Yes,I am a pyromaniac and I love it

“Is dit echt noodzakelijk?” Lichtelijk geïrriteerd keek Raven de arts aan die bezig was zijn bloeddruk te meten. “Ja, in je hele leven ben jij meer dan twintig keer in het ziekenhuis geweest. Vier jaar geleden heb jij enkele ernstige verwondingen op gelopen en wij willen zeker weten dat je honderd procent genezen bent.” Legde de man rustig uit. Raven rolde met zijn ogen. Ja, nu kon het ze ineens wat schelen dat zijn medische dossier een boekwerk was. “Zou je alsjeblieft je mutatie even willen opheffen, ik zou graag even naar je littekens kijken.” Oh, geweldig. Die man wist kennelijk precies hoe het kwam dat hij er zo ongehavend uit zag. “Nee, ik ben oké.” Na dit gezegd te hebben stond hij op van de behandeltafel. “Jongeman, ik ben zo klaar.” Uit welke eeuw kwam die gast? Jongeman, wie zei dat nog? In de deur opening verscheen een klein meisje, haar handjes had ze tegen haar buik gedrukt. Haar vingers zagen rood van het bloed. “Help!” Het woord was niet veel meer dan een beetje lucht. Onmiddellijk schoot de dokter op haar af. Met een tevreden grijns op zijn gezicht schoot Raven langs hem heen. Tjee, dat zulke slimme mensen zo dom konden zijn. Natuurlijk waren zijn illusies ook buitengewoon overtuigend, maar toch die man wist wat hij kon. Met zijn handen in zijn zakken en de capuchon van zijn vest over zijn blonde krullen getrokken liep Raven in de richting van de uitgang. Onderhand zou het meisje zijn verdwenen als sneeuw voor de zon en zou de arts zich waarschijnlijk realiseren dat hij beet was genomen door de jonge mutant. Bang dat de man achter hem aan zou komen was hij niet. Waarom zou hij? Hij zou zich er toch wel uit kunnen reden. Een schreeuw trok zijn aandacht. Zijn blik gleed naar de dichtstbijzijnde kamer, vanaf waar hij stond kon hij net naar binnen kijken. Wat hij zag deed hem enigszins grinniken. Kennelijk was hij niet de enige die geen zin had om behandeld te worden. Als hij zich niet vergiste was dit Avery. Hij had over het meisje gehoord. Ze had een trainee verbrand, die haar op zijn buurt had geëlektrocuteerd. Kennelijk had ze haar lesje nog niet geleerd, aangezien ze zojuist haar mutatie op de zuster had los gelaten. Hoofdschuddend keek Raven het meisje aan dat lachend de kamer uit kwam lopen. Ze zag hem niet. Wat op zich vrij logisch had, gezien hij de illusie had gecreëerd dat hij een dokter was. Met snor en al. “Help dokter!” De vrouw kwam met haar verbrande arm tegen zich aan gedrukt naar hem toe gelopen. Oké, dat was dus niet de bedoeling. “Sorry, ik heb een spoedgeval maar ik weet zeker dat Dokter Kessels u kan helpen.” zei Raven, terwijl hij in de richting van de behandelkamer wees waar hij zojuist uit vertrokken was. Zonder de zuster verder nog een blik waardig te keuren, liep hij in de richting van de uitgang. In zijn eigen gedaante, oké zonder de littekens maar verder wel gewoon als Raven, stapte hij naar buiten. Op een muurtje tegenover het ziekenhuis was het meisje gaan zitten. Kennelijk wou ze nog even genieten van de chaos die ze had aangericht. Voor het eerst in tijden, had hij de neiging om iemand aan te spreken. “Jij bent Avery of niet?” vroeg hij, terwijl hij naast haar op het muurtje ging zitten. Natuurlijk was hij zich er van bewust wat zij kon, maar hij had ook aardig wat in huis en daar had zij totaal geen weet van. “Je hebt die zuster echt een levenslang trauma bezorgd.” Een lichte grijns stond op zijn gezicht, bij het uitspreken van deze woorden.

