Met een stekende pijn ter hoogte van zijn hart, wankelde Jayson zijn kamer binnen. Zijn zicht was wazig, maar hij deed geen moeite om het weg te vegen. Hetgeen hij zocht wist hij precies liggen, dus hij kon het blindelings ook wel vinden. Wat hij nu ging doen, hij nam er een groot risico mee, vooral omdat de high van de weed die hij daarnet had gebruikt nog niet over was. Maar het was niet genoeg om de pijn die hij voelde te verdoven. Hoe moest hij het ooit wegkrijgen? Hoe kon hij het beeld ooit uitwissen? Hij kon zweren dat hij het schot van het pistool weer hoorde, de piepende banden, het geschreeuw. Deze keer had er niemand geschreeuwd behalve Ricky zelf, en het scheurde hem mentaal in zo’n kleine stukjes dat er niks meer van over bleef.
Met trillende handen trok hij het zakje uit zijn bagage. Hij sneed een gaatje in de bovenkant en nam een stukje zilverpapier, een aansteker en een pijpje. Deze keer veegde hij even zijn ogen droog en hij merkte hoe zijn hart echt nu al sneller leek te kloppen. Hij negeerde het voorgevoel in zijn maag, legde een rock op het zilverpapier en stak het pijpje toen in zijn mond. Hij had hier niet veel ervaring mee, maar wist toch hoe hij netjes de rook kon inhaleren via het pijpje terwijl hij de aansteker onder het zilverpapier hield, en daarbij de crack verbrandde. De hit trof hem meteen hard, hij voelde zich op slag veel beter, alsof hij de wereld terug aan kon.
Ja. Dit was het, dit was hoe hij er mee moest dealen. Hij wou meer, en wel nu. Opnieuw nam hij een rock, herhaalde het proces en ademde de rook diep in. Nog een keer. En nog een keer. Dat er opnieuw tranen over zijn wangen gleden, merkte hij niet eens meer. Het was niet genoeg. Het effect kwam heel snel, maar duurde niet lang. Dus hij doorzocht zijn bagage opnieuw, trok er deze keer een zak met gewone coke uit en begon vier lijntjes uit te leggen op zijn nachtkastje, niet eens meer beseffend hoe veel hij al niet binnen had. Hij rolde een geldbriefje op en snoof de cokelijntjes naar binnen in minder dan 20 seconden.
Zijn neus bloedde, en hard. Normaal hoorde het ook pijn te doen, maar hij voelde niks meer. Maar toen ging het mis, echt zwaar mis. Hij had het zo warm, merkte hoe zijn hart echt veel te snel klopte. Zijn blikveld werd soms wazig of viel helemaal weg, net zoals zijn andere zintuigen. Hij wist niet eens meer of hij ademde.. En hij raakte in paniek. Hij had hulp nodig, maar hij had geen idee waar hij dat moest halen. En toen begonnen de hallucinaties. De kamer leek te krimpen, de muren kwamen dichter op hem af en dreigden hem te verpletteren.
Met een hart dat klopte in zijn keel, bereikte hij de deur en viel hij bijna achterover de gang op. Hij kon zichzelf nog net redden door de deurpost vast te grijpen. Toen hij de gang in keek, zag hij hoe een grote hond hem dreigend aan keek en op hem af begon te sluipen, zijn scherpe tanden ontbloot. Nee. Nee nee nee. Hij draaide zich weg van de hond en begon te rennen. En daar stond die Reaper weer. Samen met Ricky, die wanhopig de bijl uit zijn rug probeerde te trekken terwijl de andere jongen er lachend op stond te kijken. Hij struikelde en viel, maar krabbelde snel terug recht. Wat the fuck was dit? Verblind rende hij verder, probeerde niet tegen de muur te lopen, die er uit zag alsof hij van drijfzand was gemaakt.
Jayson kon vliegen. Zo voelde het toch. In realiteit viel hij naar beneden, achterwaarts over de trapleuning. Op het eerste verdiep kwam hij hard neer, recht op zijn rug. Door de klap verloor hij even al zijn adem, en omdat hij op zijn rug lag, liep het bloed zijn keel in. Hij probeerde zich op zijn zij te rollen, maar het lukte hem amper. Zijn spieren wilden niet meer meewerken. Nog even en hij zou stikken in zijn bloed, maar het gaf niet meer.. Het kon hem gewoon niet meer schelen. Als hij hier en nu zou sterven, dan was het zo en niet anders. Dus ondanks dat zijn lichaam toch nog de reflex had om te hoesten, en hij daarbij dus bloed ophoestte, sloot hij zijn ogen en liet hij het zwart over zich heen komen.
Voor een paar minuten lang had ze al naar het scherm van haar mobiel lopen staren alsof ze er gewoon doorheen kon kijken of het er helemaal niet was, zo diep was ze in gedachten verzonken, of eerder twijfels. Ze had even geen idee wat ze hier mee aanmoest, echt geen idee. Hoe moest ze dit aan Adrian uitleggen? Moest ze het wel aan hem uitleggen? Of was het misschien toch wel niet zo belangrijk? Dammit, jawel dat was het wel, dat wist ze zelf ook dondersgoed. Het zou bovendien toch niet lang duren voordat het uit zou komen en dan kon ze het net zo goed maar gewoon zelf zeggen want hij moest niet van iemand anders te horen krijgen dat ze haar mutatie op de jongen bij het zwembad had gebruikt, expres omdat ze de aandacht wilde opeisen. Het was dan wel puur omdat Aly het niet kon hebben dat Aurélia er met aandacht van een - ja best wel knappe - kerel vandoor ging, maar ze wist ook wel dat het geen goed excuus was, ze had gewoon beter moeten weten en het laten gaan. Wat kon het nu eigenlijk haar schelen of Aurélia mannelijk aandacht kreeg? Dat waren haar zaken niet meer, zeker niet nu ze zelf ook helemaal niet op zoek was naar een vriendje omdat ze er simpelweg al een had waar ze heel erg blij mee was, die zou ze voor niemand willen inruilen.
Ze liet haar hoofd vallen op het kussen en zuchtte eventjes diep terwijl ze haar mobiel ook liet vallen op het kussen boven haar hoofd. Op haar buik lag ze op het bed en ze liet even wat gekreun en gebrom horen. Ze wilde het hem vertellen maar was aan de andere kant bang dat hij boos zou worden, wat hij waarschijnlijk wel zou worden want ze had haar mutatie gebruikt, de sexual seduce mutatie. Dat was gewoon niet slim van haar en heel erg egoïstisch om te doen, soms had ze daar ook echt nog problemen mee hoor. Wel ja, aan de andere kant, het zou niet iets zijn wat ze niet verdiende want eerlijk, soms mocht ze echt wel even met haar neus in de feiten gedrukt worden. Moest ze haar ‘straf’ maar gewoon pakken omdat ze wist dat ze goed fout zat en dat er niets aan te doen was. Ze stond langzaam op met een hele hoop tegenzin. Pakte haar mobiel weer van haar kussen af en liep eventjes naar de badkamer toe om haarzelf te checken. Ze ging eventjes door haar bruine haren heen en liep al snel ook weer weg wat het zag er allemaal wel goed uit.
Achter haar neus trok ze de deur weer dicht en liep ze over de gang heen op haar zwarte pumps. Haar heupen wiegde sierlijk terwijl ze met krachtige stappen over de meisjes afdeling heen liep richting de jongens. Zenuwen gierden door haar lichaam heen en ze probeerde zichzelf nog zo kalm mogelijk te houden maar ze wist dat hij waarschijnlijk boos zou worden en dat idee werkte niet bepaalt kalmerend. Ze haatte het om ruzie met hem te hebben ondanks dat het nog wel eens gebeurde, merendeels allemaal haat fout maar het was echt niet leuk. Plotseling haalde iets haar uit deze gedachten, namelijk omdat iemand van de trap naar beneden viel niet ver bij haar vandaan, omdat ze ook net onderweg was naar de jongens slaapkamers. Van schrik stond ze plots stil en keek ze toe hoe de jongen hard op zijn rug terecht kwam, wat er niet bepaalt fijn uitzag. Ze kwam dan ook snel zijn kant op gelopen en zakte naast hem heen zonder erbij na te denken. Heel even checkte ze of er niet nog iemand bovenaan de trap stond die hem misschien geduwd had, maar dat was niet zo. Al werd de reden haar ook al behoorlijk snel duidelijk waarom hij was gevallen zodra ze hem aankeek, jammer genoeg herkende ze meteen wat er mis was met hem. Bloedneus en grote pupillen, kon ook niets anders zijn dan drugs en blijkbaar had deze dude er een beetje heel veel te veel van gehad.
