Onderwerp: Leave me (& Finn) di apr 28, 2015 11:31 am
Nobody was seeing that i was breaking inside
Het feit dat Lydia nu echt helemaal gestoord was in haar hoofd was voor iedereen nu duidelijk. Iedereen op het eiland had een stempel op haar gedrukt dat ze de Ginger Psychopath was. Ze kon ze niet oordelen voor dat, het was gewoon zo. Het was wie ze was. Waarschijnlijk zou dat niet veranderen ook al wilde ze dat zelf wel. Toen ze nog jonger was en weer was terug gestuurd naar het weeshuis had ze zichzelf ook voor gelegd om nooit vrienden te maken, omdat vrienden je zwak maken. Het geeft het gevoel dat er altijd iemand is die voor je zal blijven vechten, maar in werkelijkheid ben je dan zwakker dan als je alleen bent. Alleen staat zij sterker, maar nu kon Lydia wel een vriend of vriendin gebruiken. Gewoon om ergens over te praten en haar niet zal oordelen voor wat ze in haar verleden en in het heden had gedaan. Maar zulke vrienden zijn moeilijk te vinden. Ook al was ze ook nooit echt op zoek gegaan naar vrienden die haar niet oordelen.
Met haar voeten op de grond liep ze zittend wat heen en weer. Ze zal dan niet heel hoog gaan op de schommel waar ze op zat, maar dat was ook goed. Ze wilde ook helemaal niet schommelen, maar ze wilde gewoon tot rust komen op de speelplaats. Rust was een ding dat ze nodig had om helder na te denken over normale random stuff, zoals alle meiden altijd nadenken. Ze zag er nu dan ook gewoon uit als een normaal meisje dat rust zocht op de schommel. Gewoon niks Ginger Psychopath, gewoon normaal. Nou ja, normaal voor ieder andere meid. Het was voor haar raar om zo rustig na te denken over random dingen. Maar het was even wat ze nodig had.
De zon die op haar gezicht scheen maakte haar uiterlijk helemaal af. Niemand zou denken dat ze echt een psychopaat kon zijn. Jammer genoeg voor die mensen was ze er wel een. Niemand zou het lukken om haar te veranderen als gewoon normale meid. Aiden had het dan ook vaak genoeg geprobeerd, maar het stond vast in haar chromosomen. En dat dat haar vaders schuld was, die ze nooit heeft gekend, was ook wel duidelijk. Haar vader had in de gevangenis gezeten toen Lydia werd geboren. Haar moeder had één haar vaders naam uitgesproken, maar die naam kon ze zich nergens meer van herinneren. Dat was maar goed ook. Ze kon anders zo op zoeken in welke gevangenis haar vader in zat, maar of het zou helpen tegen haar psychopathische drang was waarschijnlijk niet zo. Zelfs bij Clyde was ze eruit gekomen dat revenge nooit zou helpen. Dus waarom ze er mee door ging, was een groot raadsel. Zelfs voor haar.
Lydia stopte de schommel toen ze wat hoorde. Ze keek even op zich heen, maar kon niks zien. Ze maakte zich er ook niet echt druk om, het was immers net in de middag. Dus er waren genoeg leerlingen die rond liepen in de tuinen of in de bossen. Ze schommelde weer zachtjes heen en weer, en keek daarbij naar voeten; niet oplettend dat er een klein jongetje naar haar toe kwam. Waardoor ze weer snel in gedachte verzonken zat door het weeshuis. In het weeshuis had ze zoveel erge dingen gedaan, die ook niet te vergeven waren. Wie kon haar vergeven? Iedereen was bang voor haar dat ze weer iemand ging martelen.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) za mei 02, 2015 3:33 pm
"Everybody should believe in superheroes"
Eerste tripje alleen woohoo. Stiekem had hij wel met Kai afgesproken later op de dag hoor maar Finn wilde dolgraag naar buiten, zeker omdat hij heel de voormiddag saaie lessen had gehad en hij de opgekropte energie toch heel eventjes kwijt moest. Plus hij had maar een hele korte aandacht spanne zeker als het ging om op letten. Hij was nog maar 12 oké, dat zou misschien nog wel beteren als hij ouder werd. Met een brede grimas schoot de kleine apen jongen door de gangen heen en vond uiteindelijk een weg naar het schoolplein. Zoekend keek hij rond naar enig leuk tijd verdrijf maar nee, hier was eventjes niets wat zijn aandacht trok. Zigzaggend tussen de mensen had hij een nieuw tijdverdrijf gevonden. Eigenlijk was dit even de perfecte manier om op onderzoek uit te gaan op het eiland hoor. Zo kon hij Kai volgende keer misschien verassen met zijn kennis of zo.
