Onderwerp: I'm not sorry (& Clyde) zo maa 29, 2015 6:34 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Lydia keek zuchtend in het rond van de cafetaria. Straks na de kleine pauze moest ze de rest van de dag Clyde helpen. Clyde was ook wel de Peacekeeper, de man die er voor gezorgd had dat zij een week lang heel erg ziek had gevoeld. Ze wist nog steeds niet de juiste reden waarom ze hem moest helpen. Ze wist niks af van gymles helpen, laat staan dat Clyde dat wilde dat ze hem ging helpen. Hij was getuige geweest hoe ze een schaar in de rug van Charlie had gestopt, en hem had gemarteld met die schaar. Waar ze echt absoluut geen spijt van had gehad. En nu moest ze hem helpen in een gymles vier uur achter elkaar! Wat was er mis met deze mensen!?
Ze nam een slok van haar cola en liep gewoon weg van het tafeltje. Al haar troep lag er nog gewoon, en ze was ook niet van plan om het op te gaan ruimen. Daarvoor had je toch schoonmaaksters op school? Geïrriteerd liep ze naar kamer, en met een harde klap gooide ze haar slaapkamerdeur dicht. Als Jean zo graag wilde dat ze Clyde ging helpen met de gymles dan kon ze verwachtte dat precies in kleding aan gelopen komt wat helemaal niet bedoeld was voor een gymles; namelijk hoge hakken en een kort rokje. Als er iets was waar Lydia een hekel aan had dan waren dat regels, oké nee dat was gelogen. Aan Charlie en Grace had ze een nog grotere hekel. Ze haatte die twee gewoon. En daar had ze genoeg redenen voor om ze te haten. Charlie haatte ze omdat hij stemmen in haar hoofd had gegooid waar ze nog steeds hoofdpijn van had. En Grace haatte ze omdat ze een paar dagen heel moeilijk kon lopen.
Lydia zag dat er een brief op haar bureau lag van Jean. Er stond met dikke letters op dat ze zich moest kleden zoals ze normaal naar een gymles ging. Anders moest ze vaker helpen met Clyde en zijn klassen die hij had. Ze rolde boos met haar ogen en trok haar kastdeuren open. Ze gooide een zwarte jogging broek op haar bed met een geel hemdje met zwarte bandjes. Het zag er normaal uit, en goed genoeg voor een gymles, right? Anders hadden Jean en Clyde echt pech gehad. Lydia deed haar mobiel in haar broekzak en deed de oordopjes in haar oren. Met een normale gezichtsuitdrukking liep ze richting het sportveld. Het was lekker weer, dus ze had zo’n vermoedde dat de gymles buiten werd gegeven. Ze liep gewoon op een sloom tempo, omdat de kleine pauze pas over een paar minuutjes was afgelopen.
Toen ze aangekomen was bij het sportveld was er nog niemand te vinden. Gelukkig maar anders zou ze straks Charlie of Grace tegen komen, hun zouden haar wel uitlachen; omdat ze moest helpen met Clyde’s les. Als ze hun zou tegen komen, dan konden die regels niks meer schelen. Ze zou hun gewoon ter plekken vermoorden. Lydia ging zitten op de tribune en hoorde in verte dat de bel van de pauze voorbij was. Dan zou de les zo wel beginnen. Ze zette expres haar muziek wat harder zodat ze niemand kon horen als ze werd aangesproken. Lydia zwierde haar benen op de stoelen voor haar en wachtte rustig af wanneer de eerst mutanten het sportveld zouden betreden. Tot die tijd hield ze zich zwijgend schuil in de tribune. Stilletjes keek ze toe hoe de eerst twee personen het veld op kwamen. Clyde was nog nergens te bekennen, dus dan kon ze ook nog wel even lol maken, right? Ze deed haar oordopjes uit en riep:“Heey!” De twee mutanten keek haar kant op, en ze zocht gelijk oogcontact. Stap één oogcontact maken, stap twee hun bloed manipuleren. Zachtjes ging ze met haar hand heen en weer en keek toe hoe de pijn door de lichamen heen gingen en ze pijnlijke bewegen maakten.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) ma maa 30, 2015 1:46 pm
Zijn enige vrije voormiddag, maar toch was hij vroeg genoeg opgestaan. Het ontbijt met Damian skippen was een nee, want het zou tot de middag duren voor hij hem terug zou zien, tenzij hij hem eerder nodig had om te assisteren bij een les of whatever. Damian was nog steeds zijn mentor en hij was nog altijd een trainee, dus hij moest sowieso nog luisteren naar wat de man hem vroeg. Maar voor nu zat hij in de sportschool, om eventuele mutanten te begeleiden die met gewichten aan de slag wilden gaan ofzo. Als hij een normale man was geweest, dan had hij sowieso sowieso zelf wat zitten trainen, maar sinds hij met gemak de zwaarste gewichten met 1 arm kon tillen.. Het was gewoon een beetje nutteloos om serieus aan de slag te gaan met die dingen.
Die namiddag zou iets intenser zijn. Lydia had van Jean straf gekregen voor het aanvallen van drie andere studenten, en ze zou hem helpen bij zijn lessen vandaag. Hij had zijn les zo gepland dat ze hem zou kunnen helpen, zodat ze er niet zomaar wat bij zat. Dan zou het ook saai zijn voor haar. De voormiddag was voorbij gevlogen, er waren best wel veel mutanten naar de fitnessruimte gekomen, zodat hij zich niet verveeld had. Het was uiteindelijk pauze, en hij haalde een broodje in de kantine. Met een paar andere leerkrachten had hij aan de lerarentafel gezeten, om daarna te vertrekken naar de sporthal om een paar voetballen te halen.
De eerste bel ging, en hij begon richting het buitenveld te lopen. Daar had hij afgesproken met zijn studenten voor de komende twee uur en met Lydia. Toen hij op het veld aankwam, zag hij al twee mutanten, maar.. Ze leken enorm veel pijn te hebben? Snel schoot zijn blik over het veld, maar er was niemand. Tot hij Lydia zag. “Lydia! Stop daar nu meteen mee!” Riep hij luid, terwijl hij de voetballen neerlegde en naar de tribune liep. “Je bent hier omdat je zo’n dingen niet mag doen, en als je niet op let, dan zul je hier nog vaker mogen zitten”, Zei hij streng toen hij eenmaal aangekomen was. “Kom maar mee nu, en gedraag je een beetje alsjeblieft”, Zei hij toen wat milder, waarna hij zich omdraaide en terug naar het groeiende groepje studenten liep.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) ma maa 30, 2015 2:48 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Met een tevreden en kwaadaardig glimlachje bewoog Lydia haar hand zachtjes heen en weer. Fuck de regels, en fuck deze uren met Clyde. Hier had ze dus niet bepaald zin in om Clyde te helpen en naar zijn regels te luisteren. Even serieus wie wilde dat nou wel?! Niemand wilde toch naar regels luisteren en horen dat ze het goed deden tijden de lessen. Lydia was dan ook van mening dat als iemand het goed wilde doen in de les dat dan hun best moeten doen, daarvoor hoeft gedrag toch nog niet goed te zijn? Zij was dan ook een goed voorbeeld van, natuurlijk had ze goeie cijfers maar haar gedrag dat zakte gewoon. Who cares dat haar gedrag 100% slecht was? Dat mocht ze toch zelf weten of ze dat wilde of niet?
