Yes,I am a pyromaniac and I love it

De felheid in haar ogen verdwenen als sneeuw voor de zon. Kennelijk had ze zijn reactie niet verwacht. Wat had ze dan verwacht, dat hij haar zou vermoorden? Waarom? Omdat dat was wat zou gedaan zou hebben? Zonder iets te zeggen keek hij haar aan, zijn handen lagen nog altijd op haar bovenarmen. Ze had iets kwetsbaars over zich gekregen en dit maakte dat hij zich enigszins schuldig voelde. Vreemd. Het was niks voor hem om zich druk te maken over andermans gevoelens. Misschien kwam het omdat ze hem zoveel aan zichzelf deed denken? Aan de jongen die hij was geweest vlak na de dood van zijn vriendin? Raven richtte zijn blik weer op Avery, in haar ogen was angst te lezen. Waar was ze bang voor? Voor zichzelf? Voor hem? Voor de woorden die hij zojuist gesproken had en die naar zijn idee eng dicht bij de waarheid waren gekomen? De wind begon aan te trekken, alles om hen heen begon te bewegen. Avery deed een stap bij hem vandaag en kromp ineen. Lichtelijk verward volgde Raven haar bewegingen. Wat gebeurde er? Wat moest hij doen? Maken dat die weg kwam of proberen haar te kalmeren? Haar geschreeuw ging door merg en been. De wind deed een koude rilling door zijn lichaam trekken. Waarom had ze zijn trui nou moeten verbranden? Tot zijn verbazing zag hij vlammen van haar lichaam af slaan. Niet wetend wat te doen staarde hij naar haar. Haar kleren waren verbrand, haar lichaam bedekte ze met haar handen. Hoewel hij zich normaal waarschijnlijk niet had geschroomd naar het lichaam te kijken, voelde hij zich nu toch enigszins ongemakkelijk. In een situatie als dit was het nog niet gepast om te concluderen dat ze mooi was? Wat ze wel degelijk was. Schreeuwend liet ze zich op de grond vallen. Moest hij nu weglopen? De meeste mensen zouden waarschijnlijk hebben gemaakt dat ze weg kwamen. Voordat ze opgenomen werden in haar vuurzee of één of ander vliegend object tegen hun hoofd kregen. Raven niet. Hij voelde zich enigszins verplicht haar te helpen. Tenslotte was hij de reden dat ze hier op de grond zat, schreeuwend. Hij deed een stapje in haar richting, liet zich op zijn knieën voor haar zakken. Net buiten het bereik van de vlammen. De hitte sloeg op zijn ogen, maakte dat de brandwonden nog meer pijn begonnen te doen. “Avery.” Begon hij zacht, terwijl hij probeerde haar blik te vangen. “I’m not going to hurt you, really and as long as you don’t burn me to dead I’ve no reason to kill you.” Oké, dat waren misschien niet helemaal dat juiste woorden maar het was wel waar. “You can trust me okey? I can help you. I want to help you. It’s not like me to help someone, but I really think you need it right now.” Vervolgde hij. Zonder enige moeite creëerde hij de illusie dat ze kleren aanhoudt. Het aren exact dezelfde kleren als ze zojuist gedragen had. Dat de kleren tegen vuur kwamen, was niet minder raar dan het feit dat ze, ze ineens aan had gehad.

Waarom liep hij niet gewoon weg? Wat schoot hij er mee op als hij haar probeerde te kalmeren? Niks. Het enige wat hij deed was de kans vergroten dat ze hem verwonden. Dat ze zijn huid verbrande of iets tegen zijn hoofd aan smeet met haar telekinese. Aan de andere kant, sinds wanneer maakte hij zich druk om dergelijke risico’s? Het had hem toch ook niet kunnen schelen toen hij haar aan het uitlokken was? Zwijgend staarde hij naar de vlammen die over haar lichaam danste. Haar tranen vielen hem pas op toen hij voor haar ging zitten. Het was duidelijk dat hij te ver was gegaan. Hij had het voor elkaar gekregen, één van de meest beruchte meisjes van het eiland aan het huilen te krijgen. Iets wat niet zijn bedoeling was geweest. Hoewel hij het leuk vond andere mensen bang te maken, vond hij dit maar niks. De pijn in haar ogen maakte dat hij zich nog schuldiger voelde. Voor een moment viel hij stil, niet wetend wat hij moest zeggen. Avery drukte haar hoofd tegen de tegel. De temperatuur van het vuur leek nog verder te stijgen. Raven kneep zijn ogen dicht, niet langer in staat in de vlammen te kijken. De hitte begon op zijn longen te slaan en de pijn van zijn brandwonden maakte hem misselijk. Met moeite verbeet hij zichzelf, hij was er zo lang in geslaagd zijn pijn niet aan haar te tonen daar ging hij nu niet ineens verandering in brengen. Voorzichtig opende hij zijn ogen weer, het leek erop dat zijn woorden effect hadden. De vlammen die over haar lichaam hadden gedanst leken te verdwijnen. Tranen liepen over haar wangen. Wat moest hij doen? In zijn hele leven had hij maar twee meisjes moeten troosten, Kate en Aileen. Aileen troostte was makkelijk, haar hoefde hij alleen maar op te tillen en te knuffelen en wanneer dat niet werkte creëerde hij gewoon een illusie. Zijn dochtertje vond het altijd geweldig als hij haar het idee gaf dat ze in een prachtige jurk in een enorme balzaal stond of op een wit paard galoppeerde door het bos. Ook het zien van haar moeder deed altijd een glimlach op haar gezicht verschijnen, al besefte Raven zich nu dat dat waarschijnlijk geen goede set van hem was geweest. Hoe kan een meisje van 5 ooit begrijpen dat haar moeder dood is, wanneer die altijd verschijnt in de buurt van haar vader? Kate troostte was moeilijker geweest. Meestal had het wel geholpen haar dicht tegen zich aan te drukken en gewoon naar haar te luister. Wanneer hij de boosdoener was, was dit echter niet de juiste aanpak gewees. “Please go, go away.” zei Avery, terwijl ze zich zo klein mogelijk probeerde te maken. