Tribal Gangs [Kai & Finn's room]

Als zwart en wit stonden de twee broertjes lijnrecht tegen over elkaar omring door de bomen van het bos. Naast de twee stond elk nog een soldaatje puur om het hele spektakel wat cooler te maken en zo. ‘Je weet dat het enigste wat je nog gaat zien mijn staart is?’ Sprak Finn met een grijnsje tegen Kai terwijl hij hem uitdagend aan keek. Wie er ook weer met het idee was gekomen een wedstrijdje van hun eerst volgende trip naar hun slaapkamer te maken wist hij niet meer, maar het maakte al niet meer uit. Perfect tijdverdrijf voor twee twaalfjarige hoor, tegen elkaar gaan racen. Zodra de wijzers van hun uurwerken exact op vier uur stond schoten de twee haast meteen vooruit.

Halfweg, dus ergens tussen het bos en zeg maar de tuinen, zag Finn Kai al komen aan zetten. Uh hell no? ‘Attack!’ Beveelde hij de witte soldaat. Meteen schoot die ook af op de zwarte van zijn broer. De tackle tussen beide soldaten zag er alles behalve netjes uit, maar het zorgde wel voor een hele boel afleiding. Het feit dat ze enkel elkaar aan konden vallen had puur te maken met de rangen in de stam hoor.  Niemand ging hun aanvallen als ze in hun Chief State waren, stamhoofden aanvallen was gewoon not done hoor. Finn verhoogde zijn snelheid. Een obstakel op zijn pad zorgde er wel voor dat de jongen een kleine jump moest maken en hij zich afzette met zijn voet tegen een van de bomen die naast het pad stonden. Meteen was er weer wat afstand overbrugd. In een koprol lande hij weer op de grond waarop hij gewoon verder ging met het lopen achter zijn broertje. Ja erachter, die mini jump had net een beetje teveel tijd gekost ook al zag het er wel kick ass uit, maar Kai had daar dus even mooi gebruik van gemaakt en hem voorbij gegaan.

Dat Finn een kleine show off was, wel het was gewoon een algemeen feit. Plus, beide broertjes hadden zowel de looks als de skills om twee kleine show offs te zijn, dan mocht hij die best wel even showen hoor. Alleen was het probleem dat door zijn move Kai nu een heel eind op hem was uitgelopen. Zijn kompaan die hij net nog het bevel had gegeven om die zwarte soldaat even uit te schakelen, niets mayor hoor dat zou rude zijn, had hem inmiddels al in gelopen en spoorde hem aan om verder te rennen. Echt hoor, het was eventjes te cool om hun te zijn. Zij aan zij bewogen de twee witte schimmen zich verder, hier en daar sprongen ze even over wat boomstammen die in de weg besloten te gaan liggen. Finn rende regelrecht door, en bijna ging hij even ten onder gaan aan van die lompe hangende takken, al werden die nog net op tijd gesnoeid door het witte zwaard. Thank god.

Dat Kai hem voorbij was gegaan ging hij eventjes niet ongestraft laten voorbij gaan hoor. Nee, hij ging zijn evenbeeld even mooi gaan in halen. In stijl natuurlijk. Bij de muur keek hij even beledigd omhoog. For real, blijkbaar was opvoeding eventjes de deur uitgevlogen bij Kai of zo. Finn had geen idee hoe zijn broer er boven op was geraakt maar hij had zijn eigen ideetje al wel. Zijn witte tijgersoldaatje ging met gebogen knieën tegen de muur aan staan en maakte van zijn handen een mooi opstapje. Nu was het even zijn buurt. De jongen begon tempo te maken en vlak voor zijn mannetje sprong hij omhoog. Nog net voor hij een zetje kreeg greep hij de speer vast en stak die perfect tussen enkele stenen in, je weet wel even om zijn maatje te helpen, om niet zo heel veel later vlak naast zijn broer te belanden. Snel genoeg verscheen zijn soldaatje weer naast hem en stonden ze weer allemaal op een rij. ‘Bedankt voor de kans, maar hierbij splitten onze wegen weer broertje van me.’

