weet op het moment eventjes helemaal niet wat ik van alles moet denken, Max” verklaarde Amber en ze zuchtte zachtjes. De rust was wedergekeerd in haar lichaam en alles wat ze voelde was een verslagen persoon. De persoon die in het ziekenhuisbed had gelegen en het gevoel had gehad dat ze niets meer waard was. Want was Amber niet alles geworden waartegen ze gestreden had? Maar iets in haar hield het tegen om de handdoek in de ring te gooien en het op te geven. Het idee had eventjes aan haar geknaagd, en het zou zoveel beter zijn als ze het nu gewoon zou opgeven en het andere team gewonnen gaf, maar was ze dan nog wel Amber Brown? Was ze dan niet gewoon…een meisje uit London dat toevallig een verschrikkelijke persoonlijkheid had en toevallig een mutatie had?
“Wat bedoel je? Waarom was je blij met die kus?” Amber slikte eventjes. God, nu moest ze dit ook nog eens gaan uitleggen. Hoe ging ze dit uitleggen op een manier dat ze niet instortte? Want dit soort dingen toegeven, dat was zowel Max als Amber zelf niet van haar gewend. Ze greep zijn shirt beet, stevig, in haar vuisten. “Laat me alsjeblieft niet gaan als ik het je verteld heb…want dan word ik nog gestoorder dan ik al ben” fluisterde Amber waarschuwend. Ja, als dit niet zou lukken, dan zou ze gewoon de zee in rennen en niet meer terugkijken ofzo. Amber zuchtte zachtjes, dit was zo moeilijk. “God Max, weet je echt niet wat ik bedoel? Fucking hell, je weet dat ik geen ster ben in het uiten van mijn emoties…tenminste, als die emoties haat en verderf betekenen ben ik er goed in, maar voor de rest…” Amber wilde hem aankijken, maar tegelijkertijd wilde ze dat ook weer niet.
Dat ze het niet meteen zei, kwam gewoon simpelweg omdat ze niet wist hoe ze het onder woorden moest brengen. Want wat wilde ze eigenlijk onder woorden brengen? “Ik was blij, because I fucking need you, Max…en niet op een manier waarvan jij denkt dat ik het bedoel, maar op een manier waarvan ik niet dacht dat ik iemand nodig zou hebben. En op een manier waarop jij mij waarschijnlijk niet nodig hebt, en daar ben ik me van bewust maar…ik vond dat je het op z’n minst moest weten…”
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? za feb 07, 2015 3:19 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
‘Dan toch niet de Amber Brown die ik ken!’ Sprak hij koeltjes. Wat was er nu in godsnaam aan de hand met haar dat ze zich gedroeg als een volstrekte idioot? Serieus, zo was ze anders nooit en ergens had hij medelijden met haar hoor. Niet dat hij het liet merken. Waarom zou hij ook right? Max had nog altijd een reputatie hoog te houden en die zou hij niet zo maar geen aanpassen voor haar. Nee, hij had al te veel geriskeerd voor haar. Hij zou zich alleen nog maar meer in de problemen werken. Al deed hij dat toch al zo vaak dat een probleem meer of minder er niet meer toe deed.
Hij begreep er geen fuck van. Ze ging hem beschuldigen van dat hij haar niet meer moest, hij had haar toch binnen gelaten. Max had een policy dat niemand zijn kamer ooit betrad als hij diegene niet moest. Dat hij elke persoon die het probeerde gewoon even een kopje kleiner ging maken viel gewoon te verwachten daarom meed iedereen hem liever. Iets wat hem totaal niet kon schelen. Maar zij stond hier nu toch in zijn kamer en ze had haar hoofd nog? Kort schudde hij zijn hoofd. Amber was echt raar aan het doen nu. Alles? Wat bedoelde ze daar nu mee? Betrekking op hem kon het niet hebben want hij was nog altijd dezelfde dude die hij een week geleden was geweest. Veranderen daar deed hij niet aan. Waarom zou hij zelfs? Om de rest van de mensen een gunst te bewijzen? Nah, of hij haatte je of hij vond je interessant. Die eerste kwam natuurlijk wel meer voor, maar voor iemand met een mutatie als de zijne was dat nog wel vrij normaal.
