Yes,I am a pyromaniac and I love it

Gelukkig nam Avery het hem niet kwalijk dat hij moest lachen. Sterker nog ze moest zelf ook zachtjes lachen. Voor een moment verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht, het was tijden geleden dat hij zich zo op zijn gemak had gevoeld bij iemand van zijn leeftijd. Oké, niet helemaal zijn leeftijd maar toch, ze kwam meer bij hem in de buurt dan Aileen deed. Onderhand was ze weer voor hem gestaan en de glimlach was van zijn gezicht verdwenen. Hij zag op tegen wat komen ging. Niet omdat hij haar niet vertrouwde, maar omdat hij wist dat dit de eerste keer was dat ze iets dergelijks probeerde. Er kon van alles mis gaan en de gevolgen konden voor hun beide groot zijn. Wat zouden haar ouders zeggen als ze hoorde dat hun dochter was overleden? Had ze eigenlijk wel ouders? Of zouden haar ouders net als de zijne zijn? Haar ijskoude handen op zijn borst trokken hem uit zijn gedachten. Het duurde niet lang voor de pijn bijna ondragelijk werd. Zijn handen balde zich voor een moment tot vuisten. Zijn kaken klemde hij stijf op elkaar, om maar geen geluid te maken. Hij merkte dat hij licht werd in zijn hoofd, voelde het laatste beetje energie dat hij gebruikt om zijn illusie op te houden wegglippen. Voor een moment werden al zijn littekens zichtbaar. Het was als een verhaal dat op zijn lichaam geschreven was, een verhaal dat nu zichtbaar was voor Avery. Lang duurde het niet, al snel hervond hij zichzelf genoeg om zijn onbeschadigde lichaam weer tevoorschijn te toveren. Op de brandwonden die zij bij hem had veroorzaakt na. Misschien dat ze het niet had gezien? Tenslotte had ze het grootste deel van de tijd haar ogen dicht gehad. Maar wat als ze het wel had gezien? Voor nu besloot hij hier niet te veel over na te denken en zich op haar te focussen, want de temperatuur die haar lichaam had aangenomen baarde hem zorgen. “I’m okey..” zei ze zachtjes. Hij keek haar onderzoekend aan, liet zijn hand op haar bovenarm liggen. Gewoon, omdat dit de enige manier was waarop hij haar lichaamstemperatuur een beetje in de gaten kon houden. Hij wou niet dat haar iets over kwam in haar poging hem te helpen. “Avery if you get too cold, you’ve to stop okay? Promise me you’ll stop?” zei hij zacht, terwijl hij haar voor een moment doordringend aan keek. Haar vraag overviel hem een beetje. Niet dat die geheel onlogisch was in deze situatie, zeker niet, maar omdat hij niet wist of het sloeg op zijn brandwonden of zijn littekens. Hij besloot van het eerste uit te gaan, dan zou hij zichzelf in elk geval niet verlinken wanneer ze niets had gezien. “Yeah I’m, I think it works.” zei hij. Lang kreeg hij niet de kans om na te denken over wat hij zou zeggen, als ze het over zijn littekens had gehad. Haar volgende vraag maakte hem duidelijk dat ze alles had gezien. Hij staarde voor een moment zwijgend voor zich uit. Wat moest hij nu doen? Wat moest hij vertellen? Dat zijn vader een grote sadist was? Dat zijn vader hem jarenlang had mishandeld? Dat zijn vader zijn moeder had vermoord? En dan? Wat zou ze dan zeggen? Dat hij een lafaard was? Dat hij zijn moeder had moeten beschermen, ook al had zij hem nooit beschermd? Raven dwong zichzelf om Avery weer aan te kijken, met haar groene ogen keek ze hem doordringend aan. “My father wasn’t a nice man or isn’t, I don’t know.” zei hij zacht. Waarna hij voor een moment weer in stijlzwijgen verviel. Dit was het enige wat hij er op dit moment over kwijt wou. Misschien dat hij haar later meer zou vertellen, als ze dat überhaupt zou willen en als hij er toe in staat was. Na Kate, was zij de eerste aan wie hij dit vertelde. Eigenlijk had hij gehoopt het nooit meer aan iemand hoeven te vertellen. Het was iets wat vroeger was gebeurd en wat hij het liefst in het verleden wou de houden. Ook in de buurt van Aileen had hij altijd de illusie van zijn ongehavende huid opgehouden. Hij wou niet dat zij wist dat er mensen waren die in staat waren hun kind zo iets aan te doen. Wanner zij hem vroeg waar zijn ouders waren vertelde hij haar dat ze dood waren. Misschien was het verkeerd om tegen haar te liegen, maar was het in dit geval niet veel erger om de waarheid te horen? Daarbij kwam dat er een kans was dat hij helemaal niet loog. Hij had al in geen jaren meer met zijn vader gesproken. De laatste keer dat hij die man gezien had was de dag waarop die was opgepakt en in een psychiatrische inrichting was geplaats. Hem was destijds verteld dat zijn vader waarschijnlijk nooit meer beter zou worden en dat hij tot zijn dood in die inrichting zou zitten. Wie weet had zijn vader zichzelf onderhand wel van kant gemaakt of had iemand anders dat gedaan. Veel kon het hem eigenlijk niet schelen. Het belangrijkste was dat die man voorgoed uit zijn leven verwijderd was.

