Tell me, why I'm here please [Maurim]

Eenmaal hij met het meisje in de ziekenboeg was aangekomen, hadden een paar verplegers het van hem over genomen. Op dat moment had hij zich omgedraaid en wou hij terug weg gaan, naar zijn kamer of zoiets, maar dat mocht blijkbaar niet. Eerst hadden ze hem behandeld alsof hij degene was geweest die haar zo had toegetakeld. Like what the f-. Uiteindelijk had hij de kerel die hem ondervroeg kunnen duidelijk maken dat hij haar juist had willen helpen, maar dat dat niet gelukt was. Toen had hij een boek met allemaal foto's voor zijn neus gekregen. Foto's uit dossiers waarschijnlijk. Redelijk creepy tho. Hij had uiteindelijk door een beschrijving te geven en samen wat te zoeken, een foto van het meisje gevonden. Blijkbaar heette ze Aly Elsevier. Daarna had de man hem gezegd dat hij wel kon gaan, als hij dat wou.

Eigenlijk wou hij wel eens weten hoe die ruzie nu begonnen was. Hij sloop zachtjes rond door de gangen, tot een verpleegster hem tegenhield. "Waar gaat dat heen?" Vroeg ze nors. Wow, die had ook iets verkeerds gegeten ofzo. "Ik wil graag het meisje spreken die ik daarnet naar hier heb gedragen. Is ze al wakker?" Vroeg hij, zo vriendelijk mogelijk. Hij wou dat mens niet nog meer pissed maken. Wat was dat toch met vrouwen? "Die ligt momenteel daar, maar ze is nog niet wakker", Antwoordde ze bot. Daarna kwam de man die daarnet tegen hem had gepraat afgelopen. Ze begonnen te praten over het voorval, en Maurim maakte daarvan gebruik om even om het hoekje te kijken in de kamer van het meisje.

"Hup, wegwezen jij, jij bent niet ziek of gewond", Riep de vrouw hem na, en met een zuchtje begon hij weg te lopen. Het meisje was inderdaad nog niet wakker. Tot hij haar bekende stem hoorde. De man liep weg en de vrouw ging naar binnen, om in een korte discussie te gaan met het meisje. Daarna kwam ze ook weer buiten en liep ze in de tegenovergestelde richting weg, terug naar haar kantoor. Maurim wachtte nog even, zodat hij zeker wist dat ze niet terug zou komen, en glipte toen de kamer van het meisje binnen. Hij sloot de deur maar, voor de zekerheid. "Vriendelijkheid was zeker geen noodzakelijk karakterpunt toen ze hier kwam solliciteren, lijkt me", Grapte hij, terwijl hij de kamer wat verder in liep. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij toen aan het meisje, dat momenteel nog met haar rug naar hem stond bij het raam.

Vanaf hij de deur met een zachte klik had dicht getrokken, schrok het meisje op. Ze verwachtte natuurlijk weer de verpleegster, die wel heel duidelijk was geweest over in het bed blijven liggen. Gelukkig kalmeerde ze van het moment dat ze zag dat hij het was. Ze had zich ook omgedraaid, waardoor hij zicht kreeg op de blauwe plekken en zwellingen in haar gezicht. Damn, niemand verdiende zoiets toch? Waar had dat andere meisje zo'n last van gehad dat dit het resultaat moest zijn? Hij snapte er niks van. "Je liet me schrikken. Ik dacht dat zij het was die weer binnen kwam. Ze was echt geflipt als ze mij zag staan." Zei het meisje toen. Maurim grinnikte terwijl hij op haar af liep. "Thank god dat ik geen humeurige verpleegster ben", Zei hij lachend. Stel je voor zeg, omg.

Het meisje liep terug naar het bed, waar ze in kleermakerszit op ging zitten. "Ik ben volledig in elkaar gebeukt dus, ja het doet hier en daar wel zeer." Antwoordde ze op zijn vraag, en hij knikte begrijpend. "Ik wou dat ik sneller was geweest tho.." Zei hij met een klein schuldgevoel. "Hoe is mijn gezicht?.. Vreselijk zeker." Vervolgde ze, voor hij er een antwoord op kon geven. Haar blik ging naar buiten en hij volgde die. Holy smooookes, was dat sneeuw? Awesome! Meteen voelde hij zich een stuk vrolijker. "Well, ik kan er niet om liegen natuurlijk.. Maar sowieso is dat na een weekje weg?" Probeerde hij toch een beetje bemoedigend te doen.