Voor kort staarde hij naar haar handen die zijn shirt verfrommelde. Lekker dan, dit was net een nieuw shirt en zij ging het gewoon al meteen kreuken. Kort had hij de drang om haar handen weg te slaan, maar hij bleef gewoon staan met zijn armen nog steeds om haar heen geslagen. Haar laten gaan? ‘Je leert het echt niet.’ Bromde hij kort. Wanneer had hij haar ooit aan haar lot overgelaten? Toch hadden de woorden zijn interesse gewekt, als ze al bang was dat hij haar de rug zou toekeren dan moest het wel een beetje serieus zijn. Great hoor dit, Max zat helemaal niet te wachten op nog saaiere gesprekken dan dit, zeker niet met een half geflipte Amber in zijn bijzijn. Hij schudde zijn hoofd. De jongen had geen clue. Puur omdat hij niet wist dat ze zo over hem dacht. Dat ze überhaupt zo over hem kon denken..
Toen het niet meteen kwam snoof hij even. Serieus, ging ze hem nog laten wachten ook? Van zodra ze echter begon met praten liet hij zijn armen weer naast zich hangen. Meende ze dat nu? Na al die jaren dat hij bij wijze van spreken zijn eigen gevoelens voor haar had weg gestopt kwam ze er nu mee dat ze hetzelfde voelde als hem? Vragen kwamen naar omhoog maar bleven rond dwalen in zijn hoofd. ‘Amber.. Ik.’ Aarzelend keek hij haar aan terwijl de woorden bleven hangen in zijn keel. Als hij het nu fout had begrepen, well so be it. Voorzichtig legde hij een hand in haar nek en de andere zachtjes op haar wang meteen gevolgd door dat hij zijn lippen op de hare drukte en haar tegen de gesloten deur aan duwde. Als hij nu ging wakker worden, dan sprong hij recht de oceaan in en kwam hij niet meer boven hoor. Max was bijna zeker dat dit een droom moest zijn, hoe kon het ook anders? Uiteindelijk onderbrak hij de kus om zachtjes met zijn duim langs haar lippen te strijken. ‘Zeg niet dat dit een van je grapjes is oké?’ Prevelde hij zachtjes.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? za feb 07, 2015 10:27 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood.
You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
“Amber…ik” Het was voor Amber genoeg. Het klonk alsof ze een grote fout had gemaakt. Max had haar zelfs los gelaten. Maar op het moment dat Amber zich terug wilde draaien, legde Max zijn ene hand in haar nek en haar andere hand op haar wang en…kuste hij haar, terwijl hij haar tegen de gesloten deur drukte. Het gevoel dat Amber kreeg, was een gevoel wat ze al heel lang had willen voelen. Het was namelijk een gevoel van rust. Totale rust besloeg haar lichaam, het was bijna eng hoe rustig ze werd. Veel te snel haalde hij zijn lippen weer van de hare en streek met zijn duim over haar lippen. “Zeg niet dat dit een van je grapjes is oké?” hoorde ze hem zachtjes vragen. Amber keek hem eventjes gekwetst aan. Ja, gekwetst. Dat was een emotie die Amber nog nooit aan hem had laten zien, maar nu op het moment eventjes wel.
Amber schudde haar hoofd. “Nee…natuurlijk niet” zei ze toen zachtjes, terwijl ze haar ogen sloot. Het boeide haar op dit moment even niets wat hij hiervan zou vinden, of dat hij het fijn zou vinden, of haar weer stom bezig zou vinden. Want ze liet haar voorhoofd zachtjes tegen het zijne leunen. Amber had zich zo druk gemaakt om allerlei dingen, om dingen waar ze zich normaal gesproken echt niet zo druk om had gemaakt. En nu…nu kon ze het heel eventjes vergeten. Amber pakte hem wat steviger beet, bang dat hij alsnog weg zou gaan. Dat was niet zo gek, want elke keer dat als Amber iemand begon te vertrouwen, ging diegene weg. Behalve Sierra, Maurim en Charlie dan natuurlijk, maar…toch was de angst er dat een van deze vier haar zou verlaten. Gewoon omdat ze haar zat waren, omdat ze niet goed genoeg voor hen was. Maar…ja.