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Nee, hij zou niet weg gaan. Haar hier alleen laten zitten ging tegen zijn principes in. Niet dat hij zoveel principes had maar toch. Natuurlijk wis hij dat deze beslissing wel eens verkeerd uit zou kunnen pakken, als ze besloot weer kwaad te worden was hij waarschijnlijk het slachtoffer van haar woede. “No, I’m not going anywhere. I really think you can use some help right now and I want to help you. Besides if I walk away at some point your clothes will disappear.” Het laatste voegde hij er met een zachte glimlach aan toe. Wat hij toen deed was iets waar hij zelf enigszins versteld van stond. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. “You don’t have to be ashamed for your tears. We all break at some point.” zei hij, terwijl hij zich afvroeg of dit misschien het domste was wat hij ooit had gedaan. Een meisje dat praktisch kon veranderen in vuurbal tegen zich aan trekken. Als ze boos werd, of besloot dat hij haar genade niet verdiende had hij een groot probleem. Hoewel de pijn die de brandwonden die ze eerder had veroorzaakt kon verdragen, zou hij het zeker niet trekken wanneer ze zijn gehele lichaam zou verbranden. Toch liet hij haar niet los “I know it’s not easy to trust someone. To be fair in my whole life I only trusted two people, but they have never let me down. And I promise I won’t let you down, you remember me too much of myself too do that.” zei hij zacht.

Met enige medelijden keek Raven naar het meisje dat huilend op de grond lag. De vraag wat ze had mee gemaakt, liet hem maar niet los. Iets wat hem enigszins verbaasde. Normaal, was hij nooit zo geïnteresseerd in andere mensen. Normaal zou hij ook al lang zijn weg gelopen, tenslotte hij had zijn doel bereikt hij had haar op de kast gekregen. Oké, het was een beetje uit de hand gelopen maar toch; het was niks voor hem om zich druk te maken om een ander. Vanachter haar lange haren keek ze hem aan. Ze leek enigszins in de war gebracht door wat hij vertelde. Of dit kwam door het feit dat hij zei dat hij nergens heen geen of door het feit dat hij vertelde dat haar kleren anders zouden verdwijnen wist hij niet. Dat hij ooit nog eens zijn armen om een wildvreemd meisje zou slaan had hij niet verwacht. Laat staan dat hij had verwacht dat hij zijn armen om Avery zou slaan. Het meisje dat zojuist nog had geprobeerd hem te verbranden. Waarom hij het deed wist hij niet. Het leek vanzelf te gaan. Kort voelde hij hoe ze zich uit zijn armen probeerde te bevrijden, maar al snel gaf ze het op. Voor een moment keek hij haar onderzoekend aan. Hij vond het moeilijk haar te pijlen, ze was zo onvoorspelbaar. Als hij niet uit keek had hij straks een meisje in zijn armen dat omhuld werd door vlammen. Als hij niet uit keek had Aileen straks ook geen vader meer. Hoewel deze gedachten hem angst aan joeg, bleef hij Avery toch vasthouden. Met haar handen veegde ze haar tranen weg, iets wat weinig effect had aangezien er al snel nieuwe volgde. “You can’t help..” zei ze zacht, in haar stem weerklonk zowel bitterheid als kwetsbaarheid. Het ontging hem niet dat ze moeite had om lucht te krijgen, misschien moest hij haar zo toch maar terug brengen naar het ziekenhuis? Al snel verwierp hij dat idee weer, ze zou hem waarschijnlijk nooit vergeven als hij dat deed. Bovendien zouden ze haar daar waarschijnlijk toch niet lang kunnen vasthouden. “Nobody can help me, I can’t be helped, I don’t want to.” vervolgde ze uiteindelijk op zachte toon. “Maybe I can help you. If you don’t let me try, you’ll never know.” zei hij zacht. Zelf had het hem weken gekost voor hij Kate in vertrouwen had genomen en het had maanden geduurd voor hij haar had verteld wat hij had mee gemaakt. Haar engelengeduld had hem keer op keer weer verbaasd. Voor hij te diep in gedachten weg kon zinken kapte hij de gedachten af. Als hij te lang over haar naar zou denken, zou hij hier straks ook zitten huilen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. “It’s not the best thing but it’s safe..” zei Avery, terwijl ze haar tranen weg veegde. “I