Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) do mei 07, 2015 1:05 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Lydia :(
Ze zat op haar knieën voor het eerst echt spijt dat ze Clyde pijn had gedaan. Ze dat gevoel wel een keer eerder gehad, bij Wyot op het strand. Maar dat was deels nog wel gelogen geweest. Dit was oprecht, dit was waar, echt. Niemand zou dat gevoel van haar afpakken. Wie dat zou doen zou degene geen marteling ondergaan, maar alleen de dood in ogen zien. Als twee mensen voor haar zouden oordelen dat ze huilde, of dat ze pijn had; zouden hun zelfs de dood in ogen zien. Iedereen moest haar gewoon met rust laten, of ze moesten zien dat Lydia toch wel werkelijk gebroken was in miljoenen stukjes. En die stukjes zouden nooit meer aan elkaar komen. Haar leven was gewoon een hel. Toen ze uiteindelijk had gezegd, dat Clyde en Damian hun het moesten weten brak ze alleen nog maar meer. Het zou lang duren tot ze klaar zou zijn, dus ze moesten de tijd wel hebben. Anders zou ze die tijd voor hun maken.
“Eventjes, ik zweer dat ik je daarna meteen naar de ziekenboeg breng. Ik blijf bij je oké, niemand kan je nog wat aan doen,” waren de woorden van Damian. Het was vooral bedoeld voor Clyde, maar Lydia voelde nu niet alleen verdriet maar ook woede. Dat “eventjes” kon niet, het was lang. Daar kon zij ook geen verandering in brengen. “Rustig aan Lydia, we laten je nog niet meteen alleen. Vertel het maar, je kan ons vertrouwen,” zei Damian tegen haar. Clyde had er dus niks bij in te brengen. Waarschijnlijk was de pijn in zijn lichaam erger dan ze had gedacht. De schuld werd alleen nog maar erger. Maar ze kon er niks aan doen. Ze was wie ze was, en als ze daar verandering in zou brengen zou ze niet weten hoe ze aardig moest reageren. Dat wilde ze wel, dat was haar met moeite ook gelukt bij Wyot. Maar nu stond haar psychopathische leven op het spel.
“Ik…. ik weet niet hoe het moet….” begon ze stotterend. Ze wilde hulp. Hulp van Clyde én Damian. Misschien zouden hun haar zover krijgen om te veranderen. Niet dat dat zonder ruzie zou gebeuren. Natuurlijk zou ze hun dan wel een keer martelen, maar het gevolg was dan wel dat Lydia uit eindelijk toch aardig werd. Dat moest ze gewoon worden. Anders zou ze misschien nooit gelukkig worden, wat ze toch wel werkelijk wilde zijn. “Ik ben niet opgevoed om aardig te zijn tegen iedereen, in mijn bloed zit gewoon een psychopaat...” ze wilde verder spreken, maar het was voor haar al moeilijk genoeg om uit haar eigen mond te horen dat ze een psychopaat is. “Ik weet alleen hoe ik iemand pijn moet doen,” vervolgde ze zachtjes. Tranen rolde over haar wangen, ze was kapot. Ze was gewoon letterlijk gesloopt van binnen. Ze wist hoe ze haar gevoelens moest uiten.
Het eerste moment zat ze op de grond te huilen en het volgde moment kwam er een boze uitdrukking op haar gezicht. “Je hebt geen tijd om te luisteren,” zei ze fel tegen Damian. Met toegeknepen ogen keek ze hem aan. Haar ogen waren rood van het huilen en haar haar hing langs haar gezicht. “Nobody was seeing that I was breaking inside,” waren haar laatste woorden die ze nog normaal kon uitspreken. Ze keek Damian recht aan in zijn ogen en drukte met haar hand op de grond, waardoor het lichaam van Damian tegen het gras aangedrukt werd. “Jullie weten niet hoe het is om te leven als mij,” gromde ze nog boos.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) do mei 14, 2015 11:07 pm
### words
tag: Clyde & Lydia
Damian had Clyde nog steeds dicht tegen zich aan gedrukt. Hij ging hem echt niet los laten. Wilde het ook helemaal niet. Misschien was zijn woordkeuze wat verkeerd tegenover Lydia, maar hij wilde zo snel mogelijk met hem naar de ziekenboeg of waar hij ook maar heen wilde. Maar dan wel na het verhaal van Lydia. Want ongeacht wat het meisje ook had geflikt verdiende ze een kans om haar verhaal te vertellen tegen hun. Afwachtend keek hij het meisje aan, benieuwd naar wat ze hen zou vertellen. Hoewel hij eigenlijk meer benieuwd was naar het feit of ze zich zelf durfde blootgeven aan hun. Want dat was meestal het moeilijkste gedeelte van alles. Hij sprak uit eigen ervaring. Pas toen het te laat was geweest had hij pas gedurfd zijn eigen verhaal bloot te geven aan de mensen om wie hij het meeste gaf. Iets wat nog steeds moeilijk was geweest, maar hij had het toch afgehandeld.