Het meisje reageerde niet op zijn woorden, bleef met een rare blik in haar ogen voor zich uit kijken. Ach, moest ze ook vooral zelf weten. In stilte kijken naar de chaos die zij hadden aangericht, vond hij ook geen probleem. Uit zijn broekzak viste Raven een pakje sigaretten. Een slechte gewoonte, maar motivatie om er mee te stoppen ontbrak. Misschien als hij straks de volledige voogdij over Aileen kreeg, maar zoals het er nu uit zag zou dat nog wel even duren. Nadat hij de sigaret had aangestoken, stopte hij het pakje weer weg. Het was te hopen dat hij hier ergens sigaretten kon krijgen, want dit was zijn laatste pakje. Voor het eerst sinds hij naast haar was gaan zitten keek Avery hem aan, ze trok haar wenkbrauw op bij het zien van zijn grijns. Kennelijk was ze er niet aangewend mensen tegen te komen als zij. Oké, hij was niet als zij maar hij vond andermans angst wel degelijk vermakelijk. Verdomme, begon hij nou op zijn vader te lijken? De stem van het meisje klonk kil. Niet dat hij anders verwacht had. Rustig blies Raven de ingehouden rook uit, hij tikte wat as van z’n sigaret af. Voor een moment keek hij naar het takje dat het meisje ronddraaide. Veel controle over haar mutatie had ze schijnbaar niet. Niet dat hij daar veel over mocht zeggen. Hij werd tenslotte achtervolgd door zijn dode vriendin. Iedereen verdient het om pijn te voelen? Dat was bitter. Wat zou ze hebben mee gemaakt dat ze zo vol haat zat? Zelfs hij vond niet dat iedereen pijn verdiende. Alleen al het idee dat Aileen ooit pijn zou voelen maakte hem misselijk. Het liefst zou hij haar van al het kwaad in de wereld beschermen. Iets wat nog moeilijk zou worden, aangezien het er zo nu en dan op leek dat hij het kwaad zelf was. Zou hij als zijn vader zijn? Zou hij Aileen aan doen wat Niall hem had aangedaan? Vast niet, toch? “Aren’t we already burning in hell?” zei Raven, in zijn stem weerklonk een zekere bitterheid. Geen krankzinnigheid zoals in die van het meisje. Hoe vreemd het ook klonk, ergens was hij wel benieuwd naar of het meisje hem wat aan zou doen en zo ja, hoelang het zou duren voor ze het zou doen. Bang voor de pijn die haar mutatie met zich mee zou brengen was hij niet. Zijn vader had vroeger geregeld sigaretten op zijn ontblote huid uitgedrukt of kokend heet water over zijn armen heen laten lopen. Op een gegeven moment voelde je de pijn niet meer, ontwikkelde je het vermogen je gevoel uit te zetten. Als het meisje hem iets aan zou doen, zou dat hem een vrij pas geven haar kwaad te doen. Althans dat vond hij. Hoe zou het meisje op kijken als ze merkte dat hij haar huid kon doen laten verbranden? Zelfs al was ze bestemd tegen zijn vuur, ze zou niet bestemd zijn tegen de illusie er van. Ja, Raven hield van zijn mutatie. Het stelde hem in staat een wereld te creëren waar niemand iets van begreep behalve hij. Meestal hadden mensen niet eens door dat hij met hun perceptie aan het spelen was. Zouden andere mutanten het sneller door hebben dan gewone mensen? Waarschijnlijk niet, tenzij hij zo’n dusdanige verandering aanbracht dat het wel door iets bovennatuurlijks verklaart moest worden. Hij kon waarschijnlijk niet onopgemerkt de omgeving doen veranderen in een woestijn, zoals hij tijdens een college over de geschiedenis over de wiskunde achter muziek wel eens had gedaan had. Zijn studiegenoten hadden verward in de college banken gekeken. Paniekerig hadden ze door elkaar heen geschreeuwd. Hoe waren ze hier terecht gekomen? Hoe kwamen ze weer terug? Waren schorpioenen giftig? Stiletjes had hij in een hoekje gezeten, een vermakelijke grijns op zijn gezicht.