Lydia keek diep in de ogen van de twee personen die ze martelde met hun eigen bloed. Dit was gewoon wie zij was, en niemand kon haar daarvoor ook tegen houden. Ze ging een stukje met haar hand om hoog zodat de twee lichamen een paar centimeter van de grond af gingen. “Lydia! Stop daar nu meteen mee!” hoorde ze luid haar kant op roepen. Met een boze blik in haar ogen keek ze Clyde aan. Ze liet maar gehoorzaam de controle over het bloed los. Waarom moest hij nou per se komen als ze net even lekker bezig was met mensen martelen? Met toegeknepen ogen ze hem aan, Clyde was bij haar op de tribune gekomen en zei streng:“Je bent hier omdat je zo’n dingen niet mag doen, en als je niet op let, dan zul je hier nog vaker mogen zitten.” Toen hij dat zei moest ze toch even wat lachen. Ze schudde haar hoofd en hem ongelooflijk aan. Dit meende hij toch niet? “Jij wil net zo min dat ik hier ben, dus dan kun je mij maar beter gelijk weg sturen,” zei ze fel tegen hem. Als het moest kon ze nog wel een hele dag zo tegen hem praten. Ze had genoeg in haar hoofdje zitten zodat ze hem helemaal gek kon maken, en eventueel ook nog voor schut moest zetten bij zijn eigen klas.
“Kom maar mee nu, en gedraag je een beetje alsjeblieft,” zei hij wat milder, hij draaide zich weer om en liep de tribune af. Ze rolde met haar ogen en stond met een grote tegen zin op. “De enige reden waarom ik mij moet gedragen is omdat jij niet voor schut wil staan,“ zei ze boos. Ze had zichzelf beloofd dat ze Clyde nog wel zou terug pakken voor wat hij haar had aangedaan. Dat kon ze nu doen, maar ook wel aan het einde van les. Ze moest eerst nog maar even zien hoe de les verliep. En wat Clyde nog meer tegen haar zou gaan zeggen.
Er kwamen al wat meer leerlingen het veld op gelopen, sommige hielpen de twee leerlingen die ze zonet had gemarteld op staan. “Bitch,” hoorde ze zachtjes tegen haar zeggen. Dat kon haar helemaal niets schelen dat ze haar zo noemde, dat was ze ondertussen wel gewend dat mensen dat tegen haar zeiden. Maar toch.. “En als ik mijn mutatie niet gebruik op leerlingen en hun toch pijn doen, mag dat dan wel?” zei ze geïrriteerd en toch zachtjes tegen Clyde. Als een andere leerling zou horen wat ze zei dan zou haar plan mislukken. Want toch, het boeide haar niet dat mensen hier deze klas haar gewoon bitch noemde of wat dan ook; want dat was ze ook. Maar toch moest ze hun laten proeven van de pijn die ze hun kon geven, en eventueel liet ze hun de pijn voelen die zij ook had gevoeld. Ook al moest ze nog kiezen welke pijn, ze kon de pijn laten voelen die ze had overgehouden van Clyde; maar ze kon ook de pijn laten voelen die ze vroeger had gevoeld. Die laatste was wel het ergste..
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) do apr 02, 2015 8:03 pm
Het was heel belangrijk dat hij zijn geduld niet verloor. De laatste keer dat dat gebeurde, was het echt niet goed afgelopen. Maar ook ècht niet. Hij wou niet weer zoiets meemaken, want hij wist dat het hem volledig zou kapot maken mentaal. Maar zijn geduld werd getest, al een paar keer. Sinds hij de taak van peacekeeper had aanvaard, was hij al een paar keer moeten tussenkomen tussen gevechten. Waar zijn indrukwekkende gestalte en kalme indruk was meestal genoeg om vechtende mensen uit elkaar te houden, maar hier leek het wel anders te zijn. Alsof hij het uit lokte om tegengesproken te worden en tegenwerking te verdienen. En hij deed nochtans echt zijn best om aardig over te komen..
Lydia was nog wel het ergst, om eerlijk te zijn. Maar hij ging zijn problemen niet meer uit de weg, dus meteen greep hij in en beval hij haar om te stoppen. “Jij wil net zo min dat ik hier ben, dus dan kun je mij maar beter gelijk weg sturen,” Reageerde ze fel. Clyde beet even op zijn tong en keek haar toen kalm aan. "Wie weet valt het meer mee dan je denkt, en hebben we nog een fijne namiddag samen. Ik geef jou een kans, nu vraag ik of jij mij ook een kans wil geven", Zei hij rustig tegen het meisje, waarna hij haar vroeg om mee te komen naar de groep leerlingen.
“De enige reden waarom ik mij moet gedragen is omdat jij niet voor schut wil staan,“ Hoorde hij haar zeggen. Hij sloot even zijn ogen, onzichtbaar voor haar natuurlijk, want hij liep achter haar. "Nee, omdat ik wil dat mijn leerlingen veilig zijn, en dat jij veilig bent", Antwoordde hij simpel, waarna hij haar even aan keek en inschattend in zich op nam. Zou ze hem echt voor schut zetten voor de hele groep? Dat maakte hem niet veel uit tho.. Ondertussen hadden een paar andere leerlingen de twee op de grond overeind geholpen. “En als ik mijn mutatie niet gebruik op leerlingen en hun toch pijn doen, mag dat dan wel?” Vroeg Lydia toen, maar Clyde schudde resoluut zijn hoofd. "Nee, mensen pijn doen mag niet", Zei hij nadat hij zich naar haar toe had gedraaid.
Even negeerde hij verdere woorden van het meisje en keek de leerlingen voor zich aan. "Alright, straks gaan we technieken aanleren om op het doel te schieten. Volgende week gaan we wedstrijdjes doen, dus nu is het moment om je skills aan te scherpen. We beginnen met 2 rondjes rond het voetbalveld", Zei hij met een glimlachje. Met 'we' bedoelde hij echt wel 'we'. Want hij liep gewoon met zijn leerlingen mee hoor. "Wacht jij nog maar even hier. Straks kun je helpen met het opschrijven van wie scoort en wie niet. Maak dus terwijl we lopen maar een lijstje met alle namen van de leerlingen. Als je die niet kent, dan schrijf je maar een korte beschrijving", Legde hij uit, waarna hij zich bukte en uit zijn rugzak een harde kaft, een pen en een blad papier haalde. "Okay guys, let's go", Riep hij toen, waarna hij een makkelijk tempo rond het veld begon te joggen.
Lydia had geen zin Clyde helpen met zijn les. Wat was het nut hiervan om hem te helpen? Hij kon toch net zo goed zelf de les geven! Ze wist niks af van les geven en had er niet bepaald zin om dat te gaan veranderen. Daar was ze veel te ongeduldig voor en het was ook niet iets wat ze later met haar toekomst wilde doen. Ze wist niet wat ze dan wel wilde met haar leven, maar dat maakte niet uit. Het was in ieder geval geen gymleraar. Maar wat maakte haar verdomde toekomst ook uit, ze had geen ouders die zich voor haar hoefde te schamen. Niet dat ze daar anders over zou gaan denken, maar het feit dat ze geen ouders meer had merkte ze niet. Het leven zou nog steeds de zelfde hel zijn.
Fel had ze tegen Clyde in gegaan dat hij haar net zo min hier wilde hebben als zij, dus dan kon hij maar beter haar gelijk weg sturen. Hij keek haar kalm aan, iets wat ze niet wilde. Maar ja, daar zal ze later wel verandering in brengen. “Wie weet valt het meer mee dan je denkt, en hebben we nog een fijne namiddag samen. Ik geef jou een kans, nu vraag ik of jij mij ook een kans wil geven” zei hij waarna hij zei dat ze mee moest gaan. Ze kon hier soms zo pissig om worden dat leraren altijd wilde dat ze een leuke namiddag zouden hebben. Er was niks leuks aan school dus dan zou ze ook geen leuke namiddag hebben. Nou ja, behalve als ze Clyde tijdens zijn les helemaal gek zou maken. Ze wist al precies wat ze ging doen. Lydia had daarom ook geen antwoord gegeven op zijn kans geven. Waarom zou dat ook? Hij had haar fucking geëlektrocuteerd! Ze zal hem nooit een kans geven.