"Mijn naam is Valerie" Zei ze toen. Eindelijk wist hij dus haar naam. "Nice to meet you. Al wou ik dat onze ontmoeting niet zo had moeten lopen..", Zei hij met een klein glimlachje. "Ik ben Maurim", Stelde hij zich toen op zijn beurt voor. Met een klein zuchtje plofte hij zichzelf in een makkelijke stoel aan het voeteind van haar bed. "Dus, hoe in godsnaam komt het nu dat die Aly zo kwaad op je was? Ik snap er echt geen f'ck van", Vroeg hij toen, toch wel nieuwsgierig naar haar uitleg.

Sneeuw was echt wel freaking geweldig. Zijn innerlijke husky begon al spontaan te kwispelen bij alle leuke dingen die hij zou kunnen doen als er een dikke laag sneeuw lag. In tegenstelling tot bijna iedereen hier op het eiland had hij niet eens duizend lagen kleding nodig om zich buiten te begeven. Nope, een vachtje was alles wat hij nodig had, en dat kreeg hij er vanzelf bij als hij shifte. Like, hier, neem dit er ook maar gratis bij. Super handig ofcourse. Toen hij nog in Rusland woonde, trok hij vaak naar koudere gebieden met meer sneeuw. Lange reizen, maar als wolf kwam je wel op plekken waar niemand anders kwam. Eén keer had hij zelfs een paar dagen met een pack rond getrokken. Hoe het kwam dat ze hem toegelaten hadden, wist hij nog altijd niet, maar het was een klein groepje dat een extra jager kon gebruiken, dus dat was waarschijnlijk de reden. Nu hij er aan terug dacht, wenste hij dat hij daar gewoon gebleven was. Maar hij miste zijn opa te hard, dus was hij uiteindelijk terug gegaan.

De man was het wel gewend geweest dat hij veel weg was. Hij snapte ook dat het een manier was om met zijn verdriet om te gaan, dus hij liet hem maar begaan, al was het sowieso nooit met een gerust hart. Zijn opa was ook eenzaam geweest. In één klap was hij zijn zoon kwijt geraakt, en zijn schoondochter, die hij meteen als familie had gezien. De arme man.. Maargoed, hij focuste maar op het gesprek, om die gedachten zo snel mogelijk te vergeten. Hij keek Valerie weer aan toen ze reageerde op zijn eerdere woorden. "Het was niet jou schuld dat iedereen maar wat stond toe te kijken. Jij deed teminste iets." Zei ze geruststellend. Maurim voelde meteen weer ergernis over de gebeurtenissen. Waarom waren al die andere mutanten zo ongeïnteresseerd? Als iemand hulp nodig had, dan gaf je die, zo simpel was het. In zijn wereld dan toch..

Ze vroeg of haar gezicht er slecht uit zag. Hij vertelde haar maar de waarheid en probeerde haar wat te troosten. "Ik hoop het maar” Zei ze er op, en ze keek even weg. Hij kneep even zijn handen tot vuisten. Die Aly zou mogen oppassen. Als hij haar nog een keer zag vechten, zou hij niet meer twijfelen en meteen ingrijpen. Nu wist hij tenminste wie hij moest helpen en wie niet. "Nou ik ook niet. Vooral ook hoe de rest van de school kennis met mij heeft gemaakt. Ze denken nu allemaal dat ik een vechtende bitch ben terwijl ik helemaal niet zo ben. Dit is de eerste keer dat ik heb gevochten in mijn leven." Ze klonk best wel gefrustreerd, iets wat hij maar al te goed begreep. "Ey, ik zag er vast ook uit als een grote boze wolf ofzo. En zo ben ik ook helemaal niet.. Dus relax, ik judge je niet, en als iemand anders dat wel doet, well.. Pech voor hen?" Zei hij met een glimlachje, terwijl hij zichzelf nog wat meer achterover in de stoel liet zakken. Damn, wat was hij ineens moe.

