❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Het was weer even wennen, wakker worden met het geluid van de wekker op zijn mobiel. Bijna altijd was het Jean geweest die hem 's morgens zachtjes wakker schudde, vooral in de winter wanneer het buiten nog donker was en Jamie amper zijn ogen open kon doen. Nu was het hartje zomer en schenen er een paar zonnestralen door de ramen naar binnen ook al was het - voor Jamies doen - veel te vroeg in de ochtend.
Hij kwam overeind en liet zichzelf opwarmen door de eerste zonnestralen terwijl hij zijn mobiel pakte. Met een glimlach ontgrendelde hij het apparaat (met een collage van foto's van Kate en hem op het nieuwjaarsfeest) en las het berichtje van Jean, die nu in New York zat bij de Verenigde Naties.
Er moesten akkoorden worden gesloten en gemaakt, toespraken worden georganiseerd en vooral verdragen die binnenkort afliepen moesten worden verlengd. Zijn glimlach veranderde in een frons toen hij Jean's bericht las. De Raad was niet akkoord gegaan met hun voorstel om het toezicht op de school af te bouwen. Integendeel: de Raad, en dan vooral de Verenigde Staten, wilden, nee, éisten dat het toezicht op de school en heel Genosha Island verscherpt werd, vanwege het 'gevaar' van de school, de leerlingen en het hele mutantenras op zich - de uitkomsten van een nieuw 'onderzoek'.
'Ze maken het ons niet makkelijk. Ik bel je zo terug, Jeanie.' typte Jamie nog terug voordat hij met een zucht zijn telefoon terug legde. Wat kon hij er anders op zeggen? Tegen de Verenigde Naties konden ze simpelweg niet op en als ze er wel op zouden reageren zou het als een provocatie worden gezien. Jamie wilde bijna zijn hoofd in zijn handen leggen, maar herpakte zich nog net.
Right.
Nu moest hij op Damian focussen; een afspraak met de muziekleraar was immers de reden dat hij zo vroeg wakker was.
Jamie was maar een paar minuten in zijn kantoor - zijn koffie was nog niet eens klaar - toen hij drie klopjes op de deur hoorde. Hij snelde al naar de deur en werd meteen begroet door zijn collega, die zich glimlachend afvroeg of hij hem niet van zijn nachtrust afgehouden had. 'Nee joh,' grijnsde Jamie. 'Het is zomer,' zei hij, wenkend naar de ramen van zijn kantoor die uitkeken op het zonovergoten eiland, 'dus dat kan ik wel hebben. Kom binnen.'
Hij schoof de stoel van zijn bureau aan voor Damian en draaide zich om naar het koffiezetapparaat. 'Wil je ook iets?' vroeg hij terwijl hij weer met een kop koffie terug naar het bureau liep, waar tot zijn grote vreugde twee muffins stonden.
'Een muffin, het beste begin van de dag,' glimlachte Jamie. 'Ik wilde net nog naar Céline gaan om snel iets te halen.' Hij had altijd respect gehad voor de vrouw, de heuse chef de cuisine van het eiland, die voor het ochtendgloren al opstond en alles klaarmaakte voor de leerlingen en docenten die vroeg ontbeten.
'Maar well, Damian,' begon hij terwijl hij het papiertje van de muffin afhaalde, 'wat is precies de reden van deze afspraak op toch wel een heel vroeg tijdstip?'
NOTES tag: damian