know.” zei hij, waarna hij voor een moment stil viel. Wat kon hij hier tegen in brengen? Hij dacht er eigenlijk het zelfde over als haar. Het was niet zo dat hij er spijt van had dat hij Kate in vertrouwen had genomen, zeker niet. Maar er was hem wel veel pijn bespaard gebleven als hij niet op haar in was gegaan. Al vroeg hij zich af of hij dat had kunnen doen. Op het moment dat hij gevoelens voor haar had gekregen, was het eigenlijk een verloren zaak geweest. “Sometimes you have to take a risk. I ones did and even though I caused me a lot of pain, I would do it all over again if I had the change.” zei hij zacht, voor het eerst weerklonk er enige emotie in zijn stem. Avery maakte zich los uit zijn armen, hij liet zijn armen weer naast zijn lichaam zakken en kwam overeind. “I can’t trust you, I can’t do that. Sooner or later you will hurt me, everybody will.” Dat ze de hem nogmaals zei dat ze hem niet kon vertrouwen, deed hem vermoede dat ze in tweestrijd was. Als ze dat niet was dan zou ze toch allang zijn weg gelopen? Of niet? Lang duurde het niet voor Avery zich weer van hem afwenden. Nog net zag hij hoe een traan over haar wang rolde. Dit keer deed hij geen aanstalte zijn armen om hem heen te slaan. “Maybe you’re right, I mean most people only think about themselves and some people even like to see other people in pain. I mean you tried to burn me and I tried to set you off. But I’m not like most people, I mean at first I was just pushing your buttons but I never mend to cause you pain, okay? And I will not hurt someone for no reason. I will scare the crap out of someone for no reason, though.” zei hij rustig. “I need you to know that I’m not the kind of person who will gain someone’s trust just too hurt them. That’s not like me. But I do understand that you won’t trust. Just let me walk you to your room, that way no one will notice that you’re aren’t wearing any clothes.” vervolgde hij, waarna hij voor een moment afwachtend naar hem keek. Eigenlijk had hij wel zin in een sigaret, maar hij besloot hier nog maar even mee te wachten. Als hij er één op stak wou Avery er waarschijnlijk ook één en hij had niet het idee dat de rook goed was voor haar longen. Nog steeds stond hij versteld van zichzelf. Sinds wanneer deed hij zo zijn best om iemand te helpen? Sinds wanneer stelde hij het welzijn van een ander voorop? Ja het welzijn van Kate en Aileen had hij altijd voor zijn eigen welzijn doen gaan, maar verder niet. “I’m Raven by the way. I never got the change to introduce myself.” zei hij, zich besefende dat hij al de hele tijd wist wie zij was maar zij geen idee had wie hij was.

De lichaamstemperatuur van het meisje begon weer toe te nemen. Een gevoel van onrust overviel hem. Wat als ze hem zou verbranden? Wat als er over enkele seconden weer vlammen over haar gehele lichaam zouden dansen? Hoe zou Aileen reageren als ze hoorde dat ze geen vader meer had? Dat ze op zou groeien zonder ouders? Nee, dat zou niet gebeuren! Zo ver zou hij het niet laten komen. Tot zijn verbazing nam de temperatuur van Avery’s lichaam niet verder toe. Nu was ze gewoon aangenaam warm, iets wat hem eigenlijk wel goed deed gezien het feit dat de illusie van de trui die hij aan had niet erg bestand was tegen het koude weer. Avery’s kleren zouden dat wel zijn, al betwijfelde hij of zij dit echt nodig had. Voor een moment kruiste hun blikken elkaar, Avery keek hem met een blik aan die hij niet direct kon plaatsen. Wel was het hem duidelijk dat hij haar interesse had weten te wekken. Het was bijna alsof ze hem wou laten weten dat ze er ook voor hem was. Oké, dat was onzin ze wist niet eens dat dit iets was wat hem pijn deed. Alhoewel, er had zojuist wel emotie in zijn stem weerklonken. Was dat iets waar hij zich zorgen om moest maken? Hij wilde niet dat zij wist dat hij ook wel eens kwetsbaar was, toch? Voor een moment wende hij zijn blik af, zwijgend staarde hij voor zich uit. Verbeelde hij het zich of had hij ergens ook behoefte aan iemand die hem begreep? Iemand die wist hoe het was om verscheurd te worden door de pijn? Was dat de rede dat hij probeerde Avery’s vertrouwen te winnen? Omdat hij behoefte had aan een vriend? Het zou kunnen. Het zou in elk geval één van de redenen kunnen zijn voor zijn gedrag. Ondertussen had het meisje zich los gewurmd uit zijn armen. Nog altijd gleden er tranen over wangen of beter gezegd alweer. Hij wou dat hij wist hoe hij haar moest troosten, maar hij had werkelijk geen idee. Misschien dat als hij wist waarom ze huilde dat hij wist wat hij moest zeggen of moest doen. Misschien dat hij dan een illusie kon creëren die haar even weg zou voren bij de pijnlijke werkelijkheid. Nadat hij had voorgesteld met haar mee naar haar kamer te lopen viel hij voor een moment stil. Niet