|
|
| And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] | |
| Auteur | Bericht |
---|
Salina Dietrich- Class 3
- Aantal berichten : 211
Character Profile Alias: Black dog Age: 147 Occupation:
| Onderwerp: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] wo apr 08, 2015 10:30 pm | |
| |
| | | Nadya Kyla- Class 4
- Aantal berichten : 570
Character Profile Alias: Storm Age: It's complicated Occupation:
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] zo jul 05, 2015 4:19 pm | |
| The story of the beast with those four dirty paws De laatste klanken stierven weg, deden de stilte in de gymzaal terug keren. Zweetdruppeltjes glinsterde op Nadya’s voorhoofd en de dunne stof van haar shirt kleefde aan haar rug. Met een tevreden glimlachje op haar gezicht ging ze op de grond zitten. Voor ze begon met haar coolingdown deed ze eerst haar spitzen uit. De huid van zowel haar grote als haar kleine teen van haar linker voet was opengescheurd. Erg vond ze het niet. Het hoorde erbij en bovendien zou het over een paar minuten toch al weer zijn dichtgegroeid. Rustig begon ze te strekken. Het koste haar geen enkele moeite om haar lichaam in bochten te leggen die andere mensen voor onmogelijk hielden. Iets wat niets met haar mutatie te maken had, maar met jaren lang gedisciplineerd trainen. Wat als ze nooit gevangen was genomen? Zou ze dan een ballerina zijn geweest? Misschien. Misschien niet. Een onhoorbare zucht schoof over haar lippen. Dit waren geen dingen waar ze over na moest gaan denken. Wat gebeurd was, was gebeurd.
Nadat haar hartslag weer zijn normale ritme had hervonden en haar lichaam enigszins was afgekoeld, kwam ze overeind. Haar spitzen, haar mobiel en haar boxjes propte ze in haar zwarte rugzak. Met snelle passen liep ze naar haar kamer. Kim was er niet. Waar de jongen dan wel was wist ze niet en om eerlijk te zijn maakte het haar ook niet heel veel uit. Even aarzelde ze. Zou ze nu gaan douchen of zou ze eerst nog even naar buiten gaan, om te kijken wat daar te beleven was? Voor het eerst in weken had ze zin om het eiland een beetje te verkennen. Tot nu toe had ze genoegen genomen met haar kamer en de gymzaal. Ja, ze was al wel eens in andere ruimtes geweest maar nooit vrijwillig. Terwijl ze nadacht over waar ze heen zou gaan borg ze haar spitzen veilig op in een doos in haar kledingkast en legde ze haar mobiel en haar boxjes op haar bureau. In de nu legen rugtas stopte ze een simpele zwarte spijkerbroek, een losse witte tanktop en een setje ondergoed. Het grote nadeel van switchen was dat haar kleren altijd kapot gingen. Hoeveel outfits ze al wel niet gesloopt had door haar drakengedaante aan te nemen was niet op twee handen te tellen. Nadat ze de banden van haar rugtas over haar schouder had gelegd liep ze haar kamer uit. Het elastiekje waarmee ze haar haren in een straat gebonden had trok ze los en stopte ze terwijl ze liep in het zijvakje van haar tas. Als een waterval vielen haar lange blonde haren over haar schouders.