Ze drukte zachtjes, verlangend, maar ook een klein beetje onzeker haar lippen op die van Max. Ze liet het langen duren als toen hij het deed, maar trok zichzelf weer terug. Amber opende haar ogen weer en keek in de zijne. Amber slikte. “Ik wist gewoon niet goed hoe ik het moest zeggen…en zeker met al deze bullshit die ik nu moet fixen.” Ze rolde met haar ogen, schudde afkeurend haar hoofd weer en legde haar hoofd weer op zijn schouder. God, dit had ze veel eerder moeten doen. Maar toch…Amber moest bekennen dat ze er voorheen niet zo heel erg aan gedacht had. Er was altijd wel iets geweest. Maar nu was het goed. Het was meer dan goed…het was geweldig.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 08, 2015 12:02 am
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Max drong zich niet op. Het gebeurde gewoon vanzelf deze hele handeling. De jongen streek zachtjes langs haar hals met zijn duim terwijl hij de kus nog iets langer aanhield. Intens geluk borrelde in hem op. Iets wat hij van zijn leven nog maar 1 keer had meegemaakt en dat was het moment dat hij haar had leren kennen. De gekwetste blik die ze na zijn woorden op hem afvuurde deed hem even fronsen. Had hij iets fout gezegd, of had hij alles gewoon fout begrepen en had ze dit helemaal niet gewild? ‘Sorry.’ Mompelde hij haast onverstaanbaar. Al zou het voor haar perfect hoorbaar zijn door de minieme afstand die tussen hen in zat.
Toch verscheen er even een minieme glimlach op zijn gezicht. Geen grapje dus. Ze meende dit. Hij meende dit. Hoelang had het al wel niet gespeeld bij haar? Vast niet zolang als bij hem right? Nee, bij haar zat die ene Gabriëlknul er nog tussen of zo. Even sloot hij zijn ogen toen ze haar hoofd tegen het zijne legde. In zijn hoofd was er een ijzige stilte. Eentje die niet veel goeds voorspelde. Maar zoals wel vaker kon het hem totaal niet schelen, nee dit moment was te belangrijk voor hem. Max legde zijn armen weer om haar heen en hield haar stevig beet. Als Amber nog dacht dat hij haar deze avond zou laten vertrekken had ze het toch wel mis hoor. Nee, ze bleef mooi hier in zijn kamer. Had ze ten eerste deze outfit maar niet moeten aan trekken, en ten tweede gewoon al niet moeten komen als ze nog graag terug wilde. Met zijn wijsvingers maakte hij zachte cirkeltjes op haar onderrug terwijl hij dichter naar haar toe werd getrokken. Iets wat hij zeker niet erg vond.
Vrijwel meteen had hij zijn ogen gesloten toen ze hem weer kuste. Een rilling schoot over zijn rug heen. Als dit was hoe geluk voelde, dan wilde hij er toch wel een grote portie van hoor. Of misschien was het wel stiekem dat hij een grote portie Amber wilde. Maar aight, dat was iets voor later. Nu was hij blij genoeg met wat hij kreeg, eindelijk. Toen ze hem uiteindelijk onderbrak keek hij haar recht in de ogen aan. Haar woorden, wel ze hadden even goed betrekking op hem. Zachtjes streek hij over haar haren en sloot even zijn ogen terwijl hij zijn hoofd tegen het hare plaatste. ‘Jij durfde het tenminste zeggen.’ Max met zijn grove bek had het nooit onder woorden kunnen brengen wat hij voor haar voelde. Puur omdat het geen zin had want tussen hen kon er toch niets verder uit groeien. Iets wat nog steeds niet het geval was, maar hij had nu toch alle regels overboord gegooid dat hj deze ook net zo goed in de vuilbak kon gooien. Hij had altijd dingen om rekening mee te houden, had altijd wel een extra stem in zijn hoofd.‘Amber, weet één ding. Dit zal moeilijk worden, ik weet niet wat ze nog van plan zijn om me te dwarsbomen of straffen voor wat ik deed of beter gezegd doe, maar ik ben bereid om te vechten.’
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 08, 2015 1:22 am
You're the light, you're the night, you're the color of my blood.