Raven was zich er maar al te goed van bewust in wat voor een kwetsbare positie hij zich bevond. Als Avery zou besluiten om haar temperatuur te verhogen, dan had hij een probleem. Ze stond vlak bij hem, had haar handen op zijn al beschadigde huid. Wat als hij haar ten onrechte zijn vertrouwen had geschonken? Wat als ze de controle zou verliezen? Wat als er straks weer vlammen van haar huid af zouden slaan? Hoe lang zou het duren als zijn al verbrande huid het geheel bevat? Hoeveel schade zou hij in enkele seconden op kunnen lopen? Oké, misschien moest hij zich niet zo druk maken. Het leek er op dat Avery controle had over haar lichaamstemperatuur en ergens wist hij wel dat hij haar kon vertrouwen. Niet alleen over zichzelf maakte hij zich zorgen, maar ook om haar. Wat als haar lichaam de ijzige kou niet kon verdragen? Wat als haar hart het begaf? Haar belofte stelde hem enigszins gerust. Hij glimlachte even naar haar, liet zijn blik vervolgens afdwalen naar de wonden op zijn borst en haar handen die er op rusten. De pijn werd steeds doffer, de kou werkte verdovend. Iets wat er voor zorgde dat hij de controle over zijn illusie in stand kon houden. Wat natuurlijk niet weg nam, dat die zojuist even was weg gevallen waardoor Avery alles had kunnen zien. Haar vraag kwam dan ook niet geheel onverwachts, toch vond hij het moeilijk direct antwoord te geven. Gewoon omdat het iets was waar hij liever niet over sprak. Het was iets van het verleden, iets waar hij al jaren geleden vrede mee had gesloten. Oké, misschien was vrede een groot woord maar het was iets waarover hij het met Kate meerdere malen had gehad. Niet omdat hij er nou zo graag over sprak, maar omdat zij er heilig van overtuigd was geweest dat het zou helpen. Het had hem ook zeker geholpen. Het was een hele opluchting geweest om één van zijn grootste geheimen niet meer voor haar verborgen hoeven te houden. Bovendien had zij toen ze zwanger werd en hij zenuwachtig begon te worden, direct begrepen dat hij bang was dat hij zoals zijn vader zou worden. Hoe vaak had ze hem wel niet gezegd dat hij nooit zo als Niall zou worden? Dat hij heel anders was dat zijn vader? Tot nu toe leek het er op dat ze gelijk had gehad. Al hoewel, hij zat hier op het eiland omdat haar ouders vonden dat hij een gevaar vormde voor Aileen en zichzelf. Wat dat betreft leek hij misschien wel meer op zijn vader dan hij dacht. Met moeite schoof hij zette hij deze gedachten uit zijn hoofd en focuste hij zich weer op Avery. Zijn woorden deden een zachte blik in haar ogen verschijnen. “I’m sorry, I really am.” zei ze zacht, waarna ze haar ogen neer sloeg. Hij merkte dat ze niet helemaal wist hoe ze moest reageren. Natuurlijk wist ze dat niet. Hij zou zelf ook niet weten wat hij zou moeten zeggen als iemand hem iets dergelijks zou vertellen. Misschien dat hij voor zou stellen samen wraak te nemen? Wraak nemen was iets wat hem goed had gedaan, hoe fout het ook eigenlijk was. Hij herinnerde zich nog goed hoe opgelucht hij was geweest toen de twee agenten hem verteld hadden dat zijn vader opgepakt was. Het had geen einde gemaakt aan de pijn die hij voelde. Het had er niet voor gezorgd dat hij in staat was andere mensen te vertrouwen. Het had er niet voor gezorgd dat hij wist wat liefde was, maar het was wel een stap in de goede richting geweest. Avery haalden haar handen van zijn borst af. Hij voelde hoe haar temperatuur weer steeg, liet zijn hand zakken. Zonder iets te zeggen draaide ze zich om en liep ze naar de kast. Hij volgde