Hoewel Raven van andermans angst kon genieten, genoot hij over het algemeen niet van andermans pijn. Vooral niet wanneer die pijn lager stand hield, dan alleen de illusie er van. Heel soms kon hij er wel van genieten, maar dat ging enkel op wanneer iemand anders het verdiende. Punt is wel, dat hij vrij snel vond dat iemand anders het verdiende. Door zijn verleden had Raven een vrij bittere kijk op het leven ontwikkeld. Volgens hem dachten de meeste mensen enkel aan zichzelf, als je niet uit keek werd je zo door iemand gebruikt. Vriendschappen waren vaak niet meer dan een manier om je eigen sociale status vast te stellen, maar als er iets beters langs kwam dan was zo’n vriendschap zo voorbij. Het meisje naast hem kwam in beweging. Zou ze hem gaan verbranden? Nee, kennelijk niet want ze hield haar hand stil en keek even naar zijn sigaret. Ah, dat wou ze dus. Hij viste het pakje uit zijn broekzak en hield het haar voor. “Je hebt zeker geen aansteker nodig of wel?” vroeg hij. In het pakje zat ook zijn aansteker, dus als ze hem nodig kon ze het zo pakken. Veel maakte het hem niet uit, zolang ze de sigaret maar niet in de fik stak. Dat was zonde en een nieuwe zou hij haar ook zeker niet geven. Het was niet alsof je hier zomaar aan sigaretten kon komen. Kon je hier überhaupt wel aan sigaretten komen? Vast wel en als ze het niet verkochte, dan was er vast wel een docent van wie hij een pakje kon ‘lenen’. Het meisje stemde in met zijn woorden, streek haar haar achter haar schouder. Met haar groene ogen keek ze hem strak aan, een sadistische grijns stond op haar gezicht. Hij keek haar emotieloos aan. Nee, snel onder de indruk was hij niet. “Just not enough..” vervolgde ze zachtjes. Misschien niet iedereen, maar als je het hem vroeg had hij toch wel de ergste versie van hel gezien. In wat voor wereld werd een van de meest lieve meisjes zomaar uit het leven genomen? Gewoon omdat iemand stom genoeg was om met z’n dronken kop achter het stuur te gaan zitten? “Maybe you just haven’t seen enough.” merkte hij bitter op. Wetend dat hij speelde met vuur, letterlijk. Hoewel de meeste mensen situaties als deze juist uit de weg gingen, zocht Raven ze het liefst op. Bang was hij niet, was hij bijna nooit. Het enige wat hem angst aan joeg was het idee dat er iets met zijn dochtertje zou gebeuren, maar dat was niet iets waar hij op dit moment invloed op uit kon oefenen. Raven nam een trekje van zijn sigaret. Keek Avery koeltjes aan. Zich af vragend waar ze aan had gedacht op het moment dat ze zachtjes had gelachen. Wat zou ze denken? Zou haar gedachten gang net zo vreemd zijn als de zijne? Het leek erop dat zij net als hem weinig angst ervoer. Op zich logisch als ze zonder er over na te denken een docent aan viel die duidelijk sterker was dan haar. Althans dat was wat hij had gehoord. Het was echt ongelofelijk hoeveel mensen praatte. Hij was hier nog geen drie dagen, had nog geen vrienden gemaakt en kende toch bijna alle roddels. Hoe gek was het dat hij niet echt geloofd in het goede van de mens? Iedereen praatte achter elkaars rug om, maakte ruzie en deed andere pijn enkel voor het eigen plezier. Niet dat hij anders was, maar hij zou ook nooit van zichzelf zeggen dat hij een goed mens was. Alleen tegenover de mensen van wie hij echt hield was hij goed. Al waren zij wel degene die het kwaads in hem naar boven konden krijgen. Oké, niet precies maar als iemand hen iets aan deed dan bracht je hem in alle staten. Het was niet voor niets dat de ‘moordenaar’ van zijn vriendin nu onder de grond zat en zijn vader opgesloten zat in een psychiatrische inrichting.