Ze liep met hem mee de trap af en zei nog wat bozig dat hij niet voor schut wilde staan voor zijn klas. Iets wat ze natuurlijk wel zou gaan doen. En hij zou spijt hebben als hij het hem niet zou gaan boeien. Wat ze zou gaan doen en zeggen zullen zijn leerlingen nooit vergeten, maar hij ook niet. Zijn antwoord was wel logisch, maar ze wilde er tegenin gaan en zeggen dat zichzelf kon redden. En dat ze niet veilig zou zijn zo lang ze op dit stomme eiland zat. Vervolgens vroeg ze aan hem of ze ook andere leerlingen mocht pijn zonder dat ze haar mutatie zou gebruiken. Want ja, als ze werd tegen gehouden door hem als ze haar mutatie gebruikte, wat zou er dan gebeuren bij gewoon klappen geven? Clyde draaide zich naar haar toe en zei dat dat niet mocht. Nou ja, pech voor hem en alle andere leerlingen. Ze zal ze toch blijven pijn doen. “Pech voor jou en je veiligheid,” zei ze zachtjes. Lydia had al een heel plan in haar hoofd hoe ze die regels van Clyde zal verbreken en hoe ze hem voor schut zal zetten.
”Alright, straks gaan we technieken aanleren om op het doel te schieten. Volgende week gaan we wedstrijdjes doen, dus nu is het moment om je skills aan te scherpen. We beginnen met 2 rondjes rond het voetbalveld,” legde hij uit aan de groep. Nee, geen doel schieten! Nou ja, dat kon ze bij alles zeggen. En Lydia ergerde zich aan alles, maar voor gymlessen was dit wel iets waar ze een hekel aan haat. En voor al dat zij waarschijnlijk ook rondjes moest rennen. Ook al vond ze dat niet erg, dat deed ze zo. Maar dan wilde ze dat wel alleen doen. Met een gezichtsuitdrukking op haar gezicht dat ze daar helemaal geen zin in had, haalde Clyde een harde kaft, papier en een pen uit zijn tas. “Wacht jij nog maar even hier. Straks kun je helpen met het opschrijven van wie scoort en wie niet. Maak dus terwijl we lopen maar een lijstje met alle namen van de leerlingen. Als je die niet kent, dan schrijf je maar een korte beschrijving” legde hij uit, voordat hij dat allemaal uit zijn tassen haalde en aan haar gaf. “Heb je niet wat saaiers of zo?” zei ze tegen hem. De spullen die ze eerst in handen had, liet ze gewoon uit haar handen op het gras vallen nadat Clyde “Let’s go” had gezegd. Namen of omschrijvingen op schrijven ging ze dus niet doen. En omdat het toch lekker weer was, kon ze net goed gaan genieten van het weertje. Ze ging op het gras liggen en deed haar ogen dicht. Zo kon ze lekker genieten van het zonnetje terwijl Clyde alle het werk ging doen. Lydia deed haar oordopjes weer in en rolde op haar buik. Van het zonnetje genieten zal toch verpest worden door Clyde. Dan kon ze net zo goed wat runners saboteren. Een aantal leerlingen keken haar wel aan, sommige boos en andere bang. Die leerlingen konden gemakkelijk oogcontact met haar maken, waar door zij juist hun bloed kon manipuleren. Ze zal hun niet martelen, alleen een beetje laten struikelen. Lydia maakte oogcontact met een jongen die met een groepje achteraan rende. De groep rende best wel op elkaar, wat een mooie kettingreactie zal worden. Ze liet de voorste jongen struikelen door de spieren in zijn benen te laten stoppen. Een gemene grijns ontstond op haar gezicht en ze ging helemaal stuk toen de andere leerlingen over hem struikelde. Hier zal Clyde niet blij mee zijn, maar het was wel heel erg grappig. En eigenlijk ook heel onschuldig; omdat het alleen de spieren in de benen waren waarbij ze het bloed even liet stoppen. Het zou een kleine pijnscheut geven, maar verder ook niets. Lydia draaide weer op haar rug en deed net alsof ze de hele tijd van de zon lag te genieten.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) di apr 21, 2015 5:19 pm
Het bleek erg moeilijk om door te dringen bij Lydia. Hij snapte niet echt waarom.. Okay, misschien was ze nog altijd kwaad omdat hij haar geëlektrocuteerd had, maar het was ook voor hem geen fijne ervaring geweest. Alsof hij naar het eiland was gekomen omdat hij het leuk vond om andere mutanten pijn te doen met zijn eigen mutatie. Nee, net niet. Hij was naar hier gekomen juist omdat hij dat wou ontlopen, omdat hij dat wou leren voorkomen. Jammer genoeg bleek dat moeilijker te zijn dan hij gedacht had, maar hij had zijn taak als peacekeeper aanvaard en nam die ook heel serieus. Want ondanks dat hij Lydia pijn had gedaan, had hij er wel mogelijks Charlie mee gered. Hij wist niet hoe ver het meisje nog was gegaan als hij haar niet gestopt had. Vooral toen ze er nog een onschuldige bij betrok, was het voor hem genoeg geweest. Dat ze kwaad was op de jongen, daar kon hij nog in komen, maar haar wraakpogingen gingen toch wel erg ver.
Clyde had geprobeerd haar te overtuigen om mee te werken, nu maar zien of ze dat ook daadwerkelijk ging doen. Hij had er niet veel vertrouwen in, en het zag er naar uit dat de klas die hij les gaf, ook niet erg gerust was. “Heb je niet wat saaiers of zo?” Had ze nog gevraagd. Clyde keek haar serieus aan. "Natuurlijk wel, geloof me, er zijn honderden saaiere dingen die ik je kan laten doen. Ik denk niet dat je beseft hoe makkelijk je hier van af komt, Lydia", Antwoordde hij, waarna hij de groep de opdracht gaf om te beginnen lopen. Het ging een tijdje goed, tot hij ineens geschreeuw hoorde achterin de groep. Verbaasd stopte hij, net zoals de paar leerlingen die achter hem liepen. Er lag een groepje van wel 5 leerlingen op de grond, waarschijnlijk over elkaar gestruikeld.
Een van de jongens greep naar zijn been. Had de jongen last van kramp? Clyde liep naar hem toe en ondersteunde hem terwijl hij op stond. “Gaat het wel?” Vroeg hij een beetje bezorgd. “Er schoot iets in mijn been, denk ik”, Zei hij met een pijnlijke blik in zijn ogen. Hij glimlachte even geruststellend. “Dat kan gebeuren. Ga maar even stretchen, en kijk of het daarna weer beter gaat, goed?” Stelde hij voor, en de jongen knikte. Hij liet hem voorzichtig los en de knul liep naar de tribune, waar hij zijn been begon te rekken. “Okay, laatste stukje, kom op”, Vuurde hij de groep toen aan, en een korte tijd later kwamen ze aan. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op toen hij Lydia zag liggen in het gras. Sigh..