Hoe handig hun manier net ook was geweest om op de muur te raken, nu koos Finn de makkelijkere weg en sprong hij gewaagd naar een tak die gelijk hing met de muur om daarna weer op de grond te belanden en er weer vandoor te gaan, op de voet gevolgd door Jookiba. Ja, hij gaf zijn soldaatjes namen. Dat was eventjes een beetje persoonlijker weet je wel. ‘Ben je oké?’ Gooide hij even random tussen alles door. Als een ware trooper knikte de soldaat enkel en alleen en spoorde Kai nog wat meer aan om sneller te gaan, sneller maar wel voorzichtig want ja safety first.

Dat Kai even achterbleef verbaasde hem niet zo heel veel. Taking care of your own was echt wel een belangrijk statement in het leven van de twins. Maar toch moest hij zijn broer op de een of andere manier te slim af zijn. Hij wist dat de dude nog een tweede warrior in het spel had, die had zijn tiger even mooi getackeld eerder, maar die zou dus ook niet eeuwig down blijven. Oké, snel denken was iets wat hij als de beste kon maar de enige oplossing die hij zag was een tweede soldaatje oproepen en dat zag hij eventjes niet zitten. Hoewel het alles wel weer eerlijker ging maken, maar alsnog. Jookiba merkte de struggles van zijn stamhoofd op en keek hem even met een fronsje aan. In de blik van zijn teammate bespeurde hij even ergens iets van goedkeuring. Een tweede man was een goede tactiek, en als Jookiba ermee akkoord ging dan zou hij het ook wel gaan doen. Even een verassing voor zijn broertje.

Voor even had hij halt gehouden op het schoolplein en daar verscheen uiteindelijk een tweede warrior. ‘Ren naar de trap en hou ze tegen.’ Sprak Finn met een grijnsje. Jookiba knikte ook naar de andere soldaat en voor iemand het ook maar had gezien verdween zijn tweede man al naar de gang waar hij bovenaan de trap ging wachten en even een trap legde. Drie simpele netten waren er gespannen die de rest wel zouden tegenhouden.

Finn was uiteindelijk weer terug beginnen rennen en vlak voor de deur werd hij tegen de vlakte geworpen door niemand minder dan Kai tegen de vlakte geworpen. Aha, zo zat het dus. Met ene grijns keek hij zijn broer op, al schoot zijn blik toch even kort naar zijn warrior maar die werd tegen een muur vast gepind. Volwassen als hij als 12 jarige al was stak hij zijn tong uit naar zijn broertje al maakte die zich al heel snel uit de voeten. Wacht maar. Meteen snelde hij naar Jookiba die voorstelde om meteen verder te gaan, maar Finn liet hem niet zo maar in de steek hoor. Met een ruk had hij de speer in zijn handen en konden ze zo al heel snel verder. Hopelijk zou Warrebout’s plan geslaagd zijn..

In een snel tempo rende hij samen met Jookiba de gang door, enkele mensen die wat vreemd op keken ontwijkend natuurlijk. Obstakels waren vertraging, iets wat hij zeker niet kon gebruiken. Van zodra team wit van achter de muur op dook zag hij nog net de drie netten naar beneden komen en sjeesde hij zelf de trap op. ‘Ik geef toch nooit op, dat weet je toch al!’ Sprak hij met een grijnsje tegen zijn broer. Het was nog enkele honderden meters, maar Finn besloot voor een keer toch even de bigger person te zijn. Samen met Jookiba en Warrebout hielp hij de andere drie onder de netten vandaan en knikte daarna even dankbaar naar zijn warriors. ‘Wat denk je, een fair fight tot aan de kamer?’ Sprak hij al lachend. Waarop hij zijn twee kompanen liet verdwijnen en zo weer terug in zijn awesome normale zelf veranderde. Doei wit velletje en staart.  