Bezorgd keek hij het meisje aan. ‘Wees niet bang om het te vertellen en blijf vooral kalm, dat maakt het iets makkelijker om het te vertellen.’ Sprak hij op een kalme toon. Het zou haar helpen, en het zou er hopelijk ook voor zorgen dat ze geen al te gekke stoten ging uithalen. Want hoewel hij haar geloofde kon het even goed zijn dat ze hier de voorstelling van haar leven aan het geven was. Wie zou het zeggen right? ‘Dat is misschien wat iedereen van je mag denken, maar er schuilt ook goed in ieder persoon. Misschien bij de een wat dieper weg gestopt dan bij de ander. Maar even goed geloof ik er in dat het bij jou ook het geval is.’ Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht. Damian en zijn eeuwige goed gelovigheid in mensen. Het zou hem ooit nog eens zuur opbreken hoor.
Het was al veel te laat toen hij een verandering op merkte in het meisje. Damian wou haar nog tegen spreken maar alles gebeurde zo snel. Het ene moment zat hij nog chill in het gras en het volgende moment werd hij hardhandig tegen de grond gedrukt. Zijn lichaam reageerde niet meer hoe hij wilde en een immense pijn in zijn borst nam toe. Hierbij trad zijn mutatie echter op. Damian had zijn focus hervonden en heel even zijn ogen gesloten waardoor het bijna leek alsof hij dood was. De inkt uit zijn tatoeages trok weg, gingen vechten tegen het slechte wat er in zijn lichaam zat. Zorgde ervoor dat er toch nog een minieme hoeveelheid bloed naar zijn hart doorstroomde en de pijn wat afnam. ‘Lydia! Stop hiermee. We hebben alle tijd van de wereld, maar hier moet je mee ophouden.’ Moeizaam vocht hij zich een pijnlijke weg terug naar boven zodat hij recht zat. Zijn lichaam brandde, maar deze pijn was nog niets. Hij richtte zijn groene ogen op het meisje en keek haar met een kalme blik vervuld van pijn aan. ‘Hou. Ermee. Op.’ De woorden rolden er moeizaam uit. Maar veel langer zou zijn afweer systeem het niet trekken.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) ma jun 01, 2015 8:55 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Lydia :(
Woede was het enige wat in Lydia naar boven gekomen was. En dat moest ze er allemaal uit laten, voor al op de personen die een van haar grootste problemen waren op dit eiland. Damian en Clyde. Waarom zij een deel waren van de grootste problemen op dit eiland was zelfs voor Lydia een vraag. Ze kon wel genoeg redenen op noemen waarom ze deze twee personen kon haatte, maar dat kon ze niet voor ogen zien. Dat zou heel wat schuld in haar naar boven brengen, en daar had ze op dit moment niet echt zin in. Ze voelde zich al schuldig dat ze Clyde al had gemarteld, maar dat ze nu ook begon met Damian martelen was het top punt van haar woede. Nou ja, net er onder dan. Charlie martelen was het zekere opperste puntje, maar om aan hem te denken kwam er alleen nog maar meer woede in haar naar boven.