Clyde negeerde haar voor nu, riep de groep bij elkaar en legde de eerste oefening uit. In groepjes van 3 konden ze toen aan de slag gaan, om de basis wat te oefenen. Gewoon de bal naar elkaar spelen en daarbij de pass en het ontvangen onder de knie krijgen. Het ging redelijk goed, dus hij kon zich wel even bezig gaan houden met Lydia. Hij ging in de zon van het meisje staan en keek op haar neer. “Waarom maak je het mij en vooral jezelf zo moeilijk? Ik snap het even niet”, Zei hij zachtjes, zodat de andere leerlingen hem niet konden horen. “Miss Grey geeft je de kans om je fouten in te zien en je gedrag te verbeteren, en dan doe je dit. Ik weet dat jij het was met die jongen, hij is een goeie sporter en zijn spieren gaan niet zomaar door het opwarmen verkrampen”, Zei hij een beetje teleurgesteld. “Ik wil je echt niet moeten doorsturen naar het kantoor van miss Grey, snap je? Maar dan zul je toch even je instelling moeten veranderen”, Vervolgde hij, waarna hij haar afwachtend aan keek. Zou ze het nu wel in zien of was het gewoon hopeloos?
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 22, 2015 11:40 am
Nobody was seeing that i was breaking inside
Dat Lydia totaal geen zin had om Clyde mee te helpen was allang duidelijk. Dat wist hij ook wel, dus dan hij kon sowieso niet verwachten van haar dat ze hem ging helpen. Hij was toch zelf een gymleraar, dan kon hij zich zelf ook wel redden. Want ja, leraren moesten maar even met leerlingen leven die geen zin hadden om les te krijgen. En daar was Lydia dan altijd één van, nou ja eerst had ze geen zin in toen ze hier naar toe was gekomen. Maar nu ze een idee kreeg hoe Clyde haar ging helpen om haar stemming beter te krijgen, had ze een soort plan in haar hoofd. Ja, ze zal doen zoals ze in elke les doet; helemaal niks. Maar ze zal aan deze gymlessen een ander kleurtje brengen. Iets wat zelfs Clyde niet van haar zal verwachten..
Clyde had haar ondertussen een papier, pen en harde kaft in haar had gelegd. Juist dat ging ze niet doen. Dat moest hij ook maar begrijpen. Ze had dan ook gevraagd of hij niet wat saaiers had, want dit was al saai genoeg. Met een droog gezicht keek ze hem aan, terwijl hij terug keek met een serieus gezicht. “Natuurlijk wel, geloof me, er zijn honderden saaiere dingen die ik je kan laten doen. Ik denk niet dat je beseft hoe makkelijk je hier van af komt, Lydia,” antwoordde hij terug. Ze rolde met haar ogen, en ging op het gras liggen toen ze Clyde weg zag rennen met de leerlingen achter zich aan. De zon zou het goed doen op haar huid, en een kleurtje op haar wangen had ze dan ook zeker nodig. Maar eerst moest haar stap één even in werking gaan. Ze liet de voorste jongen van het groep struikelen door het bloed in de kuitspier te stoppen. Met een schreeuw was de jongen op de grond gevallen. Kijk, een beetje meer actie tijdens de gymlessen was altijd leuk. Want ja, wat was een les zonder iets leuks tussen door? Nadat het hele groepje was gevallen rolde Lydia weer op haar rug en ging genieten van de zon. Dit was leven. Ze hoorde wat stemmen van Clyde en van de jongen die was gevallen. Die sukkel van een Clyde was echt zo dom, als hij dan nog niet door had dat zij de oorzaak was geweest. Wat was het leven toch leuk als ze iedereen kon dwarsbomen.
Terwijl ze zo lag in het gras, genietend van de zon, kwam de groep met Clyde voorop weer terug gerend. Ze gaf er geen aandacht aan en liet Clyde zijn gang gaan. Zolang hij haar rustig in het gras liet liggen dan zou er niks aan de hand zijn. Maar als hij één ding tegen haar zou zeggen waardoor ze haar ogen open moest doen dan kreeg hij wel een groter probleem. Lydia dacht er al over na hoe ze Clyde dan het beste kon vernederen voor de klas. En terwijl ze zo dacht kwam de zon die eerst vol op haar gezicht scheen weg te vagen. “Waarom maak je het mij en vooral voor jezelf zo moeilijk? Ik snap het even niet,” hoorde ze een stem zachtjes tegen haar praten. O dear, dacht ze, meende hij dit nou serieus? Wilde Clyde serieus weten waarom ze het hem zo moeilijk maakte? En hoezo maakte ze het voor haar zelf ook moeilijk? Haar leven was juist heel erg simpel! Dus niks moeilijks aan. Lydia gaf geen aandacht aan hem, maar luisterde gewoon rustig naar wat hij te zeggen had over haar gedrag. “Miss Grey geeft je de kans om je fouten in te zien en je gedrag te verbeteren, en dan doe je dit. Ik weet dat jij het was met die jongen, hij is een goeie sporter en zijn spieren gaan niet zomaar door het opwarmen verkrampen.” In zijn stem was een toontje te horen dat hij wat telleurgesteld was, waardoor ze even haar ogen opende. Hij stond toch in haar zon, dus ze zou niet verblind of zo worden. ”Ik wil je echt niet moeten doorsturen naar het kantoor van miss Grey, snap je? Maar dan zul je toch even je instelling moeten veranderen,” vervolgde hij als laatste. In de tijd dat hij had gesproken had ze geen emotie aan hem getoond, of antwoord gegeven. Dit was iets wat ze niet aan zien had komen. Voor al niet van een persoon die haar had geëlektrocuteerd. Clyde wilde haar niet naar Jean toe sturen?! Dit was echt even ongelooflijk. Ze wist dan ook niet goed hoe ze moest reageren op hem. Daar moest ze nog wel even over na denken, dus haar reactie was dan ook het droogste van het droogste. “Darling, het kan me niet schelen of ik naar miss Grey moet of dat ik hier moet blijven,” zei ze, terwijl ze haar ogen weer dicht deed. Wat kan haar het schelen dat ze naar Jean moest. Een gesprek met haar aangaan was ook altijd leuk. Ze vroeg zich wel af wat hij nu met haar ging doen. Iedereen wist toch dat Lydia een bitch is, of hij haar naar Jean toe zou sturen dan zou ze de dag van Jean ook verpesten; en als ze hier bleef zal ze de dag van Clyde verpesten. Daar zat voor Lydia geen verschil in, ondanks dat ze revenge wilde bij Clyde. Ze wilde dat hij ging voelen wat zij heeft moeten voelen toen ze geëlektrocuteerd was. Maar daar zal ze nog eerst even mee wachten. Het belangrijkste tot nu toe was, dat ze haar zonnetje weer even terug kreeg. “Dus wil je nu even uit mijn zon gaan? Ik probeer hier jou te irriteren,” zei ze kalm en droogjes. Ze wist niet wat ze erachteraan moest zeggen, maar ze had wel de neiging om het bloed van Clyde te gaan besturen. Maar zou ze daar echt haar kostbare tijd en vergallen? Hoe langer Clyde daar bleef staan in haar lekkere zonnetje, hoe meer ze echt de neiging had om tot actie te komen. Maar hoelang zou dat gaan duren? Lydia werd immers aardig verveeld, en was wel toe en nog wat meer actie in de les. “Waarom doe ik dit?” zei ze tegen zichzelf. Ze ging opstaan van het gras en keek Clyde niet aan. In plaats van naar hem toe te kijken richtte ze haar ogen op de groepjes leerlingen die bezig waren met de basistechnieken van voetbal. Waarom vonden die leerlingen dit zo leuk?