Echt hoor even aanval in de rug dat was serieus niet cool geweest. Maar oké, he faced it. Misschien niet op de meest volwassen manier maar kijk dat maakte niet uit want hij was nog lang niet volwassen. Meteen wanneer Kai er vandoor was gegaan was hij naar Jookabi om hem te gaan helpen, omdat het echt wel niet cool was dat ze hem hadden vast gezet en zo. Zo kon hij ook wel winnen hoor. Nee, zo ging hij ook winnen als het plan goed was uitgevoerd, maar daar had hij niet al te veel twijfels over. Want tja zijn plannen liepen meestal wel altijd goed, nou ja soms dan. Maar dit ging goedkomen!

Maar aye hij ging zijn maatjes wel helpen hoor. Want ook al was het een race, niets gaat even boven familie. Plus, het was misschien niet zo leuk voor Kai als hij daar zo bleef zitten als een gevangen aapje. Wel ja, soms aapje dan. Nu waren ze in hun fierce vorm, tijgers en panters. Ja, hiermee kon de tweeling iedereen een schrik aanjagen hoor. Zeker al met hun warriors erbij. Over een paar jaar zouden ze hier gewoon hele troepen hebben en konden de twee ongestoord door de gangen slingeren en alles. Aah, the dreams of a 12 year old.

Met een grijns keek hij naar zijn broer die was terug verandert in zijn plain old self. Het was Kai die ook even moest gaan aftellen of hoe je dat ook moest noemen. Meteen ging hij achter zijn broertje aan en voor even leek het wel onbeslist, hoewel zijn evenbeeld net iets sneller was op de trap, maar dat maakte Finn dan weer goed op het rechte stuk naar de gang. Sprintkoningen, dat waren ze allebei hoor. Met een kleine knal hadden de twee hun hand tegen de deur aangezet. Hier moesten ze echt wat op vinden hoor. Ze waren overal altijd gelijktijdig mee klaar, als het niet met eten was dan was het wel met een of andere test waar hun concentratievermogen net iets te klein voor was. Grapje, ze waren best slim hoor. Klein, schattig, knap en slim even de perfecte combo hoor. Dat hadden Lilo & Stitch even mooi geregeld eigenlijk. ‘Ik vrees dat we dit altijd gaan hebben bro.’ Sprak hij nog half hijgend waarna hij toch als eerste naar binnen schoot. Puur omdat Kai het toe liet. Eten? Kijk, zijn broertje de slimmerik met zijn ideeën ook altijd. ‘Misschien nog wat bananen, ik denk dat ik er deze middag snel een paar naar boven had gesmokkeld. Hoewel, dat kan ook een droom geweest zijn tho.’ Bananen. Hell yeah. Al was hij eventjes de exacte locatie kwijt van het gele fruit waar de twee zo dol op waren. Apengenen en zo.

Stiekem was zijn broertje redden, van de dingen die hij hem zelf aandeed, toch wel zijn allereerste en de meest belangrijke taak hoor. Daarom dat hij hem ook eventjes van de netten ontdeed want ja, het was nu eenmaal een beetje sneu voor de dude als hij hem vast had laten zitten. Hoewel zijn soldaatjes waren al bezig geweest met het los snijden van de netten. Dan kon hij daar dus even mooi mee aan de slag gaan om ze te fiksen. Nou ja, samen met Jookabi en Warrebout dan toch. Triomfantelijk had die tweede boven aan de trap gestaan en alles tot in detail gevolgd over hoe het plan perfect was gelopen. Al kon de reactiesnelheid van de netten nog best een tikje sneller. Maar dat zou in orde komen als ze wat ouder werden en alles.

Snel genoeg schoten de twee de trap op, door de gang alles en iedereen die blijkbaar al boven was ontwijkend want yeah een botsing was even niet nodig. Niet dat het hun ooit zou overkomen hoor, met hun reflexen en alles. Plus, ook al waren ze hier nog niet zo heel lang wisten de jongens op de afdeling al wel dat ze gewoon aan de kant moesten gaan als de twee door de gangen heen stuiterde. Energiek, dat was het perfecte woord om de twee te beschrijven en dat had iedereen al mogen ondervinden hoor. Maar aye, dat sierde hun gewoon weet je wel.

