Could it be worse? [Maurim]

Buy it, use it, break it, fix it,
Trash it, change it, mail – upgrade it,
Charge it, point it, zoom it, press it,
Snap it, work it, quick – erase it,
Write it, cut it, paste it, save it,
Load it, check it, quick – rewrite it,
Plug it, play it, burn it, rip it,
Drag and drop it, zip – unzip it,
Lock it, fill it, call it, find it,
View it, code it, jam – unlock it,
Surf it, scroll it, pause it, click it,
Cross it, crack it, switch – update it,
Name it, rate it, tune it, print it,
Scan it, send it, fax – rename it,
Touch it, bring it, pay it, watch it.
Technologic.

One more time.

Ze likte haar lippen zorgvuldig voordat ze opnieuw gauw zuurstof tekort kwam en ze haar lichaam voelde aan spannen vlak daarna. Het was duidelijk dat ze zich zoveel ingespand had, haar vochtige borstkas ging hevig heen en weer. Adem in, adem uit. 4 seconden in, 8 seconden uit. Blijf dat volhouden. En blijf vooral rennen. Focus jezelf op de natuur geluiden die door de muziek heen door je oortjes klinken. Sluit je ogen en denk aan het Forest Park van New York van Queens. Ze volgde haar eigen advies op en ademde rustig door terwijl ze haar tempo oppikte met hardlopen en de leuningen losgelaten had. Op een wonderlijke manier voelde ze zich altijd zoveel beter als ze aan het park van New York dacht. Niet dat ze er ooit echt gerend had, maar ze kon zich herinneren dat ze als kind vaak het park bezocht had met haar ouders en technisch gezien, terug in die tijd dan, het hele park uit haar hoofd wist. En die oude tijd was nu ook voor haar ogen te zien terwijl ze de adem door haar lippen door liet ontsnappen en terug verse zuurstof van de sportruimte naar binnen nam.
Een groen blad viel vlak voor haar neus langs, streek tegen haar zij aan voordat die op de grond viel. Ze hoorde het geknetter van het schelpenpad recht onder haar sportschoenen terwijl ze een oud koppel op een bankje passeerde. De zon scheen op haar rug, of brandde haast. Het was een heerlijke zomerdag in New York, wat niet vaak zo heet voorkwam. En ze droeg niet eens een zwarte kleur. Met haar vuurrode haren gebonden in een paardenstaart, de bovenkant van haar bovenlichaam omhuld door een zachtroze sporttopje met daaronder een grijze stretch die tot boven haar knieën reikten rende ze door het bos heen. Kinderen waren aan het spelen aan de zijlijn op het gras, één van de meisjes had een lieveheersbeestje gevonden die ze maar al te graag aan haar vrienden liet zien. Jean nam de geur van het vers gemaaide gras in haar op en sloot haar ogen voor eventjes, al was het haar fantasie, voordat ze die terug opende en voelde hoe het schelpenpad veranderde in een wat zanderige en het geluid van schelpjes die braken onder haar sneakers niet langer meer was. Een lieveheersbeestje kwam langs haar voorbij gevlogen en ze keek terug naar de kinderen die een halve kilometer ver weg waren en zag het meisje naar haar zwaaien. Toen pas viel het haar op dat het meisje rood haar had, net zoals zij en ze zich realiseerde waar ze heen was gegaan met haar fantasie. Het had haar dochter kunnen zijn. Brandi.

De douche had haar gedachten wat opzij kunnen schuiven en sowieso het zweet van haar lichaam af die ze door de loopband opgelopen had. Toch voelde ze zich ergens niet helemaal compleet en stelde ze zichzelf voor om haar dochter vanavond nog te bezoeken, nadat ze in haar kantoor het papierwerk verder had ingevuld. Dat moest tenslotte ook gebeuren. En zo stond ze haarzelf dat in gedachten te vertellen terwijl ze haar laagje mascara op deed en nog voor de laatste keer haar haren door kamde met een speciale borstel die haar haar haren lieten glanzen en vrijwel meteen in een net model bracht.

Het was druk geweest op de gang van de klassen. Natuurlijk, mutanten die in de ochtend vroeg naar hun lessen gingen en Jean die op deze dag geen lessen zou geven maar gewoon naar haar kantoor keerde moest daar doorheen. Nu waren niet alle mutanten zo asociaal en hadden ze haar al zien aankomen waardoor de meesten al aan de kant gingen en ze zonder moeite naar haar kantoor kon lopen. Ze werd immers gerespecteerd als schoolhoofd, de vrouw die meer dan de helft van alle mutanten hier op deze school gered en hierheen gebracht had. Gered vanuit een levensbedreigende situatie, of gewoon omdat ze de controle moesten leren over hun eigen mutatie.
Ze had haar hand inmiddels al op de klink van haar kantoordeur gelegd en stond op het punt om naar binnen te gaan maar een klik stoorde haar. Een klik afkomstig van Jamie's kantoor en waardoor ze opkeek. Ze wist dat de man nu in zijn kantoor was. En ze zag er een jongen uit vandaan komen. Maurim. Meteen viel er een zorg over haar heen, onrust. Ook al was het maar doordat ze door zijn glimlach heen zag wat er echt aan de hand was. Verdriet en gebrokenheid. Ze had het al vaker gezien en bovendien zelf ook meegemaakt. Hierdoor liet ze haar eigen kantoordeur met rust en gaf ze Maurim een knikje dat zij het vanaf hier wel overnam, dat hij kon gaan en zij de deur achter hem zou sluiten. Er waren geen woorden nodig om te weten dat hij het moeilijk had, en het erge was.. alleen hij kon daar zelf doorheen komen. Er konden zoveel mensen aanwezig zijn voor steun maar uiteindelijk was hij degene die er doorheen moest gaan. Alleen. Zoals zij had gedaan bij het verlies van haar dochter. Brandi.. ze kwam opnieuw door haar hoofd en ze slikte wanneer ze de deur sloot en haarzelf naar Jamie draaide. Het ging nu niet om haar, maar om hem. ''Hee, Jamie.'' Begroette ze hem voorzichtig voordat ze de klik hoorde van de deur die zeker weten dicht was en ze naar hem toe liep en zonder woorden Jamie van zijn stoel af haalde en hem in een omhelzing nam.