De jongen waarbij ze zonet het bloed in de kuitspier had gestopt kwam weer rustig toe gelopen. Slachtoffer gevonden, dacht ze. Nou ja, ze kon kiezen tussen Clyde en de jongen. Maar had Clyde zonet niet gezegd dat de jongen een goeie sporter was? Een beetje drama kon ze er wel in stoppen. Lydia bleef staan voor Clyde maar toch hield ze oogcontact met de jongen. De jongen had niet door gehad dat zij dat had gedaan, iets wat Clyde wel voor zich had genomen. Ook al begreep ze niet waarom. Met een korte handbeweging stopte ze opnieuw het bloedtransport in de kuitspier van de jongen, waardoor de jongen weer op de grond viel. Een vermakende glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek toen Clyde weer aan. “Oeps,” zei ze sarcastisch, terwijl ze haar schouders op haalde. “Ik weet het niet hoor, ik vind mijn instelling wel goed zo. Maar ik wil hem wel wat verbeteren,” sprak ze. Lydia maakte nog een korte handbeweging. Nu niet voor de jongen die weer een pijn steek in zijn been had gekregen, nu voor Clyde. Ze had nu het zelfde gedaan bij Clyde als bij de jongen. Een pijn veroorzaakt in zijn kuitbeen, maar een tikkeltje erger. “Ik moest mijn instelling verbeteren, toch?” zei ze met een toontje dat ze revenge wilde hebben.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 22, 2015 6:04 pm
Het was alsof hij hier de slechterik was ofzo. Nope, hij kon haar evengoed toespreken terwijl iedereen stond toe te kijken, maar dat deed hij niet. Hij sprak haar aan toen de andere leerlingen bezig waren met hun oefening, dus hij had wel een vijftal minuten om met haar te praten. Maar daar had zij blijkbaar niet zoveel zin in, want ondanks dat hij tegen haar stond te praten, keek ze niet eens op. Ze bleef gewoon liggen alsof er niks aan de hand was. “Darling, het kan me niet schelen of ik naar miss Grey moet of dat ik hier moet blijven,” Zei ze uiteindelijk, en Clyde zuchtte even onhoorbaar. Ze keek momenteel toch niet naar hem, sinds ze haar ogen weer gesloten had. Hij probeerde om naar woorden te zoeken om haar te overtuigen dat het beter was om zich gewoon even te gedragen, maar ze was hem voor.
“Dus wil je nu even uit mijn zon gaan? Ik probeer hier jou te irriteren,” Zei ze, en hij zuchtte nog een keer subtiel. Het had gewoon geen zin, waarom bleef hij hier eigenlijk moeite voor doen? Ze wou niet luisteren, was hier gewoon om hem voor schut te zetten voor de groep en niks meer dan dat. Ineens stond ze recht, mompelde iets in zichzelf en keek toen langs hem heen. Hij draaide even zijn hoofd, zag dat de jongen van daarnet terug aan het lopen was naar de groep, om daar mee te doen met de oefening. Hij was dus hersteld van haar aanval.. Maar van uit zijn ooghoek zag hij Lydia met haar hand bewegen, en de jongen viel opnieuw op de grond. “Oeps,” Zei ze met een grijns op haar gezicht. “Ik weet het niet hoor, ik vind mijn instelling wel goed zo. Maar ik wil hem wel wat verbeteren,” Zei ze toen.
Clyde keek haar half boos aan toen ze opnieuw haar hand bewoog, maar hij had niet verwacht dat ze haar mutatie nu op hem zou gebruiken. Hij had gedacht dat ze de jongen verder pijn zou doen. Met een pijnlijke trek om zijn lippen leunde hij op zijn andere been, zodat hij tenminste niet omver zou vallen. No way dat hij zich op zijn knieën zou laten dwingen door haar. “Ik moest mijn instelling verbeteren, toch?” Zei ze op een gevaarlijk toontje. “En vind je nu echt dat dit beter is?” Vroeg hij een beetje dwingend. “Maar goed, als dit is wat je wil, val mijn dan aan in plaats van mijn leerlingen”, Zei hij toen, het belang en de veiligheid van de studenten op het veld voor de zijne plaatsend. “Zolang je maar weet dat er gevolgen komen als je hier nog langer mee door gaat”, Zei hij streng, waarna hij zich omdraaide en de groep terug bij elkaar riep om de volgende oefening uit te leggen.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 22, 2015 8:17 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Ach, wat hield Lydia er toch van als ze Clyde en andere leraren en leerlingen kon pesten. Dit was wel even helemaal geweldig. Ze zal zo erg de les van Clyde verpesten, dat hij nooit meer les durfde te geven. Iedereen wist toch dat ze een psychopaat was? Dat was te danken aan haar vader, en was daar ook wel blij mee. Nou ja, voor nu dan. Normaal was ze helemaal niet blij mee dat haar vader een psychopaat, moordenaar, verkrachter, en drugsverslaafde was; maar voor nu vond ze het toch wel fijn. Nu kon ze tenminste zien waar ze het lef vandaan haalde om the queen of the damned te worden. Door de roddels die over haar gespreid werden dat ze psychopaat was, werd haar reputatie alleen maar beter. Beter voor haar, slechter voor anderen.
Lydia had haar zegje gedaan en ook gelijk actie uitgevoerd. De jongen was alweer op de grond gevallen, waarna ze achteraan “oeps” had gezegd op een sarcastische toon. Daarna had ze gezegd dat ze haar instelling wel zal verbeteren. Maar ondanks dat ze dat had gezegd, keek Clyde haar alsnog boos aan. Dat begreep ze niet. Ze had duidelijk gezegd dat ze haar instelling zou gaan verbeteren, wat ze dus niet ging doen. Blijkbaar dacht Clyde er net zo over. Hij kende haar dus toch wel beter dan ze had verwacht. Lydia bewoog haar hand om de bloedtransport van de kuitspier van Clyde kort te stoppen. Het zou wel pijnlijk zijn, maar niet zo heel erg pijnlijk. Ze zag in zijn ogen dat hij wel degelijk pijn had, maar niet genoeg om op de knieën te vallen. Jammer, maar daar zal ze nog voor zorgen. Op een toon dat ze revenge wilde vroeg ze tegen hem dat ze haar instelling moest verbeteren. Het waren zijn worden, dus zijn eigen schuld.
Ze stopte met haar handbeweging en luisterde naar wat Clyde dwingend tegen haar zei:“En vind je nu echt dat dit beter is?” Een vermakende grijns kwam op haar gezicht, toen ze dat hoorde. Dit was precies wat ze wilde. Waarom was dit toch allemaal zo simpel voor haar? “Maar goed, als dit is wat je wil, val mij dan aan in plaats van mijn leerlingen,” zei hij vervolgens. Hierdoor ontstond er een woede in Lydia. Dit was niet wat ze wilde. Dit was totaal niet wat ze wilde! Met toegeknepen ogen keek ze hem aan. “Zolang je maar weet dat er gevolgen komen als je hier nog langer mee door gaat,” zei hij streng, waarna hij terug naar de groep liep en de leerlingen bij elkaar riep. O, daar kreeg hij echt grote problemen mee. Haar gezicht ging weer naar normaal / neutraal en liep op Clyde af. Als dit is wat hij wilde dan kon hij het ook krijgen. Terwijl ze hem zag uitleggen naar de leerlingen, was dit juist het punt dat ze in moest grijpen. “Laat me er even door,” zei ze tegen een paar een leerlingen, zodat ze bij Clyde midden in de groep kon staan en hem dan kon toe spreken. De leerlingen stapte gelijk voor haar op zij, want ja niemand wil met haar ruzie hebben.
