I'm talking to the moon [ & William ]

Er was een diepe stilte gerezen over het eiland. Elke leerling zal om deze tijd wel in een diepe slaap zijn, dromen over hun geliefden of over het feit dat de zon morgen ochtend volop zal gaan schijnen. Iedereen was aan het slapen, iedereen behalve Nikita. Op haar tenen liep ze door de gangen van de slaapkamers heen. Ze wilde niemand wakker maken, dus heeft ze haar schoenen nog in haar handen. Ze had geen idee hoe laat het was, maar het was zeker laat in de nacht. Ze vond het nog steeds best wel vervelend dat ze op doordeweekse nachten niemand had om gezellig mee te zijn. Alleen in het weekend was het best wel druk buiten of in de cafetaria. Maar het was nu niet weekend, het was woensdagnacht. Eigenlijk de rustigste nacht van de week. Op de woensdagnacht had ze nooit zoveel te doen binnen, daarom had ze haar schoenen in haar handen gedaan om even lekker naar buiten te gaan.  

Toen ze bij de uitgang van het gebouw stond trok ze snel haar schoenen aan. Haar zomerjas had ze wel gewoon aan getrokken, omdat het tijdens de nachten nog wel aardig koud kon zijn; maar voor haar niet koud genoeg om haar winterjas nog aan te houden. Ze trok haar veters van haar hakken goed strak zodat ze hem niet opnieuw hoefde vast te doen. Toen ze klaar was met haar schoenen goed vast doen, duwde ze de deur open. De kou die haar tegemoet kwam viel nog best wel mee, er stond geen wind dus dat scheelde ook wel weer heel erg. Maar ja, haar koudheid graat was heel erg gezakt, dus daar mee had ze ook wel een voordeel mee.

Zoals Nikita altijd deed zwierf ze over de paden van de tuin. Ze was hier al vaak langs gelopen s’nachts sinds ze hier was aangekomen dus ze wist al wel een beetje weg langs de bosjes. De plekken waar het glad was van nog restjes sneeuw die bevroren s’nachts ontweek ze. Haar handen begonnen een beetje kouder te worden dus pakte ze een sigaret uit haar jaszak. Ze had altijd wel een pakje sigaretten in haar jaszak zitten. Ze rookte niet zoals een verslaafde dat zou doen, maar af en toe een sigaret s’nachts als ze alleen was vond ze wel lekker. Als mensen niet wilde dat ze rookte dan deed ze soms zonder gezeik haar sigaret uit. Maar meestal hield ze hem aan en liep dan gewoon weg van die personen. Gelukkig was ze hier nog niet leerlingen of lerlaren tegen gekomen die wilde dat ze haar sigaret uit deed. Ook al was die kans ook wel klein, omdat ze vooral s’nachts wakker was.

Nikita schoof wat ijzig sneeuw van een schommel af en ging daar rustig op zitten. Zwijgend keek ze voor zich uit. Het zag er zo enorm verlaten uit. De rust en stilte die er was vond ze aan de ene kant wel prettig, maar aan de andere kant ook wel spannend. Prettig omdat ze dan kon genieten van de rust die ze vaak als zij sliep overdag niet had, en spannend omdat ze van ieder geluidje heel erg hard kon schrikken. Terwijl ze zo voor zich uit keek en af en toe een trekje nam van haar sigaret, zakte ze weg in haar gedachte. Toen ze met haar oma in de Amazone woonde was het s’nachts ook altijd zo rustig, maar toen waren er nog wel geluidjes van andere nachtdieren. Hier waren ook wel nachtdieren, maar het was alsof ze haar niet gezelschap wilde houden. Haar gedachte gingen verder naar een zelfgemaakte schommel waar ze door heen was gekrakt. Na die gedachte gooide ze haar sigaret waar bijna niks meer van over was, op de grond. Zachtjes schommelde ze heen en weer. Ze ging niet hoog of zo, maar gewoon net als in een hangmat, rustig. Toen ze een geluidje achter haar hoorde stopte ze. Wie was daar? Na dat geluidje was het ook weer stil geworden, dus ze werd een beetje zenuwachtig waar dat geluidje vandaan was gekomen. Van wat of wie was dat geluid geweest?