Zodra ze de deur naar buiten open deed, kwam de koele avond lucht op haar af. De geur van nat gras drong haar neus binnen. Een vreemd gevoel van rust kwam over haar heen. Met een lichte tred liep ze in de richting van het bos. Onder haar blote voeten voelde de grond koel aan. Als vanzelf liet ze haar lichaamstemperatuur iets stijgen. Niet zo ver dat de grassprietjes onder haar voeten weg zouden branden. Met haar duimen in de banden van haar rugzak gehouden liep Nadya het bos in. Haar ogen waren onderhand al redelijk gewend aan de duisternis. In elk geval genoeg om niet frontaal tegen een boom aan te lopen. Als ze straks haar drakenlichaam aan zou nemen zou het überhaupt geen probleem meer zijn dat het al donker was. Om eerlijk te zijn kwam het haar juist wel goed uit. Op deze manier zou ze ongezien kunnen shiften en zou er niemand last hebben van de storm die hier waarschijnlijk gepaard mee zou gaan. Een onmiskenbare geur bracht haar tot stilstand. Zwavel. Het deed haar denken aan het Bikini Atol en aan Kiev in de dagen van het bombardement. Haar blik liet ze over de bomen glijden. Terwijl ze gespannen luisterde naar het diepe gegrom van het dier dat in grote cirkels om haar heen leek te lopen, net buiten haar zicht. Dat het geen echt dier was wist ze wel zeker. Geen enkel normaal dier droeg deze geur om zich heen. Rustig liet ze haar rugtas van haar schouders glijden en gooide ze deze tegen een boom vlak bij haar neer. Bang was ze niet voor hetgene of eigenlijk degene die een kille snauw liet horen. De iris van haar linker oog kleurde langzaam vuurrood. De rest van haar transformatie ging niet geleidelijk. Er stond gewoon ineens geen meisje meer, maar een enorme draak. Onder haar ijzige blauwe schubben leken vlammen te rollen. Haar vleugels hield ze dicht bij haar lichaam. Zowel haar voor als haar achterpoten had ze op de onderhand verschroeide bosgrond gezet die bedekt was met een dun laagje ijskristallen. Een zwaar gegrom welde op uit haar keel. ‘What are you?’ Of het andere wezen deze gedachten zou kunnen horen wist ze niet. Tot nu toe had ze enkel met andere draken via telepathie kunnen communiceren en ook alleen wanneer beide in hun drakenlichaam zat.
tag: Salina | words: xxx | notes:
robb stark |
| | | Salina Dietrich- Class 3
- Aantal berichten : 211
Character Profile Alias: Black dog Age: 147 Occupation:
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] ma jul 13, 2015 7:50 pm | |
| |
| | | Nadya Kyla- Class 4
- Aantal berichten : 570
Character Profile Alias: Storm Age: It's complicated Occupation:
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] wo jul 15, 2015 10:55 pm | |
| The story of the beast with those four dirty paws Vanuit de duisternis doemde twee felrode, flikkerende ogen op. Als Nadya nog niet zeker geweten had dat ze met iets anders dan een dier te maken had, dan had ze dat nu geweten. Haar tas had ze tegen een boom aangezet, hopelijk net buiten het bereik van haar grootste temperatuurschommelingen anders had ze niks aan dat extra setje kleren. Lang duurde haar transformatie niet, dat deed het nooit. Op de plek van het relatief onschuldig uitziende meisje, stond gewoon ineens een enorme draak. Oké, misschien was enorm overdreven. Voor een ijsdraak was Nadya zelfs relatief klein, maar ze was dan ook nog lang niet uitgegroeid. Op het moment was ze kop tot staart bijna zeven meter lang. Al had ze vier van die zeven meter te danken aan haar lange staart. Wanneer ze op vier poten stond, bevond haar kop zich een meter of drie boven de grond. Als ze meer op haar vader leek, waar het wel op leek, zou ze nog zeker drie meter groeien in de lengte en nog twee in hoogte. Mocht ze wat grootte betrof toch meer op haar moeder zijn dan zou het nog een meter zijn. Vuurdraken waren nu eenmaal kleiner dan ijsdraken. Door haar vleugels dicht bij haar lichaam te houden wist Nadya te voorkomen dat ze een boom raakte. Hoewel ze zelf bij iets dergelijks ongeschonden zou blijven, kon ze waarschijnlijk niet hetzelfde zeggen over de boom. Beide vleugels waren groot en op de bovenste hoeken zaten vlijmscherpe punten. Met die punten kon ze bijna even veel schade aanrichten, als met haar klauwen. Al was het natuurlijk veel effectiever om iemand te roosteren of te bevriezen. Niet dat ze zulke dingen vaak deed. Niet expres in elk geval. Ook nu had ze geen intenties om de uit de kluiten gewassen hond aan te vallen. Eigenlijk was ze vooral geshift omdat ze dat toch al van plan was en ze het gegrom van een naar zwavel ruikend wezen wel een goede aankondiging had gevonden. Bovendien was ze in deze vorm een stuk weerbaarder mocht het dier haar wel willen aanvallen. Dit leek echter niet et geval te zijn, want ‘het’ – ja zolang ze niet wist of het om een vrouw of een man ging, kon ze de hond net zo goed ‘het’ noemen – was gestopt met grommen en keek nu hijgend naar haar op. Toch liet Nadya een diepe grom horen. Gewoon om te laten weten dat ze niet bang voor de hond was. Wat op zich wel logisch was, aangezien het dier een kleine onschuldige puppy leek naast Nadya. Oké, een kleine onschuldige puppy met rood flikkerende ogen, een rij vlijmscherpe tanden en de geur van dood en verderf. De geur van Kiev na het bombardement van 1941.