wetend wat hij verder nog kon zeggen. Uiteindelijk besloot hij zich maar aan haar voor te stellen. Tenslotte was het best vreemd dat ze na alles wat er zojuist was gebeurd, nog steeds niet wist wie hij was. Het was niet zo dat nu ze zijn naam wist, ze ineens alles over hem wist maar ze wist in elk geval hoe ze hem moest noemen. Nu zou ze tenminste weten naar wie ze moest zoeken als hij haar kwaad deed. Niet dat hij dat van plan was. Nee, wat hij haar had verteld klopte. Hij was niet het type jongen dat eerst iemands vertrouwen won om dit vervolgens te misbruiken. Hij was het soort jongen dat slechts weinig mensen in vertrouwen nam en ook maar weinig mensen een rede gaf om hem te vertrouwen, maar wanneer hij iemand een rede gaf dan meende hij het ook echt. Langzaam draaide Avery zich naar hem om, tot zijn verbazing stond er een klein glimlachje op haar gezicht. Niet het onheilspellende glimlachje dat ze hem eerder had laten zien, maar een haast lieve glimlach. “Yeah, you’re quite a legend around here. I heard them talk about a girl who burned a trainee yesterday and when I saw you burn that nurse I just assumed you were the girl everybody was talking about.” zei hij, zijn gezicht werd gesierd door een jongensachtige grijns. “Okey, you can walk me too my room, I’m not going back to that hospital, I don’t need them.” zei Avery. Hij knikte, hij had niet anders verwacht. “I would not dare to take you to the hospital.” zei hij met een knipoogje. De sfeer was geheel omgeslagen. Ergens vroeg hij zich wel af hoelang het zou duren voor dit weer zou gebeuren. Tenslotte was hun hele ontmoeting te vergelijken met een achtbaanritje. Eerst hadden ze rustig maar afstandelijk met elkaar gepraat. Vervolgens had zij hem geprobeerd te verbranden en had hij de illusie gecreëerd haar te bevriezen, waarna zij uiteindelijk was doorgedraaid. Oké, doorgedraaid was misschien een groot woord maar helemaal zichzelf was ze niet meer geweest. Voor een moment staarde hij bedenkelijk voor zich uit. Was er een mogelijkheid dat ze hem straks weer zou verbranden? Kon hij haar vertrouwen? Vertrouwde zij hem? Dat laatste leek wel het geval te zijn, tenslotte had ze al haar vijandigheid laten varen en had ze ingestemd met zijn aanbod om met haar mee naar haar kamer te lopen. Haar vraag trok hem uit zijn gedachten. Even aarzelde hij, zou hij haar vertellen wat hij precies kon? Dan wist ze wel dat wat hij deed geen permanent effect had. Aan de andere kant hij had gezegd dat hij haar kon vertrouwen, dan kon hij het toch niet maken om haar voor te liegen? “I can create illusions, not just visual illusions, but also auditory and sensational illusions. When I lowered your temperature and you got the feeling that you were going to freeze to dead, that was not what was really happening. I mean it seemed real and it will still seem real when I do it again but it’s not.” Legde hij uit, terwijl hij in de richting van de school begon te lopen. “So your clothes are an illusion, but no one will notice because everyone who sees you right now will see what I want them to see and that’s you with your clothes on.” vervolgde hij. “So besides burning stuff you can also move things with your mind, can’t you?” vroeg hij. Eigenlijk wist hij het antwoord op die vraag al, tenslotte had hij zo juist de gevolgen van haar telekinese gezien maar toch wie weet was het wel iets anders geweest. Zo veel ervaring had hij niet met andere mutaties dan zijn eigen en zijn eigen mutaties waren niet te vergelijken met de mutaties van de meeste mutanten.

Wat zou Kate zeggen als ze hem zo zou zien? Zou ze blij zijn dat hij eindelijk weer eens aan iemand anders dan zichzelf en Aileen? Of zou ze het hem kwalijk nemen dat hij aandacht besteedde aan een ander meisje? Nee, zo was ze niet. Zo was ze nooit geweest. Niet dat ze nooit jaloers was geweest, maar dit was niet het soort situatie waarin ze jaloers zou worden. Het enige wat hij deed was een meisje helpen, daar was niks mee. Toch? Ach, hij zou het waarschijnlijk zo wel horen als hij weer alleen was. Oké, hij zou horen wat zijn onderbewuste er van dacht niet wat Kate er van dacht maar dat kwam onderhand wel redelijk op het zelfde neer. De blik van Avery maakte dat hij zich enigszins ongemakkelijk voelde, hij hield er niet van als mensen door hadden dat er iets aan de hand was. In dit geval was het zijn eigen schuld dat ze wist dat er iets scheelde, maar dat nam niet weg dat hij het vervelend vond. Ja, hij had ergens wel behoefte aan iemand die hem begreep maar dat betekende niet direct dat hij zijn hele levensverhaal wou vertellen. Met zijn hand ging hij door zijn blonde krullen. De hele situatie verwarde hem een beetje. Iets wat het eerder had gedaan, toen hij nog de volledige controle had gehad.
