The benefit of the morning. [Wyot]

Vroeger was het een gepaste reactie geweest; zijn wapen pakken wanneer hij zich bedreigd voelde. Het had meerdere malen zijn leven of de levens van zijn kameraden gered. Maar hier, op het eiland dat veilig behoorde te zijn, bleek het vaker dan niet overbodig en gewoonweg vreemd. Zou het nu weer het geval zijn? Zou hij nu weer iemand aan bedreigen zijn die geen kwaad in de zin had? Wyot keek naar het onschuldig ogende meisje, die heel rustig haar hand bij haar pijlenkoker weg haalde. Ze had hem opgemerkt. Haar bewegingen waren voorzichtig, alsof ze bang was dat als ze te snel zou bewegen hij aan zou vallen. Misschien dat hij dat zou hebben gedaan als ze haar wapen op hem had gericht, maar voor nu leek het erop dat ze geen bedreiging vormde. Rustig liet hij zijn boog zakken en de pees ontspannen, begon te praten alsof hij haar niet zojuist onder schot gehouden had. Ergens hoopte hij dat zij hetzelfde zou doen. Zin om uit te leggen waarom hij zo snel zijn wapen greep had hij niet. Om eerlijk te zijn wist hij ook niet precies, hoe hij dat zou moeten doen. Hoe legde je iemand uit dat je na honderden jaren van oorlog niet meer wist wanneer iets een bedreiging was en wanneer niet? Hoe vertelde je iemand dat iedere keer dat je een knal hoorde, je terug was op het slagveld? “Hoe vroeger op de dag, hoe rustiger. Dat is wat ik ervan denk althans.” antwoorde het meisje tot zijn opluchting vriendelijk. De glimlach op zijn gezicht verbreedde iets. Toen ze hem vertelde dat ze de pijlen zelf hadden gemaakt, werden zijn ogen voor een moment wat groter. Nooit eerder had hij zulke pijlen gezien en nu vertelde ze hem dat ze, ze zelf had gemaakt? Deze tijd en de mensen die er in leefde bleven hem maar verbazen. Al moest hij eerlijk zeggen dat de snelle vooruitgangen hem enigszins angst aan joegen. Wat was er mis met één voor een je tegenstander neerschieten met pijl en boog? Of neersteken met een zwaard? Waarom moesten er in één klap zo veel mensen dood gaan? Zodat het makkelijker werd? Zodat het steeds eenvoudiger werd om mensen niet meer als mens te zien? Als antwoord op haar volgende woorden kinkte hij. “Als we nu eens wisten wat ons precies te wachten stond.” zei hij zacht, terwijl hij zijn blik voor een moment af liet dwalen naar de rozen aan de andere kant van het veld. Met een paar pijlen die konden ontploffen zouden ze deze oorlog niet winnen. De bommen die ze in tweede wereldoorlog hadden gebruikt waren al groot genoeg geweest om dit hele eiland de lucht in te blazen. Wyot wou niet eens weten hoe verwoestend de wapens waren die ze tegenwoordig hadden.

Met haar vraag trok het meisje hem uit zijn gedachten. “Een even grote fan.” antwoorde hij met een glimlachje. “Allison trouwens.” stelde het meisje zichzelf voor. “Wyot.” zei hij, met een glimlach op zijn gezicht. “Kunnen al je pijlen ontploffen of heb je ook andere pijlen?” vroeg hij nieuwsgierig. Ergens fascineerde het meisje hem wel. Zover hij wist was het in deze tijd niet gebruikelijk om zulke klassieke wapens als een pijl en boog te gebruiken. Oké, echt klassiek was het wapen van het meisje niet tenslotte hadden ze in zijn tijd nog geen ontploffende pijlen gehad.

De oorlog die komen ging joeg hem angst aan. Niet omdat hij bang was om te vechten, tenslotte had hij zijn leven niet anders gaan. Ook niet omdat hij bang was om te sterven, daarvoor leefde hij al te lang, maar omdat hij bang was voor waar deze oorlog voor stond. Dit was geen oorlog om macht of om land. Dit was oorlog om een geheel ras van de aardbodem te vagen. Dit was een oorlog die zich specifiek keerde tegen één groep mensen. Ja, er waren eerder dergelijke oorlogen geweest en hij had ook eerder in zo’n oorlog gevochten maar maakte deze oorlog niet minder angstaanjagend. Daarbij kwam dat zij met veel minder waren en dat de meeste van hen nog kinderen waren. Kinderen die nog hun hele leven voor hun hadden of in elk geval zouden moeten hebben. “Wapens, een heleboel wapens en troepen.”  zei ze zachtjes. Wyot richtte zijn blik weer op haar, luisterde zwijgend naar wat ze verder nog te zeggen had. Misschien dat zei iets wist wat hij niet wist. Iets wat hem kon helpen zich klaar te maken voor deze oorlog. “Wat we ons ook af moeten vragen is wat voor wapens en wat ze al van ons weten? Kennen ze iedere soort mutant die op dit eiland zit? Hebben ze ook mutanten aan hun kant staan? Mutanten die hun soortgenoten verraden om zelf geen slachtoffer te worden?” zei hij, na kort geknikt te hebben als antwoord op haar woorden. Er was een sombere blik in zijn ogen verschenen. Hoewel hij liever niet dacht aan de mogelijkheid dat er mutanten aan de kant van de mensen stonden, wist hij dat het een reëel was. Er waren altijd verraders. Er waren altijd mensen die hun eigen belang voor dat van hun medemens zetten en wat dat betreft waren mutanten vast niet beter.