Finn haalde even lachend zijn schouders op. ‘Tuurlijk wel, maar bananen komen er altijd in voor hoor. I need my food als ik moet vechten in mijn dromen hoor.’ Het enige wat hij eigenlijk wel serieus vergeten was waar dat hij de gele lekkernij had gelegd. Gelukkig was hun kamer niet zo heel groot dus ze konden niet zo heel ver verstopt zitten. ‘Bananen kunnen alles dat weet je toch.’ Grijnsde hij breed. Maar de slimste van de twee trok uiteindelijk het deken van zijn bed af en ja hoor. Stiekem klapte hij inwendig toch eventjes in zijn handen hoor. Blijdschap overal de bananen waren boven water gekomen! Nadat hij de banaan had opgevangen had hij er een gigantische hap uit genomen en was op zijn bed gaan chillen. ‘Hopelijk is het avond eten snel klaar hoor, mijn buik heeft een beetje meer nodig dan enkel en banaan.’ Ja hij at veel, so what? Hij was jong en moest nog geen moeite doen om kilo’s er af te krijgen. Al zou dat nooit het geval zijn hoor. Nah, hij zou niet opeens over twintig jaar wakker worden als een gigantische ronde kauwgombal of zo. Daarvoor zouden ze te druk zijn met de misdaad te bestrijden en alles. ‘Mam had zeker niet gezegd rond hoe laat ze zou bellen?’ Finn trok even zijn wenkbrauw op en keek zijn broer vragend aan. Yeah, hoe stoer ze ook mochten zijn. Hij miste zijn ouders nog steeds hoor, iets wat ook wel het geval was bij Kai, dat moest haast wel. Twinfeelz en zo weet je wel.

Wat een team waren ze toch weer. Serieus als hij zijn broertje niet had gehad dan zou hij nog een jaar lang naar zijn bananen kunnen zoeken of zo. En serieus hij overdreef niet hoor! Maar aye het bananen probleem was al heel snel opgelost en alsof hij het gelukkigste kind op de wereld was begon hij heel smakelijk te eten. Want yeah, wat ging er nu boven een banaan? Thats right, helemaal niets! Stiekem moesten hij en Kai gewoon even een bananenboom gaan planten beneden en zodra het ding dan volgroeid was dan konden ze vanuit in raam bananen plukken. Met een grijns keek hij zijn broer aan. ‘Eleanor was die dame van de plantjes toch? Misschien kunnen we haar overtuigen voor een bananenboom voor ons raam te laten planten?’ Beste idee ever al zei hij het zelf. Yeah, dat zag hij al helemaal zitten hoor. Stiekem was het ook wel perfect om naar buiten te klimmen dan moesten ze tenminste niet heel standaard van de trappen af gaan zoals de rest van de school deed.

‘Oh, dus je noemt me nu even een dikzak? Rude! En alsof jij het niet doet.’ Sprak hij al lachend. Daar ging hij hem nog voor terug pakken hoor. Finn zou het echt niet ongestraft voorbij laten gaan hoor. Kai had dus echt wel even zijn beleefdheid verloren of zo. Misschien moest hij zijn speurkwaliteiten maar eens gebruiken om die terug te vinden. Nee, hij maakte maar even een grapje hoor. De rudeheid van zijn broer was hij al gewend, andersom was het meestal net het zelfde hoor, al was dat even een klein detail dat nog niemand wist. Maar dus over honger gesproken, hij had echt wel iets nodig om achter zijn kiezen te steken. Waarom hadden ze gisteren ook weer die koekjes naar binnen gewerkt?