Chlothes: Jacket | Chlotes

De rust en de stilte die zich om Nikita bevonden waar vrijwel geweldig. Ze had het gevoel als of ze zich nu kon laten zien. Laten zien aan de beestjes die om haar heen waren en om aan de maan en de sterren te laten zien dat ze er ook bij wilde horen. Bij horen bij de de fel schijnende sterren hoog boven in de lucht. Niet dat ze er naar toe kon vliegen, nee dat kon ze niet. Wat ze wel kon was gaan zitten staren naar de sterren en af en toe in haar hoofd praten tegen de maan. Daar ergens in de buiten wereld zat iemand buiten ook naar de maan te kijken. Misschien was het niet één iemand, het konden er wel veel meer zijn. Dat was nou het  mooiste van buiten zijn in diepe en stille nacht. Niemand kon je lastig vallen omdat ze lagen te slapen, en je kon gewoon je stem laten horen. En degene die dan stiekem mee luisterde die luisterde maar gewoon rustig mee. Als ze maar hun mond dicht hielden.

Terwijl Nikita zo omhoog zat te kijken zag ze een vleermuis voorbij vliegen. De geluidjes van de kleine vleugeltjes klapperde snel heen en weer. Het was altijd leuk om te zien hoe er altijd beestjes lagen te slapen of net wakker werden uit hun slaap. Zij zelf was er ook één van. Zij sliep overdag en s’avonds werd ze pas wakker. Ook al moest ze binnen kort ook maar beginnen om haar dag en nacht ritme weer om te draaien. Anders kon ze nooit echt lessen volgen, en dan werd haar sociale life misschien ook wel wat beter. De enige persoon die ze dan ook echt had ontmoet was Aleksey. Aardig jongen vond ze dat. Verder kende ze nog helemaal niemand hier op Genosha. Nikita begon weer naar de paden te kijken waar ze zonet overheen had gelopen. Het was mooi om te zien hoe alles weer een beetje begon te groeien. De kleuren die bloemen en planten hadden waar nog niet terug, maar dat zal ook een deze maand weer terug komen.

Zwijgend en stil zat Nikita op de schommel. Achter haar had ze een geluidje gehoord die haar niet aanstond. Nou ja, zoveel engs zal het niet zijn omdat ze wel vaker alleen buiten zwierf in de nacht. Maar dit was van de een persoon geweest, of gewoon echt een heel groot dier. Maar ze was er eigenlijk bijna zeker van dat het een persoon was. “Ik had niet verwacht hier nog iemand aan te treffen..?” hoorde ze de stem van een jongen achter haar zeggen. “Ooh, vind je het vervelend dan?” vroeg ze kort. Ze wilde er nog achteraan gooien dat hij dan maar beter weg kon gaan, maar dat vond ze ook weer zo stom. En nja, ze zat hier toch alleen dus wat maakte het eigenlijk uit? Nikita keek kort naar de jongen en daarna weer terug naar de sterren. Vroeger had haar oma altijd verteld over mensen die overleden waren, dat ze daar dan terecht kwamen. Iets waar ze als klein kind in geloofde, maar toch had ze er toen ook al twijfels over.
Ze keek weer terug naar de jongen, toen hij weer wat tegen haar zei. “Laat staan een vrouw, alleen.” Huh? Wat was er zo raar aan dat ze alleen onder hemelse nacht zat te schommelen? Daar was toch helemaal niks mis mee? Ze wilde er tegen in gaan, wat hij tegen haar had gezegd; maar doordat hij wat mompelde dat hij zich er niet mee ging bemoeien werd ze even stil. Nikita had nu al een soort van punt gemaakt hoe de jongen was. Raar, meer dan ook echt niet. “Ik ben dan wel een vrouw, maar wat doet een klein jongetje als jou hier alleen? Hoor jij niet te slapen?” zei ze alsof ze veel groter en volwassener dan hem was. Iets wat niet het geval was, om dat hij zeker weten groter was dan haar. Maar volwassener, dat was iets waar ze wel zeker van was. Nikita bekeek de jongen nu even van top tot teen. Hij had zwart haar, ongeveer tien centimeter groter dan haar; verder niks bijzonders eigenlijk. Op een iets uitdagende toon vroeg ze:“En waarom zou je je niet met mij willen bemoeien?” Als de jongen nog langer bleef dan kon ze met alleen woorden al om haar vinger binden. Ook al kon ze hem ook een tikje geven, maar daar was ook niks aan. En dat was ook niet waarom ze hier naar toe was gekomen. Ze was hier voor eerst instantie voor rust, en kijken naar de lucht. Maar ja, nu de jongen hier toch was kon ze net zo goed even wat actie ondernemen. En ze kon ook gewoon zeggen dat hij was begonnen om te zeggen dat hij niet had verwacht om hier een vrouw alleen aan te treffen. Iets wat helemaal nergens op sloeg eigenlijk. Nikita kon kickboxen, dus ze kon zich zo tussen de “gevaarlijke” mensjes weg werken. Niet dat zij verwachtte dat hier “gevaarlijke” mensjes rond liepen. Het was hier niet gevaarlijk in de nacht of zo. In de nacht zijn juist de meeste mensen aan het slapen, dus dan is het juist minder gevaarlijk. Ten zij de jongen die nu bij haar stond gevaarlijk was. Iets wat ze wel betwijfelde.