“Ik weet niet, maar ik begrijp jou niet helemaal,” zei ze fel tegen Clyde. Lydia stond nu tegen over hem en was van plan om nog lang niet op te houden. “Jij wil dat iedereen zich veilig voelt en offert daarvoor je zelf zowat op. Ik denk dat je beter meer over leerlingen moet weten, voordat je dat zegt,” zei ze om hem even de les te lezen. Lydia keek hem recht in de ogen aan zodat ze meer controle kreeg over zijn bloed. Ze maakte een beweging met haar hand, alsof ze iemand een harde klap gaf, en gooide Clyde door middel van zijn bloed weg uit de groep. De leerlingen die om hen heen stonden keek zwijgend toe, sommigen maakten zelfs wat stapjes achteruit omdat ze Lydia nu te eng vonden. Ze baande zich weg tussen de leerlingen toe naar Clyde die nu aan de andere kant van het veld op de grond lag. “Jij denkt dat zo goed bent met leerlingen, omdat je dé Peacekeeper bent van de school. Maar eigenlijk ben jij net zo min als elke andere leerling hier op school!” schreeuwde ze boos naar hem toe. Ze gaf geen aandacht aan leerlingen die weg rende naar de kleedkamers toe, of die zwijgend en angstig toe keken. Ze had alleen aandacht voor Clyde. “Voor dat je met mij bemoeit wat ik wel en niet moet doen, zoals miss Grey dat ook doet, moet je maar meer weten over mij,” zei ze toen op een normale gesprekstoon. Ze stond nu voor hem en keek recht op hem neer. Lydia hield hem in een greep met zijn bloed zodat hij haar niet kon aanvallen. “You know nothing,” zei ze boos en fel.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) ma apr 27, 2015 11:12 pm
Met zijn woorden hoopte hij ergens dat Lydia eindelijk zou inzien dat het niet nodig was om andere leerlingen te martelen. Waarom ze het zo leuk vond, hij kon het niet snappen. Toen hij dat ene ongeluk had gehad met zijn mutatie, en daarbij veel mensen had verwond, had hij zichzelf zo slecht gevoeld. Hij zou nooit met opzet iemand kunnen pijn doen, niet met zijn mutatie en niet meer gewoon met vechten. Vroeger wel, maar toen was hij gewoon te verward geweest.. Hmm, misschien zat er wel een punt in, het was ook maar sinds een paar jaar dat hij uit zijn eigen donkere periode was gekomen. Een periode van gemanipuleerd worden door iemand anders, waardoor hij zelf ook zo’n slechte dingen ging doen. Misschien werd Lydia ook gemanipuleerd, al zou hij niet weten door wie; hier waren de leerlingen gewoon bang voor haar en bleven ze ver bij haar uit de buurt.
Misschien kon hij aan miss Morgan vragen of ze een keer een gesprek wou doen met Lydia, om uit te vinden waarom ze zo deed. Dan konden ze het misschien fixen. Want hoewel hij gehoopt had dat het hem zelf gelukt was, bleek het tegendeel al snel genoeg. De roodharige was op gestaan, en naar hem toe gelopen. De trainee draaide zich om toen hij haar stem fel naar hem hoorde uithalen. “Ik weet niet, maar ik begrijp jou niet helemaal,” Riep ze, waarna ze dacht hem de les te lezen over zijn acties. Voor hij het door had, bewoog ze haar hand en vloog hij achteruit, met alle pijn door zijn lichaam van dien.
Het brandde zo hard. Het was een marteling, fysiek en mentaal. Ze bleef naar hem schreeuwen en haar woorden raakten hem even hard als haar mutatie. Heel even voelde hij tranen achter zijn ogen prikken, maar hij knipperde ze weg voor ze over zijn kaken liepen. Clyde merkte hoe ze voor hem was komen staan en op hem neer keek. Hij kon zich niet bewegen, voelde pijnlijke steken door zijn hele lichaam gaan. “You know nothing,” Zei ze opnieuw boos en op een felle toon. Hij slikte even, terwijl een steek van pijn door zijn hart ging. “Hetzelfde geldt voor jou”, Zei hij zachtjes, terwijl hij ondanks alles oogcontact met haar maakte. Hij wist dat ze daardoor meer macht over hem had, maar dat kon hem niets schelen. Zijn leerlingen waren veilig. “Jij weet ook niets”, Zei hij met een pijnlijke toon in zijn stem, waarna hij even zijn ogen sloot en in elkaar kromp van de steken door zijn lichaam.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) di apr 28, 2015 12:11 am
Nobody was seeing that i was breaking inside
Lydia was er zat van dat Clyde alles beter moest weten. Hij en elke andere leraar of leerling hier op school dacht dat ze het slecht hadden gehad. Maar ze wist niet van haar. Helemaal niemand wist iets van haar. Gewoon omdat ze dachten dat hun leven meer dierbaar en slechter was geweest. Nou dan konden ze echt allemaal de pot op. Lydia was een bitch geworden, omdat ze moest vechten voor haar leven. Ze had vaak genoeg het nut er niet van ingezien om nog verder te leven. En ook vaak genoeg had ze de kans gehad om vermoord te worden of om zelfmoord te plegen in een rustig plekje. Maar ze had al die kansen vanaf gezien, al die kansen die ze had om weg te gaan uit haar leven. Gewoon omdat ze standvastig was geweest dat haar leven ook nog wel beter zou worden. Maar dat was niet gebeurd. Niet in de jaren dat ze tijd had om na te denken. Zelfs niet in de tijd dat ze in het weeshuis had gezeten of nog met haar moeder woonde. En dan alles was de oorzaak dat ze geboren was. Vanaf toen ging het al mis. Vanaf die tijd stond al vast in haar chromosomen dat ze een mutant zou worden. En dat haar leven geruïneerd zou worden doordat ze het karakter van een moordenaar, verkrachter en drugsdealer had. En dan wilde sommige weten waar het mis ging met haar opvoeding? In die tijd was het al ver van te voren mis gegaan. Sinds haar moeder was verkracht en de innesteling had plaatsgevonden was het al beschreven dat Lydia een psychopaat zou worden. WAAROM KON ER NOOIT WAT IN HAAR LEVEN IETS GOED GAAN?? Ze wilde dan altijd zo hard haar best doen om iets goeds te doen, maar zo was ze weer niet gemaakt. Nee zij moest zo nodig de grootste psychopathische mutant zijn op de hele wereld! Waar had ze het aan verdiend om zo te worden? Waar hadden mensen het aan verdiend om gemarteld te worden door haar?
Terwijl ze zo aan het nadenken was over haar leven, en nog steeds erge kwetsende woorden naar Clyde aan het toe gooien was. Merkte ze dat ze gewoon niet te stoppen was. Ze wilde revenge, maar waarom wilde ze dat? Omdat Clyde haar een keer geëlektrocuteerd had? Nou en! Ze had toch wel ergere dingen mee gemaakt, en ze had het ook verdiend. Ze had anders Charlie inderdaad geprobeerd te vermoorden. Alles wat ze had gedaan sinds ze hier op het eiland zat was vreselijk. Ze had als eerste Grace gemarteld en er voor gezorgd dat zij in het ziekenhuis was beland. En waarvoor? Omdat Grace haar wilde tegen houden om een van haar spinnen vriendjes te vermoorden. Lydia had dan niks tegen spinnen, waarom moest ze dan wel die spin vermoorden? En toen Charlie haar kwam helpen, dat was begrijpelijk. Waarom was ze zo gemeen voor mensen die het niet verdiende? Waarom had ze Lorise pijn gedaan, het schuldigste meisje in het groepje die ze heeft gemarteld.