Uiteindelijk was de kleine dude ontsnapt aan de mensen massa en liet hij zijn blik even over het gebied voor hem gaan. Het bos was nog best een eindje, maar hij had geen zin om daar heen te gaan eigenlijk. Half stuiterend besloot hij dan maar in de andere richting te gaan. Het was een groot mysterie voor hem wat zich daar bevond hoor. Als een kleine ontdekkingsreiziger was hij even de struiken in gedoken. Met grote ogen staarde hij voor zich uit. Een speeltuin! Daar was hij nog net niet te oud voor, en alsnog er zat een meisje dat ouder was als hem dus no shame voor hem als hij er wel te oud voor was.
De poging om geruisloos uit zijn verstopplek te komen faalde grandioos. Daar moest hij toch nog eventjes aan werken hoor. Maar als een echte pro was hij zich toch even achter een glijbaan gaan verstoppen zodat het meisje hem niet zou zien. Mini James Bond tbh. Van zodra het meisje zich weer focuste op wat anders kwam hij weer tevoorschijn en liep meteen op haar af. Op zijn gezicht stond een vriendelijke glimlach. Vriendjes maken was naast superheld zijn en bananen eten een van zijn favoriete bezigheden hoor. Maar hoe dichter hij kwam hoe meer hij de vibe kreeg dat het meisje niet zo heel vrolijk was of zo. Misschien toch maar eventjes tijd om van James Bond Finn over te schakelen naar Finn, de jongen die iedereen wel weer vrolijk kreeg? ‘Aloha, ik ben Finn!’ Sprak hij op een vrolijke toon tegen het meisje waarna hij voor haar schommel bleef staan en wachtte op een reactie.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) di mei 05, 2015 12:05 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Al vanaf het moment dat ze op de schommel zat, waren haar gedachte weg gezonken naar het weeshuis waar ze zeker vijf tot zes jaar in had gezeten. En wat waren die tijden vreselijk geweest. Nou ja, voor die kinderen dan. Ze martelde bijna elke dag kinderen om te zorgen dat ze iets kreeg waar ze iets van had. Soms was het geld en de andere keer was het een kleding stuk. Niet dat ze veel had aan kleding stukken, want ja ze was de oudste in het weeshuis onder de kinderen. Dat was ze dan ook altijd geweest, tot op het moment dat ze wist te ontsnappen. Echt toen ontdekte ze pas wat leven is. Dat zal ze dan ook niet vergeten.
Toen ze een geluidje hoorde in de bosjes had ze waarschijnlijk één seconden aandacht aangegeven. Voor de rest boeide het haar niet. Het was toch begin de middag het kon iedereen wezen. Of het was gewoon een vogeltje die er tussen door zat te hupsen. En aan vogels gaf ze dus helemaal niks om. Niet dat Lydia ergens om gaf. Als dat zo was dan zou ze zich serieus schuldig voelen over Charlie, Grace, Loriso en al die andere mutanten die ze had gemarteld sinds ze hier was. Het boeide haar gewoon niets. Ze had wel een moment gevoeld dat ze zich schuldig had gevoeld. Maar dat had ze al weer snel weg gestopt, heel diep in haar. Ook al had ze wel twijfels of dat gevoel wel diep genoeg zat. Niet dat ze zich weer gaat afvragen of haar leven zo slecht is; ze had er toch wel vrede mee genomen. Andere mensen misschien niet, maar zij wel. Dat dacht ze tenminste. Dat hoopte ze ook wel.