You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Toen Max zijn armen weer om haar heen sloeg en haar stevig beet hield, vond Amber dat niet erg. Niet zoals ze het erg had gevonden toen ze een mental breakdown kreeg. Maar dat kwam ook omdat ze nu helemaal rustig was. Haar hoofd liep niet over van alle spanningen die ze de afgelopen tijd had gehad. Nee, alleen Max spookte nu in haar hoofd rond. En dat kon heel gevaarlijk zijn, want Amber was een vechter: haar zintuigen waren altijd scherp, haar gedachten waren altijd bij het feit dat ze altijd wel aangevallen konden worden. Maar bij hem…maakte dat nu allemaal eventjes niet uit. Max was er, dus als ze ooit aangevallen zouden worden, dan was hij er nog. Samen konden ze de persoon die hen zou willen aanvallen wel aan. Samen waren ze onverslaanbaar. Maar bovenal, voelde Amber zich heel erg goed bij het woordje ‘samen’. Dat ze wist dat ze er niet alleen voor stond, want dat was waar ze het aller bangste voor was. Maar daar hoefde ze nu niet meer bang voor te zijn, want Max zou haar altijd steunen. Dat had hij altijd al gedaan en dat zou hij zeker nu altijd blijven doen, net zoals Amber dat bij hem zou doen.
Ze voelde hoe Max weer zachtjes zijn hoofd tegen het hare aandrukte en Amber streek zachtjes over zijn wang. “Jij durfde het tenminste te zeggen.” Amber haalde haar schouders op. “Jij liet het weer met andere dingen zien. Het maakt niet uit wie het zegt, als het maar gezegd is.” Ze kreeg een beetje een kippenvel gevoel toen hij de cirkeltjes over haar rug trok, maar ook dat vond ze niet erg. Het was een prettig gevoel, zeker omdat Max het deed. Amber sloot haar ogen weer en hoorde zijn volgende woorden aan. Daar moest ze inderdaad wel eventjes over nadenken…maar wederom schudde ze haar hoofd. “We verzinnen daar wel wat op. Ik laat je sowieso niet vallen, dat weet je, en dit is misschien iets waar we allebei aan moeten wennen…maar als er iets is, moeten we elkaar gewoon vertrouwen en het zeggen. Want je weet het, je kan me vertrouwen, dat heb ik je een paar jaar geleden al bewezen.” Amber staarde hem eventjes aan, zocht naar de juiste woorden om te zeggen. Ze slikte, probeerde het goed te verwoorden. “En het zal zeker moeilijk worden, maar weet je, niets met ons gaat makkelijk. En een uitdaging ga ik niet uit de weg, want ik wil dit echt laat werken.”En met die woorden kuste ze hem weer. Haar kus was zelfverzekerder, passievoller, deden haar woorden kracht bij zetten, lieten hem merken dat ze het echt meende.
Toen ze hem weer losliet, keek Amber hem weer aan. Een klein glimlachje stond op haar gezicht, een glimlach van geluk. Geluk had ze nog nooit ervaren. Eerst waren het haar ouders die haar hadden laten zitten, toen kwam heel het gebeuren met Grace, toen was het Gabriël die haar de rug toekeerde. Maar Amber had het gevoel dat Max dat niet zou doen, want ze wist sowieso dat hij loyaal was. Niemand had het zolang volgehouden met haar. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. “Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik je ontdekte bij het skatepark, het was echt gestoord…” Amber schudde haar hoofd en drukte een kus op zijn wang, trok hem nog wat steviger tegen zich aan. Amber voelde zich goed. Ze voelde zich zelfs…veilig, beschermd? What the hell had dat te betekenen? Ze kon zichzelf prima verdedigen. Maar misschien was dat niet wat dit was? Misschien was het wel bescherming tegen woorden, daden van anderen die haar zoveel pijn konden doen. Want die bescherming had ze nooit genoten.
“Max…” fluisterde Amber toen en keek naar zijn bed “Kunnen we misschien eventjes liggen, de problemen die ik heb en de problemen die jij met hieronder heb vergeten, en gewoon alles eventjes vergeten, en gewoon even liggen?” Want dat was wat ze het liefste wilde. Amber was wel vrij snel van het handtastelijke gedeelte, maar bij Max was het anders. Tuurlijk kreeg hij dat van haar, dat was logisch en ze zou ook niet anders willen, maar toch…nu hun relatie begon te veranderen, wilde ze idt ook wel eens uitproberen.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 08, 2015 1:53 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Hiervoor ging hij levend gegrild worden. Het maakte zelfs niet uit wat er nog verder zou gebeuren hij had zijn einde getekend nu. Maar wat maakte hem dat nu uit? Max stond nu al zo slecht daar beneden dit kon er ook nog bij. Dood zouden ze hem niet laten gaan. Want tja, wie slayde zijn beste man in het vak nu? Juist, zelfde de duivel niet. Dus Max bleef maar gewoon verder doen. Wat er allemaal niet kon leiden uit een moment van zwakte. Al wilde hij die dag gewoon even deleten uit zijn hoofd hoor. De jongen had haar zien sterven, en de pijn was hem niet gespaard gebleven. Maar dat was voorbij, dat zou hij nooit meer laten gebeuren.