Of het zou werken wist Nadya niet, tot nu toe had ze namelijk enkel met andere draken kunnen communiceren, maar proberen kon altijd. Het leek erop dat het dier haar hoorde want het nam een iets minder aanvallende houding aan. “You’re lucky not to know wo I am, or what I am.” De verleidelijke stem kwam duidelijk bij de hond vandaan, al bewoog het dier haar – aan de stem te horen was het een haar - bek niet. Het was te hopen dat haar stem altijd zo klonk, want een onnatuurlijke hond die met een draak flirtte was wel heel absurd. “But if you really want to know..” Ging de hond verder, waarna ze rondjes om Nadya heen ging lopen. Best irritant eigenlijk. Vooral wanneer het dier precies achter haar was had ze er geen zicht meer op, zo ver kon ze haar kop nu eenmaal niet draaien en als ze zelf rondjes moest gaan draaien dan zou ze toch wel in ‘gevecht’ met de helft van de bomen hier komen. Misschien moest ze even een paar bomen roosteren dan had ze tenminste wat meer bewegingsvrijheid. Ze zou de wind ook nog iets verder kunnen laten aantrekken dan zouden er zeker een paar bomen met wortel en al de grond uit getrokken worden. Echter wist Nadya dat ze niet voldoende controle had om het bij die paar boompjes te houden mocht ze een echte storm creëren. Ja, een échte storm want een kleine storm zou er sowieso wel komen. Sinds Nadya haar drakenlichaam had aangenomen was de wind al zeker met vijftien knopen toegenomen en waar je eerst nog de lichte vonkeling van sterren had kunnen zien was er nu niks dan duisternis. De verschroeide aarde onder haar poten was bedekt met een dun laagje ijskristalen en ook de lucht om haar heen veranderde voelbaar van temperatuur. Van net onder het vriespunt, naar ver boven het kookpunt van water. Dat haar temperatuur niet ver onder het vriespunt zakte, was omdat ze probeerde zich volledig op haar vuurkant te focussen. Wat duidelijk niet helemaal lukte. “Where do you come from?” vroeg de uit de kluitengewassen greyhound. Wat was dat nou voor een vraag? Ze zou toch vertellen wat ze was? Of was dit daar onderdeel van? “Kiev.” antwoorde Nadya. Net als net gebruik makende van haar telepathie, die kennelijk ook opgevangen kon worden door onnatuurlijke honden. Nadya zei expres Kiev en niet de Sovjet-Unie. Tegenwoordig behoorde Kiev tenslotte tot Oekraïne en zeggen dat ze uit de Sovjet-Unie kwam, een staat die niet eens meer bestond, verraadde veel over uit welke tijd ze kwam. Iets wat ze voor het moment liever nog even voor zichzelf hield.
