Guess the loneliness came knocking
Hij leek echt helemaal niets te hebben herinnerd van wat er was gebeurd, helemaal niets. Niet dat ze daar zo verbaast over was eigenlijk want dat had ze ook best zelf kunnen bedenken. Hij had een behoorlijke overdosis gehad dus het was nogal logisch. Ze had er zelf destijds ook niet van kunnen herinneren, alleen dat ze blijkbaar iets te veel had gehad en eenzaam in het ziekenhuis was beland. Diegene die haar toen daarheen had gebracht had niets meer van zich laten horen, had haar blijkbaar naar het ziekenhuis gereden en was vertrokken. Tja en dan lag je daar, zonder enige familieleden - of in ieder geval niet waarvan ze af konden weten - en zonder vrienden omdat ze die eigenlijk al zo’n beetje niet meer had. Haar leven was van het grote prachtige paradijs in Italië met alle stranden en knappe jongens heel snel afgedaald naar een soort levende hel in de drugswereld en prostitutie. Hoe het zo had kunnen lopen? Waarschijnlijk door niet achter de verkeerde mensen aan te lopen maar daar was nu helaas niets meer aan te doen. Wat gebeurd was, was gebeurd en nu was ze weer bezig met een heel ander leven, eentje die ze maar al te graag met Adrian en Adrian alleen deelde.
Het nieuwtje moest duidelijk nog even tot hem doordringen en hij keek dan ook even weg. Ze knipperde een paar keer snel met haar ogen en liet haar blik ook afdwalen naar haar handen. Haar handen waren namelijk zachtjes aan het friemelen de zoom van haar maxi vest die ze om haar heen geslagen had. Heel even wist ze niet te zeggen, of dat ze er iets aan toe moest voegen. Ze had werkelijk geen idee hoe ze hem moest laten weten dat ze er voor hem wilde zijn, als gewoon een vriend.
"Ik herinner me inderdaad heel vaag iemand naast me" Zei hij waarna hij haar ook weer aankeek, iets wat Aly een seconde te laat opmerkte waarna ze hem ook terug aankeek. Hij leek beschaamd en spijt te hebben van wat hij had gedaan. Ze glimlachte zachtjes even maar niet echt op een vrolijke manier, meer wat onzeker over hoe ze zich nu voelde. Ze was daarbij ook nog best wel moe maar dat liet ze gewoon maar even voor wat het was, Jayson ging voor nu.
"Ik wou jou er niet in betrekken" Zei hij vervolgens als soort verontschuldiging maar Aly trok eventjes haar schouders een klein beetje op. Haar handen waren gestopt met friemelen en eventjes pakte ze zijn hand vriendschappelijk vast, zorgde er alleen wel eerst even voor dat haar mutatie geen werking zou hebben, want dat was nu niet helemaal de bedoeling. Ze kon er bovendien niet nog meer mensen bij gebruiken die onder de betovering van die aanraking zouden vallen, dat werd dan misschien een beetje te veel om uit te leggen aan haar vriend.
”Het is oké,” Zei ze even vriendelijk waarbij ze hem even gemeend aankeek, om hem er zeker van de te laten zijn dat het goed zat.
”Ik wilde je ook niet alleen wakker laten worden hier..” Vervolgde ze waarna ze haar hand weer terug op de dekens bij haar andere hand legde.
”Dat heb ik zelf ook al eens mogen meemaken en dat is niet echt een pretje.. Te veel drugs trouwens ook niet.” Sprak ze tenslotte. Oke, nu was dat ook gelijk bekend gemaakt. Zij keek hem nu ook even een tikje beschaamd aan, want tja zelf was ze er ook niet trots op geweest. Ze hoopte dat wel weer een beetje goed te maken met een glimlachje.
”Hoe is het gekomen eigenlijk? Als je dat nog kan herinneren dan, en anders als je er niet over wil praten mag dat ook, begrijp ik wel.” Vroeg ze hem uiteindelijk ook nog, met nog dat hij niets perse hoefde te vertellen. Dat hoefde namelijk niet, Aly was voor hem ook nog een volkomen vreemde dus ja, daar ging je sowieso niet alles aan vertellen, tenzij je dat wel oké vond.
Outfit