haar bewegingen met zijn ogen. Wat ze ook zocht, hij vermoede dat het iets was om zijn wonden te verbinden, het zat niet in de kast. Uiteindelijk haalde ze een verband trommeltje uit haar koffer. Vreemd, hij vond haar niet echt het type om verbandspullen mee te nemen. Aan de andere kant, het zou vast wel vaker voorkomen dat ze mensen verbranden. Misschien dat het haar was verplicht om een EHBO koffertje mee te nemen? Of misschien dat ze vaker besloot om degene die ze had verbrand te helpen. Al had hij het idee dat dit iets was wat niet veel vaker was voor gekomen. Avery keek hem aan met een blik die hem vertelde at ze niet goed wist wat ze moest doen of zeggen. Zelf wist hij ook niet goed hoe hij om moest gaan met deze situatie. De enige met wie hij ooit over zijn verleden had gepraat was Kate en dat was voor hem voldoende geweest, maar nu was ze er niet meer. Nu kon hij niet meer naar haar toe wanneer hij bang was dat hij een slechte vader zou zijn. Hij had niemand meer om aan te vertellen dat hij zelfs nu nog wel eens nachtmerries had over wat zijn vader hem had aan gedaan. Of wat hij zijn moeder had aan gedaan. Avery gebaarde hem dat hij op het bed moest gaan zitten, iets wat hij zonder te protesteren deed. “Do you wanne talk about it? Because if you don’t, I totally understand.” zei ze zachtjes. Voor een moment keek hij haar zwijgend aan. Hij wist het niet, hij wist niet meer of hij erover wilde praatte. Aan de ene kant had hij het gevoeld dat het niet iets was waar hij nog over hoefde te praten, aan de andere kant wou hij haar ook laten zien dat hij haar vertrouwde en dat zij hem ook met haar verhaal kon vertrouwen. “I rather not, not now anyway. If you realy want to know what happened, I’ll tell you though.” zei hij, waarna hij kort zijn schouders ophaalde. Hij wist dat hij het moeilijk zou vinden om er iets over te zeggen, maar als zij zich iets af vroeg mocht ze het hem op zich wel vragen. Hij had het allemaal al eens verteld, hoe moeilijk kon het zijn het nog eens te vertellen? Moeilijk, dat wist hij zelf ook wel. Hij schaamde zich voor wat hem was overkomen, al wist hij dat dit eigenlijk niet nodig was. Tenslotte was hij te jong geweest zich te verdedigen. Raven richtte zijn blik weer op Avery. Een geruststellende gedachte kwam vrij plots in hem op. Het feit dat ze geen idee had hoe ze moest reageren. De blik die ze eerder in haar ogen had gehad. Alles wees er op dat ze zelf nooit met een dergelijke situatie te maken had gehad. Haar gedrag kwam niet voort uit jaren mishandeling. Ergens was het raar dat dit hem geruststelde, want het nam niet weg dat er iets was wat haar zo had gemaakt. Zo vijandig, bijna sadistisch. Sommige dingen waren misschien nog wel erger. Op dit moment deed de dood van Kate hem meer pijn, dan het geen wat zijn vader hem had aan gedaan. Avery vragen wat haar was over komen durfde hij niet. Gewoon omdat hij niet wist of ze er klaar voor was en vermoedde dat als hij te snel vragen zou stellen ze hem weer af zou stoten en dat wou hij niet. Hij wou haar nog steeds helpen en dat kon hij niet doen als ze hem niet vertrouwde. Bovendien mocht hij haar wel, ze was anders dan de meeste meiden, interessanter. Daarbij kwam dat ze nu dingen van hem wist die hem kwetsbaar maakte en als ze nu ineens een hekel aan hem kreeg zou ze hier nog wel eens misbruik van kunnen maken. Ja, zelfs nu hij haar vertrouwde hield hij nog rekening met de kans dat ze hem pijn zou kunnen doen. Maar hoe raar was dat na alles wat hij had mee gemaakt?