De zachte streling over zijn wang deed hem kort lachen. Hier kon hij wel aan wennen. Amber had gelijk, zoals ze wel vaker gelijk had over dingen. De enige vorm van affectie die hij had laten zien was toen hij haar had gered, meer had hij nooit bewust getoond. Misschien had ze het wel kunnen afleiden uit de kleine dingetjes, maar dat zou hem verwonderen. Zelfs toen hij gewaar was geworden dat die gevoelens voor haar nog niet waren weg gevaagd, was hij gewoon zijn koelbloedige zelf gebleven. Ach, zij had haar manieren om achter dingen te komen en hij had de zijne. Al waren die van hem meestal een hoop pijnlijker. ‘Ik heb je altijd vertrouwd Amber. Vanaf dag 1.’ Mompelde hij kort. Het was geen leugen, vanaf zijn eerste dag in Londen met school had hij al meteen met haar omgaan en was het vertrouwen er langs zijn kant meteen geweest. En dat was nog altijd niet veranderd. Al was deze vorm van vertrouwen misschien nog wat anders dan normaal. Loyaal zijn. Voor hem was dat nooit belangrijk geweest. Max deed wat hij wilde en trok zich van al de rest niets aan. Maar dit aan haar was hij altijd loyaal gebleven, was altijd terug gekeerd en het maakte niet uit hoeveel jaren er waren verstreken hun band was altijd het zelfde gebleven. Of het echt ging werken? Dat was nog maar de vraag. Als er een ding was, dan was het dat ze daar beneden erg vasthoudend waren aan hun regeltjes dat had hij al meerdere malen onder vonden. Tijd om een reactie te geven kreeg hij niet, want toen haar lippen de zijne weer raakte trok hij haar dicht tegen zich aan.
Voor een moment nam Max deze nieuwe uitstraling van haar in zich op. Ze was gelukkig. Iets wat hij bij haar nog nooit had ervaren. Maar het mis stond haar niet. Een grijns verscheen op zijn gezicht na haar woorden. Oké, ze moest toch wel even ophouden met cute doen en zo. Maar hij hoopte dat hij haar het gevoel dat hij nu bezorgde, haar voor altijd zou kunnen blijven geven. Al zouden er zeker obstakels komen, dat stond gewoon vast. Met zijn hand streek hij over haar rug terwijl hij haar een zachte kus op haar lippen gaf. ‘Misschien was het dan toch nog een goed iets dat ik plots hier was.’ Nog steeds was het niet uit vrije wil geweest, maar hij begon het hier toch een beetje leuker te vinden nu.
Dit was een beetje onverwachts. Gewoon liggen op bed met haar? Het leek hem niet echt wat voor Amber om te doen. Maar kon hij het haar ontzeggen? Max nam haar hand uiteindelijk in de zijne en liet haar voor de rest los. Hier stonden ze dan, als een nieuwe eenheid. ‘Natuurlijk kunnen we dat doen.’ Sprak hij kalmpjes waarbij hij haar voorging met naar het bed te wandelen. Gewoon even al de rest vergeten. Of dat voor hem was weg gelegd was nog maar de vraag. Maar hij kon het altijd proberen. Veel moeite om het deken naar achter te slaan deed hij niet, nee uiteindelijk liet hij zich gewoon vallen op het bed en schoof zichzelf naar de kant van de muur zodat ze naast hem kon gaan liggen. Hm oke, het was even tijd dat hij zich niet meer als een of andere makke geit ging gedragen maar terug als de persoon die hij was. Met hier en daar een kleine aanpassing omdat hij bij haar was natuurlijk.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? wo feb 11, 2015 11:33 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood. You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
“Misschien was het dan toch nog een goed idee dat ik plots hier was.” Amber knikte. “Ja, moeten we het schoolhoofd toch nog ergens dankbaar voor zijn…” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze in zijn ogen keek. Ja, dit zou zeker moeilijk worden. Een van de moeilijkste dingen die ze hadden gedaan waarschijnlijk. Maar Amber hield wel van een uitdaging. Bovendien zou ze hem proberen te steunen waar ze dat kon. Dit was voor Amber natuurlijk wel helemaal nieuw, dus in het begin zou het heus nog niet perfect gaan. Maar zover ze wist had Max ook nog nooit een relatie gehad, dus ze zouden er samen heus wel uitkomen.