Woops. Tactvol zijn, dat was iets wat hij beslist nog eventjes moest leren. Zeker als het neer kwam op praten over thuis. Finn gaf Kai een zachte tik tegen zijn schouder als teken dat het hem speet, want ja aan knuffelen deed hij voor de moment eventjes niet. Stiekem wel hoor, maar het was gewoon eventjes niet cool om emoties en zo te tonen. Kai knikte vrolijk, yeah dat was een goed idee! Mama Wachi zou waarschijnlijk wel online zijn hoor. En anders moesten ze vanavond nog eens proberen, na het eten of zo. Dan kon ze tenminste al niet zeggen dat haar twee baby’s er ondervoed uit zagen of iets. Tot hun geluk was ze dus wel nu online. Yaas!

Snel genoeg verscheen Lilo op het scherm in de keuken. Geef Finn anders nog meer honger of zo? Met een brede glimlach hadden de twins haar terug begroet. Finn speurde even af wat ze aan het doen was. Koken obviously. Maar hij wist ook al meteen wat ze aan het maken was. Die overheerlijke cake waar hun vader niet genoeg van kon krijgen, en zij ook niet tbh. Misschien moesten ze het recept vragen om het aan Céline te geven? Meteen toen zijn naam werd gezegd kwam hij weer terug op de bewoonde wereld en verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. ‘De saaiste lessen van ons leven gehad denk ik. Verder hebben we lekker gegeten, niet zo lekker als jou eten hoor wat ik echt wel mis!’ Had hij gesproken met een pruillipje. ‘En..’ Maar toen kwam Kai hem heel gezellig onderbreken. Echt hoor deze jongen was eventjes te rude hoor.

Bananen waren hun leven hoor. Serieus, als je dat van hun af nam dan wilde hij niet meer leven hoor. Die waren te precious om niet meer van te kunnen genieten weet je wel. Kai moest weer komen met een veel te slimme opmerking. Daar had hij eigenlijk niet aan gedacht stiekem. Maar hij had al wel een oplossing klaar hoor. ‘We zitten op een eiland vol mutanten, er zal vast wel iemand zijn die iets met plantjes kan en niet aan onze charme kan weerstaan?’ Charme hadden de twee in overvloed hoor. Ze moesten er alleen voor zorgen dat ze een plantenpersoontje vonden en dan zou alles in orde komen hoor. Een supergrote voorraad bananen. Dat klonk als een droom hoor!

Dat ze hun familie misten was een understatement. De broertjes hadden het geluk dat ze elkaar nog hadden, maar even goed nam het niet weg dat ze mama en papa Wachi misten. Logisch ook, ze waren 12 dit was de eerste keer dat ze zo ver van hun ouders weg waren.. Maar aye internet en alles gaf hem wel de mogelijkheid om nog met hun te praten en alles. Het was niet hetzelfde, maar dat maakte hem niet zo heel veel uit. Zolang hij ze maar kon horen. Als het brave kind dat hij was lag hij naast zijn bro te chillen op het bed terwijl die meteen ook honderduit vertelde tegen hun moeder. Serieus, praatte hij ook zo veel? Anders had hij medelijden met de mensen die hun dagelijks zo hoorden kwetteren hoor. Maar gauw genoeg werd hij aangesproken, thank god voor hun moeder die goed oplette en blijkbaar haar andere zoon ook eventjes wilde horen.

Saaie feiten opsommen en dan afsluiten met een knal. Al had zijn broer even zijn knal moment gestolen. Rude boy tbh. Met een brede grijns op zijn gezicht beaamde hij het verhaal van zijn broertje. Die race was zo geweldig! Volgende keer moesten ze het nog eens doen tho. Wel een andere route dan weet je wel, zo leerden ze het eiland lekker goed kennen op hun manier. Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar zijn broer maar het was al te laat hoor. Ging hij even mooi leugentjes vertellen en dan poof. Meteen sprong hij op zijn broer, echt niet dat hij dit zo maar ging laten gebeuren! Het werd een hels spektakel met Finn die Kai achterna ging en hier en daar elke keer een kleine tik uitdeelde als zijn broer in de buurt kwam. Behendig slingerde hij als een ware tarzan van gordijn naar gordijn om zich dan vast te klemmen aan zijn broertje en hem mee naar de grond te sleuren. Krijsend chargde hij naar voor om zijn broer voor een tweede keer tegen de grond te drukken en met zijn sexy kont op hem te gaan zitten. Zijn troon voor de dag tbh. Moest hij maar geen leugens gaan vertellen aan hun moeder. ‘You filthy liar!’ Bromde hij kwaad. Echt hoor, wat moest Lilo nu weer denken? Kai had het mooi verpest hoor.