Nog steeds door de schrik klopte haar hart sneller en eventjes ging ze weer met haar hand door haar haren heen doordat ze voor haar gezicht gingen. Hij had kort geprobeerde zich om te draaiden wat hem niet lukte maar zo zou hij stikken in zijn eigen bloed, want het ging echt niet goed met hem. Wow, hij had echt veel te veel gehad, dit was niet normaal meer man. Snel greep ze hem vast en zorgde ze ervoor dat hij zich omdraaide want hij mocht niet stikken. ”Oh mijn god, hoeveel heb jij wel niet gehad?” Vroeg ze geschrokken aan hem en keek met grote ogen naar de donkere jongen. Heel eventjes keek ze lichtjes in paniek om haar heen, hij had hulp nodig en wel direct want de staat waarin hij zich verkeerde was verre van goed. Dammit, waar waren alle leerlingen en leraren nu? ”Uhhh..” Zei ze even nadenkend terwijl ze zocht naar een oplossing. Hem hier alleen laten was geen goed idee, helemaal niet, maar ze kon hem ook niet naar de ziekenzaal tillen want zo sterk was ze niet en het was misschien ook niet goed om hem te verplaatsen. Heel even gooide ze er wat Italiaanse scheldwoorden eruit en probeerde hem in een positie te trekken waarop hij zichzelf niet iets aan kon doen of kon stikken. ”Wacht hier en niet bewegen!” Zei ze streng en waarschuwend tegen hem. Zodra ze hem goed had liggen rende ze de trap op met haar zwarte hakken en zocht ze zo snel mogelijk de slaapkamers op van de leraren. Het boeide haar geen ene reet welke slaapkamer deur ze open trok, er moest iemand komen en dat heel erg snel. Met een flinke zwaai maakte ze de deur open en zag ze daar, oke dit was dus zijn kamer maar het was wel net goed want ze had hem echt nodig. De ernst van de situatie was wel in haar ogen te zien en hijgend stond ze in de deur opening. ”Er ligt een dude beneden de trap, hij is ervan af gevallen en heeft een behoorlijke overdosis aan drugs op, en hij heeft NU hulp nodig.” Zei ze met de nadruk op het woord nu, want het moest echt heel dringend. Ze ging al meteen aan de kant zodat ze leraar erlangs kon en begon zelf ook al snel terug te rennen - wat er behoorlijk sullig uitzag op haar hakken, waarom had ze ook altijd hakken aan op dit soort momenten? - om hem de weg te wijzen...
Papierwerk. Ja, zelfs voor een gymleraar was er papierwerk. Want ondanks dat je moeilijk punten kon geven op een vak als gym, moest hij toch beslissen wie er een voldoende kreeg en wie niet. Maar het hing van zoveel af. Een leerling die echt zijn best deed, maar fysiek gezien niet in staat was om over een plint te springen, verdiende die eigenlijk geen voldoende? Een een andere, die met gemak een perfecte radslag kon doen maar voor de rest eigenlijk weinig interesse of medewerking toonde, verdiende die dan geen onvoldoende? Het was voor hem echt een lastige opdracht, aangezien hij het best moeilijk vond om te beslissen wie al dan niet een voldoende had verdiend. Als het aan hem lag, gaf hij iedereen 10/10 hoor.
Zijn opdracht werd echter onderbroken door iemand die zonder kloppen de deur open gooide. Hij dacht eerst dat het Damian was, die eindelijk terug kwam van zijn uitstapje naar de keuken, maar toen hij zich omdraaide, zag hij Aly staan. En ze zag er niet bepaald kalm of gerust uit. Meer zelfs, aan haar hele houding kon hij zien dat er iets heel ernstigs aan de hand was. ”Er ligt een dude beneden de trap, hij is ervan af gevallen en heeft een behoorlijke overdosis aan drugs op, en hij heeft NU hulp nodig.” Bracht ze uit, en meteen schoot Clyde overeind. "Wijs me de weg", Beval hij, zonder nog verdere vragen te stellen. Hoe en waarom het gebeurd was, waren zorgen voor later.
Het meisje haalde nog een behoorlijke snelheid, sinds ze op zwarte pumps aan het lopen was. Voor hij zich er verder om kon verbazen, waren ze al beneden aangekomen. Een jongen met donkere huidskleur lag in een plasje bloed, maar hij bewoog niet echt meer. Dit was Jayson, Damian had over hem verteld. Een drugsdealer.. Die blijkbaar ook een gebruiker was. Hij was ook niet zo moeilijk te herkennen door zijn huidskleur. Met een snelle beweging knipte Clyde het licht van de traphal aan, en zag nu meer welke ravage de jongen had aangericht bij zichzelf.
De knul lag helemaal te beven, leek zijn ogen op niks te kunnen focussen. "Jayson? Kun je me horen?" Vroeg hij, terwijl hij voorzichtig met zijn vingers over zijn lichaam gleed, op zoek naar andere wonden. Er kwam geen reactie. Hij voelde wel hoe zijn lichaam zich hard opspande toen hij over zijn rug wreef, hij was blijkbaar op zijn rug terecht gekomen. Clyde merkte ook meteen hoe zijn ene arm er best slap bij hing, dus die kon wel eens gebroken zijn. Nu moest hij bepalen of hij het risico nam hem zelf naar de ziekenzaal te dragen of de verplegers naar hier te laten komen.. Maar er was zo weinig tijd.
Dus zo goed en zo kwaad als hij kon, schoof hij zijn armen onder het lichaam van de jongen en tilde hij hem op. Dat er hierbij bloed op zijn shirt kwam, gaf niet. "Ik neem het wel over vanaf hier, bedankt Aly", Zei hij nog snel tegen de Italiaanse, waarna hij de laatste trap af liep en met Jayson richting ziekenzaal liep. Daar waren ze het wel al gewend om hem te zien aankomen, dus meteen toen ze hem zagen, kwamen er al een paar verplegers in actie. Hij legde kort uit wat er gebeurd was, en legde de knul toen op een brancard. "Hopelijk zijn we niet te laat", Mompelde een verpleegster, die met een zaklampje in Jayson’s ogen aan het schijnen was. Daarna verdween het gezelschap door de deur van een operatiezaal. Met een bleek gezicht zakte Clyde tegen de muur op de grond. Damn.. Dit was even teveel voor hem.
Zijn rug en schouders deden zoveel pijn, al was hij zich er maar half van bewust. Het was niet goed, een heel verdiep naar beneden vallen. Het was geen wonder dat hij iets gebroken had, al voelde hij er momenteel niet zo heel veel van. Het enige wat hem zo dwars zat, was het feit dat er bloed zijn keel in liep en hij niet de kracht had om zichzelf om te draaien. Dus.. Dat het zo zou stoppen, had hij niet zien aankomen. Maar als het zo was, dan was het zo. Het kon hem momenteel toch niet veel schelen. Jayson sloot zijn ogen en bleef enkele seconden gewoon liggen. Maar toen voelde hij handen op zijn arm en schouder, en werd hij omgeduwd. ”Oh mijn god, hoeveel heb jij wel niet gehad?” Hoorde hij een vage stem. Met veel moeite opende hij zijn ogen weer en keek hij de persoon aan die hem had geholpen.
Nog steeds liep er bloed uit zijn neus en mond, maar tenminste niet meer in zijn keel, zodat hij zou stikken. Hij kon echter niet antwoorden op het meisje, liet zijn ogen van haar wegglijden en zag ineens dat de gang in brand stond. Opnieuw gleed paniek door hem heen, maar hij kon niet opstaan of rennen, en haar ook niet waarschuwen. Zag ze dan niet dat ze in gevaar was? Ze sprak een paar woorden in een taal die hij niet begreep en begon toen aan hem te trekken. Zou ze hem nog verder van de trap gooien? Blijkbaar niet.. Hij lag in een positie waarin hij niet zou stikken en redelijk stabiel zat. ”Wacht hier en niet bewegen!” Beval ze, waarna hij alleen werd gelaten.
Het vuur kwam dichterbij, en ineens zag hij de jongen weer. Omringd door vogels die in brand stonden, hij snapte er niet veel van, maar hij was bang.. Echt bang, maar niet in staat zich te verdedigen. Hij wist niet eens tegen wàt hij zich moest verdedigen, want het was iets wat hij nog nooit eerder had gehad. Voor er verder nog iets kon gebeuren, kneep hij zijn ogen terug dicht en sloot hij zich af van alles, al gingen de hallucinaties in zijn hoofd gewoon door. Tot iemand zijn ogen open trok en er met een zaklamp in scheen. What the fuck? Waar was hij en wat gebeurde er? Hij wilde reageren, maar zijn lichaam hield hem opnieuw tegen en voor hij het wist zag hij iemand met een naald op hem af rennen en werd zijn lichaam ineens heel warm, waarna de verdoving begon te werken en hij deze keer helemaal bewusteloos was. Geen hallucinaties meer, geen gedachten meer, niks meer. Zijn leven lag in handen van de verplegers nu.