Haar vraag leek hem eventjes kort van zijn stuk te brengen, maar dat maakte Amber niet uit. Dat was wat ze graag deed, mensen verrassen. Ze voelde zijn hand om de hare en ze liet haar vingers in de zijne verstrengelen. “Thanks…” zei ze zachtjes en liet zich door hem meevoeren naar het bed. Toen ze bij het bed stond, schopte ze haar hoge hakken uit en ging naast hem op het bed liggen. Ze legde haar hoofd op zijn borst en zuchtte zachtjes. Dit voelde best wel goed to be honest. Amber keek omhoog, en glimlachte naar hem. Dat ze dit eindelijk konden doen. Lang bleef ze niet liggen, want al gauw kwam ze wat overeind om hem op zijn kaaklijn te kussen. Ze kwam nog wat verder omhoog, drukte haar lippen op zijn wang en gleed toen uiteindelijk af naar zijn mond, waar ze bleef hangen. Eerst keek ze hem nog eventjes met een ondeugende blik in haar ogen, toen sloot ze haar ogen, terwijl ze helemaal opging in hun kus.
Heel voorzichtig kwam ze wat overeind, om hun kus niet te onderbreken, en legde ze haar ene been aan de ene kant van zijn lichaam, zodat ze nu op hem zat. Met een glimlach gleden haar lippen zijn nek in en gleden haar handen onder zijn shirt. Uiteindelijk zouden ze toch niet zoveel gaan liggen vanavond…
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? do feb 12, 2015 5:27 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Met een klein grijnsje had hij een verdwaald plukje haar achter haar oor gestreken. Zijn ogen gleden nog een keer langs haar lichaam. ‘Trouwens als je naar mij komt mag je altijd wel zo gekleed komen hoor.’ Sprak hij kort op een charmant toontje dat hem eigenlijk helemaal niet stond maar like he cared. Nadat hij haar had meegevoerd naar het bed en zijn arm om haar heen had geslagen staarde hij kort naar de plafond. Well then, hier lagen ze dan. Na al die jaren hij die eindelijk zijn gevoelens aan haar had laten blijken en voor het eerst voelde hij zich de kalmte zelf. Niets weerhield er nog van om het nu verborgen te houden. Niet dat hij er mee te koop ging lopen want hij was en bleef die egocentrische douchebag die hij was, maar voor haar wilde hij zich wel open stellen. Al heel snel werd gewoon liggen onderbroken door enkele zachten lippen op zijn kaaklijn. Zijn ogen waren meteen naar haar geschoten en de blik in haar ogen deed hem kort grijnzen oh silly girl. Max legde zijn armen om haar middel toen ze haar lippen uiteindelijk op de zijne had gedrukt en serieus hij verdronk helemaal in het moment.
Amber’s idee beviel hem uiteindelijk wel. Sterker nog het beviel hem heel erg. Alsof hij de onschuld zelf was bekeek hij haar even, alsof hij totaal niet wist wat ze van plan was. Maar zodra haar vingertoppen zijn warme huid aanraakte verplaatste hij zijn armen naar haar onderrug om op verkenning te gaan. ‘Je hebt me wel niet al te veel aan de verbeelding over gelaten hm?’ Sprak hij op een zachte toon in haar oor waarna hij heel kort zijn tanden in haar oorlel zetten om uiteindelijk zijn lippen wat harder op de hare te drukken.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 15, 2015 2:53 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood. You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
“You know I dress up like this for every occassion, but I got very much undiscovered outfits which I’ll gladly show you in the days that are coming…” zei Amber met een grijns, denkend aan haar garderobe. Ja, ze had nog wel wat interessante outfits hangen die ze aan Max kon laten zien. Als hij dit al kon waarderen, dan kon hij die outfits zeker waarderen. Dat Max en Amber zo op bed lagen, was eigenlijk helemaal niets met Amber. Daarom was het ook geen verrassing toen ze al gauw iets probeerde. Toch was ze wel voorzichtig, ze wilde niet dat Max dacht dat ze het alleen maar voor de seks deed, want dat was absoluut niet zo. Dat ze in de jaren dat ze hem kende niet meteen gevoelens had gehad, dat was iets dat ze moest toegeven. Maar Amber was niet iemand die meteen head over heels op iemand verliefd werd, dat zat niet in haar aard. Dat kwam niet alleen door haar innerlijk, maar ook door de manier waarop ze was opgevoed. Met Gabriel had het ook lang geduurd, maar ze wist dat het deze keer anders was. Dat ze deze keer met iemand samen was die ook daadwerkelijk bij haar wilde zijn.