Moest hij haar vertellen wat er was gebeurd? Moest hij haar zeggen wat zijn vader allemaal had gedaan? Nee, toch? Wat zou zij er mee opschieten als ze wist hoe zijn jeugd er uit had gezien? Wat zou hij er mee opschieten als hij haar er over zou vertellen? Het was iets wat lang geleden was gebeurd, iets wat hij achter zich had gelaten. Oké, niet helemaal. Sinds hij zelf vader was, was de angst dat hij als zijn vader zou worden sterk gegroeid. Al kon hij zich voorstellen dat hij Aileen aan zou doen wat Niall hem had aangedaan. Het idee alleen al maakte hem misselijk. Misschien dat hij er toe in staat was als hij alcohol dronk? Tenslotte had zijn vader hem nooit nuchter geslagen. Niet dat hij zijn vader ooit nuchter had gezien. Avery keek hem zwijgend aan, glimlachte kort toen hij haar zei dat hij er lieve niet over wou praten. Ze begreep hem. Natuurlijk, begreep ze hem, zelf wou ze ook niet praten over wat het ook was dat haar zo veel pijn deed. Anders had ze het waarschijnlijk al lang gedaan, toch? Of had hij haar moeten vragen wat er aan de hand was? Nee, het was nog te vroeg voor een dergelijke vraag. Wat er ook met haar was gebeurd, het was niet iets waar ze over wou praten. Nu nog niet in elk geval. Ze kende elkaar nog maar net. Wat niet weg nam dat ze een band leken te hebben, eentje die redelijk snel was ontstaan. Eigenlijk was het raar dat twee niet heel sociale mensen zo snel vriendschap konden sluiten. “Hold this,” zei Avery die een stuk van het verband over de wond heen had gelegd. Hij deed zwijgend wat ze zei, volgde haar bewegingen met haar ogen. Nog steeds stond hij lichtelijk versteld over haar complete omslag. Nog niet zo lang geleden had ze zijn huid verbrand en nu verbond ze zorgvuldig zijn wonden. Hij was zelf ook omgeslagen, maar zijn omslag was niet zo extreem geweest als de hare. Wat hij precies had gedaan om tot haar door te dringen wist hij niet. Misschien was het zijn geduld geweest. Misschien het feit dat hij niet was teruggedeinsd voor wat ze deed. Misschien door wat hij had gezegd. Hij wist het niet, zou het waarschijnlijk nooit weten. Grote kans dat Avery zelf ook niet wist wat het was, dat er voor gezorgd had dat ze hem vertrouwde. “Of course I want to know what happened, but there is no hurry, you can always tell when it feels right.” zei ze zachtjes. Hij glimlachte even naar haar, knikte kort. Wie weet zou hij het haar ooit nog een keer vertellen. Wie weet zou hij haar zelfs over Kate vertellen, al was hij voor dit laatste nog lang niet klaar. Over haar dood had hij met niemand ooit echt gesproken, het was simpelweg te pijnlijk. Over Aileen kon hij wel praten, zolang mensen niet aan hem vroegen waar haar moeder was. Avery, die het gaas vast had gemaakt aan het verband, gebaarde hem dat hij zijn handen om hoog moest doen. Hij deed wat ze zei, wachtte geduldig tot zij het verband had aangebracht. Ze had het meerdere malen om zijn schouder laten gaan zodat het zou blijven zitten. “I can wait.” zei ze zachtjes, hij keek haar aan. “Same goes for me.” zei hij, waarna hij kort naar haar glimlachte. De vermoeidheid sloeg vrij plots toe. Pas nu hij zat merkte hij hoe ongelofelijk veel energie het hele gebeuren hem hadden gekost. De brandwonden klopte lichtelijk en hij wist dat wanneer de door kou opgewekte verdoving was uitgewerkt de pijn in al zijn hevigheid terug zou keren. Zou Avery het hem kwalijk nemen als hij zou gaan? Nee, toch? “I think I’ll go too me room. I’m really tired and I’ve to get some pain medicine before the pain comes back.” zei hij, terwijl hij overeind kwam. Op zijn kamer had hij geen zware pijnstillers, wat betekende dat hij eerst naar het ziekenhuis moest om een potje te halen. Gelukkig, maakte zijn mutatie het makkelijk om daar ongezien binnen te komen. Het enige wat hij moest doen was de illusie creëren dat hij een dokter was, naar het medicijnen kastje lopen en de juiste medicijnen pakken. “Thank you.” zei hij tegen haar, een lichte glimlach speelde op zijn lippen. Hij liep naar de deur, bedacht zich en draaide zich weer om. “If you need help or just someone to talk to or not talk to, call me okay?” zei hij, waarna hij naar haar bureau liep en op een papiertje zijn telefoonnummer schreef. Of ze hem daadwerkelijk zou bellen als ze problemen had betwijfelde hij, maar nu had ze in elk geval de mogelijkheid. “I see you soon!” zei hij, waarna hij de illusie creëerde dat hij een trui aan had. Hij opende de deur en liep de gang op. Nog eenmaal keek hij om naar haar. Zich afvragend of het slim was om nu weg te gaan. Wat er ook met haar aan de hand was er was iets wat haar kwetsbaar maakte en hij had het idee dat hij haar vandaag erg bewust had gemaakt van de kwetsbaarheid. Al hoopte hij dat hij deed verkeerd had gezien.