Voor een moment keek Avery hem doordringend aan. Het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwde, net zo min als hij haar vertrouwde. Ergens had hij wel geweten dat zijn vraag overbodig was geweest. Natuurlijk had ze geen aansteker nodig had. Net zo min als hij een IPod nodig had om muziek te luisteren. Ze pakte een sigaret uit het pakje en legde haar vinger op het uiteinde. Ergens, vond hij het wel interessant om zo’n tastbare mutatie te zijn. Die van hem leek heel echt, was ook wel echt maar toch ook weer niet. Hij praktisch iedere mutatie nabootsen, maar wanneer iemand buiten zijn wereld kwam was dat alles weer verdwenen. Oké, niet altijd. Zijn vader zag nog steeds zijn moeder overal waar hij keek, ook al was Raven al jaren niet meer in zijn buurt geweest. De gevolgen van zijn mutatie konden permanent worden, als hij maar lang genoeg met iemands perceptie bleef spelen. Dat Avery moeite leek te hebben met ademhalen, nadat ze een trekje had genomen van de sigaret verbaasde hem niet. Tenslotte had ze zojuist nog tegen de zuster geschreeuwd dat haar longen haar niks konden schelen.
Dat zijn woorden verkeerd vielen was direct duidelijk. Het bijna krankzinnige grijnsje verdween van haar gezicht, als sneeuw voor de zon. Vreemd genoeg vond Raven het wel grappig. Mensen tot waanzin drijven, was een hobby van hem. Natuurlijk, wist hij dat Avery hem meer kwaad kon doen dan de meeste mensen met wie hij dit soort spelletjes speelde, maar dat zorgde juist voor wat extra spanning. Oké, misschien was Raven ook wel een beetje gek. Niet zo gek als Avery, natuurlijk. Haar ademhaling ging steeds sneller, iets wat haar longen duidelijk geen goed deed. Koeltjes staarde hij haar aan. “I don’t think this is good for your longs.” zei hij. Ja, gooi vooral nog wat extra olie op het vuur. Slim Raven. De sigaret dat het meisje tussen haar vingers had vloog in de fik. Het was duidelijk dat ze de controle had verloren. Hij haalde zijn schouders op bij het horen van haar woorden. Dacht ze nu echt dat ze hem bang kon maken? Ze greep zijn polsen vast, hij voelde haar brandende handen op zijn huid. Het was niet erger dan de pijn die hij vroeger dagelijks had ervaren. Het was niet erger dan de pijn die hij nog dagelijks ervoer. Met zijn helder blauwe ogen keek hij haar kalm aan. Hij geloofde best dat ze veel had mee gemaakt, maar als ze geloofde dat er geen mensen waren die al genoeg hadden gebrand dan had ze niet genoeg gezien. Hoe lullig het ook klonk, zo zou ze gewoon niet kunnen denken als ze de verhalen van sommige andere mensen kende. Op zijn plan om haar mutatie ‘na te apen’ was hij terug gekomen, in plaats daarvan liet hij een ijzige kou van zijn lichaam uit gaan. Hij creëerde het idee dat zijn lichaamstemperatuur tot onder het vriespunt zakte. De kou kroop in haar armen, haar lichaam. Natuurlijk, voelde hij de pijn nog. Hoewel hij de gevoelsperceptie van andere mensen kon manipuleren, kon hij zijn eigen gevoelens niet uit zetten. Gelukkig was hij gewend om dergelijke pijnen te doorstaan zonder een spier te vertrekken. Oké, gelukkig is misschien niet helemaal het goede woord. Het meisje zou onderhand het gevoel hebben dat haar handen er af vroren, ze kregen in elk geval een licht blauwige kleur het zelfde gold voor haar armen. “You should really let me go, before you freeze to dead.” zei hij, nog altijd even emotieloos. “Maybe I was wrong and you have seen a lot, but then how can you say we aren’t burning enough? I could never say that.” vervolgde hij. Even gingen zijn ogen naar haar handen op zijn armen, dat zouden weer een paar mooie littekens worden.