Zelf snapte ze ook niet helemaal hoe ze het elke keer weer voor elkaar kreeg zo snel op hakken te rennen, misschien had al die jaren van ervaring met lopen op hakken - en vooral het dansen op van die echt levensgevaarlijke naaldhakken - toch nog meer goed gedaan ofzo. Het was in het begon niet makkelijk geweest om over een podium te lopen op zulke hoge hakken maar uiteindelijk was ze er de beste in geworden. Sowieso was het lopen op hakken al iets geworden waar Aly geen moeite mee had, maar toch verbaasde het rennen haar nog echt wel. Bijna buiten adem kwam ze aan bij de slaapkamer van Clyde, dat bleek dan in ieder geval, ze had namelijk geen idee gehad op welke deur ze aan had geklopt. Zo snel mogelijk zei ze maar gewoon wat er aan de hand was, omdat dit het belangrijkst was en de ernst was wel zeker van haar gezicht te lezen. De sportleraar en peacekeeper schoot meteen overeind wanneer ze vertelde dat er iemand beneden aan de trap lag met een overdosis drugs. "Wijs me de weg" Beval hij haar, ook al was het eigenlijk overbodig doordat ze al van plan was om te draaien om hem erheen te brengen. Ze had haarzelf heel snel omgedraaid en was alweer weggerend zonder achterom te kijken, Clyde volgde haar wel, daar was ze zeker van.
Ergens voelde Aly ook een soort van opluchting door haar heen komen wanneer ze onderaan de trap waren aangekomen waar ze donkere jongen nog steeds lag in de positie waarin ze hem neer had gelegd, twee soorten opluchten. Ten eerste omdat hij daar nog lag en leek nog in leven te zijn, dus het was nog niet te laat, wat betekende dat ze snel genoeg was geweest. Ten tweede, haar mooie zwarte pumps leefden ook nog, ze waren onderweg niet gebroken zoals een ander paar had gedaan wanneer ze achter Dante en Esther aan was gerend. Oke, nee dat was nu niet het moment om daaraan te denken, helemaal niet. Ja lekker Aly, ligt er iemand voor je neus bijna dood te gaan is het enige waar je aan denkt je mooie zwarte pumps, nee dat was niet echt bepaalt zorgzaam ofzo. Ze zette het weer uit haar hoofd en bleef met nog deels geschrokken ogen naar de jongen kijken. "Jayson? Kun je me horen?" Vroeg Clyde aan de jongen en meteen wist Aly waarbij ook zijn naam. Hij ging opzoek naar andere wonden en gleed met zijn hand over de rug van de jongen. ”Hij was behoorlijk hard op zijn rug gevallen, ik had hem omgedraaid zodat hij niet zou stikken.” Zei ze nu, gewoon dat hij dit eventjes wist. Al gokte dat hij het misschien al wel door zou hebben door de reactie van de jongen op de aanraking bij zijn rug.
Ze deed een paar stappen achteruit en hield met haar armen haar eigen bovenlichaam vast, om misschien haarzelf ook een beetje steun te geven omdat ze zelf ook best wel bang was eigenlijk. De jongen zag er bepaalt niet goed uit en het feit dat zij hem hier zo had gevonden gaf haar een soort verantwoordelijk gevoel. Ze wilde niet dat hij nu ging sterven, echt niet. Dat zou ze dan nooit kunnen vergeten en ze voelde zich al misselijk worden hij het idee. Clyde tilde hem op en meteen zocht Aly eventjes de ogen van de leraar, misschien moest ze ook iets doen? Ze vond het ook gewoon eng om hier stil te blijven staan, wilde iets doen als dat kon. "Ik neem het wel over vanaf hier, bedankt Aly" Zei hij nog snel tegen haar voordat hij weg liep naar de laatste trap toe. Ze schudde vluchtig haar hoofd, ook al kon hij dit niet meer zien omdat hij al omgedraaid was. Snel begon ze hem te achtervolgen, was niet van plan nu gewoon weg te lopen alsof er niets gebeurd was, dat ging ze nu gewoon niet doen. Hij kon haar bevelen terug te gaan naar haar kamer maar dat boeide haar dan even geen ene fuck. Ze voelde zich hier niet goed over en wilde zekerheid over het leven van deze jongen. Wilde hem ook helpen als hij weer wakker werd, als het even kon. Zelf wist ze namelijk maar al te goed hoe het was, om teveel drugs te hebben gehad en wakker te worden in een ziekenhuis met niemand aan je bed om steun aan te hebben.
Op een paar meter afstand bleef ze Clyde volgen richting het ziekenhuis en keek ze van een afstandje toe hoe hij de jongen op een brancard tilde. Haar hoofd bonkte en ze voelde een misselijk gevoel in haar maag, zelfs haar handen waren begonnen te trillen. Stilletjes bleef ze staan en legde ze haar beide handen op haar borstbeen neer. Haar ademhaling ging snel en ze probeerde het onder controle te krijgen. Damn, wat wilde ze nu graag dat Adrian naast haar stond zodat ze snel in zijn armen kon springen. Ze snakte ernaar dat hij haar nu gewoon even stevig vast kon houden. Hij was hier nu alleen niet en dus moest ze dit gewoon eventjes zelf handelen. Wanneer ze Clyde tegen de muur naar de grond toe zag zakken liep ze zachtjes naar hem toe en bleef ze op een meter afstand van hem staan. Ze stikte eventjes en keek hem kort met soort van angst in haar ogen aan, al liet ze haar ogen ook al snel afzakken naar de grond. Omdat ze haar benen al snel heel erg voelde wiebelen besloot ze naar een paar minuten naast hem neer te zakken en ook op de grond te gaan zitten tegen de muur. Ze bracht haar knieën omhoog en legde haar armen over elkaar om deze op haar knieën te leggen. Haar hoofd liep vallen op haar armen en deed ze opnieuw een poging het trillen en haar ademhaling onder controle te krijgen. Na al die jaren dit te hebben gezien, te hebben meegemaakt, viel het haar nog steeds zwaar. Meer dan anders zelfs, vaak had het haar toen zelfs niet zoveel kunnen schelen. Zolang iets haar geen geld opbracht, was het ook niets waard. Maar dat was nu anders, haar leven draaide niet meer alleen om het verdienen van geld. Ze kon niet zeggen dat het makkelijker was zo, maar ergens wel beter. Heel eventjes keek ze toch weer op naar Clyde. ”Hoelang zijn ze bezig denk je?” Vroeg ze aan hem, en probeerde kalm te klinken, al faalde ze daar heel erg in. Eigenlijk kon het haar niet schelen hoelang het precies zou duren, het was niet zo dat ze weg zou gaan, ze was vastbesloten hier te blijven tot hij was bijgekomen..
Deze hele toestand, hier had hij eigenlijk niet voor opgetekend.. Welk drama was er hier gebeurd, dat de jongen zoiets had moeten doen? Wat was er gebeurd dat Jayson zich zo diep in de trip had laten meetrekken? Hij wist dat Damian hem capabel genoeg had gevonden om het spul te houden, aangezien hij er zijn hele leven al mee te maken had, en dat hij daarom verstandig genoeg was.. Maar er was blijkbaar iets gebeurd waardoor hij er niet aan had kunnen weerstaan, en dat raakte hem ergens diep vanbinnen. Hij had hem niet kunnen beschermen tegen wat dan ook, ook niet tegen zichzelf, en nu lag hij hier. En als er niet snel iets gebeurde, dan zou het waarschijnlijk ook niet goed komen.
Clyde had Aly proberen weg te sturen, ze hoefde echt niet te blijven, maar ze protesteerde. Blijkbaar voelde ze eenzelfde gevoel van verantwoordelijkheid voor Jayson, ook al was er eigenlijk niks wat ze kon doen. Het was een kwestie van hem zo snel maar zo veilig mogelijk in de ziekenzaal te krijgen. Daarom nam hij maar het risico dat er botten zouden verschuiven, maar hij moest de jongen optillen en hem meenemen. Aly volgde hen, en hij liet haar doen, al hield hij het lichaam wat uit haar zicht zodat ze niet persé alles zou zien.
De verplegers hadden Jayson op een brancard gelegd en hem weg gebracht, waarna hij tegen de muur was gaan zitten. Zijn benen leken hem niet meer te kunnen dragen, hij trilde ook nogal. Alsof het korte stukje hem fysiek had gesloopt. Het tegendeel was eerder waar; hij was emotioneel heel erg van zijn stuk gebracht door de hele situatie. Hij sloeg zijn armen rond zijn borst, liet zijn ene been gestrekt liggen en trok het andere op. Clyde haalde zijn handen even door zijn haren, die los waren gekomen uit hun slordige knot die er in had gezeten. Aly kwam naast hem zitten en hij keek haar even aan met een blik die hij ook in haar ogen vond. Hij kon het niet beschrijven, maar hij wist dat ze nu met hetzelfde gevoel zaten vanbinnen en dat deed hem ergens wel deugd.
”Hoelang zijn ze bezig denk je?” Vroeg ze, haar stem klonk even onvast als hij zich voelde. “Ik wou dat ik het antwoord voor je had”, Zei hij zachtjes, met een stem die even trillend klonk als de hare. “Het heeft geen zin dat ik je weg stuur, maar maak je niet te veel zorgen.. Dit is de beste plek voor hem om te zijn momenteel. Als ze hier niks voor hem kunnen doen, kan niemand dat”, Zei hij toen, al klonk dat minder geruststellend dan het in zijn hoofd klonk. Het was gewoon een feit dat hij hier in de beste handen was. Hij legde voor even zijn hand op haar schouder en probeerde even te glimlachen. “Heb je enig idee wat er kan gebeurd zijn?” Vroeg hij toen weer wat serieuzer, zeker niet op een beschuldigende toon. Misschien wist ze gewoon meer over de situatie, en had ze er zelf helemaal niks mee te maken ofcourse. Het was gewoon zo'n standaard vraag, om helderheid te krijgen.