Bananenboom, dat was echt wel een van zijn beter ideeën hoor. Al had hij stiekem alleen maar goede ideeën. Zeg nu zelf right? Daar was zijn eerdere plannetje om Kai niet te laten winnen echt wel een mooi voorbeeld van en alles. Zijn nieuwste idee bevestigde het alleen maar. Al zou zijn broertjes daar misschien niet zo over denken. Maar goed, dat kon hem niet veel schelen. Zolang Kai de bananenboom maar gewoon leuk vond. En zeg nu zelf, wie vond dat niet? Bananen waren gewoon hemels stiekem. Maar goed eerst maar eens iemand vinden die met boompjes overweg kon want anders zouden ze nog niet heel ver komen hoor. Dan moesten ze like for ever wachten tot er een degelijke banaan aan de boom groeide en alles en zo veel geduld had hij nu ook weer niet stiekem.

Echt, hij was er nog steeds van aangedaan dat zijn bro zo maar had gelogen tegen hun moeder nota bene. Als een gestoord aapje was hij achter hem aangegaan en hij ging niet opgeven tot hij die dude te pakken had hoor. Race 2 van de dag! En deze keer ging hij serieus wel winnen. Als aapjes waren ze natuurlijk iets sneller en konden ze heel cool slingeren en alles, al vonden de gordijnen dat niet zo heel leuk. Maar wie gaf daar nu om right? Als ze kapot waren gingen ze wel gewoon even naar Jeemie, die kon ze vast wel maken of zo. Of misschien liepen er hier onderdanen van de man rond of zo die konden naaien en alles. Ja, daar zou hij de dude wel voor aan hoor. Stiekem zelf even koning spelen over deze school en alles. Guess what tho, er waren nu twee nieuwe koningen die de bevelen uitdeelde en geen tegenspraak dulden. Maar aye back to the lie, het was echt niet cool van Kai om dat te doen. Tsk, niet eens toegeven aan je eigen moeder dat het een gelijkstand was. Lame hoor.

Ook hij loste een piep. Ging hij nu ook nog echt aan zijn mooie vacht trekken? Doei, die was net mooi gekamd en alles en nu besloot zijn broer er wat uit te trekken. Na-ah. ‘Echt niet! Ik zit goed hoor. Lekker zacht tbh moet je echt eens wat doen aan dat tonnetje van je.’ Sprak hij halflachend. Grapje tho. Zijn broer en hij waren absoluut geen dikke aapjes. Nah, daarvoor waren ze veel te actief. Hun moeder kwam als reddende engel tbh. Thanks Lilo. Snel genoeg kwam de sorry die nodig was om weer te changen in hun geweldige menselijke vorm. ‘Voor deze keer is het goed.’ Mompelde hij hoofdschuddend waarop hij simpel weg van zijn broertje af hopte en weer naar de pc liep. ‘Wat Kai dus eigenlijk wilde zeggen is dat we nadat we weer normaal waren geworden zo hard hebben gerend naar de kamer. Maar wel ja, het was gelijkstand. Zoals altijd.’ Met een brede grimas keek hij zijn moeder aan. Die was nog steeds bezig met haar recept. Alsof zijn maag ook oogjes had gekregen en het had opgemerkt werd er een hels gerommel ontketend. Even tijd voor wat eten. Like nu!