Zijn woorden deden haar lachen, kennelijk was ze trots op het feit dat binnen een dag iedereen op de school wist wie ze was. Iets wat hij op zich wel begreep, het was leuk om bekend te staan als iemand bij wie je beter uit de buurt kon blijven. “I’ve no idea, I just over heard someone talk about it. I arrived two days ago I haven’t talked to that many people.” zei hij. De duivelse grijns op haar gezicht was hem niet ontgaan. Hij ging er maar vanuit dat die niet naar hem gericht was en anders zou hij er vanzelf wel achter komen. Toen hij haar vertelde dat hij niet van plan was haar naar het ziekenhuis te brengen, trok ze haar wenkbrauw ietwat uitdagend op. Hij grijnsde naar haar, voor het eerst sinds hun ontmoeting kreeg hij het idee dat er daadwerkelijk een kans dat was dat ze vrienden konden worden. Dat er een kans was dat zij hem in vertrouwen zou nemen en hij haar. Na een korte aarzeling besloot hij dan ook te vertellen wat hij kon, of in elk geval een deel van wat hij kon. Wat verwonderd keek ze hem aan, kennelijk had ze nog niet eerder van een mutatie als de zijne gehoord. Het was ook zeker niet de meest voorkomende mutatie. Zou ze het hem kwalijk nemen dat hij haar had bedrogen? Dat hij haar het idee had gegeven dat ze bevroor, terwijl dit niet het geval was? Als dat het geval was liet ze het in elk geval niet merken. “Sounds awesome. zei ze, hij glimlachte naar haar. “Yeah, it kinda is.” Gaf hij toe, het klonk misschien een beetje arrogant maar zijn mutatie was iets waar hij trots op was. Zijn mutatie had zijn leven letterlijk gered. Als hij niet kon wat hij kon was zijn vader waarschijnlijk nooit opgesloten in een psychiatrische instelling en dan had die man waarschijnlijk een einde gemaakt aan zijn leven. Zoals hij ook een einde had gemaakt aan het leven van zijn vrouw. Voor hij al te diep weg kon zinken in zijn eigen gedachten, richtte hij zijn aandacht weer op Avery die naast hem was gaan lopen. Ze bedankte hem zachtjes voor het feit dat hij de illusie had gecreëerd dat ze kleren aan had. Het was duidelijk dat het iets was wat ze niet vaak deed. “No problem.” zei hij, een glimlachje speelde op zijn lippen. Hij meende het, hij vond het niet erg om haar te helpen. Sterker nog hij deed het graag. Waarom wist hij niet precies. “Yes, but I can’t control it I can’t move something if I just want it to move or something.. zei Averya zachtjes. “It just happens when I’m angry.” vervolgde ze. Ah, dat verklaarde waarom ze niet iets naar zijn hoofd had gesmeten toen ze erachter dacht te komen dat hij bestand was tegen het vuur. “I’ll bet that if you practice you will gain control over it at some point.” zei hij. Het had hem ook jaren gekost, voor hij bijna gehele controle had over zijn mutatie. Urenlang had hij geoefend, eerst enkel wanneer hij alleen was later ook op school en uiteindelijk thuis. Hij kon het gezicht van zijn vader nog voor zich zien, toen hij voor het eerst zijn overleden vrouw voor zich had zien staan. De woorden van Avery trokken hem uit zijn gedachten, hij keek haar even aan. Moest hij eerlijk zijn? Eigenlijk wel, tenslotte hoorde dat wel een beetje bij dat hele je kunt me vertrouwen gedoe. Aan de andere kant dan zou ze zich waarschijnlijk schuldig voelen en dat wou hij eigenlijk voorkomen. “Yeah, you burned me but it’s nothing, okey? It’s not the first time I get burned. I will cool it when I’m in my room.” zei hij, met een geruststellende glimlach op zijn gezicht. Hoewel hij de pijn zojuist even vergeten was, voelde hij hem nu weer in alle hevigheid terug keren. Vooral de brandwonden op zijn borst veroorzaakte een stekende pijn. Ja, hij moest er zo maar even naar kijken. Als Avery weg was. Hij wist niet of hij de illusie dat ze geen schade bij hem had aangericht kon opheffen, zonder de gehele illusie op te heven dat zijn huid onbeschadigd was. Hij wou niet dat ze zijn littekens zag. Niemand hoefde te weten wat zijn vader hem had aangedaan. Niemand hoefde te weten dat hij zijn vader jarenlang had laten begaan zonder enige vorm van protest. Ondertussen waren ze aangekomen bij het schoolgebouw, waar zich op de eerste vloer de slaapkamers bevonden. Raven hield de deur voor Avery open. “Lead the way.” Zei hij met en glimlachje, terwijl hij achter haar aan naar binnen stapte.