De woorden die Clyde tegen haar had gezegd had ze niet mee gekregen. Met een boos gezicht keek ze toe hoe Clyde zijn ogen dicht deed en in elkaar kromp. Lydia voelde zich schuldig naar alles wat ze heeft gedaan. Ze verzwakte de greep die op Clyde had gezet. Ze verzwakte zo de greep dat het gewoon volledig verdwenen was. Ze had geen controle meer op het bloed van Clyde, en die controle over zijn bloed zou ze ook nooit meer krijgen. Lydia zakte op haar knieën voor Clyde, en ze deed niet eens de moeite om de eerste paar tranen tegen te houden. “Ik zal niet vragen om vergiffenis….” begon ze en ze slikte. “Dat verdien ik ook niet,” vervolgde ze. Met haar hand veegde ze de tranen weg die over haar wangen aan het rollen waren.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 29, 2015 5:44 pm
### words
tag: Clyde & Lydia
Damian wreef even over zijn nek. Zijn les zat er net op. Vandaag had hij enkele mensen toch aan kunnen zetten om te leren piano spelen en tot hun eigen verbazing hadden die leerlingen het er erg goed vanaf gebracht. Jonge inspirerende talentjes even een boost van zelfvertrouwen geven was altijd leuk om te doen. Zeker als hij dan die uitdrukking zag op hun gezicht. Daar deed hij het voor hoor. Het maakte hem blij, vooral om daarna te zien hoe ze steeds verder in gingen in hun manier van spelen en alles. Zo was het bij hem ook geweest toen hij lang geleden was begonnen met gitaarspelen en uiteindelijk had dat geleid tot best wel grootse dingen. Maar goed deze les zat er dus op, al bleven enkele leerlingen toch nog altijd even hangen om samen te jammen. Meestal deed hij nog gewoon mee met hun hoor dat leken ze nooit beu te worden, vandaag moest hij echter passen. Hij moest namelijk nog iemand gaan beoordelen, want yeah als mentor zijnde was dat wel nodig hoor. Al moest hij echt wel zijn best doen om Clyde niet gewoon te laten slagen voor zijn hele traineeship. Nee, Clyde kon op zijn eentje slagen hoor.
Met een grijnsje liep hij uiteindelijk met zijn handen in zijn zakken richting de sportvelden. Maar goed dat de kerel eerder tegen hem had gezegd dat hij buiten zou gaan les geven hoor, anders had hij nog een hele dag bezig geweest met het zoeken achter de man. Verbaasd keek hij op toen hij een hele hoop leerlingen hem tegemoet zag komen lopen. Uh, die les hoorde nog wel even te duren of was hij weer zo laat? Heel random pikte hij er een iemand uit en hield die ook meteen tegen. Allereerst hielp hij het meisje om te kalmeren simpel door haar wat toe te spreken en zijn handen op haar schouders te laten leggen. ‘ Wat is er aan de hand? Waarom zijn jullie al allemaal hier?’ Het arme kind zag eruit alsof ze doodsangsten had uitgestaan. Echt hoor, dit werd met de seconde vreemder. Na een paar keer diep adem te halen had ze haar ogen eindelijk op hem gericht. “Het is Clyde. Er is…” Maar Damian was al helemaal uitgezoned hoorde de uitleg van haar al lang niet meer. Zijn hart leek even te stoppen met kloppen. Zonder meer passeerde hij haar en ging hij in looppas naar de velden.
Er waren nog twee personen op het grasveld, en een ervan lag op de grond. Half buiten adem mede door alle paniek die door zijn lichaam heen ging kwam hij tot stilstand bij Lydia en Clyde en bleef hij heel even vastgenageld staan aan de grond. Wat was er hier in godsnaam gebeurt? Kort legde hij zijn hand op Lydia’s schouder, geen idee van wat er zich had afgespeeld maar ze leek er van aangedaan te zijn.. Voorzichtig liet hij zich neer zakken bij zijn hubby en streek heel even kort door zijn lange haren. ‘Alles komt in orde, ik breng je zo weg.’ Sprak hij op een gesmoorde toon. Voor zover hij kon zien was de man in orde, al wist hij zelf wel beter. Lydia was niet het soort meisje dat bang was om haar mutatie te gebruiken, en hij kon al wel bedenken wat er was gebeurt. Maar hij mocht niet oordelen omdat hij haar leraar was, al was het toch verdomd moeilijk om dat te doen. Damian nam Clyde in zijn armen en tilde hem van de grond. ‘Lydia, misschien kan je beter gaan. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik moet Clyde weg brengen.’ Sprak hij op een zachte toon tegen het meisje waarop hij weer bezorgd naar de man in zijn armen keek.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 29, 2015 9:49 pm
Zijn woorden gleden langs haar heen, hij drong niet tot haar door. Hij had haar dossier natuurlijk wel gelezen en wist goed genoeg tot wat ze in staat was. Als er nu niet snel iets gebeurde, dan zou ze hem vermoorden. Het was iets waar zij niet bang voor was. En ergens.. Als dit zijn moment was, dan zou hij zich er niet tegen verzetten. Het was zijn verdiende loon, na alles wat er gebeurd was in Cali. Het enige waar hij moeilijk mee kon dealen was het feit dat hij Damian zou achterlaten. Zijn hubby, zijn kleine blok gespierd geluk met een grappig kapsel, dat zo leuk was om helemaal door elkaar te halen. Het zou zo erg zijn als hij het nu gewoon op gaf, maar er was niet veel meer aan te doen. Hij kon zijn mutatie niet gebruiken, want ze hield hem op een nogal pijnlijke manier tegen de grond gedrukt.
Ineens, uit het niets, begon het af te zwakken. Met een pijnlijke blik in zijn ogen opende hij zijn ogen weer. Was iemand hem te hulp gekomen? Had iemand Lydia aangevallen, zodat ze gestopt was met hem aan te vallen. Verward keek hij haar aan toen ze naast hem neer zakte, en hij merkte op dat er een paar tranen over haar kaak naar beneden gleden. “Ik zal niet vragen om vergiffenis….” Zei ze moeilijk. “Dat verdien ik ook niet,” Vervolgde ze, waarna ze haar kaken droog wreef. Zelf had hij nog steeds teveel pijn om iets te doen, maar hij merkte dat de tranen bij hem nu ook al in de ogen stonden.
Een nieuw figuur kwam zijn beeld binnen, en meteen ging er een golf van rust door hem heen. Het was Damian, zijn redder in nood. De man streek even door zijn haren en stelde hem toen op een gesmoorde toon gerust. Schijnbaar moeiteloos werd hij opgetild en hing hij als een grote baby in de armen van de docen. ‘Lydia, misschien kan je beter gaan. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik moet Clyde weg brengen.’ Zei hij tegen Lydia, maar Clyde schudde even zijn hoofd, draaide zich toen naar het meisje toe en probeerde haar blik te zoeken. "Ik vergeef het je", Zei hij zachtjes, waarna hij nu toch wel echt zijn tranen niet meer kon tegenhouden. Daarom draaide hij zijn hoofd weer om en verborg hij zijn gezicht tegen de borst van Damian.
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) wo apr 29, 2015 10:44 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Ze was een wrak nu. Ze wist niet wat ze moest doen, met haar leven en met het feit dat ze zoveel mensen heeft gemarteld. Ze stond er dan wel bij vast dat ze geen sorry zou gaan zeggen tegen iemand, behalve Clyde. Die arme stakker. Hij wist niet wat hem over was gekomen. Het feit dat ze vanaf het eerste moment bij deze les had gemerkt dat hij bang voor haar was geweest. Of nou ja, hij was waarschijnlijk bang om zijn mutatie weer op haar te gebruiken. Wat best logisch was. Die arme stakker moest zijn mutatie op haar gebruiken, omdat ze dan iemand had vermoord. Ze zou niet geweten hebben of ze Charlie die dag in de bibliotheek echt had vermoord of niet, maar ze wist dat ze die dag niet helder had gedacht. Toen had ze net zo gedaan zoals een ware psychopaat zou doen. Waarom was het leven zo gelopen? Waarom moest het per se haar zijn die iedereen martelt met bloed manipuleren? Waarom?