Uit de bosjes die geritseld hadden, zag ze in haar ooghoek een klein jongetje ontsnappen. Al haar zintuigen stonden nu zo goed als op scherp. Als het moest zou ze het jongetje even weg sturen om eng te doen, of haar mutatie te gebruiken. Het was immers een feit dat Lydia kinderen totaal niet mocht. Eigenlijk mocht ze helemaal niemand, maar toch had ze wel respect voor Clyde en Damian. Maar dat zou dan ook niemand te weten komen. Lydia keek weer gewoon naar de grond en wachtte gespannen af wat het kleine jongetje zou gaan doen. “Aloha, ik ben Finn,” sprak het jongetje op een vrolijke toon. Van die toon ging er zowat een schrok door haar heen. Die toon deed haar een beetje denken aan het kleine hyperige meisje die ze had gemarteld toen ze vijftien was. Het meisje was toen beland in het ziekenhuis met een hersenbloeding. Dat Lydia daar nog ooit aan terug mocht denken, was toch wel iets heel aparts. Voor al omdat ze veel meer dingen had gedaan.
Lydia keek het jongetje met een emotieloos gezicht aan. “Doei Finn,” vroeg ze gewoon. Ze dacht er niet bij na om het jongetje te kwetsen of iets. Het was gewoon haar normale zin, voor al tegen kinderen. Lydia zag er toch niet uit als een persoon waar het jongetje een gesprek mee kon voeren? Zeker niet een vrolijk gesprek. Dan kon hij nog heel lang zoeken in haar, maar er zou geen oprechte glimlach op haar gezicht verschijnen. Dat zou alleen gebeuren als ze iemand martelde. Ze keek hem met een diepe zucht aan, af wachtend of hij dan echt weg zou gaan of niet. “Ik ben niet lief, dus dan kun je beter weg gaan niet?” zei ze vervolgens met een iets giftige toon in haar stem.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) wo mei 06, 2015 2:22 pm
"Everybody should believe in superheroes"
Dat ze hem niet meteen had opgemerkt door zijn domme lawaaierigheid was best wel goed. Voor hem dan toch, dat betekende dat zijn skills er mooi op vooruit leken te gaan. Nou ja, buiten het feit dat hij een cruciale fout had gemaakt dan maar oke dat waren eventjes details, en daar ging hij nu niet over klagen hoor. Maar hij had er al gauw genoeg van om verstoppertje te spelen met iemand die niet eens wist dat ze het aan het spelen was. Ja, even zielig hoor normaal had hij zijn broertje om dit soort dingen mee te doen maar hij had er zo nodig alleen op moeten uit trekken. Ging hij dus niet meer doen hoor, dat was veel te saai.
Finn kantelde zijn hoofd een beetje scheef. Dat was niet echt aardig? Kort trok de jongen een pruillip. Echt niet dat hij zich zo snel liet weg jagen hoor. Koppige Finn, aye altijd leuk om mee te maken weet je. De jongen kruiste zijn armen over elkaar. Nee, hij ging mooi niet weg. Nou ja, nog niet. Stiekem was hij nog niet bang of zo. Al had hij er dan ook geen idee van wie het meisje was dat op de schommel zat. Maar die giftige toon waarmee ze tegen hem aansprak was echt niet cool. Slecht geslapen of zo? ‘Misschien ben ik ook wel niet lief?’ Sprak hij op een brommende toon. Nee, stiekem was hij like een kleine versie van the Grinch of zo. Slecht tot op het bot, maar dat ging verstoppertje spelen onder al zijn schattigheid. Nee, wie probeerde hij het eigenlijk wijs te maken? Finn was de aardigheid zelve, tenzij je zelf een slechte persoon was en hem slecht behandelde. Dan kon de jongen wel eens boos worden. Niet dat het zoveel werking had op personen die ouder waren als hem, maar dat boeide niet.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) do mei 07, 2015 2:44 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Lydia had het meeste recht om kinderen te haten. Kinderen stinken, zijn irritant, huilen veel te veel, en luisteren niet. Net als dit kleine jongetje die zich zelf Finn noemde. Hij luisterde niet naar haar. Waarom begreep die kleine kerel niet dat zij kinderen haatte? Als hij niet weg ging, dan zou het jongetje gemarteld worden. Net als ieder andere leerling of leraar die haar lastig viel als dat niet wilde. Ze zal dan ook geen onderscheid maken tussen een marteling van een oudere mutant en dit jongetje. Alle mutanten zijn het zelfde, ze denken allemaal dat ze sterker zijn dan Lydia. En dan moest zij weer even bewijzen dat dat niet zo was. Dat was geen probleem. Natuurlijk wilde ze die mutanten graag martelen. Ze was niet zo niet voor niets de redhead psychopaat. Die titel zal ze haar hele leven houden, tenzij ze naar een plek ging waar niemand haar kende; en waar niemand van haar had gehoord.