Het was hem gelukt. Avery had de controle volledig verloren. Of het slim was geweest? Dat zou later blijken. Zo nu en dan overschatte Raven zichzelf nog wel eens, want hoe geweldig zijn mutatie ook was als zij hem in de fik zetten had hij toch echt een probleem. Het brandende gevoel, was op een vreemde manier vertrouwd. Al hield het langer aan, dan het vroeger had gedaan. Veel moeite koste het hem niet om de pijn die hij voelde voor haar verborgen te houden. De sadistische grijns op haar gezicht verdween langzaam, maakte plaats voor iets wat hem aan wanhoop deed denken. Ze zetten meer kracht op zijn polsen, hij voelde zijn huid verbranden. In plaats van op de pijn focuste hij zich op de kou, die hij haar lichaam in zond. Haar handen en armen deed hij blauw kleuren, om de illusie dat hij haar aan het bevriezen was nog echter te maken. In haar ogen was paniek te lezen, het was duidelijk dat ze niet begreep wat er gebeurde. Iets waar van hij genoot, hij was degene die controle over de situatie had. Hij wist wie zij was, wat zij kon en hoe hij daar mee om moest gaan. Zij had geen idee wie hij was, waartoe hij instaat was en wat ze met hem aan moest. Het meisje begon te rillen, het was duidelijk dat de kou meester over haar lichaam werd. Zijn woorden leverde hem een woedende, maar tegelijkertijd angstige blik op. Lang duurde het niet voor ze begon te hoesten en hem los liet. De neiging om met zijn handen over zijn verbrande huid te wrijven wist hij met enige moeite te onderdrukken. Om haar nog meer van streek te maken, had hij er voor gezorgd dat zijn armen er ongehavend uit zagen. Er waren geen sporen te zien van de schade die zij zojuist had aangericht. Avery deinsde achteruit, ze stond wankel op haar benen. Hij kwam overeind, volgde haar met zijn ogen. Haar hand ging naar haar borst, het was duidelijk dat ze pijn had. Misschien moest hij stoppen, voordat ze door hem in het ziekenhuis belande? “It’s never enough!” riep ze. It’s never enough, never.” vervolgde ze zachtjes, terwijl ze steun zocht bij een lantaarnpaal. Ergens was het wel zielig. Hij herkende de pijn en de woede die ze voelde maar al te goed. Hij was er niet veel beter aan toe geweest, vlak na de dood van Kate. Alles en iedereen had hij willen vermoorden. Niemand verdiende het om te leven, als zij het niet verdiende om te leven. Nadat hij een einde aan het leven van haar moordenaar had gemakt, was die woede iets minder geworden. Toch was de enige reden dat hij niet zo krankzinnig als Avery was Aileen. Zijn dochtertje was het lichtpuntje in zijn leven, het enige lichtpuntje. Het meisje begon weer te praten, bewoog zich in zijn richting. Nog altijd keek hij haar rustig aan. “You don’t have to burn my skin to make you feel your pain. The feeling of getting burned isn’t even remotely close to the pain I feel every day.” zei hij zacht, nog altijd stond zijn gezicht emotieloos. Ergens was het raar dat hij haar dit vertelde. Waarom vertelde hij haar iets dat zo persoonlijk was? Wou hij haar laten weten dat ze niet de enige was die dagelijks geconfronteerd werd met een haast ondragelijke pijn? Nee, dat was niks voor hem. Wat zou ze gaan doen? Zou ze nog een keer proberen hem te verbranden? Of was ze iets anders van plan? De illusie dat de temperatuur van zijn huid onder het vriespunt lag had hield hij nog altijd in stand. Zodat zodra ze hem aan zou raken ze weer overvallen zou worden door de kou die ze zojuist had gevoeld.