Nieuwsgierig keek Wyot naar het meisje dat zich voorgesteld had als Allison. Nooit eerder had hij iemand met zulke pijlen gezien. Oké, er was veel in deze tijd dat hij nog nooit eerder had gezien maar toch. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar, volgde haar haar hand toen ze naar de roos wees. De roos die ze zojuist had laten ontploffen. Vervolgens keek hij naar haar pijlen, die ze kort toelichtte. Verwonden, verdoven en afleiden. Het was alsof ze nog expres vermoorden weg liet. Of zou ze nog nooit een ander mens vermoord hebben? Ergens hoopte hij voor haar van niet. Al vermoedde hij dat als dit het geval was hier binnenkort wel eens verandering in zou kunnen komen. “Ik ben een verschrikkelijk persoon, ik weet het.”  zei ze. Even keek hij haar aan, terwijl hij kort zijn hoofd schudde. “Je doet wat je moet om te overleven, daar is niks verschrikkelijks aan.” zei hij met een zachte glimlach. Dit was iets wat hij zichzelf ook altijd voorhield. Iets wat hem hielp om de levens die hij op zijn geweten had te rechtvaardigen. Met zijn hand ging hij door zijn donkere krullen. “Zou ik eens zo’n pijl mogen proberen?” vroeg hij aarzelend. Misschien dat ze hem nog genoeg vertrouwde om hem zomaar één van haar gevaarlijke pijlen te geven. Of misschien dat ze er heel zuinig op was, wat hij in principe ook wel begrijpen kon.

Het meisje beantwoorden de meeste van zijn vragen moeiteloos. Iets wat een lichte frons op zijn voorhoofd deed verschenen. Hoe kon ze dit alles weten? Hoe kon het dat ze dingen wist die een gezond persoon nooit met vijandelijke troepen delen zou? Zou zij onderdeel vormen van zo’n vijandelijke troep? Zou zij iemand zijn die haar mede mutanten verraden om zichzelf te beschermen? Zou zij iemand zijn die haar eigen belangen moeiteloos voor die van anderen zetten? Hoe hulpeloos en zwak die ander ook mocht zijn? ‘Ik heb nog geen mutantenfiches gezien, maar ik geraak niet dicht genoeg om het te zien.’ Deze woorden maakte zijn verwarring des te groter. Niet dicht bij genoeg? Hoezo niet dichtbij genoeg? Het was alsof ze wist dat hij haar niet volgen kon. Dat hij zich afvroeg hoe ze al deze gevoelige informatie kende, alsof het haar eigen was. Een clairvoyance. Dus ze bestonden echt? Natuurlijk, bestonden ze echt. Hoe kon zo iets hem na eeuwen op deze aarde rond te hebben gelopen nog steeds verbazen?

Nu hij de reden van de kennis van het meisje kende, liet hij hetgeen wat ze hem zojuist vertelde pas echt in zinken. Wapens die nog geavanceerder dan haar pijlen waren. Voldoende materiaal om velen van hen te doden of mee te nemen. Voor een moment sloot hij zijn ogen. Dit zou een bloedige oorlog worden. Een oorlog die vele levens zou kosten. Een oorlog die niemand zou ontzien. Niet dat een oorlog dat ooit deed. Wyot opende zijn ogen weer, voor een moment kruiste zijn blik die van het meisje. Met haar woorden sprak ze één van zijn angsten uit. Een verrader. Iemand die de koers van de oorlog met enkele woorden drastisch zou kunnen veranderen. “Laten we hopen dat die er niet is.” mompelde hij. Waarna hij zich realiseerde dat hij een tijd lang stil was geweest. “Sorry, ik werd een beetje overvallen door wat je allemaal wist.” verontschuldigde hij zichzelf dan ook. “Is het mogelijk dat ze een uitvinding hebben die jouw er van weerhoudt dichter bij te komen? Of denk je dat het een andere mutant is?” Voor een moment keek hij haar met een zorgelijke blik aan.

Zijn vraag deed de glimlach op haar gezicht vergroten en hiermee automatisch ook de zijne. Nooit eerder had hij met zulke bijzondere pijlen geschoten. Nooit eerder had hij met zijn vertrouwde wapen in de moderne tijd gepast. “Dankje.” zei hij, een vrolijke glimlach sierde zijn gezicht. Voor een moment liet hij zijn blik aarzelend over de pijlen dwalen, om vervolgens één van de verdovingspijlen uit de koker te pakken. Een gas. Dat betekende dat je iemand niet precies hoefde te raken om diegene te verdoven. Het enige wat je hoefde te doen was de pijl dicht genoeg bij diegene in ontploffing te brengen zodat die in contact kwam met het gas. Wyot ogen gleden over het verlaten sport terrein, schoten voor een moment terug naar Allison toen ze hem vroeg of hij al lang boogschutter was. “Lang is bijna een understatement.” zei hij met een grijnsje. “Mijn vader was jager en heeft me toen ik net groot genoeg was om een kleine boog in m’n handen te houden geleerd hoe ik moest schieten. Dat is nu bijna negenhonderd jaar geleden.” Na dit gezegd te hebben ging zijn blik naar de duif die op de stang van het voetbaldoel zat te doezelen. Zich van geen kwaad bewust. Met een soepele beweging legde Wyot de pijl op zijn boog, spande hij de pees aan en richtte hij de punt van de pijl op de doelpaal. Het vertrouwde geluid van de pijl die door de lucht schoot nadat hij de pees had los gelaten deed een glimlachje op zijn gezicht verschijnen. De pijl schampte de paal, met als gevolg dat het gas vrij kwam en bleef vlas naast de duif hangen tussen het net en de paal. Haast onmiddellijk leek het diertje zijn bewustzijn te verliezen, want het tuimelde voorover op de grond. Het was te hopen dat de duif een echte duif was en geen mutant want dan had hij straks ruzie. “Het lijkt erop dat je pijl werkt.” zei hij met een grijnsje, waarna hij Allison weer aankeek.