Zou hij haar kunnen helpen? Of zou ze niet meer te helpen zijn? Nee, iedereen was te helpen. Tenminste, dat was Kate een paar jaar geleden tegen hem had gezegd en ze had gelijk gehad. Haar geduld en zorgzaamheid had er voor gezorgd dat hij uiteindelijk zijn muur had laten zakken. Had er voor gezorgd dat iets van zijn bitterheid verdwenen was. Hoewel een groot deel van die bitterheid terug gekeerd was na haar dood, was hij niet meer dezelfde jongen als voor hij had ontmoet. Ja, Kate had zijn leven permanent veranderd. Met moeite slikte hij het brok uit zijn keel, hij moest niet te lang aan haar blijven denken. Ook al was het al vijf jaar geleden dat ze was overleden, het was nog steeds pijnlijk. Raven focuste zijn aandacht dan ook weer op Avery, die hem voor een moment nadenkend aan keek. De woorden die ze zachtjes grinnikend uit sprak, deden hem kort zijn hoofd schudde. Sadistisch was ze wel, maar daar moest hij maar gewoon aan wennen. Wie weet kreeg hij haar op een geven moment nog wel zo ver geen onschuldige mensen te pijnigen, al was dit iets wat hem waarschijnlijk veel moeite zou gaan kosten. Ergens betwijfelde hij ook of het iets was waarmee hij zich moest bemoeien. Tenslotte was hij zelf niet veel beter. Hij joeg mensen voor de lol de stuipen op het lijf. Natuurlijk, was dat minder ernstig dan andere mensen verbranden maar toch. “I hope so, that would be awesome.” zei Avery lachend. Hij knikte instemmend, het zou best stoer zijn als ze controle zou krijgen over telekinese. Dan kon ze straks echt dingen naar andermans hoofd smijten, wanneer die bestand bleken naar vuur. De vraag of ze hem verbrand had, had hem even aan het twijfelen gebracht. Aan de ene kant wou hij niet tegen haar liegen, aan de andere kant wou hij niet dat ze zich schuldig voelde. Ze was vandaag al met genoeg gevoelens geconfronteerd, daar hoefde schuld niet bij. Of zou ze zich er niet schuldig om voelen? Tenslotte hield ze er van om ander pijn te zien leiden. De vraag was of hij nog tot die groep behoorde of dat het feit dat ze hem in had gelaten betekende dat ze hem geen pijn meer wou doen. De lichte bezorgdheid in haar ogen, vertelde hem dat dit laatste het geval was. Hoe hij hier precies mee om moest gaan wist hij niet. Hij wou niet dat ze zich druk om hem maakte, dat was nergens voor nodig. Hij redde zich wel, hij had zich altijd weten te redde. Hij was dan ook blij dat ze er niet verder op inging en genoegen nam met zijn woorden. Natuurlijk, was er een kans dat ze er straks weer over zou beginnen, maar hij besloot hier nog maar niet vanuit te gaan. Dat hij de deur voor haar open hield, deed haar grinniken. Tja, hij mocht dan geen geweldige opvoeding hebben gehad hij had wel manieren. Het internaat waar hij heen was gestuurd na dat zijn vader opgenomen was, was redelijk strikt geweest. Iets waar hij in het begin veel moeite mee had gehad, maar uiteindelijk vrede mee had gesloten. Oké een soort van vrede mee had gesloten. De wat uitdagende blik die Avery hem toe wierp deed hem grijnzen. Hij volgde haar richting haar kamer. Erg ver hoefde ze niet te lopen. Tot haar verbazing zag ze dat er slechts één bed stond, kennelijk was hij niet de enige die een één persoonskamer toe gewezen had gekregen. Waarom zou zij alleen slapen? Hij sliep alleen omdat de Jean en Jamie, het niet zo fijn idee vonden dat hij met andermans dromen zou gaan spelen. Raven bleef in de deur opening staan, zou hij nu naar zijn kamer gaan zodat zij zich rustig om kon kleden en hij zijn wonden kon verzorgen of zou hij nog even blijven? “Take off your shirt!” Haar stem klonk luid. Hij trok zijn wenkbrauw op. Natuurlijk, wist hij dat ze naar zijn wonden wou kijken maar toch klonk het raar. Iets wat ze zelf ook door had, want voor een moment keek ze hem wat verward aan. “I mean, uhh, the illusion of it.” Het was duidelijk dat ze er niet helemaal zeker van was. Iets wat normaal gesproken een grijns op zijn gezicht had doen verschijnen. Nu niet, het feit dat ze wou kijken wat ze had aangericht baarde hem zorgen. Gewoonweg omdat hij niet zeker wist of hij de illusie dat hij oké was op kon heffen zonder de illusie dat hij geen littekens had op te heffen. “Let me see it, zei Avery zachtjes, de zorgzaamheid in haar stem contrasteerde sterk met haar eerdere gedrag. De blik in haar ogen maakte hem duidelijk dat het weinig zin had er tegen in te gaan. Hij stapte haar kamer in, sloot de deur achter zich. “I’m okey,really.” zei hij, al wist hij dat ze hier geen genoegen mee zou nemen. Na een korte aarzeling deed hij dan ook wat ze zij, hij liet zijn shirt verdwijnen. Voor een moment stond hij met een ongehavend ontbloot bovenlijf voor haar. Hij moest het kunnen. Hij moest de wonden kunnen doen verschijnen, zonder dat de littekens zichtbaar werden. De brandwonden op zijn borst en polsen werden zichtbaar. Oké, die op zijn borst waren echt een stuk dieper dan hij had verwacht. Zeker derdegraads. Raven richtte zijn blik weer op Avery, hij vond het moeilijk om te voorspellen hoe ze hierop zou reageren. Hoopte dat ze zich er niet al te schuldig over zou voelen. Ook hoopte hij dat de pijn niet veel erger zou worden dan nu, want dan zou het moeilijker worden de illusies die hij op dit moment in stand hield overeind te houden.