Met een giftige blik waarbij ze de kleine Finn aan keek werd alleen nog meer duivels. Voor al toen het jongetje geen beweging gaf dat hij weg zou gaan. Maar dat hij zijn armen kruiste over elkaar heen ging. Ze trok een wenkbrauw op, en afwachtend keek ze hem aan wat hij wilde gaan doen tegen haar. “Misschien ben ik ook wel niet lief,” kwam er brommend uit zijn mond. Lydia’s reactie was dan ook even 10/10, ze rolde met haar ogen. Moest ze serieus nog meer woorden van het jongetje aan horen. Iedereen die een beetje verstand op dit eiland op school zat, moest weten dat Lydia echt geen persoon was waar je een gesprek mee kan voeren. Zij is een vrouw van actie. Dat zal ook niet veranderen. “En wat als ik je vertel dat ik heel veel mutanten hier al in het ziekenboeg heb laten belanden? Leerlingen én leraren?” zei ze toen wat uitdagend. Ze zal hem bang maken zodat hij uiteindelijk wel weg zou moeten gaan. Over het weeshuis vertellen zat er niet in. Maar ze zal hem zo wel bang maken. Het was immers maar een klein jongetje.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) vr jun 05, 2015 10:13 pm
"Everybody should believe in superheroes"
Finn had geen idee wie hij voor zich had. Hij wilde gewoon graag een praatje maken met het meisje. Daar was toch niets mis mee? Misschien wist hij haar wel ineens op te vrolijken, want zelfs de kleine jongen kon zien dat ze het nodig had. Plus het was ook wel zijn duty als superheld hoor. Andere mensen op vrolijken was over het algemeen iets wat hij graag deed, maar andere helpen wel ja daar leefde hij en zijn tweeling broertje voor. Dit zou zowiezo wel een ervaring worden waar hij wel wat meer kennis van kreeg hoor. Of nou hij zou er misschien wel gewoon uit leren dat hij niet zo snel op andere moest afstappen. Maar uiteindelijk wat kon hem gebeuren? Jeemie had heilig aan hun beloofd dat er niets kon gebeuren met de tweeling als ze eenmaal op het eiland was. Dat het de meest veilige plek was voor mutanten en alles.
Maar de giftige blik die ze hem schonk bezorgde hem de kriebels. Toch bleef hij koppig op zijn plek staan. Sterker nog hij maakte niet eens aanstalte om te vertrekken. Iets wat zij niet zo leek te vinden aan de manier te zien waarop ze haar gezicht even vervormde. En dan bedoelde hij gewoon een simpele wenkbrauw op trekken niet ineens een ander gezicht krijgen of wat dan ook. Gewoon even voor de zekerheid vermelden. Haar woorden deden hem ook fronsen tho. Op de ziekenboeg? Hadden ze dan gevochten met haar? Dat was niet aardig van al die andere mensen right, en de leraren zouden ze zo straf geven hier? Dan zwom hij meteen de zee over naar huis hoor als dat het geval was. ‘Dan zou ik je vertellen dat die mensen je niet mogen boos maken omdat die je misschien niet begrijpen. Niet dat ik je begrijp, maar het is helemaal niet aardig als die mensen je boos maken.’ De onschuld van een kind. Dit was even de perfecte beschrijving daarvan hoor. Finn was toch enkele pasjes naar achter geschuifeld. Je wist maar nooit. Misschien maakte hij haar ook nog eens boos en zou hij ook in de ziekenboeg belanden. Dat zou zijn broertje niet zo leuk vinden hoor.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) do jun 11, 2015 1:27 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
De irritatie die Lydia nu voelde in haar onderbuik werden alleen maar erger en erger. Wat wilde ze graag de kleine Finn van het eiland af gooien, zodat ze geen last meer van hem zou gaan krijgen. Maar dat zou te ver gaan; voor de leraren dan. Voor haar zou het geen probleem zijn. Ze zou er juist van genieten hoe mensen met hun bezorgde gezichten naar Finn zouden gaan, en hem helpen. En dan uit eindelijk er achter komen dat Finn niet meer zou leven. En dat zou allemaal de schuld van Lydia zijn. Spijt zou ze er niet van krijgen. Er zou zelfs geen verveling of bezorging op haar gezicht zijn, alleen maar genot. Lydia zou dan gelijk de leraren laten zien dat Genosha helemaal niet zo veilig was, zoals ze iedereen vertellen. Wat was er veilig op dit eiland? Er liep een psychopaat rond! Lydia zal Finn echt goed duidelijk maken dat er niets veiligs was op dit eiland.