Maar eerst eens naar het hele verhaal luisteren. Nu kon dat, aangezien er niemand was om Valerie te onderbreken ofzo. Ze vertelde alles, en Maurim luisterde aandachtig. Omg, wat een drama over iets wat iedereen zou kunnen overkomen. Hij zou zelf ook wel lachen als hij iemand heel elegant zag vallen, al was het zelfs gewoon op de grond. En daarna zou hij ook helpen. Yeah, voor hetzelfde geld was hij het die in Valerie’s situatie had gezeten. "Wow, wat een heftig verhaal.. Die Aly is inderdaad best gestoord om over zoiets zo'n drama te schoppen. Ik kan me wel voorstellen dat zij evenwel zou lachen moest jij degene geweest zijn die gevallen was", Merkte hij op. Hij wreef even door zijn haren en sloot kort zijn ogen. Ineens hoorde hij dat iemand hier honger had, en hij was het voor deze ene keer niet. "Honger?" Vroeg hij grijnzend. "Ik kan wel sneaky iets voor je halen uit de keuken, als je dat wil", Stelde hij toen voor. Uhu, zo vriendelijk was hij wel.

Maurim had er natuurlijk niet bij stil gestaan dat ze zijn transformatie naar grote boze wolf niet had gezien. Het schoot hem pas te binnen toen hij de lichte verwarring en nieuwsgierigheid opmerkte bij haar reactie. "Huh? Wat was er gebeurd nadat ik knock out ging dan?" Vroeg ze, en hij moest kort lachen om alles, om de absurdheid van het hele gebeuren. "Aahm, het was nogal bizar om eerlijk te zijn. Ik werd nogal kwaad toen ik zag hoe ze ineens op je zat en je knock out sloeg, en ik kan nou ja, shapeshiften?" Begon hij, terwijl hij even keek of ze zou snappen wat hij bedoelde met shapeshiften. Sowieso wel, de meeste mutanten hadden er ooit wel al eens van gehoord, want hij was sowieso niet de enige shapeshifter op deze planeet. "En ja, een wolf is één van mijn vormen, en die vond ik het beste om jou te verdedigen en Aly van je af te krijgen, dus shifte ik naar Maurimwolf en toen heb ik wat staan grommen en nog wat andere dingen.. Het hielp wel tho", Zei hij, opnieuw met een geamuseerd grijnsje. Hoe ze uiteindelijk dat ego van haar had laten schieten en zelfs bang was geworden, het had hem meer deugd gedaan dan hij zou toegeven hoor.

Het was best grappig hoe verbaasd ze keek toen hij duidelijk maakte dat hij wel degelijk haar maag hongerige geluiden had horen maken. Hoera voor beter gehoor. "Als je dat vrijwillig wil doen? Ja graag. ik heb namelijk nog helemaal niet gegeten" Zei ze. Maurim knikte grijnzend. "Anders zou ik het je toch niet voorstellen?" Reageerde hij droogjes. Valerie vertelde hem dat hij gelijk wat mocht meebrengen. "Komt voor elkaar", Zei hij met een overtuigende blik in zijn ogen. Hij liep al richting de deur, maar haar stem stopte hem nog even. "En kijk wel uit voor de verpleegster he" Zei ze met een knipoogje, en hij moest even lachen. "Don't worry, I will", Zei hij nog, voordat hij zijn rugzak pakte en de deur op een kiertje zette.

Voorzichtig stak hij zijn hoofd in de gang, keek van links naar rechts, maar zag niks. Hij besloot dat het sneller en subtieler zou zijn om als een kleiner dier door de gangen te sluipen dan als jongen. Hij shifte naar het dier dat het meest in dat profiel paste: een vos. Een meester in sluipen en besluipen. Maurim wist niet hoe, maar al zijn kleren en zelfs zijn rugzak waren ineens verdwenen, al wist hij dat die terug zouden komen vanaf hij opnieuw shifte. Handig maakte hij gebruik van zijn gedaante, en in no time was hij uit de ziekenhuisvleugel weg gegaan zonder dat hij gespot was. Er waren niet veel mutanten meer op de gang. De meesten waren vast ergens in hun kamer aan het chillen. Hij rende zo snel en zo stil mogelijk naar de keuken.