tag: Salina | words: xxx | notes:
robb stark |
| | | Salina Dietrich- Class 3
- Aantal berichten : 211
Character Profile Alias: Black dog Age: 147 Occupation:
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] di jul 28, 2015 5:34 pm | |
| |
| | | Nadya Kyla- Class 4
- Aantal berichten : 570
Character Profile Alias: Storm Age: It's complicated Occupation:
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] zo aug 16, 2015 1:09 pm | |
| The story of the beast with those four dirty paws Rustig keek Nadya op de uit de kluiten gewassen hond neer. Het dier was waarschijnlijk net iets te groot, om tussen haar kaken doormidden te kunnen breken. Niet dat ze dat van plan was. Nee, over het algemeen was ze redelijk vredelievend ook in haar drakenvorm. De meeste mensen die ze van het leven had benomen, had ze niet met opzet vermoord. De meeste van hen waren gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest. Toch moest ze eerlijk toegeven dat er maar één ‘moord’ was waarvan ze spijt had. Eén leven waarvan ze wou dat ze het niet genomen had. Nick. Ook hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest. Voor de gedachten aan haar beste vriend haar volledig mee zouden nemen, focuste ze haar aandacht weer op de hond die haar aanvallend houding had doen laten varen. Het dier begon rondjes om haar heen te lopen. Iets wat Nadya behoorlijk irriteerde. Op deze manier kon ze de hond niet ten alle tijden zien. Ja, ze kon zelf ook rondjes gaan draaien maar dan zouden er zeker een paar bomen ten gronde gaan. Bovendien zou de hond al weer heel ergens anders zijn tegen de tijd dat zij zich had omgedraaid. Het was niet zo dat ze heel onhandig was in haar drakenlichaam, maar haar grote lichaam weerhield haar ervan met dezelfde snel- en soepelheid te bewegen als de hond dat deed. In de lucht was dat een ander verhaal, daar was Nadya ongelofelijk snel en behendig. Met haar krachtige vleugels kon ze haar lichaam binnen no-time 180 graden draaien. Niet dat dat op het moment relevant was, want de hond zou hoogstwaarschijnlijk niet kunnen vliegen. Onwillekeurig vroeg Nadya zich af of deze hond er met vleugels eerder angstaanjagend of lachwekkend uit zou zien.
De wind raasde over het eiland, liet de takken van de bomen heftig schudde. Van de maan en de sterren was niets meer te zien. Door de duisternis zag je de vlammen die onder Nadya’s dikke schubben rolde des te beter, evenals de vonken die van het lichaam van de hond af kwamen. Het zou vast niet lang duren voor de hemel open zou breken en de regen met bakken uit de hemel zou vallen. Om te voorkomen dat de komende storm door zou slaan in een orkaan probeerde Nadya haar temperatuur enigszins onder controle te houden. Iets waar ze slechts deels in slaagde. Hoewel haar temperatuur niet meer dan een paar graden onder nul zakte op z’n laagst, bereikte haar lichaam en de lucht daarom heen temperaturen die het kookpunt van water ver over stegen. De randen van bladeren van de bomen die vlak bij haar stonden begonnen gevaarlijk te smeulen. De zwavelgeur die opsteeg van de hond mengde zich met de branderige rooklucht. Een geur die haar nog altijd deed denken aan de oorlog. “Ever heard any stories about black demon dogs, old red eyes or just hellhounds?” vroeg het dier, met dezelfde verleidelijke stem als ze dat eerder had gedaan. Nadya’s vader had haar wel eens over de dieren verteld. Het waren dienaren van de duivel, die de poorten naar de hel bewaakte en joegen op rondzwervende zielen. Het waren dieren die je liever niet tegen kwam en die je al helemaal niet in de ogen moest willen kijken. Volgens de legende kon je dood neervallen wanneer je te lang in de roodgloeiende ogen keek. Iets wat kennelijk niet op ging voor draken of in elk geval niet voor draken zoals zij, anders had ze onderhand waarschijnlijk al wel dood op de grond gelegen. “I have. My dad called your kind hellhounds, but he also told me that you were called old red eyes.” zei Nadya. Haar vader was oud geweest toen hij haar had gekregen, of in elk geval oud in levensjaren niet zo zeer in biologische jaren. Op het moment dat zij geboren was had hij al meer dan een millennium op de aarde rond gezworven. Hij had godsdiensten op zien komen en zien verdwijnen. Hij had in de periode geleefd waarin het Christendom hoogtij had gevierd. Even keek Nadya op toen de eerste regendruppels naar beneden kwamen. Sissend landen de druppels op haar gloeiend heette huid. Een felle bliksemflits deed het bos oplichtte. Gaf het toch al spookachtige beeld van de draak en de Hellhound iets angstaanjagends. tag: Salina | words: xxx | notes: robb stark |
| | | Gesponsorde inhoud
| Onderwerp: Re: And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN] | |
| |
| | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|