Met zijn ogen volgde hij het meisje nauwlettend. Ze zag eruit alsof ze ieder moment door haar benen kon zakken. Wat moest hij doen als dat zou gebeuren? Moest hij haar gewoon laten liggen of zo aardig zijn haar het ziekenhuis weer in te dragen? Beide opties zou ze hem waarschijnlijk niet in dank af nemen. Niet dat dit hem veel uit maakte. Het leek er op dat Avery haar krachten weer had gevonden, de woede in haar ogen was weer aangewakkerd. Wat was ze van plan? Wou ze hem nogmaals gaan verbranden? Hoopte ze dat het dit keer wel effect zou hebben? Niet dat het nu geen effect had gehad, maar dat wist zij niet. Zijn woorden maakte duidelijk geen einde aan haar woede, niet dat ze daar echt voor bedoeld waren. Raven wist niet eens waarom hij ze had gezegd. Misschien omdat hij het irritant vond dat ze dacht dat ze de enige was die nogal wat had mee gemaakt? Avery was vlak bij hem gaan staan, hij voelde de warmte die van haar lichaam af kwam. Zonder iets te zeggen keek hij haar aan. Hij zag hoe de randjes van haar kleren begonnen te smeulen. Het was echt grappig te zien hoe veel controle haar woede over haar mutatie had. De bomen om hen heen begonnen, de ramen en de deur van het school gebouw vlogen open. Ah, ze kon dus meer dan alleen alles in haar buurt in de fik zetten. Hij haalde zijn schouders op bij het woorden van haar woorden. Ze moest vooral zelf weten wat ze deed met de informatie die hij haar zojuist had gegeven. Hij keek even naar de handen die ze op zijn borst legde. Oké, dit kon nog wel eens een probleem worden. Hoewel hij het op zich zou kunnen verhullen als zijn trui in de fik vloog, zou dit wel degelijk voor behoorlijke schade zorgen. Die hij ook kon verbergen, maar die hij zeker zou voelen. Hij greep Avery’s polsen dan ook vast, trok ze met enige kracht weg van zijn lichaam. Zijn handen zouden als ijsblokken rond haar polsen voelen en die kou zou zich binnen enkele seconden meester maken over haar lichaam. Shit. Zijn trui begon te fikken, kennelijk had hij toch iets te snel gereageerd. Hij liet haar los en trok zowel zijn, trui als het shirt dat hij hier onder droeg over zijn hoofd. Van de brandwonden die het vuur op zijn borst had veroorzaakt was geen spoor te zien. Raven richtte zijn ogen weer op Avery. Liet de kou die voor een moment haar lichaam had verlaten weer terug keren, hij liet haar handen stijf worden van de kou. Ook haar lippen kleurde nu blauw. “We could play this game all day, but we would probably both end up dead or badly injured. So maybe we should just stop.” zei hij, terwijl hij haar nog altijd rustig aan keek. Hoewel hij het erg grappig had gevonden haar paniekerig te zien, had hij geen doodswens. Wie zou er dan voor Aileen zorgen? Hij kon haar toch niet bij Kate’s ouders achter laten? Het waren op zich aardige mensen, maar ze hadden hun dochter wel op jonge leeftijd naar een internaat gestuurd omdat ze geen tijd hadden om zich bezig te houden met een opstandige puber. Dat hij nog altijd zonder shirt stond boeide hem relatief weinig. Op zich had hij een mooi lichaam, zolang hij zijn littekens niet toonde. Hij mocht dan niet echt een klassieke sporter zijn, zoals een basketballer of een rugby speler maar hij sportte wel. Hardlopen en kickboksen. Vooral aan dit laatste had hij zijn gespierde lichaam te danken. Dat hij geen trui aan had zou hem over een tijdje waarschijnlijk wel gaan irriteren, aangezien het relatief koud buiten was.