Het feit dat hij illusies kon creëren zorgde ervoor dat hij in staat was mensen van alles en nog wat te doen geloven. Al jaren lang maakte hij gebruik van zijn mutatie, niet alleen om mensen angst aan te jagen maar ook om er voor te zorgen dat niemand zijn zwaktes leerde kennen. Om er voor te zorgen dat niemand wist wat hij vroeger had mee gemaakt. De ontelbare littekens die zijn lichaam ontsierde hield hij altijd verborgen, net als hij vroeger de blauwe plekken en wonden verborgen had gehouden. Niet altijd natuurlijk, toen hij jong was hij er nog niet toe instaat geweest en toen hij er wel toe instaat was had de pijn hem er wel eens van weerhouden. Ook vandaag had hij gebruik gemaakt van zijn mutatie om te voorkomen dat iemand zijn zwakte zag. Dat iemand, in dit geval Avery, zag dat hij in staat was om pijn te voelen. Toch, gaf hij nu toe dat hij niet ongevoelig was geweest voor haar mutatie. Waarom wist hij niet. Als hij had gewild had hij haar kunnen doen geloven dat hij oké was. Waarom had hij dat niet gedaan? Waarom had hij niet gewoon gezegd dat hij in staat was snel te genezen of ongevoelig was voor vuur? Waarom vertelde hij haar iets wat ze later tegen hem zou kunnen gebruiken? Zou hij haar dan toch in vertrouwen hebben genomen, zonder er echt bij stil te staan. Toen hij haar ervan overtuigde dat ze hem kon vertrouwen, overtuigde hij toen ook zichzelf om haar te vertrouwen? Ja, hij achtte het mogelijk dat ze vrienden konden worden. Gewoonweg omdat ze ergens wel een beetje op elkaar leken. Maar betekende dat dat hij haar in vertrouwen had genomen? Dat ze in eerste instantie niet op zijn woorden was ingegaan, had hem enigszins gerustgesteld. Misschien zou ze niet verder vragen. Zou het haar niet zo veel kunnen schelen dat hij met een paar brandwonden rondliep. Tenslotte sloot dat wel redelijk aan bij het meisje dat hij in eerste instantie had ontmoet. Het sloot echter minder goed aan bij het meisje dat daar achter schuilde. Raven had ondertussen wel door dat er twee kanten aan Avery zaten. De kant die ze aan iedereen liet zien en de kant die ze verborgen probeerde te houden achter haar mutatie. Dat hij te vroeg had gejuicht werd hem al snel duidelijk. Avery commandeerde hem zijn shirt uit te trekken en hij vermoede dat dit niet was om zijn lichaam te bewonderen. Bij het horen van zijn woorden trok ze haar wenkbrauw op, het was duidelijk dat ze niet geloofde dat hij oké was. Een zucht schoof over zijn lippen. Hij wist dat hij er niet aan onder uit zou komen. Natuurlijk, hij kon nu weglopen maar dat zou alles verpesten. Dan zou ze hem niet meer vertrouwen, dan zou hij haar niet meer kunnen helpen. Ergens stond hij nog steeds lichtelijk versteld van zijn behoefte om haar te helpen. Het was gewoon niks voor hem om zich druk te maken om anderen. Het was niks voor hem om andere te willen helpen. Oké dat was niet helemaal waar. Sommige mensen wou hij wel helpen, Kate en Aileen hen wou hij altijd helpen of beter gezegd Aileen wou hij altijd helpen. Het was voor hem te laat om Kate te helpen. Op het moment dat zij hem het meest nodig had, had hij gefaald. Niet dat hij iets had kunnen doen, althans dat was wat de artsen hem hadden gezegd. Raven richtte zijn blik weer op Avery, kon zien dat ze schrok op het moment dat hij haar liet zien wat ze had aangericht. Zelf had hij ook niet verwacht dat het er zo heftig uit zou zien. Natuurlijk, had hij de pijn gevoeld maar hij had niet gedacht dat het zo erg was. Avery zei hem wat dat hij moest wachten, iets waar hij niet tegen aan ging. Ja, de wonden moesten verzorgd worden en dat ging hem zelf waarschijnlijk niet lukken. Met een beetje geluk kon zij hem een bezoekje aan het ziekenhuis besparen. Bovendien, zou ze het hem waarschijnlijk kwalijk nemen was hij haar hem niet liet helpen. Raar eigenlijk, hoe twee mensen die beide niet echt behulpzaam waren uiteindelijk bereid bleken elkaar te helpen. In de badkamer hoorde hij het water stromen. Voor een moment sloot hij zijn ogen. Hij wist dat de wonden zo waarschijnlijk nog meer pijn zouden doen. Wat betekende dat het moeilijker zou worden om de illusies die hij nu in stand hield aan kracht zouden verliezen. Kate. De gedachte aan zijn ex-vriendin kwam vrij plotseling in hem op. Haar illusie was iets waar hij geen controle over had, iets wat puur en alleen vanuit zijn onderbewustzijn werd gecontroleerd. Wat als een afname van zijn concentratie er voor zorgde dat zij verscheen? Hoe ging hij dat aan Avery verklaren. Wat moest hij zeggen als de jonge brunette ineens naast hen stond? Kate, zag er altijd net zo uit als ze had gedaan vlak voor haar dood. Alleen dan zonder de dikke buik. Dit omdat Raven zich niet kon voorstellen hoe ze er nu zou hebben uitgezien. Met een ruk opende hij zijn ogen. Avery kwam de kamer weer inlopen, over haar schouder hing een handdoek en in haar hand een emmer vol water. Ze ging voor hem staan, dompelde de handdoek in het water. Raven volgde haar bewegingen nauwlettend. Het was lang geleden dat hij zich zo kwetsbaar had gevoeld. Toch, wist hij redelijk goed de schijn op de houden dat hij oké was, de brandwonden daar gelaten. Nog altijd was zijn houding rustig en er was weinig emotie in zijn ogen te lezen. Tja, oefening baart kunst. Tot zijn verbazing liet Avery de handdoek weer in de emmer vallen. “Do you trust me?” vroeg ze zachtjes. Hij fronste even, wat was ze van plan? “Yeah, I do. zei hij. Was het gek dat hij het meisje dat zojuist zijn huid had verbrand vertrouwde? Was hij gek? Het was duidelijk dat ze zelf niet geheel overtuigd was van haar plan. Kennelijk had ze nog nooit geprobeerd haar temperatuur te doen dalen. Wat als ze haar temperatuur per ongeluk deed stijgen? Wat als het mis ging? “Okey, but Avery before you try that you should change. I mean I’m not sure if I can hold up the illusions I created. I’m pretty good at what I do, but I’m not sure how much pain I can handle without losing control.” zei hij. Waarna hij voor een moment zweeg, om haar vervolgens weer aan te kijken. “And please be carefull. Not just for me, but alsof or you.” zei hij zacht. Het klonk misschien stom en het was misschien raar dat hij zich zorgen om haar make, maar wat als het haar lukte haar temperatuur te laten dalen? Wat als ze er vervolgens geen controle meer over had en haar temperatuur verder daalde dan ze wilde?