Chlothes: Jacket | Chlotes

De nacht was nog steeds jong, en er kon dus nog van alles gebeuren. Iets waar Nikita nu geen zin in had dat er meer dingen gebeuren vannacht, maar op niks kon je voorbereid zijn. Het leven had niet één pad, er waren meerdere paden waar je uit kon kiezen. Hoe meer paden, hoe meer onverwachte dingen kunnen gebeuren. Dingen die je niet verwacht en dingen die al had aan zien komen. Maar vannacht was Nikita eventjes op het rechte pad van haar leven, maar toen de jongen er bij was gekomen was het rechte pad zich in meerdere paden gaan snijden. Ze wist niet welk pad ze had moeten nemen om met een jongen een gesprek aan gegaan. Dus liet ze het maar gewoon op haar afkomen. Net zoals een vallende ster die door de lucht heen vloog. Die ster wist ook niet wat hij zal tegen komen als hij verder door viel. Dat was nou het mooie van buiten zijn onder de open lucht, en dan haar eigen levenspaden gaan vergelijken met de paden die de sterren maakte in de lucht. Maar hoe de jongen voor het eerst tegen haar was gaan praten, had ze de paden uit haar hoofd gewist en een spel met de jongen gaan spelen. Misschien stond ze nu wel stil op haar pad, en misschien had ze zich omgedraaid omdat ze tegen de jongen in wilde gaan bij alles wat hij zei tegen haar.

Nikita keek de jongen normaal aan toen ze een vraag terug stuurde naar de jongen. Wijzend naar hem zelf, en een grijns op zijn gezicht zei hij:“Heb ik dat gezegd?” Ze rolde even met haar ogen. Are you kidding me? Wilde deze jongen echt zo graag een spel met haar spelen? Ach ja, wat maakte haar het uit. Het is beter dan alleen zwijgend op een schommel zitten. “Als ik eerlijk moet zijn, dan had ik inderdaad liever gehad dat het hier verlaten was,” zei hij tegen haar. In haar oren klonk het oprecht, iets wat haar helemaal niet boeide. Waarom zou het haar ook boeien, als hij weg wilde gaan dan boeide het haar niet. Ze zal hem heus niet tegen houden of wat dan ook. Simplistisch zei hij nog tegen haar dat hij niet alles kon krijgen in het leven. “Van mij mag je weg gaan, maar ik verlaat deze plek niet,” zei ze iets wat giftig. Als hij hier zo graag alleen wilde zijn, dan kon hij lang wachten; heel erg lang. Desnoods bleef ze hier de hele nacht zitten, wat boeide haar dat. Als ze zoiets zei, dan meende ze het ook echt.