Een kant in Lydia wilde toch wel graag uitleg waarom ze dit deed bij mensen en mutanten. Zelfs mutanten waar over ze wel respect had maar toch niet durfde te tonen. Tonen aan iemand dat ze iemand respecteerde of lief zou hebben zou haar zwak maken. Daarom waren Grace en Loriso de twee zwakste personen die ze tot nu toe had gemarteld. Die twee hadden te veel mensen lief en waren niet hard geworden zoals Lydia. Lydia lag dan van binnen in miljoenen kleine puzzel stukjes, maar ze stond nog steeds overeind. En niemand en ook echt helemaal niemand zou daar een verandering in kunnen brengen. Zelfs Clyde en Damian die graag uitleg wilde hebben voor dit alles. Maar ze wist donders goed dat iedereen op dit eiland uitleg wilde hebben waarom ze dit deed. Zij was daar een van. Maar uitleg zou er nooit komen, alle mutanten zouden hun hele leven moeten wachten tot dat Lydia het zelf ook een keer begreep. En dat zou enorm lang duren.
Terwijl ze met haar hand verder om laag ging, zodat Damian nog meer in het gras werd gedrukt met zijn hoofd. “Lydia! Stop hiermee. We hebben alle tijd van de wereld, maar hier moet je mee op houden,” het kwam eruit als of hij letterlijk smeekte om haar te laten stoppen. Maar op het moment dat ze haar greep weer wat losser deed, probeerde Damian weer recht op te gaan zitten. De pijn in zijn borst die ze had veroorzaakt was te recht geweest. Waarom zijn mensen en mutanten zo dom geworden? Sinds wanneer is de hele wereld dom geworden? Wist niemand dat Lydia gebroken was van binnen, maar zichzelf recht op hield om toch nog door te blijven vechten? Toen hij haar in haar ogen aan keek zag ze hoeveel pijn ze hem had gegeven. De pijn en kalme blik gemixt met elkaar. Maar door haar recht in haar ogen aan te kijken kreeg Lydia alleen nog maar meer macht over het bloed van Damian. Toch voelde ze wel nog een stukje in Lydia breken, of dat kwam door de woorden die hij had uit gesproken of door de pijn en kalme blik in zijn ogen. Een belangrijk stukje in haar was nu gebroken. Het ene stukje dat haar macht gaf om niks te voelen voor andere mensen die ze aan het martelen was. Het ene stukje die controle had over haar lichaam. Het leek als of ze van schrik de greep van het bloed van Damian in eens los liet. Iets schrok haar wakker uit haar waanzin, haar woede. Al haar verleden dat in haar zat gepropt.
Verwart keek ze naar onderen, ze voelde zich weer het kleine meisje dat altijd vrolijk was toen haar moeder nog leefde. Hoe vrolijk ze in die tijd was geweest, en trots om te laten zien dat ze mensen en dieren kon laten bewegen hoe zij wilde. De vrolijke Lydia die nooit een vliegje kwaad deed bij haar moeder. En hoe ze soms huppelde door het bos. In die tijd was haar moeder nog niet bang voor haar. Pas op het moment dat Lydia meer begon te weten hoe ze haar mutatie moest gebruiken werd het alleen maar erger en erger. En sinds die tijd heeft ze nooit geweten dat de herinnering van haar huppelend door het bos nog in haar kon zitten. De vrolijke Lydia die niemand ooit heeft gekend. “Wat…. wat ben ik aan het doen?” begon ze stamelend. Zelfs de manier hoe ze de woorden uit sprak was veel anders. Het klonk verward, maar niet boos op verdrietig. Echt oprecht verward. Dit verwarde in haar in hoofd was anders dan die keer dat ze geëlektrocuteerd was. Dit is was zoals iemand zou reageren na een diepe slaap. Een slaap die niemand had opgemerkt, omdat deze kant van haar zo diep weg gestopt had gezeten. Ze keek van Damian naar Clyde, en ze keek naar hun als of ze totale vreemden voor haar waren. Maar toch ook weer niet. Ze hadden iets veel te vertrouwds voor haar, maar toch kon ze niet op hun namen komen. Kon ze nog wel op haar eigen naam komen? “Wie ben ik?” zei ze uit het niets. Alsof ze al die tijd niet had geweten wie ze echt was.