Wat als Kate verscheen? De vraag liet hem niet meer los. De gedachten dat zijn dode vriendin straks ineens naast hem zou staan maakte hem zenuwachtig. Niet omdat hij haar niet wou zien, maar omdat hij niet wou dat Avery haar zag. Het zou veel te veel vragen oproepen en hij was nog niet klaar om deze te beantwoorden. Hij wist niet of hij daar überhaupt ooit klaar voor zou zijn. Met enige moeite wist hij een einde te maken aan zijn gedachten stroom. Als hij te lang aan Kate bleef denken werd de kans dat ze straks verscheen alleen maar groter. Hij richtte zijn blik weer op Avery. Die een tijdje met een natte handdoek in haar hand voor hem had gestaan maar deze uiteindelijk weer in de emmer liet vallen. Of hij haar vertrouwde? Ja, hij vertrouwde haar. Ook al wist hij dat hij hier weinig reden voor had. Tenslotte had ze hem niet zo lang geleden nog verbrand. Waarom hij haar dan toch vertrouwde wist hij niet. Misschien door wat er was gebeurd na dat ze hem had verbrand? Misschien om dat de blik in haar ogen hem had verteld dat ze zich enigszins schuldig voelde? Avery knikte als reactie op zijn woorden en draaide zich vervolgens om. Hij moest zachtjes grinniken, toen ze zichzelf in haar broek hupste. Erg charmant zag het er niet uit, niet dat dit hem veel uit maakte. Nadat ze aangekleed weer voor hem stond, liet hij de illusie van haar kleren verdwijnen. Niet dat ze hier iets van zou merken. Haar mondhoeken krulde iets op toen hij zij dat ze voorzichtig moest doen. “Don’t worry about me, flames can’t hurt me so this won’t hurt me either.” zei ze zachtjes. Helemaal, overtuigd was hij er nog niet van en hij betwijfelde of ze dit zelf was. Toch besloot hij er niet verder tegen in te gaan, ze zou waarschijnlijk toch niet naar hem luisteren. Bovendien zou hij haar wel kunnen stoppen als hij het idee kreeg dat het mis ging, althans dat hoopte hij. Wat als het hem niet zou lukken? Wat als ze haar temperatuur zo ver zou laten zakken dat haar hart het begaf? Wat moest hij dan doen? Haar naar het ziekenhuis brengen? Wat als hij daarvoor te laat zou zijn? Wat als ook zijn hart het door de kou begaf? Dan had Aileen straks geen vader meer. Dan had ze in vijf jaar allebei haar ouders verloren. Dan zou ze opgroeien als wees. Oké, stop hij dacht weer veel te ver door. Zo ver zou het helemaal niet komen. Zo ver zou hij het niet latenkomen. Raven richtte zijn blik weer op Avery, ze had haar ogen gesloten. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, kennelijk was het haar geluk haar temperatuur te laten dalen. Zacht legde ze haar handen op zijn brandwonden. Weer sloot haar ogen en hij voelde hoe haar koude handen nog kouder werden. Raven klemde zijn kaken op elkaar, de pijn werd steeds heftiger en hij merkte dat hij licht begon te worden in zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen, probeerde rustig te blijven ademen. Even maar en dan zou de pijn minder worden, toch? Wat als de pijn niet minder werd? Hoe lang kon hij deze pijn doorstaan zonder de laatste illusie die hij ophield op te heffen? Nu pas merkte hij hoeveel energie het hem had gekost om met deze wonden gewoon door te lopen. Om niet in te gaan op de pijn die hij voelde. Op het effect dat de hitte van haar lichaam op het zijne had gehad. Hij voelde het, hij voelde hoe zijn laatste illusie verdween als sneeuw voor de zon. Voor een moment werden zijn lichaam zichtbaar, zijn lichaam zoals het er eigenlijk uit zag. Zijn borst, zijn rug en zijn armen; ze waren allemaal bedekt met kleine en grotere littekens. Met een ruk opende hij zijn oven, Avery had haar ogen nog gesloten. Hopelijk zou dit zo blijven. Hopelijk zou ze niet zien wat hij voor haar verborgen had gehouden. Wat hij altijd voor iedereen verborgen hield. Hij haatte wat zijn vader hem had aangedaan, hij haatte hoe zijn lichaam er uit zag. Lang duurde het niet voor hij de kracht vond om de illusie weer terug te doen keren. Avery’s plannetje werkte, zijn wonden gingen steeds minder pijn doen. De kou die van haar handen af kwam werkte verzachtend. Het feit dat ook de rest van haar lichaam kou af begon te staan wekte hem enigszins zorgen. Hoe laag zou haar lichaamstemperatuur onderhand wel niet zijn? Zou haar bloed deze temperatuur ook aannemen of was het alleen haar huid? Zachtjes legde hij zijn hand op haar bovenarm, ook deze voelde ijzig koud aan. “Avery? Are you okey? Can you handle this?” zei hij zachtjes, in zijn stem weerklonk bezorgdheid.