Mixtape //closed

“Where they shoot without a purpose, services 'n hearses”

Op repeat. Geen ander geluid, alleen de mixtape. Alleen de stem in zijn hoofd. Een beat die iemand in elkaar had gestoken in zijn slaapkamer met een cheap programma op de achtergrond. Niet dat het slecht klonk, nee. Het klonk niet goedkoop. Dat kwam door hem. Zijn eigen lach zachtjes doorheen de lyrics, een lach van een kind dat niks wist van de wereld rondom hem, een kind dat onwetend was over de gruwel van buiten. Dan zijn lach op de achtergrond, zwaarder dan die van het kleine jongentje dat Jayson heette. Ricky was 14 op het moment dat de mixtape was opgenomen, Jayson net 9.

Trillend had hij zijn handen in zijn schoot gevouwen, zat op de grond tegen de rand van het bed. Zijn gsm had al getrild, een bericht van Dwayne. Dat iedereen aan hem dacht vandaag, dat niemand hem vergeten was. Dat ze bij zijn moeder hadden gezeten, hij en Angel, het meisje waar Ricky op het moment van die tragische gebeurtenis mee samen was. Ze hadden even heen en weer ge-sms’t. Of het wel ging met hem, of hij wou bellen, of hij de dag zou doorkomen. Hij had geantwoord dat het wel zou lukken, al was dat een leugen geweest.

Opnieuw die lach. Een lach zo vrolijk en zo levendig, ondanks de omstandigheden. Ondanks alle problemen. Ouders die elke dag afwezig waren, vaker dronken of high dan nuchter thuis kwamen. Zijn broer die, ondanks dat hij maar 5 jaar ouder was, altijd voor hem had gezorgd. Altijd had gezorgd dat hij genoeg te eten kreeg, dat hij veilig binnen bleef en dat hij zich niet verveelde. Hoe vaak hadden ze geen fort gebouwd met kussens en dekens? Om alle boeven buiten te houden natuurlijk. Wist hij op dat moment veel dat de boeven al lang binnen waren.

Een flashback naar die bewuste dag.

”Jayson, beloof je me dat je na school meteen naar huis komt?” Vroeg Ricky, terwijl hij hem zijn rugzak gaf. “Waarom?” Vroeg hij nieuwsgierig. De oudere jongen haalde zijn schouders op. “Ik wil wat quality time met mijn bro okay? Als je snel komt, leg ik nog eens een vlechtje in je haar, net zoals het mijne”, Beloofde hij. Het gezicht van de 13 jarige knul klaarde op. Dat wou hij wel! Hij deed alles om op zijn oudere broer te lijken, zijn voorbeeld, zijn held. Met een laatste handshake, die ze natuurlijk zelf hadden verzonnen, vertrok hij naar school. Net was hij de hoek om toen hij het hoorde. Een schot, piepende banden. Rennende voetstappen. “Fùck!” Hoorde hij een stem roepen. Met een misselijk gevoel in zijn maag was hij teruggelopen, al had hij niet durven kijken..

Een huiverige zucht ontsnapte uit zijn mond. Jayson trok zijn knieën op en vouwde zijn armen er om heen, om er daarna zijn hoofd op te leggen. 18. Dat was de leeftijd van zijn broer toen hij koelbloedig omgelegd werd. En nu had hij die leeftijd bereikt. Hij had het tot hier gered, al wist hij niet wat hij nu moest doen. Tot nu toe had hij verwacht dat er voor hem hetzelfde lot te wachten stond. Maar nu zat hij hier, op een eiland, relatief veilig voor andere niggas die een afrekening hadden gepland. Opnieuw de intro. “Yo yo, it’s ya boy Ricky and lil’ homie Jay, comin’ to ya right from Harlem motherfucking city!” Tranen. Zijn maag trok samen, zijn keel zat dicht. Hij liet zichzelf opzij zakken en begon nu harder te huilen. Dat zijn gsm haperde en stil viel, hoorde hij al lang niet meer. De stem bleef maar doorgaan in zijn hoofd, trok hem dieper en dieper in zijn verdriet, tot hij uiteindelijk opgaf en zich volledig liet gaan..