En dat ze dan al begon dat ze al heel veel leerlingen en leraren in de ziekenboeg had gebracht, was toch wel best wel erg. Maar niet erg genoeg. Ze kon net zo goed eerst zorgen dat mensen hun eigen graf gingen maken, dan werd het in de ziekenboeg ook wel wat rustiger. Met een uitdagende blik in haar ogen keek ze hem aan. Wat had hij nu nog te zeggen? “Dan zou ik je vertellen dat die mensen je niet mogen boos maken, omdat die je misschien niet begrijpen. Niet dat ik je begrijp, maar het is helemaal niet aardig als die mensen je boos maken,” zei hij zo onschuldig als het maar kon. Lydia’s mond viel letterlijk open, ze knipperde een paar met haar ogen en keek hem onbegrijpelijk aan. Die kleine Finn was echt vol verrassingen. Lydia wist helemaal geen passende reactie op de woorden van Finn. Hoe was het eigenlijk mogelijk dat hij zo kon reageren op haar? Niemand kon dat, zelfs Clyde en Damian wisten niet hoe ze zo moesten reageren.
Lydia keek naar de grond. Moest ze zich nu schuldig voelen of juist nog geïrriteerder? “Jij hebt echt geen idee tegen wie je nu praat, of wel?” zei ze nog steeds onbegrijpelijk. Ze had nu ook geen idee hoe ze moest denken over Finn, of wat ze nu met hem aan moest. Ze kon moeilijk het zelfde doen als in het weeshuis, maar ja dat was altijd een optie om te doen. Toch hield ze het voor nu liever bij niks doen, en voor uit staren. Ze werd stiekem ook wel een beetje nieuwsgierig of de kleine Finn nog wat meer onverwachte dingen in zich had. Als dat zo was dan kon ze misschien over wegen om toch een leuk gesprek te vormen met hem. Maar om geen leugens te vertellen tegen het jongetje vroeg ze aan hem:“Kun jij een gesprek voeren met iemand die een psychopaat is?” Ze was wel nieuwsgierig of hij zich nu aangevallen ging voelen, of dat hij een onbegrijpelijk iets ging zeggen..
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) do jun 11, 2015 6:34 pm
"Everybody should believe in superheroes"
Natuurlijk was het niet cool dat mensen ruzie zochten met Lydia. Ruzie was standaard gewoon niet leuk, maakte niet uit wat voor iemand het ook was. Hij haatte het als hij weer in een of andere discussie was beland met zijn broertje. Die dingen deden nog het meeste pijn stiekem. Want tja, Kai was niet alleen zijn broer maar ook zijn beste vriend en wel ja alles wat je eigenlijk maar kon bedenken. Dat hij een antwoord klaar had was een standaard iets voor hem. Finn was niet op zijn mondje gevallen, nou ja niet dat hij mensen uitschold of wat dan ook want dat was gewoon gemeen en kon erg hard kwetsen. Nah, hij had gewoon een uitgesproken mening om het zo te stellen. Eentje die niet veel mensen leuk vonden stiekem, maar dat moesten zij weten. Lydia’s mond was open gevallen. Eh? Hij sprak toch echt wel de normale taal right? Waarom keek ze hem dan zo onbegrijpelijk aan? Voor heel even keek hij maar achter zich, misschien keek ze wel over hem heen of zo naar iemand die was verschenen. Maar nah, dat was mooi niet het geval.
Dat ze wegkeek van hem deed hem dan weer fronsen. Hij had haar toch niet droevig gemaakt? Serieus, nee dat wilde hij eventjes niet dan ging hij zich gelijk schuldig voelen. Finn wilde alleen maar helpen. Dit keer was het echter zijn beurt om haar onbegrijpelijk aan te kijken. Natuurlijk had hij geen idee. Hij was hier letterlijk amper een week of zo. ‘Nou, ik praat tegen jou maar voor de rest heb ik werkelijk geen idee. Ben je stiekem een superheld of zo?’ Serieus, hij en zijn gedachtengang. Als ze een superheld zou zijn dan moest ze zich echt wel bij hem en Kai voegen hoor. Dan gingen ze wel eventjes zorgen dat niemand meer ruzie ging maken met haar. Nee, stiekem ging iedereen haar dan leuk vinden en zo. Een eigen superheldenteam voor het eiland, dat zou nog eens wat zijn!