Maar zodra ze zijn aanraking op haar huid voelde, wist ze dat het goed was. “Je hebt me wel niet al te veel aan de verbeelding over gelaten hm?” hoorde ze Max zachtjes zeggen en voelde zijn tanden zachtjes in haar oorlel. Hardhandig kuste Amber hem terug en liet haar lippen naar zijn oor gaan. “Misschien is het tijd om je verbeelding in vervulling te laten gaan?” zei Amber verleidelijk en ging zachtjes met haar lippen langs zijn nek. Haar handen verkenden de delen van zijn lichaam onder zijn shirt. Uiteindelijk besloot ze maar dat hij beter zijn shirt kon uittrekken en daarom gooide ze zijn shirt over zij hoofd, achter zich langs, op de grond. Al gauw waren haar lippen weer op de zijne, waarna ze zich voorover boog. Daarna liet ze zich naast hem vallen en trok Max boven op zich, terwijl haar kus intiemer en intenser werd. God, waarom had ze dit zo lang op zich laten wachten? Dit was echt geweldig. Dit voelde zo goed. Dat kwam omdat het een actie uit liefde was, niet uit lust. Nou ja, op zich wel lust…maar lust uit liefde. Niet uit lust, omdat ze gewoon iets wilde doen. Maar het was duidelijk dat de twee niet meer veel zouden liggen vanavond.
Een paar uur later
Amber schrok wakker van een geluid. Haar ogen waren meteen scherp, dit was haar oude zelf, een meisje dat niemand om zich heen vertrouwde. Gedesoriënteerd keek ze eventjes om zich heen. Waar de hel was ze? Maar al gauw kwam het tafereel wat zich een paar uur van tevoren zich had afgespeeld weer terug. Amber keek naast zich en daar zag ze Max liggen. Met een glimlach keek ze hem aan en liet zichzelf weer terug in de dekens vallen. Ze had alleen haar bh en haar string eventjes snel aangetrokken toen ze ging slapen…gewoon, omdat ze er niet van hield om naakt te slapen. Nog een keer keek ze naar Max, maar kon zijn gezichtsuitdrukking niet onderdrukken. Aan zijn ademhaling te horen sliep hij nog. Amber rolde richting hem en legde met gesloten ogen haar hoofd op zijn borst.
Met een ruk kwam ze weer overeind. Holy shit. Hij was kokend heet! Met een bezorgde blik in haar ogen kwam ze overeind en gleed haar hand over zijn lichaam. What the…zijn hele lichaam was kokend heet! Amber boog iets naar voren en knipte het nachtlampje aan. En toen de kamer licht verlicht werd, zag ze dat het niet goed was. Ze schrok van zijn gezichtsuitdrukking. Daar kwam het geluid weer waar ze van wakker was geworden, dat hij had gemaakt. Had hij pijn? Amber pakte zijn schouder beet en rammelde hem zachtjes heen en weer. “Max…wakker worden, je bent kokend heet” fluisterde Amber. Toen hij niet op haar woorden reageerde, besloot Amber wat harder te rammelen. “Max, wordt wakker!” zei ze wat harder en dwingender. Oh shit…shit, dit was echt niet goed. Hadden ze hem..ze zouden toch niet…nee, dat kon toch niet? Was haar aanwezigheid dan echt zo slecht? Amber had verwacht dat er problemen zouden komen, maar niet zo snel. O God. “Max…please, wordt wakker…” zei ze toen nog wat harder en slikte. Fuck fuck fuck fuck.
