Versteend keek ze voor zich uit. Ze wist niet wat ze moest denken. Het voelde alsof heel haar lichaam vol zat met woede, maar ook verdriet. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar had gekregen dat ze hier nu was. Ze had het verprutst. Ze was niet voorzichtig genoeg geweest. Ze had zichzelf laten gaan. Ze wist niet of de mutanten haar al langer in de gaten hadden gehad, en of ze af hadden gewacht tot het juiste moment om haar op te halen. Of dat ze haar misschien per ongeluk hadden gevonden. Misschien hadden ze haar net op de radar gekregen en waren ze naar Parijs gesneld. Wat maakte het ook uit, ze zou hier niet wegkomen. Niet als ze een goed plan had of iets dergelijks. Zij kon ook wel bedenken dat de schoolhoofden dat niet zouden laten gebeuren. Wat ze ook zou proberen, het zou een hele uitdaging zijn om hier weg te komen. Ze balde haar vuisten. Wat was ze een idioot geweest. Ze kon het wel vergeten om de komende jaren York te kunnen zien in haar eentje. Als ze al naar de buitenwereld kon gaan onder toestemming, zou dat onder begeleiding zijn. Ze vloekte zachtjes. Het was haar zo lang gelukt om onzichtbaar te blijven op de radar. En ze hadden haar toch gevonden. Ze wist ook wel dat ze niet eeuwig kon weglopen, dat kon niemand, maar toch was het haar bijna vijfhonderd jaar gelukt. Ze wist niet eens of er in 1546 wel mutanten waren geweest, maar de afgelopen eeuw was er zeker veel gebeurd. En terwijl al die dingen in de geschiedenis van de mutanten waren gebeurd, was zij onzichtbaar gebleven voor iedereen. Tot ze haar toch hadden gevonden, wat haar eigen schuld was.
Ze zuchtte terwijl er een koude wind opzette die vervolgens met haar haren speelde. Ze stond bij het bevroren meer, ze was hier al enkele keren geweest. Een keer was het kerstviering, maar alle kraampjes en alles was nu weg. Kerst was voorbij, daar moest ze weer bijna een heel jaar op wachten. Haar hand ging naar de ketting met de amulet eraan die om haar hals hing. Ze bekeek de amulet. Voorop stond een roos en op de achterkant haar initialen omringt door takken. Ze klikte het ding open en keek naar de foto's binnenin. Links een van haar landgoed en rechts zat er spiegelglas in. De betekenis achter de amulet was zijzelf. De foto van York reflecteerde haar afkomst en haar familie, de spiegel was iets waarin ze zichzelf altijd kon zien omdat in principe  eeuwig zou leven. En de voorkant gaf haar familiewapen aan, en de achterkant haar initialen, wat betekende dat de amulet van haar was en zou blijven. Een scheut van verdriet spoelde over haaar heen toen ze naar de foto van York keek. Ze zou het ooit nog zien, dat had ze zichzelf beloofd, maar wanneer? Waarom had ze haar thuis moeten verlaten? Waarom was het zo gelopen?
De foto zorgde voor herinneringen aan haar jeugd, haar familie. Stuk voor stuk had ze iemand verloren, en dat zou ze altijd blijven doen, ze zou daar nooit vanaf komen. Haar vader, haar moeder, haar zus, Francis, zelfs Camilla. Iedereen had haar verlaten van wie ze hield. Er waren ook mensen bijgekomen, maar ook die waren stuk voor stuk gegaan. Haar altijd achterlatend, of ze wisten dat ze dat deden of niet, ze zou altijd achterblijven. Een traan liep over haar wangen en een snik verliet haar.
Ze keek voor zich uit, ze wou niets liever dan vrij zijn, het was een gevoel dat ze altijd al had gehad. Ze was nooit echt vrij geweest, en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit zijn. Boosheid overviel haar en ze schopte boos door de sneeuw terwijl haar handen zich tot vuisten vormden. Om haar heen veranderde de sneeuw in ijs. Ze ging zitten, en legde haar armen op haar opgetrokken knieëen. Ze begroef haar hoofd tussen haar armen terwijl er nog een snik ontsnapte. Ze had haar handschoenen wel aan, maar dat hielp niet. Ze had een grijze jurk aan, een dunne panty en een paar Jimmy Choo laarsjes. Koud zou ze het nooit hebben. Anderen wel, zij niet. Nog een traan liep over haar wang en er was weer een snik te horen.
Dress X Boots

Een snik verliet haar. Normaal zou ze dat nooit in het openbaar hebben gedaan. Ze was niet zo breekbaar als ze er misschien uit zag, en ze wou ook dat mensen dat wisten. Ze had er altijd al goed en verzorgd uit moeten zien, en het verdriet wat ze misschien had, zou ze maar weg moeten stoppen. Daar mocht ze niks van laten merken. Dat waren tenminste de regels van haar ouders geweest, en daar had ze zich aan moeten houden. Ze was opgevoed zoals alle kinderen met haar status toen, streng, maar bij haar was er ook liefde geweest. Ze wist dat haar ouders van haar hadden gehouden, en ze hield ook zielsveel van hen, ook al kon ze dat nu niet meer zeggen. Nadat haar ouders waren overleden was ze volgens die regels blijven leven, tot ze zich onder de normale mensen was gaan bevinden. Ze had als serveerster gewerkt in meerdere plaatsen, en daar hoefde dat natuurlijk niet. Maar dat sterke van haar lag nu aan diggelen. Het maakte haar ook niet uit of iemand haar nu zo zag. Ze wou alleen zijn.

Natuurlijk was dat laatste niet zo. "Gaat het?" Een jongensstem. Ze keek niet op en bleef voor zich uit staren naar het meer. [i["Ik bedoel, wat is er aan de hand?"[/i] Ging de stem verder. Ze gaf geen reactie. Het enige wat ze wou is dat hij weg ging. Het maakte haar niet uit wie het was, het was niet iemand die ze kende, daarvan had ze de stem wel herkend. Ze leunde met haar hoofd op haar armen, haar gezicht was nu zichtbaar. Ze zuchtte geëergerd en z zei: "Nee het gaat niet. En het helpt ook niet om die vraag te stellen," Haar stem klonk koel en afstandig. "En er is niks aan de hand." Vervolgde ze. Iedere gek kon zien dat er wel iets aan de hand was maar dat maakte haar niet uit. "En ik ben nu liever alleen." Zei ze koel. Ze draaide haarhoofd langzaam opzij en keek de jongen wat koud aan.