Ze wist echt niet wat ze moest doen en het was een keuze die ze snel moest maken wanneer Clyde al opstond met de jongen in zijn armen. Iets wat een groot risico kon zijn gezien hij best wel wat botten gebroken kon hebben door die val, maar daar was Clyde zich vast ook van bewust, alleen hij moest gewoon zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht worden want die overdosis was op het moment even wat enger. Aly kon nu twee dingen doen, of ze deed wat Clyde haar vroeg door weg te gaan en dan Adrian’s kamer in te sneaken om daar bij de komen van wat hier net was gebeurd, dit greep haar namelijk nog best wel aan het hart. Al kon ze aan de andere kant gewoon niet het met rust laten, ze wilde erbij blijven en op de hoogte blijven van zijn situatie. Ze voelde zich somehow verantwoordelijk ook al kende ze de jongen helemaal niet. Ze had hem misschien wel eens zien lopen maar voor de rest kende ze hem niet, en toch vreesde ze voor zijn leven en wilde ze bij hem blijven. Daarom besloot ze snel op haar pumps achter de leraar aan te hobbelen, al bleef ze op een paar meter afstand van hem om hem niet al te veel tot last te zijn ofzo, of omdat het aanzicht van de jongen haar toch te veel werd. Ze zou zich sowieso niet beter gaan voelen als ze nu bij Adrian op de kamer zou gaan knuffelen, misschien zelfs slechter omdat ze ook nog schuldgevoel bij haar droeg en ze kon dit ook gewoon niet uit haar hoofd zetten.
Misschien was het ook omdat het ze heel erg goed herkende uit haar verleden, samen met dat ze zich verantwoordelijk voor hem voelde, en dat had het er misschien ook wel mee te maken. Ze had zelf een tijd lang in die wereld gezeten van drugsdealers en drugsgebruikers, daarbij zelfs ook nog in de prostitutie maar dat terzijde. Zelf gebruikte ze toen ook drugs en ze had een lange tijd een soort van relatie gehad met een dealer, al ging dat uiteindelijk om niets anders dan geld. Niet dat ze het hem nu nog echt kwalijk nam, zelf had ze ook nogal erge dingen gedaan alleen om aan geld te komen, en hij was tenminste soms nog een beetje aardig geweest. Maar in ieder geval, zelf had ze ook een keer in het ziekenhuis gelegen omdat het een beetje te veel wat geworden dus wist ze wel een beetje wat hij nu aan het doorstaan was. Niet precies natuurlijk - bovendien leek het hier ook veel erger mis te gaan - maar ze kende het wel een beetje. Zodra hij weggebracht werd en ze Clyde neer zak zakken op de grond was ze naar hem toe gelopen en uiteindelijk naast hem neer gaan zitten. Hij keek haar even aan met een zelfde blik wanneer ze naast hem was komen zitten tegen de muur aan. Heel even had ze haar hoofd op haar armen neergelegd maar keek uiteindelijk ook weel Clyde aan met de vraag of hij wist hoe lang het ongeveer zou duren. “Ik wou dat ik het antwoord voor je had” Zei hij en ook zijn stem trilde net zoals die van haar. Oh mooi, was ze dus niet de enige die hier zat te trillen als een rietje. “Het heeft geen zin dat ik je weg stuur, maar maak je niet te veel zorgen.. Dit is de beste plek voor hem om te zijn momenteel. Als ze hier niks voor hem kunnen doen, kan niemand dat” Zei hij geruststellend al vond Aly het toch nog niet heel erg overtuigend. Ze beet eventjes op haar wang uit onzekerheid en trok daarnaar haar pumps uit om deze vervolgens naast haar neer te zetten, voor het geval ze hier nog wel even zouden zitten. Keek eventjes voor haar uit en probeerde alsnog wat te kalmeren. ”Hebben ze hier niet ergens een mutant ofzo? Die gewoon even makkelijk zijn mutatie kan gebruiken.. Ik wou dat ik dat kon maar tja.” Zei ze vervolgens, probeerde een beetje grappend te klinken maar wist niet zeker of dat wel echt was gelukt. Bij het laatste had ze heel eventjes haar handen opgestoken, voor hem om de link te leggen met de mutatie die zij had, want die wist hij vast wel. Stiekem voelde ze zich nu ook een beetje schuldig voor de manier waarop ze zich altijd gedroeg naar Clyde in de gymlessen, met haar brutale opmerkingen en bitchy gedrag naar andere meisjes of jongens wat ze gymles het er soms niet makkelijk op maakte voor hem.
Wanneer hij zijn hand op haar schouder had gelegd keek ze hem weer aan, zag dat hij probeerde te glimlachen en zelf deed ze ook maar een kleine poging tot, waar ze niet super in slaagde. Ze moest bovendien ook zorgen dat Clyde hier nu niet ineens wild werd van lust want dat zou ook een beetje een raar moment zijn, en ze moest er nu niet aan denken. Het zou bovendien haar schuldgevoel alleen maar verhogen naar Adrian, ook al zou het nu dan misschien per ongeluk gaan en hij wist dat ze er moeite mee had. Toch, haar mutatie gebruiken was alles behalve cool als je in een relatie zat dus ze kon maar beter zorgen dat ze die nu geen werking zou krijgen op Clyde. “Heb je enig idee wat er kan gebeurd zijn?” Vroeg hij nu serieuzer maar niet beschuldigend of iets. Ze schudde eventjes kort haar hoofd en haalde haar schouders op waarbij ze een kleine ‘nee’ mompelde. ”Ik zag hem alleen van de trap vallen en ik wist dat het niet goed was, omdat ik zag dat het een overdosis was dus ik ben meteen naar de lerarenkamers gegaan.” Zei ze zachtjes uitleggend wat er was gebeurd. ”Wat er daarvoor is gebeurd weet ik niet.” Vervolgde ze nog zachtjes met nog steeds een kleine trilling in haar stem. Nog een keer haalde ze haar schouders op en keek ze weer voor haar uit waarbij er een rilling door haar heen ging, omdat ze simpel weg weer de jongen voor haar zag liggen..
Soms was peacekeeper zijn echt wel heel vermoeiend. Bovenop zijn job hier als gymdocent in wording, kreeg hij het wel hard te verduren. Niet iedereen zag hem even graag komen. Hij haalde vechtende mutanten uit elkaar en moest die dan soms een waarschuwing geven of misschien wel een straf. Alles beter dan een student te moeten aanvallen met zijn eigen mutatie, maar gelukkig had hij wel de reputatie dat hij graag dingen op loste zonder geweld te gebruiken. Hoe meer mensen hij hielp, hoe makkelijker het ging omdat ze meer de neiging kregen om meteen al te stoppen met vechten en het redelijk uit te praten. Maar hij moest meer dingen doen dan vechtende mutanten uit elkaar helpen. Dit was namelijk ook een onderdeel van de taak die hij gekregen had van Jean. Hij stond in voor de veiligheid van de mutanten, zelfs als ze zichzelf in gevaar brachten, zoals Jayson die avond had gedaan.
Ook Aly proberen gerust te stellen was nu een deel van zijn opdracht, al voelde hij zich zelf alles behalve rustig. Het kon hem ook niks schelen dat ze soms zijn les in de war schopte, voor nu had ze iemand nodig die haar kalmeerde en dat zou hij ook proberen. ”Hebben ze hier niet ergens een mutant ofzo? Die gewoon even makkelijk zijn mutatie kan gebruiken.. Ik wou dat ik dat kon maar tja.” Reageerde ze op zijn woorden, waarna ze even haar handen op stak. Hij lachte toch even kort, ondanks alles. “Ik kan hem wel een hartmassage met wat extra geven”, Ging hij droog mee in haar grap, terwijl hij even een straaltje elektriciteit tussen zijn vingers liet glijden. “We hebben hier inderdaad wel verplegers die met hun mutatie een meerwaarde bieden, maar ze moeten hem eerst onderzoeken voor ze iets kunnen ondernemen. Het zou nutteloos zijn om zijn botten terug te verschuiven als zijn spieren misschien ook beschadigd zijn, snap je? Dan moet het zijn natuurlijke gang gaan”, Legde hij uit. Ja, hij was hier al genoeg geweest om al die dingen te weten. Uit alle instanties van de school, werkte hij het meest samen met de ziekenhuisafdeling. (Al vond je hem ook best wel vaak in de keuken tbh).