Vervolgens keek Nikita op naar de sterren. Zoveel paden door de sterren heen. En de sterren hadden geen idee wat er op hun te wachten stond morgen, of over twee minuten. Iets wat ze begreep, zij had ook geen idee wat ze nog meer van deze vreemde jongen kon verwachten. En net als de sterren bleef ze rustig wachten tot het weer haar beurt was. Op een plagende toon vroeg hij aan haar of ze sterren aan het tellen was. Waar sloeg dat op? Heeft hij nog nooit iemand naar de sterren zitten kijken? Ze gaf er daarom ook geen antwoord op. Om het gesprek toch wel verder te laten gaan vroeg ze wat voor klein jongetje zich er nou op het speelplaats bevond. Hij grinnikte kort toen ze dat had gezegd. Iets wat haar totaal niet aanstond. “Kleine jongetjes komen wel vaker naar de speelplaats op te spelen,” legde hij uit. Serieus? Had hij niks beters om te verzinnen? “De vraag is wat zo’n oude vrouw als jij hier doet?” zei hij een speelse toon, terwijl er een glimmende kleur in zijn ogen kreeg. “Oh please, heb je niks beters?” zei ze op een uitdagende toon in haar stem. De jongen zou haar nooit zover krijgen om haar pissed te krijgen, ze vond dit eigenlijk ook best wel grappig. Zo vaak speelde ze niet, dus nu kon de jongen ook maar beter oppassen. Zij was dé Queen in zulke spelletjes spelen. Ze vroeg daarom ook waarom hij niet met haar wilde bemoeien. Niet dat er veel was waar hij zich mee kon bemoeien, maar dat maakte niet zoveel uit. Hij kende haar toch niet, dus dat scheelde ook wel heel erg. “Omdat je eruit ziet als veel werk,” antwoordde hij simplistisch. Ze grinnikte even, zo veel werk zag ze er nou ook weer niet uit. Ze was zelfs heel erg simpel. De jongen zette enkele stappen dichter naar haar toe, en vroeg of ze wilde dat hij zich met haar zal bemoeien. Nikita keek eventjes weg, maar door zijn woorden keek ze hem met een speelse glimlach aan. “I don’t care,” zei ze. Nikita wist wat ze deed, ze wist hoe ze de touwtjes in handen moesten nemen. Ze wist hoe ze dit spelletjes moest winnen van de jongen. Ze keek weg van de jongen en bedacht zich toen dat de sterren boven in de lucht ook de touwtjes niet in handen namen. En als het haar echt helemaal niets boeide, dan liet ze die touwtjes los. Voor nu liet ze de jongen zijn gang gaan met wat hij ook van plan was. “Nikita Elina Alves,” kwam uit de mond van de jongen gerold. Wat? Hoe wist hij haar tweede naam? Onderzoekend keek ze de jongen aan. Er klopte iets niet aan de jongen. En ze wilde weten wat er was. Houdingsloos, maar toch speels zei hij:“Want jou wens is mijn bevel.” Zo, dat was even heel wat. Nikita stond op van uit de schommel en merkte toch wel dat ze gelijk had. De jongen was inderdaad 10 centimeter groter dan haar, ook al viel het verschil nu wel heel erg mee omdat ze hakken aan had. “Dus jij weet mijn naam, leuk ja,” zei ze kalm, maar vanbinnen had ze al een plan in haar hoofd zitten om te testen wat de jongen nog meer van haar wist. “Dat zal ook wel het enige zijn wat je van me weet,” zei ze uitdagend tegen hem. Ze liep een stukje weg zodat ze nu tegen de paal van de schommel aan leunde. Nikita bekeek de jongen nog eens van top tot teen. Ze haalde nog een hand door haar haren en zuchtte even. Dit begint nu best saai te worden. Er was ook niks aan, om een gesprek te hebben onder de nacht hemel met een onbekende. Dat de jongen haar naam al wist, dat was vals spel; daar moest en zal hij waarschijnlijk zijn mutatie mee hebben gebruikt. Niet dat veel boeide, zij kon haar mutatie op hem gebruiken. Een enkel tikje zal de saaie nacht omzetten in een meer interessante nacht.

Nikita zette zich af van de paal liep een stukje van de jongen weg. “Kleine jongetjes komen hier om te spelen, wat is hier dan zo leuk als er geen speelgoed is?” zei ze plagend, en terug komend op het kleine jongetjes gesprek. Ze zal hem hiermee gaan kleineren, ook al was het wel duidelijk dat hij wel ouder was dan haar. Maar ja, vrouwen worden wel sneller volwassener. En ze had het bewijs hier gewoon recht voor haar neus. Ze keek even uitdagend over haar schouder. Als hij dit spelletje ook wilde spelen dan moest hij aan haar regels houden. En dan moest hij haar nu ook wel volgen naar een iets minder open plekje. Niet dat ze hem iets ergs aan ging doen, maar gewoon dat was beter.

Chlothes: Jacket | Chlotes