De deur was gelukkig niet helemaal dicht, en hij wurmde zich naar binnen. Het puntje van zijn staart trok wat spastisch heen en weer, terwijl hij luisterde of er iemand was. Toen dat niet het geval was, shifte hij terug naar zijn jongenslichaam, om beter in de kasten te raken enzo. Hij opende een paar voorraadkasten en zijn buit bestond uiteindelijk uit een zak Doritos ships, een paar snickers, een drietal appels en een verpakking minidonuts. Hij nam ook een fles frisdrank uit de koelkast. Alles verdween in zijn rugzak, waarna hij opnieuw zijn vossenvorm aan nam en op pad ging naar Valerie's kamer.

Eenmaal daar aangekomen, stormde hij asap de kamer in en gaf hij een duw tegen de deur, zodat die terug in het slot klikte. Dan pas shifte hij zich terug. Grijnzend en licht hijgend zette hij de rugzak op haar bed. "Zeuw, levering aan huis, wat zeg je daar van?" Vroeg hij droogjes, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij zo maar even van vos naar jongen was gegaan voor haar neus. Hij nam een van de snickers en plofte terug in de zetel. Met een snelle beweging was het papiertje er af en begon hij smakelijk van de reep te eten. "Van al dat rondrennen krijg ik ook honger", Verklaarde hij grijnzend, terwijl hij de rest van de reep naar binnen werkte.

De reactie van Valerie was wel geld waard. Ze vond het blijkbaar nice om te horen hoe Aly ineens bang was in plaats van een meisje met een veel te groot ego en een humeur van hier tot in Tokyo. "Wouw, cool. Ik had echt haar gezicht willen zien." Merkte ze een tikkeltje teleurgesteld op. Maurim grinnikte kort. Yeah, hij liever niet, om eerlijk te zijn. Hij had het niet zo op vechten en al die dingen. Het liefst loste hij de dingen vredevol op, maar dat was die keer echt wel geen optie geweest. "Het was best wel vermakelijk", Gaf hij toe. En toen hoorde hij een roep naar voedsel, waarna hij aanbood om het voor haar te halen. Ze stemde uiteindelijk toe en met een grijnsje veranderde hij zichzelf in meester Vos, en sloop hij richting de keuken.

Toen hij weer terug was, had ze andere kleren aan getrokken. Dat snapte hij best. Ziekenhuiskleren waren nu niet bepaald de laatste mode ofzo. Met een grijnsje dropte hij de order op haar bed. "Wat ik daarvan zeg? Dankjewel." Klonk de reactie van Valerie. "No problemo", Zei hij schouderophalend. Het was sowieso geen grote moeite dus whatever. En dan had hij dit ook al eens gehad. Zelf haalde ze de verpakking minidonuts uit. Omg, die waren ook een goeie keuze. Maar hij kon niet tè veel eten anders werd hij te dik en dan was zijn conditie enzo als dier ook minder en dat kon hij niet hebben hoor. Hij hield van rennen, ver en lang en snel en whoo. En zeker als het sneeuwde. Dus hij moest wel een beetje opletten dat hij niet ineens 30kg aan kwam.

"Je bent jezelf niet als je trek hebt" Grapte het meisje. Meteen deed het hem denken aan die ene reclame van snickers van een paar jaar terug. Hij lachte kort. "Dat is echt wel meer dan waar hoor. En ik heb persoonlijk wel vaak honger om eerlijk te zijn", Grinnikte hij, terwijl hij een nieuwe reep open trok en bijna de helft in 1 hap op at. "Je mutatie is echt cool by the way" Zei ze toen. Maurim keek haar even tevreden aan. "Vind je? I mean, ik ben er wel blij mee hoor. Ik kan echt veel vormen aannemen en dat is altijd wel handig enzo, maar soms is het best vreemd", Vertelde hij, terwijl hij op stond en even naar buiten keek. "Het is redelijk awkward als iemand eerst denkt dat je een ècht dier bent, en je dan ineens terug een jongen word, snap je?" Vervolgde hij. Yeah, dat was hem best al vaak overkomen.

"Ik kan je best eens alles laten zien, moest het je ooit interesseren", Zei hij, terwijl hij zijn hand even door zijn kapsel haalde. Toen keek hij haar even nieuwsgierig aan. Zou ze het oké vinden als hij haar naar haar mutatie vroeg? Want sommige mutanten waren minder blij met hun gave dan anderen, en misschien was zij ook zo. Maar hij besloot om het gewoon te doen. "Wat is jouw mutatie eigenlijk? Ik kan me niet herinneren dat je hem tegen Aly hebt gebruikt ofzo, tenzij je het deed voor ik er was", Vroeg hij toen, terwijl hij weer ging zitten. Lang stilzitten was echt niet een van zijn sterkste eigenschappen hoor.