Nog een taak zou zijn dat hij een verslag moest uitbrengen aan Jean. Kijken welke oplossingen er waren om dit de volgende keer te vermijden. Sowieso had hij een verantwoordelijkere roommate nodig, misschien ook een kamer die verder van de trap was verwijderd en niet meer op het tweede verdiep.. Plus, ze zouden zijn drugs beter afnemen voor nu, sinds hij er niet verantwoordelijk mee kon omgaan. Eerst maar even uitzoeken of Aly meer wist dan hij. Ze schudde haar hoofd en ontkende zachtjes. ”Ik zag hem alleen van de trap vallen en ik wist dat het niet goed was, omdat ik zag dat het een overdosis was dus ik ben meteen naar de lerarenkamers gegaan.” Vertelde ze toen even stil. ”Wat er daarvoor is gebeurd weet ik niet.” Vervolgde ze het verhaal met een trilling in haar stem. Clyde knikte even. “Dank je. Je hebt goed gehandeld, ik ben zeker dat het een verschil gemaakt heeft”, Zei hij. Net op dat moment kwam een verpleegster terug uit de zaal waar ze de jongen even geleden hadden binnen gebracht. Ze had een klembord in de hand en liep op hen af.
Hij maakte aanstalten om recht te staan, maar de vrouw hield hem met een handgebaar tegen. “Niet nodig, Clyde, blijf maar lekker zitten. Als we jou moeten verplaatsen als je flauw valt of wat dan ook, dan mag ik nog iemand gaan zoeken”, Zei ze met een kleine glimlach, waarna ze weer serieuzer werd en door de papieren bladerde. “De jongen is dus Jayson Mayers, 18 en uit Harlem..”, Even aarzelde ze en ze keek wat twijfelend naar Aly. De informatie die ze zou geven, zou best persoonlijk zijn, en eigenlijk niet haar zaken. “Het is goed, ze kan wel zwijgen”, Zei hij geruststellend, waarna de verpleegster knikte. “Hij heeft bij zijn val zijn sleutelbeen gebroken en zijn schouder uit de kom gewerkt. Verder zijn er 3 gekneusde ribben en we denken ook dat zijn ruggengraat het hard te verduren heeft gekregen, alleen is er niks te zien op de scans. Hij heeft ook een hersenschudding, al moeten we nog uitmaken of er schade is door de drugs die hij genomen heeft”, Las ze af. “Zijn hart klopte ook veel te hard, en een bloedtest heeft uitgewezen dat hij cocaïne en crack door elkaar heeft zitten gebruiken. De cocaïne was hem bijna fataal geworden, zijn hart kon dat ritme echt niet lang meer volhouden. Jullie waren dus net op tijd, maar hij red het wel”, Concludeerde ze, waarna ze een kopie van het dossier aan hem gaf. Standaard procedure, zo kon hij het nog eens nalezen en er een rapport van maken.
Hij plooide het blad op en stak het in zijn achterzak. Het zou een taak zijn die hij morgen zou doen. “En verder?” Vroeg hij. “Hij moet hier blijven, vanzelfsprekend, ze gaan zijn botten terug recht zetten en dan moet hij in het gips. We houden hem voorlopig nog in slaap, zodat zijn hart en lichaam voldoende rust krijgt”, Zei ze. Ze keek even op haar uurwerk en verzonk toen even in gedachten. “Als jullie geruster zijn, mogen jullie hem opwachten in zijn kamer, in… Kamer 4. Normaal brengen ze hem over een kwartiertje naar daar. Dan zien jullie met eigen ogen dat het goed komt, want dat zegt misschien meer dan wat ik nu allemaal zei”, Zei ze. Clyde knikte en keek toen naar Aly, terwijl de verpleegster weg liep naar het kantoortje, ook om haar boekhouding te doen. “Ik blijf nog even tot ze hem terug hebben gebracht, als je dat wil, mag je zeker ook mee gaan”, Zei hij, waarna hij op stond en richting kamer 4 begon te lopen, om zich daar in een van de zeteltjes te laten zakken.
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde wo jun 03, 2015 2:42 pm
Guess the loneliness came knocking
Er vlogen zoveel gedachten door haar hoofd heen op het moment, maar echt erbij bleef ze niet. Ze bleef voor haar uitkijken en probeerde zichzelf zo goed mogelijk te kalmeren, gezien ze echt zat te trillen. Geen idee hoe het kwam dat ze zich nu op dit moment zo bang voelde, en dat voor een jongen die ze helemaal niet kende. Het feit dat de situatie zo herkenbaar was voor haar maakte het alleen maar angstiger en het voelde niet fijn. Daarbij zaten ook nog wat schuldgevoelens en haatgevoelens tussen die haar nog redelijk dwars zaten. Het was gewoon niet het juiste tijdstip voor haar om er meer bij te krijgen, al vond ze de afleiding nog niet zo heel vervelend van al het andere. Niet dat het een goede manier van afleiden was maar ze hoefde nu in ieder geval even niet Adrian onder ogen te komen. Het gaf haar wel alleen maar meer redenen om hier te blijven, dat en dat ze zich toch soort van verantwoordelijk voelde voor de jongen op een of andere manier. Clyde moest heel eventjes toch lachen om het kleine grapje dat ze maakte. “Ik kan hem wel een hartmassage met wat extra geven” Zei hij droogjes terug en eventjes liet ze ook een kleine lach zien terwijl hij wat elektriciteit tussen zijn vingers liet glijden. Heel erg hielp het de zenuwen niet om grapjes te gaan lopen maken maar toch wel een beetje om haar van het ongemakkelijke gevoel af te helpen. “We hebben hier inderdaad wel verplegers die met hun mutatie een meerwaarde bieden, maar ze moeten hem eerst onderzoeken voor ze iets kunnen ondernemen. Het zou nutteloos zijn om zijn botten terug te verschuiven als zijn spieren misschien ook beschadigd zijn, snap je? Dan moet het zijn natuurlijke gang gaan” Legde hij vervolgens uit en zachtjes knikte ze erop, dat de het had begrepen. Tja, maar het zou toch handig zijn als er gewoon iemand was met een volledig helende mutatie, die gewoon iemand no matter what kon genezen van alles en nog wat. Tbh zou ze dat zelf best handig vinden, om gewoon iedereen zo snel beter te maken. Wat dat betrof had ze dan zelf een best nutteloze mutatie.
Wanneer hij vroeg wat er was gebeurd en of ze meer wist was ze gewoon heel eerlijk geweest en had ze hem verteld dat ze niets meer wist, dat ze hem gewoon zo had gevonden en geen idee had van wat er eerder misschien met hem was gebeurd. Ze had ook echt geen idee, wie weet had iemand dit wel op zijn geweten, had iemand hem die overdosis met drang geven? Kon allemaal, right? Kon ook dat hij dit zelf had gedaan, iets wat misschien ook het meest voor de hand lag. Ze kende hem daarbij ook helemaal niet, wist niet eens hoe hij heette. Haar stel trilde weer en opnieuw kon ze het niet verbergen dat ze zelf nog steeds best wel geschokt was van wat ze had gezien. “Dank je. Je hebt goed gehandeld, ik ben zeker dat het een verschil gemaakt heeft” Vertelde hij haar en eventjes liet ze hem een kleine glimlach zien. ”Ik hoop het..” Zei ze zachtjes maar zeer gemeend waarna ze zich ook omdraaide naar de vrouw die naar hun toe was komen lopen met een klembord. Clyde wilde opstaan en eventjes schoten haar ogen naar hem maar al snel ook weer terug naar de vrouw die hem tegenhield met een handgebaar. Ze luisterde naar wat ze tegen Clyde zei en zachtjes verscheen er weer een wat zenuwachtige glimlach op haar gezicht, waarna ze verder luisterde. “De jongen is dus Jayson Mayers, 18 en uit Harlem..” Vertelde ze waarna ze haar aankeek en even leek te twijfelen of ze wel verder mocht gaan met haar erbij. Oh damn, wat voelde ze zich ineens klein bij die blik van de vrouw en eventjes slikte ze daarom ook maar wilde eigenlijk niet weg. “Het is goed, ze kan wel zwijgen” Zei Clyde vervolgens geruststellend en de verpleegster knikte. Ze keek even opzij naar Clyde en vervolgens opnieuw weer naar de vrouw om even bevestigend te knikken. Ze zou niets vertellen, daar konden ze haar wel op vertrouwen. Het was niet altijd slim geweest haar hierop te vertrouwen maar goed, ze was binnen een tijd al een stuk veranderd. Ze vertelde wat er allemaal mis was met de jongen, wat hij had opgelopen door de val - wat nogal een lijstje was - en ook vooral de overdosis die hij had genomen en hem dus bijna het leven had gekost. Aly werd er helemaal stil van en zwijgend richtte ze haar blik nu weer op de grond, werd er bijna misselijk van. Het enige wat haar wel geruststelde was dat ze dus op tijd was geweest en dat hij het zou redden, daar ging het tenslotte ook om.