Een vraag waar ze geen antwoord op kon geven maakte haar emotioneel. Ze had haar zelf niet meer in hand. Zonder gewoon te denken wat andere leerlingen zouden denken, was ze op haar knieën gevallen en de tranen over haar wangen laten lopen. Ze wilde hierbij niet om vergiffenis vragen, want dat verdiende ze gewoon weg niet. Dat wist iedereen, niemand zal haar vergeven. Toen er kort een hand op haar schouder werd gelegd keek ze met waterige ogen op. Het was Damian. Haar mentor die samen met Jean het plan had bedacht om haar mee te laten lopen in Clyde’s les. Nou ja, dit waren de gevolgen van hun plan. Ze had Clyde pijn gedaan, en was zelf in huilen uit gebarsten. Wat Damian tegen Clyde zei kreeg ze niet mee. Het boeide haar ook niet. Het was allemaal haar schuld, zoals altijd; dus dan kon hij ook geen aandacht op haar geven. Ze zat ook niet op het gras te huilen, bij het slachtoffer dat ze had gemarteld.
Clyde werd opgetild door Damian, waarna hij zei:“Lydia, misschien kan je beter gaan. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik moet Clyde weg brengen.” Lydia liet geen enkele reactie merken, verbaal en non-verbaal. Het zat er gewoon niet meer in. Het enige wat ze deed was naar het gras kijken, en verdrietig zijn. Ze ging niet weg van het sportveld. Daar was ze nu veel te emotioneel voor. “Ik vergeef je,” waren de woorden die van Clyde afkomstig waren. Ze keek snel op en zag nog net zijn hoofd wegdraaien tegen de borst van Damian. “Niemand….” ze wilde zeggen dat niemand dat ooit tegen haar had gezegd. Helemaal niemand! Maar ze kreeg er geen woorden uit. De tranen stroomde over haar wangen heen. Ze ging haar best niet doen om het tegen te houden. Waarom zou ze ook? Damian moest ook maar weten hoe gebroken ze was. Ze lag in duizenden kleine stukjes sinds haar moeder zelfmoord had gepleegd. En dat was 8 jaar geleden. Sinds die tijd tot nu, lag ze nu in miljoenen stukjes. Ze was gebroken, en niemand zag dat ze gebroken was.
“Please, stay...” zei ze zachtjes. Ze keek naar onderen terwijl de tranen van haar wangen op haar schoot vielen. Damian en Clyde moesten allebei weten wat er echt is gebeurd. Niet wat er is gebeurd met Clyde, want Damian wist ook wel wat er was gebeurd. Maar wat er echt was gebeurd waardoor ze zo is. “Jullie moeten het weten,” zei ze vervolgens. Niemand anders mocht dit weten. En als Damian Clyde naar de ziekenzaal zou brengen, dan zou haar verleden opgenomen op camera. En dat wilde ze niet. Ze had nu gewoon iemand nodig die naar haar zou luisteren. En iemand die haar zou vergeven, iemand zoals Clyde. En Damian, omdat Clyde toch geen geheim voor hem kon bewaren. Dat wist iedereen. “Je zult snel weer beter zijn,” zei ze als laatste tegen Clyde gericht. Nu moest ze alleen zeker weten, of Clyde en Damian berijd waren om te luisteren…….
Onderwerp: Re: I'm not sorry (& Clyde) do apr 30, 2015 6:46 pm
### words
tag: Clyde & Lydia
Dat de man in paniek was, was het understatement van het jaar. Zowel Clyde zat op de grond als Lydia en hij wilde er niet aan denken wat er misschien gebeurd was. Het enige wat hij echt zeker wist was dat hij Clyde hier weg moest krijgen en dat hij hem even duidelijk moest maken dat zijn rol als peacekeeper niet betekende dat het zijn dood ooit moest worden. Yeah, dat ging hij hem wel zeggen hoor. Er was nog geen dag voorbij gegaan dat hij niet stiekem bezorgd was geweest om zijn man, puur omdat hij wist dat deze tweede baan hem moeilijk viel. Van zodra hij het grasveld was opgedragen was alle vermoeidheid van het korte sprintje naar hier helemaal vergeten, en werd hij enkel en alleen overspoeld door pure bezorgdheid. Damian had het wel gezien de manier waarop Lydia hem aan keek. Er school verdriet in haar en hij wist jammer genoeg niet hoe diep het bij haar ging. Maar hij moest zich even focussen op Clyde. Of nou ja, zijn innerlijke leerkracht vertelde hem dat hij zich moest bekommeren om het meisje, maar zijn hart won die strijd met voorsprong.
In plaats van meteen door te lopen met Clyde was hij zelf nog even blijven staan om Lydia toch iets of wat op haar gemak te stellen. Al reageerde ze er helemaal niet op, het leek wel alsof de geest van het meisje even een time out had genomen en Lydia hier nu gewoon doelloos zat. De volgende die hem tegenhield om verder te gaan was zijn blonde god zelf. Die had zijn hoofd geschud en keek Lydia zelf aan. Zijn vermoedens leken toch te kloppen, althans dat er iets was gebeurd tussen hun twee toch. Lydia zelf had hen meteen aangekeken na de woorden van Clyde, wilde er wat uitgooien maar leek er niet in te slagen. Dit wilde hij niet zien Lydia die brak, zijn hubby en hij brak zelf ook mee om het even te melden puur en alleen door Clyde die tegen hem aan was gekropen en in tranen was uitgebarsten. Zachtjes streek hij over de rug van Clyde heen proberend hem te troosten. ‘Het is al goed, rustig maar.’ Prevelde hij zachtjes tegen hem waarop hij toch even moeizaam slikte. Dit verdiende de man absoluut niet. Met een blik vol medelijden keek hij Lydia nog even aan. Hij had werkelijk geen idee hoe diep alles zat bij het meisje, haar dossier had hij nog niet gelezen al had het wel op zijn lijstje gestaan met dingen die hij nog moest doen.
Het was Lydia die als eerste weer sprak. Die hen vroeg om te blijven en hoewel hem dat absoluut geen goed idee leek moest hij er toch aan toegeven. Damian kon er niet tegen als mensen droevig waren, zowel leerlingen niet als mensen die hij beter kende. Iedereen verdiende toch een beetje geluk, hij had het zijne gelukkig op tijd gevonden toen die ene moment dat hij een trainee toegewezen kreeg. Maar Lydia, die had voor zover hij wist niemand. Zachtjes drukte hij zijn lippen kort op Clyde’s hoofd. ‘Eventjes, ik zweer dat ik je daarna meteen naar de ziekenboeg breng. Ik blijf bij je oké, niemand kan je nog wat aan doen.’ Prevelde hij zachtjes waarop hij de man in alle voorzichtigheid neer zette op de grond en hij meteen naast hem plaats nam. Eigenlijk had hij helemaal geen idee hoe hij zich moest voelen tegenover Lydia, puur omdat zij de oorzaak was geweest van Clyde die eerder nog op de grond had gelegen, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om haar hier nu alleen te laten. Zo was hij niet. ’Rustig aan Lydia, we laten je nog niet meteen alleen. Vertel het maar, je kan ons vertrouwen.’