Een psychopaat hm? Dat was iemand die compleet doorgedraaid was right? Met een beetje emotionele bagage en zo. Shh, hij las veel en wist dit soort dingen gewoon. ‘Nou, natuurlijk kan ik dat. Het zijn uiteindelijk ook maar mensen, alleen hebben ze wat meer meegemaakt dan een ander persoon. Maar ik zie hier geen psychodinges dus ik zou niet weten waarom je me zo’n gekke dingen vraagt Lydia.’ Finn schonk haar even een glimlach. Nah, als ze al duidde op het feit dat zij een psychopaat was dan zat ze echt wel fout hoor, maar misschien bedoelde ze stiekem wel dat hij er eentje was? Dat zou gemeen zijn tbh.
Onderwerp: Re: Leave me (& Finn) za jun 13, 2015 5:31 pm
Nobody was seeing that i was breaking inside
Hoe was het mogelijk dat deze kleine jongen Lydia zo aan het denken zette? Hoe was het mogelijk dat hij normaal tegen haar kon praten? Damian en Clyde konden dat ook wel, maar dat waren volwassenen, Finn was nog maar een kind. En kinderen had ze zo’n hekel aan, en toch kon hij normaal tegen haar praten. Tegen haar zeggen dat het niet aardig was als mensen haar boos maakten. Ze had hem dan ook met een open mond aangestaard, iets wat hem ook weer verward maakte. Maar ze kon er niks aan doen, dit had ze gewoon niet verwacht om te horen; zeker niet van klein jongetje die had gedacht een leuk gesprek te vormen. Voor even had ze weg gekeken, maar nadat haar ogen weer op het jongetje was gevallen had ze onbegrijpelijk tegen hem gepraat. Zou hij namelijk weten tegen wie hij het nu had? Zou hij weten dat ze sowieso snel boos was en de drang had om hem van het eiland af te sturen via haar mutatie? Na haar woorden keek hij haar juist onbegrijpelijk aan. Dat was wel te verwachten. Hij had dus echt geen idee tegen wie hij het had. “Nou, ik praat tegen jou maar voor de rest heb ik werkelijk geen idee. Ben je stiekem een superheld of zo?” sprak hij. Alweer, alweer van de mond van Lydia open. Serieus een superheld? Hoorde hij nooit roddels dat Lydia de redhead psychopath was van heel Genosha Island.
Lydia rolde met haar ogen schudde haar hoofd. Dit was gewoon niet te geloven. Om niet in te gaan met wat hij had gezegd, waren haar volgende woorden wat anders. Het was even stil, maar toen Finn begon te spreken keek Lydia bloedserieus. “Nou, natuurlijk kan ik dat. Het zijn uiteindelijk ook maar mensen, alleen hebben ze wat meer meegemaakt dan een ander persoon. Maar ik zie hier geen psychodinges dus ik zou niet weten waarom je me zo’n gekke dingen vraagt Lydia.” Finn schonk haar een glimlach. Het was de onschuld van de glimlach, de onschuld van het stemgeluid, de onschuld dat hij nog niks wist van de wereld. De vraag die in haar hoofd kwam was anders dan andere keren, maar ze kon er niks aan doen. Het was de onschuld van het kind voor haar. “Omdat je nu praat met dé psychopaat van Genosha Island,” zei ze normaaltjes. Ja, iedereen wist het. Lydia had in de eerste weken dat ze hier zat al heel wat leerlingen gemarteld dus haar reputatie was dan ook snel gekomen. Maar ze had er wel even begrip voor dat Finn nog niets wist over de wereld. En dat hij moest weten wie hier dé psychopaat was. Ze was er dan stiekem ook wel trots op dat ze die reputatie had. Genoeg mensen durven niet eens tegen haar te praten of bij haar in de buurt te komen. Loriso was daar één van.“Ik heb dus ook onschuldige mensen gemarteld, als je dat gelooft vraag leerlingen en leraren maar na. Of neem een kijkje in de ziekenboeg,” zei ze kalm...