“En verder?” Vroeg Clyde wanneer hij het blaadje had opgeborgen die hij van de vrouw had gekregen. Ze bleef nog even naar de grond kijken maar luisterde wel mee met de rest wat de vrouw hem vertelde. “Hij moet hier blijven, vanzelfsprekend, ze gaan zijn botten terug recht zetten en dan moet hij in het gips. We houden hem voorlopig nog in slaap, zodat zijn hart en lichaam voldoende rust krijgt” Vertelde ze waarna het eventjes stil bleef. “Als jullie geruster zijn, mogen jullie hem opwachten in zijn kamer, in… Kamer 4. Normaal brengen ze hem over een kwartiertje naar daar. Dan zien jullie met eigen ogen dat het goed komt, want dat zegt misschien meer dan wat ik nu allemaal zei” Ging ze verder en nu keek ze dan ook weer op, maar de vrouw liep al weg dus keek ze Clyde aan. “Ik blijf nog even tot ze hem terug hebben gebracht, als je dat wil, mag je zeker ook mee gaan” Zei hij waardoor ze eventjes knikte maar nog niets zei, kon geen woorden vinden. Zelf stond ze ook op wanneer hij dat deed en pakte haar pumps van de grond die ze in haar handen meenam. Op blote voeten liep ze achter hem aan over de koude ziekenhuisvloer, zonder enige schaamte hiervoor. Ze liep het kamertje binnen achter hem aan en liep naar het uiteinde van het bed waar ze zich omdraaide. ”Is het goed als ik wacht tot hij wakker word? Ik uh.. Ken hem niet ofzo maar weet hoe vervelend het is om alleen wakker te worden in een ziekenhuisbed..” Vroeg ze voorzichtig aan hem met een wat trillende stem. Haar blik was gericht op de grond en ze probeerde een beetje alles te verbergen wat er nu in haar hoofd omging, want het was een grote wir war van gevoelens op het moment. Teveel dingen die met nogal een zwaar gewicht aan haar hart lagen, en die zwakte toonde ze liever niet. Het was eigenlijk alleen Adrian aan wie ze dat echt liet zien, voor ieder ander verborg ze het gewoon. Ze deed wat zwakke stapjes achteruit en ging op een van de stoelen in de kamer zitten, slikte even en keek weer op naar Clyde. Met veel moeite wist ze al haar emoties een beetje onder controle te houden, al was er toch een klein vochtig laagje over haar ogen gekomen. ”Ik wilde trouwens nog sorry zeggen, voor mijn gedrag tijdens sommige gymlessen.” Zei ze nu waarbij ze ook wel liet zien dat ze het meende. Het zat haar echt dwars en eigenlijk had ze dit eerder al wel eens willen vertellen. Ze was het soms zelf ook niet helemaal eens met haar eigen brutale wijze om mensen naar beneden te drukken, haatte dit zelfs aan haar op sommige momenten. Nu had ze het vooral over die ene gymles waarbij ze het samen met Kitty zover had gekregen hem weg te laten lopen. ”Ik ging een beetje te ver, dat probleem heb ik wel vaker.” Vervolgende ze met lichte schaamte. Tja, dan had ze het niet alleen over die keer tijdens de gymles. Ze zocht vaker grenzen op zonder dat ze dit zelf echt wilde, het was dan niet echt haar bedoeling om iemand pijn te doen maar somehow wist ze er dan wel in te slagen..
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde do jun 04, 2015 1:38 am
De verpleegster had hem nu wel genoeg informatie gegeven om een rapport te maken voor Jean, maar langs de andere kant wist hij dat hij weer moeite zou hebben om het los te laten. Yeah, langs de buitenkant zag hij er soms nogal wat ruig uit, met zijn warrige haar en zijn grote gestalte, maar eigenlijk was hij best een softie geworden. Hij was niet altijd zo geweest tho, maar de laatste jaren was hij veranderd. Fel veranderd, maar for the better. Want nu had hij tenminste een plek waar hij veilig was en mocht doen wat hij graag deed. Met jongeren omgaan en hen helpen, of hen gewoon een leuke tijd bezorgen. Dat was iets wat hem nooit gegund was geweest, en hij had best wel veel fouten gemaakt vroeger. Dit was zijn manier om het toch een beetje goed te maken. Niet dat hij hiermee die dingen ongedaan kon maken, hoe graag hij het ook zou willen, maar toch. Nog zoiets dat hij maar bleef meedragen, in plaats van het een plekje te geven en door te gaan met zijn leven.
Gelukkig had hij nu Damian om hem op te vangen. Want hij wist dat zijn breakdown momentje nog zou komen, later. Niet waar Aly er bij was tho. Niet omdat hij bang was om zijn zwakke kant te laten zien, maar juist omdat hij voelde dat zij dat nu ook wel even niet kon gebruiken. De verpleegster was weer weg gegaan, en hij draaide zich nu weer naar haar om, om te vragen of ze mee ging. Zwijgend knikte ze en volgde ze hem. Bij het uiteinde van het bed bleef ze staan. Ze sprak hem aan, maar bleef zijn blik wel ontwijken. ”Is het goed als ik wacht tot hij wakker word? Ik uh.. Ken hem niet ofzo maar weet hoe vervelend het is om alleen wakker te worden in een ziekenhuisbed..” Vroeg ze, haar stem trilde een beetje. "Tuurlijk, als je dat wil", Zei hij zachtjes. Hij was ergens wel blij dat ze dat wilde doen, vooral omdat ze hem eigenlijk niet kende.
”Ik wilde trouwens nog sorry zeggen, voor mijn gedrag tijdens sommige gymlessen.” Zei Aly toen plots, en hij schrok er toch wel even van. Dit had hij niet verwacht hoor. ”Ik ging een beetje te ver, dat probleem heb ik wel vaker.” Vervolgde ze. Clyde wist even geen woorden te vinden, maar uiteindelijk antwoordde hij rustig. "Het maakt niet uit. Ik was ooit zoals jij, weet je. Dus denk er maar niet meer over na, het ligt al lang achter me", Zei hij, al was dat eigenlijk deels een leugen. Hij kon zich gewoon moeilijk over dingen heen zetten. Als er iets gebeurde, dan bleef hij zichzelf daarvoor de schuld geven, tot grote frustratie van Damian.
De deur ging ineens open, en hij merkte dat hij even in gedachten was verzonken geweest, al had hij geen idee voor hoe lang. Twee verplegers kwamen binnen en namen het lege bed mee naar buiten, waarna ze een ander bed naar binnen reden. Verschillende slangetjes werden aangesloten op de leidingen achter het bed of aan zakjes met een onbekende vloeistof. Jayson zag er redelijk bleek uit, voor zover een jongen als hij dat kon. Er zat gewoon.. Geen leven in, al zei de hartmonitor wel iets anders. Zijn hart klopte, soms snel soms traag, maar het klopte wel. Hij had een slangetje in zijn neus, waarschijnlijk voor extra zuurstof, en zoals de verpleegster had verteld zat zijn schouder en bovenarm in het gips. Met een beetje moeite trok hij zijn blik los van de jongen in het bed en keek hij even naar Aly. "Dan ga ik maar eens", Zei hij zachtjes, nog steeds onder de indruk van het hele gebeuren. Met een knikje liep hij naar buiten, waar hij toch wel even zijn hand over zijn kaak haalde om die verdomde traan weg te vegen die hij al de hele tijd tegenhield.
Laatst aangepast door Clyde Maddox op za dec 19, 2015 6:04 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Jayson Mayers
Class 3
Aantal berichten : 190
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde do jun 04, 2015 2:32 am
“Bloody ink on my pen spelled 'Suicide'”
Het gepiep was het enige wat hij hoorde, en het maakte hem op een vreemde manier onrustig. What the fuck piepte er zo? Het was een scherp geluid, maar ook weer op de achtergrond. Alsof er een alarm af ging maar onder een dik dekbed ofzoiets. Het hield hem wel de hele tijd bezig, ook al probeerde hij te focussen op iets anders. Maar er was gewoon niks anders. Zijn hoofd was leeg, en ergens was hij er van overtuigd dat hij in zijn opzet geslaagd was. Dat hij de rust zou kennen die hij had willen bereiken door zijn lichaam vol te steken met drugs, zoveel drugs dat zijn lichaam het gewoon begaf. Langs de andere kant wist hij dat hij niet dood was. Zijn keel voelde ruw aan, zijn lippen waren droog, maar dat hij ademde was hij wel 100% zeker.
En toen kwam de pijn terug. Eerst in zijn hoofd, toen in zijn hele lichaam. Zelfs de binnenkant van zijn lichaam leek pijn te doen, zijn hart nog het ergst van al. Met alle moeite en energie die hij nog had, opende hij zijn ogen. Hij wou weten what the fuck hem zoveel pijn deed. Alles was wazig, maar hoe langer hij zijn ogen open had, hoe meer hij begon te zien. En hoe meer hij begon te beseffen. Hij was alleszins niet op zijn eigen kamer, en hij lag niet in zijn eigen bed. En hij kon zich amper bewegen. Alleen zijn linkerkant leek mee te willen werken. Zijn blik gleed opzij en hij zag nu ook waarom. Wit gips en verband, dat fel af stak tegen zijn donkere huid. En nu zag hij ook waar het gepiep van eerst vandaan kwam.