Hmm, was er iets beter in deze wereld dan eten? Oké, er waren ook leuke dingen die je kon doen. Zoals rondhangen met vrienden, thuis zitten en tv kijken, rondlopen in een stad, naar een film gaan, gewoon gezellig een boek lezen.. Maar het werd toch allemaal tien keer beter als er ook eten bij betrokken was? Hij hield evenveel van eten als van ademen, ja, zo ver kwam het. En zij dacht er blijkbaar net zo over, want al snel zaten ze allebei te genieten van een welverdiende snack. "Je bent niet de enige." Zei ze nog lachend, waardoor hij even moest grijnzen. Meisjes die openlijk toe gaven dat ze graag aten, het was ook alweer nieuw voor hem. Veel tienermeisjes letten heel erg op hun gewicht enzo, iets wat hij best wel spijtig vond. Wat voor leven had je nu als je jezelf uithongerde? Hij snapte het niet echt, maargoed, het waren zijn zaken niet dus hij vroeg er nooit expliciet op door. Zo attent was hij wel.

Al snel ging de conversatie naar hun mutaties. Dit onderwerp was voor hem altijd leuk, want hij kende tot nu toe geen enkele mutant. Zijn moeder was er een geweest, maar die was al overleden voor hij zelf wist wat dat nu eigenlijk allemaal in hield. Dus praten over mutaties en nieuwe mutaties leren kennen, vond hij altijd fijn. Dat had het schoolhoofd wel gemerkt, toen hij hem meegenomen had op het vliegtuig. Uit enthousiasme was de jongen bijna midden in het vliegtuig geshift. Gelukkig had Jamie hem nog kunnen tegenhouden, of ze zouden nog in de problemen kunnen raken met het personeel ofzo. "Jaa, dat zou ik echt super leuk vinden" Reageerde ze al even enthousiast op zijn voorstel. Maurim keek haar vrolijk aan en gooide zijn papiertje snel in de vuilbak. "Okay, ik zal beginnen met wolf, aangezien je die gemist hebt", Zei hij grijnzend, en in een enkele seconde was de 16-jarige knul verdwenen en stond er een grote, bruine wolf voor in de plaats.

Maurim maakte een kort piepend geluidje. Blaffen was niet zo slim aangezien de verpleegster hier misschien nog ergens rond liep. Het zou niet zo ok zijn als ze ineens binnen kwam en er een wolf in het midden van de kamer stond. Even keek hij Valerie opgewekt aan, waarna hij veranderde in een sneeuwwitte wolf. Want ja, bruin was zo'n standaard kleur en hij kon in principe elke bestaande kleur aannemen die hij wou. Zo ook een wildkleurige wolf, de volgende in het rijtje. Al snel schakelde hij over naar een andere tak: vossen. Eerst de vertrouwde rode vos, die ze daarnet al had gezien, maar ook de grijze, zwarte en witte versie volgden elkaar op. Uiteindelijk kwam hij aan bij de honden. Eerst een Afrikaanse wildehond, daarna zelfs een jakhals. Een reeks gewone hondenrassen volgde. Een Duitse herder, een labrador, een beagle en om te eindigen zijn favoriete vorm: husky!

"Zo, dat waren ze allemaal", Zei hij, nadat hij terug was veranderd in de jongen die ze al vaker gezien had. "Of nou ja, niet allemaal. Er zijn zoveel verschillende soorten, maar nu heb je wel een idee. Ze noemen me K9 voor iets", Vervolgde hij lachend. Maargoed, nu was het mooi haar beurt om een demonstratie te geven hoor. Voor wat hoort wat! "Leuk dat je het vraagt, ik kan.." Sprak ze, waarna ze een cirkeltje van licht boven haar hoofd tekende. Omg, wat gebeurde er? "Licht manipuleren en creëren" Legde ze uit. Wow, hoe cool was dat. Gewoon nooit een zaklamp nodig hebben ofzo, dat was sowieso mega handig. Ondertussen stapte ze naar het raam toe. "En.." Zei ze, terwijl ze het opende en ging zitten. Ze leunde naar buiten en ineens poef uit het niets verschenen er twee prachtige, witte vleugels uit haar rug. "Vleugels.. Vind je ze mooi?" Maurim keek even bewonderend naar Valerie. "Jazeker vind ik ze mooi.. Wat een coole mutaties, wow", Grijnsde hij enthousiast, terwijl hij naar het raam stapte. "Kun je er ook mee vliegen?" Holy damn, Maurim, waarom vraag je dàt nu weer? Natuurlijk kon ze ermee vliegen, I mean, was het niet obvious? Nu zou ze hem vast gaan uitlachen om zijn domheid hoor, omg.