Oké, misschien had hij haar handen beter niet weg kunnen trekken. Nu wist ze dat hij niet ongevoelig was voor haar mutatie. Aan de andere kant, als hij de schijn op had gehouden dan was zijn hele bovenlichaam straks bedekt met brandwonden. Niet dat Avery dit hoefde te weten, maar het zou hem zeker pijn doen. De sadistische grijns die op haar gezicht verscheen, maakte hem er van bewust dat ze zichzelf begon te herpakken. Dat was balen, het was veel leuker om de enige zijn die controle had over de situatie. Om de enige te zijn die wist hoe het er precies voor stond. Voor een moment keek hij naar zijn trui en shirt, die op de grond lagen te fikken. Daar was geen redde meer aan. Vervolgens richtte hij zijn blik weer op Avery, tot zijn verbazing was er iets verleidelijks in haar blik gekomen. Kennelijk was het door vuur en pijn geobserveerde meisje, niet geheel ongevoelig voor ‘mannelijk schoon’. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. Raven wist dat het vreemd was dat hij van dit soort dingen kon genieten. Dat hij er van hield gevaar op te zoeken en het recht in de ogen te kijken. Misschien omdat hij wou bewijzen dat hij alles aan kon of misschien omdat hij dergelijke situaties had om iets te voelen. Iets anders dan de leegte die Kate had achter gelaten en de haat die zijn vader had veroorzaakt. Zijn woorden deden de sadistische grijns weer terug keren op het gezicht van het meisje. Hij trok zijn wenkbrauw op bij het horen van haar woorden. Meende ze dat echt? Wou ze dood? Waarom? Wat kon er zo erg zijn dat ze het leven niets meer waard vond? Zelf had hij dat punt nooit bereikt, misschien dat hij dat wel had gedaan zijn toen nog ongeboren dochtertje het ongeluk ook niet had overleefd. Avery ging dichter op hem staan, hij voelde de hitte die van haar lichaam uit ging. De hitte die zij zelf waarschijnlijk niet meer zou voelen. Met zijn helder blauwe ogen keek hij haar voor een moment zwijgend aan. Geleidelijk creëerde hij het idee dat haar lichaamstemperatuur nog verder zakte, liet haar hartslag vertragen. “No, I don’t want to kill you.” zei hij zacht. Zijn handen legde hij op haar boven armen, haar lichaamstemperatuur liet hij weer stijgen, haar hartslag ging hervond zijn normale tempo. “Killing you is to easy. You want me to kill you because you’re scared. Because you’re scared of not having control. Because you’re scared of getting hurt. I don’t mean physically hurt, obvisolly. I’m not going to do that. There are only few reasons for me to kill and this is not one of them.” vervolgde hij, terwijl hij haar voor een moment doordringend aan keek. Zouden deze woorden een nieuwe woede aanval veroorzaken? Zou ze hem straks weer proberen te verbranden? Wat moest hij dan doen, haar lichaamstemperatuur weer laten zakken? Haar het idee geven dat ze stikte? Wist zij veel dat hij haar niet kon vermoorden. Oké, hij kon haar wel vermoorden maar niet zo. Dan moest ze eerst slapen en het leek er niet op dat dit iets was wat ze snel ging doen. Niet dat hij voldoende rede had om haar te vermoorden. Nee, dan moest ze wel iets meer doen dan hem een paar brandplekken bezorgen. Eigenlijk was er op dit eiland niets dat ze kon doen dat zo erg was dat hij haar om het leven zou brengen. Raven liet zijn handen weer zakken, maar maakte geen aanstalten de afstand tussen hen te vergroten. Bang voor haar was hij nog altijd niet. Dat zou hij waarschijnlijk ook niet worden. Enigszins geïnteresseerd in haar was hij wel. Iets wat voor hem best bijzonder was. Over het algemeen konden andere mensen hem weinig boeien. Ze waren allemaal altijd zo druk met zeuren over dingen die er niet toe deden en als ze dat niet waren dan waren ze wel bezig met opscheppen over hoe geweldig hun leven was. Daarbij kwam dat de meeste van hen achterbaks waren, doen alsof ze het beste met je voor hebben maar zodra ze de kans krijgen steken ze je een mes tussen de ribben. Avery was anders, zij dit niet de moeite om hem het idee te geven dat er een rede was om haar te vertrouwen.