De kamer was redelijk donker, op twee zwakke lampjes die brandden na. Hij merkte dat hij er niet recht naar kon kijken, dat gaf hem een soort stekende hoofdpijn. Zat iemand zijn mutatie op hem te gebruiken ofzo? Want zo leek het wel. Hij voelde zich wel verrassend kalm. Geen paniek om alle vreemde dingen die aan hem hingen geplakt of in zijn lichaam waren gestoken, geen paniek om het feit dat hij niet kon bewegen. Het drong misschien gewoon niet genoeg tot hem door. Wat wel tot hem door drong, was het feit dat hij niet alleen was. Of zat hij het zich weer gewoon in te beelden? "Ik wil hier niet zijn", Zei hij zachtjes, zijn stem klonk rauw en hij proefde bloed op zijn tong. Niet dat hij bloedde, dat dacht hij toch. Ffs, wat was deze hele situatie fuckedup verwarrend..
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde do jun 04, 2015 4:27 pm
Guess the loneliness came knocking
Ze had eerst even rondgekeken door het kamertje waar straks de jongen die dus Jayson heette heen gebracht zou worden, maar het was gewoon een typische ziekenhuiskamertje, niets bijzonders aan eigenlijk. Zoals de verpleegster al had laten weten kon het nog wel even duren voordat hij gebracht zou worden, maar het zou ook niet al te lang zijn volgens haar,dus vertrouwde ze daar maar op. Niet dat ze weg wilde, want eigenlijk wilde ze hier liever gewoon blijven tot hij wakker zou worden. Ten eerste omdat het haar toch iets meer geruster stelde dat hij zou leven, omdat het had er zo slecht uit gezien dat ze het ergens nog een beetje eng vond. Maar ze wilde er ook voor hem zijn als hij wakker werd, uit eigen ervaring wist ze hoe vervelend het was om wakker te worden in een ziekenhuis zonder iemand die aan je zijde stond. Ze had geen idee met wie Jayson hier allemaal omging op het eiland dus ze wist ook niet wie ze op kon halen. Voorzichtig vroeg ze dan ook aan Clyde of het oké was als ze hier bleef. "Tuurlijk, als je dat wil" Zei hij zachtjes terug en eventjes liet Aly met een glimlach zien dat ze dat wel wilde.
Gezien ze voelde dat haar benen ook een beetje moe waren geworden en het pijnlijk was om op haar benen te blijven staan besloot ze op een van de stoelen te zitten die in het kamertje stonden. Ze had al gezien dat er aan de andere kant ook een stoel stond waar Clyde eventueel op kon zitten, als hij dat mocht willen dan. Het lukte haar zelf gewoon even niet meer om te blijven staan en vermoeid zuchtte ze dan ook eventjes. Haar hakken zette ze naast de stoel neer waarna ze toch besloot even iets te zeggen wat ze eigenlijk al eerder had willen zeggen. Ze voelde zich stiekem wel schuldig over hoe ze de leraar soms naar beneden probeerde te halen in de gymlessen. Geen idee waarom, vroeger had ze er nooit enige problemen mee gehad maar het begon haar steeds meer duidelijk te worden dat je mensen zo niet kon behandelen. Ze was zo erg veranderd sinds de laatste tijd - eigenlijk sinds ze hier naar het eiland gebracht werd - en het leek alsof ze steeds meer een hart kreeg, die harteloze koude bitch die ze ooit was, daar leek ze al niet meer op. "Het maakt niet uit. Ik was ooit zoals jij, weet je. Dus denk er maar niet meer over na, het ligt al lang achter me" Antwoordde hij rustig en dat deed haar ergens wel heel goed om te horen. Het stelde haar enigszins wel gerust, en het was een schuldgevoel minder. ”Je mag soms best wel wat strenger zijn weet je, je hoeft het niet altijd te pikken.” Zei ze vervolgens en ze wilde hem daarmee echt niet zeggen wat hij moest doen ofzo, het was eerder gewoon een klein advies. Hij mocht haar echt wel eens gewoon op haar plaats zetten wanneer ze weer te ver ging met haar beledigingen, zelf wist ze dan vaak niet goed te stoppen en zou ze dan de grens op blijven zoeken.
De deur ging ineens open en lichtjes schrok ze ervan. Ze kwam meteen een klein beetje omhoog uit de stoel en besloot uiteindelijk toch maar gewoon op te staan. Het bed wat leeg was werd weggereden en het bed waarop Jayson lag kwam naar binnen gerold. Haar ogen gleden meteen naar de jongen die er nog steeds ver van oké uitzag en een rilling ging door haar lichaam heen, hij leek bijna wel dood te zijn. Schrokken keek bleef ze naar hem kijken maar schoten haar ogen ook even kort naar Clyde. De verpleegsters waren allemaal dingen aan het doen met slangetjes en draadjes. "Dan ga ik maar eens" Zei de leraar en eventjes keek ze hem aan voordat hij weg liep. Ze nam even trillend adem en bleef maar een beetje hopeloos op haar plekje staan kijken tot een verpleegster haar vroeg of ze even aan de kant wilde. Ze deden nog een paar dingen - waarvan Aly geen idee had waarvoor het precies was maar goed ze had dan ook geen medische kennis - en verlieten toen de kamer op eentje na. ”Van Clyde mocht ik..” Begon ze maar de vrouw legde haar op zwijgen door haar hand op haar arm te leggen. Ze had ook wel gezien dat Aly wat zenuwachtig met haar handen aan haar maxi vest aan het friemelen was. ”Je mag van mij wel blijven, het kan alleen best een tijdje duren voordat hij wakker zal worden, als er nog iets is wat je nodig is mag je dat ook zeggen.” Vertelde ze vriendelijk maar Aly schudde even met haar hoofd. ”Nee hoeft niet, ik red me wel.” Zei ze zachtjes terug. ”Als er ook iets gebeurd, ik ben dichtbij.” Zei ze tenslotte waarna ze de kamer uitliep. Heel even zuchtte ze diep en keek ze nog een keer naar de donker gekleurde jongen waarna ze weer in de stoel ging zitten. Het leek eerst heel moeilijk te zijn om in slaap te vallen maar uiteindelijk begon ze toch een beetje weg te zakken.
Ze leunde met haar elleboog op de armleuning van de stoel en had haar hoofd in haar hand gelegd, zo was ze zachtjes in slaap gevallen. Heel diep sliep ze niet, het geluid van de hartslagmonitor hield haar ook nog een beetje wakker, alsof ze het in de gaten hield voor het geval deze stil zou vallen. Het zat bovendien ook niet echt heel erg lekker op deze stoel, beter was ze maar gewoon bij Adrian in bed gekropen, daar was het tenminste lekker warm en zijn rustige ademhaling klonk een stuk geruster dan het gepiep van de monitor. Ze irriteerde zich echt dood aan dat ding maar tegelijk wilde ze ook niet dat het zou stoppen, was dat vreemd genoeg? Zachtjes trok ze steeds haar mixi vest iets verder over haar heen en zat ze inmiddels al helemaal ingewikkeld in dat ding. "Ik wil hier niet zijn" Hoorde ze ineens zachtjes een schorre stem zeggen, het duurde alleen eventjes voordat het bij haar aankwam. Na een paar seconden zodra het besef tot haar was gekomen opende ze ook haar ogen weer en schrok ze even wakker omdat ze dacht dat ze viel. He, ze haatte dit altijd zo erg, het zag er zo stom uit en het voelde ook stom omdat je niet echt viel en tja. Ze keek naar het bed en zag dat Jayson wakker was geworden waardoor ze even wat rechter ging zitten. Haar voeten lagen op de stoel en die nog steeds met een vermoeide blik keek ze hem aan. ”Ik weet het, maar je kunt hier maar beter wel even blijven.” Zei ze zachtjes waarna ze ook weer even in het rond keek. De meeste lichten die nog aan waren geweest voordat ze in lichte slaap was gevallen waren nu uit, alleen een paar zwakke lichtjes brandde nog. Hierdoor kon ze hem wel niet zo goed zien, dus besloot ze haar stoel iets verder naar voren te schuiven. ”Ik ben Aly by the way,” Zei ze uiteindelijk, voordat hij zich straks de hele tijd zou blijven afvragen wie die vreemde bij zijn bed was. Haar stem klonk vermoeiend maar deels ook blij, omdat hij dus wakker was geworden en tja ze had zich wel zorgen lopen maken.
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde zo jun 07, 2015 2:16 am
“Bloody ink on my pen spelled 'Suicide'”
De pijn ging niet weg. Best wel irritant eigenlijk. Het was hem nog altijd niet duidelijk waarom hij hier lag of wat er gebeurd was, maar hij begon toch wel eventjes te wensen dat iemand iets zou doen aan die verdomde pijn. Maar hij was hier alleen, dus moest hij er ook alleen mee dealen. Het beste was dat hij gewoon niet bewoog, realiseerde hij zich. Dan trok er niks tegen en waren er ook geen steken. De lichten vermijden, hielp ook al, al bleef de kloppende pijn wel hangen. Een beetje uitleg zou wel fijn zijn tho, maar niemand kon die geven natuurlijk. Of wel? Ineens zag hij iemand zitten, of hij verbeelde het zich gewoon. Kon allebei, hij wist niet of hij zijn eigen zicht nog kon vertrouwen aangezien het leek alsof zijn hele lichaam hem wel in de steek had gelaten.