note:

Ook deze keer vond Maurim het zo geniaal hoe iemand zo hard kon schrikken van zijn wolvenvorm. En deze keer had hij de persoon in kwestie zelfs gewaarschuwd. Hij maakte niet eens een gromgeluid ofzo. Stel je voor dat hij angstaanjagend ging huilen. Oh ja, reken maar dat hij daar op geoefend had, op angstaanjagend en mysterieus huilen. Liefst naar een volle maan ofzo, dat was echt cool. Maargoed, deze keer hield hij het op een vriendelijk geluidje, al genoot hij wel van de blik van bewondering op Valerie's gezicht. Die bewondering verdween ook niet eenmaal hij zijn korte demonstratie afgerond had. "Echt awesome!" Riep ze uit, en Maurim glimlachte tevreden. Daarna vertelde hij dat het eigenlijk niet zo heel bijzonder was, omdat hij nog zoveel meer kon. Maar hij had gewoon geen inspiratie meer voor meer dieren ofzo? Yeah.

Uiteindelijk had hij helemaal door wat ze aan het doen was. Met haar witte vleugels en het lichtkringetje boven haar hoofd, leek ze precies op een engel. Niet dat hij er in geloofde, maar hij had er al best vaak over gelezen. In zijn lessen filosofie hadden ze het er ook soms over gehad. Ze vroeg of hij het cool vond, iets wat hij maar al te graag bevestigde. Natuurlijk was het cool, duh. "Thnx, ik heb ze in het verleden maar aan één iemand laten zien en ze bedacht de bijnaam Alae voor me. Het betekent vleugels in het latijn." Vertelde ze. Wow, dus hij was echt de tweede die dit ooit had gezien? Dat was op zich best wel een eer voor hem hoor. "Dat klinkt echt mega stoer", Vertelde hij met een 'c:'-uitdrukking op zijn gezicht. Helemaal mooj.

En toen begon zijn hoofd weer gek te doen en begon hij vreemde dingen uit te kramen. Djeezes, can you not. Ofcourse begon ze te lachen. Zou hij ook doen als hij haar was. Maurim voelde hoe hij lichtjes begon te blozen en hij beet kort op zijn lip, waarna hij zelf ook wel een beetje moest lachen om de situatie. "Was dat een serieuze vraag of wil je me gewoon zien vliegen?" Vroeg ze toen. Om niet helemaal voor aap te staan, keek hij haar onschuldig aan. "Dat tweede natuurlijk", Zei hij zo geloofwaardig mogelijk. Ze voegde meteen daad bij woord, en ineens stond ze op en verdween ze zo door het raam de lucht in. Ze deed de meest sierlijke dingen in de lucht, en voor hij het wist, was ze alweer terug. Ze dook gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld was door het raam terug naar binnen.

"Brr, koud buiten." Merkte ze op. Hij grinnikte en veegde wat sneeuw van haar hoofd en schouders. "Dat was echt zo nice wow", Zei hij toen enthousiast. "Maar misschien moet je de volgende keer een vest aandoen. Ik heb geen probleem met kou weer tho. Ik kom uit Rusland en daar hadden we hele koude winters", Vertelde hij toen. Hij kreeg zo de indruk dat hij echt wel teveel aan het praten was, straks schopte ze hem nog buiten ofzo. Of erger, ze tilde hem op en vloog naar een hoogte om hem van daar naar de grond te gooien. Dan zou er niet veel Maurim meer over blijven. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" Vroeg hij dus maar, om ervoor te zorgen dat het niet de hele tijd hij was die het woord nam.