Je hoefde geen genie te zijn om te weten dat de jongen volledig in paniek was en er waarschijnlijk geen zinnig woord over zijn lippen zou komen totdat hij gekalmeerd was. Het was ook niet moeilijk om tot de conclusie te komen dat hij iets kwijt was aangezien er verschillende kastjes werden opengetrokken en er zelfs in vuilnisbakken werd gekeken om er zeker van te zijn dat het ding dat hij kwijt was daar niet in lag. Eoin leek geen oog te hebben voor andere mensen en als ze vroeger waar hij juist naar zocht, weigerde hij antwoord te geven. Er was hem altijd verteld dat hij dingen best zelf kon oplossen en dat was dan ook precies hetgeen dat hij nu aan het doen was. Misschien dat hij later nog wel om hulp zou vragen als hij hetgeen dat hij zocht echt niet kon vinden, maar voor nu zocht hij het liefst gewoon zelf zonder iemand echt op de hoogte te brengen.
Nu was natuurlijk de vraag wat hij juist verloren had en mensen die hem een beetje kenden of hem al veel hadden zijn rondlopen, zouden dat ook meteen weten: zijn pluche otter. Die knuffel betekende gewoon zoveel voor hem. Het was het enige dat hij had van zijn psychiater en ondanks het feit dat hij tegen zijn wil werd vastgehouden op en moment dat hij haar ontmoet had, had hij wel van haar gehouden. Ze had als een soort moeder gefungeerd nadat hij uit de armen van zijn biologische moeder was getrokken en zij was diegene die ervoor gezorgd had dat hij er mentaal niet volledig aan onderdoor gegaan was. Nadat hij daar was vertrokken en naar het eiland was gegaan, had die knuffel dienstgedaan als zijn psychiater. Het ding zei misschien niets terug, maar hij kon er wel zijn verhalen aan kwijt. Hij vertelde de otter altijd over zijn gevoelens, wat hem kwaad maakte of juist zorgde dat hij blij was. Het was het enige ding waar hij moed uit kon scheppen, zijn enige vriend.
Hij was al van binnen naar buiten gelopen en had zich op den duur een weg naar de speeltuin gebaand. Hij was daar eerder die dag ook geweest en het kon goed zijn dat zijn otter daar nog lag. De tranen begonnen op te wellen in zijn ogen. Niet alleen omdat hij het echt erg vond dat hij zijn knuffel had kwijtgeraakt, maar ook omdat hij zijn zonnebril binnen was vergeten en de zon zijn ogen liet prikken. Verslagen liet hij zich op een van de schommels zakken toen hij na overal gezocht te hebben de knuffel nog niet gevonden had. Eoin begon met zijn nagels over zijn linkerarm te schrapen, bleef net zolang doorgaan tot het pijn deed en er zelfs een beetje bloed opwelde. Heel de tijd rolde hetzelfde zinnetje over zijn lippen: ”Mijn schuld, mijn schuld, mijn schuld.”