De woorden waren er eerder uit dan hij gewild had, maar toch waren ze uitgesproken. Meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, sinds hij er nog steeds aan twijfelde of hij nu alleen was of niet. Hij nam gewoon aan van wel, want wie zou er nu hier bij hem kunnen zijn? Hij wist trouwens ook nog altijd niet zeker waar hij precies was, al gokte hij toch wel op de ziekenhuisafdeling van de school. Waarom? Een groot vraagteken. Er was iets gebeurd en hij was gewond, maar hij wist gewoon niet wat, kon er zijn vinger niet op leggen. Ineens kwam er dan toch reactie, ook al had hij die niet meer verwacht. ”Ik weet het, maar je kunt hier maar beter wel even blijven.” Klonk een meisjesstem. Jayson draaide zijn hoofd naar het geluid en zag toen de persoon zitten, die nu wat dichterbij was gekomen.
”Ik ben Aly by the way,” Zei ze. Ze klonk moe, maar ook opgelucht. Het was een vreemde naam tho, het zei hem niet veel. Het meisje zelf had hij ook nog nooit eerder gezien, of toch niet dat hij zich kon herinneren. "Jayson", Zei hij, doelend op zichzelf, al zou ze dat wel doorhebben. Hij wist niet wat die Aly hier deed, maar misschien kon zij daar wel een antwoord op geven. "Wat doen we hier?" Vroeg hij, daarmee hopend een verklaring te krijgen voor deze hele situatie. Waarom hij hier lag en waarom zij hier ook zat. Er was verder niemand in de kamer, dus het kon niet anders dat ze hier voor hem was, maar hij snapte niet waarom. Zoveel vragen tbh..
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde wo jun 17, 2015 8:10 pm
Guess the loneliness came knocking
Ze wist ergens ook wel dat een van de grootste redenen dan ze hier zat kwam omdat ze Adrian even niet onder ogen kon komen ondanks dat ze nu niets liever wilde dan tegen hem aanliggen. Ze had gewoon geen idee wat ze moest doen en was ten einde raad dus lag ze hier op een stoel naast een vreemde in het ziekenhuisgedeelte van de school. Het had haar wat gedaan, dat zeker en ze wilde dan ook het liefst zelf wachten tot hij wakker was geworden om haar eigen gemoedstoestand beter te laten voelen. Dat dit inhield dat ze op een kleine en niet echt comfortabele stoel moest liggen voor de nacht moest dan maar, het was bovendien ook een kleine uitvlucht voor haar en ze kon het wel gebruiken op het moment. Ze had natuurlijk liever niet dat ze hier hoefde te zijn voor Jayson en het was ook niet goed van haar om zich af te sluiten van Adrian, want het ging hoe dan ook meer pijn doen maar daar dacht ze nu niet zo over na. Het was op het moment even belangrijk dat dat ding door bleef gaan met piepen en wanneer de jongen wakker was geworden dat hij de steun kreeg die iedereen verdiende - op Aurélia na dan.
Ze was even dichterbij gekomen en had hem haar naam verteld zodra ze direct naar zijn bed was komen zitten met de stoel, hij had tenslotte wel even het recht om haar naam te weten. Nu zat ze dichtbij genoeg om hem goed genoeg te kunnen zien in de zwakke lichten van het ziekenhuiskamertje. "Jayson" Zei hij terug doelend op zijn naam, al wist Aly die natuurlijk al maar dat hoefde hij niet te weten. Vriendelijk knikte ze en liet ze hem een klein glimlachje zien, nog steeds blij om te zien dat hij levend en wel was. Dat ze zich zoveel zorgen kon maken om een complete vreemde wist ze zelf ook nu pas, dus je kon echt wel zeggen dat de opgelucht was om hem zo te zien. Hij zag er nog steeds niet al te goed uit maar beter als toen hij net binnen was gekomen, dus dat was goed. "Wat doen we hier?" Vroeg hij nu aan haar waardoor ze even haar keel schraapte en zuchtte. Ze wachtte even met antwoord geven en legde haar onderarm naast hem neer op het bed en leunde hierop, omdat ze toch redelijk vermoeid was en dat even fijner zat. Haar voeten legde ze weer op de stoel neer en haar maxi vest trok ze weer opnieuw goed over haar heen omdat het toch een beetje frisjes was en ze niet de warmste kleren aan had. Het ging ook prima zo, echt hoor ze zou het nog wel de hele nacht vol kunnen houden, wel wat spierpijn gaan krijgen maar dat boeide haar niet zoveel. ”Je bent van de trap gevallen, behoorlijk naar ook. Ik zag je vallen.” Zei ze met een lichtjes schorre stem, nog steeds een beetje van de schrok, het ging wel weer snel over. Ze wist niet zo goed of het hele drugs gebeuren misschien een emotionele snaar zou zijn ofzo en of ze het wel op moest brengen. ”Clyde heeft je hierheen gebracht, je was er bijna niet meer geweest door de.. Ja had een overdosis drugs gehad en niet een klein beetje ook.” Ging ze verder waarna ze een kleine glimlach liet zien voor hem om zich niet slecht te voelen of iets. ”Maar je bent er gelukkig nog, dus ik ben net op tijd geweest. Ik wilde nog wachten tot je wakker zou zijn en heb toch niets anders te doen, dus ja.” Zei ze tenslotte waarna ze haar schouders even ophaalde. Een leugen, niet omdat ze niets anders te doen had eigenlijk, ze moest nu eigenlijk Adrian al uitgelegd hebben wat er bij het zwembad was gebeurd voordat iemand anders dit kon doen. Jayson hoefde dat anders niet te weten en ze wilde er bovendien voor hem zijn dus dan maakte het vast niet uit..
Onderwerp: Re: Overdose &Aly + Clyde ma jun 22, 2015 2:21 am
“Bloody ink on my pen spelled 'Suicide'”
Er waren een heleboel slangetjes aan zijn lichaam bevestigd, en somehow moest hij zich echt wel inhouden om die er niet uit te trekken. Ze zouden wel een of ander doel hebben, dat was de grootste reden dat hij zich nog kon inhouden. Want echt, het was mega irritant en hij voelde gewoon die rotdingen in zijn aders zitten en bewegen en nee. Het was een vreemd gevoel, zijn lichaam liet hem weten dat er iets in hem zat dat er niet hoorde te zitten en het gaf hem een soort van bevel om het te verwijderen. Jammer genoeg kon dat dus niet, want hij wist ook dat er iets mis was, en dat die dingen daar dus voor een reden zaten. Wat dat iets precies was, wist hij niet. Misschien zou hij daar wel nog een antwoord op krijgen tho, aangezien hij door had dat hij niet de enige in de kamer was.
De persoon stelde zich voor als Aly, waarna hij zijn naam prijs gaf aan haar. Ze glimlachte en knikte vriendelijk. God, waarom was ze zo vriendelijk? Hij wist het niet zeker, maar hij kreeg niet de indruk dat hij Aly echt kende. Misschien had hij haar wel een keer gezien op de gang ofzo, maar nooit echt aangesproken. Waarom zag ze er dan zo opgelucht uit dat hij bij bewustzijn was? Hij snapte het niet. Daarom raapte hij zijn moed bij elkaar om de dringende vraag te stellen. Wat zij hier deed, en wat hij hier deed, allemaal in één vraag. Voor ze antwoordde, verzette ze zich in een makkelijkere positie, al vroeg hij zich af of dat niet gewoon was om tijd te rekken. Was het dan zo erg? Waarom zou ze het niet willen zeggen right away?
Anyways, ze antwoordde toch wel. ”Je bent van de trap gevallen, behoorlijk naar ook. Ik zag je vallen.” Zei ze met een schorre stem. Ow damn.. Ja, dat verklaarde vast wel waarom hij hier lag. En waarom hij zoveel pijn had ook wel ja. ”Clyde heeft je hierheen gebracht, je was er bijna niet meer geweest door de.. Ja had een overdosis drugs gehad en niet een klein beetje ook.” Vervolgde ze, en hij liet haar blik even los om dat te laten bezinken. Dus hij was echt zo dom geweest? Hoewel hij het moeilijk kon geloven, wist hij ook wel diep vanbinnen dat ze niet loog. ”Maar je bent er gelukkig nog, dus ik ben net op tijd geweest. Ik wilde nog wachten tot je wakker zou zijn en heb toch niets anders te doen, dus ja.” Verklaarde ze toen haar eigen aanwezigheid.
Dus om even samen te vatten, hij had in een moment van zwakte iets heel doms gedaan en doordat ze er getuige van was geweest had ze ten eerste zijn leven gered en ten tweede zich de last op zich genomen om hier te wachten tot hij wakker was geworden. "Ik herinner me inderdaad heel vaag iemand naast me", Zei hij zachtjes, waarna hij haar weer aan keek met een zekere schaamte en ook spijt in zijn blik. "Ik wou jou er niet in betrekken", Zei hij, als een soort verontschuldiging. Hij zei niet dat hij het niet zou hebben gedaan, want eigenlijk had het hem niet veel kunnen schelen of hij op dat moment gestorven was of niet. Want ja, veel meer kon hij toch ook niet meer verliezen.
